16

HOLLY WAS SAMEN met Kat inlichtingen aan het inwinnen bij de buren van de familie Elston toen Daniele terugbelde. ‘Ik heb de telefoongegevens,’ zei hij plompverloren.

      ‘En?’

      ‘Ik neem aan dat je weet hoe dit soort dingen werkt? Als je telefoon aan staat, stuurt een schakelcentrum er kleine pakketjes data naartoe om erachter te komen welke telefoonmast de dichtstbijzijnde is. De telefoonmaatschappijen bewaren die informatie slechts vierentwintig uur, tenzij je belt of wordt gebeld. Dan worden ze gekoppeld aan je factuur. Mia’s telefoon is zaterdag niet lang na middernacht uitgezet, maar kort daarvoor had ze een sms ontvangen.’

      ‘Waaruit blijkt dat ze iemand zou ontmoeten?’

      ‘Ik denk het. Hoe dan ook, het betekent dat we kunnen vaststellen op welke locatie ze zich op dat moment bevond.’ Daniele aarzelde even. ‘Waar ben je nu, Holly?’

      ‘Even buiten Camp Ederle. Hoezo?’

      ‘Haar telefoon is net ten zuiden van de sector waarin jij nu bent, uitgezet.’

      Holly liet dat even op zich inwerken. ‘Waar ze ook heen is gegaan, we vermoeden dat het iets te maken had met Carnevale. Als je achter je computer zit, kun je dan opzoeken of er evenementen waren ten zuiden van hier?’

      ‘Misschien bedoelde hij dat,’ zei Daniele langzaam.

      ‘Wie?’

      ‘“Ik heb betere beveiliging gezien bij het vipkoord voor een nachtclub”: dat is een van de berichten die de hacker heeft achtergelaten.’ Ze hoorde het getik van zijn toetsenbord. ‘Er is er eentje minder dan een kilometer ten zuiden van je: Club Libero.’ Hij tikte weer op zijn toetsenbord. ‘Volgens de website is het een club privé. En er is net een speciale feestavond gehouden voor Carnevale.’

Het gebied ten zuiden van Ederle was vlak en saai en bestond uit een uitgespreid industrie- en bedrijventerrein. De ingang van Club Libero lag aan een zijweg die weggestopt was tussen een motorwinkel en een magazijn voor zwembadonderdelen. Als ze het adres niet hadden gehad, waren ze er zo langsgereden.

      ‘Niet de meest aantrekkelijke plek,’ merkte Holly op.

      ‘Aan de andere kant: je hebt geen problemen met buren,’ zei Kat. ‘Dit gebied is vast volkomen verlaten als het donker is.’

      Na lang kloppen werd er eindelijk opengedaan door een schoonmaakster. ‘We willen graag iemand spreken die hier de leiding heeft,’ zei Kat tegen haar. De vrouw maakte zich uit de voeten en keerde een paar minuten later terug met een man van in de dertig.

      ‘Ik ben de eigenaar,’ zei hij. ‘Edoardo Pagnotto. Wat kan ik voor u doen?’

      ‘We zoeken een vermiste tiener. Haar telefoon is zaterdag net na middernacht voor het laatst gebruikt in dit gebied.’ Kat liet een foto van Mia zien.

      Edoardo fronste. ‘Zaterdag was een grote avond voor ons. Maar we laten niemand onder de eenentwintig binnen.’

      ‘Ze had waarschijnlijk een vervalst identiteitsbewijs. We beschuldigen u nergens van, maar als u informatie heeft die ons kan helpen, moet u die onmiddellijk aan ons geven.’

      ‘Als privéclub zijn we verplicht iedereen te laten intekenen. Als u wilt, kunnen we de lijst natrekken.’

      ‘Ze volgden hem naar de receptie. Er was een lange balie en een zijkamer met rijen kluisjes. Afgezien van de beveiligingscamera boven de deur leek het volgens Holly meer op een privésportschool dan op een nachtclub.

      ‘Wat is haar naam?’ vroeg Edoardo terwijl hij een grootboek opensloeg.

      ‘Mia Elston.’

      Na een tijdje schudde hij zijn hoofd. ‘Staat er niet bij.’

      ‘Nogmaals: ze kan een valse naam hebben gebruikt.’

      Edoardo keek bedachtzaam op. ‘Er is één ding.’ Hij wees naar de kamer met de kluisjes. ‘We stellen kluisjes ter beschikking aan onze gasten. Ze houden de sleutel bij zich aan een armband en leveren hem weer in als ze vertrekken. Soms vergeten mensen dat, dus hebben we iemand bij de deur staan om te controleren of iemand de armband nog draagt bij vertrek. Normaal gesproken werkt dat prima. Maar er is één kluisje dat sinds zaterdag niet meer is geopend. Ik dacht dat diegene wel terug zou komen als hij het had ontdekt, daarom heb ik hem niet geopend.’

