23

Nics nieuwe look

Zwarte limoen- en crèmekleurige tuniek (Dorothy Perkins, positiekleding)

Zwarte kokerrok met elastisch inzetstuk (Formes, positiekleding)

Zwarte laarzen (Hobbs)

Limoenkleurige tas (Hobbs)

Geraamde kosten: €440

'Ik kan niet geloven dat ik dat hele gedoe opnieuw doormaak en me weer in een nijlpaard laat veranderen.'

 

Terwijl Annie Owens haar gladstreek en hem een nachtzoen gaf, vroeg hij haar zachtjes wat hij al de hele avond wilde vragen. 'Mam, komt Ed terug?'

'O, lieverd,' zei Annie. 'Wil je graag dat hij terugkomt?' Het was donker in de slaapkamer, maar Annie kon hem zien knikken.

'Maar wat is er gebeurd?' vroeg Owen vervolgens. 'We hebben een ruzietje gehad... dat is eigenlijk alles.' 'Kunnen jullie het dan niet gewoon goedmaken? Ik heb toch ook altijd ruzietjes met Lana?'

'Dat weet ik, maar wij zijn volwassenen... we zijn veel.

'Koppiger?' zei Owen toen Annie niet op het juiste woord kwam.

'Misschien wel,' stemde ze lacherig in. 'Heb je Ed vandaag op school gezien?' vroeg ze daarna.

'Ik zag hem en hij zwaaide en glimlachte naar me, maar we hebben geen les van hem gehad, dus ik heb hem niet gesproken. Ik ben met Lana naar huis gelopen, zoals je had gezegd. Ik vind het leuk dat je nu eerder thuiskomt omdat Ed er niet is.'

'O, nou ja...'

Het was niet bepaald gemakkelijk geweest om ervoor te zorgen dat er tijdelijk voor haar werd ingevallen zodat ze om half zeven thuis voor de kinderen kon zijn, en ze wist niet zeker hoe lang ze dat nog kon maken. Hooguit een week. En ze moest rekening houden met de commissie die ze daardoor misliep. Ed en zij zouden het tegen het einde van de week toch wel hebben bijgelegd? Dit kon niet veel langer zo doorgaan, toch?

'Maak je over ons maar geen zorgen, oké?' zei ze tegen Owen. 'Ga lekker slapen en morgen ziet het er allemaal weer veel zonniger uit.'

'Welterusten,' zei Owen gapend, en hij gaf haar een lief kusje op de wang.

Ze sloot Owens slaapkamerdeur en overwoog bij Lana aan te kloppen, maar ze besloot haar maar even te laten. Hun gesprek bij het avondeten was nou niet bepaald soepel verlopen. Het was niet Annies bedoeling geweest naar Andrei te vragen of überhaupt iets te vragen wat haar van streek kon maken. Maar om de een of andere reden had ze gevraagd hoe het op school was geweest en Lana was over Greta begonnen en voordat ze het in de gaten hadden gehad, ging het over Andrei en of het nou wel of niet waar was van Daisy, en al snel had Annie zichzelf tegen Lana horen zeggen: 'Als het waar is, neem dan niet de moeite het goed te maken. Ik wil hem hoe dan ook nooit meer zien, zelfs niet als jij dat wel wilt. Hij is hier niet welkom. Iedereen die jou kwetst, kwetst mij ook.'

Met als gevolg, zoals ze had kunnen voorspellen, dat Lana het uitschreeuwde: 'Ik wil het hier niet met jou over hebben!' Waarna Lana naar haar kamer was gestormd, met de verklaring dat ze 'nog heel veel huiswerk' te doen had.

'Sorry, Lana,' zei Anna tegen haar dochter aan de andere kant van de gesloten deur.

Even hoorde ze het verwoede tikken op het toetsenbord ophouden, maar vervolgens ging het weer verder, dus Annie besloot dat het beter was om het later nogmaals te proberen. Ze zou zich nu eerst aan haar plan houden en in de slaapkamer de kledingkast openzwaaien en alle inhoud eruit trekken om de hele boel eens goed onder handen te nemen.

