17

Dinah bij het zwembad

Witte ultrakorte broek (een oude, afgeknipte Levi's)

Geel-met-wit bikinitopje (Primark)

Slippers (markt op Brick Lane)

Zonnebranderème van 'Sisley' (Annie)

Klassieke, witte zonnebril (Oxfam)

Geraamde kosten: €40

'Allergische reactie?!'

 

'Maar zou ze op deze manier het water überhaupt wel voelen?' vroeg Ed aan Dinah, nadat ze Billie ter voorbereiding op het zwembad een badpak met ingebouwde zwembandjes had aangetrokken, heldergele opblaasbare zwembandjes om haar armen had gedaan, evenals een opblaasbare band om haar middel. Het kleine meisje zag eruit als een minimichelinmannetje en was vrijwel net zo wit, aangezien ze van top tot teen was ingesmeerd met een dikke laag zonnebranderème van factor 300. 'Zou ze niet gewoon als een soort minihovercraft op het water drijven?' vervolgde Ed.

'Je kunt maar beter voorzichtig zijn dan risico's nemen,' luidde hierop Dinahs antwoord. 'Als ik op deze stoel ga liggen en jou en Owen de leiding geef, wil ik er zeker van zijn dat ze volkomen veilig is.'

Ed kon begrijpen dat Dinah bezorgd was om haar enige en dierbare kind, dus hij zei er verder niets meer over, maar trok slechts zijn versleten vissershoed verder over zijn ogen en neus tegen de felle zonnestralen, en keek naar de twee kinderen die een hele tijd samen in het zwembad speelden, totdat een blik op zijn horloge verried dat het half vier 's middags was.

De siësta was al voorbij en het was tijd om over het avondeten na te denken... en waar bleef Annie in hemelsnaam? Ed wond zich er nu behoorlijk over op. Als hij een telefoon in de buurt had gehad, zou hij haar hebben gebeld om erachter te komen. Ze had beloofd dat ze maar een paar uur in de stad zou blijven, en dan een kort bezoekje zou afleggen aan haar gloednieuwe beste vriend 'meneer B'.

Ed was niet naar Italië gekomen in de verwachting Annies fulltime babysitter en kok te zijn, terwijl zij langs alle beschikbare winkels en markten in de omgeving trok. Ze was altijd zo frustrerend afwezig. En niet te vergeten vervelend. En ze nam hem voor lief. Daar was absoluut geen twijfel over mogelijk.

'Ik denk dat ik even naar het dorp loop,' kondigde hij aan en hij stond op uit zijn stoel, van mening dat het beter was actie te ondernemen dan te blijven hangen en zich nog langer over Annie op te vreten. 'Iemand zin om met me mee te gaan?'

Tante Hilda, die wat aan het doezelen was in de schaduw van het terras, noch Dinah, die languit in de zon lag, toonde enig teken van interesse. Connor en Lana waren samen een ommetje aan het maken, dus Eds enige kans op gezelschap moest van Owen en Billie komen.

Owen zwom naar de rand van het zwembad en trok Billie in haar rubberen band en armbandjes en polystyreen badpak als een rubberbootje achter zich aan.

'Zullen we een wandelingetje maken, Billie?' vroeg Owen aan zijn nichtje, die achter hem in het water dobberde.

'Ja!' antwoordde ze. Het zag ernaar uit dat het volle uur in het zwembad rondspetteren eindelijk lang genoeg had geduurd.

'Wat vindt jij ervan, Dinah? Mag Billie met ons mee naar de winkel?'

Dinah liep naar hen toe. Die moest eerst Billie grondig afdrogen, haar met nog een laag vettige zonnebranderème van factor 300 insmeren, een jurk aantrekken met bijpassende zonnehoed, sokken en schoenen, en eindelijk, nadat ze Billie had laten beloven dat ze 'heel erg lief zou zijn en goed naar Ed zou luisteren', stemde ze in dat haar dochter met hen mee kon gaan.

