19

Tante Hilda in de stad

Fleurige zomerrok (vintage M&S)

Bijpassende zomerblouse (vintage M&S)

Witte pumps met open hiel en vierkante hakken (Scholl)

Witte handtas (Sorrento, uit 1975)

Rolstoel (ziekenfonds)

Iets te veel parfum (Chanel No. 5)

Geraamde kosten: €190

'Je bent eerder haar babysitter dan haar man.'

Ed deed zijn best niet te veel naar tante Hilda te luisteren. Hij had ingestemd haar met de taxi naar de stad te brengen, omdat ze met een slecht humeur wakker was geworden en na het ontbijt een uur lang klaagde tegen iedereen die het maar wilde horen dat ze nu al drie dagen in Italië was, maar nog niets had gedaan of gezien wat de moeite waard was, en dat ze het allerliefst naar huis ging.

Ed, blij dat Owens enkel er beter uitzag en dat de rest bij het zwembad met rust wilde worden gelaten, had tante Hilda het tochtje aangeboden.

'Kom op, wel bellen een taxi, dan kopen we wat Engelse kranten en drinken we koffie op het stadsplein,' had hij haar gezegd.

Het was ook in zijn eigen belang. Hij wilde graag weg van de villa, waar de spanning niet te harden was, want Dinah ontweek hem nog steeds en, zoals ongeveer iedereen wist, hij een flinke ruzie met Annie had gehad.

De ruzie was nog niet bijgelegd, want ze leken niet in staat ook maar een duimbreed toe te geven. Annie was vastbesloten 'in zaken te gaan', hoewel ze voor zover Ed kon zien daar alleen maar dieper door in de schulden raakte, door spullen te kopen die ze zogenaamd zou doorverkopen. Ed had aangevoerd dat het een veel te groot risico was tot hij rood aanliep. Daarbij nam het veel te veel tijd in beslag. Hij wilde dat ze zich gewoon bij hun baan hielden, de hypotheek afbetaalden en gelukkig waren.

Daar had Annie tegen ingebracht dat ze wanhopig graag haar eigen bedrijf wilde hebben en dat Ed haar daarin tegenhield omdat hij overbezorgd was en nooit eens een kans durfde aan te grijpen.

'En hoe zit het dan met dat belastinggeld?' had Ed geraast. 'Waarom heb je me dat niet eens verteld?'

'Omdat ik wist dat je het tegen me zou gaan gebruiken! Je zegt gewoon dat ik niet te vertrouwen ben met de administratie, maar dat ben ik wel. Ik wil het leren!' had ze volhardend geroepen.

'Ik had je nog zo gezegd geen geld van de hypotheek te gebruiken,' was hij uitgebarsten.

De volgende ochtend, toen de ruzie weer was opgelaaid nadat ze die nacht slecht hadden geslapen, had hij haar driftig gevraagd: 'Waarom kun je niet gewoon tevreden zijn met wat je hebt?'

'Omdat ik heel wat meer in mijn mars heb,' had ze gesnauwd, wat op hem overkwam als een dreigement.

'Prima,' had hij teruggekaatst, 'ga je gang! Storm maar naar je handtassenvriendje en zie maar hoe dat afloopt! Waarom ook niet?'

'O, doe niet zo stom!' had Annie geroepen, maar al snel daarna had ze in haar eigen taxi het huis verlaten, piekfijn gekleed in een rode zomerjurk en haar nieuwe, idiote Italiaanse schoenen, en was ze op weg naar meneer B om de 'laatste regelingen' te treffen omtrent het transport van de handtassen.

'En ik mag zeker weer op iedereen gaan babysitten?' had Ed haar nog nageroepen. 'Je wordt bedankt, Annie.'

'Dinah en Connor hebben gezegd dat zij dat willen doen,' had ze nog teruggeroepen. 'Je kunt doen en laten wat je wilt! Al ga je voor mijn part naar huis.'

In de taxi werd het Ed duidelijk dat er één iemand aan zijn kant stond, maar helaas was dat tante Hilda.

Ze had geen goed woord voor Annie over en overlaadde Ed met ongevraagde adviezen.

'Je maakt het leven veel te gemakkelijk voor haar,' drong ze aan, 'je kookt elke dag, je doet de boodschappen, je past op haar kinderen. Je bent eerder haar babysitter dan haar man. Frank zou die onzin in nog geen miljoen jaar hebben geaccepteerd. Ik kende mijn plaats.

Je moet haar een lesje leren,' vervolgde ze, 'geloof me nou maar. Ik ben achtenveertig jaar getrouwd geweest. Ik weet er alles van. Ze heeft veel meer respect voor je als je voor jezelf opkomt... je zou vandaag met me naar huis moeten terugvliegen en haar in haar sop laten gaarkoken.'

