4

Eds muzikale avondje uit

T-shirt (Woolworths)

Tweedjas (chique herenmodezaak in Jermyn Street - omdat dat dat moest van Annie)

Jeans (Topman)

Halfhoge schoenen (Clarks)

Leren aktetas (als de tijd rijp is)

Geraamde kosten: € 450

'We slaan nooit graag doelbewust een aanbod af als er voedsel in het spel is.'

 

Het liep tegen elf uur 's avonds, en met een gigantisch bord venkellasagne en nog een glas wijn naast zich zat Annie op internet wat onderzoek te doen naar Paula's magische schoenen.

Van de heer Timi Woo's website werd ze niet veel wijzer. Er stonden een paar tekeningen op die de schoenenbar weinig eer aandeden, en veel Chinese teksten, maar ook een Engelstalige belofte: 'Wij maken elke jou gewenste schoen, behulpzaam voor de vrouw van verlangen.'

Er stond ook een e-mailadres bij, dus Annie schreef snel een berichtje aan de heer Woo dat ze geïnteresseerd was om zijn schoenen in Engeland te verkopen. Verkocht hij hier al schoenen? Hoeveel schoenen kon

hij per maand produceren? En hoeveel vroeg hij ervoor?

Ze verzond de e-mail en haar gedachten gingen weer naar het verhogen van haar hypotheek.

Hoewel het huis van zowel Ed als Annie was, had Annie voor haar eigen deel van het huis haar eigen hypotheek... dus, in theorie zou Ed het niet eens hoeven weten als ze daarvan zou lenen tot haar belastingschuld helemaal was afbetaald, de prachtige schoenen zouden komen, ze die met een fantastische winst zou verkopen en alles op rolletjes liep. Dan zou hij heel wat minder onwelwillend tegenover het hele idee staan.

Het was niet zo dat ze tegen hem wilde liegen, maar ze wist gewoon hoe moeilijk hij te overtuigen zou zijn. Hij hield niet van welke verandering dan ook en werd volkomen nerveus bij alleen al het idee een financieel risico te moeten nemen. Hij had nooit veel geld verdiend, hij was zeker niet van plan van baan te veranderen en was altijd erg voorzichtig met het geld dat hij wel had. Zo was hij gewoon, en zij zou daar niets aan kunnen veranderen... maar haar baan zou hem de geruststelling geven dat het allemaal goed zou komen.

Ze kreeg een nieuw e-mailbericht binnen. Ze keek naar het adres en was verrukt te zien dat de heer Woo er geen doekjes om wond.

 

Beste Annie Valentine,

Hoe gaat het met u? Ik erg geïnteresseerd om zaken te doen met uw gerespecteerde bedrijf. Mijn schoenen verkocht in Hongkong, maar gemaakt in fabriek van mijn familie. Happy Feet Factory. Erg goed handgemaakte schoenen. Fijn dat u ze mooi vindt. We kunnen 120 paar Timi Woo-schoenen maken deze maand. Maar als u volgende maand meer wil, kunnen wij meer maken. Schoenen alleen verkopen in Hong Kong. Erg populair bij vooraanstaande dames die willen veel schoenen. Wij graag in Engeland willen verkopen met uw gerespecteerde bedrijf. Bijgevoegd vindt u bestelformulier. Veel stijlen, veel kleuren, voor u € 90,- per paar.

Als u 100 paar koopt, dan € 85,- per paar.

Met vriendelijke groet,

Timi Woo

 

Terwijl ze dit las, klopte Annies hart in haar keel van opwinding, maar ze kon de e-mail niet beantwoorden omdat ze net het geluid hoorde van de voordeur die openging.

'Hoi Annie! We zijn er weer!' klonk er vanuit de gang. Snel sloot ze haar e-mailprogramma af en rende de trap af naar Ed en haar kleine jongen.

'Hallo Owen!' Ze gaf eerst haar zoon een stevige knuffel. Hij voelde zo tenger aan. Hij groeide als kool en zijn eetlust scheen de hoeveelheid voedsel die hij nodig had niet bij te kunnen benen.

Owen hield zijn gezicht, dat vrijwel helemaal schuilging onder een strodak van omlaag hangend, woekerend bruinblond haar, in de plooi, maar hij onderging de stortvloed kussen zonder te protesteren. Hij vond het eigenlijk wel leuk. Hij vond het alleen niet leuk om toe te moeten geven dat hij het leuk vond. Zo werkt dat als je tien bent.

'Hoe was 't?' vroeg ze, terwijl ze haar blik op Ed liet rusten.

