26

Lunchen met Ralph Frampton-Dwight

Lichtgrijs pak (een oude van Gieves & Hawkes)

Roze shirt (idem)

Roze, zijden das (idem)

Roze, zijden sokken (vakantie in Sorento)

Bruine, leren instappers (idem)

Geraamde kosten: al tijden geleden vergeten

'Waar blijf je in godsnaam?'

Connor was op weg naar huis. Hij was op een feestje geweest bij een vriend thuis, wat inhield dat er tot vijf uur 's ochtends werd gedronken en geroddeld, waarna hij even een dutje had gedaan op de bank en voor het middaguur weer was vertrokken. Het was Connor zelfs gelukt om de deur uit te glippen voordat de gastheer weer tevoorschijn kwam en hem ertoe kon zetten te helpen opruimen.

Zo, wat was hij onbeleefd geweest. Maar dat gaf niet, hij zou de man de volgende keer wel een lekkere fles nog-wat geven. Hector was ook op het feestje geweest, hoewel maar voor een half uurtje; sterker nog, Hector was vertrokken zodra hij in de gaten had dat Connor er ook was.

Nadat Hector het pand had verlaten had Conner zich, voor het eerst in heel lange tijd, erg eenzaam gevoeld tussen een groep mensen, en zonder er al te lang over na te denken had hij naar de wijnfles gegrepen die voor zijn neus had gestaan.

Nu kleefde zijn t-shirt aan zijn lijf onder zijn jas terwijl hij verder liep. Hij was plakkerig, zweterig, ongeschoren, zijn haar was smerig en zat in de klit, en hij moest naar huis om van top tot teen te douchen. Hij moest de afgelopen nacht uit zijn hoofd, zijn gedachten en beslist uit zijn haar zien te bannen. Hij moest zichzelf weer bijeenrapen voor zijn Belangrijke Lunch met Sam Knight de volgende dag.

Zijn neusbrug brandde. Hij wreef erover en realiseerde zich dat hij op een gegeven moment het korstje eraf had gekrabd. Het voelde ruw aan, alsof er opgedroogd bloed op zat. God, wat had hij een wasbeurt nodig. Hij had op z'n minst zijn gezicht even kunnen wassen voordat hij was vertrokken. Stel nou dat hij ineens een belangrijk iemand tegen het lijf liep? Hij liep nota bene door Belsize Park Road.

Dat was waar hij Annie in een taxi voorbij had zien snellen. Hij dacht althans dat het Annie was.

Nadat hij haar even snel een belletje had gegeven om zich daarvan te vergewissen, had hij opgehangen om het telefoontje aan te nemen van zijn onuitstaanbare, opgeblazen eikel van een agent, Ralph (Rafe) Frampton-Dwight, bij zijn cliënten beter bekend als Fruitmijt. Desondanks regelde de man veel schitterend werk voor hem, en andere acteurs stonden in de rij om een afspraak met hem te kunnen maken, dus Connor mocht niet klagen.

'Rafie, lieverd, wat fijn om je te horen,' zei Connor zo overdreven charmant als hij kon, ondanks de toenemende hoofdpijn van zijn kater.

'Waar blijf je in godsnaam?!' antwoordde Ralph kwaad.

Hier was Connor even door uit het veld geslagen. Waar hij in godsnaam was? Waar had hij in godsnaam moeten zijn? Oké, oké, in de loop der jaren was er wel eens een kleine bespreking of afspraak... god, zelfs voor een auditie was hij wel eens ietsje te laat... of, in een zeldzaam geval, niet komen opdagen. Maar hij wist absoluut zeker dat er niets op het programma stond voor vandaag... donderdag?

'Waar ik ben?' vroeg Connor aan Rafe. 'Ik loop in Belsize Road Park op zoek naar een verdomd broodje bacon. Niet bepaald de ideale plek om daarnaar op zoek te gaan, eigenlijk. Waar ben jij?'

'Connor McCabe!' riep Ralph Fruitmijt uit op gedempte toon, alsof niemand hem mocht horen. 'Ik ben in de ellendige Chelsea Dining Room op Sam Knight aan het wachten, voor een bespreking die vijf weken geleden is ingepland omdat hij overweegt jou voor zijn volgende ellendige film te gebruiken. Dat is waar ik ben, jij imbeciel. Kom. Hierheen. Nú!'

'O, shit,' luidde Connors kernachtige antwoord, 'ik dacht dat die afspraak op vrijdag was.'

