7

Nicole Wilson aan het werk

Zwart broekpak met smalle krijtstrepen - te strak en te kort (Next)

Roze omslagtop (M&S) Zwarte pumps (M&S)

Geelbruine kniekousen (M&S)

Uitdagend zwart-met-roze ondergoed (Agent Provocateur)

Geraamde kosten: €300

'Met de huidige waarde van uw woning kunnen we u 140.000 euro lenen.'

'Bryan, hallo! Ik ben het, Annie. Hoi! Het spijt me dat ik je op je werk bel, maar ik wil dit privé houden, snap je... niet waar Dinah bij is,' voegde ze er op fluistertoon aan toe. 'Ik zat te denken... staat de grote éénnul niet bijna voor de deur? Je weet wel, dat jullie tien jaar getrouwd zijn?'

Annie probeerde zo verrast mogelijk te klinken toen haar zwager haar toevertrouwde dat hij iets aan het organiseren was en dat hij niet wilde dat Dinah ervan wist.

'Wat een geweldig idee! Wat romantisch! Weet je wat?' voegde ze eraan toe, in de hoop dat het zo spontaan mogelijk overkwam, 'ik heb een vriend die echt briljant is met dit soort dingen. Hij is manager bij zo'n evenementenbedrijf, maar ik weet zeker dat hij je hier graag bij wil helpen, Bryan. Want ik weet hoe druk je het hebt, en zo'n feest organiseren. .. dat is een hele klus...'

Ze hoopte dat ze haar punt duidelijk maar ook subtiel genoeg overbracht. Bryan zou niet als enige verantwoordelijk mogen zijn voor het organiseren van dit feest. De trouwdag was goedkoop en deprimerend geweest en daarbij, hij was nu een architect, een uiterst minimale, hyperkieskeurige architect. Als hij de leiding had, zouden ze in een witte kamer van witte borden eten en ze zouden allemaal een piepklein stukje witte taart moeten delen. Nee, Bryan had een homoman nodig. Een professionele feestplanner. Bryan had een van Annies nieuwste vrienden nodig: Hector.

Ja, helaas was Hector een blauwe maandag Connors vriendje geweest, en het was slecht en verdrietig geëindigd, omdat Connor, naar men beweert, te veel tijd aan zijn uiterlijk en carrièreplanning besteedde. Maar Annie zou niet weten waarom zij en Hector niet nog steeds vrienden konden blijven. Juist omdat Hector het feest op het jubileum van Bryan en Dinah briljant zou kunnen organiseren.

'Wat zeg je ervan als ik Hector even opbel en vraag contact met je op te nemen? Nee, nee!' zei ze geruststellend tegen Bryan toen hij extreem aarzelende geluiden produceerde. 'Het zal niet veel kosten. Eerlijk, hij rekent een vriendenprijsje en het zal je op veel zaken heel veel geld besparen vanwege alle connecties die hij heeft. Echt, vertrouw me nou maar.'

Haar mobieltje piepte dat ze werd gebeld, dus Annie nam afscheid van Bryan, beloofde dat Hector contact op zou nemen en dat Bryan dol op 'm zou zijn, en ze schakelde over naar het andere gesprek.

'Mevrouw Valentine?' klonk het aan de andere kant van de lijn.

'Ja?'

'U spreekt met Nicole Wilson van Simpson hypotheekmakelaars, ik had begrepen dat u ons wilde spreken over het verhogen van de hypotheek.'

'Meer geld lenen?' Annie wilde zeker weten dat ze het over hetzelfde hadden.

'Een gedeelte vrijmaken van het kapitaal dat er in uw deel van Hawthorne Street zit,' zei Nicole. Het was duidelijk dat het woord 'lenen' tegenwoordig in een kwade reuk stond.

'Ja, we overwegen een tweede badkamer te bouwen,' begon Annie. Een tweede badkamer zou fijn zijn, dat is zeker zo... maar Annie loog omdat ze wel dacht dat Nicole dat liever hoorde dan het verhaal over belastingschulden en vage plannen om Chinese schoenen te importeren van de heer Timi Woo.

'Dus wat voor bedrag had u in gedachten?' vroeg Nicole vlot.

'Wat is mijn limiet?' vroeg Annie zich hardop af. Zover zou ze niet gaan, uiteraard, maar het kon geen kwaad het te weten, toch?

'Nou...' Er klonken tikkende geluiden terwijl Nicole de computer raadpleegde. 'Met de huidige waarde van uw woning kunnen we u 140.000 euro lenen. Maar dat zou uw maandelijke kosten verhogen naar...' het tikkende geluid klonk weer.