Hij zag er zo gelukkig uit dat ze onwillekeurig breed grijnsde toen ze zijn glimlach zag. Hij leek ontspannen en te zijn uitgerust van zijn avondje uit. Hij gooide zijn jas op de kapstok bij de voordeur en nadat zij Owen had bevrijd, legde hij zijn ene arm om haar middel en zijn andere over haar schouder zodat ze was ingesloten, en trok haar naar zich toe.

'Hallo daar.' Hij geloofde niet in halfslachtig gezoen: 'Als je dan toch gaat zoenen, kun je dat net zo goed meteen goed doen!

Terwijl Annie haar armen om Eds brede rug legde, zag ze de speelse blik in zijn blauwe ogen en ze voelde zijn lippen tegen die van haar aandrukken. Ed was zo rustgevend, zoals hij haar vasthield zodat ze geen kant meer op kon, onbeweeglijk moest blijven staan en aan niets en niemand anders kon denken dan aan hem, hier en nu. Het was erg sexy.

'Alsjeblieft, geen tongzoen,' drong Owen aan, waardoor de volwassenen elkaar iets eerder loslieten dan ze in andere gevallen graag hadden gewild.

'Drukke dag?' vroeg Ed nu de zoenbetovering toch was verbroken. 'Het universum weer aangekleed?'

'O, ja,' zei Annie met een glimlach. 'Hebben jullie honger? Het is al laat, maar...'

'Nou, weet je...' begon Ed, 'we slaan nooit graag doelbewust een aanbod af als er voedsel in het spel is.'

'Wat is er in huis?' vroeg Owen, terwijl hij zijn parka op de vloer achterliet en op de trap ging zitten om daar het kwartier door te brengen dat het hem leek te gaan kosten om zijn veters los te maken. Ondertussen slopen Eds twee dikke zwarte katten, Hoover en Dyson, de gang in en wreven zich tegen de beschikbare benen en voeten, wanhopig op zoek naar aandacht.

'Wat venkellasagne?' bood Annies aan, er vrij zeker van dat dat niet met al te veel enthousiasme zou worden onthaald.

'Hm...' antwoordde Owen.

'Spiegeleieren met toast?' stelde ze vervolgens voor.

'Nou, er is spek, boter en zeker nog een stuk parmezaan... Als ik nou eens een carbonara voor ons in elkaar flans?' bood Ed aan. 'Dat moet wel zoden aan de dijk zetten.'

Owen grijnsde naar Ed en knikte.

Dit was een van de vele verrassende effecten dat het surrogaat gezinsleven op Ed had gehad. Toen Annie hem net leerde kennen, was hij een somber en eenzaam individu dat in een vochtige kelder woonde - de vochtige kelder van het huis waar ze nu in woonden, om precies te zijn. Zijn kookbezigheden waren ernstig beperkt tot het in de magnetron stoppen van aardappels en het openen van blikken bonen, of, nog erger, sardientjes.

Nu, na een jaar in zijn rol als de-man-in-huis, staken Annies kookkunsten beschamend tegen de zijne af. Ja, ze kon een ei bakken, een aardappel koken, winkelen bij M&S en een kant-en-klaarmaaltijd opwarmen, net zo goed als iedere andere vrouw. Maar Ed... Tegenwoordig marinéérde hij dingen in de oven. Hij verkruimelde rozemarijn. Hij serveerde graag gestoofd fruit met zelfgemaakte vla. Hij sudderde braadschotels op de kookplaat. Hij las zelfs kookboeken, ging naarstig op zoek naar ingrediënten en werd zelfs iets te enthousiast van het vooruitzicht een heel weekend vrij te hebben om te kunnen koken.

Voor Annie was het allemaal wat raadselachtig, maar net als haar kinderen vond ze het meestal heerlijk wat hij opdiende: de gesmoorde ossentong ging net iets te ver, maar voor de rest was ze blij voor hem dat hij er kennelijk zo veel plezier aan beleefde.

Nadat Owen zich had volgepropt met spaghetti, zag ze erop toe dat hij zijn tanden poetste en bracht ze hem naar bed, voordat ze weer naar beneden ging om zich tegen Ed aan op de bank te nestelen.

Andrei brengt Lana thuis vanavond, toch?' vroeg Annie voor de zekerheid. 'Wist je dat er laatst iemand is beroofd, twee straten verderop?'

Ed knikte geruststellend en vroeg: 'En, vanavond weer druk geweest aan de computer?'

'O... ach ja.' Ze wuifde de vraag van de hand.

