35

HOLLY BOLAND TROK een nauwelijks gedragen Stefanel-jurk van nauwsluitende, grijze kasjmier uit de kast. Samen met een beha van La Perla uit Vicenza wekte de rekbare wol de suggestie dat zelfs haar pezige lichaam iets van ronde vormen had.

      Ze had al wekenlang niets anders gedragen dan een uniform, al maanden geen make-up opgehad of haar blonde haar los gedragen. Na haar legerlaarzen voelden de laaggehakte pumps die ze ook uit de kast had getrokken vederlicht aan. Toch deden die vederlichte schoenen heel veel pijn, terwijl haar legerlaarzen zo comfortabel en vertrouwd waren als pantoffels.

      Ze verving de pumps door een paar bootschoenen van Timberland en maakte zichzelf wijs dat dat heel origineel was.

      Rond acht uur kwam ze aan bij Ca’ Barbo. Ze moest vier keer aan de bel trekken en een aantal minuten wachten voordat Daniele verscheen, gekleed in zijn gebruikelijke outfit van een sweater en sneakers. Ze had nog nooit een Italiaanse man gezien die zich zo casual kleedde als hij, maar Daniele was dan ook niet zoals de meeste mannen, laat staan de meeste Italianen.

      Hij gaf nauwelijks een teken van herkenning, waardoor Holly zich genoodzaakt voelde hem eraan te herinneren wie ze was. ‘Daniele? Ik ben het... Holly.’

      ‘Natuurlijk, kom binnen.’ Hij kuste haar niet op beide wangen, zoals de meeste Venetianen zouden doen. Ze vroeg zich af of dat vanwege zijn verminkingen was en of hij mensen misschien liever op afstand hield van de ontbrekende oren en afgeknotte neus die het gevolg waren van zijn eigen ontvoering.

      Hij ging haar voor naar de eerste verdieping. Ca’ Barbo was niet groot – waarschijnlijk niet eens breder dan een New Yorkse brownstone – maar het was prachtig. Enorme eiken dakspanten ondersteunden een beschilderd plafond en de vloertegels waren gelegd in een geometrisch patroon dat haar deed denken aan Escher. Hier en daar hingen ook opmerkelijke kunstwerken, vooral uit de twintigste eeuw. Danieles vader had de oude meesters van de familie verkocht om te kunnen investeren in moderne kunstenaars, voordat hij zijn volledige collectie, en het paleis zelf, vermaakte aan de kunststichting die nu zijn naam droeg. Op zijn beurt had Daniele het meubilair verkocht, het enige onderdeel van Ca’ Barbo dat hij daadwerkelijk bezat, om de ontwikkeling van Carnivia te kunnen financieren, waarna hij het paleis vol had gezet met goedkope, functionele meubels van Ikea. Het vormde een vreemde combinatie.

      Hij nam haar mee naar de oude muziekkamer. Het was er warmer dan in de rest van het palazzo: de kamer werd niet verwarmd door een kachel of radiators, maar door de vier NovaScale-servers die langs een van de muren stonden opgesteld en waarvan de lampjes in ingewikkelde combinaties opflikkerden. Tussen de gedraaide, marmeren kolommen van de ramen hingen goedkope rolgordijnen. Een fles prosecco en twee glazen leken de enige concessie aan het feit dat dit een date moest zijn.

      ‘Ik heb een cadeautje voor je meegenomen.’ Ze gaf hem een ingelijste vergelijking ter grootte van een A4’tje.

‘De paradox van Turing,’ zei hij knikkend. ‘Die is geweldig, bedankt.’

      ‘Ik heb het opgezocht op internet. Turing heeft de computer uitgevonden, nietwaar? En dit was een van de vergelijkingen die het allemaal mogelijk maakten.’

      Doordat ze eerder met hem had gewerkt, was Holly een van de weinige mensen die wisten dat Daniele Barbo als equivalent voor zijn vaders kostbare kunstcollectie de muren van Ca’ Barbo volhing met zijn favoriete vergelijkingen, die voor hem net zo mooi en net zo diepgaand waren als elk schilderij.

      ‘Ik heb net weer een bericht ontvangen,’ zei hij, met zijn gebruikelijke abruptheid van onderwerp veranderend. ‘Dat zijn er al twee in het afgelopen uur.’