Een half uur later lagen er grote stapels kleding op het bed, een enorme wirwar van kleuren en stoffen, stijlen en merken, impulsieve aankopen en 'investeringen', goedkope exemplaren en dure uitspattingen. Er zaten veel jurken tussen, want Annie had een hekel aan mantelpakken, droeg al lang geen spijkerbroeken meer en ze scheen niet te passen in welke hedendaagse broekstijl dan ook. Hoe dan ook waren jurken helemaal haar ding. Ze konden chic zijn, of casual. Ze konden warm maar ook koel zijn. En het voordeel van een jurk was dat je je geen zorgen hoefde te maken over een rok en drie verschillende soorten bijpassende shirtjes.

Dus begon ze de berg aan jurken kritisch onder handen te nemen. Alles met klokvormige mouwen ging rechtstreeks naar eBay. Na drie, nee, vijf jurken had ze besloten dat die voor mensen boven de vijftien jaar niet meer konden. Daarbij ging dat soort mouwen lubberen, vielen ze in de toiletpot als je even niet oplette, slierden ze door de ketchup op je bord; en nog verontrustender, ze verschroeiden op het gasfornuis als je de pasta van de pit haalde.

De ballonmouwen waren veel beter, vooral de driekwartsmouwen met een smalle manchet die de stof op z'n plaats hield. Dat was pas elegant, zeker als het uiteinde van de mouw strak zat en net boven de elleboog opbolde. Ja, die jurken mochten blijven. Evenals de overhemdjurken van Michael Kors en Chloé... maar nee, nee, de jurk met zebraprint van D&G, die ging de deur uit. Die was te strak en te kort. Wat had ze zich in haar hoofd gehaald?

Ze hield de jurk voor zich en herinnerde zich nog precies wat ze zich in haar hoofd had gehaald. Ze had die met een enorme korting gekocht, om thuis te dragen... speciaal voor Ed.

Ze gooide het jurkje snel op de 'te verkopen-stapel.

Met veel lawaai kwam de telefoon tot leven. Het was een ouderwetse zwarte, met een draaischijf. Hij was nog van Eds moeder geweest, een van de vele, vele spullen die al in het huis stonden en waarvoor Annie tijdens de renovatie ruimte had moeten maken. Ze had geen idee wat het telefoonnummer was. Ze liet hem drie, vier keer overgaan, maar uiteindelijk pakte ze met ingehouden adem de hoorn op.

'Hallo, met Annie.'

'Annie! Ik ben het,' hoorde ze haar moeder aan de andere kant van de lijn zeggen. 'Ik had tante Hilda net aan de telefoon,' vervolgde Fern. 'Wat is er aan de hand?'

'O... hoi, mam,' begon Annie, en ze ging op de rand van het bed zitten. 'Heb je een leuke vakantie gehad? Ik wist niet dat je al terug was.'

'Ik kom net thuis. Het was geweldig,' antwoordde ze, maar ze wilde niet van onderwerp veranderen. 'Wat is er nou allemaal gebeurd? Hilda zei dat zij en Ed eerder waren teruggegaan omdat jij de hort op was met een of andere Italiaan...'

'Wat?!' onderbrak Annie haar. 'Over er faliekant naast zitten gesproken! Die vrouw is een krankzinnig oud mens, werkelijk waar.'

'Nee,' hield Fern vol. 'Ze zegt dat zij en Ed je met die man hadden gezien en dat hij daarom op zondag met haar was teruggegaan.'

'Wat?!' riep Annie weer uit. 'O, dit is achterlijk. De man verkoopt tassen. Ik ga tassen van hem kopen en die doorverkopen. Daar weet Ed van. Ed zit verongelijkt te doen...' voegde Annie eraan toe. 'Het heeft niets te maken met dat ik met iemand anders zou hebben aangepapt.'

'Nou, Annie, ze schijnt ervan overtuigd te zijn dat ze je met die andere man heeft gezien, samen,' zei ze nadrukkelijk.

'Gemene, oude heksen als Hilda zien wat ze willen zien,' snauwde Annie.

