14

Ed op vakantie

Blauw, luchtig poloshirt (Boden, uitverkoop, 1996)

Legerbroek met extra grote zakken (Gap, uitverkoop, 1999)

Zwarte gymschoenen (gevonden-voorwerpenveiling op school)

Geraamde kosten: € 17

'Sonos Inglese'

 

'Ed, hoe oud denk je dat deze bomen zijn?' vroeg Owen tussen twee happen van zijn appel door.

Ze hadden ongeveer een uur door het heuvellandschap om de villa heen gewandeld en waren inmiddels voor een picknicklunch neergestreken. Ondanks dat het gras hier kort en wat verschroeid was, hadden ze zich erop laten neerploffen en waren nu druk bezig met het verorberen van de kaas, het brood en een paar rijpe appels en peren die ze onderweg hadden geplukt.

Ed leunde op zijn elleboog en keek naar de knoestige olijfbomen waar Owen naar staarde.

'Ik weet het niet... schijnbaar kunnen ze wel meer dan driehonderd jaar worden,' antwoordde Ed, de eeuwige schoolmeester. Hij voegde eraan toe: 'Olijfolie is een van de belangrijkste producten van Italië. Vroeger was het een betaalmiddel.'

'Olijfolie?' vroeg Owen ongelovig. 'Maar hoe kochten ze dan spullen in de winkel?'

'Ik neem aan dat olie als ruilmiddel fungeerde. Er is een tijd geweest waarin mensen niet zo veel kochten. Ze verbouwden hun eigen voedsel, hielden dieren, visten, maakten hun eigen kleding en schoenen... er was zelfs een tijd waarin je überhaupt bijna nooit wat kocht.'

'Het is dan maar goed dat mama toen niet leefde,' grapte Owen. 'Ze had niet geweten wat ze met zichzelf aanmoest.'

Ed glimlachte hier alleen maar om en belegde nog een stuk brood met een dikke plak van de romige, gele kaas die hij had meegenomen.

'Dus, als je niet zo van winkelen houdt, wat vind je dan leuk om met mama te doen?' vroeg Ed zich hardop af, omdat hij zich daar een beetje zorgen over maakte. Hij vond dat Annie niet genoeg tijd met haar kinderen doorbracht, en als ze er wel was, wist hij niet zeker of ze ook op hun golflengte zat, of een moment met ze samen deelde.

'Ehm... nou...' Owen dacht diep over de vraag na, 'ze is niet echt dol op viool...'

'Nee.'

'Ik vond het altijd leuk als ze me voorlas uit mijn boeken,' zei Owen, die leek op te klaren bij de herinnering hieraan, 'omdat ze dat altijd met die rare stemmetjes deed.'

'Je vónd het leuk?' herhaalde Ed.

'Ja, ze doet het nu niet meer. Ze heeft er nooit tijd voor,' zei Owen zachtjes en hij gooide het klokhuis van zijn appel met een grote boog naar achteren.

'Nou, dat is wel jammer. Dan moet ik haar helpen wat meer tijd te vinden, zodat ze je weer kan voorlezen.'

'Oké,' glimlachte Owen, altijd vrolijk. Dat was zo leuk aan Owen. Hij was niet snel uit zijn humeur te krijgen. Hij was al met al een veel gelukkigere ziel dan toen Ed hem net leerde kennen. Toen Ed twee jaar geleden zijn klassenleraar werd, was Owen zo aandoenlijk verlegen dat hij nauwelijks met iemand anders dan zijn directe familie sprak en de hele schooldag bijna niets zei.

Owen was inmiddels ontzettend opgeknapt en Ed kon het niet laten een beetje trots te zijn omdat hij daar een aandeel in had gehad. Hij leunde weer op zijn ellebogen.

Toen dacht Ed dat hij iets hoorde, een eindje verderop, onder aan de heuvel... stemmen?

'Hoor jij ook iemand praten?' vroeg Owen, die opstond en in de verte tuurde, met zijn hand boven zijn ogen tegen het felle zonlicht.

Nu klonken er absoluut, een eindje de heuvel af, kwebbelende vrouwenstemmen. Ze leken hun kant op te komen.

'Komen we in de problemen?' zei Owen die zich zorgen maakte. 'Zijn we op verboden terrein?'

