23

NA HET NATSPUITEN hadden ze haar alleen achtergelaten, naakt en nat. Al snel begon ze ongecontroleerd te rillen, zowel van de kou als de pijn in haar uitgerekte armen.

      Het leek wel alsof ze daarop hadden staan wachten. Op bevel van Harlekijn tilde Bauta de camera op en filmde hij haar ongeveer een minuut lang, totdat Harlekijn een nieuw bevel gaf.

      ‘Quanto basta.’

      Was het haar verbeelding of had Bauta geen zin om hem te gehoorzamen? Hoe het ook zat, Harlekijn moest zijn bevel herhalen voordat Bauta stopte met filmen.

      Uit de laptop klonk een geluid. Het was een bekend viertonig, bubbelend refrein: de ringtone van Skype. Het deed haar zo denken aan al die keren dat haar vader naar huis had gebeld als hij naar het buitenland was uitgezonden dat ze heel even dacht dat hij het was. Ze voelde een sprankje hoop opwellen. En als het haar vader niet was, kon het iemand zijn die wilde onderhandelen. Deze nachtmerrie kon toch niet veel langer meer duren.

      ‘E’ lui,’ zei Harlekijn. Hij pakte de laptop op en verliet de kamer.

      E’ lui: dat betekende ‘het is hem’. Het was dus een telefoontje dat de ontvoerders hadden verwacht en geen onderhandelingspoging.

      Terwijl ze wachtten tot Harlekijn terugkeerde, hoorde ze Bauta’s adem raspen in zijn neus. Om de een of andere reden voelde ze zich er ongemakkelijk door. Plotseling was ze zich erg bewust van haar eigen naaktheid.

      Bauta kwam in beweging en begon op haar af te lopen, waardoor ze verstrakte. Hij liep helemaal om haar heen, deze keer zonder de camera, en was zo dichtbij dat hij haar kon aanraken. Ze kreeg kippenvel toen hij achter haar en uit haar gezichtsveld verdween.

      Toen hij weer voor haar verscheen, was zijn gezicht zo dichtbij dat ze zijn ogen door zijn masker heen kon zien. Hij liet zijn blik opzettelijk afzakken naar haar borsten. Toen graaide hij in zijn kruis, pakte door zijn broek heen zijn penis vast en begon ermee naar haar te schudden.

      Ze had dat gebaar eerder gezien: hier in Italië gebruikten oude, geile mannetjes, vooral op het platteland, het als een lokfluitje. Maar ze had het nog nooit meegemaakt terwijl ze zo weerloos was als nu. Ze hapte naar lucht en trok zich zo ver terug als het touw haar toestond.

      Gniffelend om haar reactie legde hij een hand op haar schouder en kneep erin. Hij was vereelt en leerachtig: de hand van een arbeider. ‘Carinissima,’ hijgde hij. Schattig.

      Ze schopte hem weg, maar zonder schoenen was het moeilijk veel schade aan te richten, en hij lachte alleen maar. De tweede keer dat ze hem probeerde te schoppen, greep hij simpelweg haar enkel vast en trok eraan, waardoor ze gedwongen werd op één been naar hem toe te hinkelen.

      ‘Bella sgualdrina,’ hijgde hij terwijl hij zijn hand langs haar kuit liet glijden.

      De deur ging open. Harlekijn nam de situatie met één blik in zich op en sprak op scherpe toon een stroom Italiaanse woorden uit die voor haar te snel ging om te kunnen volgen.

      Bauta haalde nukkig zijn schouders op en mompelde iets terug. Maar hij liet haar los en deed een stap weg van haar.

      Harlekijn kwam naar haar toe en maakte haar polsen los. ‘Dat doen we niet,’ zei hij. Zijn woede verergerde zijn accent. ‘Alleen wat nodig is.’

      Hij liep naar een tas die in een hoek van de kamer stond, haalde er een overal uit en legde hem op tafel. ‘Vanaf nu draag je dit.’ Hij aarzelde even. ‘Tenzij ik je iets anders opdraag. Maar niet hij. Begrijp je dat? En als hij weer zoiets doet, vertel je het me.’

      Ze pakte de overal. Toen ze hem in de volle lengte openvouwde, besefte ze iets wat ze nog niet eerder had beseft. Hij was feloranje en gemaakt van zware katoen, zoals de overals die werden gedragen door de gevangenen in Guantanamo Bay.