3

Dinah in de kroeg

Mosterdgeel schort (Barnardo's)

Wit-met-gele en mosterdkleurige bloemetjesblouse (Topshop)

Blauwwit gestreepte maillot (Topshop)

Blauwe baret met lovertjes (Accessorize)

Mosterdkleurige Mary Janes-schoenen (Barnardo's)

Geraamde kosten: €70

'Wat een mooie halsketting heb je om!'

 

Vijf sessies later pakte Annie de goodies in die ze vandaag bij elkaar had gesprokkeld, in wit-met-goudkleurige draagtassen.

Er zat een shirtje bij met een scheurtje in de mouw, en dat ze had gekocht (dubbel afgeprijsd) om het te repareren en dan op haar website te verkopen (Zo Goed Als Nieuw). En ze had van een van de Lancóme-dames ook een overvloedig aantal proefmonstertjes gekregen die bijna over de datum waren, die ze óf zelf zou gebruiken óf aan haar zus Dinah zou doneren.

Maar de beste buit van de dag kwam uit het restaurant van The Store: drie tupperwarebakjes met geroosterde artisjokkensalade en porties lasagne met venkel en fenegriek. Annie zou dat ieder gezinslid voorschotelen dat vanavond voor het eten zou komen opdagen. Ze kon niet met

zekerheid zeggen dat ze het ook daadwerkelijk zouden opeten, natuurlijk; dat was wel vaker een probleem met de kliekjes van het restaurant, die waren gemaakt voor de calorievrij-lunchende-dames.

Ed nam Owen vanavond mee naar een concert. Ze wist niet wat voor soort concert, behalve dat het in de Barbican werd gehouden en hij korting op de kaartjes had weten te regelen. Maar dat was goed, aangezien lid niet echt gelukkig was als hij niet minstens twee keer per week naar live muziek kon gaan luisteren, en Owen was altijd bereid hem daarbij te vergezellen. Nadat Annie naar verscheidene vreemde dingen was meegesleept (Sjostakovitsj en Benjamin Britten, om er twee te noemen), had ze duidelijk gemaakt dat zij niet langer zijn eerste keus als muzikale date kon zijn.

Lana had al gebeld om te melden dat ze naar haar nieuwe vriendje Andrei zou gaan, om samen huiswerk te maken. Annie had haar uiterste best gedaan niet al te afkeurend te klinken. Waarschijnlijk het irritantste aan Lana's nieuwe vriendje was dat er niets aan hem schortte; absoluut niet één ding waar Annie over kon klagen. Hij was het perfecte vriendje en dat stoorde haar mateloos, omdat ze er, om heel eerlijk te zijn, nog niet bepaald klaar voor was om Lana waanzinnig verliefd te zien worden. Ze was er niet klaar voor om gedegradeerd te worden naar de reservebank van Lana's gevoelens... nu nog niet.

Annie deed de ene rij plafondlichten na de andere uit, de lichten die de personal shoppers-ontvangstruimte zijn glamoureuze schittering gaven. De handtas en draagtassen hingen aan haar schouders, en ze liep de roltrap af die al was uitgezet omdat het negen uur was geweest en The Store gesloten was.

Terwijl ze beneden aan de roltrap de hoek omliep naar de afdeling Accessoires op de begane grond, was het niet echt Annies bedoeling om te kijken, echt niet. Ze was van plan geweest om door te lopen naar de hoofduitgang, waar ze over ongeveer drie minuten haar zus zou treffen, maar toen zag ze iets bewegen waardoor ze haar hoofd wel móést omdraaien.

Daar, in de hoek met de designerhandtassen, met zijn goudkleurige, houten planken die van bovenaf werden verlicht, en waar de nieuwste handtassen van dit seizoen schitterden als kunstwerken, stond verkoopspecialist Sandra het knerpende, rommelige en paarskleurige gedeelte van de handtassenhemel af te stoffen, dat Annie maar niet uit haar hoofd kon krijgen.

'O, schat!' Annie kon zichzelf er niet meer van weerhouden erheen te lopen. 'Niemand heeft hem dus gekocht vandaag?'

