29

DANIELE VERLIET RAZEND het hoofdkwartier van de carabinieri, en de drukte van Carnevale verslechterde zijn humeur alleen maar. De zes miljoen toeristen in Venetië waren steevast zo onder de indruk van de schoonheid van de stad, dat ze in een slakkentempo rondslenterden terwijl ze overal naar keken behalve naar de smalle straten. Venetianen die haast hadden, hadden al lang geleden geleerd langs hen heen te stormen terwijl ze terloops ‘Attenzione!’ mompelden. Hun natuurlijke beleefdheid was uit noodzaak verhard.

      Vandaag zag Daniele Barbo zelfs af van het gemompel.

      Hij was ondervraagd door de man die het onderzoek leidde, generaal Saito, en die hem monter had verteld dat het in zijn eigen belang was alle informatie te geven die hij had.

      Daniele had geprobeerd het uit te leggen. ‘Het is in het belang van Carnivia dat het onafhankelijk blijft. Ik heb de verantwoordelijkheid naar mijn gebruikers toe om verzoeken om informatie waarvan ze redelijkerwijs kunnen uitgaan dat die vertrouwelijk blijft, te weigeren. En in het geval van Carnivia betekent dat alles.’

      ‘En Mia Elston dan?’ had Saito gevraagd.

      ‘Mijn verantwoordelijkheid naar Mia toe is precies dezelfde als naar alle anderen. Dat wil zeggen dat ik haar account uit handen van de overheid dien te houden.’

      Als reactie had Saito met zijn hand over zijn gezicht gewreven. Hij was de hele nacht op geweest en hij was niet in de stemming om een of andere magere computernerd zijn onderzoek te laten dwarsbomen. ‘Dan moet u de website maar sluiten,’ had hij gezegd.

      ‘Wat?’

      ‘Sluit Carnivia dan maar zelf. Waarom niet? Dan ontneemt u de ontvoerders de publiciteit die ze zoeken, maar compromitteert u niet uw geliefde gegevens door ze met ons te delen.’

      Daniele sloot zijn ogen. ‘Dat kan ik niet doen.’

      ‘Natuurlijk niet. Dat zou veel te onbaatzuchtig zijn.’ Saito staarde Daniele aan. ‘Waarom u?’

      ‘Wat bedoelt u?’

      ‘Waarom hebben de ontvoerders ervoor gekozen uitgerekend u op de hoogte te brengen van Mia’s ontvoering?’

      Dat was een vraag die Daniele ook had beziggehouden, maar hij was niet van plan Saito dat te laten weten. ‘Geen idee. Aangezien u van de carabinieri bent, waarom gaat u dat niet onderzoeken, zodat u het me kunt vertellen?’

      ‘Ik zal u vertellen wat ik denk.’ Saito leunde over de tafel. ‘Ik denk dat het is omdat die berichten helemaal niet via Mia’s account worden verstuurd. Ik denk dat u die berichten zelf de wereld in helpt.’

      ‘Dat is belachelijk.’

      ‘Is dat zo? Ik heb begrepen dat u een veroordeelde computerhacker bent.’

      ‘Ik ben als student heel lang geleden ooit schuldig bevonden aan een klein vergrijp, ja.’

      Saito pakte een papier met informatie op. ‘“De ComCast-hack uit 1994”,’ las hij hardop voor. ‘“Een van de eerste aanvallen door ‘hactivisten’, zoals ze later bekend kwamen te staan. De schade aan de reputatie van ComCast werd geschat op miljoenen dollars.”’

      ‘Uw onderzoekers zouden niet alles moeten geloven wat ze op Wikipedia lezen, generaal.’

      Saito negeerde hem. ‘Ik kan me voorstellen dat dat soort aandachttrekkerij behoorlijk verslavend is. Mist u die gloriedagen? Hacks loslaten op Amerikaanse bedrijven? Hoe bevredigend moet het dan wel niet zijn om het Amerikaanse leger naar je pijpen te laten dansen. En door uw eigen website te hacken wekt u de indruk dat u er niets mee te maken heeft.’

