27

Tilly B-P's blitzspirit

Rood mantelpakje (Valentino)

Brede, zwarte riem (The Store, afdeling Accessoires)

Rood dameshoedje met voile (idem)

Zwarte naadkousen (idem)

Zwarte gepatenteerde schoenen (Chanel)

Geraamde kosten: € 1400

'Dit is verdorie net een stuk satelliet.'

 

'Ben je nog steeds thuis?' Connors stem klonk koortsachtig opgewonden.

'Nee, ik ben nu op m'n werk. Ik ben hier tot acht uur,' informeerde Annie hem.

'Ik moet je iets vertellen!' riep Connor uit. 'Het is groots, immens! Enorm! Het kan niet wachten.'

'Wat dan?' vroeg Annie. 'Lieverd, ik moet echt ophangen.' 'Wacht! Ik word een van Sam Knights sterren in zijn volgende film. Annie, ik word beroemd! Echt, internationaal, filmster-beroemd!'

'Wat fantastisch!' riep Annie uit. 'Ik ben zo ontzettend blij voor je. Maar ik moet ophangen.' Ze wierp snel een blik op Tilly B-P, een van haar favoriete klanten, die een enorme, pruisisch blauwe, met metaal

afgezette hoed op haar hoofd liet balanceren en met haar vinger een streep langs haar keel trok. Dat betekende niet 'nu ophangen, want anders'. Annie wist dat dit Tilly's manier was om te zeggen: 'Als je wilt dat ik dit draag, zul je me eerst moeten vermoorden'.

'Ik kom later vandaag even langs,' liet Connor haar weten, 'om te kijken hoe het met je gaat.'

'Nee, dat wil je niet,' zei Annie. 'Dinah kookt voor de kinderen en zodra ik thuis ben, ga ik vroeg naar bed. Daarbij moet jij lekker met je charmante vrienden de hort op en het feestbeest uithangen.'

'Maar jij bent mijn "charmante vrienden",' zei Connor en plotseling moest Annie hard slikken. 'Zie ik je later?' vroeg Connor.

'Oké, popje.'

'Annie! Hoe haal je het in je hoofd? Voel je je een beetje kleurloos vandaag? Last van een premenstrueel syndroom soms?' vroeg Tilly nadat ze had opgehangen. 'Dit is verdorie net een stuk satelliet dat uit de lucht is komen vallen en op m'n hoofd is geland. Ik heb toch geen kanker overleefd om vervolgens door een spoetnik te worden aangevallen?!'

Ondanks dat Annie hard had willen lachen, verbaasde ze mevrouw Brosnan-Pilditch, die een outfit uitzocht voor de lunch op haar zeventigste verjaardag, door haar met tranen in de ogen aan te kijken.

'O, jeetje! Het spijt me!' suste mevrouw B-P. 'Je hebt niet echt je dag vandaag, hè?'

'Het had beter gekund, inderdaad,' stemde Annie in, die op haar ogen drukte en haar tranen wegslikte. Met een gezicht onder de strepen mascara had ze niet bepaald de beste personal shopper-look.

'En jou kennende wil je er ongetwijfeld absoluut niets over vertellen, hè?' vroeg mevrouw B-P vervolgens. 'Je wilt het gewoon oplossen.'

'Nou, het is niet bepaald professioneel om m'n hart bij m'n klanten uit te storten,' flapte Annie eruit, die dacht aan het gesprek dat ze een half uur geleden in haar kantoor, met de deur stevig dicht, met meneer B had gevoerd over zijn ritsloze tassen.

Ze had het hem recht voor zijn raap verteld: 'Harrods neemt de tassen niet omdat ze geen rits hebben.'

'Geen ritsen!' hoorde ze hem verklaren. 'Maar waarom willen ze lelijke metalen rits? We hebben prachtige koperen magnetische drukknop, veel, veel eleganter en makkelijker.'

'Maar dit is Londen,' volhardde ze. 'We hebben hier dieven. En bovendien hadden de tassen die je me had laten zien wel een rits. De tassen die ik had besteld hadden een rits!'