'Nee,' verzekerde Ed hem, 'niets aan de hand. We komen niet in de problemen omdat we hier picknicken. Het is een ander verhaal als we hun olijven stalen of op konijnenjacht waren of zo.'

De stemmen kwamen dichterbij en vanaf de heuvelrug liep er een donkerharige vrouw op hen af, die de hand vasthield van een meisje dat ongeveer net zo oud en groot was als Owen, met twee staartjes in haar haar en lange, dunne benen die nog dunner leken door de flodderige, witte korte broek die ze droeg.

'Buon giorno!' riep Ed, die opstond terwijl het stel dichterbij kwam.

'Buon giorno!' riep de vrouw terug met een brede lach, die haar rechte, witte tanden ontblootte.

Ze streek haar haar uit haar gezicht zodat ze de vreemdelingen beter kon bekijken. Owen zag dat ze een grote mand vol peren droeg. Die hadden zij en het meisje vast van de bomen geplukt die hij en Ed eerder die dag waren tegengekomen.

'Sonos Inglese,' waarschuwde Ed haar, voordat ze in rap tempo Italiaans zou gaan spreken.

'Ah, Inglese.' Ze schonk hem een zonnige glimlach. 'La villa?.' Ze wees in de richting van het huis dat ze hadden gehuurd.

'Si,' antwoordde Ed.

Ze wendde zich tot het meisje en bestookte haar met een spervuur van rap Italiaans, waarna het meisje zich verlegen tot Owen wendde en over haar woorden struikelend zei: 'Oe gaat het? Ik Maria. Dit mijn mama.'

Owen, om niet voor haar onder te doen, antwoordde:'Buon giorno. Owen.'

'Willen jullie?' vroeg de vrouw terwijl ze de mand aan hen voorhield.

'We hadden al wat geplukt, ik hoop dat dat oké is,' gaf Ed toe.

'Si, si, verzekerde de vrouw hem, 'nocciuola? vroeg ze vervolgens. 'Jullie houden van nocciuola?

Ed knikte enthousiast, en legde vervolgens aan Owen uit: 'Ik denk dat ze ons gaat laten zien waar we noten kunnen plukken.'

'Ja, kom mee,' zei de vrouw met een glimlach.

Halverwege het derde perzikachtige drankje begon het Connor te dagen dat hij flink aangeschoten was.

Hij nam het zichzelf niet kwalijk: had hij niet meteen al zijn best gedaan om de kelner uit te leggen dat hij een alcoholvrij drankje wilde? En hij nam het de kelner ook niet kwalijk, want die had hem waarschijnlijk proberen uit te leggen... dus er was geen reden om van de kook te raken.

Hij kon het zich toch al niet voorstellen dat hij van de kook kon raken. Hij voelde zich veel te goed. Hij voelde zich als een grote, warme, luie leeuw, die, liggend in de zon, de wereld aan zich voorbij zag gaan.

'Dit is echt heerlijk,' zei Connor tegen Lana, en hij legde zijn handen achter zijn hoofd en strekte zijn armen, 'zo ontzettend heerlijk.'

'Aha,' zei ze. 'Je weet toch wel dat je cocktails aan het drinken bent, hè?'

'Jaaaa,' bevestigde hij, 'maar hoe weet jij dat?'

'Hmmm... eens kijken,' zei ze glimlachend, 'misschien omdat je me begon te vertellen dat je "so graaag een ssscooterrr wilde".'

Op de tafel tussen hen in begon de telefoon te piepen. Aangeschoten of niet, Connor was er als de kippen bij en deed er een uitval naar.

'Geef terug!' krijste Lana. 'Dat is privé.'

'O, mooi! Dat hoopte ik al,' zei Connor die op de inbox klikte. 'Ga

vanavond naar de olifanten. Spreek je later, A kus kus,' las hij voor.

'Oké, niet nodig uit te leggen wie "A kus kus" is. Maar olifanten? Leg uit.'

'O, een paar mensen van school, ze zijn die band begonnen...' Lana keek nu niet meer zo vrolijk.

'Aha, dus A gaat vanavond uit...' concludeerde Connor. 'Met al jouw schoolvrienden... ongetwijfeld met andere meisjes... en zal het zonder jou vast erg naar zijn zin hebben?' weidde Connor uit.

'O, hou toch je mond!' snauwde Lana.

