12

Connor op vakantie

Schreeuwerig hawaïachtig shirt met korte mouwen (Paul Smith)

Witte spijkerbroek (Armani)

Sandalen (nog van de vorige vakantie in Marokko)

Voetenwas en pedicure (The Men's Room)

Geraamde kosten: €300

'Geen brood, geen pizza en geen pasta. Geen tarweproducten.'

'Halleluja! Hier moet het zijn!' riep Connor enthousiast toen hij het gigantische personenbakbeest tot stilstand bracht naast een nogal smoezelig uitziend, rustiek restaurant waarop het bord taverna en een flikkerend licht boven de deur hingen.

Iedereen had het warm en was uitgeput, en de auto zat volgestouwd. Owen, die achterin bij Annie op schoot zat, had tussen het vliegveld, de villa en het restaurant zes keer overgegeven. Om hem zich wat beter te laten voelen hadden ze de kronkelige weggetjes links moeten laten liggen. Annie had hem op haar schoot vast moeten houden terwijl hij in een plastic zak kreunde tijdens het inspannende, lange reizen.

Na een korte inspectie van hun vakantiehuis bleek het een prima plek om te vertoeven, maar het lag zo afgelegen dat de dorpswinkels op twintig minuten loopafstand waren en uiteraard, op een donderdagavond, allemaal gesloten.

'Een restaurant? Ristorante?' had Annie de villa-eigenaar gesmeekt, en daar theatraal en met een erg mooi accent aan toegevoegd: 'Sono mormorare di fame, dove manghi pronto,' wat moest betekenen: 'We sterven van de honger en moeten meteen iets eten,' maar wat eigenlijk iets betekende als: 'Ik ga mompelen van de honger, hij heeft meteen mango's nodig,' waardoor de villa-eigenaar nogal in de war werd gebracht.

Toch snapte hij wat ze bedoelde en vertelde hij hoe ze bij een restaurant moesten komen waarvan hij hen verzekerde dat het niet ver was.

Daarop volgde een twintig minuten durende tocht, die in redelijke stilte was verlopen, op Owens misselijk makende gekreun, Billies onophoudelijke 'zijn we er al bijna? Je zei dat we er al bijna waren!' en tante Hilda's afkeurende klachtenstroom na.

'In godsnaam! Maaltijden niet inbegrepen! Frank en ik zouden nooit zoiets hebben gedaan,' kweelde ze vanaf de achterbank. 'Als je aankomt na een lange reis wil je op een gespreid bedje terechtkomen. Je wilt dat het avondeten wordt gereserveerd in een leuk restaurant, zonder te hoeven koken of achteraf af te wassen. Maar dat zal wel te duur voor je zijn, hè, Annie? Een goed hotel?'

Annie had achter haar rug een vuist gebald en tegen zichzelf gezegd dat het slaan van aan rolstoel gebonden, oude vrouwen niet te verkopen was. Waarschijnlijk in Italië nog minder, waar omaatjes heilig waren.

Ze keek door het raam naar buiten en probeerde iets van het uitzicht te zien, ondanks het feit dat het donker was en ze een uitgeputte, krachteloze gestalte op haar schoot had zitten die waarschijnlijk nog geen hap naar binnen zou krijgen en ook nog het vooruitzicht van de terugweg onder ogen moest zien.

Dinah zag bleek, Ed was stil, alleen Connor op de bestuurdersplaats deed joviale pogingen iedereen op te monteren. Halleluja voor Connor! dacht Annie, niet voor het eerst in haar leven.

Nadat ze voor de Taverna hadden geparkeerd, stroomde iedereen de auto uit. De plek leek uitgestorven. Gelukkig kwamen er plotseling twee kelners tot leven toen de groep door de krakende, houten deur naar binnenkwam.

Het was al acht uur geweest, toch zeker niet te laat om te gaan eten in Italië? Nee, nee, te vroeg, verzekerde Annie iedereen. In haar verwarrende Italiaans instrueerde ze de kelners dat dit haar 'veel, veel grote familie was uit Londen, veel mango's en veel grote wijn'.

Desondanks begeleidden ze iedereen naar de grote tafel in het midden van het restaurant en rukten ze haastig menukaarten, brood, olijven en kleine aardewerken karaffen met water en wijn aan.

Ook werd er niet lang daarna een aantal borden antipasta gebracht, en zodra iedereen aanviel op de plakken salami en reepjes rode peper, daalde er een opgelucht en ontspannen gevoel op hen neer.

Owen was grondig gewassen in het toilet en nadat hij een glas water en een klein stukje brood had gekregen, knapte hij zienderogen op.