'Je let wel goed op haar bij het oversteken, hè?' vroeg Dinah bezorgd, waarop Ed 'natuurlijk' antwoordde, Billie haar armen over elkaar sloeg en een heel diepe, vernietigende zucht slaakte, alvorens eraan toe te voegen: 'Relax, mama.'

Ze waren al bijna een volle tien minuten op weg. De knoestige olijfbomen glinsterden in de volle glorie van de namiddaghitte. Stof dwarrelde omhoog door hun voetstappen, losse stenen rammelden een beetje mee, en het gras in de berm had na de lange, hete zomer de kleur en structuur van stro gekregen.

Owen en Billie liepen hand in hand voorop, wat een beetje plakkerig zou moeten zijn, en Ed moest onwillekeurig denken aan dat ze het duidelijk naar hun zin hadden in elkaars gezelschap. En op dat moment gebeurde er iets vreemds.

Billie draaide zich om naar Ed en zei: 'O, jeetje, ik ben iets vergeten.'

'O? Wat dan?' vroeg hij haar.

'Ik ben vergeten om nog een plasje te doen.' 'O!'

Nou, dat was op z'n minst een wat lastige situatie.

Ed ging in zijn hoofd alle mogelijke oplossingen na. Er waren natuurlijk geen handige openbare toiletten in de buurt, en ook geen privé -toiletten, als het daarom ging. Het zou zeker tien minuten duren om naar de villa terug te lopen... Maar zou ze het zo lang kunnen ophouden? Bij de lerarenopleiding werd het sterk afgeraden om in dat soort gevallen een kind boven het gras een plasje te laten doen. Zeker als het om kinderen ging die je niet heel goed kende. Dus dat zijn alle kinderen van wie je niet de vader was.

'Wil je anders even achter die boom?' stelde hij voor. 'Je kunt gewoon op je hurken gaan zitten en even snel plassen, en dan blijven Owen en ik aan de andere kant staan.'

Ze keek hem aan met haar hoofd schuin en had er misschien mee ingestemd als Owen niet op dat moment die dodelijke opmerking had gemaakt. 'En hoe zit het dan met slangen? Zijn er geen slangen in Italië?'

'Iew!' riep Billie en ze schudde krachtig met haar hoofd. Dus plassen achter de boom zou het niet worden.

'Nou, dan moeten we naar huis teruglopen. Denk je dat je het zo lang kunt ophouden?' vroeg Ed vriendelijk.

Billie knikte.

'Ik kan toch ook met haar teruglopen?' bood Owen aan. 'Het is alleen maar de heuvel op... het komt wel goed... echt waar.'

Ed nam Owens smekende blik in overweging. Owen wilde overduidelijk deze kleine kans aangrijpen om te laten zien dat hij zelfstandig en verantwoordelijk was.

Ed dacht erover na... hij nam nooit risico's met kinderen. Hij was veel, veel voorzichtiger met andermans kinderen dan hij ooit met die van hemzelf zou zijn. Maar daar stond tegenover dat Owen nu al bijna elf was. Het enige wat hij vroeg was of hij zijn zeer verstandige vijfjarige nichtje de heuvel op naar de villa mocht brengen. Toen Ed elf jaar was, bracht hij hele dagen in zijn eentje door, rondzwervend op een fiets. Het waren maar vijf minuten, Owen zou maar vijf minuten bij Dinah vandaan zijn. Hij zou bijna de hele tijd binnen gehoorafstand van een volwassene zijn.

'Het komt wel goed, dat beloof ik,' herhaalde Owen toen hij zag dat Ed aarzelde.

Ed was toch zeker overdreven bezorgd als hij Owen dit niet liet doen? Owen kon het prima. Hij deed altijd precies wat hem werd gezegd.

'Alsjeblieft?' smeekte Billie mee.