'Oké! Je hoeft niet zo prikkelbaar te doen, brutale aap. Nou, moet je horen...' Connor boog zich voorover om zijn humeurige lievelingstiener zijn date-wijsheid toe te toevertrouwen. 'Niet terug sms'en. Begrepen? Geen woord, oké? Niet tot maandagochtend op z'n vroegst. Er is niets waardoor hij nog gekker op je wordt dan bij de gedachte dat jij niét elke minuut van de dag aan hem denkt. Geloof me maar! Zo zijn mannen. Ze zijn zo'n open boek.'

Voordat hij kon horen wat Lana hierop te zeggen had, kwam er een lange, blonde en surferachtige kerel in een te groot t-shirt vanaf de stoep aangesjokt, en ging op een stoel bij de tafel naast hen zitten.

'Jullie Engels?' vroeg hij met een zwaar Italiaans accent.

'Ja,' zei Connor met zijn luie leeuwengrijns.

'Cool,' was het antwoord. Hij draaide zijn stoel in hun richting, leunde voorover en leek zich op te maken voor een lang en gezellig babbeltje.

Tot Connors verbijstering was deze surferkerel overduidelijk meer geïnteresseerd in Lana dan in hem.

'O, mijn god, ik ben dood en nu in de hemel!'

Het was onmogelijk Annies enthousiasme in bedwang te houden toen ze de eerste fabriekswinkels in het oog kreeg. Dit was het! Dit was een ongelooflijk koopjesparadijs. Wat haar te doen stond, besloot ze onmiddellijk, was flink gebruikmaken van het geleende geld dat op haar bankrekening stond, een lading spullen inkopen en die op een of andere manier in Londen zien te krijgen om het met flinke winst aan haar eBay-klanten te slijten.

'Ik ben officieel dood! Geen twijfel over mogelijk,' zei ze tegen Dinah en Billie terwijl ze haar best deed niet van opwinding langs de schappen te huppelen. 'Weet je wat dit zijn?!' Ze wees naar de eindeloze rijen mocassins die in alle mogelijke kleuren langs de muren uitgestald stonden. 'Dit zijn instappers van Tods! Originele, echte Tods. Ik zou ze overal herkennen, en in Londen kosten ze bijna 350 euro per paar. Hier zijn ze... honderd euro?' Annie staarde lang naar het prijskaartje, om zichzelf ervan te overtuigen dat ze niet daadwerkelijk aan het hallucineren was.

Dinah pakte een schoen op en bekeek hem nauwkeurig. 'Mooi,' stemde ze in, 'erg mooi leer. Maar Annie, deze zijn van mindere kwaliteit,' hielp ze haar overenthousiaste zus eraan te herinneren, 'en je draagt geen platte schoenen. Dat heb je werkelijk nog nooit gedaan en zul je ook nooit, maar dan ook nooit doen.'

'Weet ik!' stemde Annie in, niet van haar stuk gebracht. 'Maar de foutjes zijn minuscuul en ik ken zat mensen die platte schoenen dragen. Er zijn er zat die een paar van deze juweeltjes op de kop zullen tikken voor... laat ik zeggen tweehonderd euro?'

Annie kwam nu op dreef, ze fladderde door de winkel heen, vond het één nog mooier dan het ander en deed een wanhopige poging haar verbazing over de ongelooflijk lage prijzen voor de winkeleigenaar te verbergen.

Het lukte de vrouw die de winkel runde in een mengelmoes van Engels en Italiaans uit te leggen dat als Annie haar eigen bedrijf had, ze zo veel kon kopen als ze wilde, maar dat er een limiet was als het voor privégebruik zou zijn.

Annie had nooit eerder zo graag haar eigen bedrijf gehad.

'Dan kan ik hier zo vaak ik wil terugkomen!' zei ze tegen Dinah. 'Al dit briljante spul inslaan en het regelrecht naar Londen importeren.'

Nadat ze de maximaal voor privégebruik toegestane twintig paar Tods had besteld en had geregeld dat ze rechtstreeks naar haar adres in

Londen weiden vervoerd, leidde Annie hen de eerste winkel uit en direct de tweede weer in, en vervolgens naar de derde en de vierde.

Elke winkel waar ze kwamen had zijn eigen, speciale goederenvoorraad en unieke juweeltjes. Annie sloeg tas na tas met spullen in en Dinah had het opgegeven haar in toom te houden. In plaats daarvan zocht ze zorgvuldig naar spulletjes voor haar eigen gezinnetje.

