74

DEZE KEER LIET ze niet van tevoren weten dat ze kwam. Joe Nicholls deed de deur open in zijn sportkleren en zijn gezicht glansde lichtjes van het zweet. Hij was duidelijk aan het trainen geweest toen ze aanbelde.

      ‘Boland,’ zei hij verbaasd. ‘Wat kan ik voor je doen?’

      ‘Ik heb nog een paar vragen.’

      ‘Ik dacht dat Mia veilig thuis was.’

      ‘Dat is ze ook.’ Ze gebaarde naar de deur. ‘Mag ik binnenkomen?’

      Toen hij haar langs zijn skiuitrusting naar de keuken leidde, bleef ze even staan om de hal te bekijken. Achter de deur stond een militaire rugzak weggestopt. Ze tilde hem op om te voelen hoe zwaar hij was. Hij woog ten minste vijfendertig kilo.

      Hij draaide zich om en zag wat ze deed. ‘Wat doe je?’

      Ze wierp hem een glimlachje toe. ‘Deze tas is behoorlijk zwaar.’

      Hij gromde. ‘Ja.’

      In de keuken ging hij zitten zonder haar koffie aan te bieden.

      ‘Je hebt niet tegen me gelogen, Joe,’ zei ze. ‘Je hebt me alleen niet alles verteld wat ik moest weten.’

      ‘Ik heb geen idee waarover je het hebt,’ zei hij op neutrale toon.

      ‘Er is iets gebeurd in Afghanistan. Iets waarbij jij en de majoor betrokken waren. Mijn vermoeden is dat jij hem hebt verteld over een ongeregeldheid of een doofpotaffaire die je was tegengekomen, hij is het tijdens zijn volgende reis gaan uitzoeken en toen kwam hij hier terug om je te vertellen dat je gelijk had. Wat het ook was, er is in ieder geval een verband met wat er met zijn dochter is gebeurd.’

      Lange tijd keek hij haar aan, duidelijk afwegend of hij het haar moest vertellen of dat hij haar eruit moest gooien.

      ‘Ik weet van Exodus,’ voegde ze eraan toe. ‘Ik weet alleen niet hoe dat ertoe heeft geleid dat Mia werd ontvoerd.’

      ‘Majoor Elston is een held,’ zei hij uiteindelijk. ‘De dapperste man die ik ooit heb ontmoet.’

      ‘Dat weet ik.’

      Hij zuchtte. ‘We pakten mensen op voor de jongens van de geheime dienst, dat is tenminste wat ons werd verteld. Betreed het territorium van de rebellen, pak een doelwit op en maak dat je wegkomt. Het routinewerk. We noemden het de Talibantaxi. Alleen waren ze niet van de Taliban. Tenminste niet altijd.’

      Hij keek haar aan om er zeker van te zijn dat ze hem volgde. ‘Soms namen we een tolk mee om confrontaties op te lossen. Hoe dan ook, een van de mannen die we oppakten, begon erop los te kwebbelen, dus vroegen we de tolk wat hij zei. Hij bleek te zeggen dat hij was opgepakt omdat hij een inzamelpunt van opium bestierde voor een plaatselijke handelaar.’

      ‘Klinkt aannemelijk,’ zei Holly nonchalant, hoewel ze haar oren had gespitst toen het over drugs ging.

      ‘Misschien, alleen had het Amerikaanse leger op dat moment geen programma voor het vernietigen van opium. We hadden orders gekregen de boeren met rust te laten, zodat we ze niet in de armen van de Taliban dreven. Hoe dan ook, het doelwit begon te zeggen dat de echte reden waarom hij was gepakt, was dat hij niet voor Karim Sayyaf werkte.’

      ‘En dat was...?’

      ‘De plaatselijke grote jongen: krijgsheer, stamhoofd en de man wiens hulp we hadden ingeroepen om te regeren over de plaatselijke bevolking.’

      ‘Hij suggereerde dus dat hij eigenlijk was opgepakt vanwege de onderlinge strijd tussen verschillende Afghanen? Ik neem aan dat dat vrij vaak voorkomt?’

      ‘Zeker. We gaven het doelwit een paar tikken met de kolf van een geweer om hem zijn mond te laten houden, leverden hem af op de basis en dachten er niet meer aan. Maar toen gebeurde het nog een keer: een doelwit dat beweerde dat hij alleen maar was opgepakt omdat hij niet bij Karim Sayyaf hoorde. Het gebeurde eigenlijk zo vaak dat het op een patroon begon te lijken.’

      ‘Dus dat heb je de majoor verteld?’

