67

ZE HADDEN TOESTEMMING gekregen de live beelden van de Amerikaanse drones en helmcamera’s te volgen. In de volle controlekamer keek Kat samen met de rest toe hoe een twaalfkoppige speciale eenheid met twee helikopters laag en snel de stille Alpenvalleien in vlogen.

      Toen ze twee kilometer van de boerderij waren verwijderd, seilden zes mannen ab uit de eerste helikopter, zoals spinnen zich lieten neervallen uit hun web, en gingen daarna te voet verder.

      Na een korte verkenningsexpeditie gaf hun leider een teken. Er werden handgranaten door de ramen van de boerderij gegooid, terwijl er tegelijkertijd mannen vanaf het dak, door de bovenste ramen en door de deuren naar binnen gingen. Er volgde een kort, wanordelijk vuurgevecht, waarbij de kogels als witte vlekken op de infrarode beelden verschenen. In het zakelijke, operationele jargon van de speciale eenheden werd het iedere keer bevestigd als er een gijzelnemer dood was.

      Er was nog geen woord gezegd over Mia. In de controlekamer leek iedereen zijn adem in te houden.

      Toen naderde een soldaat een grote, houten kist en trok de bovenkant eraf. Erin lag een figuur met een hoofdkap op en wanten aan. De kap werd verwijderd en Mia’s gezicht verscheen in beeld. Ze was verbluft door de handgranaten, maar ze leefde en haar ogen glinsterden zilverachtig als die van een kat in de groene kleurschakeringen van de camera’s.

      In de controlekamer klonk uit een tiental kelen tegelijk een triomfantelijk gejuich. Kat omhelsde de dichtstbijzijnde persoon, wat Panicucci bleek te zijn. Over zijn schouder zag ze Aldo Piola met zijn hoofd in zijn handen zitten van opluchting. Generaal Saito stak zijn vuist in de lucht en werd toen meegesleept door een grote groep dansende officieren, die hun armen om elkaars schouders hadden geslagen als een stelletje Kozakken die de prisjadka dansten. Overal in de kamer veegden mannen openlijk hun tranen weg.