'Het is vrijdag, jij hopeloze rukker.' De rapen waren overduidelijk gaar.

'Heb ik nog tijd om naar huis te gaan en me om te kleden?' vroeg Connor zich hardop af.

'Nee, dat heb je verdomme niet. Sterker nog... ah, verdomme,' fluisterde Ralph, 'daar komt-ie al. Kom hierheen!'

Achter in de taxi deed Connor een poging zijn haar enigszins te fatsoeneren. Vervolgens flapperde hij zijn trui en t-shirt om er wat frisse lucht doorheen te laten waaien. Hij kon de trui maar beter aanhouden, dacht hij, dat verkleinde de kans dat er een muffe zweetlucht ontsnapte.

Godverdegodverdegodverdorie.

Hij had zich wekenlang op deze afspraak voorbereid... maanden! Hij was naar de AA gegaan! Afgekickt! Tarwevrij gegeten! Spieren gekweekt! Annie had hoogstpersoonlijk zijn outfit voor vandaag goed gekeurd: subtiele spijkerbroek, met perfecte pasvorm, een zeer flatteus blauw, kasjmieren t-shirt, een paar schoenen die een perfecte, hippe combinatie van sportiviteit en elegantie uitstraalde, en een blazer van Ralph Lauren.

Maar nu haastte hij zich naar meneer Knight in een stinkend t-shirt, een trui met gaten erin en een katoenen broek waar, nu hij er goed naar keek, een wijnvlek bij de knie op zat. Hij durfde niet eens te denken aan de stinkende, haveloze baseballschoenen aan zijn voeten. Shit!

En meneer Knight was een van die Californische gezondheidsfreaks. Hij at alleen rauwe groenten en zaad, zwom elke ochtend voor het ontbijt anderhalve kilometer en al die onzin meer.

Connor werd overvallen door een zwaarmoedig gevoel terwijl de taxi naar de Dining Room voortsnelde. Zouden ze hem eigenlijk wel binnenlaten? vroeg hij zich af.

Toen de taxi voor het restaurant stilhield en Connor in zijn diepe zakken graaide naar zijn geld, ging zijn mobiel af.

Hij gaf de geïrriteerde taxichauffeur een zootje munten en zag dat Hector hem belde. Hij klaarde onmiddellijk op.

'Heek!' zei hij hartelijk in de telefoon. 'Hoi! Wat leuk dat je belt.'

'O ja?' vroeg Hector humeurig. 'Ik dacht anders dat je me gisteravond ontliep.'

'Nee, jij ontliep mij!'

'Je was me absoluut aan het ontlopen.'

'Niet waar,' volhardde Connor, zich ervan bewust dat de taxi wilde optrekken en dat er twee mannen vlak bij het raam in het restaurant zaten, aan de beste tafel, en naar hem keken met... nou... zowel kwade als verbaasde blikken.

'Je zult het niet geloven...' begon Connor, 'maar ik moet je later even terugbellen, want ik heb een afspraak met.

'Nee!' onderbrak Hector hem. 'Waag het niet om me op te hangen, Connor. Al had je een afspraak met Steven Spielberg in eigen persoon, het kan me niet schelen. Je gaat nu met me praten!'

'Dat kan niet,' smeekte Connor, 'ik bel je terug zodra ik klaar ben...'

Hector had al opgehangen.

Connor wierp een blik op de mannen bij het raam. Zelfs op deze afstand kon hij zien hoe rood Rafe aanliep. Connor haalde nonchalant een hand door zijn verwarde haar en liep het restaurant binnen.

Een kelner bracht hem naar het tafeltje, waar hij de mannen uitgebreid en verontschuldigend begroette: 'Het spijt me echt verschrikkelijk. .. sorry, sorry... werkelijk, meneer Knight, als ik uw schoenen zou mogen kussen, graag.'

'Nee, nee,' zei een wat van zijn stuk gebrachte Sam Knight, die er gebruind, blakend van gezondheid en welvarend uitzag, precies zoals je van een Hollywood-filmregisseur mocht verwachten.

'Sam, ik wil je graag voorstellen aan Connor McCabe,' begon Fruitmijt.

'Ik kon geen taxi krijgen, en toen kwam de taxi vast te zitten in het verkeer...' Connor vroeg zich af of hij zijn outfit en ongewassen hoedanigheid moest verklaren. Fruitmijt leek naar zijn neus te staren met een uiterst alarmerende en ongelovige uitdrukking op zijn gezicht.