'Spullen op eBay verkopen of meer onderzoek gedaan naar "hoe run je je eigen bedrijf"?' Ed zag er ineens niet meer zo vriendelijk uit.

'Kijk,' begon ze, 'ik zal heus niets doms doen, oké? Zou je willen ophouden met je zorgen te maken? Wanneer... ik bedoel, als ik op een goed idee kom, ben je de eerste die het hoort, goed? Ik zal helemaal niets doen zonder er zeker van te zijn dat jij het een goed idee vindt.'

Diep vanbinnen geloofde Annie dit. Ze geloofde dat met de Timi Woo-schoenen, bijvoorbeeld, ze alleen maar wat onderzoek aan het doen was. Als ze de schoenen had, als ze de klanten had... als het allemaal wat begon te lopen, zou ze het Ed laten weten. Tegen die tijd zou het allemaal toch heel wat meer vorm hebben gekregen.

Maar Ed leek niet van plan om het onderwerp al te laten rusten.

'Ik zeg niet dat je niet je eigen bedrijf kunt hebben, Annie,' zei hij tegen haar, 'ik denk gewoon dat dit niet het juiste moment is. Voor mijn gevoel zijn we net een beetje aan het settelen. We zijn nauwelijks een jaar verder... en je maakt echt lange dagen,' hielp hij haar herinneren. 'Vier avonden per week, en op de meeste zaterdagen zie je de kinderen amper. Volgens mij is dat al genoeg tijd zonder hen. Met een eigen bedrijf werk je je over de kop.'

Ze luisterde en moest toegeven dat hij hiermee wel een punt had. Maar het hele idee van haar eigen bedrijf hebben was dat ze op de lange termijn meer zeggenschap over haar werktijden zou hebben, toch? Ze probeerde het op zo'n manier te organiseren dat er op de lange termijn meer geld en flexibiliteit zou zijn.

'Het gaat goed zo,' verzekerde ze Ed terwijl ze dicht tegen hem aan ging liggen,'maak je er nou maar geen zorgen over en ook niet over mij. Niet piekeren! We hoeven het er nu niet over te hebben.' En al snel ging ze over op haar beproefde en vertrouwde afleidingstactiek.

Ze gleed met haar vingers onder zijn t-shirt en streek ermee over het zachte, donzige haar op zijn warme huid. Zachtjes drukte ze een vingertopje in zijn navel en vroeg hem: 'Denk je dat je nu kunt ophouden met praten?'

Dat hoefde ze Ed geen tweede keer te vragen. Hij zweeg onmiddellijk, leunde achterover tegen de kussens en trok Annie omhoog naar zijn borst zodat hij haar kon zoenen.

En toen verloor ze zich in die betrouwbare, blauwe starende blik. Daar was hij, haar erg sexy, jóngere man, helemaal op haar geconcentreerd, klaar om alles te doen wat ze maar wilde.

Ze verplaatste haar heupen zodat ze hem daar, tegen haar aan, harder voelde worden, en ze trok zijn t-shirt omhoog om zachtjes in zijn tepel te bijten.

Toen ze met haar vingers zijn broekriem en knopen had losgemaakt en ze haar handen in zijn broek liet glijden, zei hij in haar oor: 'We moeten naar boven. Er kunnen ieder moment gevoelige en beïnvloedbare tieners binnenlopen.'

'Ze komt toch pas laat thuis,' hielp ze hem herinneren.

'Nee, nee, te groot risico,' zei hij hijgend omdat ze met haar hand nog steeds interessante bewegingen maakte (O!).

'Kom op.' Het lukte hem zich te los te maken en van de bank op te staan, waarbij hij met zijn ene hand zijn broek vasthield en met zijn andere Annies pols beetpakte. 'Ren de trap op.'

Toen waren ze in hun slaapkamer, met de deur stevig dicht en de lichten uit, want de gordijnen waren nog open en geen van beiden had zin zich van het dringende kussen te laten afleiden door naar het raam te lopen.

Annie probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het laatst met elkaar naar bed waren geweest. Drie dagen geleden? Of vier? Het leek ineens een hele tijd geleden.

Ed liet zijn spijkerbroek op de grond vallen, maar hij had geen haast. Het feit dat hij nooit haast had was het meest sexy aan hem. Hij zou er de tijd voor nemen. Hij zou met haar vrijen op zijn unieke, sexy, maar ook leuke en gepassioneerd intense manier.

Hij knielde neer, stopte zijn hoofd onder haar rok en luisterde naar haar gegiechel terwijl hij zijn best deed met zijn tanden haar slipje uit te trekken.

