77

‘KAT? MET DANIELE Barbo.’

      ‘Wat kan ik voor je doen, Daniele?’ Kat wist dat het iets bijzonders moest zijn als Daniele haar ervoor belde.

      ‘Ik maak me zorgen om Holly,’ zei hij zonder omhaal. ‘Ik heb al dagen niets van haar gehoord.’

      Kat was verbaasd te horen dat Daniele en Holly contact met elkaar hadden, laat staan dat hij verwachtte dat ze hem regelmatig belde. ‘Ze heeft de laatste tijd ook niet gereageerd op mijn berichtjes. Maar ik kan me voorstellen dat ze het behoorlijk druk hebben daar. Het is of dat, of ze heeft eindelijk wilde seks met een lapdanseres.’

      Er viel een lange stilte. ‘Wat bedoel je?’

      ‘Ik bedoel dat als ze eindelijk uit de kast komt, dat een gedenkwaardig moment is,’ legde Kat geduldig uit. ‘Maar ik weet zeker dat ze binnenkort wel contact zal opnemen. Wat wilde je tegen haar zeggen? Als je het me vertelt, zal ik het aan haar doorgeven.’

      Hij hing op.

Ze stuurde een kort mailtje naar Holly om te zeggen dat ze contact met haar zou opnemen en voegde er een spottende PS aan toe: Je bewonderaar wordt ongeduldig...

      Toen ze op ‘versturen’ klikte, viel haar oog op het voorgaande bericht, het laatste dat Holly haar had gestuurd.

Kat, ik heb Mia vandaag gesproken. Er lijken wat tegenstrijdigheden te zitten tussen haar verhaal en de officiële versie. Mia heeft het over een ‘fluitende man’ die hetzelfde masker droeg als een andere ontvoerder. Deze man sprak nooit, maar floot altijd zachtjes een liedje van Springsteen. Komt jou dat misschien bekend voor?

Ze had geantwoord, maar daar was niets op teruggekomen. En dan was er nog dat mislukte telefoontje om vier uur ’s ochtends. Een vreemde tijd om te bellen, tenzij het belangrijk was.

      Ze belde de legerbasis en vroeg of ze Holly’s baas bij het Verbindingsbureau kon spreken. Holly had het meerdere keren gehad over eerste luitenant Mike Breedon: Kat wist dat ze hem mocht en vertrouwde.

      De warme stem uit Virginia die aan de lijn kwam klonk bezorgd. ‘Ze is al vierentwintig uur niet aan haar bureau verschenen. Ik laat haar meestal haar eigen gang gaan, maar ze laat me altijd weten hoe haar schema eruitziet.’ Hij zweeg even. ‘Meestal is dat onderverdeeld in segmenten van vijftien minuten, in verschillende codekleuren en met een aantekening waarin ze me herinnert aan mijn eigen agenda.’

      ‘Er is iets mis,’ zei Kat. ‘Dat moet wel.’

      ‘Zouden de carabinieri misschien iemand kunnen sturen om haar appartement te controleren?’

      ‘Ik ga zelf wel,’ zei Kat. ‘Kun je me het adres sms’en?’

Holly bleek een appartement te huren op de bovenste verdieping van een gebouw midden in het historische centrum van Vicenza. Zoals gebruikelijk in dit soort gebouwen was er een conciërge annex klusjesman die reservesleutels had van de appartementen.

      Binnen was het nog netter dan Kat had verwacht. In de keuken lagen vier snijplanken in verschillende kleuren die zorgvuldig waren gelabeld met ‘Vlees’, ‘Vis’, ‘Kip’ en ‘Groenten’. Op een plank stonden kookboeken in alfabetische volgorde gerangschikt. Zelf had Kat nog nooit een kookboek ingekeken, laat staan dat ze er één had gekocht, aangezien ze al haar recepten had overgenomen van haar moeder en grootmoeder. In de slaapkamer was het bed met militaire precisie opgemaakt en zelfs de kleren in de wasmand waren netjes opgevouwen.

      Kat dacht terug aan het incident dat haar breuk met Holly had versneld. Hoewel ze nu allebei deden alsof ze ruzie hadden gekregen over een koekenpan, was de waarheid iets gecompliceerder dan dat. Niet lang nadat Holly bij haar was ingetrokken, nadat de Bosnische zaak was afgesloten, waren ze naar Kats favoriete bacaro in Venetië gegaan, waar twee knappe jongemannen, Philippo en Andreas, hen tegen het einde van de avond hadden geprobeerd te versieren. Aangezien Kat het goed kon vinden met Andreas, en Philippo en Holly elkaar ook leken te mogen, had Kat voorgesteld met zijn allen naar haar appartement te gaan toen de bar sloot. Nadat er een fles wijn was geopend en geconsumeerd, werd alleen duidelijk dat er een klein probleempje was, namelijk dat er maar één slaapkamer was, oftewel Kats slaapkamer.