      ‘Mag ik ze zien?’

      Hij wees naar een van de schermen. Ze liep erheen en las de geopende e-mail.

Van: Mia Elston

Onderwerp: Marteling?

‘Elke gefixeerde positie die een lange periode wordt aangehouden, veroorzaakt uiteindelijk een martelende pijn. Na 18 tot 24 uur onafgebroken staan ontstaat er een vochtophoping in het weefsel van de benen. Dit lokaal oedeem wordt veroorzaakt door het wegstromen van vocht uit de bloedvaten. De enkels en voeten van de gevangene zwellen op tot twee keer hun normale omvang. Het oedeem kan zich tot halverwege de dijen uitbreiden. De huid komt onder spanning te staan en wordt buitengewoon pijnlijk. Er ontstaan grote blaren die openbarsten en vocht afscheiden...

De opeenhoping van lichaamsvocht in de benen veroorzaakt een verslechtering van de bloedsomloop. De hartslag gaat omhoog en de gevangene kan flauwvallen. Uiteindelijk zal er sprake zijn van nierfalen en de productie van urine zal stoppen. De gevangene zal in een ijltoestand raken die gekenmerkt wordt door desoriëntatie, angst, waanideeën en visuele hallucinaties. Terwijl ureum en andere metabolieten zich opeenhopen in het bloed, ervaart de gevangene een vreselijke dorst.’

‘Jezus,’ zei ze toen ze klaar was met lezen.

      ‘Ik heb het opgezocht: het komt uit een onderzoeksrapport van het ministerie van Defensie dat geschreven is tijdens de Koude Oorlog,’ zei hij. ‘Ironisch genoeg lijken de communisten de meeste van dit soort technieken te hebben ontwikkeld. Terwijl Stalin mannen dwong te bekennen dat ze tegen hem samenzwoeren, hield hij tegelijkertijd vol dat het communisme respect voor de arbeiders betekende en er dus niet werd gemarteld. Zijn geheime politie moest manieren bedenken om mensen te martelen zonder dat het op martelen leek... De CIA bestudeerde wat ze deden en zette de resultaten om in een trainingsprogramma om weerstand te bieden aan dat soort technieken.’

      ‘SERE,’ zei ze. ‘Search-Evade-Resist-Escape. Ik heb de basistraining gevolgd, net als alle officierscadetten.’

      Hij knikte. ‘Toen president Bush harde verhoormethodes eiste na 9/11, richtte hij zich tot de SERE-psychologen. De technieken die werden ontwikkeld tijdens de paranoia omtrent het communisme, worden nu dus gebruikt in de paranoia omtrent terrorisme. De cirkel is rond.’

      ‘En het andere bericht?’

      Hij klikte op het scherm.

Van: Mia Elston

Onderwerp: Marteling?

Ik neem aan dat je mijn paasei hebt gevonden, Daniele. Nu moet je een beslissing nemen, nietwaar? Carnivia sluiten en een einde maken aan het spel. Of achteroverzitten en toekijken, als de voyeur die je bent. Wat gaat het worden? Ik denk dat ik wel weet wat je gaat kiezen. Het probleem is dat de mensen het niet leuk zullen vinden, of wel soms? Misschien vinden ze wel dat het niet langer aan jou moet zijn. Misschien is dit wel het einde van Carnivia.

‘Wat bedoelt hij met “paasei”?’ vroeg ze.

      ‘Dat is een term die door gamers wordt gebruikt: het is een verborgen verrassing die alleen kan worden vrijgespeeld door zeer ervaren spelers.’ Hij wees naar het scherm. ‘Hij verwijst naar de laatste film van Mia. Ik heb hem per ongeluk zelf ontdekt.’

      Hij keek zo gepijnigd dat ze vroeg: ‘Gaat het?’

      ‘Het voelt alsof ik haar zelf aan het martelen ben,’ zei hij zachtjes. ‘Alsof ik ze op de een of andere manier help.’ Hij keek haar recht aan. ‘Wat moet ik doen?’

      ‘Of je Carnivia moet sluiten, bedoel je? Zou je dat echt doen?’

