8

Laura thuis

Blauwe, flanellen pyjama (Topshop)

Blauwe, schaapswollen laarzen (Ugg)

Tot op de draad versleten blauw-met-rode ochtendjas (van haar vader)

Geraamde kosten: €110

'Is die nieuw?'

Terwijl Annie door de voordeur van haar huis snelde, liet ze alles behalve de nieuwe tas in de gang vallen (hij was er nog niet klaar voor om op een hoop op de grond te worden gegooid) en rende de twee trappen op.

'Owen!' riep ze uit. 'Het spijt me verschrikkelijk!' Ze snelde zijn slaapkamer in, waar het al donker was en de lichten uit waren, en ze kroop naar de rand van zijn bed.

Owens ogen waren gesloten, maar hij deed ze sloom open toen hij haar stem hoorde.

'Hoi!' fluisterde ze en ze haalde een hand door zijn warrige haar. 'Het spijt me zo erg dat ik er niet bij kon zijn. Iemand moest voor me invallen, maar ze konden allemaal niet, dus ik kon pas na negen uur weg.'

'Geeft niet,' zei Owen slaperig maar vrolijk, 'het was heel goed gegaan en Ed zegt dat we nog veel meer gaan optreden.'

Annie boog zich over hem heen en drukte een kus op zijn wang. 'Wil je het zondag voor me spelen, als ik thuis ben en we 't kunnen inhalen?'

'Ja.'

'Welterusten.' Ze haalde nogmaals een hand door zijn haar: ze kon het zachte, warrige en iets te lange jongenshaar nooit weerstaan.

Vervolgens stak ze de overloop over en klopte op de deur van Lana's kamer. Lana lag onderuitgezakt op haar bed met haar laptop voor zich opengeslagen. Annie betwijfelde dat ze een essay schreef of voor haar huiswerk onderzoek deed op internet. Ze was waarschijnlijk druk met e-mailen naar Andrei en alle andere mensen die ze over slechts een paar uur weer zou zien.

Annie ging op een stoel zitten, klaar om wat met haar dochter te kletsen, maar Lana zag er humeurig en weinig toeschietelijk uit.

'Heb je een leuke dag gehad?' waagde Annie te vragen.

'Prima,' zei Lana, hoewel haar over elkaar geslagen armen en samengeknepen lippen iets anders suggereerden.

'Gaat het allemaal goed?' vroeg Annie.

'Prima,' zei Lana nogmaals.

'Hoe is het met Andrei?'

'Prima! Mam, is het goed als ik over een minuutje naar beneden kom? Ik moet even iets afmaken.'

Annie, die zich beledigd voelde, stond op, pakte haar handtas en zette koers naar de deur.

Maar toen zag Lana de tas en moest wel vragen: 'Is die nieuw?'

'Ssst!' Annie drukte een vinger op haar lippen en glimlachte samenzweerderig.

Lana stond op om hem beter te bekijken en haar ogen werden groot van verbazing. Dat is nou mijn meisje, dacht Annie trots.

'Is dat echt een Yves Saint Laurent?' vroeg Lana ondanks dat ze het labeltje al had gezien.

'Ssst!' herhaalde Annie.

'Hier ga je echt zo erg problemen mee krijgen! Hij is prachtig, mag ik hem vasthouden?'

'Nee! Nee!' Annie weerde haar af. 'Laat dat maar uit je hoofd! Jij gaat nooit ofte nimmer deze tas lenen. Afblijven! Nu moet ik naar beneden om Ed gedag te zeggen.'

'Dan kun je die beter hier laten. Hij vermoordt je.'

'Hij heeft het niet eens in de gaten.'

'Hij is niet op z'n achterhoofd gevallen, weet je.'

'Nee, maar hij heeft geen oog voor de delicate dingen in het leven.'

'Hoi, schat!' Annie begroette haar man enthousiast. Hij zat op de bank in de woonkamer met zijn rug naar haar toe. Dus kwam ze van achteren op hem af, glipte haar armen om hem heen en wilde over de bankleuning heen naast hem neer ploffen.

Maar hij greep haar armen vast en trok ze weg van zijn borst, alsof hij haar van zich af wilde duwen.

'Ik weet het, Ed, ik weet het. Het spijt me van het vioolgedoe. Ik ben al boven geweest om mijn excuses aan Owen aan te bieden.'

'Vióólgedoe?!' herhaalde Ed met wat verhitte stem. 'Vioolgedoe? Annie, het schoolstrijkkwartet had zijn eerste optreden. We hadden ontzettend veel geoefend, echt veel, en er zijn twééhonderd mensen komen kijken. Owen was werkelijk fantastisch en je hebt het allemaal gemist! En nog erger, ik denk niet dat je het ooit zult begrijpen.'

Annie was verbaasd dat Ed zo geïrriteerd was. Ze liep om de bank heen en ging voorzichtig naast hem zitten.

'Met Owen gaat het erg goed, voor een groot deel dankzij jou,' zei Annie tegen hem, volkomen oprecht en dankbaar. 'Ik zou gekomen zijn. Ik wilde echt graag komen. Ik kon alleen... niet op tijd een invaller vinden.'

Ed zag er nog steeds heel kwaad uit, en daar was ze niet aan gewend. Hij was wel eens wat humeurig, maar dat kon meestal met seks of voedsel worden opgelost. Dat waren twee grote rivalen in zijn leven.

'Maar hoe is jouw dag gegaan?' vroeg hij haar plotseling. 'Nog groot nieuws? Grote beslissingen? Nog iets waar ik van moet weten?' Hij klonk ongewoon bits.

'Nee.' Ze was een beetje onthutst. 'Nee, het was een volkomen normale dag. Ik kon alleen niemand vinden die mijn laatste afspraak kon overnemen, dus ik moest blijven.'