      ‘Dit is totale fantasie,’ zei Daniele hoofdschuddend.

      ‘Ik heb begrepen dat u als kind zelf ontvoerd bent geweest.’ Saito knikte naar het papier. ‘Volgens mijn onderzoekers, die hun werk overigens zeer grondig doen, zijn uw obsessieve neigingen in die periode ontstaan.’ Hij liet zijn blik over de verminkingen in Danieles gezicht dwalen. ‘Is dit soms een gestoorde poging tot wraak?’

      ‘Daar geef ik niet eens antwoord op.’

      ‘Het feit dat u weigert de beschuldiging te ontkennen, staat genoteerd.’

      ‘Kan ik nu gaan?’ vroeg Daniele koeltjes.

      ‘Ja, voor nu. Maar ik ga uw medische geschiedenis laten evalueren door een psychiater van de politie. Als die bevestigt dat u in staat bent tot het organiseren van Mia’s ontvoering, zullen we op basis daarvan een bevelschrift tot aanhouding uitvaardigen. Of het nu linksom of rechtsom is, meneer Barbo, u zúlt ons helpen.’

Toen hij terug was in Ca’ Barbo ging Daniele naar boven, naar de oude muziekkamer, en met een zucht van opluchting logde hij in op Carnivia. Hij deed dat altijd bijna zonder na te denken als hij thuiskwam, net zo automatisch en net zo graag als hij zijn voordeur sloot voor de ene wereld en een andere wereld binnenglipte.

      Hij had gehoord dat gewone gebruikers Carnivia de eerste paar keer een verwarrende, bijna overweldigende ervaring vonden, waarbij hun opwinding over het feit dat ze volkomen anoniem met anderen konden communiceren werd getemperd door de angst die gepaard ging met het besef dat anderen net zo vrij waren in hun doen en laten. Maar voor hem was een wereld waarin alleen wiskundige wetten golden, volkomen normaal. Hij wilde dat de echte wereld zo eenvoudig in elkaar zat.

      Hij bekeek zijn berichten. De meeste waren van zijn medebeheerders en gingen over relatief alledaagse zaken van huishoudelijke aard. In de laatste vierentwintig uur waren er meer pogingen dan gebruikelijk gedaan Carnivia te hacken, maar dat was op zich geen reden voor bezorgdheid: het bezoekersaantal was ook flink gestegen sinds het nieuws over Mia’s films rondging. Sommige pogingen waren zo amateuristisch dat Daniele erom moest lachen, zoals een volwassene moet lachen om de bravoure van een peuter.

      Net toen hij weg wilde navigeren, kwam er een nieuw bericht binnen.

Van: Mia Elston

Onderwerp: Help

Hij opende het.

Daniele, wil je me niet komen zoeken? In tegenstelling tot Casanova kan ik niet ontsnappen.

Daniele staarde naar het bericht. Terwijl de moed hem in de schoenen zonk, besefte hij dat hij precies wist waar Mia was, in ieder geval op een bepaalde manier.

Nadat hij Ca’ Barbo had verlaten, stak hij het Canal Grande over via de Accademia-brug, waarvan de houten planken lichtjes schudden onder zijn voeten. Toen hij naar beneden keek, zag hij dat het laag water was: je kon net een vage lijn van groen wier zien op de muren van de paleizen langs de gracht. Terwijl hij doorliep naar het Piazza San Marco, maakte een lichte regenbui de masegni, de stenen tegels waarmee de smalle straten waren geplaveid, een beetje glad.

      De route was bijna net zo druk als eerder, toen hij in de tegenovergestelde richting had gelopen, maar het was heel makkelijk om tussen de drommen mensen door te glippen, vooral omdat hij nu onzichtbaar was en iedereen om hen heen een avatar was.

