25

Manager afdeling Inkoop

Lichtgrijs broekpak (Chloé)

Geplooide, crèmekleurige zijde blouse (Dior)

Donkerrode sleehakken (Hobbs)

Kwaadaardige sneer (eigen merk)

Geraamde kosten: €1200

'Mooie vorm.'

 

Operatie Harrods begon hortend en stotend. De kinderen hadden zich verslapen, dus Annie moest ze naar de keukentafel jagen en de cornflakes bij hun naar binnen dwingen, ondanks dat ze zelf te zenuwachtig was om ook maar een hap naar binnen te kunnen krijgen.

'Ik heb om tien uur een bespreking!' bleef ze tegen hen jammeren, jullie moeten het huis uit zijn, wegwezen! We moeten allemaal op weg zijn. Ik moet mezelf nog klaarmaken en bij elkaar zien te rapen.'

Ze haastte zich als een windvlaag door het huis, in een poging te besluiten welke tassen ze mee moest nemen. Drie... Drie vond ze een goed aantal. Of vier? Was vier beter? Vijf?

Alle taxicentrales die ze belde waren in gesprek, of beloofden haar een taxi 'binnen zo'n drie kwartier, misschien eerder'. 'Ga gewoon met de metro,' zei Lana. 'Dat is veel sneller.'

'Metro?! Ik ben een zakenbons.'

'Mam, je bent gewoon een vrouw die tassen verkoopt...' sprak Lana haar minachtend tegen. 'Een tassenvrouw.'

Op haar zakelijkste hoge hakken liep Annie op een drafje naar het metrostation. Het was zeker een kwartier lopen, steil heuvelafwaarts, en het was zo warm dat ze haar kleine, grijze jas die ze over haar zorgvuldig uitgekozen zwart- en crèmekleurige jurkje droeg, uit moest trekken.

In de overvolle metro stond ze opeengepakt tussen de forenzen. Twee brutaal ogende, donkere tweelingmeisjes giechelden samen op zitplaatsen waar ze een moord voor zou doen.

Ze leken ongeveer tien of elf jaar oud. Hun haar werd in bedwang gehouden door dikke vlechten, ze droegen helderwitte poloshirts, en hadden een stralende lach, terwijl ze uit twee kleine sappakjes dronken en maar ondeugend bleven giechelen.

Annie keek van hen weg naar de zee van mensen die opeengepakt en in wankele houdingen in de buik van de metro stonden.

'Pardon.' Een van de tweelingmeisjes bleek haar plotseling aan te spreken. 'Wij moeten er zo uit, wilt u hier misschien zitten?'

'O! Dat is erg aardig van je!'

Wat een schattig gezichtje had dit meisje, met kuiltjes in haar wangen als ze lachte.

Annie draaide zich om zodat haar benen tegen het stoeltje waarop de meisjes hadden gezeten aandrukten, de plek beschermend tegen andere vermoeide reizigers. Ze zag de twee meisjes naar de deur lopen en toen ze net ging zitten, zag ze hen opgewekt de metro uitstappen. Het duurde even voordat de siroop op de zorgvuldig gesaboteerde stoel door Annies jurk doordrong. Ze keek blij uit het raam naar de meisjes en zag ze breed naar haar grijnzen. Toen ze zagen dat ze naar hen keek, barstten ze in lachen uit.

Annie stond onmiddellijk op, maar het was al te laat. Ze kon het niet zien, maar de grote vlek bessensiroop voelde ze wel. Shit. Verdorie. Verdomme. Wat moest ze doen? Ze keek op haar horloge. Ze kon het niet maken om hen op te bellen en te zeggen dat ze werd opgehouden en later zou zijn. Dat zou gewoon te onprofessioneel zijn. Het zou een eeuwigheid duren voordat ze weer thuis was en zich had omgekleed.

Nee, ze zou de situatie gewoon brutaal het hoofd moeten bieden... met haar rug naar de muur staan, achter ze blijven lopen... en als het niet anders kon, hen gewoon maar vertellen dat ze in de metro op een limonadevlek had gezeten. Ach wat, dat kon iedereen gebeuren.

Zelfs de inkoper van Harrods zat vast wel eens op een wankele stoel, schuurde langs een stuk kauwgom, morste koffie, verstapte zich. Uiteindelijk waren het allemaal maar mensen.

Toen Annie het metrostation bij Knightsbridge uitkwam, voelde ze zich stukken beter. De zon scheen, de lucht was blauw, de mensen zagen er prachtig uit, hun dure tassen en sieraden schitterden in het zonlicht. Lange haren tot over de schouder zwiepten in de wind en iedereen - mannen, vrouwen, zelfs een verrukkelijke baby in een Bugaboo-wagentje - droeg een zonnebril.