Omdat ze binnenkort tien jaar getrouwd waren, kocht ze voor Bryan een soepele, luxe en leren schoudertas. 'Deze vindt hij prachtig! Denk je niet dat papa deze prachtig vindt?' vroeg ze aan Billie, die goedkeurend aan de dikke, koperen gesp frummelde.

Voor zichzelf bemachtigde Billie een roze, kasjmieren vest. Dieproze.

'Het eerste kasjmier voor mijn schatje,' zei Dinah, die een glimlach niet kon onderdrukken.

'Nee,' ging Annie ertegenin, 'vlak na haar geboorte had ik volgens mij een kasjmieren vestje, een hoedje, handschoenen en bijpassende sokjes voor haar gekocht.' Er klonk slechts een klein vleugje opschepperij doorheen.

'O ja! Hoe kon ik dat nou vergeten?' zei Dinah snel, terwijl ze op haar tong beet en zich nogmaals afvroeg hoe Annie in hemelsnaam had kunnen denken dat een kersverse moeder de tijd had om kasjmieren babykleertjes met de hand te gaan wassen. De lieflijke, roze dingetjes waren twee keer gedragen en vervolgens in de handwasmand weggekwijnd, totdat ze, tragisch genoeg, veel te klein waren geworden.

Voor zichzelf had Dinah al een zachte, leren portemonnee gekocht, een helderrode handtas en een paar van die fluwelen, gevoerde hoofdbandjes die Annie afgrijselijk Italiaans bekakt vond, maar Dinah, die een eclectische, eigenzinnige modelook had waar Topshop-stylisten een moord voor deden, was Dinah, en kon er overduidelijk mee wegkomen.

De kofferbak van Mario's auto werd veel te snel vol, Billie zag er gevaarlijk bleek en slaperig uit en ondanks dat Dinah niet wilde zeggen 'laten we er een eind aan breien', wist Annie dat ze dat dacht.

'Kom op, ik ben zo klaar, beloofd,' zei Annie in een poging haar over te halen. 'Ik kan Billie zelfs wel dragen als je dat wilt.'

Ze kon de gedachte dat het volgende juweeltje aan haar neus voorbijging niet verdragen. Ja, ze had al ruim tweeduizend euro uitgegeven aan de Tod's, een paar riemen en wat tassen, maar ze was er zo zeker van dat het haar zou lukken om al die mooie spulletjes binnen tien minuten door te verkopen op haar eBay-website, dat ze er niet eens een beetje nerveus van werd.

Nou... ja, ze werd misschien wel een beetje nerveus bij de gedachte het aan Ed uit te moeten leggen. Annie had nog steeds niet het grote 'bedrijvenplan'-gesprek met hem gevoerd; ze had hem nog steeds niet verteld dat ze alvast het geld had geleend... en ze wist nog niet zeker wanneer of hoe ze het terug moest betalen. Op dat moment dacht ze maar vooruit, in de hoop dat het allemaal erg goed zou gaan, en erg snel, zodat ze in een wat eerder stadium met goed nieuws kon aankomen, zonder hem zich zorgen te laten maken. Hij maakte zich toch al veel te veel zorgen om haar.

Zodra Annie de deur van de laatste fabriekswinkel openduwde, kon ze zien dat het een heel speciale winkel was.

Onder haar voeten schitterde de opgepoetste kalkstenen vloer en met één blik zag ze dat de verlichting hierbinnen helder en flatterend was, niet te vergelijken met de verblindende lichtstroken van de andere winkels die ze hadden bezocht. Annies ogen waren meteen op de handtassen gericht. Glanzende en matte tassen; juweelgroen, paars en rood; traditioneel bruin en zwart; gevoerde tassen en flodderige tassen; de sierlijke, de ruwe en alles ertussenin; tassen met gespen, tassen met kwastjes, verchroomde tassen, bronzen tassen... elk soort tas dat iemand maar wilde, stond hier op de donkere, houten, op maat gemaakte planken.

Maar voordat Annie zich erheen kon snellen en ze uitgebreid kon inspecteren, werd ze warm welkom geheten door een man en een vrouw die bij de voorste toonbank stonden alsof ze speciaal op hen hadden gewacht.

'Buona sera, signoras,' zei de man als eerste.

'Sera?' Dinah keek naar Annie.

Annie wierp een blik op haar horloge en zag tot haar verbazing dat het al half zeven was.