'Oké, maar jullie moeten flink doorlopen, zo snel mogelijk naar huis teruggaan en daar bij Dinah blijven. Billie mag niet treuzelen. Ze moet snel. Oké?'

Een grijns brak door op Owens gezicht. 'Yes, sir!' zei hij en hij bracht een militaire groet. Vervolgens draaide hij zich om, gaf het bevel 'Kom mee, Billie!' en ze begonnen snel in de richting van de villa terug te lopen. Ze zouden daar in een mum van tijd zijn.

Ed keek ze de volle drie minuten na die het duurde voordat ze bij de bocht in de weg waren, waarna hij zich omdraaide, weer op pad ging naar het dorp en in vlotte pas verder liep, terwijl hij de gedachte aan Owen en Billie langzaamaan losliet en zijn hoofd zich in plaats daarvan vulde met gedachten aan wat hij zou kopen en hoe hij het zou klaarmaken.

Ed had niet kunnen weten dat vlak na de bocht, zodra ze uit het zicht waren, Owen en Billie Maria tegen het lijf zouden lopen, die een grote, lege mand in haar armen droeg omdat ze peren ging plukken.

'Ciao!' begroette ze hen.

'Ciao!' antwoordde Owen.

'Ciao, bambino.,' riep Maria enthousiast tegen Billie. 'Vind je peer lekker?' voegde ze eraan toe.

Billie knikte, wendde zich tot Owen en zei: 'Is dit het meisje met wie je fruit hebt geplukt?'

'Ja,' antwoordde Owen. 'Ze weet ook waar je noten en bramen kunt vinden.'

Billie grijnsde opgewonden. 'Kunnen we met haar mee?' vroeg ze.

'Maar moet je dan niet naar de wc?' hielp Owen haar herinneren.

Billie schudde van nee, sloeg haar armen over elkaar en pruilde een beetje met haar onderlip. Owen kende Billie goed genoeg om te weten dat dit een Slecht Teken was.

'Ik wil peren plukken,' zei Billie vastbesloten.

'Weet je zeker dat je niet naar de wc moet?' Owen deed een laatste poging haar op andere gedachten te brengen. 'Ed zei dat we rechtstreeks naar huis moesten gaan.'

'Toletta?' vroeg Maria, die de essentie van het probleem begreep. 'Kom maar mee,' en ze stak haar hand naar Billie uit.

Terwijl de meiden een veld inliepen en een boom opzochten, schatte Owen in dat zolang ze maar bij de villa terugwaren voordat Ed terugkwam, niemand zich ook maar de geringste zorgen zou maken, dus ze hadden nog minstens een uur, en er zou niets kunnen gebeuren als ze met Maria wat in bomen klommen en fruit plukten. Hij liep van de weg af en liep langzaam achter hen aan het veld in.

Maria deed er veel minder omslachtig over dan Ed. Ze trok Billie achter een boom, trok haar broek uit en liet haar zien hoe ze moest neerhurken. Vervolgens tilde ze Billies jurkje op en zorgde ervoor dat haar sandaaltjes buiten gevaar bleven.

De onderbroek was een beetje vochtig geworden en werd aan een laaghangende tak gehangen om te kunnen drogen, en de kinderen liepen verder de heuvel af naar een groepje peren- en notenbomen.

'Zijn er slangen?' wilde Billie weten terwijl ze door het gras waadde, dat bij haar tot haar middel kwam.

'Ja,' zei Maria. 'Heel kleine slangen.' Toen ze Billies angstige gezichtsuitdrukking zag, voegde ze er snel aan toe: 'Ze erg, erg bang voor mensen zijn. Ze verstoppen zich.'

Het was bijna vijf uur toen Ed bij de villa terugkwam, beladen met twee volle boodschappentassen. Tomaten, nog meer tomaten, brood, meloenen, rauwe ham, kazen, wijn... hij had zichzelf volgeladen met net iets meer dan aangenaam was om te dragen. Het was veel gemakkelijker geweest als hij de auto had kunnen nemen, of Annie telefonisch had kunnen bereiken om haar te vragen hem op te pikken. In plaats daarvan had hij zich de steile heuvel op geworsteld. Hoewel het al een beetje begon te schemeren, was het nog steeds bijna dertig graden in de zon.

