32

De mysterieuze, donkerharige vrouw

Lange, rode, zwarte, olijfgroene en oranje jurk (House of Fraser)

Lang zwart gehaakt vestje (idem)

Zwarte zwangerschapsmaillot (Mothercare)

Lage, zwarte laarzen (Russel & Bromley)

Geraamde kosten: €370

'O! Ben jij niet Annie Valentine?'

Na tien jaar lang vrouwen te hebben aangekleed in The Store, bij hun thuis, zelfs in willekeurige kleedruimtes in Londen op de momenten dat ze haar advies niet voor zich kon houden, had Annie heel veel waardevolle lessen geleerd.

Maar de belangrijkste, Annie Valentines Gouden Regel, was dat je nooit ofte nimmer Jezelf Moest Verwaarlozen.

Ja, het was verleidelijk. Vooral als alles om je heen waardeloos was, je midden in een relatiecrisis verkeerde, je op het punt stond je huis te moeten verkopen - ook al was het een fortuin waard - en je vervelend genoeg op zoek moest naar iets nieuws, en alles moest inpakken en verhuizen.

Het was verleidelijk om naar die afgedragen spijkerbroek en de slonzige, oude trui te grijpen, om je haar maar niet te wassen en in een knot

te doen... te laat opstaan zodat je geen tijd meer had om je gezicht te wassen en je op te maken. Ze wist precies hoe verleidelijk dat was.

Zes ochtenden achter elkaar was ze wakker geschrokken, had ze naar het plafond gestaard, waarbij ze weer werd overspoeld door alle herinneringen aan wat er was gebeurd, en had ze zich willen omdraaien, de deken over haar hoofd willen trekken en blijven liggen. Alles vergeten. Alles uitbannen.

Maar Annie wist dat in bed blijven liggen het begin van het einde was. Als ze nu ook maar het kleinste dingetje liet versloffen, hoe zou het dan aflopen? Voor ze het wist zou ze in The Store in een fleecetrui verschijnen. .. een fleecetrui! En misschien zelfs met klompen aan. En dan zou ze haar baan kwijtraken en niemand zou nog Timi Woo-schoenen van haar website kopen en dan kon ze geen nieuw huis betalen... het schoolgeld zou veel te duur worden en dan... Ze gruwde alleen al van de gedachte eraan, en dat kreeg haar op tijd uit bed. Dat dwong haar de badkamer in, waar ze rigoureus in de weer ging met gezichtsreiniger, vochtinbrengende crèmes en make-up.

Dus Annie had besloten het andersom aan te pakken. Als andere vrouwen hun uiterlijk lieten versloffen zodra hun leven een verkeerde wending nam, moest zij zich juist opdoffen, tot in de puntjes verzorgen. .. stralen en fonkelen. Het was de enige manier om de moraal op peil te houden.

Ze had er niet meer zo goed uitgezien sinds twee jaar na het overlijden van haar man, de ergste en moeilijkste dagen uit haar leven.

Haar lippenstift was nu vrolijker, haar oogschaduw kleurrijker: een kleurenspel van groen- en paarstinten waren in de plaats gekomen van het gebruikelijke grijsbruin. Ze had verdorie zelfs haar nagels gelakt. Maar daar had ze nu dan ook tijd genoeg voor, 's avonds. Het was verbazingwekkend hoeveel tijd je ineens overhield als je goed en wel single was.

Er waren strategieën voor, om tegen alle verwachtingen in de moraal op peil te houden. Ze was in The Store al vele malen er met uitgeputte vrouwen voor gaan zitten om hun die strategieën uit te leggen. Ten eerste moest je het simpel houden. Zorg ervoor dat je een uniform klaar hebt liggen dat je 's ochtends zonder dat je er lang over hoeft na te denken kunt aantrekken. Maar geen uniform dat uit een spijkerbroek en een t-shirt bestond; eerder een uniform van een gestreken broek, gestreken top en een chic jasje, of een rok en flatteuze blouse, of in Annies geval een mooi jurkje met laarsjes of schoenen, met een jasje of bijpassende mantel, afhankelijk van het weer.