Sandra, een elegante blondine van in de veertig die al vijf jaar bij Accessoires werkte en alles wist wat er te weten viel over het verkopen van prachtexemplaren, draaide zich naar haar om en zei met een glimlach: 'Nee, Annie, nog niet. Maar het scheelde maar een haartje. Er was een vrouw binnen die hem langer dan twintig minuten heeft bekeken en gedragen. Ze zei iets over misschien volgende week als ze haar salaris binnen had.'

'Misschien volgende week?!' hakkelde Annie. 'Volgende week is-ie er niet meer! Waarom heeft ze hem niet gewoon gekocht? Heeft ze nog nooit van creditcards gehoord? Sommige mensen zijn echt vreemd...'

'Wat betekent dat hij er nog steeds is.' Sandra pakte de tas behoedzaam op van zijn voetstuk en gaf hem aan zijn vurigste bewonderaarster.

O, het gewicht, de zachte stof, de substantie, het gekraak van het lakleer, het zachte gerinkel van het kwaliteitsmateriaal. Hoe kan iemand het in zijn hoofd halen een namaaktas te kopen als het echte werk zo ongelooflijk goed is? Annie was zelf regelmatig bezweken voor het aantrekkelijke, goedkope, modieuze namaakspul, maar het was altijd zo jammerlijk teleurstellend als je het vergeleek met het echte werk.

En dit was zo'n geweldige tas! Als ze deze tas zou kopen, zou ze hem overal bij kunnen dragen. Ze kon geen gelegenheid bedenken waar de tas niet geschikt bij zou zijn. Hij was groot, maar niet te groot, zacht maar met structuur...

Annie hing hem over haar schouders, wierp een blik op zichzelf in de gespiegelde pilaar, deed hem snel weer af en gaf hem aan Sandra.

'Ik moet ervandoor,' zei ze vlug, meer tegen zichzelf dan tegen Sandra, maar vooral tegen de tas.

'Een prachtige investering,' begon Sandra, zodat Annie met haar kon meepraten, en ze zeiden in koor: 'Hij zal absoluut overal bij staan.'

'Beslist niet vanavond, schat,' zei Annie, die zo snel als ze kon bij de bron van verleiding vandaan liep. 'Fijne avond.'

Ze liep langs de kassa van Chanel, schepte wat uit het testpotje van een honderddertig euro kostende gezichtscrème en wreef het over haar handen. Vervolgens spoot ze zichzelf onder met een tester van No. 19.

Ze zag haar zus aan de andere kant van de gesloten glazen deuren van The Store, en haastte zich erheen.

Buiten omhelsden ze elkaar gemoedelijk en bekeken elkaar goedkeurend op modeaanwijzingen. Terwijl Annie van de grote merken en ietwat 'glamoureus conservatief' was, winkelde Dinah met haar drieëndertig jaar nog steeds in de grote winkelstraten, volledig toegewijd aan de mode.

'Niet zomaar een overgooier, maar een tulpvormige overgooier; dat is wel erg trendy. Zou alleen absoluut niet bij mijn laarzen passen,' merkte Annie als eerste op toen ze over de stof van de mosterdkleurige jurk van haar zus streek, en ze bewonderde haar moed om die te combineren met een gestreepte maillot, een bloemetjesblouse en een blauwe baret. Maar Dinah werkte op een modeacademie. Dan moest je er nou eenmaal een beetje excentriek uitzien.

'Prachtige stof, goede kwaliteit en precies dezelfde kleur als je schoenen.' Dit soort dingen ontglipte niet aan Annies aandacht.

'Aha, ja, ik heb ze samen gekocht, in een setje, van Barnardo voor vijfentwintig euro.' Dinah glimlachte zelfvoldaan. Ze vond het heerlijk om Annies mantra van dat goedkoop duurkoop is, te ondermijnen.

'Goed gedaan,' moest Annie toegeven, 'waarschijnlijk omdat je de enige bent in het Westen die mosterdgeel kan hebben.'

'Wat heb je een mooie halsketting om!' Dinah doelde op de sierlijk gekleurde, bruine en zwart-met-goudkleurige, gedraaide kralen om Annies nek.

'Helemaal van plastic, Brixton-markt, vier euro. Voor drie euro is-ie van jou,' bood Annie aan.