Toen hij binnenkwam zaten Connor en Lana aan de keukentafel vruchtensap te drinken.

'Aha! Dorstige wandeling gehad?'

Hij zette de boodschappen op tafel en wilde die net uitpakken toen Dinah binnen kwam lopen.

Ze staarden haar allemaal aan.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ze als reactie op de geschokte blikken.

'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg Connor. 'Te lang in de zon gelegen?'

Haar gezicht, borst, buik, bovenarmen en schouders zaten onder de vuurrode uitslag.

'Wat?' Dinah deed snel haar zonnebril af om zichzelf te bekijken. Dit veroorzaakte een lachsalvo bij Connor en Lana, omdat ze er zonder bril en met de witte huid rond haar ogen nog vreemder uitzag.

'O, mijn god!' riep ze uit. 'Wat is er gebeurd?'

Connor stond op en liep naar haar toe om de pukkels beter te bekijken.

'Allergische reactie,' luidde zijn oordeel. 'Vervelend. Het duurt een eeuwigheid voordat die weg zijn. Toen ik die ene keer opnames had in...'

'Allergische reactie?!' onderbrak Dinah hem. 'Van Sisley?'

'Ehm... volgens mij heb je die volslagen onbetrouwbare Sisley gepakt die mam heel goedkoop via internet op de kop heeft getikt,' merkte Lana op. 'Je had mijn gezicht eens moeten zien toen ze me zogenaamde Juicy Tubes van Lancôme had gegeven. Ik zag er wekenlang uit als de Elephant Man.'

'O, nee, je maakt een grapje.' De ontstellende gevolgen hiervan - het feit dat ze misschien nog steeds onder de schilferige uitslag zou zitten tijdens de surpriseparty - begon net tot Dinah door te dringen toen Ed, die druk bezig was de wijnflessen in de kleine koelkast te stoppen, tussen neus en lippen door vroeg: 'Owen en Billie zijn veilig aangekomen, neem ik aan?'

'Owen en Billie?' herhaalde Dinah, die nu geen seconde meer aan pukkels dacht maar al haar aandacht op Ed richtte.

'Ja...' Ed was nog druk met de boodschappen. 'Niet lang nadat we waren weggegaan moest Billie naar de wc, dus ze zijn hiernaartoe teruggelopen. ..' Hij draaide zich nu om naar Dinah, inmiddels een tikje bezorgd geworden.

'Owen en Billie?' Er klonk nu duidelijk ongerustheid in Dinah's stem door. 'Teruggelopen? Vlak nadat jullie waren weggegaan? Nee. Néé! Ze zijn hier niet, we hebben ze niet gezien, ze zijn hier niet!' Vervolgens slaakte ze een oorverdovende gil, waardoor Ed de wijnfles die hij vast had liet vallen, die op de tegelvloer van de keuken explodeerde zodat de wijn en glasscherven alle kanten op vlogen.

'Whoa!' was Connors reactie terwijl hij zijn voeten omhoog zwaaide om uit de buurt van de puinhoop te blijven. 'Hou je vast, iedereen. We gaan in de tuin rondkijken en waarschijnlijk treffen we ze daar ergens achter een bosje aan, in hun vuistje om ons giechelend.'

'Owen is het saaiste kind in het universum,' zei Lana. 'Geloof me, hij maakt nooit iets spannends mee. En mag ik nou alsjeblieft m'n telefoon terug, Connor? Alsjebliéft?'

Geen van deze reacties had in het minst een geruststellend effect op Dinah. Op haar slippers en in haar bikini riep ze al vanuit de keuken, zo hard als ze kon: 'Billie! Billie!'