'Geen reden om onbeschoft te doen. Hebben jij en Ed dit dan al uitgepraat?'

Het gemakkelijkst zou zijn om die vraag van haar moeder met ja te beantwoorden. Ze zat niet te wachten op Ferns bemoeienis en was niet gediend van haar mening of advies. Plotseling begreep Annie precies hoe Lana zich moest voelen.

'We hebben een soort ruzie...' begon Annie voorzichtig. 'Ik weet zeker dat het wel overwaait. Dat we er wel uitkomen... maar hij is naar zijn zus gegaan...'

'O, Annie!' zei Fern vol afschuw. 'Mijn god! Wat is dit nou voor gedoe?'

Dus toen moest Annie haar wel vertellen van de Italiaanse tassen en de Chinese schoenen en de belastingschuld en de hypotheekverhoging. .. en van haar plannen het allemaal op te lossen.

'Ik weet het zo net nog niet, hoor,' luidde Ferns oordeel nadat ze alles had aangehoord. 'Als Ed denkt dat het niet zo'n goed idee is...'

'Wat weet Ed er nou van?' onderbrak Annie ruw. 'Hij is leraar op een school. Wat hij weet van mode en verkopen kun je op de achterkant van een postzegel schrijven, in heel grote letters.'

'Ja, maar hij is je partner,' volhardde Fern, 'dit soort dingen moet je samen oplossen.'

'O, en daar weet jij zeker alles van!' flapte Annie er uit. Fern had An-nies lamlendige, roekeloze en onbetrouwbare vader al zo vroeg de deur gewezen dat Annie zich hem nauwelijks kon herinneren.

'Zo'n opmerking is nergens voor nodig,' zei Fern streng.

'Mam, je bent een heel sterke, onafhankelijke vrouw,' hielp Annie haar herinneren, 'je hebt ons in je eentje grootgebracht, keihard gewerkt en ons naar een geweldige school gestuurd. Ik kan niet geloven dat je me zegt m'n ambities in de koelkast te zetten omwille van wat Ed ervan vindt!'

'Annie,' begon Fern op zachte toon, 'ik ben nooit meer iemand anders tegengekomen. Misschien had ik de dingen wel anders aangepakt als dat wel zo was geweest. Misschien heb ik alles wel helemaal niet zo briljant aangepakt, wie zal het zeggen? Het enige wat ik weet is dat Ed je gelukkig maakt. Dat weet ik. Dat zie ik. Je moet er heel, heel goed over nadenken voor je dat aan de kant zet.'

'Ik zet niets aan de kant,' hield Annie vol.

'Goed,' zei Fern, die er niets meer aan toe te voegen had. Ze wist precies wat er gebeurde als je in het wespennest van andersmans onenigheden porde. Dan werd je geprikt.

'Wie had gedacht...' begon Fern met frisse moed,'... dat ik naar Dinahs trouwfeestje ga terwijl jij en je grote zus van in de veertig je nog gedragen als een stelletje pubers?'

'Ik ben geen veertig!' antwoordde Annie.

'Duurt niet lang meer,' hielp Fern haar herinneren.

'Jawel, hoor! Hoe dan ook, hoe gaat het met Nic?'

'Heb je 't nog niet gehoord? Ze is zwanger.'

'Nee! En dat is zeker niet maar als een puber doorgaan! Nou ja, het zal wel afhangen van waar je opgroeit.'

'Annie!' zei Fern met een snuivend geluid.

'Nic is zwanger! Nou, dat is leuk. Zij en Rick zijn een leuk stel.'

'Ze is eenenveertig,' zei Fern, 'ik kan niet geloven dat ze daar allemaal weer doorheen wil: baby's, slapeloze nachten, driftige peuters.'

'Ik weet het,' stemde Annie in, maar ze voelde een steek door zich heen gaan. Ze had tranen met tuiten gehuild toen Owen van de peuterklas kwam, omdat de dagen van peuters en drinkbekers en kleine mollige gezichtjes - de verrukking om 'mammie!' te zien - voor eens en voor altijd achter haar lagen.

