16

Italiaanse Annie

Feloranje-met-roze chiffonjurk (Boutique Nina)

Licht kameelkleurige hakken van slangenleer (Boutique Lorenzo)

Een wilde bos haar (by Patrizia)

Geraamde kosten: €130

'Maar in Rome...'

De volgende ochtend stapte Annie meteen na het ontbijt in de auto en reed ze terug naar meneer Bellissimo's winkel.

Niemand had aangeboden met haar mee te gaan. Niet dat ze dat erg vond: ze was er zeker van dat het professioneler overkwam als ze in haar eentje met meneer B zaken ging doen. Daarbij wilden Ed en Dinah een rustig dagje aan het zwembad doorbrengen, misschien een beetje rondzwerven in de buurt van de villa, wellicht zelfs wat boodschappen doen aan het eind van de dag, en Billie en Owen bleven graag bij hen. Connor en Lana lagen nog in bed, wat niet verrassend was, terwijl tante Hilda, het gewoontebeest, om zeven uur was opgestaan en zichzelf naar de keuken had gereden voor een kop thee.

'Lipton... het is gewoon vreselijk spul. In Engeland kun je het niet krijgen, maar in het buitenland kun je natuurlijk weer niets anders krijgen. Het is gewoon een van die ontzettend merkwaardige dingen,' had ze telkens herhaald tegen iedereen die net iets te lang in de buurt bleef en er wel naar moest luisteren.

'Ga je echt terug naar meneer B?' had Dinah willen weten.

'Ja! Hij zoekt iemand die zijn tassen in Londen kan verkopen en ik denk dat ik...'

'Weet je het zeker?' had Dinah gevraagd. 'Je denkt niet dat hij dat alleen maar zei omdat...'

'Sst!' had Annie haar onderbroken, omdat Ed toen net naar het terras terugkwam.

'Zo, dus je gaat praten met je nieuwe handtassengoeroe,' had Ed glimlachend tegen Annie gezegd. 'En wij zitten hier vastgekluisterd aan zonnebaden, zwemmen in het zwembad en al die andere vreselijke dingen meer.'

'Als jij gaat zonnebaden, heb je mijn chique zonnebranderème nodig,' had Annie er bij Dinah op aangedrongen, waarna ze naar haar koffer was gelopen om de crème te zoeken.

'Sisley,' had ze trots aan Dinah laten zien toen ze er liefhebbend wat van op Eds voorhoofd, neus en wangen smeerde.

'Fijn!' had Dinah gezegd. 'Maar ben ik ook wat van die crème waard? Kost dat spul niet zo'n honderd euro per pot?'

Ed had daarop angstvallig tegengesputterd en Annies vingers van zijn gezicht weggehaald. 'Ik ben dat zeker niet waard!'

'Niets aan de hand,' had Annie hem verzekerd, 'ik heb het online gekocht, ongelooflijk koopje. Het is fantastisch spul. Bruinen zonder rimpels te krijgen.'

'O, gelukkig, want daar maakte ik me al zorgen over.' Ed had een arm om haar middel laten glijden. 'Ik vind dat je hier moet blijven,' had hij gevleid. 'Ik heb je nog steeds niet in je bikini gezien en dat is de enige reden dat ik heb ingestemd om naar Italië te komen, om je in je nieuwe bikini te zien. Hoe heb je het toch weer voor elkaar gekregen om op vakantie te gaan en je tijd te vullen met afspraken en ontmoetingen en van alles en nog wat?'

Ze had hem wat meelevend aangekeken. 'Ed, ik ben in de schoenenen handtassenhoofdstad van de wereld,' had ze verklaard.

'Annie, als ik je op een minivakantie naar Buiten-Mongolië mee zou nemen, zou je de hele tijd besteden aan onderhandelen over de beste prijs voor de zadeltassen omdat ze zo in zijn.'

Annie moest wel toegeven dat hij daar misschien wel een punt had.

'Ik hou niet echt van... nou... niets doen,' moest Annie bekennen. 'Als ik langer dan een uur of zo bij het zwembad moet liggen, ga ik me waarschijnlijk vervelen.'

'Aha!' antwoordde Ed. 'Nou komt de aap uit de mouw, wij zijn niet interessant genoeg voor je. Je vlucht voor ons weg.'