Connor prentte in zijn geheugen dat hij gelijktijdig met Knight moest vertrekken. Hij wilde niet bepaald van Fruitmijt horen, zodra Knight buiten gehoorafstand was, waarmee hij Connor om de oren wilde slaan.

Jezus, kijk Knight nou toch. Zijn nek en volle gezicht waren volkomen gladgeschoren. Dachten mensen uit Hollywood soms dat het normaal was om eruit te zien als de kont van een eekhoorn?

'Blijft u lang in Londen?' vroeg Connor voorzichtig terwijl hij op zijn stoel ging zitten.

'Ik ben hier maar voor drie dagen. Allerlei besprekingen, dus ik heb geen tijd voor sightseeing,' antwoordde Sam kortaf. Dit zou duidelijk een korte lunch worden.

'Dus Ralph...'

'Rafe,' onderbrak Fruitmijt hem vleiend.

'Hij zegt dat je een beroemde televisiester bent hier. Kijkcijfers van meer dan acht miljoen op zondagavond.'

Connor vermoedde dat hij nu zijn 'verkooppraatje' zou moeten houden. Het was de bedoeling dat hij op Sam Knight een goede indruk maakte met zijn energie en genialiteit en toewijding en betrokkenheid en doorzettingsvermogen... blablabla. Hoe kon het dat een sollicitatiegesprek voor een acteur zo op een sollicitatiegesprek voor een accountant was gaan lijken?

'O... nou, ja,' begon Connor... en plotseling kon het hem allemaal werkelijk gestolen worden. Hij leunde achterover en balanceerde gevaarlijk op de twee achterste poten van zijn stoel. 'Kijk, een aantal oude vrouwtjes kijkt zo af en toe graag naar The Manor.'

Het gezicht van Fruitmijt kreeg een gevaarlijk rode kleur.

'Een aantal oude vrouwtjes?' herhaalde Sam Knight.

'Connor is bescheiden...' zei Fruitmijt in een poging zich zich in het gesprek te mengen.

'Nee, nee. Die oude vrouwtjes zijn dol op me,' viel Connor hem in de rede, 'ze zitten overduidelijk in een ontkenningsfase over het feit dat ik...' hij sprak op fluistertoon en had nu Knights volledige aandacht, 'het bed deel met andere mannen.'

'Ah,' zei Knight.

'Want laten we er geen doekjes om winden. Ik zie er goed uit, ben op acteergebied het beste paard van stal, maar ik ben ook een ontzettende, losgeslagen nicht' - Connor had besloten om het Sam bij wijze van spreken op de man af te vertellen - 'en je zult me niet zover krijgen dat ik me op de rode loper vertoon met een nepvriendin of me in interviews terughoudend opstel door te spreken van 'mijn wederhelft' en 'mijn beste vriend' en al die onzin meer.'

'Ah,' herhaalde Knight.

'Dat is alles. Dit ben ik. Doe ermee wat je wilt,' voegde Connor eraan toe, 'want ik ga je niet lastigvallen met allerlei marketinggelul over mezelf.'

Connor vermoedde dat hij het had verbruid. Nee, zeg maar gerust dat hij wist dat hij het had verbruid zodra hij in de taxi bij het restaurant aankwam... dus besloot hij ter plekke dat nu het hek toch al van de dam was, hij dan net zo goed in stijl ten onder kon gaan.

'En ik ga ook niet rondbazuinen dat ik zo veel van je werk hou,' vervolgde hij. 'Je eerste twee films waren uitblinkers, maar dat geval dat je afgelopen jaar uitbracht, De Nachtmerrie van de Geoloog?'

'De Dagdroom van de Bioloog,' corrigeerde Knight hem.

De mond van Fruitmijt hing een beetje open en zijn gezicht vertoonde een met afschuw vervulde uitdrukking.

'Dat was een dampende hoop paardenstront,' kondigde Connor

lomp aan, 'en je bent goed in wat je doet, dus dat moet je weten.' Connor ging rechtop zitten. 'Ja, ach, nou ja, ik zou het absoluut fantastisch vinden om met je te werken, hoor, maar niet als het zo'n stinkerd wordt.'

Connor hoorde dat zijn mobiele telefoon afging en hij nam nogmaals een impulsieve beslissing, stond op, verontschuldigde zich en liep weg om zijn telefoon op te nemen. Het kon echt niet wachten.