      ‘Heeft u een loper?’

      Hij knikte.

      ‘Laten we hem dan openmaken.’

      Edoardo haalde een sleutel tevoorschijn, ging hen voor naar de kluisjes en stopte hem in het enige deurtje dat gesloten was. Toen het openzwaaide, strekten Kat en Holly hun hals uit om naar binnen te kijken.

      Een jas, een kleine tas, een portemonnee en een mobiele telefoon in een roze hoesje.

      Kat pakte de portemonnee. Er zat een studentenpasje van de University of Milwaukee in met Mia’s foto. De naam die erop stond vermeld was Mia Cooper en het geboortejaar 1993.

      ‘Zo te zien is het haar toch gelukt een beter ID-bewijs te kopen,’ zei Holly zachtjes.

      Kat keek naar Edoardo. ‘We zullen je beveiligingsvideo’s moeten doornemen.’

      ‘Natuurlijk, ik zal de man bellen die daarover gaat.’ Hij pakte zijn telefoon. Terwijl hij aan het bellen was, liep Holly terug naar de receptiebalie waar haar een grote schaal was opgevallen met wat ze in eerste instantie had aangezien voor snoepjes. ‘Kat,’ zei ze voorzichtig. ‘Zijn dit wat ik denk dat het zijn?’

      Kat kwam kijken. ‘Ja, condooms.’

      ‘Wat voor club is dit eigenlijk?’

      ‘Een club privé.’ Toen ze Holly’s vragende blik zag, knikte ze naar een discreet bordje dat naast de deur hing: SOLO COPPIE. Alleen voor stellen. ‘Het is een parenclub, wat betekent dat Mia hier samen met iemand moet zijn gekomen. Ik hoop dat de video’s ons laten zien wie dat was.’

Terwijl ze wachtten op het hoofd van de beveiliging keken Kat en Holly rond. In veel opzichten verschilde het nauwelijks van een gewone nachtclub, bedacht Holly, die haar best deed om dat wat ze om zich heen zag in overeenstemming te brengen met wat zich er afspeelde. De schoonmaakster was de dansvloer aan het stofzuigen. Een elektricien werkte aan een rookmachine waarin kortsluiting had plaatsgevonden. Alleen uit de kleinere kamers achterin kon je opmaken dat de gasten niet alleen kwamen om te dansen: in sommige stonden kingsize bedden met houten frames en één kamer had een gecapitonneerde vloer.

      Een vrouw van achter in de dertig legde stapeltjes fris gewassen, witte handdoeken neer in een van de kamers. Ze kwam op hen aflopen en stelde zichzelf voor als Jacquie, de vrouw van Edoardo.

      ‘O, u bent Amerikaanse,’ riep ze in het Engels tegen Holly. ‘Ik ook.’

      ‘Hoelang zijn jullie al eigenaar van de club?’ vroeg Kat.

      ‘Vier jaar. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, was het al onze droom.’ Het klonk alsof ze het had over een schattig cafeetje aan het strand. ‘Een plek waar het schoon, veilig en glamorous is en waar iedereen zich welkom voelt. Ik hoop dat jullie dat arme meisje snel vinden,’ zei ze bezorgd. ‘Het is een afschuwelijk idee dat ze hier geweest kan zijn.’

      Toen ze weer weg was, richtte Holly zich tot Kat. ‘Zijn er veel van dit soort clubs in de buurt?’

      Toch niet zo heel erg Italiaans dus, dacht Kat zuur. ‘In elke stad zijn er één of twee. Ik heb er op professioneel gebied nooit veel mee te maken gehad. De bezoekers zijn meestal rijk en beschaafd. En de clubs investeren in goede beveiliging omdat ze geen trammelant willen.’

      ‘“Op professioneel gebied”? Je wilt toch niet zeggen dat je in je persoonlijke leven zo’n soort club hebt bezocht?’ Holly kon niet verhullen dat ze gechoqueerd was. Ze had net weer een blik geworpen in een van de achterkamers die ze passeerden: hij werd in tweeën gedeeld door een tussenschot, waarin op kruishoogte gaten waren gemaakt. Ze probeerde niet te bedenken waarvoor die waren bedoeld, maar de automaat met papieren handdoekjes aan de muur was een goede indicatie.

      Kat lachte. ‘Jazeker. Het is alweer een tijdje geleden, toen ik in Rome was. Ik had een vriend die er graag heen ging, een oudere man. Hij verzekerde me dat het leuk was, dus ging ik uit nieuwsgierigheid een paar keer met hem mee.’