'Geen wonder dat het Billie te veel wordt,' zei Dinah.

'Ik zal opschieten, beloofd. Ik ben zo snel als de wind,' verzekerde Annie haar.

Toen, terwijl ze haar aandacht richtte op het stel achter de toonbank, glimlachte Annie stralend en zei tegen hen: 'Buona sera, ik ben Annie Valentine, uit Londen.' En: 'Dit is de mooiste winkel waar ik vandaag ben geweest, met de prachtigste spullen,' hoopte Annie dat ze zei.

In werkelijkheid kwam het eerder neer op 'Dit is een prachtig negligé, met goede principes'.

De man en de vrouw bij de toonbank keken elkaar even verward aan, maar herstelden zich en de man vroeg haar, alsof hij de belangrijke kwesties wilde bevestigen: 'Jullie uit Londen? Hier winkelen? Vandaag? Wij spreken Engels.'

'Ja!' verzekerde Annie hem. 'Multo, multo winkelen.'

'Signor Berlusponti-Milliau.' Hij glimlachte naar haar en bood haar zijn hand aan om die te schudden. Annie pakte de hand en vermande zich voldoende om haar aandacht op hem te kunnen richten.

Hij had een knap, gebruind gezicht. Hij was misschien begin veertig, met bruin haar dat achterover werd gehouden door een turkooizen bril die losjes op zijn hoofd zat. Zijn shirt met v-hals was van crèmekleurig linnen, perfect gestreken, en liet een glimp van een gladde, bruine borstkas zien. Hij rook naar de subtiele maar heerlijke Italiaanse geur van zonnebrandolie en strandlucht, sinaasappelschil en basilicum.

Een kort ogenblik was Annie van haar stuk gebracht en had ze een vreemd déja vu. Ze wist precies wat het was. Ze was zes jaar getrouwd geweest, had vanaf haar twintigste een partner gehad. Ze wist dat dit een vlaag was van iets tussen teleurstelling en paniek in, wat je kreeg als je een aantrekkelijk en fascinerend iemand ontmoette met wie je mogelijk iets interessants zou kunnen beginnen, als je niet al...

Ze liet iets te abrupt zijn hand los en zei: 'Ik zal nooit in staat zijn uw

'O, dank je,' antwoordde Patrizia, en in veel vloeiender Engels dan meneer B voegde ze eraan toe: 'Hij komt uit een speciale winkel die ik ken. Als je wilt, kan ik je vertellen waar je die kunt vinden.'

'Graag!'

'Maar eerst moet je hiernaar kijken, en kijk wat je ervan vindt...' Patrizia gebaarde met een armbeweging naar de winkel.

Dat hoefde Annie geen twee keer te worden gezegd. Met haar glas bubbels in de hand begon ze langzaam aan haar toer door de winkel.

Alles waar haar oog op viel was prachtig. Ze pakte de handtassen op en bestudeerde ze zorgvuldig: het leer was zacht en soepel, ze had nog nooit zulk goed handwerk gezien en de ontwerpen en kleuren waren gewoonweg perfect.

'Veel tassen gemaakt met één draad.' Meneer B stond weer naast haar: 'Net als Hermes. Als de draad gebroken,' hij maakte een hakbeweging met zijn hand, 'opnieuw beginnen.'

Hij pakte een willekeurige tas van de plank en zei nadrukkelijk: 'Gemaakt in Italië. Alles... Patrizia!' riep hij en hij vuurde een salvo Italiaans op haar af.

'Hij wil dat ik je vertel,' begon Patrizia, 'dat EU-regel zegt dat als de tas in China is gemaakt maar de handvatten er in Italië zijn opgezet, je dan "made in Italië" mag zeggen, begrijp je?'

Meneer B trok een gezicht, hief zijn handen in de lucht en trok zijn schouders hoog op om uiting te geven aan zijn weerzin tegen deze gang van zaken.

'Verschrikkelijk!' zei hij tegen Annie.

'Dat realiseerde ik me niet,' verzekerde ze hem op gepaste wijze geschokt. En in haar eigen, unieke versie van het Italiaans, voegde ze eraan toe: 'Dat is een kwaadaardige truffel!'

Hier, op de schappen van meneer B, stond geen, niet één, tas die te opgedirkt was, of het net niet helemaal was, zoals de vele andere dingen die ze vandaag had gezien. Hier was alles simpel, elegant en sloeg de spijker op zijn kop.