'Ik zie je zaterdag dan. We gaan eerst uit eten in het Parkes Hotel, dat klinkt leuk,' voegde Fern eraan toe.

'Volgens mij is het iets meer dan alleen uit eten,' waarschuwde Annie haar. 'Ze hebben ons gezegd dat het een familiediner wordt, maar dat is alleen om Dinah in het ongewisse te laten. Het wordt een groot feest.'

'O, wat leuk. Maar... heeft Bryan het georganiseerd?' vroeg Fern een beetje aarzelend.

'Geen zorgen, er is geheime hulp ingeschakeld.'

'Weet jij er soms meer van dan je mag weten?'

'Mam, zelfs Dinah weet meer dan ze mag weten.'

'O. Nou, doe rustig aan...' zei Fern. 'Je mag me altijd bellen.'

'Met Hilda gaat het goed, toch?' Annie vond dat ze dat maar moest vragen.

'Ja, ze is thuis, ze loopt met een wandelstok. Goddank heb je haar niets aangedaan in Italië. Iemand van de thuiszorg komt elke dag even bij haar langs om te kijken hoe het met haar gaat.'

'Ah, mooi, dat komt ons allemaal goed uit,' zei Annie.

'O, wat ben je toch de leukste thuis!'

Na een bijna drie kwartier durend gesprek met haar grote zus Nic was Annie nog steeds ver verwijderd van een opgeruimde kledingkast.

'Ik ben enórm!' had Nic geklaagd. 'Ik ben veertien weken zwanger en zo groot als een bus. Ik kan niet geloven dat ik dat hele gedoe opnieuw doormaak en me weer in een nijlpaard laat veranderen.'

'Lieverd! Het is fantastisch!' had Annie haar toegesproken. 'En er is tegenwoordig fantastische zwangerschapskleding, dus uitgeven dat geld! Je zult al die spullen minstens een jaar lang dragen. Iedereen die ik ken droeg hun zwangerschapskleding nog minstens vijf maanden na de bevalling.'

Nadat ze hadden opgehangen keek Annie naar de rommelige hopen die op het bed en de grond lagen, en ze realiseerde zich dat ze, letterlijk, veel te hard van stapel was gelopen, en dit nooit op tijd zou hebben opgeruimd.

Ze nam de hoorn weer van de haak om te kijken of er berichten waren achtergelaten terwijl ze met Nic aan de lijn had gezeten. Niets. In haar tas gaf haar mobiele telefoon hetzelfde nieuws. Niets. Geen voicemailbericht, geen sms'je, geen piepje. Hij had niet geprobeerd te bellen, en dat was dat.

Annie speelde een lange tijd met de gedachte of ze hem zou proberen te bellen, maar besloot dat ze dat de dag ervoor al vaak genoeg had gedaan. Hij wist waar ze was. Hij wist dat ze met hem wilde spreken. Nu moest Ed de volgende stap zetten.

Ze zou die kleding weer terug moeten leggen. Het organiseren van Annie Valentines herfst/wintercollectie zou moeten wachten tot een andere rustige avond... en het zag ernaar uit dat ze er nog wel een paar voor de boeg had.

Op het moment dat ze het lege kledingrek naderde met in haar armen de eerste lading kleren, klaar om ze weer op te hangen, viel Annies blik op de Doos. Daar stond hij, onder in de kast, deels verborgen onder twee handtassen en een schoenendoos.

Maar vanavond kon ze hem niet negeren. Niet dat ze niet wist wat erin zat; dat wist ze wel, ergens in haar achterhoofd. Het was alleen zo'n tijd geleden dat ze eraan had gedacht of erin had gekeken.

Nadat ze de kleding die ze vasthield had terug gehangen, boog ze zich voorover, zette de handtassen en de schoenendoos aan de kant, pakte voorzichtig de doos vast en trok hem naar zich toe. Het was een grote doos, zo groot als drie schoenendozen naast elkaar, maar niet zwaar.