      Nicholls schudde zijn hoofd. ‘Toen nog niet. Maar ik heb wel de dossiers ingekeken, om te zien wat er met die mannen was gebeurd nadat we ze hadden opgepakt. Ik verkeerde in de veronderstelling dat als ze echt niets te maken hadden met de Taliban, ze alleen maar zouden worden verhoord, een tijdje in de cel moesten zitten en vervolgens zouden worden vrijgelaten. Maar toen ik de dossiers bekeek, zag ik dat er bij de eerste man die we naar de basis hadden gebracht, stond aangemerkt: “Overgeplaatst naar Project Exodus”. Ik keek bij een andere man, en daarbij stond hetzelfde. Bij alle opiumjongens stond dezelfde aantekening.’

      ‘En wat is Exodus precies?’

      ‘Eerst dacht ik dat het een soort antidrugsprogramma was. Maar in de tijd dat wij daar waren vervijfvoudigde de opiumproductie in dat gebied. Voornamelijk doordat het allemaal in handen was van één man: Karim Sayyaf. Bovendien ontdekte ik toen ik de dossiers doornam dat niet alleen onze gevangenen betrokken waren bij Exodus. De meeste gevangenen die ervoor waren ingeschreven waren vrij onbelangrijke doelwitten, die waren ondervraagd, ons hadden verteld wat ze wisten, en nu in het systeem rondbungelden, wachtend op een beslissing of ze werden aangeklaagd of naar huis gestuurd. We noemden ze “cellenvullers”, omdat ze alleen maar plek in beslag namen.’

      Holly fronste. Ze had niet verwacht dat ze dít te horen zou krijgen. ‘En dat heb je de majoor verteld?’

      ‘Inderdaad. Hij heeft me gevraagd het allemaal op te schrijven en zei dat hij er de eerstvolgende keer dat hij daar zou zijn naar zou kijken. De Taliban oppakken is één ding, maar als we alleen maar een plaatselijke opiumteler hielpen een monopolie te verwerven, dan sloeg het Amerikaanse leger wel een figuur, nietwaar?’

      ‘Dus schreef je een rapport. Wat gebeurde er toen?’

      ‘Ik werd neergeschoten.’ Hij keek haar aan in afwachting van de onvermijdelijke volgende vraag.

      ‘Was dat vanwege wat je had geschreven, denk je?’

      ‘Daar is geen bewijs voor. Feitelijk is er helemaal nergens bewijs voor. Behalve dan dat de kogel mijn rechterbeen binnendrong.’ Hij zweeg even. ‘Ik stond op dat moment met mijn linkerzijde naar de vijand gedraaid.’

      ‘En toen was je militaire loopbaan voorbij. Alleen maar omdat je een paar vragen stelde over een plaatselijke krijgsheer die te veel hulp kreeg.’

      ‘Daar komt het op neer.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Man, wat heb ik geworsteld toen ik uit het leger kwam. Ik heb zelf geen familie meer: Red Troop was mijn familie. Ik begon zelf drugs te gebruiken. De rest weet je. De majoor zou me hoe dan ook hebben geholpen, zo is hij gewoon. Maar ik geloof dat hij zich ook verantwoordelijk voelde.’

      ‘Die rugzak bij de deur... is dat soms een soort ontsnappingspakket? Voor het geval degenen die je hebben neergeschoten, terugkomen?’

      Hij knikte. ‘Op ski’s ben ik net zo snel als ieder ander.’

      ‘Waar zou je dan heengaan?’

      Hij wees met zijn vinger naar de lucht. ‘Omhoog.’

      Plotseling drong het tot haar door. ‘Die rugzak is een skyhook.’

      Hij leek onder de indruk dat ze het had uitgedokterd. ‘En een parachute. De wind die hier meestal staat, zou me zo de grens over naar Zwitserland voeren. Als ze hun paspoort niet hebben meegenomen, ben ik daar veilig.’

      Ze dacht na. ‘Maar wat ik niet begrijp is waarom iemand zoveel moeite zou doen om jullie beiden het zwijgen op te leggen. Eerst een eigenvuur-incident, dan een ontvoering... Ik geloof echt niet dat Karim Sayyaf de eerste krijgsheer is wiens steun we hebben gekocht.’

      Hij haalde zijn schouders op. ‘Misschien zit ik er dan wel helemaal naast. Misschien was die kogel puur toeval en hadden de gebeurtenissen in Afghanistan niets te maken met Mia.’