De toegewijde kelners, die met de kinderen kletsten, de volwassenen charmeerden en onbeschaamd met Annie flirtten, namen tot in details het menu met hen door en gaven uitgebreid aanbevelingen in zowel het Italiaans, waar Annie maar met moeite wijs uit kon worden, als in gebroken Engels.

Na de antipasta werd een grote hoeveelheid zelfgemaakte pizza's en pastagerechten besteld. Toen de overheerlijke pizza's werden gebracht, bleek de korst zo knapperig en lekker dat zelfs de kleine Billie de ansjovis en kappertjes zonder met haar ogen te knipperen naar binnen schrokte.

Het probleem aan tafel was dan ook niet de kleine dreumes. Dat was Connor. Hij probeerde aan een van de kelners uit te leggen dat hij geen alcohol kon drinken en dat hij geen tarweproducten wilde eten.

'Geen brood?' vroeg de kelner in een poging het probleem vast te stellen.

'Geen brood,' bevestigde Connor, 'geen pizza en geen pasta. Geen tarweproducten.'

'Geen pasta!' de kelner klonk behoorlijk van zijn stuk gebracht. Perche no?! Che problema con pasta?!

Daarop volgde een lang, hartstochtelijk relaas dat scheen te gaan over dat dit de beste pasta was in Le Marche en dat niemand ooit nee had gezegd tegen de pasta, het was het recept van zijn eigen moeder en de delicaatste, overheerlijkste, lichtste en soepelste pasta in heel Le Marche, zo niet in heel Italië. Het was een belediging aan zijn moeders nagedachtenis om niet te genieten van de pasta, zonder twijfel de beste pasta in heel La Marche. Dat was duidelijk.

Toen een van de kelners een bordvol pal onder Connors neus hield, de vochtige penne in de olieachtige, groene saus ronddraaide en hem met een smekende blik een lepel vol aanbood, kon Connor niet meer weigeren.

Iedereen keek naar hem terwijl hij zijn mond opende en de kelner de lepel in zijn mond liet stoppen. Hij begon langzaam te kauwen en vervolgens glimlachte hij, waarna hij, anticiperend op zijn publiek, in een volslagen verrukte extase geraakte.

'O! Mama mia! Fantasticol' riep hij enthousiast. 'Dat is goed, briljant. Bella! Bella! Bella! Héérlijk! Ik wil dat allemaal hebben!'

Iedereen aan tafel barstte in lachen uit, zelfs Lana, die eindelijk in een vakantiestemming leek te raken.

'Hoe gaat het met Andrei?' Ed, die naast haar zat, draaide zich naar haar toe en vroeg zacht: 'Houdt-ie 't vol zonder jou?'

'Het gaat prima met 'm,' glimlachte ze naar hem. 'Jij spreekt toch Italiaans?' kon ze niet nalaten hem te vragen, omdat ze vermoedde dat dat de reden was dat al Annies pogingen Italiaans te spreken hem in stilte deden gieren van het lachen.

' Un po,' vertrouwde hij haar toe.

'Waarom vertel je dat niet aan mama?' vroeg Lana zich hardop af.

'En alle lol aan m'n neus voorbij laten gaan?' zei Ed. 'Weet je wat ze net tegen die kelner zei?'

'Volgens mij wilde ze een nieuwe karaf water.'

'Yep, maar ze vroeg hem vliegende broccoli te brengen.'

Lana proestte in haar glas.

'O, ik ben dol op je moeder,' voegde hij eraan toe, maar dat had Lana een tijd geleden al ontdekt.

Ondertussen, aan de andere kant van de tafel, vroeg de kelner aan Annie: 'Dus jij komen naar Ancona voor handtas en schoenen, nee?'

'Si. Natuurlijk!' zei Annie, die zich herinnerde hoe graag de Italianen die ze had gekend opschepten over wat voor 'insiders' ze waren, en ze vroeg hem: 'Waar kan ik het beste naartoe gaan? Ik wil weten wat de allerbeste plek is. De allerbeste schoenen en tassen voor de allerbeste prijs. Beste prijs,' ze dacht het in het Italiaans te hebben herhaald, maar de kelner vroeg zich af waarom ze het had over 'kostbare gierst'.

'Ja, ik ga praten met mijn broer, we komen terug en vertellen je alle beste plekken.' Hij trakteerde haar op een langzame knipoog, en vroeg: 'Winkel? Of fabriek?'

'Fabriek?'

Er was geen ontkomen aan de schittering in Annies ogen toen ze vroeg: 'Kun je naar de fabrieken gaan?'

'Si, si,' was het nadrukkelijke antwoord, 'grote toerismo in fabrieken.'

