24

Tom Dickinson op kantoor

Zwart merinos polotrui (John Smedley)

Zwarte dunne wollen broek (Boss)

Zwarte knielange sokken (Paul Smith)

Zwarte veterschoenen (Patrick Cox)

Naar vijgen ruikende cologne (Diptyque)

 Geraamde kosten: € 650

'En wat is het merk?

'Ja, hallo? Ja, met Annie Valentine.'

 

Toen de man aan de andere kant van de lijn zei dat hij namens Harrods belde, sloeg Annies hart even over: 'O, hallo! Fijn dat u terugbelt!' zei ze opgewonden.

Tom Dickinson verontschuldigde zich dat hij niet eerder had teruggebeld. Het was bijna zeven uur en Annie had vrijwel de hele middag om haar mobiele telefoon heen gehangen, verlangend naar zijn telefoontje. Hij wilde meer weten over de tassen die ze verkocht.

Met een stem die zo veel zelfverzekerder en professioneler klonk dan ze zich voelde, begon Annie: 'O, ze zijn prachtig. Heel mooie tassen, in hun geheel in Italië vervaardigd, in de drie kleine fabrieken die ieder jaar de tassen van Tods en Yves Saint Laurent maken. Ze zijn van ongelooflijk goede kwaliteit en te koop voor ongelooflijke prijzen. En ik hoopte dus dat u geïnteresseerd was om er een aantal te bekijken.'

'En wat is het merk?' vroeg Tom Dickinson.

Het mérk? Stom genoeg had ze daar nog geen seconde aan gedacht. Na een moment stilte antwoordde ze: 'Bellissimo Bags.'

'De reden dat ik geïnteresseerd ben,' vervolgde hij, 'is omdat we overwegen om ons tassenaanbod uit te breiden met andere merken. We hebben met een aantal leveranciers gesproken, maar nog niet echt het geschikte product voor de geschikte prijs gevonden. Zou u in deze hoedanigheid met ons willen samenwerken?'

'Absoluut!' zei Annie, die er zeker van was dat Sandro, met zijn obsessie voor Harrods, hier geen bezwaar tegen zou maken.

'En hoe veel tassen kunt u leveren?'

'Hoe veel wilt u er?' reageerde Annie.

'Nou, de eerste bestelling zou zo tussen de vijftig en honderd worden.'

'Oké, ik zal contact opnemen met de fabrieken en u het precieze aantal nog doorgeven bij onze bespreking.'

Er zou een bespreking komen, toch? Ze liep hier toch niet op de zaken vooruit?

'Eh...' Tom Dickinson pauzeerde even en zei: 'Laat me het even overleggen met de manager van afdeling Inkoop. Ik wil haar er graag bij hebben.'

Toen hij weer aan de lijn kwam, vroeg hij of vrijdagochtend om tien uur uitkwam.

'Perfect!' zei Annie, die een gilletje binnen wist te houden. Ze zou een paar uur vrij moeten vragen van haar werk, maar verder was het helemaal perfect!

Annie haastte zich op haar hakken Hawthorne Street in op weg naar huis en ze kon maar met moeite de grijns van haar gezicht afhouden.

Handtassen leveren aan Harrods? Met ze samenwerken op hun eigen gebied? Had ze een wervelender start kunnen maken met haar carrière in de detailhandel? Wat ze ook had gevonden van Harrods, dat ze saai en voor toeristen en niet het neusje van de zalm waren... ze nam het allemaal terug.

Toen ze door de voordeur stapte, trof ze het huis in een staat aan die ze niet had verwacht. Ze had verwacht dat de gang een chaos met jassen, schooltassen en schoenen zou zijn, ze uit de woonkamer het geluid van de televisie zou horen, omdat Owen en Lana daar zouden zijn, klaar om haar te begroeten met: 'Hoi, mam, wat gaan we eten?'

In plaats daarvan was de gang netjes. Alles was opgeruimd. Het keukenlicht brandde, de warme en aangename geur van pruttelende knoflook en ui drong de gang in en Annie hoorde mensen gemoedelijk babbelen.

Toen zag ze de regenjas en sjaal aan de kapstok hangen en haar hoop dat Ed was thuisgekomen, werd bevestigd.