Toen ze hem eenmaal op de grond had gezet, wist Annie niet zo goed wat ze ermee moest doen. Ze wist niet of ze hem wilde openmaken of niet. Het was zo lang geleden. Ze kon bijna elk voorwerp dat erin zat precies voor zich zien... maar er zat altijd, elke keer dat ze keek, iets onverwachts in wat haar overrompelde en haar weer klein kreeg.

En ineens was de doos open: ze greep het deksel vast en griste hem weg, voordat ze er te lang bij stil zou staan.

Er schoot een lichte pijnscheut door haar heen toen haar trouwfoto haar aanstaarde. Ze pakte hem op en bekeek hem nauwkeurig. Wat was ze toen toch knap! En hoe uitzinnig gelukkig. Haar haar was opgestoken en versierd met klimopbladeren, en er zaten kleine, witte rozen in haar haar gevlochten. En die prachtige, goudkleurige jurk. Zo mooi, zo elegant... en dan te bedenken dat ze die tweedehands bij een kostuumuitverkoop van een theater had gekocht, en zelf een paar aanpassingen had gedaan... en later nog een paar omdat ze drie maanden zwanger was van Owen.

Kijk die heerlijke man nou eens tegen wie ze geleund stond. Ze hadden hun wangen tegen elkaar aangedrukt, lachten en gloeiden van geluk. Ze hadden voor deze foto hun kus even onderbroken... dat wist ze nog.

Hij was zo knap! Met zijn kuif, donkere haar, diepblauwe ogen en de kaaklijn van een filmster. Terwijl ze naar deze prachtige foto keek, bedacht ze hoeveel geluk ze hadden gehad dat ze niet in de toekomst konden kijken. Hoe hadden ze zo in de camera kunnen lachen, zo breed en trots en met al dat ongetemd optimisme, als ze op een of andere manier hadden geweten dat Roddy binnen slechts zes jaar zou komen te overlijden?

Het was een zegen dat ze hem elke dag dat ze hem bij zich had, heeft kunnen liefhebben zonder ook maar de minste schaduw of de kleinste hint over hoe snel er een einde aan zou komen. Dat zei ze tegen zichzelf, want vier jaar later had ze er min of meer vrede mee gesloten.

Ze had uiteindelijk de woede, de furieuze onrechtvaardigheid, de hulpeloze en wanhopige ontkenning doorstaan, evenals alle andere martelende emoties die haar na die vreselijke dag hadden achtervolgd.

Annie legde de foto weg en zag het blauwe en goudkleurige doosje waar hun trouwringen in zaten. Annie had haar ring er pas een jaar geleden in gelegd, naast die van hem, toen ze met Ed ging samenwonen, omdat het eindelijk had aangevoeld alsof het tijd was om verder te gaan en geen treurende weduwe meer te zijn.

En nu groef ze tussen horloges met versleten bandjes en een halfvolle fles aftershave en foto's en foto's en nog meer foto's. Ze zag een glimp van Roddy met baby Lana op zijn knie en ze moest snel haar blik afwenden.

Hier lag het... haar handen lagen op het ding dat ze plotseling wanhopig graag wilde hebben. De wat ruwe Shetland wollen trui. De trui met rafelende mouwen en suède lapjes op de ellebogen, en een lubberende kraag doordat hij zo vaak was gedragen. Het magische ding dat ervoor zorgde dat wanneer Annie hem over haar hoofd trok, eraan rook en hem tegen haar huid voelde schuren, hij gedurende een paar vluchtige seconden een grote, stevige berenknuffel van Roddy bij haar terugbracht.

Annie legde de mouwen van de trui over haar schouders en bedekte haar gezicht met de rest. Hier, op deze warme en wollen privéplek, liet ze het harde, klemmende gevoel dat zich de hele avond al achter in haar keel had opgebouwd gaan, en ze liet haar tranen de vrije loop.

Het verlies van Roddy had haar volledig opgeslorpt. Het was deel gaan uitmaken van wie ze was. Op sommige dagen voelde ze zich er sterker door dan iedereen, omdat het ergste al achter de rug was. En op andere dagen voelde ze zich er hulpeloos zwak door omdat ze wist dat het wel was gebeurd. En weer kon gebeuren. Zo was ze nu: ze slingerde heen en weer tussen een onoverwinnelijke moed en angstaanjagende paniek.

