15

Hilda op vakantie

Fuchsia roze kaftan (uit de seventies... de échte seventies, niet uit een mode-opleving van de jaren zeventig)

Witte sandalen (Van Dal)

Fuchsiaroze lippenstift (Estée Lauder)

Geslepen zonnebril (Boots)

Daily Mail (vliegveld)

Rolstoel (ziekenfonds)

Geraamde kosten: € 80

'Ik zag dat Jane Asher...'

 

Het liep tegen negen uur 's avonds toen de personenauto eindelijk de zandweg naar de felverlichte villa op rolde. Annie vroeg zich af of Ed geërgerd van kamer naar kamer aan het ijsberen was.

Ze waren laat. Heel erg laat... veel later dan ze had verwacht, om nog maar niet te spreken van de berg aankopen die achter in de auto lag.

Annie zette zich schrap voor een felle discussie met Ed, omdat ze voor de zoveelste keer veel meer dan tweehonderd euro had uitgegeven zonder met hem te overleggen.

Daar was hij al, hij kwam het huis uit, sprong op de auto af, zijn haar wipte op en neer... een verrassend grote glimlach op zijn gezicht.

'Daar ben je!' riep hij uit. 'Ik was al gaan denken dat ik je nooit meer zou zien. Kom binnen, kom binnen.' Hij gaf Annie een kus op haar mond. Hij was overduidelijk blij, of misschien opgelucht, om hen weer te zien, zodat hij was vergeten om kwaad te zijn.

'Doe niet zo schuchter,' zei hij tegen haar, 'hoeveel duizenden euro's aan spullen je daar ook in hebt liggen, breng het maar naar binnen. Breng het allemaal maar naar binnen, verstop het onder ons bed - als het daar tenminste allemaal onder past - en vertel me er morgenochtend maar over.'

Hier moest Dinah om lachen. 'Je moest eens weten, Ed,' zei ze.

'O, god,' kreunde Ed, waardoor Annie tegensputterde: 'Dinah! Niet overdrijven!'

'Kom op, ik draag de spullen wel naar binnen. Ik zal niet klagen, beloofd,' drong Ed aan en hoewel hij even terugdeinsde bij het zien van de enorme berg tassen en pakjes achter in de auto, gaf hij Annie een hartelijk klopje op de billen toen ze voorover leunde om zo veel mogelijk spullen als ze in één keer kon dragen uit de auto te pakken.

'Ik vind jou wel leuk op vakantie,' zei Annie van achter haar armvol tassen. 'We moeten overduidelijk veel vaker op vakantie gaan.'

'Jazeker,' antwoordde Ed, 'ik ben net een tomaat. Ik gedij nou eenmaal beter in de zon. Ik ben absoluut veel lekkerder in de zon.'

'En roder,' zag Annie.

Toen alle tassen uit de auto waren gehaald en Owen was begroet, leidde Ed hen allemaal naar het terras waar de tafel was gedekt met salades, brood en allerlei kleine schaaltjes met olijven, salami, sardientjes...

'O, hemel!' riep tante Hilda, die al aan tafel had plaatsgenomen, uit toen ze hen zag. 'Hebben jullie enig idee hoe laat het is? Rondbanjeren door het platteland... jullie zijn zeker verdwaald?'

'Nee, nee, niets aan de hand, dank je,' zei Annie die haar blik over het eten liet gaan en zich realiseerde hoe lang geleden het was sinds ze voor het laatst iets had gegeten. 'Heb je een leuke dag gehad?' vroeg ze aan haar oudtante.

'Nou... ik denk het wel,' antwoordde ze met tegenzin. 'Ik heb alleen niet veel uit die jongen van je los gekregen. Hij is een beetje stil, hè?'

Toen Owen hierop rood aanliep en Annie vernietigend dreigde te worden, kwam Connor, die tijdens de autorit iets was ontnuchterd, tussenbeide en zei: 'Als je op zoek bent naar een sappige roddel, moet je bij mij zijn.' En hij trok vrolijk een stoel naar achter en nam plaats naast de oude draak.

'O!' tante Hilda leek bijna even op te leven: 'Ik zag dat Jane Asher in je programma zat. Is zij niet geweldig?'

'Nee, nee!' Connor sprong er meteen met een schunnige roddel op in: 'Jane? Nee. Ze is een volslagen nachtmerrie, je zou het niet geloven. Verse slagroomgebakjes in alle kleedkamers of anders stormt ze meteen de set af...'