'Ed!' riep ze hartelijk vanuit de hal. 'Hallo! Hoi, jongens!'

Ze hing haar eigen jas op, dumpte haar tassen op de grond en liep snel naar de keukendeur.

Lana en Owen zaten aan de keukentafel, Owen met zijn vioolboeken voor zich uitgespreid en Lana was druk in een hoopje groenten aan het snijden.

En bij het fornuis, in zijn stoere blauw-met-wit gestreepte schort en met opgerolde mouwen stond Ed ijverig in een pan te roeren.

'Hallo,' zei ze tegen hem, zacht en iets verbaasd, 'ben je ons avondeten aan het maken?'

'Ja, ik dacht dat jullie allemaal wel honger zouden hebben...' Hij bleef doorroeren, dus Annie wist niet of hij wilde dat ze naar hem toe kwam om hem een kus te geven of niet.

Maar ze deed het toch. Ze sloeg haar armen om zijn middel en wilde hem een kus op zijn lippen geven, maar hij draaide zijn hoofd een beetje, waardoor haar kus naast zijn mond belandde. O! dacht ze. Als hij al terugkwam, moesten er vast nog voorwaarden worden besproken.

'Fijn dat je er bent, lieverd,' zei ze tegen hem. 'We hebben je gemist,' zei ze voorzichtig.

'Ja, en je kookkunsten,' voegde Owen daaraan toe.

'We hebben heel veel eieren en chips gegeten toen je weg was,' zei Lana.

'Twee keer maar!' sputterde Annie tegen. 'Ik ben op de weg naar huis langs M&S gegaan om lasagne te halen.'

'Uit een pakje?' vroeg Owen alsof dit het vreselijkste voorstel was dat hij ooit had gehoord. Ook Lana trok een gezicht naar haar.

'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg ze aan Ed nadat ze haar blik van haar ondankbare kinderen had afgewend. Haar armen deden nog steeds pijn van het sleuren met de boodschappen in de metro.

'Nee, niet echt. De tafel is gedekt, alleen de wijnfles moet nog open.' Hij gebaarde naar de fles die op het aanrecht stond, waar het papiertje van de winkel nog omheen zat, dus die had hij vast zelf meegenomen.

De maaltijd verliep zonder problemen. Vooral Lana en Owen zaten op hun praatstoel. Owen en Ed probeerden te besluiten welk stuk Owen zou spelen op Dinahs feestje, want Bryan had gebeld en gevraagd of hij het leuk vond om op te treden.

'Waarom speel jij niet mee op de gitaar?' vroeg Owen. 'Dat klinkt veel mooier dan wanneer ik in m'n eentje speel. En dan voel ik me tenminste niet zo in de spotlights staan.'

'Eh...'twijfelde Ed.

'Alsjeblieft,' smeekte Owen.

'Je moet toegeven dat Owens viool inderdaad een stuk beter klinkt wanneer het wordt overstemd door fatsoenlijk gitaargeluid,' zei Lana om er een steentje aan bij te dragen.

'Lana!' sprak Annie haar toe.

'Oké, oké,' zwichtte Ed uiteindelijk, 'maar we moeten wel minstens nog een keer samen oefenen. Anders kan het vreselijk misgaan.'

Nadat ze waren uitgegeten gaf Ed toe dat hij geen toetje had meegenomen, zodat Annies bezoekje aan de M&S uiteindelijk toch nog ergens goed voor bleek te zijn. Ze stopte de chocoladecake in de magnetron, serveerde die met slagroom en hoorde er niemand over klagen dat hij uit een pakje kwam.

Elke keer dat Eds blik de hare kruiste, glimlachte ze naar hem. Hij glimlachte terug, maar het waren slechts kleine, gespannen en vluchtige glimlachjes, alsof hij zich absoluut nog niet op z'n gemak voelde.

'Nou... jullie hebben vast nog wel wat huiswerk te doen,' opperde Annie, nadat iedereen de laatste cakekruimels had opgesnoept, of in Owens geval opgelikt, en de borden helemaal schoon waren. 'Boven, misschien?' luidde haar ondubbelzinnige hint.

