11

Ferns reisoutfit

Zomerjurk met roze-met-blauwpatroon (Monsoon)

Beige sandalen, extra breed (Van Dal)

Witte klipoorbellen (uit de jaren tachtig, achterin het sieradendoosje)

Praktische witte handtas (John Lewis)

Geraamde kosten: € 190

'O, nee!'

De volgende ochtend om negen uur was het hele huis in rep en roer. Nu was het Owens beurt om te nukken, want Annie en Ed waren het erover eens dat hij zijn viool niet mee kon nemen naar Italië.

'Er is een zwembad!' riep Annie geïrriteerd tegen hem. 'Het wordt prachtig weer! Je bent buiten, aan het zwemmen en je zult het reuze naar je zin hebben.'

'Eigenlijk zouden we dankbaar moeten zijn dat hij zo graag wil oefenen,' hielp Ed haar herinneren. 'Veel andere kinderen.

'Bemoei je er niet mee,' waarschuwde Annie hem.

Lana, die uiteindelijk was gezwicht door het vooruitzicht op een nieuwe handtas, een paar schoenen en laarzen - Annie was stiekem onder de indruk van haar dochters onverzettelijke onderhandelingstactieken - treurde ondertussen aan de telefoon. 'Ik ga weg! We zullen elkaar niet kunnen zien! Nee, niet tot maandagavond, op z'n vroegst... Ik weet het, het is vréselijk!'

Annies grote koffer was gepakt, maar nu bemoeide ze zich bazig met Eds koffer.

'Wil je niet iets mee wat is gestreken?' snauwde ze. 'Of iets wits en niet grijs? Waar zijn die mooie shirts die ik je aan het begin van de zomer heb gegeven?'

Iedereen was zich er hevig van bewust dat de taxi binnen twintig minuten zou arriveren. Toch was het een soort shock dat de deurbel ging.

'O, god! Hij is vroeg!' krijste Annie. 'Kom op! Zet jullie koffers beneden. Ik heb de paspoorten en de tickets.'

Terwijl Ed, Owen en Lana bonkend met de tassen de houten trap naar de gang afdenderden, opende Annie de deur voor de taxichauffeur.

Op de bovenste tree stond tot haar verbazing een fris uitziende, aangenaam ruikende en in een gloednieuwe bloemetjesjurk gestoken Fern, Annies moeder.

'Goedemorgen, schat! Hoe gaat het met je?' vroeg Fern, die haar armen naar voren stak om haar te omhelzen en een kus te geven. Halverwege bleef ze staan. 'O, mijn god, je hoofd! Je had gezegd dat je een ongelukje had gehad, maar ik wist niet... o, lieverd, het spijt me, ik heb je in geen dagen gebeld, ik ben zo druk in de weer geweest.'

'Mam!' riep Annie uit terwijl ze tegen een zachte, zorgvuldig opgemaakte wang werd gedrukt en werd omhuld door een wolk Givenchy-parfum.

'Hilda zit in de auto, lieverd,' vervolgde Fern. 'We waren vroeg weggegaan om de file voor te zijn. Maar ik hoopte dat Ed me kon helpen met de rolstoel, want het is nogal een gedoe om die er in m'n eentje uit te krijgen.'

'Hilda?' vroeg Annie, die zich afvroeg waarom haar moeder in hemelsnaam de afschuwelijke, oude tante Hilda mee kon nemen voor een bezoekje zo vroeg op een donderdagochtend.

Op dat moment kwam Lana naar de voordeur, die van achter haar

moeder naar buiten keek, koffer in de ene hand, mobieltje in de andere.

'Hoi, oma!' riep ze opgewekt. 'Wat kom jij hier nou doen?' Ze wendde zich naar haar moeder en voegde eraan toe: 'Dinah belde net, Bryan kan niet met ons meekomen naar Italië, want hij kan geen vrij krijgen van z'n werk. Hé, waarom ga jij niet mee, oma?'

Op dat moment begon de betekenis van Lana's woorden tot Fern door te dringen, en bij Annie kwam een heel vage herinnering boven van een gehaast gesprek met haar moeder, iets over dat Fern een paar dagen wegging en Hilda die zorg nodig had en Annie die had aangeboden om... had ze echt toegezegd om dit weekend voor tante Hilda zorgen?