'Geef hem aan mij en ik trakteer je op een drankje,' zei Dinah.

'Oké. Waar gaan we eigenlijk heen?' vroeg Annie. 'En komt De Droge daar ook naartoe?'

'O, ja. Ik heb me ervan verzekerd dat er een seléctie aan mineraalwater beschikbaar is,' antwoordde Dinah met rollende ogen.

'Weet je nog, we vonden hem vroeger echt heel leuk... en wat hebben we een ontzettend leuke tijd gehad,' zei Annie quasiteleurgesteld, terwijl de zussen gearmd en met regelmatig klikkende hakken de straat opliepen in de richting van een van de meer afgelegen wijnlokalen in Kensington.

'Zo kan het toch zeker niet langer doorgaan?' vroeg Dinah.

'Wie weet?'

Ze hadden het over Connor, een vriend die ze al lang kenden. Ooit homo, opgewekt en uitgelaten, en een zeer succesvolle tv-acteur met een hoofdrol in een veelbekeken zondagavondserie, maar ondertussen was hij een veel te succesvolle tv-acteur, in onderhandeling over zijn contract, nog steeds homo, maar in plaats van opgewekt en uitgelaten inmiddels chagrijnig, nuchter, en geobsedeerd door zijn gezondheid en carrière.

Zowel Annie als Dinah was ervan overtuigd dat als ze hem konden dwingen ook maar een héél klein beetje koude chablis te drinken, hij weer zijn goede oude zelf zou zijn. Helaas was Connors mening dat 'het de drank is die spreekt, en jullie zijn er net zo afhankelijk van als ik ooit was'. Wat gewoon ontzettend irritant en vervelend was.

De zussen waren al goed en wel met een groot glas wijn neergestreken, toen Connor arriveerde, die er in het echt nog langer, donkerder en verrukkelijker uitzag dan op tv.

Nadat hij hen met veel poeha had begroet, gekust en omhelsd, vond Connor een barman, die hem overduidelijk herkende en aarzelend naast hem kwam staan, vroeg wat hij wilde bestellen en voorstelde de drankjes naar de tafel te komen brengen.

'Perrier met veel ijs en citroen,' zei Connor tegen hem met een stralende glimlach. 'Willen jullie nog iets, meisjes?'

Toen Annie en Dinah hun hoofd schudden, trok Connor zijn nauwsluitende zwarte regenjas uit en pakte er een stoel bij.

'Goeie service, meisjes,' zei Connor stralend en met een glimlach, waarbij zijn onlangs gebleekte tanden zijn prachtig gevormde gezicht openspleten, 'dat is wat we willen.'

Hij duwde zijn luxueuze, zwarte stoel naar achteren, strekte zijn gespierde armen (hij trainde dan ook dagelijks met zijn personal trainer) en met zijn handen achter zijn hoofd gevouwen, leunde hij achterover.

'En, wat is er allemaal gebeurd? Hoe gaat het ermee? Hoeveel handtassen heeft Annie deze week gekocht?'

Annie snoof bij wijze van antwoord.

'Is Dinah nog steeds met Bryan getrouwd?' vroeg Connor vervolgens pesterig, aangezien er op die vraag maar één antwoord mogelijk was.

Dinah knikte en glimlachte.

'Is Billie hun enige kind? Geen tekenen dat er nog een zit aan te komen?'

'Ja!' zei Dinah volhardend. 'En nee!'

'Zijn Annie en Ed nog steeds gelukkig?

'O, ja,' zei Annie, die een wenkbrauw optrok.

'Owen en Ed?'

'Die ook.'

'Het belangrijkste dan: gaat Lana nog steeds met Andrei en drijft Andrei mama nog steeds tot wanhoop?'

Connor was vooral goed in amoureuze roddels.

Annie knikte, kreunde en nipte aan haar wijn.

'O jee, o jee, we verdrinken onze zorgen,' merkte Connor gezellig op, 'op zoek naar steun bij ons ouwe, trouwe vergif. Je zou echt eens met me mee moeten gaan naar de AA, Annie, daar komen tegenwoordig zo veel aantrekkelijke mensen.'

'Ik ben niet meer geïnteresseerd in aantrekkelijke mensen,' hielp ze hem herinneren, 'tenzij ze een make over willen, schat.'