Ten tweede was het belangrijk om niet de details over het hoofd te zien: het glinsterende effect van een halsketting of oorbellen, of prachtige ringen of een horloge, om je outfit beter tot zijn recht te laten komen. Het haar moest niet alleen geborsteld, maar ook gekruld worden met de föhn, en hoe slecht de vooruitzichten van de dag ook waren, er bestond absoluut geen excuus om je gezicht niet te reinigen, een foundation aan te brengen, evenals lippenstift en zelfs parfum. Ja, parfum. Jóuw lievelingsparfum. Niet die van je ex-man of je ex-vriendje of het parfum dat je voor kerst van je tante hebt gekregen, maar je eigen, favoriete parfum. Daar had je geen associaties bij. Die kon je in een klein flesje meenemen en jezelf er gedurende de dag af en toe mee opfrissen.

Als het te moeilijk of te zwaar was om dit 's ochtends te doen, raadde Annie aan om de avond tevoren je kleding vast klaar te leggen, zodat een deel van de moeite en gedachten die je eraan moest besteden alvast voor het ochtendgloren was weggenomen. Bovendien gaf het een mentaal steuntje in de rug als je bij het wakker worden de kleding, halsketting en oorbellen netjes klaar zag liggen. Alsof je je eigen dienstmeisje had, iemand die voor je zorgde terwijl je sliep.

Want dat was uiteindelijk waar dit allemaal om draaide: voor jezelf zorgen in moeilijke tijden, wanneer niemand anders dat deed. Wanneer je de natuurlijke neiging had op jezelf af te geven, jezelf te veroordelen en te straffen.

Ze zei zelfs tegen klanten die veel te veel stress en zorgen aan hun hoofd hadden dat ze het zichzelf gemakkelijk moesten maken door een lijst van hun outfits samen te stellen.

'Ik weet het, ik weet het,' drong ze dan aan, 'het klinkt nogal suf. Maar geloof me, later ben je me er dankbaar voor. Schrijf vier of vijf goede outfits op je lijstje en plak dat aan de binnenkant van je kastdeur. Als je vervolgens als een zombie voor je kast staat en je met je handen boven de comfortabel zittende spijkerbroek en fleecetrui hangt, zul je me er dankbaar voor zijn dat je op een goed outfitrecept kunt terugvallen en ervoor kunt zorgen dat je er in plaats van een zombie uitziet als een vrouw die het hoofd boven water weet te houden.'

Nadat Annie haar eigen advies had opgevolgd, begon ze aan Operatie Naar School, schrijdend op hoge, zwarte schoenen en in een prachtige en niet te vergeten gloednieuwe zwart-witte met oranje jurk, een zwarte regenjas en een schitterende, lange en over haar schouders gedrapeerde feloranje sjaal (precies dezelfde kleur als haar nagellak, overigens). Haar haar zat goed, evenals haar lippenstift, en overvloedig geurend naar Diptyque-parfum zweefde ze naar de hooghartige privéschool van haar kinderen, St Vincent's.

Ze was niet eens te laat. Ze had ervoor gezorgd dat iemand anders voor de rest van de week haar avondsessies in The Store overnam, permanent. Dat betekende dat er honderden euro's aan commissie aan haar neus voorbijgingen, dat ze kon zwaaien naar haar vrijwel zeker gestelde positie als verkoopmedewerkster met de hoogste maandelijkse commissiebonus. Maar dat gaf niet. Ze was weer een alleenstaande ouder, en haar kinderen kwamen op de eerste plaats.

Misschien had ze zich te veel op Ed verlaten toen ze met hem samenwoonde. Ze had haar positie laten wegglippen, ze had meer aan hem overgelaten dan ze had moeten doen. Maar nu zou ze een inhaalslag maken.

Vanavond was er een evenement op school, een groot, showy concert. Owen zou optreden, Lana zou twee acts aankondigen en het was voor hen beiden een belangrijke avond. Dus Annie zou er ook bij zijn, er prachtig uitzien, kalm en overal tegen opgewassen, en boven alles, hun liefhebbende mama zijn die vierkant achter hen stond.

De kans dat ze bij dit gebeuren Ed tegen het lijf zou lopen was afschuwelijk groot. Hij was immers hoofd van de muziekafdeling van de school. Maar dat zou ze ook prima aankunnen. Ze was verdorie volwassen. Ze zou zich volkomen beschaafd gedragen.

Ze liep door de hoofdingang van de school naar binnen; onder de grote, Victoriaanse, overwelfde poort met de indrukwekkende smeedijzeren hekken door. Er kwam weer even een trots gevoel naar boven bij de gedachte dat haar kinderen hier naar school gingen, naar een van de oudste en beste scholen van Londen. En als het met de Timi Woo-schoenen zo hard bleef gaan als nu het geval was, konden haar kinderen nog heel lang blijven genieten van het goudgerande onderwijs met de gegarandeerd hoge examenresultaten waar St Vincent's voor zorgde.

