31

Lana's partyoutfit

Paars jurkje (Miss Selfridge)

 Roze hakken (Primark)

 Blauwe netkousen (Topshop)

 Blauwe oogschaduw (Superdrug)

 Geraamde kosten: € 100

'Blijft hij vannacht hier slapen?'

'Dus vandaar dat Lana plotseling allemaal achten haalt voor Frans,' pestte Ed zachtaardig. 'Veel privélessen.'

'Nou!' protesteerde Andrei, die zijn gezicht bij Lana's oor vandaan haalde, waar hij in had zitten smoezen, terwijl Lana onbesuisd bloosde en Annie en Owen in lachen uitbarstten.

'Oké, maak jezelf even los van de ander en pak alsjeblieft je mok met de lekkerste warme chocolademelk, met minimarshmallows en al erbovenop, die je ooit buiten een camping hebt gedronken.'

Ondanks dat het al bijna twee uur 's nachts was, had Ed in de taxi op de terugweg van het feest naar huis beloofd dat ze voordat ze naar bed gingen, een kop van zijn 'wereldberoemde' chocolademelk nodig hadden.

'Uiteraard weet Owen al precies wat deze traktatie inhoudt, aangezien hij een veteraan is van de Ed Leon School voor Kampeerders,' voegde hij eraan toe, ervoor zorgend dat Owen ook betrokken werd bij de eerste ronde drankjes.

Owen keek op en glimlachte een beetje verlegen. Hij pakte zonder een woord te zeggen zijn mok aan en roerde de marshmallows erdoorheen. Het ontging Annie niet dat hij zo stil was. Ze was er opeens heel alert op hoe haar kinderen zich voelden nu Ed weer thuis was.

'Meneer,' begon Andrei tegen Ed, 'gaat u zich dit jaar weer verkleden voor de Halloweendisco?'

Als antwoord gooide Ed zijn hoofd in zijn nek, en uitte zijn angstaanjagendste, valste en spookachtigste lach. Hierdoor moest iedereen aan tafel weer giechelen, inclusief Owen, tot Annies opluchting.

'Volgens mij zou jij een zeer goede dracula zijn,' opperde Ed Andrei. 'Je bent lang, hebt donker haar, je hebt alleen een beetje talkpoeder op je gezicht nodig, en neptanden; en dan is Lana je slachtoffer! Trek een lange jurk aan, en teken een of twee tandafdrukken in je nek...' Ed kwam erg in de verleiding om eraan toe te voegen 'tenzij die er natuurlijk al zitten', maar hij slikte die opmerking op tijd in.

Terwijl Andrei om Eds voorstel gromde, keek Ed naar Annie, die hem recht aanstaarde. Ze gaf hem een knipoog. Hij vroeg zich af of dat betekende dat ze iets wist van de nekopmerking die hij niet had gemaakt. Hij vermoedde van wel. Soms had hij het gevoel dat zijn algehele en ingewikkelde zielenleven en privégedachten voor Annie slechts een open boek waren.

En terwijl hij naar haar keek, zoals ze kaarsrecht op haar stoel zat, haar haar opgestoken, een mok warme chocolademelk in haar hand, en met een opgetrokken wenkbrauw naar hem 'knipoogde, dacht hij... dacht hij dat dat prima was. Ze mocht altijd door zijn boek bladeren. Wanneer ze maar wilde.

In het daaropvolgend gesprek over de Halloweendisco werd nog eens duidelijk dat de versiering van vorig jaar waardeloos was geweest en grondig moest worden herzien, waarna Owen, omdat hij flink werd uitgehoord, bezweek en bekendmaakte dat hij als Beethoven verkleed ging. Maar uiteindelijk waren de mokken leeg, stond Andreis taxi voor de deur te toeteren en liet Ed hem uit.

'Ik sluit de deur achter je af,' zei hij. 'Nee, dat betekent niet dat ik je buitensluit, maar dat doe ik wel!' Hij knipoogde naar Lana.

Andrei plantte nog een laatste kus op Lana's wang, bedankte hen allemaal voor de leuke avond en verdween met Ed de keuken uit.

Waarna Annie met haar slaperige maar niettemin nieuwsgierige kinderen achterbleef.

'Blijft hij vannacht hier slapen?' fluisterde Lana als eerste.

'Komt Ed weer hier wonen?' vroeg Owen voordat Annie de kans kreeg antwoord te geven.

'We moeten er nog over praten,' zei ze tegen hen, 'we proberen de dingen waardoor we zo kwaad werden op elkaar nog op te lossen. Oké? Maar... jullie willen allebei toch wel dat Ed terugkomt?'

'Als jij dat tenminste wilt, mam,' luidde Lana's antwoord.

'En jij, Owen?'

Owen haalde nietszeggend zijn schouders op. 'Ik wil graag naar bed.'

Eds hoofd verscheen om het hoekje van de keukendeur en hij zei, een beetje onzeker: 'Ik wilde graag naar boven... naar bed... is dat goed?' Toen de drie ernstig kijkende gezichten zijn kant op keken wist hij plotseling niet zeker meer of dat eigenlijk wel zo prima was; hij vroeg zich af of hij niet beter net als Andrei een taxi kon nemen.

'Ja... ja, dat is prima,' zei Annie, maar daar was ze ineens ook niet meer helemaal zeker van.