140.000 euro! Annie had gedacht dat ze zo'n 25.000 euro zou kunnen lenen om de belastingdienst af te betalen en met de schoenen te beginnen, maar als er zo veel beschikbaar was en het zo weinig kostte... nou, wat ging de rente op, zeg, 35.000 euro per maand worden?

Nicole tikte verder en vertelde het haar.

Geregeld. Annie ging er ter plekke mee akkoord. Nou ja, ze aarzelde wel eventjes om aan Ed te denken en zichzelf te beloven dat ze dit met hem ging bespreken. Maar toen liet Nicole haar weten dat er alleen deze week nog een speciale korting gold: 'Waarvan voor deze aanvraag nog twee dagen over zijn... u wilt dit niet aan uw neus laten voorbijgaan als u serieus overweegt om meer te lenen. Zo'n deal als deze zult u nergens anders kunnen krijgen.'

Nu, als Annie nog even een paar minuten aan de lijn wilde blijven zodat Nicole telefonisch met haar de aflossingstermijn en voorwaarden en bla, bla, bla kon doornemen... ja, er moesten ook een aantal formulieren worden ingevuld, maar die zou Nicole haar direct toesturen.

Nadat het gesprek was beëindigd, keek Annie op haar horloge en zag dat ze nog acht minuten had voordat haar klant van half acht zou komen. Ze had deze afspraak moeten verzetten, maar ze kon zich niet meer herinneren waarom. Hoe dan ook, ze had het te druk om erover na te denken. En als ze zich niet kon herinneren waarom ze het had moeten verzetten, dan kon het ook niet al te belangrijk zijn, toch? Ze zei dit tegen zichzelf om het vaag onbehaaglijke gevoel dat bovenkwam te onderdrukken.

Acht minuten betekende dat er genoeg tijd was om dat ene te doen wat ze echt even móést doen, nu ze bijna aan het hoofd stond van haar eigen imperium in luxeartikelen, en al dat geld op haar privérekening terecht zou komen. Ze zou in staat zijn al haar creditcardschulden af te betalen, met het gezin op vakantie te gaan, en...

Ze haastte zich naar de roltrap, nam twee treden tegelijk, en kwam op de begane grond.

Ze baande zich een weg door de scherp geparfumeerde lucht en liep rechtstreeks naar de afdeling Accessoires om haar tas te gaan halen.

De Tas?! Ze zag meteen dat de tas niet op zijn voetstuk stond. Iemand anders had hem gekocht! O, nee!

Ze snelde naar de klantenbalie, zag dat Sandra diep in gesprek was met een vrouw, en dat De Tas op de toonbank tussen hen in stond.

Annie had voldoende shopping-psychologiekennis om te weten wat ze absoluut niet moest doen: erheen rennen en zeggen: Afblijven, die is van mij.' Iedere shopper wilde iets veel liever als er ineens een rivale in de buurt was.

In plaats daarvan, terwijl ze zich voorzichtig in de richting van Sandra en de vrouw begaf om te horen wat ze tegen elkaar zeiden, pakte ze een prachtige, bruine tas van Mulberry, die zo soepel was als een goed ingereden zadel en begon die te strelen. Ze deed hem om haar schouder en liep ermee heen en weer voor de spiegel.

'Hmmm...' zei de klant tegen Sandra. 'Ik kan maar niet beslissen. Ik bedoel, hij is prachtig, maar zó duur.'

'Er zijn er maar heel weinig van gemaakt. Er zullen in totaal slechts zo'n twintig van deze tassen in Londen worden verkocht.' Sandra negeerde Annie en leunde voorover om haar verkooptactieken in de strijd te gooien. 'Dit is het tegenovergestelde van de populaire it-bag. Zonder meer exclusief. Er staat een letter aan de binnenkant, door de ontwerper persoonlijk gesigneerd. Niet Saint Laurent persoonlijk,' voegde ze er snel aan toe, 'want die is met pensioen. Maar door de maker van de tas.'

'Voor dat geld,' grapte de klant, 'verwacht ik dat de maker me bij hem thuis voor een diner uitnodigt.'

'Maar kijk nou eens naar dat vakwerk,' vervolgde Sandra, 'de belijning is met suède doorgestikt, alle vakjes vanbinnen zijn met satijn gestikt en hebben een solide koperen ritssluiting. Deze tas gaat een leven lang mee. Waarschijnlijk twee levens. Je kunt hem aan je kinderen nalaten.'

Annie had geen succes met de Mulberry tas: ze legde hem weg en pakte een draagtas van Chloés nieuwste lijn. Dit was pas een prachtige tas, jadeblauw en zacht crèmekleurig. Hij rinkelde en nestelde zich tegen je aan. Dicht tegen je aan, zelfs.