De grote vragen die door Annies hoofd heen gingen waren: hoeveel kan ik er kopen? En hoe kan ik het naar Londen krijgen?

En toen zag ze hem... ze zag haar tas. Daarboven, op een plank voor zichzelf, zich koesterend in het respect dat het verdiende, stond haar paarsblauwe YSL-handtas.

'O, mijn god!' schreeuwde ze uit naar de tas. 'Hoe ben je daar nou terechtgekomen?'

'Aha!' Meneer B volgde haar blik. 'Jij kent die tas?'

'Natuurlijk!' zei Annie tegen hem. 'Die is van mij geweest, ik heb hem gekocht, maar de eerste keer dat ik ermee naar buiten ging, heeft iemand hem van me gestolen..Ze wees naar haar voorhoofd, dat nog steeds een beetje beurs was.

'Verschrikkelijk!' zei meneer B meelevend. 'Hebben ze je dat aangedaan voor de tas?'

'Ja, met een baksteen,' bevestigde Annie, 'maar hoe komt het dat u er eentje hebt?' vroeg ze verbaasd. 'Ze zijn heel erg zeldzaam.'

'Patrizia,per favore...' vroeg meneer B nogmaals, omdat het overduidelijk te ingewikkeld was om uit te leggen.

Volgens Patrizia stond er vlak bij Ancona een eersteklasfabriek die tassen maakte voor Yves Saint Laurent. Meneer B en een aantal andere winkeleigenaren hadden toestemming om de items die waren afgekeurd bij de kwaliteitscontrole op te kopen en door te verkopen. Deze tassen hadden geen YSL-logo's of andersoortige labels, maar ze kostten de helft van de authentieke exemplaren.

'U maakt een grapje!' antwoordde Annie toen ze de tas van zijn plank pakte en die begon te inspecteren. Los van het ontbrekende logo, zag ze nog niet het geringste verschil tussen deze tas en de tas die zij zo kortstondig in haar bezit had gehad.

Ze worstelde met de vraag of ze deze tas zou kopen om hem zelf te houden, of dat ze hem zou kopen om door te verkopen op eBay en er een goed geldbedrag voor in de wacht te slepen.

'Nou, ik neem 'm!' zei ze tegen meneer B.

'Annie!' waarschuwde Dinah. 'Mag ik je er even aan helpen herinneren wat je vandaag allemaal nog meer hebt gekocht?'

'Liever niet,' zei Annie, 'maar ik ga bijna alles toch weer verkopen.'

'Heb je bedrijf?' vroeg meneer B verrast. 'Dan hebben we handelskorting,' zei hij en hij liep naar zijn toonbank waar hij een officieel uitziend schrijfblok voor facturen tevoorschijn haalde.

'Nou... ik ben nog geen echt bedrijf,' moest Annie toegeven, 'niet officieel. Ik heb een winkel op eBay, ik verkoop tweedehandskleding, tassen, schoenen en afgeprijsde artikelen die ik in de winkel koop waar ik werk.'

Meneer B herhaalde 'eBay?!' op een manier waaruit duidelijk bleek dat hij daar geen hoge pet van op had. 'Veel, veel tassen op eBay,' waarschuwde hij hoofdschuddend, 'nep! Geen goede kwaliteit,' en om zijn punt te maken leunde hij voorover om met zijn duim en wijsvinger over de karamelkleurige handtas te wrijven die het dichtst bij hem in de buurt stond.

'Ik weet het,' gaf Annie toe, 'maar mijn eBay-website heeft een goede reputatie. "Annie V's Trading Station". Mijn klanten komen telkens terug omdat ik goede spullen verkoop. Misschien kunnen we mijn winkel op uw computer zoeken?' bood ze aan, in de hoop dat dat meneer B's angstgevoelens over dat zij een of andere oplichter was, zou verdrijven.

Ondanks dat Dinah haar ogen ten hemel sloeg en Billie een comfortabele leunstoel had gevonden waarin ze inmiddels gevaarlijk dicht bij dromenland leek te zijn, dirigeerde meneer B Annie naar het kantoortje om naar het Britse eBay op zoek te gaan.

Het duurde niet lang voor ze 'Annie V's Trading Station' hadden gelokaliseerd, en nadat meneer B langs de artikelen die er werden aangeboden was gescrold, begreep bij meteen dat hij hier van doen had met een zakenvrouw die verstand had van mode en kwaliteit.