      Toen ze nog een fles wijn ging halen, had Kat Holly in het oor gefluisterd dat ze zich zou terugtrekken met Andreas, zodat Holly en Philippo de zitkamer voor zich alleen hadden.

      Holly had haar aangestaard en gezegd: ‘Ik ben niet van plan met hem naar bed te gaan, Kat.’

      Kat had even nagedacht en gezegd: ‘O, dat is pijnlijk, dan kun je hem maar beter naar huis sturen.’

      Maar op de een of andere manier had het anders uitgepakt en was Kat met zowel Andreas als Philippo in de slaapkamer beland. En op de een of andere manier hadden ze iets meer lawaai gemaakt dan strikt noodzakelijk was, overigens niet met de bedoeling om de seksueel gefrustreerde Amerikaanse die aan de andere kant van de muur op de bank probeerde te slapen een lesje te leren, hoewel het, toen ze er later op terugkeek, misschien wel zo opgevat had kunnen worden.

      De volgende dag was Kat direct naar haar werk gegaan. Terwijl zij het huis uit was, besloot Holly het appartement een broodnodige schoonmaakbeurt te geven, wat weer beslist niets te maken had met het gevoel dat het hele appartement nu moreel bevlekt was door de escapades van de avond ervoor. Met haar gebruikelijke methodische doeltreffendheid had ze alles wat ze onder ogen kreeg, opgeruimd, geschrobd en gepoetst. Helaas viel daar ook Kats gietijzeren koekenpan onder, een familiestuk dat ze van haar grootmoeder, nonna Renata, had geërfd. Kat was buitengewoon trots op de oude, zwartgeblakerde patinalaag die de pan in staat stelde zijn functie uit te oefenen, waarbij je hem alleen af en toe hoefde schoon te vegen en in te smeren met een scheutje olijfolie uit de regio van het Gardameer. Toen ze die avond thuiskwam en ontdekte dat haar huisgenote niet alleen haar gefrustreerde Amerikaanse neuroses had losgelaten op de rommel in Kats geliefde keuken, maar daarbij ook nog eens haar grootmoeders pan had verwoest, was ze ontploft.

      Kat was sowieso al licht ontvlambaar geweest sinds ze erachter was gekomen hoe moeilijk haar aanklacht tegen Piola haar leven zou maken, en die avond was al haar opgekropte woede er in één lange, maar bevredigende tirade uit geknald. Er waren dingen gezegd die nooit meer teruggenomen konden worden en waarbij zelfs een verband werd geïnsinueerd tussen Holly’s voorliefde voor schoonmaakproducten en haar gebrek aan seksuele interesse in mannen. Diep gekwetst had Holly aangeboden te verhuizen. Kat had gezegd dat het het beste was als ze binnen een uur was vertrokken en tot Kats verbazing was ze dat ook. In veel opzichten was het een opluchting geweest – haar kleine appartement had nooit lang onderdak kunnen bieden aan twee van zulke verschillende persoonlijkheden – maar het vage vermoeden dat Kat zelf misschien fout had gezeten was, niet voor het eerst in haar leven, veranderd in de heilige overtuiging dat als dat zo was, het haar geen moer kon schelen.

      Pas veel later kwam ze tot de ontdekking dat het haar eigenlijk heel veel kon schelen. Ze was blij dat Holly sinds Mia’s ontvoering het initiatief had genomen hun vriendschap nieuw leven in te blazen. Ze verschilden misschien als dag en nacht, maar er was iets aan hun vriendschap wat die verschillen onbelangrijk maakte.

      Kat liep naar de woonkamer. Achter een glazen deur bevond zich een piepklein dakterrasje, waar verse kruiden in potten groeiden en waarop een tafeltje met één stoel stond, die naar het zuiden stond gericht en over de terracotta daken uitkeek op de Berici-heuvels. Ze stelde zich voor hoe Holly daar elke morgen in haar eentje een kop koffie zat te drinken, volkomen tevreden, en voelde plotseling een steek van bezorgdheid.

      Maar toen ze zich omdraaide, stond ze pas echt als aan de grond genageld. Van één muur waren alle schilderijen verwijderd en vervangen door het strakste, best georganiseerde spinschema dat Kat ooit had gezien.

      Carver. Elston. Drugs...

      Ze bekeek het nauwkeurig. Er zaten verbanden bij die ze zelf ook had gelegd, maar ook een aantal onbekende. Ze trok haar wenkbrauwen op bij de tekening van de gasten van Club Libero: dat paste helemaal niet bij Holly.