'Wat is er precies mis met Andrei?' vroeg Dinah zich hardop af.

'O, eens kijken,' zei Annie geïrriteerd, 'hij is lang, ziet er erg goed uit, is zeer beleefd, spreekt vloeiend Frans, helpt Lana met haar huiswerk...

ehm... doet aan atletiek, is tegen het drinken van alcohol op minderjarige leeftijd... moet ik doorgaan?' voegde ze er met nog een kreun aan toe. Dinah zag er alleen nog maar verwarder uit.

'Er is hier iemand jaloers,' plaagde Connor, 'iemand is aan het mopperen dat haar kleine meisje een nieuw rolmodel in haar leven heeft die mama's plaats inneemt.'

'O, ik weet het, ik weet het. Ik moet een sociaal leven zien te krijgen,' bromde Annie. 'Ik ben van plan m'n eigen bedrijf...'

'Alwéér?' viel Dinah haar in de rede. 'Ik dacht dat je zo blij was dat je je baan bij The Store weer terug had?'

Vorig jaar was Annie vanwege de kwaadaardige floormanager Donna bij The Store weggegaan en voor zichzelf gaan werken, tijdelijk, totdat Donna eindelijk zou verdwijnen - waarschijnlijk in een rookwolkje.

'Ik dacht dat je de stress en het gedoe van eigen baas zijn niet meer wilde,' hielp Dinah haar zus herinneren.

'Nee...' En dat was waar, dat wilde ze ook niet. 'Maar ik denk dit keer aan iets anders. Ik wil een collectie verkopen, mijn eigen producten, een merk zijn. Ik heb een heel goed idee, waar ik jullie nog niets over kan vertellen,' voegde ze eraan toe om de geïnteresseerde uitdrukking op hun gezichten de kop in te drukken, 'want daar is het nog veel te vroeg voor. Maar helaas is Ed er faliekant op tegen.'

'Hoezo?' vroeg Connor.

'Hij is risicomijdend,' antwoordde Annie, 'op z'n zachtst gezegd.'

'Dat is verdorie ook geen wonder,' antwoordde Connor schertsend, 'hij is met jou, dat is al meer dan genoeg risico voor wie dan ook om mee te kunnen omgaan.'

'Connor!' Ze trakteerde hem op een elleboog in zijn ribben vanwege zijn gebrek aan steun. 'Ik wil niet voor altijd een winkelbediende blijven.'

'Je bent geen winkelbediende!' zei Dinah.

'Je bent een personal verkoopadviseur,' plaagde Connor.

'Mensen komen van over de hele wereld naar The Store voor jouw onbetaalbare advies,' voegde Dinah eraan toe.

' Dat is lief van je,' zei Annie, 'maar het advies is niet onbetaalbaar, het kost The Store slechts het salaris van een aanbeden winkelbediende en wat commissie elke maand, en ik wil graag méér doen. Denken jullie niet dat ik een goede zakenvrouw zou zijn?' vroeg ze.

'Ik dacht dat je dat al was,' antwoordde Dinah. 'Ben je niet nog steeds met dat eBay-gedoe bezig? En de make overs aan huis?'

'Ja, maar ik wil importeren!' hield Annie vol. 'Ik wil niet slechts hier en daar wat artikelen verkopen, ik wil ze in duizendtallen verkopen. Een marketingafdeling hebben, een public relations-budget, leveranciers, kopers, verhuizers en vertegenwoordigers.'

'En moeten dealen met de belastingdienst en de btw-meneer,' hielp Dinah haar herinneren.

'Ja, maar ik wil wel eens iets anders!' volhardde Annie, terwijl ze de rilling probeerde te negeren die bij het woord belastingdienst over haar rug liep. 'Connor, jij bent ook je eigen baas,' herinnerde ze zich ineens, 'krijg je wel eens een beetje uitstel om je belasting te betalen?'

'O, nee, Annie!' haastte Dinah zich te zeggen, onmiddellijk bezorgd. 'Hoeveel moet je betalen?'