'Nee, nee, nee! Geen rits,' bracht hij ertegen in.

'Jawel, dat hadden ze wel, ik heb het gecontroleerd...' zei ze en ze realiseerde zich hoe naïef en amateuristisch ze had gehandeld. Ze had geen foto's genomen van de oorspronkelijke tassen die ze had besteld, ze had geen enkele overeenkomstverklaring opgesteld. Geen contract. Ze had er absoluut niet aan gedacht meneer B iets te laten ondertekenen. O, ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan omdat ze zo'n groentje was geweest!

'Annie, ik moet je later even terugbellen,' had hij abrupt gezegd, waarna de verbinding werd verbroken.

'Je bent bij mij altijd voor de volle honderd procent professioneel, lieverd,' zei mevrouw B-P, 'daarom kan ik helemaal niets meer zelf kopen. Ik ben volledig afhankelijk. Een Annieverslaving. Nou, kop op. Behalve als het fataal is, denk ik niet dat je erom zou moeten huilen. Dat is mijn nieuwe motto. En ook al is het wel fataal, dan ben je tenminste nog niet dood!'

Annie legde haar hand op mevrouw B-P's dunne, smalle schouder. 'Gaat het met u eigenlijk wel goed?' vroeg ze haar. 'Zit u nu goed in een remissie?'

'Lieverd, we zitten allemaal in remissie,' zei B-P rustig en met een glimlach. 'Uiteindelijk komt-ie ons op een dag allemaal halen. Dat is goed om te onthouden.'

'Is dat de spirit van de blitz?' vroeg Annie glimlachend.

'Zo oud ben ik nou ook weer niet!' bracht mevrouw B-P haar in herinnering. 'Maar zo is het wel! En haal dat verdomde ding van m'n hoofd.' Mevrouw B-P gaf haar de spoetnik en pakte het donkerrode dameshoedje op, dat was versierd met een grote zijden roos en een hippe, kleine en rode voile. 'Dat lijkt er meer op.'

'Het gaat met iedereen prima. Owen heeft z'n pyjama al aan, Lana is huiswerk aan het maken en ik moet er als een speer vandoor,' luidden Dinahs begroetende woorden toen Annie die avond thuiskwam.

Annie gaf haar zus een stevige, dankbare omhelzing en vroeg: 'Geen telefoontjes of zo?'

'Nee, Ed heeft niet gebeld,' zei Dinah, 'maar Annie, je moet iets doen. Jij bent hier de volwassene! Jij bent getrouwd geweest en weet hoe dit soort dingen werken. Je moet ingrijpen en het oplossen. Anders maakt hij er een puinhoop van.'

Annie stond nog niet eens fatsoenlijk binnen, had haar jas zelfs nog aan en werd al overstelpt met advies over Ed.

'Dinah, niet nu, lieverd. Niet nu... zijn we allemaal klaar voor morgen? En trouwens, je gezicht! Je huid ziet er prachtig uit! De uitslag is helemaal verdwenen!' zei Annie enthousiast.

'Ik krijg nog honderd euro van je, Annie,' zei Dinah geïrriteerd. 'Dat was ik kwijt aan Connors dermatoloog.'

'Het was het waard,' zei Annie. 'Mag ik je in plaats daarvan een tas geven?'

'Nee, ik wil geen verdomde tas! En nu moet ik gaan. Bryan moet naar squash.'

'En morgen dus,' begon Annie. 'Als eerste gaan Lana, Owen en Billie naar mam, ik kom langs om Billie en het autostoeltje op te halen. Dan kunnen we de hele dag in de schoonheidssalon zitten, daarna kleden we ons bij mij thuis om en treffen we Bryan bij het hotel voor het 'verrassingsdiner' waarvan hij denkt dat jij denkt dat hij dat heeft georganiseerd.'

'O, god,' Dinah keek ineens behoorlijk nerveus, 'je denkt toch wel dat alles goedkomt, hè?'

'Het is al veel te laat om je daar nog druk over te maken, dus je kunt er maar beter van genieten,' zei Annie, die daaraan toevoegde: 'Ik heb je bij de schoonheidssalon trouwens overal voor ingeschreven.'