Halverwege de maaltijd keek Annie met veel plezier de tafel rond. Owen en Lana lachten samen om een grapje, en tante Hilda en Connor waren nog steeds diep in gesprek; hij had altijd al iets gehad met veel, veel oudere dames. Zij waren immers zijn grootste televisiefans. Dinah voerde Billie, die weer was bijgekomen na haar dutje tijdens de autorit naar de villa, liefdevol een broodje dat was besmeerd met tomaten en olijfolie.

Er werd rumoerig gekletst. De zwembadlichtjes twinkelden in het water. Het was nog steeds warm en er vlogen kleine nachtvlinders om het terras. Eindelijk voelde Annie zich blij dat ze hen hier allemaal naartoe had gesleept. Ondanks de kosten, ondanks het gedoe, ondanks de reisziekte en niet te vergeten de kater die Connor de volgende ochtend zou hebben; een avond als deze was het allemaal waard.

En toen zag ze de vork vol eten op haar afkomen.

'Probeer eens,' commandeerde Ed, die naast haar zat.

Een gegrilde garnaal, zorgvuldig door hem gepeld en besmeerd met een wat knoflookachtige saus, zweefde naar haar lippen.

Ze wendde zich naar hem toe en liet het hem in haar mond doen.

'Lekker?' vroeg hij, waarop ze kauwde en knikte.

Ze legde een hand op zijn been en kneep er zachtjes in. 'Ik vind je geweldig,' zei ze met een knoflookadem.

'O, mooi,' zei hij, 'daar gaan we proberen iets mee te doen... als iedereen naar bed is.'

'Ben je blij dat we hierheen zijn gegaan?' vroeg ze hem.

'Ja.'

'Dus het was een goed idee?'

'Jouw ideeën zijn altijd goed,' zei hij met een plagerige glimlach. 'Luister vanaf nu nooit meer naar wat ik te zeggen heb.'

'O, echt, daar houd ik je aan.

'Wanneer je je aankopen uitpakt?' onderbrak hij haar.

'Precies!'

Tante Hilda was de eerste die naar bed ging, klagend over het late tijdstip waarop ze hadden gegeten en de verschrikkelijke dingen die ze haar spijsvertering hadden aangedaan.

Dinah bracht Billie daarna ook naar bed en Ed drong erop aan dat hij en Lana de tafel afruimden, zodat Annie nog even bij Owen kon zijn.

'Trek je pyjama aan, Owen, dan gaat mama je even voorlezen,' moedigde Ed hem aan en voordat Annie ook maar kon overwegen te zeggen dat ze daar geen tijd voor had, zei hij tegen haar: 'Maak je geen zorgen, het is een boek van Alex Rider. Dat zul je geweldig vinden.'

Een half uur later, toen Owens voorleestijd voorbij was en Annie alles had gehoord over hoe zijn dag was geweest, knuffelde ze hem uitgebreid en deed het licht uit. Ze liep terug naar het terras waar ze alleen Ed en een fles wijn aantrof.

'Waar is Lana?' vroeg ze.

'Volgens mij had ze wat dringende berichtjes die ze moest afhandelen.'

'En Connor?'

'Opgesloten in de badkamer... zei dat hij daar nog wel een tijdje zou zitten.'

'Ah.'

'Door jou heeft die arme man weer naar de fles gegrepen,' kon Ed liet nalaten eraan toe te voegen.

'Door mij? Ik was er niet eens bij!' Annie ging achter Ed staan en haar handen wreven zachtjes over zijn schouders.

'Zullen we een ommetje maken?' vroeg hij terwijl hij haar armen weghaalde. 'Een kleine wandeling, alleen jij en ik tussen de vijgenbomen aan het einde van de weg?'

'Klinkt goed,' stemde ze in, 'klinkt leuker dan de slaapbank.'

'Zeg dat wel.'

Terwijl ze hand in hand het kiezelpad afliepen dat van de villa naar een van de kleine landweggetjes leidde, moest Annie vertellen over meneer B, zijn ongelooflijke handtassen en zijn interesse in iemand om ze in Londen te verkopen.

Ed luisterde terwijl hij haar van de weg af leidde naar een veld waar het droge gras tijdens het lopen tegen hun enkels aan ruiste.