'Mam?'

Pas toen ze de hand op haar schouder voelde, realiseerde Annie zich dat er nog iemand bij haar in de kamer was. Ze had zo hard in de trui zitten snikken dat ze niemand had horen aankomen.

'O... hoi,' kon Annie met moeite uitbrengen, en ze zag ertegenop de trui van haar gezicht te halen omdat ze vermoedde dat die onder het snot en de tranen zat. Daarbij had ze er altijd een hekel aan als haar kinderen haar zo zagen.

'Mam, gaat het wel?' vroeg Lana voorzichtig, ondanks dat het overduidelijk was dat dat niet het geval was. Lana zag de openstaande doos, de trouwfoto en haar moeder die op de grond in een oude trui huilde, en haar volgende, fluisterende vraag was: 'Moet je huilen vanwege papa?'

Ook al moest Annie hier eerst nog harder door huilen, en de wol stevig tegen haar ogen drukte, lukte het haar uiteindelijk om te zeggen: 'Nee, lieverd, ik huil vanwege Ed.'

Lana ging ook op de grond zitten en begon haar moeder troostend over de rug te wrijven, maar ze wist dat ze niet meteen al iets moest zeggen.

'Ik bedoel, ik mis je vader natuurlijk,' stamelde Annie met de trui nog steeds over haar gezicht. 'Hij had zo graag gezien hoe goed jij en Owen het doen en hoe knap jullie zijn... we missen papa allemaal' — Annie strekte een arm uit en trok haar dochter dicht tegen zich aan - 'maar ik ben nu van slag vanwege Ed.' Ze vocht tegen de opkomende tranen die er wanhopig uit wilden bij het horen van zijn naam.

'Het komt toch wel weer goed... met jullie?' vroeg Lana.

'Dat hoop ik wel,' zei Annie, die haar tranen wegslikte en eindelijk de trui van haar gezicht haalde. 'Ik zie er vast vreselijk uit,' zei ze tegen Lana terwijl ze met de trui haar gezicht onder haar ogen en neus droogde.

'Valt wel mee,' antwoordde Lana en ze kneep even in haar moeders schouders.

'Ach...' Annie glimlachte flauwtjes naar haar dochter. 'Het gemakkelijkste deel is voorbij. Ik dacht dat het nog wat langer zou duren, maar helaas.'

'Wat bedoel je?'

'Ed en ik,' vervolgde Annie, 'het leuke, gemakkelijke deel, in het begin als iedereen nog hoteldebotel en vrolijk is. Dat deel is voorbij, denk ik.'

Lana gaf haar een zakdoekje en Annie snoot haar neus voordat ze zei: 'O, lieverd, een relatie is heel, heel hard werken. Daarom zijn er zo veel mensen die niet zo'n goede relatie hebben.

Je vader en ik waren veertien jaar samen,' herinnerde Annie haar eraan. 'Je leert veel over de liefde in veertien jaar... maar Ed, die heeft er geen benul van. Hij gedraagt zich als een grote baby, zit mokkend bij z'n zus in plaats van dat hij naar huis komt en met me praat. Wat denkt hij in hemelsnaam met zijn gemok te kunnen veranderen? Denkt hij soms dat ik naar hem toe kom rennen en zeg: "Lieverd, je hebt helemaal gelijk, je hebt het helemaal voor het zeggen, kom in mijn armen"? We moeten het uitpraten, ervoor werken, samen. Ik had moet vertellen wat ik aan het doen was,' gaf ze meer voor zichzelf toe dan aan haar dochter, 'ik wilde gewoon nog niet alle kaarten op tafel leggen totdat ik alles wat beter op een rijtje had... ik wist dat het eraan zat te komen. Ik probeerde gewoon tijd te rekken. 'Annie reikte naar een nieuw zakdoekje.

'Mam, waarom ga je niet naar Hannah en met hem praten?' vroeg Lana. 'Ik vind het niet erg om hier even alleen te zijn, ga gewoon naar hem toe.'