Annie keek naar haar oudtante in de auto. Die oude heks was zo razend makend koppig dat het nog niet mogelijk was om een hap van een broodje te nemen zonder dat ze haar mening verkondigde over hoe je kauwde, het soort brood en het beleg. Iemand anders zou haar maar moeten nemen.

'Maar ik vertrek over drie uur naar Frankrijk!' riep Fern angstvallig uit. 'Jullie kunnen niet weggaan! Jullie zouden op tante passen.'

'Maar ik ben het totaal vergeten!' zei Annie in een poging zich te verdedigen. 'Ik ben beroofd en op m'n hoofd gemept en sindsdien heb ik er helemaal niet meer aan gedacht. Je had me eraan moeten herinneren!'

'O, mijn god!' Ferns stem klonk steeds scheller. 'Waarom heb ik je gisteren niet opgebeld? Ik was het nog van plan. Ik heb wel een poging gedaan, maar de lijn was bezet en daarna was ik druk met pakken...'

'Wat is er aan de hand, Annie?' riep Ed vanaf de trap.

'O! Hallo Fern,' begroette hij Annies moeder verrast. 'Je hebt wel een beetje verkeerd moment uitgekozen om onverwachts op bezoek te komen.'

Hij sukkelde de trap af maar door de twee extreem verontruste vrouwen versnelde hij zijn pas verbazingwekkend vlug.

'En Bryan komt niet mee,' kondigde Lana nogmaals aan.

Ondanks dat Ed in eerste instantie kwaad had gereageerd op het Italiaanse weekenduitstapje en had geweigerd mee te gaan, had hij in de uren daarna besloten dat het te laat was om te klagen over het geld, aangezien het toch al was uitgegeven, dus hij kon zich er dan net zo goed maar op verheugen. Ondertussen was het vooruitzicht om in het zwembad te zwemmen, in het zonnetje te luieren, lekker Italiaans te eten en net iets te veel chianti te drinken erg aantrekkelijk geworden.

Het feit dat een oudere tante die hij pas één keer eerder had ontmoet dat allemaal in gevaar bracht, was niet bepaald goed nieuws.

'Bij wie zou ze anders terechtkunnen?' vroeg Ed, die probeerde niet al te brutaal te klinken.

'Ik heb geen tijd om iemand anders te vinden!' riep Fern, wier wangen roze werden van de stress. 'Ik ga over drie uur met de bus weg.'

'Waar woont ze?'

'In een leuk, klein dorpje niet ver bij Bishop's Stortford vandaan.'

Eds gezicht leek op te klaren. 'Is Bishop's Stortford niet vlak bij Stansted?' vroeg hij.

Annie zag Eds gezichtsuitdrukking en plotseling begreep ze de bedoeling van zijn vraag. 'O, nee. Nee, dat doen we niet,' waarschuwde ze.

'Is ze fit genoeg om te reizen?' vroeg Ed aan Fern.

'Wie?'

'Tante H.'

'Hilda? Nou, ze zit wel in een rolstoel, ze kan tegenwoordig steeds iets beter lopen, het gaat redelijk... O, nee!' voegde Fern eraan toe, die Eds intentie ook leek in te zien. 'Je kunt haar niet meenemen naar Italië!'

'Laat ik even naar haar toelopen en het met haarzelf bespreken. Ze vraagt zich vast af wat hier in hemelsnaam aan de hand is,' zei Ed, en voordat iemand hem kon tegenhouden, sprong hij de trap af naar Ferns chique, groene Jaguar die voor de deur geparkeerd stond.

Annie zag tante Hilda stijfjes op de voorbank zitten, net zo afkeurend kijkend als altijd. O, hier zou ze van genieten. Ze zou Annie dit misverstand voor altijd onder de neus wrijven.

Fern, Annie en Lana wachtten verontrust op de drempel van de voordeur terwijl Ed naast het autoportier knielde, dat hij gedeeltelijk had geopend om met de oude dragonder te praten.