Al snel waren Ed en zij met z'n tweeën en viel er even een stilte voordat ze tegelijk begonnen te praten.

'Het...'

'Ik had...'

Ze vielen weer stil en glimlachten naar elkaar. Annie dacht niet dat Eds glimlach nog zo gespannen was, dus ze vervolgde: 'Het spijt me zo. Het spijt me echt heel erg,' zei ze en ze legde haar hand op zijn onderarm en wreef er kalmerend over. 'Ik kon niet geloven dat ze je zo kwaad op me was dat je het zelfs kon verdragen in je eentje met tante Hilda de hele weg terug naar Londen te gaan. Mijn god! Als ik had geweten dat je zo kwaad zou zijn, zou ik die zondagochtend helemaal nergens naartoe zijn gegaan. Dan was ik bij jou gebleven.' 'Ja?'

'Ja,' zei Annie, 'jij bent veel belangrijker dan al dat gedoe!' Maar ze had onmiddellijk spijt van die woorden. Want zou hij er nu niet op staan dat ze het allemaal opgaf voor hem?

Ed trok zijn arm onder haar hand vandaan, leunde achterover in zijn stoel en sloeg zijn armen over elkaar. Ze hoefde geen expert in lichaamstaal te zijn om te weten dat dit geen goed teken was.

'Ik heb geen idee wat er speelt,' zei hij.

'Dat heb je wel,' zei ze, zelf nu ook wat minder vriendelijk, 'en misschien had je meer geweten als je niet naar je zus was weggestormd.'

'Ik wilde aanvankelijk naar de logeerkamer verhuizen, maar die staat vol met schoenen,' zei hij luid, 'niet dat me daar ooit iets over is verteld!'

Ah.

'Het is alsof ik met een fantast samenwoon,' vervolgde Ed kwaad, 'ik weet niet wat er de volgende keer gebeurt. Misschien kom ik er morgen als ik wil pinnen wel achter dat er geen geld meer op mijn rekening staat, dat er broekriemen mee zijn gekocht. Want dat mist nog, toch? Je hebt een kamer vol schoenen, je Italiaanse vriendje zorgt voor de handtassen, het enige wat nog mist zijn de broekriemen.'

Annie voelde een sterke neiging opkomen om hard in lachen uit te barsten, maar ze hield zich in. Dit was belachelijk.

'Ik heb jouw geld met geen vinger aangeraakt,' antwoordde ze. 'Dat zou ik nooit doen.'

'Wat speelt er precies tussen jou en die Maserati-kerel?' spuwde Ed.

'O, dat is kinderachtig!'

'Nou, wat speelt er met hem?'

'Dit is niet ingewikkeld, Ed: we doen zaken samen! Hij verkoopt me wat tassen!' raasde Annie. 'Hoezo? Wat had je dan verwacht? Alleen maar omdat iemand de moeite neemt z'n overhemden te strijken...' haar kritische blik ging niet aan hem voorbij, 'betekent niet dat ik ermee de hort op ga. Bovendien, hoe haal je het in je hoofd te suggereren dat...'

'Ik heb jullie samen gezien,' zei Ed, en ook al sprak bij nu wat zachter, hij klonk absoluut kwaad. 'Ik heb jullie gezién. Snap je?'

'Nee, ik snap het niet!' Annie was kwaad maar ze had ook moeite hem te volgen. Waar doelde hij op?

'Ik heb jullie gezien!' herhaalde Ed. 'Moet ik het soms voor je uitspellen? Je armen om hem heen, zijn hand op jouw kont, je gezicht dat het leven uit dat van hem zoog.'

O, god.

Annie wist intuïtief dat ik had iets in m'n oog, en hij probeerde het eruit te halen, niet bepaald zou werken. Zij zou het al een heel karwei vinden dat zelf te geloven, laat staan Ed.

'Jezus, Ed!' begon ze met wat schrillere stem. 'Ik denk dat je zag wat je wilde zien. Zo is het niet gegaan. Die kerel is Italiaans en wat flirterig, we hadden net een deal gesloten en toen omhelsde hij me. Ja, ik was een beetje overrompeld, maar het stelde niets... absoluut niets voor. Geen tongen, geen "zuigen"...' ze wilde plotseling weer lachen. Dit was zo kinderachtig. 'Ongelooflijk dat je daarom helemaal naar Londen bent terug gestormd...'