      ‘Nee,’ zei ze. Ze dacht aan haar spinschema en de lege plekken die nog moesten worden ingevuld. ‘De operatie om majoor Elston het zwijgen op te leggen was enorm. Dus moet dat wat ze proberen te beschermen ook enorm zijn.’ Ze kreeg een ingeving. ‘Hoeveel gewicht kan een skyhook dragen?’

      ‘Ongeveer honderdvijftien kilo, afhankelijk van de omstandigheden. Hoezo?’

      ‘O, niets.’ Het had geen zin om Joe Nicholls nog meer in gevaar te brengen door de verdenking met hem te delen die zojuist in haar hoofd was opgekomen.

      Maar hij was haar voor. ‘Denk je dat het vergelijkbaar is met de Iran-Contra-affaire?’

      Ze knikte. ‘Misschien wel.’

      In de tijd van haar vader was de Iran-Contra-affaire de onthulling dat slechte Amerikaanse geheim agenten onder kolonel Oliver North illegaal wapens verkochten in Iran en het geld gebruikten om vliegtuigen te kopen in Nicaragua; vliegtuigen die werden gebruikt om cocaïne te vervoeren, die weer werd verkocht om nog meer wapens te kunnen kopen. Was het mogelijk dat hier iets vergelijkbaars gaande was: dat de steun van het Amerikaanse leger aan een favoriete krijgsheer zich had uitgestrekt tot het betrokken raken bij zijn drugshandel? En als dat zo was, waar werd het geld dan voor gebruikt?

      ‘Maar we hebben er geen enkel bewijs voor,’ voegde ze eraan toe. ‘We kunnen beter niet te veel speculeren voordat we bewijs hebben. Heb je een kopie bewaard van je rapport?’

      Hij knikte. ‘Het ligt buiten begraven onder de houtstapel.’

      Ze keek door het raam naar buiten. Het was al avond geworden.

      ‘Als je wilt blijven slapen op de bank, dan zal ik het morgen halen,’ voegde hij eraan toe. ‘Op dit moment is de grond bevroren.’

      ‘Oké, bedankt,’ zei ze. Ze had het rapport graag meteen in handen gehad, maar ze kon hem moeilijk vragen midden in de nacht een stapel hout weg te halen en in bevroren grond te gaan staan graven. Ze zou moeten wachten tot de volgende ochtend.

Rond vier uur werd ze wakker en ze was te opgewonden om weer in slaap te kunnen vallen. Delen van het spinschema bleven voor haar ogen dansen. Carver, Elston, Project Exodus, drugs... In haar hoofd voegde ze er een paar nieuwe namen aan toe. Karim Sayyaf, skyhook...

      Op verleidelijke wijze kwamen er steeds meer kleine stukjes van de oplossing op in haar hoofd, om vervolgens weer te verdwijnen als ze ze probeerde te analyseren. Elston was het zwijgen opgelegd om te voorkomen dat hij de militaire steun aan Karim Sayyaf onthulde, dat was duidelijk. Maar het was ook duidelijk dat Elston zelf niet alles wist. Er moest nog meer achter steken.

      Ondanks het tijdstip besloot ze Kat te bellen om het met haar door te spreken.

      Toen ze belde begon de telefoon eerst over te gaan, maar toen viel hij weg vanwege een gebrek aan signaal. Ze waren tenslotte in de bergen. Ze liep naar de kamer die Joe gebruikte om in te trainen en waar langs de muren allerlei fitnessapparaten en gewichten stonden opgesteld. Ze hield haar telefoon omhoog en controleerde het aantal balkjes op het scherm.

      De telefoon van Joe lag op een lage plank aan een oplader. Ze keek ernaar om te zien hoeveel balkjes hij had.

      Hij had er meerdere, maar hij had een andere provider. Ze wilde net doorlopen toen haar iets anders opviel.

      Op de telefoon van Nicholls werden ongelezen berichten op het scherm getoond. Op dat moment stond er eentje. Er stond eenvoudigweg:

      Copy that.

      ‘Copy that’ was de militaire code voor ‘boodschap begrepen’.

      Ze pakte de telefoon op en klikte op het voorgaande bericht, het bericht dat Joe had verzonden. Ook dat bestond uit slechts een paar woorden:

      Ze is hier.

O, Joe Nicholls, wat ben je een klootzak.

      Loyaliteit aan het leger en angst voor nog meer represailles hadden het gewonnen van zijn loyaliteit aan majoor Elston. Maar ze had nu geen tijd om daarover na te denken. Ze had helemaal nergens tijd voor. Ze trok snel de rest van haar kleren aan en liep vervolgens naar het raam.

      Beneden, in de hoofdstraat, stond een zwart busje geparkeerd met de lichten uit.

      Achtervolgers? Of een oppakploeg?