'Weet je wel waar we heen gaan?' vroeg Annie.

'O ja,' verzekerde hij haar, 'ik ben hier eerder vandaag met Owen geweest en ik wilde er met jou terugkomen.'

Het was donker. Nu ze behoorlijk ver van de verlichte ramen van de villa vandaan waren, verlieten ze zich op het vage maanlicht om hun weg te vinden in het paarsachtige donker.

'Je had een fakkel moeten meenemen,' zei Annie.

'Een fakkel? Daar is toch niks romantisch aan?' lachte hij.

Vlak voor hen stond een vijgenboom met laag, dicht bij de grond hangende takken, met groene bladeren die vrijwel geruisloos in de windstille lucht hingen.

'Ruikt het hier niet heerlijk?' vroeg Ed, waarna hij tegen een van de dikke takken aanleunde en Annie dicht tegen zich aan trok.

Annie ademde de donkergroene, kruidig zoete geur in die van de bladeren en de kleine, onrijpe vijgen die ertussen hingen afkwam.

'Mmmm...' zei ze instemmend.

'Ik maak me een beetje zorgen om je,' zei Ed, en hij gaf haar een kus op haar voorhoofd.

'Waarom?'

'Je klinkt alsof je stapelverliefd bent op meneer B,' zei hij tegen haar. Het klonk niet alsof hij een grapje maakte, 'en dit hebben we eerder meegemaakt,' voegde hij eraan toe. 'Meneer Flitsend in een grote, snelle auto, die je chic ondergoed en alle handtassen van de wereld belooft... en we weten hoe slecht dat is afgelopen.'

'Ed!' riep Annie zo angstvallig en ongelovig uit als ze kon opbrengen, want diep vanbinnen, waar ze het nauwelijks kon toegeven, vroeg ze zich af of ze niet een heel klein beetje verliefd was op meneer B. 'Ben je jaloers? Ben je echt jaloers?'

'Natuurlijk ben ik jaloers,' gaf hij toe. Toen hij verliefd werd op Annie, was ze aan het daten en zelfs al bij een rijke tandarts ingetrokken, wat bij Ed een soort jaloers en gekweld gevoel teweeg had gebracht waarvan hij, toentertijd, dacht dat het terminaal was.

Annie liet haar handen in de achterzakken van Eds broek zakken en trok hem naar zich toe. 'Mooi,' zei ze, 'blijf jaloers, lieverd. Daar word je een stuk interessanter van.'

Toen hij zich net naar haar toeboog om haar te zoenen, trok ze haar hoofd terug en kon ze niet nalaten te vragen: 'En wat is dat verhaal dat Owen me vertelde over dat je de hele dag met een of ander ongelooflijk aantrekkelijke en Italiaanse vrouw hebt opgetrokken?'

'O!' zei Ed hakkelend. 'Dat is volkomen overdreven. We liepen, letterlijk, iemand tegen het lijf, en ze zei hallo... ze was met haar dochter...'

'En ongelooflijk aantrekkelijk? Ja of nee?'

'Ze zag er niet slecht uit...' zei Ed een beetje van zijn stuk gebracht. 'Ik heb er niet echt op gelet.'

'Je hebt er niet echt op gelet?'

Ze zoenden steeds heviger. Hun vingers friemelden aan knoopjes, ze morrelden eraan om ze open te maken, dringend op zoek naar huid.

'Ik ga morgen weer naar meneer B,' vertrouwde Annie hem toe, 'en jij zou dat prima moeten vinden.'

'Oké... oké,' stemde Ed in, die Annies koele hand in zijn broek voelde glijden. 'Hoeveel heb je uitgegeven?' vroeg hij plotseling, terwijl hij haar tong langs zijn tepel voelde gaan.

'Dat kan ik je niet vertellen,' was het enige wat ze daarop antwoordde.

'Kom op,' mopperde hij en hij voelde dat ze over zijn borst likte en vervolgens langs zijn buik, wetende dat ze nog lager zou gaan. 'Twee of drie? Of meer?'

Ze nam hem in haar mond, dus toen hij de vraag herhaalde, deed hij dat met een erg lage stem en met zijn hoofd achterover, in een poging steun te zoeken bij de boomstam.

Annie stopte even om te zeggen 'Iets meer dan drie, maak je geen zorgen', maar ze ging vlug weer verder, omdat ze besloot dat dat waarschijnlijk de beste remedie was.