Even leek het alsof Eds gezicht ontspande. Misschien moest hij ook wel lachen. Misschien zou dit allemaal in een oogwenk voorbij zijn.

'Wat ontzettend kinderachtig,' voegde ze eraan toe en ze wist meteen dat ze hiermee te ver was gegaan.

'O, in godsnaam!' snauwde hij. 'Als iemand kinderachtig doet, ben jij het wel. Schoenen? Tassen? Riemen? Elfduizend euro belastingschuld? Ben je soms gek geworden?'

En vervolgens moest Annie weer aanhoren hoe Ed zijn hart uitstortte over al zijn angsten: wat een enorm risico het allemaal was, en op het verkeerde moment... hoe hun huis en gezin in gevaar werden gebracht.

'Ed, alsjeblieft,' zei Annie in een poging hem gerust te stellen, 'ik doe niets wat ons in gevaar brengt. Ik breng ons huis niet in gevaar. Ik ben goed met geld!' volhardde ze. 'Ik vergis me misschien wel eens met de administratie, maar ik kan fantastisch verkopen! En ik heb er alle vertrouwen in. Ik weet zeker dat alles op z'n pootjes terecht komt...' Ze haatte de smekende toon in haar stem.

Sterker nog, ze haatte de manier waarop hij haar het gevoel gaf dat ze zijn toestemming nodig had. Het wakkerde alleen maar haar onafhankelijkheidsgevoel en trots aan, en het zorgde ervoor dat ze haar eigen weg wilde inslaan, zonder hem.

Uiteindelijk hielden ze op met praten en keken ze elkaar kwaad aan, want geen van beiden wilde een duimbreed wijken, maar ze wisten ook allebei dat er geen sprake van was dat ze hierom uit elkaar gingen.

Toen vroeg Ed of ze haar plannen wellicht even kon uitstellen... voor een maand of twee maar. Totdat ze een ondernemersplan had gemaakt, met haar spullen een rondje langs een paar winkels was geweest, en ze wat fatsoenlijkere connecties zou hebben.

Annie begreep wel dat het een grote verandering was. Hij bood haar de kans ervoor te gaan, maar wel op een manier waarbij hij zich gemakkelijker voelde. Ze begreep ook absoluut dat ze ermee moest instemmen. Instemmen zou de grote doorbraak zijn. Instemmen zou alles waarschijnlijk oplossen, in ieder geval voor nu. Instemmen zou Ed absoluut naar huis terugbrengen... voor vanavond.

Maar dat kon ze niet. De schoenen konden niet naar Hongkong worden teruggestuurd. De Italiaanse tassen waren al onderweg, sterker nog, die hadden er vanmorgen al moeten zijn, voor ze naar haar werk vertrok. En op vrijdag stond het gesprek bij Harrods op het programma.

Maar Ed keek haar zo aandachtig aan, nodigde haar uit om toe te geven, en hij had het nodig dat ze hem tegemoetkwam.

'Ik kan proberen wat zaken op de lange baan te schuiven,' zei ze en toen ze de opgeluchte glimlach op zijn gezicht zag, voegde ze eraan toe: 'Dat is waarschijnlijk geen slecht idee.'

'Annie!' hij strekte een arm uit en legde die op haar schouder. 'Dat is fantastisch! Alsjeblieft, ik ben je zo dankbaar en ik denk niet dat je er spijt van zult krijgen... als je het eerst allemaal een beetje plant.'

Ze pakte hem bij zijn schouder en trok hem naar zich toe.

Het was erg fijn hem weer bij zich te hebben, hem weer te kunnen vasthouden, zijn haar tegen haar gezicht, en het kon haar geen seconde schelen dat het naar gebakken uien rook in plaats van naar citrus. Het was zo heerlijk dat hij er weer was, dat ze zich verplicht voelde te zeggen, gewoon om hem gerust te stellen: 'Ik heb nog geen tassen in Italië besteld. Ik weet zeker dat dat kan wachten.'

Zijn lippen lagen op die van haar en ze waren opgestaan zodat ze zich dicht tegen elkaar aan konden drukken.