Terwijl ze achter in de auto hobbelde en haar mening niet onder stoelen of banken stak, vroeg Ed zich af hoeveel kritiek hij nog aankon. Moest hij er tactvol tegenin gaan? Of haar gewoon laten doorrazen totdat ze haar hart helemaal had gelucht?

'En wat is dat voor onzin waar ze het over heeft? Handtassen verkopen voor die man? Dat moet je in de gaten houden. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden,' voegde Hilda eraan toe.

Dat detail was hem ook niet ontgaan.

'Ja, ik zou maar oppassen,' zei tante Hilda onheilspellend, 'jij wordt bij haar kinderen achtergelaten terwijl zij de hort op is met de rijke Italiaan.'

Nee, het had geen zin, nu moest Ed voor Annie opkomen.

'Hilda, Annie wil zakendoen met die man.' Hij probeerde zich zo veel mogelijk in toom te houden. 'Ze springt wel eens het diepe in, maar ze heeft het beste met ons voor en ik vertrouw haar volkomen,' voegde hij eraan toe, 'voor de volle honderdtien procent. Ik vind het niet erg aardig van je dat je zoiets suggereert.'

'Nou, dan niet!' Tante Hilda sloeg haar armen over elkaar en wendde haar gezicht af om naar buiten te kijken.

Ed keek ook naar buiten, iets opmerkzamer dan daarvoor. Het was weer een prachtige dag. Zon, geen wolkje aan de lucht, voor hen uit tekende het stadje zich aan de horizon af, en de kerktoren rees hoog de blauwe lucht in.

Ed had al eerder een hele zomer in een Italiaans stadje doorgebracht en hij stelde zich al voor hoe de kerkbel, het gekoer van duiven en het getik van schoenen op de straatkeien van het stadsplein klonken.

Hij en Hilda zouden samen koffie drinken, de kranten doornemen en het idiote gedoe zou achter de rug zijn. Toch?

Misschien kon Annie het wel snel afronden met meneer B en naar hen toe komen. Hem bewijzen dat tante H het volkomen bij het verkeerde eind had.

'Het is niet ingewikkeld,' zei Annie tegen meneer B terwijl ze door een zijstraatje naar het stadscentrum slenterden. 'Jij geeft me gewoon een aantal prachtige tassen en ik verkoop ze!'

Ze voelde zich veel beter nu ze in de stad was, weg van haar humeurige familie, weg van Ed aan wie ze elke beslissing die ze nam moest verantwoorden.

Ze wist niet hoe ze dit moest oplossen. Ze deed wat ze wilde doen, waarom moest Ed daar nou tegenin gaan? Waarom kreeg hij al hoofdpijn bij het idee dat zij haar droom najaagde? Waarom kon hij het haar niet zelf laten uitzoeken? Dat had ze gewoon kunnen doen als Dinah er niet alles had uitgeflapt.

Dinah zou zich vandaag natuurlijk ontzettend schuldig voelen, maar daar had Annie geen boodschap aan.

'En dan,' ze keek op naar Sandro - dat was meneer B's voornaam en hij had erop gestaan dat ze hem daarmee aansprak - met naar ze hoopte een erg overtuigende en charmante glimlach, 'stuur ik je je geld en stuur jij me meer tassen.'

'Ha, ha, ha,' zei Sandro glimlachend. Ze hadden samen koffiegedronken en hij gaf haar nu een snelle rondleiding door de stad, voordat hij haar terug zou brengen om de auto op te halen.

Annie had meer moeite met haar schoenen van nepslangenleer dan haar lief was. Ze had ze die ochtend snel aangetrokken toen ze de taxi de villa hoorde naderen, volslagen vergetend dat ze de dag ervoor tijdens de zoektocht naar Owen en Billie van ernstige mishandeling te lijden hadden gehad. Doordat ze erop de heuvel af naar Owen had gerend, waren ze flink beschadigd en nu waren ze nog fragieler en onstabieler dan eerst.

'Annie, ik kan je mijn spullen niet géven,' zei Sandro bedrukt.

Wat?!

Had ze haar tijd volkomen verspild met hem? Wat bedoelde hij met dat hij haar zijn spullen niet kon geven?

Hij zag er ontspannen genoeg uit, zo slenterend in zijn witte, linnen broek en lichtkleurige shirt, zijn sleutels rammelend in zijn linkerhand en zo'n grote Italiaanse portemonnee met handgrepen in zijn rechter. Het soort dat Britse vrouwen van middelbare leeftijd op vakantie altijd voor hun echtgenoot kochten, hoewel volkomen zinloos: 'Rondlopen met een tas? Ben je gek geworden?