'Wat houdt dat in?'

'Kijk, je bent er dan toch, dus kun je het maar beter goed doen: gezichtsbehandeling, manicure, pedicure, de hele boel harsen. Hoe meer je laat doen, hoe goedkoper het wordt. Dit is niet het moment om de krent uit te hangen,' benadrukte Annie. 'Morgen is het op een na grootste feestje in je leven. Tot aan je begrafenis zullen er waarschijnlijk niet veel fuiven ter ere van jou meer worden gegeven, dus maak er wat van. Je ziet er op je volgende wellicht wat minder goed uit.'

'O, alsjeblieft zeg!' zei Dinah, die haar spullen bij elkaar pakte en zich naar de deur omdraaide. 'Tot morgen.'

Toen Annie de zoldertrap afliep nadat ze met de kinderen had gekletst, hoorde ze dat ze een sms-bericht kreeg.

Ze viste haar mobieltje uit de tas die ze nog steeds om haar schouder droeg en keek naar het nummer, met een klein beetje hoop dat Ed misschien contact opnam.

'Interview met Marie-Claire, wat moet ik aan???! Dannii xxx.'

Annie liep verder de trap af en ging rechtstreeks naar de logeerkamer en haar voorraad kartonnen dozen. Ze spitte ze door op zoek naar het prachtige, rode paar Timi Woo-schoenen in Dannii's maat. Ze hadden hoge hakken, waren glanzend karmozijnrood en het lage riempje en het mooie, rood-met-geelbruine knoopje hielden de voet op zijn plaats. Al met al waren ze de meest sexy en klassieke schoenen die Annie ooit had gezien.

Dannii zou deze absoluut moeten dragen. Wat ze daarboven zou dragen was bijzaak. Een bijzaak die Annie woensdag in de Store binnen een uur zou hebben afgehandeld, en dat sms'te ze Dannii dan ook terug.

Annie leunde achterover tegen de comfortabele mannenarm onder haar nek en wurmde zich een beetje dichter tegen het warme lichaam aan dat languit naast haar op de bank lag. Ze pakte het bijna lege wijnglas en hief het op. 'Op jou,' zei ze nogmaals, 'wat moet ik zonder jou beginnen?'

'Een hond nemen, misschien?' luidde het antwoord. 'Je zou je lekker op de bank kunnen nestelen met een hond. Als het tenminste een grote is.

Annie gaf Connor een klap op zijn dijbeen. 'Jij bent niet mijn hond,' zei ze.

'Maar jij bent wel mijn teef, meisje,' zei hij en hij lachte om zichzelf.

Ze had alle details gehoord omtrent Connors bespreking met Sam Knight, inclusief de catastrofale outfit, waarvan ze zeker wist dat die hem de rol heeft opgeleverd.

'Een soort retroachtige Withnail and I,' herhaalde Connor voor de zoveelste keer. 'Annie, als ik de Ralph Lauren-blazer had gedragen, had ik de rol nooit gekregen. Zelfs de korst op mijn neus heeft geholpen!'

'Ik vond de blazer maar niks,' hielp Annie hem herinneren, 'die had Dale van de mannenafdeling uitgezocht, weet je nog? Ik vond niet dat het "creativiteit" uitstraalde. Het had eerder iets weg van een "accountant op z'n vrije dag". Dus je hebt gelijk, wat je vandaag droeg schreeuwde "creativiteit" uit. Erg slim van je,' plaagde ze hem en ze kietelde hem bij zijn ribben, 'en je personage wordt een homoseksueel... je bent een ster!'

'Drink op' - hij wees naar haar glas - 'want je weet dat ik op het punt sta naar je vriendje te vragen.'

'O, nee, niet mijn vriend!' mopperde ze.

'Gaat het wel goed tussen jullie? Waarom is hij nu niet hier? En wat doe jij eraan? En hoe voel je je?' Connor vuurde de vragen op haar af.

