21

Lana in mineur

Zwarte, gebreide tuniek (uit moeders garderobe)

Zwarte legging (Asda)

Zwarte baseball-laarzen (Converse)

Zwart humeur (zelfgemaakt)

Geraamde kosten: €50

'We hadden nooit weg moeten gaan!'

Maandagavond, tegen negen uur, kwam de taxi die ze vanaf het treinstation hadden genomen voor hun huis tot stilstand, en Annie stak haar hoofd uit het raampje om het beter te kunnen zien. Het was onheilspellend donker in huis. Alleen het buitenlicht was aan, en ze wist dat daar een tijdmechanisme op was aangesloten.

Ze had nog steeds geen woord van Ed vernomen. Ze had hem regelmatig op zijn mobieltje geprobeerd te bereiken, en verscheidene berichten achtergelaten, variërend van chagrijnig, berouwvol en smekend, tot gewoonweg kwaad. Maar hij had geen enkele keer teruggebeld. Uiteindelijk, vlak voordat ze vanaf het vliegveld van Ancona vertrokken, had ze hem ge-sms't 'U R een klootzak', waar ze al spijt van had zodra ze op verzenden had gedrukt.

Ze had geprobeerd de laatste anderhalve dag van de vakantie voor iedereen gezellig te maken, vooral voor de drie kinderen. Ze waren uit eten geweest, hadden 's avonds laat gezwommen, van de zon genoten en zelfs een excursie gedaan naar wat bouwvallige, Romeinse ruïnes, omwille van Owen.

Maar zondagavond, toen Owen tegen Annie aan lag genesteld en haar vroeg of Ed was vertrokken omdat hij met Billie in de waterput was gevallen, stond Annie het huilen nader dan het lachen.

'Nee,' zei ze nadrukkelijk tegen haar zoon, en ze legde stevig een arm om hem heen, 'dat moet je niet denken. Het was niet helemaal oké wat je hebt gedaan, maar we maken allemaal wel eens fouten, lieverd,' had ze hem verzekerd. 'Het is allemaal goed gekomen en niemand die er nog aan denkt. Nee, Ed had ruzie met mij. Maar als we thuiskomen, gaan we het uitpraten en komt alles weer goed.'

'Maar Ed schreeuwde tegen me voordat hij wegging,' vertrouwde Owen haar toe. 'Dat was niet erg leuk. Hij zei dat ik in het zwembad niet zo ruw met Billie moest omgaan, maar we speelden gewoon oorlogje en ze lachte.'

'Maak je alsjeblieft geen zorgen,' had Annie hem getroost, 'ik weet zeker dat we het allemaal weer goedmaken.'

Maar vanbinnen was ze woest dat Ed niet alleen haar van streek had gemaakt, maar ook haar zoon. En Lana ook, daar was Annie zeker van, ook al waakte Lana ervoor om er iets over te zeggen.

In Standsted had Annie de uitgeputte Billie, pukkelige Dinah en Connor met zijn bepleisterde neus uitgezwaaid, omdat zij samen een taxi naar huis namen. Door al het gewinkel van Annie hadden ze zo veel bagage dat zij en de kinderen een eigen taxi nodig hadden.

'Kop op,' had Connor haar geïnstrueerd, 'ik weet zeker dat jij en die leuke man er wel uitkomen. Dat moet ook wel,' voegde hij eraan toe, 'want anders gaan we zijn kookkunsten veel te veel missen.'

Maar toen Annie en haar kinderen hun bagage door de voordeur naar binnen sleurden, werd duidelijk dat er niemand thuis was.

'Waar is hij naartoe?' vroeg Owen, die het niet nodig vond Eds naam

te noemen omdat ze allemaal hetzelfde dachten.

'O, hij is vast uit, ik weet zeker dat hij zo weer thuiskomt om ons te zien,' zei Annie tegen hen, maar ze had echt verwacht dat hij thuis zou zijn.

'Misschien maakt-ie wel avondeten voor ons,' zei Owen hoopvol.

'Maar waar zijn de katten? Ze hadden vanmorgen teruggebracht moeten worden. Hij heeft de katten vast meegenomen,' wees Lana hen erop, omdat er van Hoover en Dyson, de grote, zwarte, harige bontjes, die gewoonlijk spinnend de gang op kwamen zodra er iemand door de voordeur kwam, geen spoor te bekennen was.

'Hij heeft de katten meegenomen!' herhaalde Lana, die inmiddels geschokt klonk.

'Ik kan het niet geloven,' zei Annie, meer tegen zichzelf dan de kinderen.

Ze draaide zich om en sloot de deur achter hen, liet al haar spullen in de gang vallen en snelde naar de slaapkamer die ze met Ed deelde. Hier zou toch wel iets te vinden zijn? Een briefje, een uitleg, een aanwijzing... iéts?

'Leg je spullen in jullie kamer,' zei ze over haar schouder tegen de kinderen, 'ik ga er proberen achter te komen wat er aan de hand is.'

Het was erg netjes in hun slaapkamer. Het zag er bijna precies zo uit als Annie dacht dat ze het hadden achtergelaten. Maar toen ze goed om zich heen keek, zag ze het belangrijke verschil.

Eds tweede, grotere koffer lag niet op zijn plaats boven op de kledingkast. Met een zwaar hart opende ze de kast en zag dat niet alle, maar wel het grootste deel van zijn kleding weg was.