'Oké, oké,' Ed klonk een beetje verrast, maar mompelde vervolgens: 'Daar kan ik mee leven.' Hij gleed met zijn vingers door haar haar. 'Nog driehonderd van je creditcard... dat kunnen we oplossen. We komen er wel. We komen er wel,' herhaalde hij. 'O! Dat is lekker!'

Driehonderd? Nu was het Annies beurt om verrast te zijn. Driehonderd euro? Nee, nee, ze had meer dan drieduizend uitgegeven... met het geld dat ze van de hypotheek had geleend.

Ze wilde het hem toen vertellen, ze wilde het gesprek voeren en de lucht klaren, dat wilde ze echt. Maar dit was overduidelijk niet het goede moment.

'En waar zijn jullie twee geweest?' riep Connor, die met nog een fles wijn op het terras zat, toen hij hen de tuin in zag lopen.

'Fruit plukken,' riep Annie terug.

'Fruit plukken? Een geloofwaardig verhaal... knijpen in zijn pruimen en kauwen op zijn banaan, zeker?'

'Connor!' Annie was bij het terras aangekomen en zag hoe bleek en zweterig haar vriend eruitzag, waarop ze naar de rest van de wijn reikte.

'Je moet naar bed,' instrueerde ze hem. 'Je lever kan het niet meer aan. Je bent vier maanden nuchter geweest, je moet jezelf nu even vriendelijk tot de orde roepen. Ik weet er alles van, schat, want het is net zoiets als dat je na een bevalling high wordt van het eerste glas champagne!'

Connor sloeg het glas dat hij in zijn hand hield achterover en wilde vervolgens opstaan. Maar hij wankelde vervaarlijk en moest weer gaan zitten.

'O, arme schat.'Annie leefde met hem mee. 'Je zult je morgenochtend zo verschrikkelijk voelen. Ik weet niet of ik je wel bij Owen op de kamer moet laten slapen, want hij wordt vast al dronken van alleen al het inademen van de walm die je afgeeft.'

'Houwjemon,' zei Connor, die zijn hand naar Annie uitstak om zich aan haar omhoog te hijsen.

'Kom op,' Ed hielp mee en samen, ieder met een arm van Connor over de schouder, leidden ze hem eerst naar de badkamer-waar hij volhield dat hij het prima zelf kon afhandelen en de deur voor hen sloot -waarna Annie hem naar bed bracht.

'Trek maar gewoon mijn schoenen uit,' kreunde hij terwijl hij zich op de matras liet vallen, 'ik slaap wel in de kleren die ik aanheb.'

'Mag ik op z'n minst je broek uittrekken?' vroeg Annie. 'Voor mij?'

'Ik dacht dat je dat bij Ed al had gedaan?' Connor was nog niet zo dronken dat hij niet kon plagen. 'Oké, je mag m'n onderbroek bewonderen. Volgens mij heb je die trouwens zelf voor me gekocht. In medium!'

'Het gaat om de maat van je middel, lekker ding,' wierp Annie tegen, die bruusk zijn broek omlaag trok, 'anders had je overduidelijk maatje extra, extra large gehad.'

Connor had zich al op zijn zij gedraaid, zijn ogen gesloten en was of in slaap gevallen of in coma geraakt. Annie zette voor de zekerheid een grote plastic teil naast zijn bed en voelde zich nu erg schuldig. Ze had hem niet zo lang met Lana in het café moeten achterlaten. De verleiding zal wel langs zijn komen waaien en ondanks dat Connor een grote jongen was, had hij nog steeds niet geleerd met drinken op te houden vóórdat hij omviel. Misschien was hij een alcoholist. Misschien moest hij zich volledig onthouden van alcohol. Misschien was ze niet bepaald een goede steun geweest bij zijn pogingen het probleem onder ogen te zien.

Maar hij was zo gezellig als hij een beetje had gedronken. Het was moeilijk om dat deel van Connor op te geven. Zelfs Hector was het daarmee eens geweest.

'Ik ben alleen dol op hem als hij minstens één glas op heeft,' had Hector tegen haar gezegd. 'Dat is niet echt een gezonde basis voor een relatie, vind je wel?'

'Weet je, ik kan wel wat ergers bedenken,' had Annie toen geantwoord.