'Hoe ik me voel?' herhaalde ze vermoeid. 'Ik voel me zo plat als een egel op de snelweg en ik heb geen idee hoe we dit moeten oplossen... maar er is wel iets wat ik je wilde vragen.

'Zeg 't maar,' verzekerde Connor haar.

'Is Roddy ooit vreemdgegaan?'

Er was een tijd, niet lang na Roddy's dood, waarin Annie en Connor constant over Roddy moesten praten. Roddy's vrouw en zijn beste vriend, die daarvoor nooit echt heel dik met elkaar waren geweest, hadden zich verplicht gevoeld om over elke herinnering, elk grapje, detail en gesprek te praten. Ze waren vastbesloten om Roddy in hun gedachten zo levendig mogelijk te houden. Ze waren bijna bang geweest om niet meer over hem te praten, uit angst dat ze iets zouden vergeten wanneer ze sprakeloos waren van verdriet en in hun wanhoop om alles te onthouden.

Inmiddels was het praten over Roddy een incidenteel geschenk geworden: lang niet meer zo wanhopig en pijnlijk als toen. Ze konden op bitterzoete wijze herinneringen ophalen, zo af en toe.

Annie luisterde een paar seconden naar Connors ademhaling.

'Weet je,' vervolgde ze, 'jullie waren altijd samen aan het filmen toen ik thuis zat met de baby's. Ik heb op filmsets gewerkt, ik weet hoe incestueus het na een tijdje wordt.'

Connor zei nog steeds niets.

'Je moet het me vertellen, Connor, want als je niets zegt, denk ik het ergste.'

'Waarom denk je het ergste?' vroeg Connor, die zijn stilzwijgen verbrak.

'Om de een of andere reden denk ik dat als er ooit iets is gebeurd, dat in die vier maanden dat jullie in Roemenië zaten moet zijn geweest. Klopt dat?'

'Annie,' begon Connor, die zich omhooghees om haar aan te kunnen kijken, 'waarom vraag je me dit?'

'Ja, dus,' zei ze met een vlakke, kleine stem.

'Nee, dat zeg ik niet. Dat zeg ik absoluut niet. Maar waarom vraag je me ernaar?'

'Het lijkt gewoon belangrijk! Ik denk terug aan mijn huwelijk en denk dat niets en niemand er ooit aan had kunnen tippen. Maar misschien zit ik er wel faliekant naast,' zei ze in een poging het uit te leggen.

'Oké, nou, ik zal je dit vertellen.' Connor draaide de rest van de wijn in zijn glas rond en dronk het op. 'In Roemenië was een meisje. Een Roemeens meisje, Irena. Ze was erg knap, erg sprankelend en zonder meer hoteldebotel van Roddy. Ze zorgde er altijd voor dat ze naast hem zat, met hem kon praten, zijn kostuums deed en om hem heen kon zijn. Ze sloofde zich enorm uit, maar hij was niet geïnteresseerd.'

'O, tuurlijk... absoluut niet.' Annies stem droop van sarcasme.

'Oké, hij voelde zich gevleid,' gaf Connor toe,'hij was gevleid... en we waren er vier maanden... en ik denk,' Connor aarzelde even en zei vervolgens zo voorzichtig mogelijk: 'Ik denk dat er misschien een heel, heel klein... iétsje was... maar voor zover ik kon zien was het al voorbij voordat het überhaupt was begonnen en was hij niet geïnteresseerd. Hij voelde zich heel erg schuldig.'

'O, nou, en dat maakt het zeker goed,' snauwde Annie. Ze zag eruit alsof ze gevaarlijk snel in huilen uit zou uitbarsten. Connor besloot door te ploegen.

'En Roddy vond het afschuwelijk dat dat meisje hem begon te bellen toen hij weer terug was in Londen. Hij wilde niet dat jij ergens achter zou komen. Omdat,' Conner legde zijn arm om Annies schouder en hield haar stevig vast, 'hij niets wilde verpesten bij jou en de kinderen. Hij wilde helemaal niets doen wat zijn gezin schade kon berokkenen.

