32

KAT GING NAAR de zolderkamer op de tweede verdieping waar Malli, de hoofdtechnicus van de IT-afdeling van de carabinieri, zijn kantoor had. Zoals gewoonlijk was elk oppervlak bedekt met een warboel aan uit elkaar gehaalde computers en verstrengelde snoeren, hoewel er midden in de troep een plek was vrijgemaakt voor Mia’s laptop.

      ‘Ik wil je iets laten zien,’ zei Malli terwijl hij zijn bureaustoel met een zet van zijn voet geroutineerd van het ene naar het andere bureau liet rollen. ‘Dit is niet de echte harde schijf van Mia: ik heb een exacte kopie gemaakt, voor het geval er zelfvernietigingscodes in waren gebouwd. En moet je zien.’

      Hij klikte iets op zijn eigen computer aan en Mia’s bureaublad verscheen, compleet met mappen getiteld ‘Huiswerk’, ‘Muziek’ en ‘Coole dingen’.

      ‘Dit ziet er allemaal vrij normaal uit,’ zei Kat, die er niet zeker van was wat Malli haar nu precies liet zien.

      ‘Precies. Op het eerste gezicht lijkt het een gewone Windows-laptop. Maar kijk nu eens naar het besturingssysteem.’ Zijn vingers vlogen over het toetsenbord en het scherm werd gevuld met opflikkerende karakters. ‘Zoals je waarschijnlijk wel weet, zijn de verschillende versies van Windows eigenlijk alleen maar een skin: een mooi uitziende interface tussen jou en MS-DOS, het besturingssysteem dat het echte werk doet.’ Het geflikker hield op. ‘Zie je iets vreemds?’

      Kat keek van dichtbij. ‘Is dat Russisch?’

      Malli knikte. ‘Het is een OS dat Elbrus heet. De Russen hadden geen toegang tot MS-DOS, dus ontwikkelden ze hun eigen alternatief.’

      ‘Maar waarom zou Mia Elston een Russische computer hebben?’

      ‘Die heeft ze niet. Op een bepaald moment is MS-DOS van haar machine verwijderd en vervangen door Elbrus, terwijl het de hele tijd leek alsof er niets was veranderd.’

      ‘Wat voor zin zou dat kunnen hebben?’

      ‘Het is maar een vermoeden, maar Rusland brengt tegenwoordig behoorlijk vervelende hackers voort. En zoals Amerikaanse nerds MS-DOS kennen als hun eigen broekzak, zo zou een Russische hacker zijn tanden kunnen zetten in Elbrus.’

      Er viel een kwartje bij Kat. ‘Hoe zit het met de computer van haar vader?’

      ‘Daarop is hetzelfde gebeurd. Hoezo?’

      ‘Elston zei dat hij software voor ouderlijk toezicht had geïnstalleerd op de laptop van Mia. Die stuurde hem regelmatig verslagen van wat ze zag op internet. Maar het gekke is dat die verslagen niet overeen lijken te komen met de werkelijkheid.’

      Malli keek peinzend. ‘Als het een geval was van spearphishing...’ Hij zag de uitdrukking op Kats gezicht. ‘Dat wil zeggen, als de hacker majoor Elston een e-mail heeft gestuurd om hem te waarschuwen voor de gevaren die zich kunnen voordoen als je kinderen zonder toezicht op het internet laat surfen, en hij het deed voorkomen alsof het een aanbod was van een bonafide computertijdschrift, dat hij gepaard liet gaan met een paar lovende neprecensies en een link naar het door hen aanbevolen product, dan kan het, als hij het heeft gedownload op zijn computer en vervolgens op die van Mia heeft geïnstalleerd, beide computers hebben geïnfecteerd.’

      ‘Is dat makkelijk om te doen?’

      ‘O, ja. Het slimme is dat ze de vader als tussenpersoon hebben gebruikt. De meeste tieners weten tegenwoordig heel goed dat ze geen ongeverifieerde software moeten downloaden, maar hun ouders zijn een veel makkelijker doelwit. Is hij een beschermende vader?’

      ‘Heel erg, als het om Mia gaat.’

      ‘Dat wijst erop dat die hele actie speciaal op hen was gericht. Het was een geraffineerde operatie. Net als de films, trouwens. Dat trucje met die ingebedde link is niet iets wat iedereen kan uithalen.’