      Haar oog viel op twee andere figuurtjes, een mannetje en een vrouwtje, waarbij de namen ‘Daniele’ en ‘Holly’ stonden geschreven. Ze vroeg zich opeens af of ze eerder misschien iets ontactisch tegen Daniele had gezegd. Nou ja, ze zou later genoeg tijd hebben om dat recht te zetten. Holly zien te vinden was op dat moment het belangrijkst.

      Ik heb Mia net gesproken, had Holly geschreven in haar e-mail.

      Ze tikte een nummer in op haar telefoon. ‘Mike,’ zei ze toen Holly’s baas opnam. ‘Kun je voor me achterhalen waar Mia en haar vader op dit moment zijn?’

Ze waren op de High School in Vicenza, werd haar medegedeeld. Het was een sociale aangelegenheid en ze mochten niet worden gestoord.

      Kat besloot ze onmiddellijk te gaan storen.

      Toen ze de parkeerplaats op reed, zag ze een spandoek boven de poort hangen: ‘Negende Jaarlijkse Maagdelijkheidsbal!’ En in kleinere letters: ‘Speciale Genodigden op het Welkomstgala: Mia en majoor R. Elston’.

      Aan de voet van een verhoogd podium speelde een militaire band en een paar jonge tienermeisjes in galajurken deden erg hun best op Scarlett O’Hara te lijken. Sommigen droegen zelfs een herderinnenhoed en ellebooglange handschoenen, terwijl hun vaders schitterden in ceremonieel tenue. Gepensioneerden en veteranen marcheerden stijfjes heen en weer, met een vooruitgestoken borst waarop medailles waren gespeld. Posters op bomen en hekken schreeuwden de gasten toe: ‘Bewaar je Maagdelijkheid!’ en minder gepast: ‘Als je er eenmaal aan begint, kun je niet meer stoppen’.

      Ze baande zich een weg door de menigte op zoek naar majoor Elston. Een enorm gejuich en een applaus gingen op en ze zag Mia het podium op stappen. Ze ging dichterbij staan om het te kunnen horen.

      ‘Hallo, allemaal,’ begon Mia een beetje ongemakkelijk. ‘Straks zullen sommigen van jullie hun maagdelijkheidseed afleggen, net zoals ik dat een paar jaar geleden heb gedaan.’ Ze pauzeerde even. ‘Mijn vader en ik hebben het erover gehad en we waren het erover eens dat ik de beslissing om dat te doen heb genomen toen ik nog niet oud genoeg was om te begrijpen wat het precies inhield. Voordat ik besefte dat je zelf de enige persoon bent aan wie je zo’n belofte kunt doen.

      Dus als je wilt beloven dat je geen seks zult hebben voor je huwelijksnacht, ga vooral je gang: ik respecteer dat en wens jullie alle succes. Maar als die idealen niet bij je passen, voel je dan niet slecht.’ Ze stopte, bloosde verward en voegde eraan toe: ‘Dat is alles wat ik heb te zeggen. Behalve nog dat ik de beste vader ter wereld heb.’

      De tienerprinsesjes applaudisseerden enigszins aarzelend terwijl ze opkeken naar hun eigen vader om een indicatie te krijgen of deze sentimenten acceptabel waren. Als hun vaders al vonden van niet, lieten ze dat niet merken.

      Toen het eerste vader-dochterpaar het podium op werd geroepen, baande Kat zich een weg naar de zijkant waar majoor Elston met zijn arm om de schouders van Mia stond.

      ‘Sorry dat ik u moet storen, sir. Het gaat over tweede luitenant Boland.’

      Hij keek haar aan. ‘Dit is geen goed moment, kapitein. Ik ben hier met mijn gezin.’

      ‘Dat begrijp ik, maar het is een noodgeval. Ze wordt vermist.’

      ‘Ik kan me herinneren dat u ooit tegen me zei dat weglopers gewoonlijk vanzelf weer terugkomen.’

      Ze slikte. ‘Ik zat ernaast, majoor... Alstublieft. U heeft uw dochter terug. Help me mijn vriendin te redden.’

      ‘Pappa...’ zei Mia op smekende toon.

      Hij trok een grimas. ‘Goed dan. Volg me, kapitein.’

      Hij nam haar apart en terwijl hij naar haar verhaal luisterde, betrok zijn gezicht.

      ‘Ik begrijp waarom u zich zorgen maakt,’ zei hij zachtjes. ‘Geloof me, ik denk dat ze in groot gevaar verkeert. Maar ik ben bang dat ik u niet kan helpen. Ik heb geen idee waar ze haar naartoe zouden kunnen hebben gebracht.’

      ‘Zou het niet ergens op de basis kunnen zijn?’

      Hij schudde zijn hoofd. ‘U heeft zelf gezien hoe druk het daar is. Het is onmogelijk dat daar iemand tegen haar wil wordt vastgehouden zonder dat iemand het te weten komt.’

      Shit, dacht ze. Shit, Holly, waar ben je?