      ‘En?’

      Ze haalde haar schouders op. ‘Het komt erop neer dat heel veel mensen er seks met elkaar hebben. Als het nieuwe er eenmaal af is, stelt het niet veel voor. Maar het is ook behoorlijk oppervlakkig. Je ontmoet elkaar, je zegt hallo, je neukt, en je zegt dag: het is net fastfood. Ik hou meer van een langzaam gegaarde ragù.’ Ze keek naar Holly. ‘En dan het liefst ook nog met een discussie over het recept.’

      ‘En hoe zit het dan met de Italianen in het algemeen? Accepteren ze die clubs gewoon?’

      ‘Holly, tot voor kort hadden we hier een premier die er openlijk over opschepte dat hij orgies hield. En iedere keer dat hij dat deed, steeg hij in populariteit. Als Italië ooit preuts gaat doen over seksuele aangelegenheden, zal dat niet komen door dit soort clubs.’

      Bij de balie troffen ze een man aan die met Edoardo werkte aan de bewakingscamera. Hij keek niet op toen ze dichterbij kwamen, wat Kat onmiddellijk achterdochtig maakte.

      ‘Er blijkt een probleem te zijn,’ verklaarde Edoardo. ‘De beelden zouden bewaard moeten worden op de computer, maar er is een soort storing. We werken eraan.’ Hij richtte zich tot de beveiligingsman. ‘Hoelang duurt het nog, Giù?’

      ‘Misschien een uur of zo,’ mompelde de man, terwijl hij zijn hoofd nog steeds afgewend hield van de twee vrouwen. ‘Ik neem hem wel mee om te zien of ik hem kan maken...’

      Zodra hij zijn mond opende, besefte Kat dat ze hem kende. ‘Je bent een carabiniere!’ riep ze uit. ‘Een van de plaatselijke jongens.’

      ‘En?’ zei Giù op uitdagende toon. ‘Een man moet zijn brood ergens mee verdienen, nietwaar?’

      ‘Zeker, maar een man moet parttime baantjes ook opgeven bij zijn generale di divisione. En ik wil wedden dat die van jou geen idee heeft dat je hier ’s avonds de beveiliging regelt. Sterker nog, ik wil wedden dat als ik je dienstrooster ga bekijken, je er af en toe op magische wijze in slaagt op twee plekken tegelijk te zijn. Geen gelul dus en vertel me wat je weet.’

      Giù zuchtte. ‘Goed dan, maar laat me dan wel met rust, oké? Er is inderdaad iets.’

      ‘Ga verder.’

      ‘Ik heb hier vier man voor me werken. Allemaal goede jongens. Zaterdag kwam er eentje naar me toe om te zeggen dat hij vermoedde dat er iemand drugs aan het dealen was.’

      ‘Dat is vast niet ongebruikelijk, toch?’

      Giù reageerde boos. ‘Dealers weten dat ze hier niet moeten komen.’

      ‘Daarvoor heb ik hem juist in dienst genomen,’ voegde Edoardo eraan toe. ‘Als je een carabiniere in de zaak hebt, zelfs al is hij buiten dienst, laat je mensen weten dat je serieus bent. We hanteren hier een zerotolerancebeleid: de jongens fouilleren iedereen van wie ze vermoeden dat ze iets bij zich hebben.’

      Het leek Kat onwaarschijnlijk dat de club kon blijven voortbestaan als de maffia er op geen enkele manier drugs aan de klanten kon verkopen, maar ze knikte slechts en zei: ‘Ga verder.’

      Giù vervolgde: ‘Hoe dan ook, ik ging naar hem op zoek. Het zou gaan om een jonge, blanke man met dreadlocks. Maar hij was al weg. Ik vermoedde dat hij doorhad dat hij was gezien. Tino, die de parkeerplaats bewaakte, zei dat hij een busje met geblindeerde ramen hard had zien wegrijden. Dat leek dus te kloppen.’

      ‘Maar iets anders leek niet te kloppen?’

      Giù liep naar de balie en opende een la. ‘We hebben dit gevonden op de parkeerplaats,’ zei hij, terwijl hij iets tevoorschijn haalde wat leek op een kluwen geknoopte touw. Hij schudde hem heen en weer en toen werd het een pruik van lange, blonde dreadlocks. ‘Als hij een dealer was, is het vreemd dat hij zich had vermomd.’

      De telefoon van Kat ging over. Het was Daniele. ‘Ja?’ zei ze.

      Zijn stem klonk gespannen. ‘Ik heb weer een bericht ontvangen.’ Hij zweeg even. ‘Het is een filmpje. Kat, je moet dit zien. Mia is ontvoerd.’