'Ik heb die belastinglui nooit verschrikkelijk coulant gevonden,' antwoordde Connor. 'Neem gewoon een wat hogere hypotheek,' adviseerde hij, 'dat doe ik ook elk jaar. Ik heb een bloedhekel aan sparen. Sparen is voor nerds.'

'Nee, Annie!' riep Dinah geschokt uit. 'Je hypotheek is gigantisch!'

Maar Annies gedachten dwaalden al door haar hoofd: extra geld lenen op haar deel van het huis? Misschien kon ze genoeg lenen om de belastingschuld en een of twee creditcardschulden af te betalen, én haar eigen bedrijf op te starten! Dat zou toch zeker veel gemakkelijker zijn dan een bedrijfslening proberen af te sluiten?

De barman stond weer treuzelend bij hun tafel. Hij pakte de Perrierfles op en wilde Connors glas alweer bijvullen terwijl hij er maar een slokje van had gedronken. 'Wilt u nog iets anders hebben?' vroeg hij.

'Nee, nee, dank u wel,' zei Dinah lief. 'Dus, nog steeds single?' vroeg ze aan Connor toen de barman buiten gehoorafstand was. 'Ik denk niet dat

we ooit nog ergens rust vinden totdat jij een nieuwe man hebt gevonden.'

'O, ik weet het, het is een jungle daarbuiten en ik ben de prooi,' zei Connor zo nichterig dat Annie de wijn uit haar neus proestte.

'Wisten jullie dat we in september tien jaar getrouwd zijn?' zei Dinah, die er zwaarmoedig aan toevoegde: 'En Bryan is een surpriseparty aan het organiseren.'

Iedereen fleurde op bij dit nieuws. Zelfs Annie kon haar belastingschuld even vergeten.

'Een surpriseparty? Maar als jij het al weet, is het volgens mij technisch gezien geen verrassing meer,' zei Annie tegen haar zus.

'Ik weet het,' zei Dinah. 'Ik bedoel dat ik weet dat als ik het weet... Nou ja, hij weet niet dat ik het weet.'

'Wat weet je dan wel?' onderbrak Annie haar.

'Ik vond een lijst met cateringbedrijven, bloemisten en bands naast de telefoon.'

'O, mijn god!' was Annies reactie. 'Mannen zijn zo lekker subtiel! Als hij vreemd zou gaan, zou hij zeker het damesondergoed, de jarretels en het condoom in zijn broekzak laten zitten?'

'Ja, inderdaad. Het is uitgesloten dat Bryan ooit vreemdgaat,' stemde Dinah in. 'Ik zou er al van weten als hij er alleen al aan zou denken. Hij zou iedere keer blozen als iemand haar naam uitspreekt, overdreven z'n best doen om te voorkomen dat-ie haar naam ook maar zou noemen... Hij is een open boek voor me.'

'Dus hij probeert je te verrassen met een surpriseparty. Dat is wel erg lief,' moest Annie toegeven.

'Ja, maar ik laat het aan hem over,' zei Dinah. 'Het zal net zo gaan als op...'

'Als op je trouwdag,' maakte Annie haar zin af.

'En hoe was die?' vroeg Connor.

'Dramatisch,' zeiden de zussen in koor.

'Eerst naar de burgerlijke stand, om vervolgens in een zes-straten-lange file voor de Stag's Head-pub te staan voor een koud buffet, dat eigenlijk te klein was,' vatte Annie samen.

'Amen,' Conner hief zijn Perrier-glas, 'wat had je aan?'

'O, een heel mooie jurk,' zei Dinah, 'maar Annie moest hem die maandagochtend terugbrengen naar de filmset waar ze werkte, alleen wel zonder de wijnvlek. Dus dat was een beetje stressen.'

'Ah, nou ja, we waren in de twintig, het maakte toen allemaal niet zoveel uit,' onderbrak Annie haar, 'maar nu zijn we volwassen, en het mag niet gebeuren dat Bryan een rotfeestje voor jullie trouwdag organiseert. Ik bedoel, tién jaar. Hij is het je verschuldigd. Hij is je inmiddels wel een erg mooie ding-dong verschuldigd. Om het maar niet te hebben over een fatsoenlijke verlovingsring. 'Annie rolde theatraal met haar ogen en keek naar haar eigen ringloze vingers en vervolgens naar die van Dinah. 'We hebben allebei niet eens een fatsoenlijke diamant. Waarschijnlijk heeft Connor zelfs nog meer blingbling op de manchetten van zijn overhemd.'