Annie pakte die van haar (Chanel, maar gekocht via eBay... mogelijk een zeer goede imitatie, moeilijk te zeggen) uit haar tas en schreed verder, kin omhoog, in de wetenschap dat je in Knightsbridge zo diende te lopen.

Ze werd via de zoemer het kantoor van Harrods binnen gelaten en naar een prettige wachtruimte gebracht.

'Tom Dicksinson is weggeroepen voor een noodgeval, dus hij is er niet bij... erg last minute... de manager van de afdeling Inkoop... haar kantoor, ze verwacht je... ik wijs je de weg,' waren de woorden die Annie, die plotseling werd overvallen door de zenuwen, nog van de receptioniste kon oppikken.

Annie pakte de drie, nee, vier handtassen op.

'Nee, na u,' drong ze aan nadat de receptioniste de deur had geopend. 'Nee, echt, ik sta erop.'

'Nee, na u.'

'Na u.'

Uiteindelijk gaf de vrouw toe.

'En mag ik vragen hoe ze heet?' vroeg Annie toen ze een mooie, houten deur naderden. Er stond een naamplaatje op, maar de receptioniste duwde de deur open voordat Annie kon lezen wat erop stond, en ineens stond ze op de drempel van het kantoor, oog in oog met de vrouw van wie ze had gehoopt dat ze haar nooit meer zou zien.

O, nee. Nee, nee, nee! Niet hier. Dit kon niet waar zijn!

Annie liet haar tassen bijna op de grond vallen.

Daar, recht voor haar neus, stond Donna Nicholson, haar vorige floormanager van The Store. De vrouw die ooit een deel van elke dag tot een hel had gemaakt. De vrouw die haar had ontslagen op volkomen valse en onrechtvaardige gronden, de vrouw om wie Annie een klein vreugdedansje had gedaan toen ze hoorde dat ze ontslag had genomen. Annie was pas teruggegaan naar The Store nadat het nieuws 'ding dong, Donna de gemene heks is dood' haar had bereikt.

'Mevrouw Valentine is hier voor je,' kondigde de receptioniste aan.

Donna leek minder verrast om Annie te zien dan Annie om haar te zien. Tom Dickinson zal haar naam natuurlijk wel hebben doorgegeven.

'Dank je, Celia,' zei Donna, die een wenkbrauw optrok naar Annie en pseudobeleefd zei: 'Kom binnen, mevrouw Valentine, en neem plaats.'

'Willen jullie koffie of thee?' vroeg Celia.

'Nee, hoor, dank je wel,' antwoordde Donna en Annie was er zeker van dat de ogen van de vrouw schitterden.

Zodra Celia de deur achter zich had dichtgetrokken, wist Annie dat de poppen aan het dansen waren en haar weinig goeds te wachten stond. Hoe heeft ze zo naïef kunnen zijn? Waarom had ze geen navraag gedaan bij Tom Dickinson? Waarom had ze niet gevraagd wie er nog meer bij aanwezig zou zijn? Het was te verwachten geweest. Donna had een hoge functie bekleed in The Store, waar in Londen zou ze anders heen zijn gegaan? Harrods, Selfridges of Harvey Nichols zouden de eerste keus zijn geweest. De kans dat Annie bij het openen van de deur Donna op de managerspositie van de afdeling Inkoop zou aantreffen was in feite: te hoog!

'Zo, Annie Valentine... nog steeds aan het zwartwerken naast The Store dus? Of heb je je nieuwe baas hierover ingelicht?' snauwde Donna en ze stapte door haar kleine kamer in haar superstijlvolle lichtgrijze broekpak. 'Misschien moet ik haar even bellen? Ik heb vroeger met Raquel gewerkt.'

Annie wilde Donna de tassen niet eens laten zien. Ze wilde alleen maar zo snel mogelijk van haar giftige, dreigende blik zien af te komen.

Met een vreselijk babystemmetje vroeg Donna: 'Zal ik Annies speciale handtasjes eens even bekijken?'

'Ik neem aan dat er geen enkele kans bestaat dat je eens een keer professioneel kunt zijn?' vroeg Annie zo kalm mogelijk nadat ze haar stem weer had teruggevonden.

'Nee!' snauwde Donna. 'Geen sprake van. Niet zolang ik jou hier voor me heb staan in zo'n trieste, ondergeschikte positie.'