Dinah ving de kern van het gesprek op en wendde zich tot Annie om zich ervan te vergewissen dat ze het goed had verstaan. 'Kunnen we rechtstreeks van de fabrieken kopen?' Toen Annie vrolijk knikte, moest Dinah wel instemmen. 'Dat is zeker een bezoekje waard!'

De kelner kwam terug met een lijst van alle beste winkels en fabrieksmagazijnen in en nabij Ancona. Lana wilde de lijst namen bekijken en zelfs tante Hilda leek er enthousiast van te worden.

'Frank had een prachtige, marineblauwe handtas van krokodillenleer voor me gekocht toen we de meren bezochten, o, ergens in de jaren zestig. Marineblauw krokodillenleer, erg moeilijk om aan te komen, past overal bij. Ik gebruik hem nog steeds. Niet zoals jullie meisjes' - ze wierp een vinnige blik op Annie en Dinah - 'die voor elke outfit een andere tas hebben. En ze zijn niet goedkoop, dat weet ik wel.'

'Het ziet ernaar uit dat alleen jij en ik morgen het terrein om de villa gaan verkennen,' informeerde Ed Owen, 'tenzij natuurlijk Connor.

'Nee, nee, ik ben met de tasmeisjes,' zei Connor zonder aarzelen.

Toen Annie de villa met drie slaapkamers had geboekt, had ze bedacht dat Bryan, Dinah en Billie in de grootste slaapkamer konden, en zij en Ed in de andere. Ze had bedacht dat Connor en Owen in de kamer met de twee eenpersoonsbedden konden, en Lana op de slaapbank in de woonkamer.

Maar nu tante Hilda mee was en zij overduidelijk een slaapkamer op de begane grond voor zichzelf nodig had, ging dat plan niet door.

Annie ging in haar hoofd alle mogelijke combinaties na, maar het beste wat ze kon bedenken was Lana, Dinah en Billie in de grootste slaapkamer, tante Hilda in de andere, en Owen en Connor nog steeds in de kamer met de twee eenpersoonsbedden... zodat voor Annie en Ed alleen de slaapbank overbleef.

'Nee! Neem onze kamer maar,' had Connor aangeboden. 'Ik behelp me wel op de slaapbank en we kunnen voor Owen wel iets comfortabels maken van de bankkussens.'

Maar Annie voorzag dat er meer dan genoeg chaos zou heersen in de villa zonder dat er een jongensslaapzaal in het midden van de woonkamer zou ontstaan.

Maar toen ze die nacht oncomfortabel naast Ed op de dunne, smalle matras van de slaapbank lag, had ze spijt van haar grootmoedigheid naar Connor en Owen toe.

'Dit is niet helemaal hoe ik me het had voorgesteld,' Ed draaide zich om en fluisterde in haar oor.

'Nee, ik ook niet.' zei ze.

Ze lagen naast elkaar op hun rug en probeerden aan hun nieuwe nachtelijke omgeving gewend te raken.

'Wat is dat geluid?' vroeg ze. Beiden luisterden ze naar het lage gerommel dat telkens opkwam en weer stilviel, een paar seconden lang luider werd, toen weer stilviel, en vervolgens weer aanzwol.

'Een tractor verderop? Z'n motor warm laten draaien?' suggereerde Ed, die daar verre van zeker van was.

'Nee, ik denk niet... O, mijn god, het is het gesnurk van tante Hilda!' realiseerde Annie zich.

Languit over het comfortabele tweepersoonsbed in de tuinkamerslaapkamer met deuren naar het terras, waar Annie op dit moment tegen Ed aan genesteld had moeten liggen, was de tachtigjarige snurkster ver, ver weg in dromenland.

'Nou, dat is in ieder geval een teken dat het een geslaagde avond was!' zei Ed geamuseerd. 'Had je gezien hoeveel wijn ze achteroversloeg?'

'Ja... en hoeveel pasta,' voegde Annie eraan toe. 'Ik denk niet dat mama haar goed te eten heeft gegeven. Mama was waarschijnlijk op dieet om er goed uit te zien voor haar zuipcruise.'

Door het verzakte midden van de slaapbank lagen Ed en Annie erg dicht tegen elkaar aan. Omdat het warm was in de woonkamer, zelfs met alle ramen wijd open om nog een briesje binnen te laten, waren ze met heel weinig kleding aan in bed gestapt en hun bijna naakte lichamen wreven tegen elkaar aan.

'Italië is een erg sexy land,' zei Annie, die Ed met haar vingertop streelde.

'Ja... dat heb ik gemerkt,' antwoordde hij en hij liet het smalle bandje van haar hemdje langzaam van haar schouder glijden. Met zijn lippen tegen haar oor voegde hij eraan toe: 'Wat was dat allemaal over handtas-fabrieken? Ik zat ook aan tafel, weet je.'