Annie, waag het niet om hierom te gaan huilen, want het stelde niets voor. Jij en de kinderen waren voor hem het aller-, allerbelangrijkste in de hele wereld. Annie,' Connor keek nu geërgerd, 'vertel me niet dat je dat bent vergeten! Dat zou gewoon een belediging zijn!'

En omdat Connor zo oprecht gekwetst keek toen hij dat zei, kon Annie niet anders dan het met hem eens zijn. Ze wist inderdaad dat het waar was. En ze wist, werkelijk, dat dit natuurlijk eigenlijk niet belangrijk was, niet als je naar het grote plaatje keek.

'Ik weet niet waarom je me hiernaar vraagt. Vergeet het, alsjeblieft.' Connor werd nu overvallen door schuldgevoel dat hij ook maar een woord over het meisje had losgelaten.

'Irena?' vroeg Annie nu. 'Weet je, volgens mij heb ik haar ontmoet.

'Jezus, Connor, volgens mij was ze in The Store en had ze een sessie met mij.'

Connor keek haar volkomen verbluft aan.

'Voordat we naar Italië gingen! Een Roemeens meisje dat Irena heette kwam binnen voor een sessie en ze stelde allerlei persoonlijke vragen, over de kinderen...'

'Wist ze wie je was?' vroeg Connor ongelovig. 'En waar je werkte?'

'Roddy heeft het haar vast verteld. Ze moet hebben geweten dat hij is overleden, iemand moet haar dat hebben verteld.'

'Dat heb ik gedaan,' gaf Connor meteen toe.

'O, jezus. Nou ja...' hakkelde Annie, 'wat aardig van je.'

'Annie,' begon Connor, 'ze belde me op vlak nadat het was gebeurd, en zei dat ze naar Londen kwam, dat ze al in geen tijden meer iets van Roddy had gehoord en dat ze contact met hem wilde opnemen. Toen heb ik het haar verteld... en ze was erg aangeslagen.'

'Uiteraard, aangezien ze zulke hechte vrienden waren.'

'Annie, hij is degene die Irena alles over jou en de kinderen had verteld. Niet ik.'

Annie zakte weer tegen zijn arm aan en realiseerde zich hoeveel troost haar dat bood.

'En nee,' voegde Connor eraan toe terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf, 'jullie huwelijk was geweldig, maar niet perfect. Niemands huwelijk is dat. We moeten roeien met de riemen die we hebben. Dus kom van die krent af en bel Ed op. Doe alles wat hij graag wil dat je doet, anders word je wéér een vreselijk verdrietige en eenzame dame, en dat willen we niet hebben; niet wanneer ik geen oogje op je kan houden omdat ik aan het filmen ben,' zei hij en hij grijnsde naar haar. 'En ondertussen ga ik maar eens in de keuken op onderzoek uit, en de inhoud van je koelkast onder de loep nemen.'

'Succes,' riep ze hem na. 'Er is sojayoghurt, een quornworstje en een caloriearme quiche. Allemaal voor mij, want ik moet in m'n feestjurk zien te passen. Owen heeft al het andere opgegeten.'

'Het is hier een nachtmerrie, je hebt Ed nodig!' riep Connor vanuit de keuken.

'En jij dan?' riep ze terug. 'Als niemand perfect is en we moeten roeien met de riemen die we hebben, waarom kom je dan niet van die krent af om naar Hector te gaan?'

'Dat ga ik ook doen,' zei Connor met een mondvol caloriearme quiche terwijl hij de kamer weer inkwam, 'nu meteen. Hij komt pas rond elf uur thuis. Mijn god, wat is dit smerig!'

'Wen er maar vast aan, Hollywoodjongen!' En plotseling stond Lana in pyjama in de deuropening.

'Hé, lieverd,' begroette Annie haar, 'ik dacht dat je al naar bed was.'

'Dat was ik ook, maar ik was vergeten te vertellen... ik heb Ed vandaag gesproken en hij zei dat hij vanavond naar een concert ging, waar hij niet onderuit kon... en hij komt morgen langs.'

'Maar ik ben morgen de hele dag met Dinah,' antwoordde Annie.

'Misschien bedoelt hij dan op het feestje.'