'Het is echt een leuke man,' voorzag Fern Annie van commentaar, 'ik weet niet wat hij met jou moet,' voegde ze er gepikeerd aan toe. Op dat moment wist Annie dat haar moeder zich aan haar ergerde, dit soort dingen zei ze normaal gesproken niet.

'Hij kan duidelijk goed overweg met oudere vrouwen,' beet Annie terug.

'Vindt Ed werkelijk dat tante Hilda met ons mee naar Italië moet?' vroeg Lana met ongeloof in haar stem. 'Die oude vleermuis?'

'Lana!' waarschuwde haar moeder haar.

Maar Owen was inmiddels tevoorschijn gekomen, op de trap de veters van zijn sportschoenen gaan strikken en hij riep uit: 'Wat?! Tante Hilda!'

'Ik zie dat je ze in hun opvoeding meegeeft dat ze voldoende respect voor hun oudere familieleden moeten hebben,' snauwde Fern.

'O, ja,' beet Annie terug, 'dat is zó belangrijk.'

Met niet weinig afschuw keek Annie hoe Ed opstond en naar de achterkant van de auto liep.

'Hij haalt de rolstoel eruit,' zei ze zwakjes. 'Hij heeft haar overgehaald met ons mee te gaan.'

'Nou, godzijdank; ondanks dat het dwaasheid is,' was Ferns reactie. 'Als ze komt te overlijden terwijl jij verantwoordelijk voor haar was, is het tenminste niet mijn schuld.'

'Overlijden?' hakkelde Annie. 'Kijk haar nou eens! Die overleeft ons allemaal. Inclusief Owen.'

Terwijl Ed tante Hilda voorzichtig uit de passagiersstoel hielp en haar in de rolstoel zette, arriveerde de langverwachte taxi.

Gelukkig had Annie om een 'grote auto' gevraagd en een enorme personenauto hield halt bij hun voordeur.

'Hallo allemaal!' riep tante Hilda vanuit haar rolstoel naar de kleine menigte op de stoep. 'Nou, dit is me wel een verrassing, maar Frank en ik gingen elke zomer naar Italië en ik wilde altijd al een keer terug... alleen niet in m'n eentje.'

En zelfs Annie, die vermoedde dat dit kwam doordat tante Hilda onmogelijk vrienden kon hebben, kreeg plotseling een heel klein beetje medelijden met de arme schat.

Kijk haar nou, in haar rolstoel, keurig gekleed in een zomerjurk met een roze-witte halsketting, roze lippenstift en elegante, witte schoenen. Annie kon altijd genegenheid in haar hart opbrengen voor een vrouw die zichzelf goed verzorgde. Tante Hilda's kapsel zat daarentegen wel wat scheef, alsof ze vóórdat ze haar bril had opgezet haar haar had gedaan.

In sneltreinvaart werd het huis in orde gemaakt en afgesloten, en de tassen, koffers, kinderen, rolstoel en tante werden in de personenbus geladen. Ze hadden het plan opgevat om een korte tussenstop te maken bij tante Hilda's huis om zo snel mogelijk nog haar paspoort en wat andere benodigdheden op te halen.

'Ze kan toch wel zelf naar het toilet, hè?' fluisterde Annie in haar moeders oor terwijl ze omstandig afscheid namen.

'Jazeker. Maar geen trappen, en het kan zijn dat iemand haar even uit bad moet helpen,' liet Fern haar weten, en ze voegde er nerveus aan toe: 'Ik kan niet geloven dat ik je dit laat doen. Weet je zeker dat je het aankunt?'

'Natuurlijk, het is maar voor een paar dagen en daarbij, Connor komt mee, hij is dol op oude vrouwtjes en Dinah is er ook.'

Fern scheen daardoor wat meer te ontspannen. Van Dinah kon ze ervan op aan dat ze niets geks ging uithalen, terwijl Annie... Nou, soms vroeg Fern zich af wat er van Annie terecht moest komen.

Na een laatste zwaai en de uitroep 'Heel veel plezier!' sloot de autodeur, en de taxi - met daarin Annie, haar familie en hun nieuwste aanwinst - trok op en verdween om de hoek.