'Voor een paar uurtjes maar,' had Annie hen beloofd. 'En Ed, maak je geen zorgen, ik ga al die spullen doorverkopen, voor zo veel geld dat je nergens spijt van zult krijgen!'

'Nee, regrette rien!' had hij gegrapt, 'dat is mijn motto!'

'Maar ik denk niet dat het Connors motto is,' had Dinah daaraan toegevoegd toen ze hem luid hoorden kokhalzen door het openstaande badkamerraam, dat ongemakkelijk dicht bij het terras was gelegen.

Nadat Annie aan de rand van de stad had geparkeerd, baande ze zich lopend een weg door de stillere, stoffigere straten, waarbij ze onderweg alles goed in zich opnam.

Verderop in het straatje werden twee zware, houten deuren opengedaan door een pezige man met een strooien hoed, die een houten krat met citroenen de stoep op sleepte. De kruidenier opende zijn winkel. Annie liep erlangs en keek naar de deuren met hun oude en afgebladderde, zongebleekte verf. Als ze die in Londen zou hebben gezien, zouden haar handen jeuken om schuurpapier en verfkwasten tevoorschijn te halen en de deuren op te knappen. Maar hier, in de schitterende ochtendzon, zagen ze er precies goed uit. Middeleeuws vaalblauw, dat perfect bij het eronder uitgestalde, zure citroengeel kleurde.

Toen ze het stadscentrum naderde, liep Annie naar een café waar ze een uiterst elegante vrouw in het oog kreeg die buiten aan een tafeltje de krant zat te lezen. Haar grote, schildpadkleurige zonnebril, die ze nu al tegen het verblindende zonlicht droeg, schitterde mysterieus, evenals haar grove, bruinzwarte halsketting.

Er stond een klein, wit koffiekopje voor haar op tafel en daar zat ze dan, piekfijn gekleed, gelukkig met het leven.

Dit was de essentie van wat Annie in haar klanten probeerde te inspireren: laat met je kleding zien wie je bent! Geef jezelf een goed gevoel door hoe je je kleedt! Wat kan jou het schelen wat iedereen ervan vindt? Als je die groene schoenen onder het gele rokje wilt dragen: gewoon doen!

Je goed kleden was het ene echt creatieve en artistieke wat de meeste mensen de hele dag konden doen. Het draaide niet om mode en ook niet om hoeveel het kost... maar aan de andere kant was zij dat zelf ook bijna vergeten.

Tot haar verbazing keek de vrouw met de zonnebril op, nam Annie even kort in zich op en riep uit: 'Annie? Ben jij dat? Buon giornol

Pas toen de bril werd afgezet herkende Annie de vrouw die zich erachter had verschuild. Het was Patrizia, van meneer B's betoverende fabriekswinkel. Gisteren had Annie besloten dat Patrizia niet meneer B's vrouw was, maar nu ze nogmaals naar de charmante vrouw keek, was ze er niet zeker van of er iets tussen hen speelde of niet. Hoe zouden ze elkaar kunnen weerstaan?

'Allora,' Patrizia klopte op de stoel naast haar, 'kom, jij zitten en kopje koffie met me drinken. Prachtige ochtend, niet?'

Annie was verheugd dat ze door haar werd uitgenodigd. Ze trok de hoekige, kleine metalen stoel naar achteren en ging zitten, niet tegenover maar naast haar, zodat ze allebei van achter hun chique zonnebril over de straat konden kijken, het komen en gaan in de gaten konden houden en elkaar af en toe een blik konden toewerpen.

De koffie die de kelner bracht was zo sterk dat het leek of ze hete whisky dronk. Het druppelde door Annies keel, brandde er een gat in, schoot door haar bloed en koerste rechtstreeks naar haar hart, dat hard begon te kloppen. Geen wonder dat ze het in van die kleine kopjes

schonken. Er zou een gezondheidswaarschuwing op moeten staan.

'En?' Patrizia leunde achterover in haar stoel, gooide haar lange golvende haar uit haar nek, waarbij de heerlijke geur van het ingewikkelde citrusparfum vrijkwam waarvan iedereen hier zijn of haar eigen versie droeg. 'Naar de stad gekomen voor de mercato?