'Ik heb je gemist,' mompelde hij in haar oor, 'ik heb je heel erg gemist. Ik dacht dat je me voor meneer Maserati ging verlaten.'

'Hou je er nou over op?' Ze wurmde haar handen in zijn achterzakken. 'Doe dat nooit meer.'

'Wat, je bespioneren als je met Italianen staat te knuffelen?'

'Nee! Je moet niet meer naar je zus vertrekken en mijn telefoontjes niet meer beantwoorden, anders word ik heel erg kwaad op je.'

'Ja...' hij wreef zijn handen naarstig over haar rug en billen. 'Volgens mij zou ik dat wel leuk vinden.'

'Kostschooljochie,' fluisterde ze in zijn oor. 'Ik had al zo'n vermoeden dat je er wel van hield een pak voor je billen te krijgen.'

De duidelijke hoorbare deurbel ging, waardoor ze beiden naar de de gang keken.

'Wie is dat?' vroeg Ed. 'Verwacht jij iemand?'

'Nee. Zal ik even kijken?'

'Nee, ik ga wel.'

Terwijl Ed naar de gang liep, schoot er een vreselijke gedachte door Annies hoofd...

'Hallo,' zei de man bij de deur, 'ik heb een bestelling voor mevrouw Annie Valentine.'

'Oké,' hoorde ze Ed antwoorden. En het was te laat. Ze kon er nu niets meer aan doen.

'Is ze thuis? Ze moet even tekenen, het is een aangetekende verzending vanuit Italië.'

'Mevrouw Valentine,' zei Ed vlak, 'je moet komen tekenen voor je Italiaanse tassen.'

Toen ze de gang in kwam, had Ed zijn sjaal en jas al van de kapstok gehaald.

'Niet weggaan, Ed,' zei ze zo smekend als ze kon.

'Lieg dan niet tegen me,' snauwde hij. Vervolgens stormde hij langs de op de drempel staande bezorger en verdween de nacht in. Toen Annie naar het klembord reikte, zag ze dat haar handen trilden.

Voordat het tijd was om Owens licht uit te doen, lag Annie nog een paar minuten op zijn deken tegen hem aan genesteld.

Normaal was dit hun rustig kletsmomentje waarin ze een beetje praatten over hoe hun dag was gegaan en samen wat grapten. Annie vond het leuk hem een paar keer een kus op haar wang te laten geven, erop aandringend: 'Je moet blijven oefenen met kusjes geven!'

'Voor mijn tienertijd,' grapte Owen dan.

Vanavond zeiden ze geen van beiden echter iets totdat Owen vroeg: 'Komt Ed nog wel op m'n verjaardagsfeestje?' 'Natuurlijk,' zei Annie. 'Ik mag dan misschien ruzie met Ed hebben, maar dat betekent nog niet dat jij dat ook hebt.'

'Ik vind Ed leuk. Hij is grappig,' zei hij daarna.

Annie voelde een brok in haar keel opkomen.

'Hij zou me een heel erg cool verjaardagscadeau geven. We hebben het er al over gehad.'

Annie streek haar handen door Owens haar. 'Wat was het cadeau?' vroeg ze onwillekeurig.

'De Celestron Firstscope 114 EQ,' klonk Owens antwoord.

Ze had geen idee wat dat was... of wat het betekende. Hoe dan ook, het betekende in ieder geval één ding, namelijk dat Ed Owen kende en precies wist wat hij voor hem moest kopen (terwijl zij dacht aan een fiets... hij heeft een grotere nodig... ook al had hij het afgelopen jaar niet één keer op zijn kleine fiets gereden).

'Je hebt geen idee wat dat is, hè?' vroeg hij.

'Natuurlijk wel!' zei ze op verontwaardigde toon. 'De Celestron Firstscope 114 EQ. Dat is precies wat ik voor je wilde kopen, dus ik zal Ed zeggen dat hij dat niet meer hoeft te doen, denk je ook niet?'

'Mam!'

'Welterusten, lieverd,' zei ze en ze gaf hem een kus.

'Ik durf te wedden dat je het nu op internet gaat opzoeken.'