Ze strengelde haar vingers in zijn krullerige haar, liep langzaam achteruit naar het bed en trok hem naar zich toe.

Hij begon te neuriën terwijl hij zijn lippen pal tegen haar clitoris aangedrukt hield. Ze ging op haar rug op het bed liggen, trok haar shirtje en bh uit zodat hij met zijn handen haar borsten kon strelen terwijl het neuriën doorging en vanuit haar tintelende buik opgewonden warmtegolven omhoog stroomden.

'Je zorgt ervoor dat ik alles om me heen kan buitensluiten, vergeet,' zei ze tegen hem.

'Nee!' hij pauzeerde even om haar te plagen. 'Dat is niet zo. Noem de naam van dat deuntje!' drong hij aan en hij drukte zijn lippen weer tegen haar aan.

Hij zorgde er bijna iedere keer voor dat ze als eerste klaarkwam, omdat, zoals hij altijd zei: 'Ik me op je moet kunnen concentreren zolang ik nog helder kan nadenken, want als ik ermee wacht... liefje, dan is dat net als een poging om te voorkomen dat een vulkaan uitbarst.'

En hij was er goed in.

Ja... hij was er erg goed in.

Ze voelde het puntje van zijn tong, waarmee hij met kleine, snelle en stekende bewegingen op en neer likte, terwijl hij met zijn warme handen over de huid van haar dijen wreef.

Er was geen sprake van geklungel met Ed. Niets van dat verwarde 'waar ben ik hier beneden eigenlijk naar op zoek?' Annie, zoals de meeste vrouwen, had voldoende padvindervriendjes moeten ondergaan: dat eindeloze wrijven met aanmaakhout, en maar weinig uitzicht op een vuurtje.

De stekende bewegingen van de tong gingen sneller en het heerlijke gevoel bouwde zich steeds verder op.

'Kom erin,' drong ze aan en ze trok hem omhoog bij zijn schouders, 'kom erin, want ik ben er bij... bij... bijna.'

Terwijl hij zich bij haar naar binnen duwde, voelde ze dat ze trilde en zich keer op keer om hem heen klemde. O. Ja. Ja! Niets was beter. Niets was beter dan op deze manier klaarkomen, een en al door Eds stoten.

Met dichtgeknepen ogen, nagels begraven in zijn zachte rug en haar benen strak om hem heen gewikkeld, bleef ze zich vastklemmen, en voelde ze hem in haar doorstoten totdat ze beiden meer dan klaar waren.

'Is dat een kat?!' Annie tilde haar hoofd op van Eds zweterige, post-coïtale arm en keek wat beter naar de twee gloeiende lichtjes aan het voeteneind van het bed.

'D'raf!' commandeerde Ed, die zich oprichtte.

De ogen bewogen en met een zware bons landden vier poten stevig op de grond.

'Ik hou niet van katten in bed,' hielp ze Ed herinneren, alsof hij dat had kunnen vergeten.

'Ze missen me,' zei hij tegen haar. 'Ik denk dat ze heel erg jaloers op je zijn.'

'Waarschijnlijk krabben ze me dood en zodra ze de kans krijgen, eten ze me op met wat Whiskas erbij,' stemde Annie in. 'Ik kan niet geloven dat je vroeger met ze sliep.'

'Ik sliep niet mét ze, ik liet ze op het voeteneind van mijn bed slapen. Zo gestoord ben ik nou ook weer niet.'

'Nee,' Annie streelde met beide handen over Eds billen, 'maar je bent wel een beetje préttig gestoord.'

En ze kusten weer en duwden zich tegen elkaar aan en zouden misschien wel hebben overwogen...

Maar toen klonk de sleutel in de voordeur, het geluid van Lana's stem, en het lange, lange afscheid nemen...

Als zestienjarige meisjes voor het eerst heel erg verliefd zijn op zeventienjarige jongens, is afscheid nemen niet zomaar iets. Lana en Andrei stonden nu in elkaar verstrengeld in de gang te zoenen, zoenen en nog eens te zoenen.

Haar handen zaten om zijn nek, gingen vervolgens door zijn haar, zijn handen streelden haar rug, gleden omhoog en omlaag langs haar middel, terwijl hun tongen telkens weer over elkaar heen rolden alsof het het lekkerste was wat ze ooit hadden geproefd.

Annie, die in bed tegen Ed aan lag, wist waarom de voordeur nog niet achter Andrei was dichtgetrokken.