      ‘Ik geloof in de vrijheid van internet,’ zei hij. ‘Maar dat zou niet moeten betekenen de vrijheid om dit te doen. Misschien is het tijd om toe te geven dat mensen vrijheid altijd zullen gebruiken om kwaad te doen in plaats van goed te doen.’

      ‘Wacht, laten we er nog eens goed over nadenken. Het is net alsof er twee verschillende stemmen doorklinken in dit bericht, vind je niet? Ten eerste die van de ontvoerders zelf, die willen dat Carnivia in de lucht blijft, omdat ze anders hun doel niet kunnen bereiken. Maar dan is er nog een andere stem die jou schijnt uit te dagen. Het lijkt wel alsof hij juist wil dat je Carnivia sluit, alsof het voor hem helemaal niet om Mia draait. Het is zijn bedoeling dat Carnivia, en jij persoonlijk, betrokken worden bij wat er gebeurt.’

      ‘Ja, de toon is anders.’ Hij zei het aarzelend, alsof ‘toon’ een concept was dat hij nog maar net had ontdekt. Toen knikte hij. ‘Natuurlijk, ze moeten een freelancer hebben ingehuurd.’

      ‘Een freelancer? Is dat mogelijk?’

      ‘O, ja. Tegenwoordig is het net zo makkelijk om in Carnivia een hacker in te huren als het voor mijn voorouders was om een moordenaar te vinden in de Rio Terrà Assassini. Maar je moet wel voorzichtig zijn. Het kan heel goed zijn dat de hacker denkt dat hij slimmer is dan jij. En dat is hij ongetwijfeld ook. Hij zal geen moment aarzelen om datgene waarvoor je hem hebt ingehuurd, te gebruiken om zijn eigen doel na te streven.’

      ‘En dat is?’

      ‘In dit geval misschien bewijzen dat hij slimmer is dan Daniele Barbo.’ Hij keek naar de servers. ‘Niet alleen overheden hebben problemen met de onafhankelijkheid van Carnivia. Er zijn ook hackers die de website heel graag willen neerhalen.’

      ‘Waarom dan?’

      ‘Om de eer. In die wereld zou je enorm veel prestige vergaren door als eerste een website als Carnivia te hacken. En deze hacker is goed, heel goed. Hij heeft al zwakke plekken opgespoord waarvan ik het bestaan niet eens wist.’

      ‘Wie is het dan? Is er een manier om van hem af te komen?’

      Hij liep naar de lange tafel, pakte een stoel en begon te typen.

      ‘Wat doe je?’ vroeg ze.

      ‘Ik ben je vraag aan het crowdsourcen.’

      Ze boog zich over zijn schouder. Op het scherm was de bekende homepage van Carnivia te zien: een lachend masker en de woorden: ‘Enter Carnivia’. Maar nu stond er ook nog een tekst bij.

Mede-Carnivianen,

Een Carnivia-gebruiker is in Italië ontvoerd, weggehaald bij haar familie uit protest tegen de bouw van een Amerikaanse legerbasis.

De ontvoerders lijken een handlanger te hebben gevonden op Carnivia. Misschien weten sommigen van jullie wie dat is. Als dat het geval is, moeten jullie het me vertellen.

Daniele Barbo

‘Misschien moet je een link toevoegen naar de berichten die hij je heeft gestuurd. Hier bijvoorbeeld?’ Ze wees. ‘En misschien moet je de films noemen, en de webcast.’

      Hij begon weer te typen. ‘Zo, gedaan.’

      Toen ze de gewijzigde tekst over zijn schouder doorlas, voelde ze hem verstijven. Toen ze neerkeek, zag ze dat er een haarlok langs zijn hals streek, precies onder het afgesneden stompje van zijn oor.

      Hij keek naar haar op, en keek onmiddellijk weer weg. Hij hield in geen enkele situatie lang oogcontact, maar in de plotseling geladen sfeer voelde ze dat dit anders was.

      Ze rechtte haar rug en het moment ging voorbij.

      Daniele richtte zich weer tot het scherm. ‘Ik heb nog nooit eerder ingegrepen,’ zei hij zachtjes. ‘Het voelt alsof ik een grens overschrijd.’

      ‘Misschien is er een tussenweg.’

      ‘Wat bedoel je?’