Annie herinnerde zich plotseling, tot in details, haar laatste gesprek met deze vrouw op de dag dat Donna haar had ontslagen. Annie had haar beslist een trut genoemd en het was allemaal erg naar geweest. Ze kon er vergif op innemen dat Donna zeker niet stond te springen om een deal te sluiten over de handtassen van Annie en meneer B.

'Ik denk dat ik maar eens opstap,' zei Annie.

'Nee, nee, ik wil ze nog even bekijken. Dat is niet meer dan redelijk, nu je ze hier helemaal mee naartoe hebt genomen.'

Donna stak haar hand uit naar de tassen, die Annie nog steeds stevig tegen zich aangedrukt hield. Een seconde lang leken ze te gaan touwtrekken, maar Annie besloot ze uiteindelijk los te laten.

Laat Donna ze maar zien, beredeneerde ze, laat haar maar zien wat voor fantastische spullen ze met trots aan te bieden had.

Ze gaf de tassen aan Donna, deed haar schouders naar achteren en haar kin omhoog. Het had geen zin om zich door Donna's akelige blik te laten afschrikken.

'Mooi,' zei Donna, die haar handen over het leer liet glijden en ze een voor een omhoog hield om de vorm en kleuren te bewonderen, 'erg mooi.'

Even kwam er een triomfantelijk gevoel bij Annie boven. Zelfs haar enige echte vijand moest toegeven dat het goede tassen waren.

Donna had de helderoranje tas in haar handen en maakte hem open, waarbij de voldoening schenkende, grote magneetknop opensprong.

'Mooie vorm,' zei ze en ze streelde het roze, gevoerde satijn.

'Ja,' Annie probeerde haar enthousiasme niet in haar stem te laten doorklinken. Ze kon het spelletje net zo goed meespelen, dacht ze.

'En de prijs?'

'Bespreekbaar, maar extreem redelijk, voor deze kwaliteit.'

'Alleen jammer dat er geen rits in zit,' voegde Donna eraan toe met een vrolijke schittering in haar ogen en het begin van een grijns op haar gezicht. 'Ik bedoel, als je handtassen verkoopt in het centrum van Londen, moeten ze een rits hebben. Anders koopt niemand ze. Vergeven van de dieven en zakkenrollers hier. Het is zo'n beetje je wettelijke plicht om een rits in je handtas te hebben.'

'Geen rits?' herhaalde Annie. 'Jawel, er zit wel een rits in!' Ze stond op en bekeek de tas van dichtbij.

Waar was in hemelsnaam die rits? In de fabriekstassen had een rits gezeten, dat had ze gecontroleerd. Ze had het dubbel gecontroleerd, want wat Donna net zei over zakkenrollers klopte als een bus.

'Geen rits,' verzekerde Donna haar met een gemeen glimlachje en een duivelse blik in haar ogen.

Annie, die de tas in haar handen had vastgeklemd, was verwoed aan het zoeken naar de rits. Maar die was in geen velden of wegen te bekennen.

'Er is vast iets fout gegaan,' zei ze.

'Ja,' zei Donna, 'dat kun je wel zeggen. Wat fout is gegaan, is dat jij hiér binnen bent gekomen om mij ervan te overtuigen dat je verstand hebt van handtassen, terwijl dat overduidelijk niet zo is.'

Annie kon niet geloven dat ze voor de zoveelste keer door Donna onderuit werd gehaald. Dit kon niet waar zijn. Alsjeblieft niet. Het lot van meneer B's handtassen bij Harrods kon niet in handen liggen van deze verschrikkelijke feeks.

'Ik heb wel degelijk verstand van handtassen,' Annies stem klonk luid en duidelijk, 'geloof me Donna, ik weet alles van handtassen. De eerste vrouwen die handtassen droegen waren de oude Egyptenaren. In het middeleeuwse Europa was je status af te lezen aan het borduurwerk en het leer van je tas. Dus op dat gebied is er weinig veranderd. De handtas kreeg pas echt aanzien in het achttiende-eeuwse Frankrijk, waar het een reticule werd genoemd.'

'Hartstikke interessant allemaal,' sneerde Donna. 'Fijne dag nog, Annie Valentine.'

Maar Annie verroerde geen vin. 'Louis Vuitton opende zijn eerste winkel in Parijs in 1854. In 1856 opende Thomas Burberry een zaak in Basingstoke. Zij zijn samen verantwoordelijk voor de vaakst gekopieerde luxegoederen in de wereld.

Coach of Manhattan: opgericht in 1941. Hermès uit Parijs fabriceerde in de jaren dertig van de twintigste eeuw de handtas die nu beter bekendstaat als de Kelly-tas, zeker twintig jaar voordat prinses Grace er ooit een droeg. Jackie O. had een voorkeur voor de Hermès Constance, en in 1981 werd de iconische Birkin ontworpen voor actrice Jane Birkin, die haar achillespeesontsteking aan de tas weet omdat hij zo zwaar was.