Ze liep iets duidelijker aanwezig langs Sandra en de klant.

'Prachtige tas,' zei ze tegen Sandra, 'ik kom hem in mijn volgende pauze ophalen. Zou je deze voor me vast kunnen houden?'

'Ja, Annie, ik hou hem voor je vast.' Haar stem klonk iets verveeld. Ze wist precies wat Annie Van plan was.

Oooo, maar de klant had zich omgedraaid. De klant was aan het kijken.

Annie keek op haar horloge. Ze moest gaan! Ze zou het in de handen van de goden moeten laten. Ze wierp nog een laatste, lange blik op haar tas, zette de Chloé terug op de plank en haastte zich weer naar boven.

Irena kwam uit Bulgarije, maar ze was voor een goede baan naar Londen verhuisd. Ze was achter in de twintig, veel jonger dan Annies gemiddelde klanten, maar toen ze belde om een afspraak te maken had ze specifiek om Annie Valentine gevraagd.

Het zou voor Annie niet moeilijk worden om haar te kleden, want ze was erg mooi en had een figuur dat Annie perfect begreep, omdat het welgevormd was en, net als dat van haar zelf, een inkeping bij de taille had.

Terwijl ze met jurken, rokken, jasjes en riemen Irena's kleedkamer in en uit liep, was Annie onder de indruk van de extravagantie van Irena's diep bordeauxrode ondergoed.

Uiteindelijk bleek Irena, die was gekomen voor 'gewoon twee mooie outfits', te gaan voor een jurk, een rok en een blouse, en een fantastisch overjasje met wijde mouwen dat op alle drie goed stond.

'Dank je wel,' zei ze tegen Annie, 'je bent erg goed in je werk. Ik hoor zo veel over je. Ik wilde je al heel lang ontmoeten.'

Onwillekeurig vond Annie dat er iets onbehaaglijks was aan de manier waarop Irena haar de hand schudde en haar zo diep in de ogen keek.

'Ben je al lang in Londen?' vroeg ze.

'Pas een paar maanden,' zei Irena tegen haar, 'maar ik ben er een keer eerder geweest, ongeveer vier jaar geleden.

Ben je niet getrouwd? Nee?' vroeg Irena haar plotseling.

Annie, wier zware platina trouwring nog steeds een van haar kostbaarste bezittingen was, en die veilig in het juwelendoosje thuis was opgeborgen, schudde haar hoofd.

'Ik ben dat wel geweest,' zei ze slechts.

'Ah,' zei Irena, terwijl ze haar hoofd iets schuin hield en Annie zo meelevend aankeek, dat ze zich er ongemakkelijk bij ging voelen.

'Maar...' vervolgde Annie, 'gelukkig voor mij, ben ik iemand anders tegengekomen.'

'Niet gemakkelijk,' reciteerde Irena, 'niet gemakkelijk om een nieuwe leuke man te ontmoeten. Ik ben nog steeds op zoek. En heb jij kinderen?' wilde ze weten.

'Ja,' zei Annie, die een paar wijd uitlopende enkellaarsjes met naaldhakken uitpakte die perfect bij Irena's nieuwe kokerrok zouden staan en alle Miss Moneypenny associaties teniet zouden doen, 'twee kinderen, Lana van zestien en Owen van tien.'

En het onbehaaglijke gevoel kwam weer terug. Iets in Annies achterhoofd zei haar dat er iets anders was wat ze nu zou moeten doen. Misschien had het iets met haar eBay-website te maken? Misschien was er iets wat ze had moeten kopen? Of moeten verkopen?

Rond kwart voor negen was Irena nog steeds in de ontvangstruimte, nog steeds aan het passen, nog steeds haar spiegelbeeld aan het bekijken, nog steeds veel irritante, persoonlijke vragen aan het stellen: 'Waar woon je?', 'Welke dingen vindt Lana leuk?', 'Lijkt ze op jou?'

Annie had het wel gehad. Dit was de zevende vrouw die ze vandaag had aangekleed en het werd lastig om enthousiast te blijven.

Ondertussen bekeek Irena zichzelf nauwkeurig van achteren in de spiegel, en maakte sussende, zuchtende geluiden waarvan Annie wist dat het uitingen van zelfbekritiserend gepeins waren waar vrijwel elke vrouw op aarde aan deed.

Ze wilde roepen: 'O, in godsnaam, je bent prachtig en hebt een geweldige kont. Stel je niet aan. Ga je het kopen of ga je het niet kopen?'