'Dat ga ik ook doen, lieverd,' zei Annie uiteindelijk, 'maar niet vanavond. Het is al laat en ik ben te moe... en gewoon te veel van streek.'

Annie snoot nog een keer hard haar neus en vroeg Lana, net zo aardig als Lana zopas voor haar was: 'Hoe gaat het met jou? Voel je je erg verschrikkelijk?'

'Ik heb Andrei vanavond gesproken,' zei Lana kalm. 'Hij heeft er heel veel spijt van en wil dat ik vergeet wat er is gebeurd. Hij zegt dat het niets voorstelde... een foutje...'

Annie klemde haar voeten tegen elkaar in een poging te voorkomen dat er een afkeurend gemopper aan haar lippen ontsnapte.

'Daar ben ik dus nog over aan het nadenken. Ik moet het wel zeker weten. Ik wil er zeker van zijn dat ik hem kan vertrouwen,' voegde Lana eraan toe.

Ze klonk zo volwassen, bedacht Annie, plotseling enorm trots op haar dochter.

'Ja,' stemde ze in, 'neem je tijd ervoor. Je moet niets overhaast doen.'

Lana keek naar haar op. 'Heeft Ed je verteld van die keer dat hij ons daaronder betrapte?' Ze wees naar het bed.

'Daaronder?!' vroeg Annie. 'Nee! Wat deden jullie nou onder het bed?'

'Nou...' Lana sloeg haar ogen neer en struikelde een beetje over haar woorden. 'Ik denk... ik bedoel... we dachten aan... seks... denk ik.'

'O!' was Annies eerste reactie, maar al snel toomde ze haar verbazing in. 'O. En Ed heeft jullie betrapt?'

'Ja,' gaf Lana een beetje schaapachtig toe.

Ed had haar daar niets over verteld. Annie wist niet zeker of ze boos of onder de indruk moest zijn dat hij Lana's geheim voor zich had gehouden.

'Volgens mij wist hij dat er iets belangrijks stond te gebeuren... dus misschien wilde hij er geen heisa van maken,' legde Lana uit.

'Dus je hebt niet...' begon Annie en Lana schudde verlegen haar hoofd.

'Gelukkig,' zei Annie. 'Als je met hem naar bed zou zijn geweest, had je je nu nog verwarder gevoeld.'

'Ja, dat weet ik,' gaf Lana toe, maar omdat ze er misschien nog niet klaar voor was om er een groot, lang gesprek over te voeren, stond ze op en vroeg: 'Zal ik je even helpen al die zooi weer terug te hangen of zal ik thee voor ons zetten?'

'Ik zou je me wel willen laten helpen, maar ik ben te bang dat je een poging doet er voor jezelf een paar mooie stukken tussenuit te pikken,' zei Annie zo opgewekt mogelijk.

'Nee!' drong Lana aan. 'We hebben tegenwoordig een andere smaak.'

Dat was inderdaad zo. Annie had kort geleden besloten het op te geven om de kledingsmaak van haar dochter en haar dochters vrienden te begrijpen. Het was allemaal zo slordig en retro: slonzige puntlaarzen, vreemde, truttige jasjes, vleermuismouwen en reistassen. Wat hadden ze toch met die goedkope en nare reistassen? Lana slenterde altijd naar school met een reistas, een platte pet, enkellaarzen en een zwarte pelerine, waarin ze eruitzag als een Victoriaans weeskind op weg naar het armenhuis. Het was te ingewikkeld.

Zodra Lana was weggegaan om theewater op te zetten, pakte Annie de hoorn van de haak, en zonder er al te lang over na te denken, belde ze het nummer van Ed.

Voor de zoveelste keer kreeg ze de voicemail. 'Ed,' zei ze kalm, 'bel me alsjeblieft, of kom langs. Ik zou naar jou zijn toegekomen, maar ik wil de kinderen niet alleen laten. We moeten praten. Het spijt me dat ik je van streek heb gemaakt...' Na een korte stilte voegde ze eraan toe: 'Ik mis je.'