'Harrods! Daar wil ik mijn tassen verkopen!' kondigde Meneer B aan. 'Dat is ultimo. Het pinnaculo van succes.'

Achter in de winkel bladerde hij opgewonden door een ringmap vol tekeningen en foto's van handtassen.

'Kijk eens naar die prachtige spullen van twee beste fabrieken in Italië, allemaal voor beste, beste prijs voor jou, signorina Valentina.'

Annie wilde hem niet onderbreken door te zeggen dat Harrods nou niet bepaald het neusje van de zalm was. Het was een beetje bekrompen, volgepakt met dure maar weinig avontuurlijke en luxespullen, en werd bezocht voor zwaarlijvige, al op leeftijd zijnde toeristen die waren gekomen om bij de gedenkplaats de laatste eer te bewijzen aan Diana en Dodi. Maar nu ze inmiddels een derde, of misschien was het al het vierde glas doezelig makende wijn had gedronken, stond haar hoofd niet echt naar een debat, dus stemde ze maar met hem in.

'Harrods, ja! En The Store en misschien Harvey Nichols... hoewel iedereen de dingen exclusief wil,' hielp ze hem herinneren. 'Exclusivo? Alleen in hun winkel verkrijgbaar, daar gaat het ze om.'

'Esclusivo!' liet meneer B zich ontvallen. 'Mijn tassen heel erg esclusivo! En zo'n fantastische prijs voor zulke fantastico kwaliteit. Nee?' Hij kuste theatraal de vingertoppen van zijn linkerhand.

Annie besloot dat het echt tijd was om elegant op te staan van de sofa, waarop ze steeds dichter naar deze charmante man en zijn aangename omhelzing toe leek te glijden.

Toen merkte ze dat haar rug al contact maakte met zijn rechterkant, dat zijn rechterarm losjes op de rugleuning van de sofa hing en het léék erop dat hij met zijn rechterhand zachtjes over haar haren streek.

'Het is vast al laat,' hoopte Annie dat ze meedeelde, maar ze vertelde de verraste meneer B slechts dat ze in herdruk moest.

Ze leunde voorover en deed een poging op te staan, maar ze wankelde op haar benen en viel weer terug op de sofa, nu nog dichter tegen hem aan.

'Oeps!' zei ze luid, en toen ze een blik wierp op de klok die aan de dichtstbijzijnde muur hing, zag ze tot haar schrik dat het al bijna vijf uur was. De uitgebreide rondleiding door meneer B's voorraad en catalogi had duidelijk meer tijd in beslag genomen dan ze had voorzien.

'Ik moet gaan!' riep ze uit. 'Het is al bijna vijf uur! Ik had gezegd dat ik voor de lunch terug zou zijn.'

'Ha!' Meneer B knikte. 'Vijf uur laat om te lunchen, zelfs in Italië.'

'Waarom zijn er helemaal geen klanten geweest?' vroeg ze zich hardop af. 'Ik zie wat je bedoelt met niet veel voorbijgangers.

Dat was althans wat ze bedoelde te zeggen. Meneer B keek haar verward aan. 'Borrelgangers?' vroeg hij. 'Wat zijn dat?'

Nadat ze duidelijk had gemaakt wat ze bedoelde, zei hij met bulderende stem: 'O, de winkel is dicht. Zaterdagmiddag in Italië. Chiuso. Gesloten. Fermé'

'Op zaterdagmiddag?!' riep Annie ongelovig uit. 'Een halve dag open op zaterdag? Meneer B, dat is nou precies wat je verkeerd doet.'

De zachte sofa leek hen weer erg dicht tegen elkaar aan te hebben geworpen. En nu zat meneer B's vinger onder haar kin, en hij trok haar gezicht dichter naar zich toe.

'Ik vind je leuk,' zei hij en hij leunde nog verder voorover.