'Dus er is helemaal niets wat je me wilt vertellen?' vroeg hij nogmaals.

'Nee... ik dacht van niet...' Ze keek hem behoedzaam aan. Hij gedroeg zich vreemd. Zou hij echt niet over dit optredengedoe heen komen? Hij kon onmogelijk van de tas af weten. Dat kon niet.

'En waarom kreeg ik dan een bevestigingstelefoontje van ene Nicole Wilson die me liet weten dat de mede-eigenaar van mijn woning de hypotheek met 35.000 euro gaat verhogen?' vroeg Ed zo kalm als hij maar kon opbrengen.

Annies mond viel open en bleef even open. Bevestigingstelefoontje? Bevéstigingstelefoontje?! Waarom had Nicole haar daar niets over verteld? Nicole had een ongelooflijk lang en gedetailleerd relaas gehouden over de voorwaarden en zo... was het mogelijk dat Annie het gewoon niet had gehoord? Maar Ed opbellen? Er was geen sprake van dat Nicole iets gezegd zou hebben over Ed opbellen. Dat zou Annie toch zeker wel hebben gehoord?

'Nog geen week geleden...' Ed draaide zijn gezicht naar haar toe. Hij dreigde haar er nu flink van langs te gaan geven,'... stemde je ermee in dat over grote aankopen moet worden overlegd. Met mij. Hallo! Je partner. De nieuwe man in je leven. Je wederhelft. Degene die vier avonden per week op je kinderen past en de rest van de tijd meestal ook, voor zover ik kan overzien. Degene die diepgaande, levensbepalende gesprekken met je dochter voert omdat je er nooit voor haar lijkt te zijn. En als je er wel bent, wil je alleen maar over nagellak praten.'

Nou, dat was de limit. Nu was hij te ver gegaan. Annie voelde haar adem in haar longen opstijgen, ze leek te snel in en uit te ademen. Ze keek hem nijdig aan. 'Weet je, Ed, ik wou dat je me niet vertelde hoe ik mijn leven moet leiden! Of hoe met mijn gezin om te gaan. Dat zijn jouw zaken niet!'

'Dat zijn mijn zaken wel degelijk!' schreeuwde hij direct terug. 'En ik wil ook dat ze dat zijn. Je woont nu met mij, je kunt niet alles altijd maar op eigen houtje doen. Daarbij, dit is ons huis, en je kunt zo'n grote beslissing over geldzaken niet nemen zonder het me op z'n minst te laten weten! Dat is gewoon beledigend.'

'Ik heb jouw hulp niet nodig,' hoorde ze zichzelf terug schreeuwen. 'Ik heb geen behoefte aan je adviezen en ik wil niet dat je je ermee bemoeit!'

'Dat is ook een mooie boel, Annie,' was Eds antwoord. 'Misschien wil je me hier überhaupt niet hebben? Misschien wil je wel gewoon weer graag alleen wonen? Eens kijken hoe dat je bevalt!'

'Prima!' Ze greep naar haar handtas, maar Ed onderschepte hem onmiddellijk, trok hem naar zich toe om hem beter te bekijken, en riep uit: 'O, mijn god! Je had het beloofd! Je had gezegd dat je eerst met mij zou overleggen voordat je iets van meer dan tweehonderd euro zou aanschaffen. En ik weet dondersgoed dat deze veel meer heeft gekost.' Hij haalde diep adem en stak haar door eraan toe te voegen: 'Ik kan je echt niet vertrouwen.'

'Hou je mond!' riep Annie, die inmiddels net zo kwaad was als hij, kwaad omdat ze zich zo vernederd en betrapt voelde.

'Het is mijn geld en mijn leven. En het zijn mijn kinderen,' voegde ze eraan toe, van haar stuk gebracht door zijn kritiek.

Half verblind door tranen griste ze de tas weg en stapte kwaad door de voordeur, die ze met een luide knal achter zich dichtsloeg.

Buiten was het verrassend kil en donker. Maar ze was dan ook zonder jas vertrokken, de tweede misstap die ze had begaan. Haar eerste misstap was het huis uitlopen. Nu ze buiten stond, had ze meer dan genoeg tijd om in te zien dat het altijd verkeerd was om in een nijdige bui het huis uit te stormen. Want uiteindelijk moest je toch weer met de staart tussen de benen terug.

Dit was haar eerste grote ruzie met Ed. Zij en Roddy, haar eerste man, hadden talloze verhitte ruzies en woordenwisselingen gehad en als ze erop terugkeek, bedacht ze dat het te maken had met hoe jong ze waren.

Ze was gaan geloven dat zij en Ed nooit grote ruzies en verhitte woordenwisselingen zouden hebben. Dus ze was verbluft door deze uitbarsting. Ze had een bloedhekel aan geschreeuw. Het leverde toch nooit wat op, behalve dan een hoge bloeddruk. De kans werd aanzienlijk groter dat je voor je vijftigste aan een hartaanval stierf.

Nu ze hier buiten op straat stond, besloot ze dat ze naar de dichtstbijzijnde kroeg zou gaan; er was wel een leuke in de hoofdstraat, waar ze even tot bedaren kon komen. Misschien ging ze Connor opbellen en zou hij met haar een biertje komen drinken. Of mineraalwater. Wanneer zou hij in hemelsnaam ophouden met dat AA-gedoe?

Ze liep kordaat verder en maakte aanstalten om haar mobieltje uit haar zak te vissen, maar sloeg geen acht op de man die vanaf de zijkant op haar af jogde en die plotseling een arm omhoog stak, vlak voor haar gezicht. Voordat Annie ook maar in de gaten had wat er gebeurde, voelde ze een verschrikkelijk pijnlijke klap op haar voorhoofd en viel ze hulpeloos achterover.