      Een geraffineerde operatie. Ze herinnerde zich dat ze een vergelijkbare observatie had gedaan over de manier waarop de ontvoerders Mia hadden meegenomen uit de club. En hier was nog meer bewijs van hun bedrevenheid. Maar wat had het te betekenen? Het was precies het soort vage, maar veelbelovende aanwijzing waarover ze ooit graag had gediscussieerd met Aldo Piola.

Toen ze weer achter haar eigen computer zat, voerde ze een zoekopdracht in naar het doodskop-met-vleugelssymbool dat op de arm van de vrouw stond getatoeëerd in de videobeelden van Club Libero. Ze ontdekte dat het een symbool was dat door de geschiedenis heen vaak was gebruikt, van het logo van Harley-Davidson helemaal terug tot zeventiende-eeuwse grafstenen, waarop het de overgang van de fysieke naar de spirituele wereld symboliseerde. Om dezelfde reden was het vaak gebruikt door de vrijmetselaars en andere geheime genootschappen.

      Het was altijd verleidelijk om naar een vreemde, esoterische betekenis van een symbool te zoeken, maar ze twijfelde of ze dat in dit geval ook moest doen. De afbeelding op de arm van de vrouw was grof: niet echt iets wat je zou gebruiken om aan te geven dat je bij een of andere mystieke sekte hoorde.

      Toen kwam ze een andere verwijzing tegen.

De eerste gevechtsmissie van het 490e bommenwerperssquadron werd in 1943 gevlogen met B-25 Mitchell-bommenwerpers die het ‘Doodskop met Vleugels’-embleem droegen, een bewerking van het persoonlijke insigne van de bevelvoerende officier. Om deze reden wordt er soms naar verwezen als ‘De Dood van Boven’.

De Dood van Boven... Ze had die woorden pas nog ergens gezien, maar ze wist niet meer waar. Misschien op de basis? Ze probeerde haar gedachten terug te laten gaan naar het winkelcentrum in de hoofdstraat van Camp Ederle. Maar het had geen zin, ze kon het zich niet meer herinneren.

      Het was al na negenen en ze was uitgeput. De controlekamer was al lang verlaten. Het was tijd om naar huis te gaan en te gaan slapen.

      Ze stak haar hand uit om haar computer uit te zetten, toen ze het laatste nieuwsbericht in haar browser zag.

MIA: VIERDE FILM VRIJGEGEVEN

Shit. Ze surfte naar een nieuwssite.

      Mia stond in haar oranje overal opnieuw met haar geboeide armen uitgerekt boven haar pas geschoren hoofd. Haar ogen staarden recht naar de kijker. Ze waren dof van pijn en vermoeidheid, maar Kat zag ook iets wat ze nog niet eerder had gezien: een mengeling van opstandigheid en trots.

      Kat herkende die blik. Het was de uitdrukking die ze zelf op haar gezicht had gehad toen ze te veel ellende over zich heen gestort kreeg en dat niet langer accepteerde. Het was een blik die zei: jullie kunnen met me doen wat jullie willen, maar mijn zelfrespect kunnen jullie niet wegnemen.

      Het beeld maakte plaats voor een tussentitel.

DE GEVANGENE WORDT IN DE VERTICALE, GEBOEIDE POSITIE GEPLAATST OM TE BEGINNEN MET DE SLAAPONTHOUDING.

Het touw dat om Mia’s polsen zat gebonden, werd aangetrokken, waardoor haar armen zo ver omhoog werden getrokken dat ze bijna op haar tenen moest staan.

DE MAXIMALE DUUR VAN SLAAPONTHOUDING DIE GEAUTORISEERD WORDT DOOR DE CIA IS 180 UUR, WAARNA DE GEVANGENE TOESTEMMING DIENT TE KRIJGEN TEN MINSTE 8 UUR TE SLAPEN.

Er verscheen een derde tussentitel in beeld:

GOEDENACHT!

Haar eigen vermoeidheid was op slag verdwenen. Als Mia geen slaap zou krijgen, dan zij ook niet. Ze zou wat te eten gaan halen, terugkomen en net zolang doorgaan met het onderzoeken van de magere aanwijzingen die ze hadden totdat er iets bruikbaars naar boven zou komen.