'Ik kan je mijn spullen niet géven,' herhaalde hij. 'Je zult ze moeten kópen, met korting uiteraard, en ik geef jou goede korting op de prijs, en dan verkoop je ze. Als je veel tassen verkoopt, dan mag je ze hebben en me na de verkoop betalen.'

'Eerst geld, van mij?' zei Annie in het Italiaans.

Ach, wat had ze anders verwacht? Hij kon niet weten of ze oprecht Was of niet. Wat hem betreft kon ze zomaar een grote levering tassen van hem meenemen en nooit meer iets van zich laten horen.

"Vijftig procent korting op je winkelprijs,' zei ze intuïtief.

'Vijftig! Cinquanta! Nee, nee,' Sandro schudde zijn hoofd, 'dertig! Trenta is generoso, het beste wat ik kan doen.'

Annies schoenhak raakte een oneffen straatkei en ze voelde haar voet gevaarlijk wiebelen. Ze greep meneer B's arm om overeind te blijven.

'Oké?' vroeg hij, en hij legde zijn hand op die van haar, om haar ervan te verzekeren dat die daar moest blijven liggen.

Annie, die voorzichtig op haar beschadigde schoen doorliep, zei niettemin zelfverzekerd:'Quaranta-cinque, vijfenveertig procent.'

Sandro lachte even en kneep in haar hand. 'Signorita Valentina! Ik weet zeker dat jij mijn tassen goed gaat verkopen in Londen!'

Voordat hij nog meer kon zeggen, haalde Annie haar hand weg en zei op besliste toon: 'Veertig procent. Quaranta. Voor minder kan ik het niet doen.' Ze schudde in alle oprechtheid haar hoofd.

Er verscheen een kleine rimpel bij Sandro's wenkbrauw en Annie richtte haar blik op de gevaarlijk oneffen stoep. Ze wilde op dit moment niet op haar gezicht vallen. Niet nu ze met haar nuchtere, deskundige manier van zakendoen indruk op hem wilde maken.

Ze hield haar blik naar beneden gericht en zag een afvoerput met gevaarlijk brede gaten, waar ze met een sprongetje overeen stapte, op wat zij vond dat een sierlijke en gazelle-achtige manier was.

Maar zodra ze de grond raakte, schoot de hak van haar nepslangen leren schoen los en rolde met een plons de afvoerput in, waardoor zij zijwaarts voorover viel, recht tegen een (tot nu toe) onzichtbare ober aan, die een elegante duikvlucht maakte in de richting van een Italiaans stel, dat op hun ochtendkoffie zat te wachten.

De koffiekopjes en het metalen dienblad vlogen verbazingwekkend ver door de lucht, voordat ze met een boog overhelden en met een klap op de stoep belandden.

Het dienblad stuiterde nog met een lang, metaalachtig gekletter verder, voordat het eindelijk tot stilstand kwam.

'Sorry, sorry...' stortte Annie uit. 'Het spijt me zo en ik ben zo stuntelig,' dacht ze dat ze zei, hoewel ze in feite meldde: 'Sukkels, sukkels... Ik ben een ontzettend slecht bubbelbad.'

Zonder al te veel omhaal reikte Sandro in zijn mannentas naar zijn portemonnee, schreef iets op een briefje, gaf het aan de ober en met een paar charmante woorden en glimlachjes zei hij tegen het stel dat hun kopjes koffie vandaag voor zijn rekening waren. Nou ja, technisch gesproken waren de kopjes koffie verspreid over de stoep, de broek van de ober en het tafelkleed... maar toch.

Na de verontschuldigingen probeerden Annie en haar nieuwe zakenpartner zo waardig mogelijk hun weg te vervolgen, en vroeg Annie zich af hoe lang ze op haar rechtertenen kon blijven lopen voordat de terminale kramp zou inzetten.

"Veertig procent is een eerlijke deal,' vervolgde ze, nadat er een redelijke afstand lag tussen hen en de afvoerput, de onzichtbare ober en de over de kop geslagen kopjes koffie.

Sandro bleef ineens staan. Hij wendde zich naar Annie en ze was verheugd te zien dat hij een brede glimlach op zijn gezicht had en zijn armen spreidde alsof hij een omhelzing verwachtte.

O, god. Misschien was veertig procent te laag? Misschien had ze te veel toegegeven? Misschien had ze koste wat kost aan vijftig procent vast moeten houden?

Annnnnie!' stortte hij uit. 'Je hebt gewonnen! Minimaal vijftig tassen inkopen,' voegde hij er snel aan toe.

'Deal.'

Annie zag dat de armen zich nu elk moment om haar heen konden slaan... en dat zou waarschijnlijk best fijn zijn. Ze had niets tegen een liefhebbende omhelzing van Sandro om de deal te bezegelen.