      Terwijl ze keek, flitste er licht op in het busje. Het was een telefoonscherm dat tot leven kwam.

      Ze besefte dat ze niet een team helemaal hierheen zouden sturen alleen maar om haar te achtervolgen. Wedden dat die man met de dreadlocks van Kat achter het stuur zat?

      Ze rende naar de hal. Skischoenen, een jas, ski’s. Ze woog een derde minder dan Joe en de skischoenen waren haar te groot, maar ze pasten in ieder geval wel op de ski’s.

      ‘De wind die hier meestal staat voert je mee naar Zwitserland,’ had hij gezegd. ‘Zolang ze hun paspoort maar niet bij zich hebben.’

      Toen ze de deur opendeed, waaide er een ijzige lucht naar binnen. Ze hoorde de stem van Joe slaperig uit de slaapkamer vragen wat ze aan het doen was. ‘Ik rook een sigaret,’ riep ze terug. Ze betwijfelde of hij haar zou geloven, maar als het hem maar een paar seconden zou ophouden, zou dat al helpen.

      De rugzak met de skyhook woog maar zo’n tien kilo minder dan zijzelf en even dacht ze dat ze achterover zou vallen toen ze op de ski’s stapte. Als dat zou gebeuren, wist ze dat ze nooit meer overeind zou kunnen komen.

      Ze bukte zich voorover om tegenwicht te bieden aan de zware rugzak en duwde met de stokken om zichzelf in beweging te krijgen.

      ‘Wat krijgen we nou?’ Ze zag het silhouet van Joe in de deuropening van de slaapkamer. ‘Boland, waar ben jij in godsnaam mee bezig?’

      Ze bewoog nu vooruit terwijl ze wanhopig de stokken in de grond duwde, maar het ging tergend langzaam. Als ze nu maar wat vaart kon krijgen, dan zou het gewicht van de rugzak juist van pas komen in plaats van een belemmering vormen.

      Ze hoorde hem vloeken terwijl hij blootsvoets achter haar aan de sneeuw in rende. Maar toen, met een laatste duw met de stokken, begon ze eindelijk te glijden, genoeg om zich met de ski’s te kunnen afzetten, links, rechts, en terwijl ze de vlakke grond rond het huis van Joe bedwong, kreeg ze steeds meer snelheid tot ze uiteindelijk het bos erachter in vloog. Er was een pad dat wegleidde van het dorp. Ze had geen idee waarheen, maar ze had geen keus: zo snel mogelijk heuvelafwaarts was de enige optie.

      Ze was een goede skiër, dankzij haar vader die er altijd op had gestaan dat ze alles uit hun verblijf in Italië moesten halen door ieder jaar op wintersport te gaan. Met haar lichte postuur vloog ze al sinds haar dertiende over de zwarte piste. Maar nog nooit eerder met zoveel gewicht op haar rug en zelden in het donker. Gelukkig weerkaatste de sneeuw het kleine beetje licht dat er was: ze vermeed eenvoudigweg de stukjes grond die niet wit waren en vertrouwde op haar knieën om de stukken die dat wel waren op te vangen.

      Toen ze onder het dorp door kwam, hoorde ze het geluid van een busje op volle snelheid. Ze vermoedde dat hij naar het huis van Joe reed. Daarna zouden ze achter haar aan komen. Ze hoopte dat Joe niet al te veel extra ski’s had.

      Na een paar minuten kwam ze bij de rand van het bos. Onder haar zigzagde een weg naar beneden de vallei in. Als ze het echt ging doen, moest het hier gebeuren, voordat ze de beschutting van de bomen verliet.

      Ze deed de ski’s af, sleepte de rugzak met de skyhook van het pad af en onderzocht de inhoud, waarbij ze haar telefoon als zaklamp gebruikte. Het zwaarste onderdeel was een grote gascilinder. Verder was er nog een tuigje dat met een staalkabel was vastgemaakt aan de ballon. De parachute was zo’n ultralicht noodvalscherm dat slechts een paar kilo woog. Ze deed het tuigje om, haakte de parachute vast aan de voorkant en trok aan de koordjes rond het tuigje. Ze had geen idee hoe het opblaasmechanisme werkte, maar ze vertrouwde op de neiging van het Amerikaanse leger alles zo simpel te houden dat de grootste idioot er nog mee uit de voeten kon.

      De woorden van de kok die samen met haar naar de trainingsoefening had gekeken, schoten door haar hoofd: ‘Ze zeggen dat het een enorme kick geeft. Maar dat zeggen ze natuurlijk pas als ze weer veilig terug zijn op de grond.’