      ‘Als er nu eens een manier was waarop we de autoriteiten konden geven wat ze nodig hebben,’ zei ze langzaam. ‘Dat wil zeggen, wat informatie over de ontvoerders, maar zonder dat die algemeen bekend wordt. En dat zou niet alleen zijn om Mia te redden. Misschien kunnen ze je ook wel verlossen van die hacker.’

      Hij schudde zijn hoofd. ‘Een principe is geen principe meer als je bereid bent het te laten vallen zodra de omstandigheden veranderen. Zij die de vrijheid van het internet belangrijk vinden, zullen dit bericht lezen en me proberen te helpen.’

      Er schoot een straal blauw licht door de kamer.

      ‘Wat was dat?’ vroeg ze, plotseling angstig geworden. Ze liep naar het raam en zag drie blauw met witte motorboten van de Polizia in hoog tempo op de aanlegsteiger van Ca’ Barbo afvaren. ‘Daniele, er komen politieboten deze kant op. Wat ga je doen?’

      ‘Ik weet het niet. Ze zo lang mogelijk ophouden, als het lukt.’ Hij draaide zich om naar zijn computer en begon weer te typen.

      Aan het geluid van versplinterend hout te horen dat van beneden kwam, was de boel ophouden niet voor heel lang een optie. Leuke date, dacht ze zuur. Het leek alsof de kamer binnen een paar seconden was gevuld met mannen in vol gevechtstenue. Maar het was een vrouw in gewone kleding die naar voren stapte, zwaaiend met een vel papier.

      ‘Inspecteur Pettinelli, CNAIPIC,’ zei ze. Daniele trok zijn wenkbrauwen op. Holly wist dat het Nationale Cybercrimecentrum voor de Bescherming van de Kritieke Infrastructuur onder hackers vaak niet erg serieus werd genomen. ‘Ik heb toestemming gekregen Carnivia offline te halen.’ Ze keek naar de NovaScales. ‘Ik neem aan dat dat de servers zijn?’

      ‘Als u niet weet wat dat voor machines zijn, inspecteur, ga ik u beslist niet helpen,’ zei Daniele kalm.

      ‘Ik heb dan misschien niet uw expertise op het gebied van codering, maar ik weet wel hoe ik ergens een stekker uit moet trekken,’ verzekerde ze hem. Ze liep naar de achterkant van de servers en ging op zoek naar het stopcontact.

      Holly’s hart klopte in haar keel. Ze zet alleen maar een computer uit, zei ze tegen zichzelf. Maar een deel van haar voelde aan dat het om veel meer dan dat ging. Al die miljoenen gebruikers wier avatars vernietigd zouden worden... Het voelde vreemd genoeg als een soort moord.

      Inspecteur Pettinelli haalde een schakelaar over. Op het scherm voor Daniele verdween het grijnzende masker.

      Maar een paar seconden later verscheen het opeens weer.

      Net als alle anderen in de kamer draaide Holly zich om naar de NovaScales. Ze kregen nog steeds geen stroom.

      Alleen Daniele en inspecteur Pettinelli leken te begrijpen wat er aan de hand was. ‘U heeft dus een spiegelwebsite,’ zei ze.

      ‘Websites,’ corrigeerde hij. ‘Meer dan één.’

      ‘Maar niet veel. Ik heb uw banktransacties bekeken. U kunt het zich niet veroorloven heel veel websites te hosten.’ Ze keek hem onderzoekend aan. ‘En ik geloof niet dat u een Carnivia-spiegel zou toevertrouwen aan een willekeurig regime aan de andere kant van de wereld. U wilt ze binnen handbereik houden, op een plek die u veilig acht.’

      Daniele reageerde niet.

      ‘Waar ze ook zijn, ik zal ze vinden. En dan haal ik ze offline.’

      ‘Ik zie u in de rechtbank, ispettore,’ zei Daniele.

      Pettinelli schudde haar hoofd. ‘U zult mij nog vaak te zien krijgen, maar niet in de rechtbank. Door de antiterrorismewetgeving mag ik u in preventieve hechtenis nemen. U staat niet onder arrest en wordt niet in staat van beschuldiging gesteld, maar blijft in hechtenis totdat we er zeker van zijn dat uw vrijheid niet langer een gevaar vormt voor de veiligheid van het land. Daniele Barbo, u gaat met mij mee.’