Het viel Annie op dat hij erg mooie lippen had, donkerroze, vol voor een man, met een fraai gewelfde bovenlip. Ondanks de verdovende werking van de drank wist Annie dat ze zich niet van dichtbij op meneer B's lippen moest bezinnen. Ze greep naar haar handtas en kwam weer overeind met haar mobiele telefoon in haar hand, die ze als een beschermend schild tussen hen inhield.

'Ik dacht dat ik hem hoorde gaan,' zei ze en ze bekeek het schermpje van dichtbij, waarop '14 gemiste oproepen' stond.

'O, mijn hemel, ik moet echt gaan,' hield ze vol en ze stond vervaarlijk wankelend op.

'Je moet auto hier laten,' zei meneer B, die nu ook overeind was gekomen, volhardend. 'Ik breng je terug naar de villa en morgen als je auto komt halen... maken wij onze deal.'

'Voorzichtig!' instrueerde Owen Billie. 'Voorzichtig! Niet te vroeg mijn hand loslaten.'

Hij en Maria zaten op de hogere takken en probeerden Billie uit de perenboom te krijgen waar ze alle drie in waren geklommen voor een zeer succesvolle pluksessie.

Dit was de derde boom waarin het trio zat, omdat, zoals elke fruitplukker in spe kon zien, het beste fruit altijd boven in de boom groeide.

Billie bleek ontzettend dapper en behendig in het omhoog klimmen, maar zo'n beetje volslagen nutteloos als het om omlaag klauteren ging. Maria, daarentegen, klom zo lenig als een aap van tak naar tak.

Owen had de hand van zijn nichtje stevig vast, wat wel zo handig was omdat ze nergens haar voeten op kon zetten, en hij probeerde haar nu te overreden zich op de grond te laten vallen. Ze was slechts zo'n halve meter van de grond verwijderd.

'Gewoon springen!' zei Owen tegen Billie. 'Laat los. Het komt wel goed.' De pijn in zijn arm verried dat hij haar niet veel langer meer kon houden.

'Laat los!' zei hij inmiddels streng, want de pijn werd al behoorlijk ondraaglijk.

Maar Billie liet niet los, en met haar andere hand greep ze Owens pols stevig vast. 'Nee!' jammerde ze. 'Te hoog!'

'O! Laat toch lós!' riep Owen, die voelde dat zijn grip op de boomtak steeds minder stevig werd. 'Het komt wel goed, je landt gewoon op het gras.'

Billie verstevigde haar greep.

Owen sloot zijn ogen en concentreerde zich op zijn linkerarm waarmee hij zich vastklemde aan de boomtak en die inmiddels net zo veel pijn deed als zijn rechterarm.

'Laat los, laat los, laat los,' zei hij kalm, 'anders val ik boven op je.'

Eindelijk verslapte haar grip op zijn arm en Owen opende zijn ogen om te zien dat Maria, die het probleem in de gaten had gekregen, zich naar de andere kant had gehaast en Billie van onder had vastgepakt zodat die zelfs de kleine afstand naar het gras niet alleen hoefde te overbruggen.

Hij liet zich van de dikke tak glijden waar hij zich aan had vastgehouden en klom vervolgens naar beneden.

'We moeten zo wel gaan,' zei hij laconiek. Hij noch Maria had een horloge om en een snelle blik op de zon (stamleden konden aan de hand van de stand van de zon ongelooflijk accuraat de tijd inschatten) zei hem alleen dat het nog steeds erg warm was.

Maria stak de kleinste van de twee fruitmanden naar hem uit. Die zat vol warme, rijpe peren en een paar geplet ogende bramen, een of twee paddenstoelen, en wat eetbare bladeren, want Maria had erop aangedrongen dat ze die aan hun buit toevoegden.

'Eh... hoe komen vanaf hier terug naar het huis?' vroeg Owen, die luchtig probeerde te klinken. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij... verdwaald was of iets anders ontzettend niet stoers.