'Ja, ik ga denk ik even rondkijken.'

'Prachtige, prachtige spullen,' zei Patrizia enthousiast. 'Heerlijk eten uit het hele gebied. De prosciutto en olivas!'

'Ik was van plan naar de winkel van je halsketting te gaan,' zei Annie, omdat ze wat betreft de voedselafdeling van hun vakantie op Ed vertrouwde, hoewel ze, gewoon om iets aardigs voor hem te doen, wellicht naar de markt kon gaan en iets speciaals voor hem kon kopen. 'Waar heb je dat prachtige ding gekocht?' vroeg Annie terwijl ze naar de dikke kralen wees die Patrizia een paar keer om haar nek had gewikkeld. 'Is die winkel in de stad?'

'Ah!' Patrizia leek oprecht blij met het compliment. 'Ik breng je erheen! Ja!' drong ze aan toen Annie haar handen afwerend opstak. 'Nee! Geen probleem. Ik laat je onderweg een paar van mijn favoriete boetieks zien. Vandaag winkel je als een Italiaanse dame.'

Patrizia stond erop voor de koffie te betalen, waarna ze over de delicate, stenen bestrating liepen en elkaar met hun schoenen complimenteerden.

'Het is erg Engels om van schoenen te houden,' zei Patrizia. 'Volgens meneer Berlusponti-Milliau omdat Engelse vrouwen zijn te dik om opgewonden te raken van kleding, daarom alleen van schoenen.'

'O, nee!' reageerde Annie verontwaardigd en namens elke Engelse vrouw. 'Dat komt doordat Engelse mannen dol zijn op onze schoenen en... Engelse vrouwen prachtige voeten hebben,' verklaarde Annie. Nee, dat was niet noodzakelijkerwijs de waarheid, maar het was het beste excuus voor de schoenenkwestie dat ze ter plekke kon bedenken. 'Hoe lang werk je al voor meneer Bellissimo?' vroeg ze vervolgens.

'Meneer Berlusponti-Milliau?'

'Ja, maar dat kan ik niet uitspreken.'

'Dan doe je hem een plezier en noem je hem meneer Erg Knap.'

'Nou, daar zal hij vast geen bezwaar tegen hebben!'

'Nee, nee, en ik weet zeker hij niet erg vindt. Hij heeft, hoe zeg je dat? Ego... gigantico!' Ter illustratie spreidde ze haar armen ver uit elkaar. 'O,' onderbrak ze zichzelf, 'maar eerst moet je meekomen en de schoenen hier zien.'

Annie, die thuis in Londen honderd paar perfecte Timi Woo-schoenen netjes in dozen had opgestapeld, was niet bepaald onder de indruk van de schoenen die er te koop waren. Ze waren best elegant en redelijk geprijsd, maar ze waren niet te vergelijken met de geniale schoenen die ze zelf had ontdekt. Maar Patrizia was een volhardende winkelpartner. Ze wilde Annies maat weten, instrueerde de verkoopassistent een paar schoenen te komen brengen om te passen en voordat Annie het in de gaten had, stond ze bij de toonbank een paar crèmekleurige pumps met open hiel en van nepslangenleer af te rekenen.

Een snel rondje over de keistenen stoep later stonden ze in een boetiek waarvan Patrizia bij hoog en bij laag beweerde dat die de allerbeste jurken voor de allerbeste prijzen had.

'Ik koop alles hier,' informeerde Patrizia haar en inderdaad, de vrouw in de winkel begroette Patrizia alsof ze haar allerbeste klant was.

'Vind je deze mooi? En deze?' bleef Patrizia vragen terwijl ze de ene na de andere jurk van de rekken haalde. Op de een of andere manier was het bijna beledigend om zowel tegen Patrizia als tegen de winkeleigenares nee te zeggen. In ieder geval waren de jurken prachtig en de meeste kostten nog geen honderd euro, wat verbazingwekkend was voor zulke complex gemodelleerde zijdestoffen.