      Carnivia’s versie van Piazza San Marco was gevuld met figuren die een masker of een kap over hun hoofd droegen. Velen waren diep in gesprek, anderen liepen alleen maar voorbij. Achter hen verhief zich de Byzantijnse grandeur van het Palazzo Ducale. Daniele kende het goed: hij had het zelf gebouwd, waarbij hij de afmetingen van het echte paleis kamer voor kamer had opgenomen en op obsessieve wijze regel voor regel het wireframe had gecodeerd van zijn Carniviaanse equivalent.

      Hij was op weg naar de piombi: de ruimte onder het loden dak waar ooit de gevangenis van de Republiek was gehuisvest. Het echte paleis was gebouwd door de scheepsbouwers van Venetië, die het dak hadden geconstrueerd als een omgekeerde scheepsromp, waardoor er voldoende ruimte overbleef om gevangenen te herbergen, zij het niet erg comfortabel. Het was ook de plek waar de inquisiteurs van de doge ooit martelden voor de staat. De raampjes van de kleine, benauwde cellen boden zicht op de martelkamer, in plaats van op de lagune buiten, zodat het verzet van de gevangenen al was afgezwakt voordat ze zelf aan de beurt waren. Uit een van die cellen was de beroemde Casanova ooit ontsnapt.

      In het midden van de martelkamer stond een vrouwelijke avatar met een Columbina-masker op. Ze was vastgebonden, waarbij haar geboeide polsen boven haar hoofd waren getrokken met een touw dat aan het plafond hing. Toen hij een stap dichterbij zette, verschenen er in vurige letters een paar woorden op de muur:

Volgens Amerika is dit geen marteling.

Er werd een film gestart, waarbij de muur van het Dogepaleis fungeerde als een enorm bioscoopscherm.

      Het begon met Mia die hardhandig met twee handen bij haar revers werd gegrepen. Er verscheen een tussentitel in beeld.

AANDACHTSGREEP: IN EEN SNELLE EN GECONTROLEERDE BEWEGING GRIJPT DE ONDERVRAGER HET INDIVIDU MET BEIDE HANDEN VAST BIJ ZIJN KRAAG. IN DEZELFDE BEWEGING WORDT HET INDIVIDU NAAR DE ONDERVRAGER TOE GETROKKEN.

Vervolgens was te zien hoe de ontvoerder haar hoofd vastpakte, met zijn handpalmen over haar oren. Door haar hoofd tussen zijn handen samen te drukken, was hij in staat haar heen en weer te trekken, door elkaar te schudden en zelfs op de grond te trekken.

VASTHOUDEN VAN HET GEZICHT: TEGEN BEIDE KANTEN VAN HET GEZICHT VAN HET INDIVIDU WORDT EEN OPEN HAND GELEGD OM HET HOOFD STIL TE HOUDEN. DIT WORDT GEDAAN OM HET INDIVIDU TE INTIMIDEREN.

Toen volgde het plotselinge, misselijkmakende geweld van een klap, toegebracht alsof hij een squashbal over het veld sloeg. Door de kracht ervan draaide Mia helemaal rond.

KLAP IN HET GEZICHT OF ‘BELEDIGENDE’ KLAP: MET DEZE TECHNIEK SLAAT DE ONDERVRAGER HET INDIVIDU MET LICHT GESPREIDE VINGERS IN HET GEZICHT. DE BELEDIGENDE KLAP WORDT VOORNAMELIJK GEBRUIKT OM DE VERONDERSTELLING VAN DE GEVANGENE DAT ZE NIET GESLAGEN ZAL WORDEN, TE VERDRIJVEN.

Maar het was nog steeds niet voorbij. Terwijl ze haar naar een stoel sleepten, nog steeds in shock, en met duct tape haar armen en benen vastbonden, keek Mia doodsbang op naar iets wat ze naar haar toe brachten. Even later bracht Harlekijn een elektrische tondeuse in beeld.

      Daniele werd misselijk en kon er niet langer naar kijken. Hij stak abrupt zijn hand naar voren en zette zijn computer uit.

      Lange tijd bleef hij met gebogen hoofd voor het zwarte scherm zitten, wat er bij iedere andere man had uitgezien alsof hij in een gebed was verzonken.