'Dit goed, erg goed,' zei hij tegen haar, terwijl hij een zeer mooie kasjmieren trui over zijn schouders sloeg tegen de afkoelende avondlucht.

Bewonderend zag Annie dat hij zonder zijn ogen van het scherm af te halen het uiteinde van een van de mouwen van zijn trui over de andere mouw rolde, zodat ze als een losse knoop tegen zijn borst vielen. Omdat hij dit waarschijnlijk al deed sinds hij een tiener was, ging het in één achteloze, natuurlijke, en o zo stijlvolle beweging.

'Mooie trui,' complimenteerde ze hem en ze voelde aan het kasjmier om zijn schouder.

'Vind je mooi?' vroeg hij en hij wierp haar een zijdelingse glimlach toe.

O... ik vind mooi, ik vind zeker mooi, dacht Annie.

'Waarom jij niet voor jezelf een bedrijf hebben?' vroeg meneer B. 'Je winkel prachtig, waarom jij nog werken voor The Store?'

'Goede vraag,' gaf ze toe. 'Waarom verkoopt u uw prachtige tassen niet op het internet?'

Hij trok weer zijn schouders op met dat handgebaar. 'Ik denk dat we moeten praten,' zei hij en hij draaide zijn bureaustoel zodat hij met zijn gezicht naar haar toe zat, 'ik ben op zoek naar agent in Londen. Iemand die werkt met mij samen en mijn tassen verkoopt in Londen. Misschien jij,' hij wees naar haar met zijn beide wijsvingers, 'misschien jij, mizz Annie, degene die dit met mij doen?'

Annie kon haar oren niet geloven, voelde dat haar glimlach zich van de ene kant van haar gezicht naar de andere verspreidde. De charmante meneer Bellissimo, met zijn Aladdin-grot vol prachtige tassen, wierp haar een kans toe als deze... en ze hadden elkaar nog maar net ontmoet!

Het was grappig dat er sommige mensen zijn met wie het gewoon klikte. Ook al begrepen zij en meneer B niet alles wat ze elkaar probeerden te vertellen, ze geloofde niettemin dat ze elkaar perfect aanvoelden en ze voelde dat een vaag, gelukkig en warm gevoel zich van haar meester maakte. Ze dacht niet dat het alleen aan de wijn lag.

'Annie, we moeten gaan,' riep Dinah vanuit de winkel.

'We moeten praten,' stemde Annie in met meneer B, 'maar ik moet nu terug naar de villa, mijn zus en haar kleine meisje zijn erg moe.'

'Ja,' knikte hij begrijpend, 'maar jij komt morgen terug,' zei hij, wat eerder klonk als een mededeling dan een vraag, 'in de middag? Dan wij praten over zaken?'

'Ja!' stemde ze opgewekt in. 'Fantastico! Maar ik koop nu eerst de tas van Saint Yves Laurent, voor het geval iemand anders me voor is.'

Nadat Annie, Dinah, Billie en al hun aankopen eindelijk in Mario's zilverkleurige sedan waren geladen, was het al ruim zeven uur geweest, en Dinah vroeg plotseling, alsof het haar pas net te binnen schoot: 'En Connor en Lana dan?'

'O, ja!' Annie schaamde zich toen ze zich realiseerde dat ze geen moment aan hen had gedacht... en had ze niet gezegd dat ze hen om zes uur bij het café zouden oppikken?

'Ik probeer ze wel even te bellen, even kijken of ik bereik heb...' zei ze tegen Dinah en ze voegde eraan toe, meer om zichzelf dan Dinah gerust te stellen: 'Maar weet je, het is een grote jongen en een behoorlijk nuchtere ook, dus ik ben er zeker van dat hij voor Lana en zichzelf kan zorgen. Ze hebben ondertussen vast al een taxi naar huis genomen.'

Annie probeerde haar dochter op haar mobieltje te bellen, maar ze kreeg haar voicemail, dus belde ze Connors nummer en hoorde de telefoon overgaan.

Na lang overgaan werd de telefoon opgenomen, maar toen het enige wat ze aan de andere kant van de lijn hoorde een opgewekt maar erg onduidelijk uitgesproken 'Hallo... hallo, wies dit? Oeps!' was, waarna er een gekletter klonk en de verbinding uitviel, was ze er plotseling niet meer zo zeker van dat Connor Meneer Verantwoordelijkheid was.