'Annie!' Ze hoorde haar naam roepen over de geplaveide binnenplaats. Maar dat was oké; ze had al bedacht hoe ze de vragen zou beantwoorden die ze van de ouders verwachtte, die ze kende sinds haar kinderen allebei nog klein waren.

'Hoe gaat het met je? Je ziet er zoals altijd weer prachtig uit.' Suzie Wollstonecroft snelde op haar toe en gaf haar twee kussen op de wang.

'Het gaat goed, en met jou?'

Suzie sloeg haar arm om die van Annie, bracht haar op de hoogte van de laatste nieuwtjes omtrent de familie Wollstonecroft, en bracht het onderwerp op het onvermijdelijke: 'En die leuke meneer Leon? Hoe gaat het met hem? Ik heb nog geen kans gezien hem te spreken sinds de ouderavond van vorig semester. Ik ben blij dat je hem hebt, trouwens. Het is een fantastische man en als alleenstaande ging hij er alleen maar slonziger bijlopen.'

'Het gaat goed met hem,' begon Annie, en ze voegde er zo luchtig mogelijk aan toe: 'Maar er is nu wel een punt achter gezet, Suzie, geen toestanden. Allemaal in goed overleg en vriendschappelijk... je weet hoe dat soms kan gaan.'

'O, nee!' riep Suzie, die een gezicht trok. Annie zette zich schrap. 'Nee! Dat is vreselijk. Het is zo'n leuke man. Ik vond jullie een geweldig stel. Wat is er gebeurd?'

'Niets dramatisch,' volhardde Annie. 'We hebben gewoon besloten er een punt achter te zetten.'

Gelukkig naderden ze de ingang van de ontvangsthal, waar het schoolhoofd op de drempel stond om iedereen te verwelkomen, dus Annie hoefde niet verder in details te treden.

Suzie schoot bij haar vandaan en Annie begreep dat onmiddellijk: ze haastte zich om alle moeders die ze maar kon vinden vast te klampen en deze sensationeel nieuwe ouder/leraar-roddel aan hen door te geven.

Annie nam plaats op een stoel tussen twee paar ouders die ze kende en ondanks dat ze, nadat de lichten werden gedimd, snel om zich heen keek om te zien of ze een glimp van Ed kon opvangen, deed ze nu haar uiterste best om zich op het optreden van Owen en Lana te concentreren.

Na het zenuwslopende en moedertrots opwekkende liedje van Owen en de aankondigingen van Lana had Annie eindelijk het gevoel dat ze kon genieten van de rest van de optredens en de receptie met wijn en kaas daarna. O, waarom niet? Iedereen zou het toch wel over haar hebben, dus kon ze er net zo goed heen gaan.

Annie deed haar best de gesprekken niet over haarzelf te laten gaan. In plaats daarvan stelde ze veel vragen: 'Hoe gaat het met Greta?', 'Wat vind jij van de nieuwe leraar Engels?', 'Zijn jullie niet net verhuisd, en is dat allemaal goed gegaan?'

En op de vraag hoe het met haar ging, antwoordde ze slechts: 'Erg goed, dank je. Ik ben zo trots op Owen en Lana, ze waren geweldig vanavond.'

Toen ze even niemand had om een gesprek mee aan te knopen en ze de mensen die in haar buurt stonden niet kende, liep ze langzaam op een groep mensen af in de hoop ergens haar wijnglas bij te kunnen vullen en een bekend gezicht te zien. Op dat moment ving ze een glimp op van Ed en draaide ze zich abrupt om, waarbij ze bijna tegen een andere vrouw aanbotste.

'O! Sorry!' riep Annie uit.

'Nee, nee, mijn schuld, ik ben nog niet gewend aan mijn omvang,' zei de vrouw, die naar haar buik wees; een harde, opgezwollen ballon die een vergevorderde zwangerschap verried. 'O! Ben jij niet Annie Valentine?' vroeg de vrouw.

Annie knikte en glimlachte, en probeerde zich te herinneren waar ze haar eerder had gezien. Ze was heel knap, met een sierlijk gezicht en een sluike, zwarte pony. Haar haar zat in een mooi model, hoog opgeknipt aan de achterkant, en liep in een schuine lijn naar twee punten die op gelijke hoogte bij haar kin samen kwamen. Haar zwangerschapsbuit was prachtig gehuld in een lange, subtiel gekleurde gebreide jurk en een loshangend, zwart vestje eroverheen.