Hij haastte zich naar de lobby van het restaurant. Hector terugbellen leek nu veel belangrijker dan een babbeltje maken met een of andere Amerikaanse eikel van een regisseur. En Annie was er ook nog. Wat had Annie nou net gezegd over Ed? Hij moest haar ook nog terugbellen.

Aan het tafeltje barstte Sam Knight in lachen uit.

'Britten!' riep hij tegen Ralph Frampton-Dwight. 'Wat een kerel!'

Frampton-Dwight had moeite de gezichtsuitdrukking van de film-man uit te maken. Hij had op het punt gestaan hem te vertellen dat hij Connors zaken niet langer waarnam en wilde hem vragen of hij geïnteresseerd was in een ontmoeting met Steve Crookston, die er binnen een kwartier kon zijn, toen Knight hem vroeg: 'Zou hij soms een robbertje hebben gevochten afgelopen nacht? Had je zijn neus gezien? Hij zag eruit alsof hij een week lang niet heeft geslapen of gedoucht. Niemand, echt niemand in de Verenigde Staten zou het in z'n hoofd halen om zich zo op een bespreking met mij te vertonen!'

'Ik weet het. Betreurenswaardig,' stemde Frampton-Dwight in, 'volkomen betreurenswaardig. Zo onprofessioneel...'

'Het is fantastisch!' zei Sam Knight, die de menukaart oppakte en er daadwerkelijk uitzag alsof hij toch bleef lunchen. 'Hij is geknipt voor de rol. Ik wilde er toch al een soort retroachtige Withnail and l van maken. En weet je wat? Ik denk dat ik van zijn personage een homoseksueel maak. Laten we voor een homoseksuele hoofdrolspeler gaan. En ja... hij heeft gelijk wat betreft De Dagdroom van de Bioloog. Dat is wat er gebeurt als je je te laat leiden door...' hij pauzeerde even en onzeker herhaalde hij Connors tekst:'... marketinggelul?'

Terwijl Frampton-Dwight zijn best moest doen om zich niet te verslikken in de grote slok wijn die hij net had genomen, nipte Knight aan zijn mineraalwater en voegde er kalm aan toe: 'Gisteren heb ik een van je actrices ontmoet. Grote ster...' hij maakte een vaag armgebaar, 'Kate?'

'Blanchett? Winslet?' bood Frampton-Dwight gretig aan.

'Ja... zoiets,' zei Sam. 'En weet je wat? Ze had haar baby meegenomen! Naar de bespreking!'

'O, god,' zei Frampton-Dwight en hij trok een grimas.

'Nee, nee, luister. Het was een grote baby. Hij kon al lopen en zo... en ze zei dat ze hem wel moest meenemen, omdat ze hem nog borstvoeding gaf! En toen gaf ze hem de borst, tijdens de bespreking! Ik bedoel, over raar gesproken. Zo'n bespreking vergeet ik niet.'

'Nee...' moest F-D toegeven. 'En ik neem aan dat je dan ook meteen weet dat ze er geen moeite mee heeft om een naaktscène te doen in de film.'

'O, daar sla je de plank mis!' riep Sam uit. 'Ze zit daar met haar peuter hangend aan haar tepels. Mooie tieten, trouwens. En ze zegt tegen me dat ze onder geen beding naakt gaat. Ook geen stukje bil, niet eens een stukje dijbeen.'

'Werkelijk?' F-D was even uit het lood geslagen. Moest hij zich daar nu bewonderend of afkeurend over uitspreken? Hij wist niet meer welke houding hij moest aannemen. Was McCabe aangenomen of afgewezen? Hij had het ook bij mineraalwater moeten houden.

'Dat vind ik nou zo mooi aan Britten,' vervolgde Sam. 'Het kan ze geen fluit schelen. In LA likt iedereen A zo hard dat ze er een verwrongen gezicht aan overhouden.'

Likt A? Waar had hij het over? De man sprak verdorie een andere taal. 'Dus je hebt die Kate aangenomen?' vroeg hij verward.

'Tuurlijk! En haar baby ook als ze wil, en weet je wat? Ik denk dat die man van jou prima met ze overweg kan. Ik hoop dat-ie snel ophangt zodat hij ons kan vertellen wat hij vannacht heeft uitgespookt. Wat zullen we voor hem bestellen? Nog een biertje?'