35

Ed in de ochtend

Blauwe pyjamabroek (M&S)

Bijpassend blauw sieradendoosje (Tiffany)

Geraamde kosten: geheim

'O, Ed!'

Op de zondagochtenden was er een nieuwe routine ontstaan op Hawthorne Street 8. Ed en Annie sliepen uit. Lang. Tot tien uur. Tot elf uur. Walgelijk, smerig laat. Uiteindelijk, toen Owen en Lana volkomen rusteloos en verveeld waren, klopten ze op de deur van de slaapkamer en brachten ze koffie.

Deze zondag was er iets heel speciaals bij de koffie: een mierzoete, zelfgemaakte, door Ed gebakken glorieuze chocoladetaart. Er zaten elf kaarsjes op. Toen Owen hem naar de slaapkamer bracht, waren de kaarsjes al aangestoken en zong Owen luid: 'Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien, dat ben ik!'

'Gefeliciteerd! Hoi! Goeiemorgen!' Annie hees zich uit de kussens overeind en omhelsde haar beide kinderen. Langzaam, na een beetje porren en kietelen, draaide ook Ed zich om, en zat verbazingwekkend snel rechtop toen hij zag dat er als ontbijt chocoladetaart in het verschiet lag.

Nadat de kaarsjes waren uitgeblazen, sneed Ed de taart aan en Owen viel de berg cadeautjes aan die in de hoek van de slaapkamer op hem wachtten. Hij wilde eerst de grootste openmaken; dat moest wel de Ce-lestron zijn!

De witte telefoon naast het bed ging en Owen greep ernaar. 'Dat is vast oma.'

Maar nee, nadat hij had opgenomen en naar het verzoek aan de andere kant van de lijn had geluisterd, gaf hij de hoorn aan Annie. 'Voor jou, klinkt als werk,' kondigde hij aan.

Waarschijnlijk meneer Woo, dacht Annie, die de hoorn aanpakte. De man nam nooit een dag vrij en had nog nooit op een handig moment gebeld. Maar toch, de schoenen zouden volgende maand op proef in vier winkels van House of Fraser te koop staan, dus er stond nog heel wat op het programma.

'Hallo, met Annie,' zei ze.

En toen begon iemand tegen haar te praten en wat hij zei was zo buitengewoon dat ze slechts in staat leek het stukje bij beetje in zich op te nemen. 'Donnie Finnigan... televisieproducer... dus sorry, zondag... Kelly-Annes echtgenoot... ze ziet er geweldig uit, tien jaar jonger, veel gelukkiger... make-overprogramma... audities... Svetlana Wisneski... denk dat jij er geknipt voor bent... jij en Svetlana... primetime-televisie. Moet langskomen en met ons bespreken. Zeg maar wanneer en we sturen een auto. Wat zeg je ervan?'

Nadat Annie eindelijk had opgehangen, staarde ze geschokt naar haar gezin voordat ze uitriep: 'Ik heb een auditie voor een televisieprogramma! Een nieuw make-overprogramma! Ik en Svetlana! Ze denken dat we er geknipt voor zijn!'

Enige tijd later, nadat al Owens pakjes waren opengerukt en laaiend enthousiast waren ontvangen (op de ziekenhuisachtige pyjama van tante H na), alle taartbordjes leeg waren geschraapt en Annie minstens vijf of zes keer het gesprek met de televisieproducer had herhaald, hupte Ed in zijn pyjamabroek het bed uit en rommelde in de kledingkast.

'Ik heb een klein, piepklein cadeautje,' kondigde hij aan. Nadat hij weer in bed was gestapt, opende hij zijn hand en onthulde een klein, lichtblauw doosje.

'Oooh,' zei Lana, die tegen Annie aan lag, als eerste, 'van Tiffany!'

'O, Ed!' Annie hapte naar adem, maar ze hield zich in bedwang. Ze verkochten van alles bij Tiffany. Ja, ze verkochten er verlovingsringen met perfect ronde, witte diamanten, geslepen naar Tiffany's handelsmerk. Maar ze wist niet of Ed en zij al zover waren. Ze waren érgens. Ze waren ergens waar het heel erg fijn was. Ze zaten in een nieuwe fase: een fase waarin Annie leerde om eerlijk en open te zijn, en zich realiseerde dat er niets was wat ze nog voor Ed achter hoefde te houden. Niets van haarzelf wat ze hoefde te beschermen of van hem weg houden.

Ed leerde steeds beter begrijpen dat ze goed moesten praten en hij niet mokkend de deur uit moest stormen als hij even niet meer wist welke kant het gesprek op moest gaan.

Hoe dan ook, terug naar het blauwe doosje dat Annie stevig in haar hand hield.

Ze hielp zichzelf eraan herinneren dat ze bij Tiffany ook puur zilveren oorbellen van Elsa Peretti verkochten, evenals ruwe, zilveren ringen, sierlijke, gouden armbanden... maar het doosje was te klein voor een armband. Zouden het oorbellen zijn?

Het zou gewoon een cadeautje kunnen zijn, wat heel leuk zou zijn. Heel erg lief. Geen twijfel over mogelijk. Dit is wellicht niet het grote, romantische gebaar dat... wilde ze het? Of wilde ze het niet?

'Mam!' Lana gaf haar een por om haar aan te sporen. 'Kom nou! Maak het open!'

'Ja!' stemde Owen in.

Annie wierp een blik op Ed. Hij keek haar aan en er lag een verwachtingsvolle, blije glimlach op zijn gezicht.

Als dit een verlovingsring was... zou het een ongelooflijke diamant zijn of juist iets bescheidens?! Annie keek van het doosje naar Ed en van Ed naar het doosje, en plotseling realiseerde ze zich dat ondanks al die keren dat ze tegen zichzelf had gezegd dat ze alleen zou trouwen als het in Svetlana-stijl en groots zou zijn, met een megaverlovingsring, ze alleen al door naar Ed te kijken wist dat wat er ook in zat, ze er dol op zou zijn. Want ze was dol op Ed.

Echt waar. Ze hield van hem. Misschien niet zo veel als ze ooit van haar echtgenoot had gedaan. Nog niet. Maar daar was nog meer dan genoeg tijd voor. Ze hadden hun hele volwassen leven nog vóór zich.

Dus ze trok het lintje eraf en opende het doosje.

'O! O, schatje,' zei ze, met een schittering in haar ogen en een glimlach die haar gezicht oplichtte. 'O, Ed! Dat is werkelijk perfect! Perfect!'