      Ze hoorde nog steeds geen geluiden van een achtervolging, maar ze wist dat Nicholls in ieder geval geruisloos en snel zou skiën. Als ze wachtte totdat ze hem hoorde, zou het al te laat zijn.

      Ze maakte de ballon vast aan de gascilinder en trok aan de hendel. Het rubber zwol onmiddellijk op en de vouwen in de ballon verdwenen toen hij werd gevuld met gas. Binnen een paar seconden stond hij recht omhoog en werd hij alleen nog tegengehouden door het gewicht van de gasfles. Maar toen rukte hij zich met een gillend geluid los en schoot de lucht in. Terwijl de touwen van het tuigje zich loswikkelden, nam ze de positie in die ze had gezien tijdens de trainingsoefening: ze zette zich schrap voor de ruk door haar armen stevig over elkaar te slaan voor haar borst.

      Door de ruk werd ze rondgeslingerd. En toen vloog ze; het bos verdween onder haar, terwijl de neiging van de ballon om te klimmen nu door haar eigen gewicht in balans werd gehouden. Aan de vonken tussen de bomen onder haar zag ze dat er iemand op haar aan het schieten was. Of nee, niet op haar, besefte ze terwijl de kogels fluitend langs haar hoofd vlogen, maar op de ballon, wat een nog makkelijker doelwit was. Ze was inmiddels al zo hoog dat ze een val niet zou overleven.

      Dat beseften zij kennelijk ook, want ze hoorde een schreeuw en toen stopten ze met schieten.

      Ze willen me dus niet dood hebben. Niet hier, tenminste. Het stelde haar nauwelijks gerust.

      Ze keek naar de grond, die nu meer dan honderd meter onder haar was. Tot hoe hoog moest ze zichzelf nog laten stijgen? Ze wist dat noodparachutes zo waren ontworpen dat ze op relatief lage hoogte opengingen. Maar als ze hem dicht liet tot ze op de standaardhoogte van zeshonderd meter was, zou ze het te koud hebben om hem überhaupt te kunnen openen. Ze kon nu al bijna niet ademhalen.

      Maar als ze hem te laag openmaakte, zou de parachute haar neerzetten op slechts een paar meter van de plek waar ze de ballon had opgeblazen.

      Neem een besluit. In een crisissituatie sterven de weifelaars als eerste.

      Die natuurlijk al snel werden gevolgd door hen die het verkeerde besluit namen.

      Ze zou wachten tot ze een hoogte van driehonderd meter had bereikt.

      Toen ze dat besluit eenmaal had genomen, nam ze in haar hoofd door wat ze moest doen. De ballon loslaten, een vrije val maken en de parachute openen.

      Dan moet ik mezelf over een grens zien te manoeuvreren waarvan ik de precieze locatie niet eens weet.

      Holly Boland, je maakt het jezelf niet echt gemakkelijk.

Op driehonderd meter hoogte liet ze de ballon los. Dat was niet makkelijk. Hij kon haar mee omhoogtrekken een zekere dood tegemoet, maar iedere zenuw en pees in haar lichaam kromp ineen bij het idee dat ze zich moest loshaken en zichzelf moest overgeven aan de zwaartekracht.

      Ze gaf zich eraan over en viel. Dit was het moment waarop ze van haar vroegere instructeur ‘Geronimo!’ moest schreeuwen. In dit geval sloeg ze de schreeuw over en trok aan het trekkoord van de parachute. Het plastic golfde om haar heen en klapperde in haar gezicht, dun en broos als een plastic tasje van de supermarkt, en één adembenemend moment dacht ze dat hij in de war zou raken of zou scheuren. Maar toen ontpopte hij zich als een rechthoekig scherm boven haar hoofd, precies zoals het hoorde, en ving hij lucht en vertraagde haar val.

      Ze trok aan de voorste riemen en haar lichaam draaide gehoorzaam naar het noorden. In de verte zag ze de lichten van een ander dorp.

      Beredenerend dat het zo goed als zeker over de grens moest zijn, leek het een prima plek om op te mikken.

      Ze liet zich zo langzaam mogelijk naar beneden drijven, heen en weer laverend en gebruikmakend van de wind om zo veel mogelijk meters vooruit te komen. Toen ze landde, was ze slechts een paar honderd meter verwijderd van haar doel en was de bergpas niet meer dan een zwarte vorm achter haar.

      Toen ze de parachute losmaakte, sprongen er koplampen aan, waardoor ze opeens baadde in het licht.

      Het leek erop dat de collega’s van Joe Nicholls toch hun paspoort bij zich hadden gehad.