In de jaren zeventig van de twintigste eeuw begon Roger Saul zijn Mulberry-atelier in Somerset. Toen hij er twintig jaar later mee ophield, omdat hij liever een landbouwbedrijf in hennepzaadolie runde, ging het merk internationaal, en de prijzen verdrievoudigden. Maar de puristen zullen je nog steeds vertellen dat een Saul-tas, met zijn Schotse ruitpatroon en geoliede koperen ritsen, van betere kwaliteit is dan een Mulberry-tas.'

'Nog een prettige dag, Annie, neem je tassen mee naar Primark, waar ze thuishoren,' zei Donna met een wegwerpgebaar.

'Mevrouw Thatchers handtassen waren van Ferragamo,' vervolgde Annie, vastbesloten haar verhaal af te maken. 'Prinses Diana had een voorkeur voor Dior, die haar weer complimenteerde door ter ere van haar de Lady Dior-tas te ontwerpen. De gemiddelde dertigjarige Britse vrouw heeft eenentwintig handtassen en koopt elke drie tot vier maanden een nieuwe, en ze heeft in totaal 160 tassen in haar leven gehad. Mijn Italiaanse tassen zijn gemaakt van plantaardige materialen en worden gefabriceerd in Italië op een manier die al vijfhonderd jaar wordt geperfectioneerd.'

Annie nam een adempauze. 'Dus vertel mij niet dat ik geen verstand heb van tassen.' Daarop pakte ze haar tassen op en wilde met opgeheven hoofd en met in elk geval een ongeschonden waardigheid het kantoor verlaten.

Maar toen ze zich omdraaide om naar de deur te lopen, klonk Donna's stem vrolijk: 'O, Annie, volgens mij heb je ergens in gezeten.'

'Het is vruchtensap,' zei Annie. Ze sloeg de deur met een zo hard mogelijke klap dicht, stampte door de gang, en in een rechte lijn langs de receptie.

'Leuke baas,' wist Annie uit te brengen, en ze liep recht op de trap af.

Annie deed haar zonnebril weer op, hing haar schoudertas iets lager in een onhandige poging de siroopvlek te bedekken, en eenmaal buiten op straat deed ze haar best om zich weer een houding te geven. 'Je gaat niet treuren om Harrods,' zei ze tegen zichzelf, 'je gaat niet treuren om Harrods.'

En hoe dan ook, als de accessoiresafdeling van Harrods door Donna werd geleid, zou het toch wel een afschuwelijke samenwerking worden. En daar wilde ze niets mee te maken hebben.

Ongeacht de kosten zou ze zichzelf op een taxi naar huis trakteren. Ze stapte de stoep af en stak bij de eerste de beste langsrijdende taxi haar arm omhoog.

Met haar blik strak naar buiten gericht zag Annie vanachter in de taxi dat het straatbeeld voor haar ogen steeds troebeler werd. Ze veegde de tranen van haar wang af.

'Gaat het wel, schatje?' vroeg de taxichauffeur.

'Ja... ik heb gewoon m'n dag niet,' zei ze en ze probeerde te glimlachen, 'ik overleef het wel.' Ze glimlachte nog een keer, viste in haar handtas naar haar noodlipgloss en dat andere waarvan ze vond dat het het allerbeste hielp tegen huilbuien. Ze stopte de reepjes extra sterke kauwgom in haar mond en begon er hard op te kauwen.

Door snel met haar ogen te knipperen drong ze de waas uit haar ogen en ze zei tegen zichzelf dat er nog meer dan genoeg andere winkels waren. Door heel Londen. Kijk maar uit het raam! Op elke hoek van de straat was wel een winkel te vinden die de vier handtassen verkocht die vrouwen jaarlijks aanschaften.

De taxi baande zich een weg door de zijstraten, nam een kortere weg door de verstopte hoofdwegen van Londen te vermijden en reed in noordelijke richting naar Camden, naar Annies huis in Highgate.

Ja, ze zou weer naar haar werk moeten, maar ze had besloten om eerst langs huis te gaan, haar tassen af te zetten, een kopje koffie te drinken, haar vruchtensapjurk uit te trekken en even bij te komen voordat ze de The Store weer ging trotseren.

De taxi hield stil in een zijstraat. Een grote, zilverkleurige fourwheel-drive was midden op de weg gestopt, had zijn waarschuwingslichten aangedaan en het passagiersportier ging open.