Voordat ze de kans kreeg er veel meer over te zeggen, stond Annie zichzelf in de paskamer te bewonderen in een zwierige, chiffonachtige creatie, met veel rood en oranje en helder roze. Toen ze het waagde te suggereren dat het misschien net iets te veel van het goede was om overdag te dragen, klapte Patrizia in haar handen en hield vol: 'Nee! Je denkt nog niet als een Italiaanse vrouw!'

In beslag genomen door het soort enthousiasme dat Annie normaal gesproken bij haar eigen klanten aan den dag legde, vroeg Patrizia toestemming om Annies haar uit de strakke paardenstaart te bevrijden. Voor ze het wist had Patrizia haar kleine, leren tas geopend, haalde er een kam uit (in uiteraard bijpassende schilpadkleur) en binnen enkele ogenblikken had ze Annies blonde bob, die tot net boven haar schouders reikte, tot een ongeveer vier keer groter formaat getoupeerd.

'Nou, trek de nieuwe schoenen aan, en dan gaan we naar mijn speciale winkel om halsketting te kopen. Dan jij werkelijk prachtige vrouw in Italiaanse stijl zijn... het soort waarmee meneer B-M zaken doet.'

Werkelijk hoerige vrouw in Italiaanse stijl, was Annies gedachte terwijl ze haar getoupeerde haar stiekem probeerde glad te strijken. Maar in Rome en zo...

In een winkeltje dat net iets groter was dan een telefooncel verkocht een donkerharige, diepgebruinde man met een twinkelende gouden voortand halskettingen met prijskaartjes die slechts de helft bedroegen van wat Annie had verwacht. In imitatieamber, topaas of veelkleurig Murano-glas waren ze allemaal stuk voor stuk verbazingwekkend prachtig.

Annie nam de tijd om ze zorgvuldig te bekijken. Het liefst kocht ze de hele winkel op, maar om de selectie enigszins te beperken, besloot ze dat ze de ruwe, glazen hangertjes het mooist vond. Gemaakt van verbazingwekkende kleurenstromen was elk stuk als een bovenmaats juweel, dat aan draden van glinsterende, glazen kralen hing. Elke kleurencombinatie was zo complex als een miniatuursterrenbeeld, volkomen uniek en prachtig.

'Nou, vertel me eens wat meer over meneer B,' zei Annie terwijl zij en Patrizia uit alle mooie dingen die er te koop waren een keus probeerden te maken. 'Is hij een goede zakenman?'

'Ja, ik vind van wel,' zei Patrizia. 'Ik werk pas vier maanden met hem. Hij heeft goede connecties en de winkel pas geopend. Maar nu hij heeft niet genoeg klanten. Daarom hij zo geïnteresseerd in jou. Jij bent de weg naar klanten. Hij heeft heel mooie spullen te koop. En jij bent degene met de klanten.

Ik denk hij onder de indruk van je eBay-website,' voegde ze eraan toe. 'Hij had het al eens over zoiets gehad. Maar ik denk niet hij zelf elke dag handtassen erop wil zetten. Hoe dan ook, hier erop zetten, niet goed.'

'Ja, nou, dat probleem hebben wij ook,' vertrouwde Annie haar toe en ze pakte een klein hangertje op dat uit vele tinten blauw bestond en waar goudtinten doorheen waren geregen. Die was voor Lana, geen twijfel over mogelijk. Een van de kleuren blauw in de ketting had precies dezelfde kleur als Lana's heldere ogen. En die van haar vader, herinnerde Annie zich een beetje huiverend.

'Maar denk je dat hij een goede zakenpartner zal zijn?' vroeg Annie nieuwsgierig aan Patrizia. Ze had de man nog maar net ontmoet, maar had het gevoel dat ze een besluit moest nemen. Als ze deze kans zou aangrijpen, moest ze zo snel mogelijk beslissen, voordat iemand die indrukwekkender was dan zij zijn winkel inliep en de stier bij de hoorns vatte. 'Is hij eerlijk?' vroeg Annie.

'Iedereen die ik zie in die wereld, prima,' zei Patrizia vastberaden. 'Buena. Maar je moet weten,' vervolgde ze op fluistertoon, 'hij heeft veel vriendinnetjes. Hij grote vrouwenman.'

Hier moest Annie om lachen, hoewel ze begreep dat het betekende dat meneer B groots in de omgang met vrouwen was, en niet - getuige zijn schoenenopmerking - op grote vrouwen viel.