'De kassa's sluiten over zo'n vijf minuten, schat,' zei ze in plaats daarvan, zo vriendelijk als ze kon, 'dus het wordt tijd dat er wat knopen worden doorgehakt. Ik kan ook een aantal stukken tot morgen voor je apart houden,' voegde ze eraan toe, hoewel al haar natuurlijke verkoopinstincten zich tegen dit beleid keerden. Je kon er nooit volledig zeker van zijn dat iemand die spullen apart liet houden, ook daadwerkelijk terugkwam om ze te kopen.

'Vijf minuten? Oké, ik ga een keuze maken.' Irena trok de outfit die ze aanhad uit, stond een moment in het indrukwekkende ondergoed en de enkellaarsjes en trok toen snel een van de jurken voor een derde keer aan.

Tegen de tijd dat Annie Irena eindelijk bepakt en bezakt de ontvangstruimte had uitgewerkt, haastte ze zich om alles op te ruimen, sloot haar computer af en pakte haar tassen.

Toen ze al haar karweitjes had gedaan, klikklakte Annie snel op haar hakken de roltrappen af.

'Sandra!' riep ze vanaf de onderste tree. 'En? Is hij er nog?'

Op het voetstuk stond nu een kastanjebruine tas die ze nog nooit had gezien, dus met een ongerust hart wendde ze zich tot de verkoopster voor een verklaring.

'Heeft ze hem gekócht?'

Sandra bukte achter haar toonbank en kwam met De Tas in haar handen weer omhoog.

'Nee... ze heeft hem apart laten houden,' zei Sandra met een boosaardige glimlach.

'O, nee, dan kan ik dus niet...'

'O, dat kun je wel, ik werk morgen niet. Dus zelfs al zou ze terugkomen, waar ik niet van overtuigd ben, zorgen we ervoor dat Pippa zich uiterst verontschuldigend opstelt met de mededeling dat het niet aan haar was doorgegeven!'

'Goed plan,' giechelde Annie, die haar creditcard op de toonbank smeet en de tas oppakte.

'Hé, schatje, hoe gaat het met je? Kom maar, kom maar bij mama.'

'Er zit een steekje bij je los,' zei Sandra, die met een vinger op haar voorhoofd tikte.

'Ik ben doodop,' vertrouwde Annie haar toe, terwijl ze haar schouders naar achteren rolde in een poging de spanning eruit te krijgen, 'ik ben echt doodop.' Met een glimlach voegde ze eraan toe: 'Maar hier kikker ik van op, hoor.'

'Personeelskorting? Je hebt nog wel wat over, deze maand, toch?' controleerde Sandra.

'O, ja,' verzekerde Annie haar, 'ik heb het opgespaard.'

'Wil je dat ik hem voor je inpak?'

'Nou... weet je wat?'

Annie toetste haar pincode in en herinnerde zich ineens iets te levendig dat ze Ed onlangs had beloofd om over 'grote' uitgaven eerst met hem te overleggen. Zodat hij haar op andere gedachten kon proberen te brengen. Er was geen andere reden voor. Hij had haar gezegd dat hij zich zorgen maakte over haar uitgavenpatroon en dat hij haar zou helpen het 'onder controle' te krijgen.

Er was geen twijfel over mogelijk dat hij er nooit mee zou instemmen dat zij deze tas kocht. Hij zou niet eens een poging wagen te begrijpen waarom ze zo veel geld aan een nieuwe handtas zou willen besteden, vooral omdat ze er al 'zo veel' had. Ha! Ed had zéventien jaar met dezelfde leren aktetas rondgelopen. Wat wist hij nou van de noodzaak om elk seizoen een nieuwe handtas te kopen? Geen snars!

'Ik ga hem nu meteen gebruiken,' zei Annie tegen Sandra. Als ze er gewoon al haar spullen in deed en er onbeschaamd mee rondliep, zou het hem veel minder snel opvallen. Toch? De ene tas zag er voor hem behoorlijk hetzelfde uit als de andere. Ze kon gewoon zeggen dat ze hem uit de tassenvoorraad achter in haar kledingkast had gehaald. Hoe zou hij dat kunnen weten?

Ze opende de bevredigende, koperen gesp en de rits, snoof aan het heerlijke, nieuwe suède, en voorzichtig hevelde ze haar portemonnee, sleutels en mobiele telefoon over naar De Tas.

Haar oude tas stopte ze in haar grote boodschappentas, wierp hem samen met haar laptoptas over haar schouder, maar droeg de nieuwe handtas behoedzaam onder haar arm. Het was al bijna half tien toen ze eindelijk het gebouw uit snelde.

Pas toen ze op het perron op de vertraagde metro stond te wachten, zag ze een poster met een viool erop en terwijl de tranen haar in de ogen sprongen, besefte ze dat ze eerder van haar werk weg had moeten gaan zodat ze op school Owen in het schoolstrijkkwartet had kunnen zien spelen.