Alsof verdorie de hele stad van hen is,' klaagde de taxichauffeur.

De passagier stapte uit en Annie herkende het zachte, sexy kapsel en de aantrekkelijke outfit onmiddellijk. Het was Svetlana's aan kappersfobie lijdende vriendin Kelly-Anne.

Ze sloot het passagiersportier en de chauffeur startte de motor weer. Door het taxiraampje zag Annie dat Kelly-Anne haar hand door haar haar haalde en opgewekt de stoep op liep, in haar zacht aanvoelende, vaalgrijze en gebreide jas, met een riem om haar middel, die haar gemoedelijk omhelsde. Ze zag er prachtig uit en Annie vrolijkte daar meteen een stuk van op. Ze zou het missen om vrouwen aan te kleden als ze een schoenen- en handtassenbons was.

De taxi trok op en reed Camden High Street in waar cafégangers aan hun drankjes nipten onder uitgeklapte parasols, die schaduw boden tegen de nog wat felle najaarszon.

En daar zat Ed. Wat?! Ze draaide haar hoofd om zodat ze nog eens goed kon kijken. Hij had zijn koffiekopje vast en hij lachte eroverheen... en vlak naast hem zat een teruglachende en erg aantrekkelijke vrouw.

Wie was dat in hemelsnaam? En waarom was hij überhaupt koffie aan het drinken in Camden Street? Moest hij niet op school zijn?

Annie, die er in de taxi snel voorbijreed, had geen kans gehad om zijn gezelschap goed te bekijken. Het enige wat ze had meegekregen was dat de vrouw knap was, donker haar en een verrukkelijke glimlach had. Annie herkende haar absoluut niet.

Misschien was ze Italiaans? vroeg ze zich paniekerig af. Misschien was het Giovanna? Misschien was Ed daarom wel teruggegaan naar zijn zus en deed hij geen poging contact met Annie op te nemen. Hij had Giovanna uit Italië gelokt... en nu wilde hij haar terug in zijn leven.

Nee. Nu gedroeg ze zich belachelijk. Ze was irrationeel. Ed mocht best koffiepauzes hebben. Hij mocht best met vrouwen afspreken die zij niet kende. Er was vast een volkomen onschuldige verklaring voor. Die vrouw was waarschijnlijk een collega van hem die ook lesgaf in muziek. .. en Ed trakteerde haar uit aardigheid op koffie. Maar in Camden? Ze ver bij school vandaan?

Ze had geen woord van Ed gehoord sinds hij woensdagavond het huis uit was gestormd. Sindsdien had ze heel erg haar best gedaan om hem uit haar gedachten te bannen, want ze werd behoorlijk gespannen van de situatie. Had hij zich dan nog niet gerealiseerd dat je niets oploste door je in stilzwijgen te hullen? Dacht hij nou werkelijk dat ze hem op een dag zou opbellen en zeggen: 'Kom terug, ik ben het helemaal met je eens, ik doe alles zoals jij het wilt'? Als hij dat verwachtte, sloeg hij de plank volledig mis. Ze was nu al te ver heen. De Timi Woo-schoenen vlogen via eBay de deur uit. Ze had al zo'n 450 euro winst gemaakt en stond op het punt een nieuwe bestelling bij Timi Woo te plaatsen.

Terwijl de taxi heuvelopwaarts naar Hampstead reed, ging haar telefoon af en ze groef in een van haar tassen. Ed? vroeg ze zich nerveus af. Meneer B, die wilde weten hoe het bij Harrods was gegaan? Dat zou een ongemakkelijk gesprek worden. Want waar waren de ritsen? Wat had hij met de ritsen gedaan? Ze griste haar telefoon uit de tas en keek naar het schermpje. Opgelucht zag ze dat het Connor was.

'Hallo, jij!' begroette ze hem zo opgewekt als ze kon.

'Hoi, prachtmeid, zag ik jou nou net langs zoeven in een taxi? Je zag er behoorlijk ellendig uit. En hoe komt het dat jij in taxi's rond zoeft terwijl ik overal de benenwagen voor moet gebruiken?'

'Ja, ik zit in een taxi,' zei Annie, 'en ik dacht dat jij inmiddels wel zo beroemd was dat je je eigen auto met chauffeur had die overal heen bracht.'

'Mocht ik willen... maar gaat het wel goed met je?'

'O, jawel... Ed lijkt een andere vriendin te hebben gevonden. Maar met mij had het niet beter kunnen gaan.'

Ze was zowel verbaasd als gekwetst toen Connor antwoordde: 'O, wacht even, m'n agent belt me, ik bel je zo terug. Niet weggaan.'