Ze liet hem begaan en werd omringd door een wolk citrusparfum.

'Is dat niet Annie?' vroeg tante Hilda, die haar hoofd bedrieglijk kantelde. Ed, die achter haar de rolstoel voortduwde, keek op.

'Waar?'vroeg hij.

'Daar beneden in de straat, aan de overkant van de weg,' volhardde tante Hilda. 'Ik kan alleen haar rug zien, maar is dat niet de jurk die ze droeg toen ze vanmorgen het huis uitging?'

Ed volgde met zijn blik haar schaamteloos wijzende vinger.

Het was Annie! Dat zag hij gelijk. Dat was haar jurk. Dat was haar losse, 'Italiaanse' kapsel, in plaats van haar normale paardenstaart, maar hij herkende haar vooral aan haar onmiskenbaar goddelijke billen.

Ed duwde de rolstoel haar richting op.

'Kijk nou toch eens!' riep Hilda uit toen ze zag dat Annies middel werd ingesloten door meneer B's armen en hij zijn hoofd naar haar toe boog voor wat overduidelijk een kus was.

Sandro kuste haar vol op de mond! Dat was verrassend... dit was meer dan zakendoen. Nou ja, misschien hoorde dat in Italië. Misschien bezegelde je zo een deal in Italië.

Maar nu Annie het puntje van Sandro's tong tegen haar lip voelde strijken, moest ze actie ondernemen. Ze trok haar hoofd terug.

'Is er iets?' vroeg hij.

Ze bewoog snel haar hand naar haar oog. Ze wilde meneer Veertig-procent-korting wanhopig graag nog niet kwetsen. Niet in deze onzekere onderhandelingsfase.

'Er zit iets in mijn oog,' zei ze, en ze wendde zich van zijn gezicht af, ook al had hij haar nog stevig bij haar middel vast. In feite bewoog hij zijn handen wel degelijk in de richting van haar kont.

Ze wreef met een vingertopje in haar ooghoek.

'O, ik kijken,' zei Sandro, en hij boog zich dicht naar haar gezicht toe terwijl hij haar oog zorgvuldig onderzocht.

Hij keek haar recht aan, erg, erg opzettelijk, en Annie merkte dat ze naar het rimpeltje boven zijn bovenlip keek. Wat maakte nog een kus nou helemaal uit? Gewoon een extra, fatsoenlijke kus. Na alle ruzies die ze had doorstaan, zou een geurige, naar koffie smakende kus wel zo heel erg fijn zijn.

Nee.

Nee.

Ze zou het niet doen. Hoe zacht en ontvankelijk zijn lippen er ook uitzagen.

Ze trok haar gezicht weer iets terug, maar zijn hand lag nu achter op haar hoofd, en hield het op z'n plaats.

'Tranquillo,' mompelde hij en hij keek haar bezorgd aan. Zijn lippen waren slechts zo'n twee centimeter bij die haar haar vandaan en Patri-zia's waarschuwende woorden rinkelde in Annies oren: 'Hij grote vrouwenman. .. hij voorover leunen en zeggen "er zit iets op je gezicht, Patrizia, laat me het wegvegen"

'Kijk nou toch eens!' herhaalde tante Hilda luid. 'Volkomen schaamteloos!'

Ed stond als aan de grond genageld. Hij kon de achterkant van Annies hoofd en Annies kont zien. Meneer B had op elk een hand liggen.

Hij hield Annie veel steviger vast dan in termen van zakendoen noodzakelijk was. Ze waren duidelijk met elkaar aan het knuffelen.

Ed wist niet wat hij moest zeggen of doen. Een paar lange momenten wist hij zelfs helemaal niets. Maar toen kwam er een herinnering bij hem boven, van Owen die een somber liedje speelde op de viool. Plotseling was de d-snaar geknapt, die zich in een spiraal opkrulde en over de rand van de viool zwaaide, waar die nutteloos bleef bungelen. Ze waren in lachen uitgebarsten.

Maar nu... nu voelde hij zijn eigen snaren knappen, binnen in hem, knappen en opkrullen en bungelen en er was helemaal niets lachwekkends aan.

Bruusk draaide hij de rolstoel om en liep snel de tegenovergestelde richting op.

'Ik wil vandaag nog naar huis,' kondigde tante Hilda aan, 'en ik heb iemand nodig die me daarbij helpt.'

Ze klonk zelfvoldaan en bijna vrolijk over hoe verschrikkelijk de zaken waren omgedraaid. Zonder hem aan te kijken, verklaarde ze: 'Ik denk dat jij, Ed, die persoon zou moeten zijn.'