'Annie!' zei Dinah op waarschuwende toon. 'Ik vind het helemaal prima zo.' Ze draaide aan het smalle bandje om haar ringvinger, dat zowel als verlovings- als trouwring had dienstgedaan. 'Als ik nu nog van ring ga wisselen, brengt dat ons vast ongeluk.'

'Ah,' Annie glimlachte naar haar. 'Dat is lief. Ik kan niet geloven dat het echt al tien jaar is! Goed gedaan!' zei ze en ze hief haar glas op naar haar zus.

Connor hield ook zijn glas op. 'Goede genade, ik heb het nooit langer dan tien maanden kunnen volhouden.'

'Hoe is het met Hector?' vroeg Annie. 'Hij is toch niet te veel van de kaart, hè? Ik moet zeggen dat ik Hector erg graag mocht,' voegde ze eraan toe.

'Ik ook,' viel Dinah bij. 'Waarom werd hij eigenlijk aan de kant gezet?'

'Hij kon niet met de druk omgaan,' zei Connor, en nu leek hij niet eens een grapje te maken.

'Welke druk?' vroeg Annie onwillekeurig.

'De roem. Hij kon niet omgaan met mijn carrière.'

Zowel Annie als haar zus hadden moeite hun gezicht in te plooi te houden bij deze ontboezeming.

'Maar zo veel was er toch niet veranderd sinds hij met jou uitging... toch?' vroeg Dinah.

'Niet zo veel veranderd?!' Connor keek ontzet. 'Mijn contract is afgelopen! Het is onderhandelingstijd. Tijd om te beslissen of ik terugga naar The Manor, en als ik dat doe, tegen welke prijs. Bovendien heb ik een afspraak met een zeer belangrijke filmregisseur van De Overkant, die Aan Deze Kant op zoek is naar een Britse ster voor zijn volgende film. Sam Knight,' onthulde hij met een respectvolle fluistering.

'O.'Annie kon niet anders dan onder de indruk zijn. 'Dus het was niet slechts je "geen zuivelproducten, geen alcohol en geen tarweproduc-ten"-dieet waardoor Hector is afgeschrikt?'

'Heel grappig, en als je het zo nodig wilt weten: mijn bloedgroepdieet doet het prima voor m'n lichaamsgestel, en Ben...'

'Wie?' vroeg Dinah, die het allemaal probeerde bij te houden.

'Zijn personal trainer,' gniffelde Annie.

Maar ze kwamen niet meer te weten wat Ben van het bloedgroepdieet vond, want de barman was terug en vroeg nogmaals of ze iets wilden drinken.

'Nee, dank je wel... maar misschien wil jij wel iets?' vroeg Connor hem met een brutale glimlach.

'Nou, zou het mogen? Ik bedoel, als het oké is...' en hij gaf Connor een pen en een velletje papier.

'Nee hoor, geen probleem.' Connor pakte het papiertje aan en schreef er met een sierlijk handschrift op: connor mccabe zegt: 'vertel me er alles over'. Dat was zijn standaard uitspraak. Minstens een keer per aflevering moest de politieman van The Manor wel tegen iemand zeggen: 'Vertel me er alles over.'

De barman nam dankbaar het papiertje aan. 'Bedankt, heel erg bedankt, sorry voor het storen.'

Maar toen keek hij verward naar de handtekening.

'Wat is er?' vroeg Connor.

'Ik dacht dat u Peter Andre was,' zei de barman schaamteloos, zich niet bewust van de onvergeeflijke fout die hij aan het maken was.

'Peter Andre?' herhaalde Connor, volledig van zijn stuk gebracht. 'O! Nou! Dat ben ik niet!' hakkelde hij, en hij glimlachte zo vriendelijk als onder deze omstandigheden mogelijk was.

Annie en Dinah moesten heel behoedzaam van elkaar wegkijken en zich concentreren op de meest verschrikkelijke, tragische en rampzalige gedachten, terwijl ze met enigszins schokkende schouders hun lippen vertrokken.