Ze gleed met een vingernagel langs zijn navel en lager, door het warrige haar beneden, en haar lippen vonden zijn vochtige, naar mint ruikende mond en ze kuste hem genotzuchtig.

'Shhh...' zei ze halverwege de kus, 'laten we het daar nu niet over hebben.'

'O,' zei hij, en hij kneep zachtjes in haar tepel, 'en nu wil je ineens aardig gaan doen... nu ik je goddelijke recht waar en wanneer dan ook te winkelen in twijfel trek.'

'Hou op met praten,' drong ze aan en ze bewoog haar mond naar het zachte en gevoelige deel van zijn nek.

'Je mag niet meer dan tweehonderd euro uitgeven zonder met mij te overleggen,' hielp hij haar herinneren, en hij boog zijn hoofd zodat zijn haar tegen haar borsten streek en hij met het uiterste puntje van zijn tong behendig aan een tepel kon likken. 'We hadden een afspraak,' zei hij. 'Zou ik tweehonderd euro uitgeven zonder het te vragen? Zelfs al is het mijn eigen geld?'

'Ed!' wierp ze ertegenin, hoewel hij nu haar buik kuste en steeds lager ging, en het zou niet lang meer duren voor ze helemaal niet meer in staat zou zijn iets te zeggen. 'Jij geeft überhaupt nooit meer dan tweehonderd euro uit aan wat dan ook. Behalve dan die keer dat ik je heb laten winkelen en je kleding moest kopen waar je er daadwerkelijk goed in uitziet. En bleek dat niet een fantastische investering? Je hebt mij!'

Ed richtte zich weer op op het bed, waarbij de veren van de matras piepten en kraakten. Ze trok hem boven op zich zodat ze zijn harde warmte tegen zich aan voelde leunen.

Met zijn gezicht over dat van haar heen gebogen zei hij met een glimlach: 'Ik denk dat je technisch gesproken een aanwinst bent. Niet een investering. Je bent een aanwinst die constant onderhoud behoeft.'

Hij ging op zijn zij liggen zodat hij tussen haar benen op zoek kon gaan naar precies de juiste plek... en hij miste niet. Ze kon erop rekenen dat hij niet miste.

'Ik denk dat je technisch gesproken...' fluisterde ze met haar lippen tegen zijn oor, 'een stijve hebt,' en ze bewoog haar vingers ernaartoe. 'Maar ik moet wellicht even naar beneden om dat te controleren.'

Annie begon zich net onder het laken naar Eds harige warmte te bewegen toen ze voelde dat zijn handen haar tegenhielden.

'Owen?' hoorde Annie Ed verrast zeggen, 'is er iets aan de hand?'

'Alleen even naar de wc,' was het slaperig klinkende antwoord.

Ed en Annie bleven doodstil op de slaapbank liggen, hun handen nog op dezelfde positie, terwijl hun vingers vrijwel onwaarneembaar precies de juiste hoeveelheid druk uitoefenden om hen beiden te laten trillen van genot, wanhopig om te bewegen en op het randje van klaarkomen, terwijl Owen naar de badkamer slingerde, een verrassend hoorbare plas deed, vervolgens naar buiten strompelde en weer naar bed ging.

Nadat hij veilig in zijn kamer was, vrijden ze heet en gehaast maar vrijwel geheel geluidloos. Terwijl Ed diep bij haar naar binnen bewoog, tokkelden zijn gitaarvingers langs haar clitoris, kwam Annie zo stil mogelijk klaar en slikte ze de geluiden in.

'Ik hou van je,' hoorde ze zichzelf in het kussen fluisteren, en weer zei ze: 'Ik hou van je. Ik hou van je.'

Het klonk vreemd, omdat ze het niet vaak zei. Meestal zei ze 'ik ook van hou' nadat Ed het had gezegd.

'Ja,' fluisterde Ed terwijl hij zich tegen haar aandrukte en nu opschoot omdat hij wist dat ze was klaargekomen, 'Ja... ja... ja...' schokte hij. 'ja!'

Ze lagen naast elkaar in de kuil van het bed en net toen Annie dacht dat ze eindelijk in slaap zouden vallen, verbrak Ed de comfortabele stilte met de onwelkome maar niet bepaald onverwachte vraag: 'Je bent werkelijk van plan je eigen bedrijf op te zetten, hè, Annie?'

Er was maar één antwoord dat ze hier nu op wilde geven: 'Lieverd, het was een heel lange dag. Kunnen we het hier morgen over hebben?'