Toen Annie de slaapkamer binnenliep, waren alleen de bloemenlampjes aan, die de kamer in een zacht, roze licht hulden. Uit de stereoinstallatie klonk het geluid van een jazzy saxofonist, en Ed, nog steeds in zijn zwarte pak, zat in de stoel met een uiterst bedachtzame uitdrukking op zijn gezicht.

'Kom je hier?' vroeg hij voorzichtig toen ze de kamer binnenkwam. Ze liep naar hem toe, en hij pakte haar handen beet en stond op uit de stoel. 'Wat een jurk,' zei hij, 'je ziet er adembenemend uit.'

'O, dat komt door de kipfilet,' zei ze en hij had geen idee waar ze het over had.

'Nou ja, wat het ook is... het werkt,' zei hij.

Hij sloeg een arm om haar heen en met haar rechterhand in die van haar begon hij langzaam met haar in een rondje door de kamer te dansen.

'Gaat het wel met je?' vroeg hij en zijn haar streek langs haar oor.

'Volgens mij wel,' zei ze.

'Ik heb je gemist,' zei hij een beetje schor.

'Je had het moeten zeggen... want ik had geen idee wat je dacht,' zei Annie.

'Het spijt me.' Ed boog zich voorover om een kus op haar schouder te drukken. En daarop volgde er nog een, die duurde totdat ze een rilling voelde, een huivering die langs haar nek omhoog en omlaag ging. Ze leunde tegen hem aan, sloot haar ogen en hoorde alleen de in elkaar overvloeiende tonen van de saxofoon.

Maar.

Waarom was ze zo bang?

Hij was hier nu toch?

Hij had zijn armen om haar heen.

Ze dacht aan Owens stilte en Owens nietszeggende schouderophalen en hoe ze dat opvatte. Owen wist niet of hij wilde dat Ed terugkwam, want stel dat Ed weer wegging? Annie en haar kinderen hadden al een keer eerder veel te veel verloren.

Met een knoop in haar maag van angst hield ze Ed stevig vast, want dit ging pijnlijk worden. Dit ging erg pijnlijk worden.

Ze liet de saxofoon doorspelen tot het eind van het nummer en toen zei ze heel langzaam en voorzichtig: 'Ed... je kunt niet in mijn leven zijn. Het spijt me. Het spijt me verschrikkelijk. Je hebt geen idee hoe erg ik dat vind. Maar je kunt niet een van ons zijn.

Ik heb dit gezinnetje...' stamelde ze en ze begon te huilen, 'ik en Owen en Lana... en ik kan je gewoon niet toelaten.'

Ed wilde zich uit haar greep losmaken zodat hij haar in de ogen kon kijken, maar ze greep hem nog steviger vast en drukte haar kin op zijn schouder. Ze wilde hem niet recht aankijken als ze dit zei, het was al moeilijk genoeg.

Met een grote, harde brok in haar keel vervolgde ze: 'Ik kan het niet nog een keer. Ik kan het niet weer doormaken. Want ik heb geprobeerd van je te houden, maar ik kan het niet. Ik kan het niet weer allemaal verliezen. Ik wil gewoon voor mijn kinderen zorgen, hard werken en ervoor zorgen dat we allemaal veilig en gelukkig zijn. Ik kan geen onzekere factor in mijn leven gebruiken, iemand die er misschien voor kiest weg te lopen wanneer het hem uitkomt. Dat trek ik niet. Toen jij naar je zus vertrok, heb je er geen seconde over nagedacht hoe de kinderen zich zouden voelen.'

'Annie,' zei Ed volhardend, 'het spijt me. Het spijt me echt verschrikkelijk. Ik heb alles... verkeerd begrepen. Ik zal nooit meer zoiets laten gebeuren. Dit is allemaal zo nieuw voor me. Annie, alsjeblieft?'

'Maar je had met me kunnen praten. Je had naar me tóé moeten komen, niet van me weg moeten lopen.'

Ze keek hem nu aan en zag de grote angst in zijn ogen. Maar dat deed er allemaal niet meer toe. Het enige waar ze zich helder op kon richten was dat Ed niet bij hen hoorde. Zijzelf en Lana en Owen waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze waren familie. Ed was een gast die een jaar lang bij hen had gelogeerd. Hij kon gewoon niet blijvend zijn. Hij kon Roddy niet vervangen. Hij kon niet haar echtgenoot zijn of hun vader. Ze werd liever in haar eentje een oude dame, samen met haar kinderen en kleinkinderen om van te houden en voor te zorgen en die ook van haar hielden, dan het risico te nemen van iemand te houden die hen in de kou kon laten staan. Ze kon het niet aan om weer iemand van ze hield te verliezen.

Ze ging met Ed op de rand van het bed zitten, hield hem in haar armen en vertelde hem dit op alle mogelijke manieren die ze kon verzinnen, totdat hij begreep dat ze het echt, daadwerkelijk meende. Ze vertelde hem de waarheid.

De jazz-cd was afgelopen en er was niets anders te horen dan de diepe, pijnlijke stilte die tussen hen in hing.

Nadat Ed haar heel lang en nauwlettend had aangekeken, draaide hij zich om, mompelde slechts: 'Ik moet nu gaan,' en verliet het huis.