En als hij was verdwaald... zou hij de weg wel weer vinden. Nog een blik op de zon... ging die nou onder in het westen? Of was het in het oosten? Maar in ieder geval lag hun villa boven op een heuvel, dus dat betekende het noorden, toch? Aan de andere kant hadden ze best ver met haar gelopen, van het ene veld naar het andere, zodat hij niet meer wist op welke heuvel de villa lag.

Maria draaide zich om en keek bedachtzaam om zich heen voordat ze hen de simpele routebeschrijving gaf die ze voor hen had bedacht.

'.. en dan,' concludeerde ze, 'na het veld, kun je de weg zien en omhoog lopen. Maar in het veld, bij de boom, let goed op. Erg profondo.'

Wat Owen absoluut niets zei. Maar hij herhaalde de route die ze moesten nemen zorgvuldig: 'Boven op deze heuvel, linksaf het veld in. Veld oversteken, de weg volgen.'

'Si!'

Ze boog zich voorover om hem een kus te geven, maar Owen deinsde snel achteruit, daarmee duidelijk makend dat hij daar niet van gediend was.

In plaats daarvan wendde Maria zich tot Billie, omhelsde haar en gaf haar een kus op haar wang.

'Ciao,' zei ze.

'Doei,' zei Billie.

'Weet je de weg nog?' wilde Maria nog even controleren.

'Ja, geen probleem.'

Dus met de mand vol fruit en de rest van de oogst in de ene hand en met een vrolijke Billie aan de andere, ging Owen op weg.

Hij hoopte dat hij terug zou zijn voor Ed dat was, zodat niemand zich zorgen hoefde te maken, maar hij had een wat angstig vermoeden dat ze wel eens wat langer bij Maria waren gebleven dan de bedoeling was geweest.

Onder het lopen keek hij naar de planten die tussen het gras groeiden. Hoe kon zij er zo veel over weten? Hoe kon ze zo zelfverzekerd dingen plukken en aankondigen 'voor salade' terwijl alle bladeren er helemaal hetzelfde uitzagen? Ze kon in het wild leven. Ze had hem zelfs gezegd dat ze konijnen kon vangen. Hij had altijd al zoiets willen kunnen. Ondanks dat hij niet zo goed wist of hij ze ook zou kunnen doden, laat staan opeten.

'Kijk! Een vlinder! Heel blauw!' riep Billie en ze liet Owens hand los.

Ze liepen nu in het grote veld links. Het veld waarvan Maria had gezegd dat ze het moesten oversteken voordat ze op de weg zouden komen die naar de villa leidde.

Er stond een grote, knoestige olijfboom precies in het midden van het veld. Zowel de vlinder als Billie leken er recht op af te stevenen.

Wat had Maria ook alweer over die boom gezegd? Let op, profondo? Er stond hem vaag iets van bij dat dat 'diep' of zo betekende. Misschien moest hij de boom om een of andere reden diepgaand inspecteren.

Het had hoe dan ook vast iets te maken met in het wild leven.

'Ik ga 'm vangen!' riep Billie en ze begon wat sneller op de vlinder af te rennen.

Misschien kwam het doordat ze op een aflopende helling liepen, dat Owen voelde dat zijn pas versnelde. Voelde dat hij ook ging rennen, achter de vlinder en achter Billie aan.

Toen, plotseling, in een oogwenk, was ze verdwenen.

'Billie?' riep Owen verwonderd.

Ze was vast gevallen. Ze was vast in het lange gras gevallen. Ja... ja! Dat was zeker een veel logischer verklaring dan de andere die in zijn hoofd gonsde: ontvoerd door buitenaardse wezens. Hij was anders wel een enthousiaste fan van Doctor Who. Hij begon te sprinten. Sprintte naar de plek waar hij dat laatste, vreemde plukje haar had gezien voordat ze verdwenen was.

Maar net toen hij daar aankwam, viel de grond onder zijn voeten weg en verwoed zwaaiend met zijn armen merkte Owen dat hij viel.