'Ik wilde morgen contact met je opnemen, maar ik hoopte al dat ik je vanavond tegen het lijf zou lopen. Ik ben Denise.' Ze stak haar hand uit om die van Annie te schudden, hield haar hoofd iets schuin en zei: 'Ed heeft je vast al alles over mij verteld?'

Toen besefte Annie wie deze vrouw was. Degene die naast Ed in het café in Camden had gezeten. Degene met wie hij had gelachen en koffie had gedronken, degene van wie Annie (belachelijk genoeg) had gedacht dat ze zijn Italiaanse vriendin was.

'Mijn dochter zit in het koor en Ed en ik waren allebei mee op het schooluitje naar Bavaria, waar ik hem goed heb leren kennen,' voegde Denise er met een vrolijke glimlach aan toe.

'Ah,' zei Annie en ze glimlachte terug.

'Ik ben een van de inkopers voor House of Fraser: schoenen en leren accessoires,' ging Denise verder. 'Een paar weken geleden liet Ed me een paar van de schoenen zien die je hebt geïmporteerd. Ik heb ze meegenomen naar een paar besprekingen, je weet hoe dat tegenwoordig gaat; het is niemand meer toegestaan om knopen door te hakken. We moesten alle pakken en creatievelingen en zelfs een man met zijn hond zover zien te krijgen ermee in te stemmen, maar wat ik wil zeggen, we zijn helemaal weg van de schoenen en we willen graag met je praten om te kijken of we ze in een aantal van onze winkels kunnen verkopen. Daarover wilde ik je morgen bellen. Ik hoopte dat we een afspraak kunnen maken om dit verder te bespreken.'

Als Annie al verrast was, was Ed - die inmiddels binnen gehoorsafstand was, de twee vrouwen samen zag en wel kon raden waar ze het over hadden - zo mogelijk nog verraster en behoorlijk van zijn stuk gebracht.

Annie, die hem vanuit haar ooghoeken had zien aankomen, was zo in verwarring gebracht dat ze zich wel naar hem wilde omdraaien om een verklaring te eisen over wat er in hemelsnaam allemaal aan de hand was. Besprekingen over haar schoenen? Achter haar rug om? Schoenen uit de dozen halen zonder het haar te vragen? Wat had hij zich in godsnaam in zijn hoofd gehaald?

In plaats daarvan herinnerde Annie haar eigen voornemen zich als een volkomen beschaafde volwassene te gedragen, ook al stond ze op het punt in woede te ontsteken. Dus voordat Ed iets kon zeggen, zei ze snel tegen Denise: Wat een fantastisch nieuws! Dat is het beste nieuws dat ik in weken heb gehoord! Dus ja... wanneer komt jou het beste uit?'

Terwijl Denise haar BlackBerry tevoorschijn haalde om de noodzakelijke regelingen te treffen, draaide Annie zich om en schonk Ed een uitermate volwassen en absoluut volkomen beschaafde glimlach toe.

Toen ze die avond met Owen en Lana op sleeptouw St Vincent's verliet, ging Annies mobieltje af. Ze herkende het nummer niet, maar ze wist dat het Italiaans was. Aha! Eindelijk belde meneer B haar terug over de ritsloze tassen. Ze had slechts acht voicemailberichten bij hem achtergelaten.

Maar tot haar verrassing zei de stem aan de andere kant van de lijn: 'Annie? Met Patrizia.'

'O, hallo, Patrizia! Hoe gaat het met je?'

'Heel erg slecht,' luidde het verrassende antwoord, 'ik heb slecht nieuws.'

'O.' Annie zette zich schrap. Meneer B zou vast niet toegeven als het ging om de ritsloze tassen. Hij zou haar het geld niet teruggeven... Nou ja, het gaf niet, ze zou haar voorraad langzaam maar zeker via internet verkopen. Het was een wijze les geweest.

'De politie is onderzoek aan het doen naar meneer Berlusponti-Milliau,' zei Patrizia tegen haar. 'De tassen die hij jou verkoopt zijn kopieën. Alle nieuwe tassen, vrijwel alles wat hij jou verkoopt, zijn allemaal kopieën van de nieuwe tassen die volgend jaar uitkomen. Groot, groot probleem. Politie. Afdeling Fraudebestrijding.'

'Wat?!'