'Nee,' hoorde ze zichzelf tussen twee ademhalingen door zeggen.

Annie keek wanhopig de kamer rond op zoek naar nog een aanwijzing, en haar blik viel op haar nachtkastje.

Daar lag het, het angstaanjagende briefje. Netjes in tweeën gevouwen.

Annie liep met een klemmend gevoel in haar borst naar het kastje toe, en haar gedachten gingen razendsnel. Stel dat Ed genoeg van ze

had? Stel dat tante Hilda hem met haar woorden had vergiftigd en hem voor altijd tegen hen drieën had opgezet? Stel dat hij Giovanna had opgebeld en haar in Italië had gezien, had besloten dat zij de ware voor hem was, zijn boeltje en katten bij elkaar had geraapt en naar haar was teruggegaan?

Haar handen trilden paniekerig op het moment dat ze het briefje oppakte, waardoor ze het met moeite open kreeg... met moeite de letters kon lezen... Maar de woorden legden geen puzzelstukjes op de hun plaats, want er stond slechts: ik ben bij hannah.

Dat was alles, alsof hij elk moment weer tevoorschijn kon komen.

ik ben bij hannah, las ze nogmaals. En nogmaals. Hij was naar zijn zus gegaan? Waar was dat nou weer goed voor? Wat had dat nou voor zin? Wat wilde hij hiermee zeggen?

Er vlamde woede in haar op omdat hij weigerde met haar te praten, haar te zien of haar op wat voor manier dan ook onder ogen te komen. Ze verkreukelde het briefje en gooide het uit het raam. Nou, dat was het dan. Ze zou haar jas aantrekken, de autosleutels pakken en naar Hannahs huis gaan, nu meteen. Ze had het helemaal gehad met die koppige stilte. Ed zou met haar praten. Niets kon worden opgelost totdat ze een fatsoenlijk gesprek zouden hebben. En ze zou het geen seconde langer uitstellen...

'Mam!' riep Owen vanuit de hal.

'Ja?'

'Ik heb honger.'

Oké, ze zou langs Hannah gaan zodra ze iets te eten voor hun drieën had klaargemaakt.

Annie snuffelde in de koelkast en de vriezer. Ed was duidelijk een tijdje thuis geweest: er stond een pak verse melk en er waren ook eieren en brood.

Ze deed aardappels in de oven en pakte de braadpan uit de kast voor de eieren. Het was Eds braadpan, van gecarboniseerd staal of zoiets... hij moest met olijfolie worden afgenomen en mocht nooit worden afgewassen. Meestal bleef ze er ver vandaan, maar nu zette ze hem met een klap op het fornuis, vastbesloten de pan te beschadigen als ze dat kon.

"Vraag even of Lana naar beneden komt, als je wilt,' zei ze tegen Owen toen het eten klaar was en ze de pan in een laag afwaswater in de gootsteen had gezet.

'Komt Ed niet?' vroeg Owen.

'Nee, nu niet,' antwoordde Annie zonder zich naar haar zoon om te draaien. Ze wilde niet dat hij nog meer vragen stelde.

'Oké,' zei Owen en hij liep de kamer uit om zijn zus te halen.

Toen Lana de keuken binnenkwam, zag Annie meteen dat er iets aan de hand was, en niet alleen omdat Lana van top tot teen in het zwart was gekleed.

'Ga lekker zitten, lieverd,' zei Annie vriendelijk, 'je hebt vast honger.'

'Nee, hoor,' antwoordde Lana gespannen.

'Alsjeblieft,' drong Annie aan, 'eet wat.'

Ze had ongeveer een aardappel en een klein hoekje van haar omelet op toen Lana er uitflapte: 'Andrei belt me steeds niet terug en reageert niet op m'n sms'jes.'

'Nou, dan zitten we in hetzelfde schuitje,' zei Annie somber.

'En Greta zegt,' vervolgde Lana, 'Greta zegt dat ze hem op het feestje van zaterdagavond Daisy zag omhelzen.' Deze onthulling werd gevolgd door snikkende uithalen.

Dit nieuws veroorzaakte een soort blij verraste glimlach op Owens gezicht, want Lana had al eens eerder wekenlang liefdesverdriet om een vriendje gehad en dat vond hij behoorlijk vermakelijk. Maar de glimlach verdween snel toen hij Annies waarschuwende frons zag.

'O, lieverd,' zei Annie zo meelevend en bezorgd als ze kon opbrengen, 'weet Greta dat zeker?'

Toen Lana hierop knikte en van ellende bleef snikken, kon Annie niets anders uitbrengen dan: 'O, Lana, lieverd, wat vreselijk. Wat rot voor je.'

'We hadden nooit weg moeten gaan!' jammerde Lana. 'Als we niet naar Italië waren gegaan, was dit allemaal niet gebeurd!'

Annie sloeg een arm om haar dochter. Dit ging een lange avond vol tranen en snotterige zakdoekjes worden. Ze zouden ongetwijfeld de belastingvrije chocolade moeten aanbreken. Annie zou haar verhaal over overspelige vriendjes uit de kast moeten halen: dat ze nergens goed voor zijn en dat je ze nooit meer mocht terugnemen.

En elke confrontatie met Ed in het huis van zijn zus zou moeten wachten tot ze morgen klaar was met werken.