Ze keek naar Dinah en zei ongerust: 'Dat was Connor en hij klonk volledig van de kaart.'

'Kan niet! Hij is tegenwoordig zo schijnheilig over dat drinken. Dit kan niet. Probeer het nog eens.'

De telefoon ging weer over, maar schakelde dit keer meteen over naar de voicemail.

'Connor, bel me terug!' klonk Annies dringende boodschap. 'Hebben jij en Lana een lift terug naar de villa nodig? We lopen nu naar de auto.'

Toen ze bij de huurauto op het parkeerterrein aankwamen, was het daar vrijwel volledig uitgestorven. Er stonden slechts een paar motoren en Vespa's in de hoek geparkeerd, van de jongeren die 's avonds in het centrum uitgingen.

Dinah, gebukt onder het gewicht van een slapende Billie, besloot in de auto te wachten totdat alle boodschappentassen en pakketten door Mario in de kofferbak waren overgezet. Hij kreeg zijn veertig euro van Annie, en daar uiteraard nog een gulle fooi bovenop.

'Ik moet even rondlopen en kijken of ik ze ergens zie,' waarschuwde Annie Dinah. 'Ik kan ze telefonisch niet te pakken krijgen en Ed zei dat ze niet naar de villa waren teruggekomen.'

Ed had aan de andere kant van de lijn geïrriteerd geklonken. Hij begreep niet waarom het winkelgezelschap nog niet terug was, laat staan waarom de helft ervan werd vermist. 'Wat bedoel je met dat je even gaat rondkijken om naar Connor en Lana te zoeken?' vroeg hij verbaasd. 'Ben je ze kwijtgeraakt? Ze zijn geen handschoenen, hoor! Normaal gesproken raken mensen als ze een stad gaan bezoeken niet hun dochter en beste vriend kwijt! Ik heb je hier nodig,' snauwde hij, 'je tante en ik hebben niets anders meer om over te praten dan het weer.'

Annie haastte zich langs een aantal onverstoorbare cafés en restaurants waar het er, voor een vrijdagavond, erg rustig uitzag. Er hingen slechts een paar mensen rond, die antipasta aten of aan het relaxen waren met espresso's of glazen wijn.

Maar het duurde niet lang voordat Annie het ruige café aan het eind van de straat vond, waar Connor druk bezig was een groep meezingers te begeleiden, terwijl Lana werd vermaakt aan een tafel die was bezet door drie zeer attente Italiaanse tienerjongens.

Annie stapte rechtstreeks op Connor af, pakte hem bij de lurven en zei hem vriendelijk maar dringend dat het tijd was om naar huis te gaan. Ze had meer dan genoeg ervaring met een dronken Connor. Het was de vreemd nuchtere Connor met wie ze lastig kon omgaan.

Ondanks Connors protesten dat er een eind kwam aan zo'n leuk feestje, leidden Annie en Lana hem ieder bij een arm naar de frisse buitenlucht.

'Halleluja,' verklaarde hij toen ze de bar uit waren, 'ik ben weer helemaal aan de drank. Als ik denk aan alle dronken tijden die ik heb gemist! Ik moet wel knettergek zijn geweest! Ik was gewoon vergeten hoe leuk het is om kachel te zijn... lam... lazarus, ladderzat.. .'Hij keek theatraal naar de met sterren bezaaide nachthemel, voordat hij uitriep: 'en hartstikke toeter!'

Terwijl ze hem over de stoep meetroonden, ging Connor verder: 'Hector zegt dat iedereen in Schotland op vijftig verschillende manieren kan beschrijven hoe dronken ze zijn. Ik moet hem meteen opbellen en hem vertellen hoe slim ze zijn!'

Connor tastte onhandig in zijn broekzak naar zijn mobiele telefoon en liet die prompt op de stoep vallen.

'Morgen misschien, lieverd,' suggereerde Annie, die bukte om zijn telefoon voor hem op te rapen.

'Het is allemaal een kwestie van matigen!' riep Connor door de stille zijstraat. 'Het is niet alles of niets, het is een kwestie van matigen!' Tegelijkertijd struikelde hij over een straatkei en als Annie en Lana hem niet stevig vast hadden gehad, zou hij door de lucht zijn gevlogen en plat op zijn knappe gezicht zijn geland.