Patrizia hield een smaragdgroen hangertje omhoog dat rijk was versierd met bruine en gele spiraaltjes, en aan de binnenkant lichtgroener was. Het hing aan meerdere snoeren van kleine bruine en goudkleurige parels, en toen ze het tegen haar hals aan hield, glinsterden haar bruine ogen goudkleurig.

'O, die moet je nemen. Moet echt,' merkte Annie op. 'Die is echt Perfetto voor jou. Dus meneer B houdt wel van de vrouwtjes...'

'Si, maar ik denk niet dat dat slecht is voor zijn zaken, wel?'

'En tussen jou en meneer B...' Annie bedacht dat het misschien onbeleefd was om het voor haar uit te spellen, maar ze was nieuwsgierig en wilde weten of er überhaupt iets speelde tussen die twee.

'Wat?' Patrizia leek niet meteen te begrijpen wat Annie bedoelde, maar toen... 'O!' Ze glimlachte. 'Je bedoelt een romance tussen hem en mij? O, nee, nee, nee,' ze lachte alsof dit werkelijk een absurde gedachte was, 'ik heb verloofde,' zei ze en om dat te bewijzen hield ze haar rechterhand omhoog en liet de ruwe, bruinachtige topaasring om haar ringvinger zien.

'Die is prachtig,' zei Annie, maar ze was wat verward. Topaas? Voor een verlovingsring?

'Veel mooier dan diamant, niet?' vroeg Patrizia. 'Dit is ring die ik heb uitgezocht.'

'O, ja,' stemde Annie in, maar eigenlijk loog ze. Wat verlovingsringen betrof, moest ze wel heel erg veel van iemand houden om hem weg te laten komen met ook maar iets minder dan een echte, gave diamant.

'Maar meneer B-M wel proberen, natuurlijk,' voegde Patrizia eraan toe terwijl ze een groene halsketting omdeed en geconcentreerd in de spiegel keek. 'Hij voorover leunen en zeggen "er zit iets op je gezicht, Patrizia, laat me het wegvegen". Dat soort dingen. Maar voor mij is het niets,' zei ze. 'Ik veeg hém weg,' ter illustratie wuifde ze krachtig met haar hand, 'als een vlieg.'

Annie begreep haar punt.

In de flamboyante roze-met-oranje jurk en nieuwe Italiaanse hakken, en nog steeds met het enge, getoupeerde haar, stapte Annie zo elegant mogelijk uit de grote personenauto en zette koers naar meneer B's fabriekswinkel.

Meneer Bellissimo was wel in voor een verrassing, dacht ze terwijl ze een glimp van zichzelf in de autoruit zag.

'Signorina Valentina!' riep hij uitbundig zodra ze de glazen deur had geopend. Daar stond hij, net zo lang en glad en knap als hij gisteren was, met zijn zonnebril nog steeds op zijn hoofd. Vandaag droeg hij een flatteus roze shirt maar had nog steeds de kasjmieren trui over zijn schouders geslagen.

En ja, hij noemde haar 'miss'. De dag ervoor, toen ze net de winkel verliet, had hij haar handen vastgepakt, die op ringen onderzocht en

met verbazing in zijn stem gezegd: 'Jij niet getrouwd?'

Ze was begonnen aan haar verklaring, over hoe ze vroeger een echtgenoot en nu een partner had, maar hij had slechts met zijn hand gewuifd en met zijn hoofd geschud.

'Jij signorina Valentina voor mij,' had hij tegen haar gezegd. 'Kom binnen, kom binnen,' hij begeleidde haar zijn winkel in, 'ik prosecco openen en we gaan zitten en over zaken praten.'

'Ik ben met de auto,' begon ze, een beetje geschrokken van de twee zoenen die hij op haar beide wangen had gedrukt, en ze wist niet zeker of ze wel een glas bubbels wilde. Ze wilde volledig nuchter zijn voor deze afspraak, zo helder mogelijk denken als ze maar kon.

Maar meneer B drong aan: 'Si, si, si, venei en hij haalde zijn dienblad, zijn glazen en zijn koude, groene fles al tevoorschijn.