'Denk je dat ik het gewoon moet ontharen, of niet?'

'Weet ik niet... kan me niet schelen. Wat moet ik aan voor die bespreking?'

'Hoezo vraag je aan mij wat je moet aantrekken?' klonk Dinahs stem verbaasd aan de andere kant van de lijn. 'Mag ik je er even aan herinneren wat je in het dagelijks leven doet?'

'Ja, maar ik ben zenuwachtig, lieverd. Ik ben zenuwachtig. Dit is serieus. Dit is Harrods binnenlopen en ze ervan overtuigen dat ze dure handtassen moeten kopen.'

'Het komt wel goed,' zei Dinah ontroerend overtuigd. 'Je zult het fantastisch doen!' voegde ze eraan toe. 'Maar luister nou, ontharen of niet?'

De feestvoorbereidingen waren in volle gang. Dinah liep het risico dat als ze zich overdreven zou voorbereiden, het duidelijk werd dat ze alles van Bryans surpriseparty afwist.

Op de een of andere aandoenlijke manier had Dinah de vijfendertig-jarige leeftijd bereikt zonder ooit meer 'gebieden' te hebben onthaard dan de standaard bikinilijn. Geen schoonheidsspecialiste die haar ooit had geïnstrueerd om haar 'benen om mijn middel te leggen'. Maar ze overwoog een Braziliaanse bikiniwax, als 'verrassing' voor Bryan.

'Tien jaar getrouwd,' zei ze tegen Annie, 'er zijn echt een paar dingen die we nog moeten uitproberen.'

'Je bent het aan jezelf verplicht,' stemde Annie in. 'Haal het er allemaal af. Wie wil daar nou een of ander hitlersnorretje hebben zitten? Sta er alleen niet van te kijken als de schoonheidsspecialist je vraagt "op je hoofd te gaan staan".'

'Néé! Ik wil het niet weten! Echt niet!'

'Soms kun je inderdaad té goed zijn voorbereid,' moest Annie toegeven.

'Het is half twaalf 's avonds en volgens mij ben je nog steeds alleen, begon Dinah, om voor de zoveelste keer het moeilijke onderwerp Ed nog maar eens aan te snijden.

'Hij was hier eerder vanavond,' zei Annie tegen haar, 'maar mijn Italiaanse collectie arriveerde en daardoor is hij de deur weer uitgegaan.'

'Ah... Ik denk dat je er even langs moet gaan.'

'Naar het huis van zijn zus?' 'Ja.'

'Nee,' zei Annie, 'niet vanavond.'

'Je hebt helemaal niets gedaan,' verwonderde Dinah zich hardop, 'ik bedoel, je hebt hem toch geen enkele goede reden gegeven om zo kwaad op je te zijn, toch? Los van het aanschaffen van een lading riskante luxegoederen?'

'O, ha ha. Natuurlijk heb ik niets gedaan! Behalve dan dat ik probeer een betere baan voor mezelf te creëren. Waarom is dat zo vreselijk en bedreigend voor hem?'

'Waarom zou een smaakvolle architect die volkomen goed bij zijn hoofd is een surpriseparty voor een tienjarig huwelijk met een ceremonie willen organiseren? Mannen zijn raar. Hoe ouder, hoe eigenaardiger.'

'O, fantastisch! Wat hebben we dan veel om naar uit te kijken!'

Het eerste paar glanzende magenta- en goudkleurige Timi Woo-schoe-nen op Annies eBay-website leken voor bijna 130 euro te gaan worden verkocht... maar toen volgde een kleine opleving... 140 euro, 145,150, 155,160... ja, ja, verkocht voor 160 euro.

Verdomd!

En niet alleen dat, want iedereen die nu het onderspit had gedolven stuurde haar binnen de daaropvolgende tien minuten een e-mail met de vraag of ze er nog meer had en of ze in verschillende maten en kleuren te krijgen waren.

Ja, ja, ja, waren haar antwoorden.

Nog maar negenennegentig paar te gaan.

En de Celestron Firstscope had ze ook opgezocht. Het was een telescoop, 'geschikt voor beginnende astronomen', 140 euro. Goed cadeau, dacht ze onwillekeurig een beetje verontwaardigd.