'Eerste liefde,' fluisterde ze en ze draaide zich om naar Ed. 'Herinner je je die nog, van heel lang geleden? De seks is waarschijnlijk de slechtste die je maar kunt hebben, maar het voorspel is onvergetelijk... Ik herinner me nog steeds hoe het voelt om zo te zoenen.'

'Echt?' Ed boog zich over haar gezicht en leek het haar te willen helpen herinneren.

'Jazeker,' zei ze, maar ze kuste hem slechts vluchtig op zijn lippen.

'Ik kan me niet herinneren dat mijn eerste keer seks zo slecht was,' zei Ed, die achteroverleunde tegen de kussens en met zijn handen over zijn gezicht wreef.

'Nee, maar dat komt omdat je een man bent,' zei Annie, 'en seks is nooit slecht voor mannen. Nooit. Toch?'

'Eh...' Ed zocht zijn geest af door zijn niet extreem langdurige en gevarieerde seksleven, en concludeerde: 'Nee. Bijna nooit. Niet als je je niet heel erg schuldig voelt.'

'Juist... wanneer je langskomt om haar de bons te geven maar bedenkt dat je eerst nog even lekker wilt seksen,' plaagde Annie.

'O, god,' kreunde Ed, 'iemand de bons geven is een nachtmerrie. Ik heb het maar één keer gedaan. Sindsdien kreeg ik zelf altijd de bons. Dus dan weet je dat, je zult je nooit zorgen hoeven maken dat ik je de bons geef. Als hier ooit een einde aan komt, zul jij dat moeten doen.'

Ze draaide zich op haar zij en legde een arm over zijn buik, voordat ze hem met een plagerige glimlach vroeg: 'Maar er zal nooit een einde aan komen, toch?'

'Neehee,' verzekerde hij haar met iets wat op een lach leek, en hij wreef liefkozend over haar neus waarbij hij haar diep in de ogen keek.

'Ik moet even naar het toilet,' zei ze abrupt, 'en Lana helpen herinneren dat ze naar boven komt om lucht te scheppen en die arme jongen naar huis stuurt om bij te komen.'

'Annie?' vroeg Ed. 'Denk je niet dat Lana misschien van slaapkamer moet veranderen?'

'Hè?'

'Nou, haar slaapkamer is recht boven die van ons en vlak naast die van Owen. Dat is niet bepaald privé.'

Annie rolde op haar rug en keek naar het plafond terwijl ze probeerde na te gaan waar Ed precies op doelde.

'Vind jij dat Lana haar eigen kamer moet hebben, beneden in de kelder?'

Ed keek haar aan en knikte.

'Een kamer waar ze Andrei ongestoord mee naartoe kan nemen?'

Ed knikte nogmaals.

Plotseling was Annie geïrriteerd. 'Vind je dat niet een beetje onverantwoordelijk?' vroeg ze. 'Vind je niet dat het juist goed is dat ze met hem in de deuropening staat te zoenen in plaats van met hem op de bank ligt te rollebollen? Vind je het niet juist wel zo gezond dat wanneer ze hem naar haar slaapkamer boven meeneemt, ze zich zorgen moet maken over wat wij denken en horen? Ik vind het voor een meisje van net zestien jaar, met examens voor de boeg, wel wat vroeg voor ongestoorde kamers voor jezelf en je vriendje.'

'Oké,' stemde Ed in, 'oké, prima. Het was maar een idee. Maar... het is helemaal aan jou. Blijf alleen wel met haar praten. Ze heeft behoefte aan wat advies. Van jou.'

'Ha!' lachte Annie. 'Hoe kom je daar in hemelsnaam bij?'

'Het is echt waar! Ze is gewoon een puber die doet alsof ze je haat.'

Annie was daar niet zo zeker van. Soms, als Lana een van haar donkerste buien had, kon ze haar moeder zo boosaardig en hatelijk aankijken dat Annies adem ervan stokte. Maar aan de andere kant gingen die buien, net als stormachtig weer, ook weer over, een verbaasde Annie achterlatend die zich afvroeg wat ze had gedaan waardoor Lana zo kwaad op haar was geweest.

'Gewoon om te weten, Annie,' begon Ed, 'hoe oud was jij toen je voor het eerst...'

'Bijna achttien,' onderbrak ze ietwat streng. 'En jij?'

'Eh... tweeëntwintig,' gaf Ed een beetje schaapachtig toe, waardoor ze beiden moesten lachen.

'Het was het wachten waard,' voegde Ed eraan toe.

'Dat geloof ik best. Maar dat betekent dat je pas tien jaar aan seks doet, en dat maakt je wel een enorm groentje,' pestte Annie.

'Laat me dan maar snel wat nieuws zien...'