5

Svetlana in The Store

Witte overhemdjurk met stroken (Burberry Prorsum)

Zwart-witgestreepte hakken (Christian Louboutin)

Wit geweven leren draagtas (Bottega Veneta)

Knip- & verf- en föhnbeurt (door Nicky Clarke zelf)

Lippenstift van Signature (Chanel)

Diamanten (echtgenoot 1 en 2)

Geraamde kosten: €50.000

'Maar is de mijne dan geen scháááátje?'

 

Aaaannah!'

Annies favoriete Russin stormde met voor zich uitgestrekte armen door de fluwelen gordijnen van de personal shoppers-ontvangstruimte.

Svetlana Wisneski. Niet dat ze nog lang Wisneski zou heten. De voormalige Miss Oekraïne had nu een voorlopig echtscheidingsvonnis van haar derde echtgenoot, de gasmagnaatmiljardair, ofwel Igor Aardappelgezicht de Derde', zoals ze hem in de ontvangstruimte hadden gedoopt.

Je zou denken dat een riante regeling, je eigen vierverdiepingenwoning in Mayfair en alles-voor-de-kinderen-wordt-voor-de-rest-van-hun-leven-betaald toereikend zou zijn. Maar voor Svetlana kon het nooit ofte nimmer genoeg zijn. Momenteel was ze haar vierde bruiloft

aan het voorbereiden, met Harry Roscoff, haar echtscheidingsadvocaat.

'Ik weet het, ik weet het, het gebeurt zelfs in Sex and the City. Toch? Die behaarde, kale man, die heet ook Harry, toch? Maar is de mijne dan geen scháááátje?'

Svetlana had haar digitale camera tevoorschijn gehaald om Annie een foto te laten zien van toen ze Harry net had leren kennen. Annie zag een kleine, gedrongen vent van eind vijftig. Maar het uiterlijk van een man had voor Svetlana nooit echt een bijzondere rol gespeeld, ze was alleen maar geïnteresseerd in zijn banksaldo.

De volgende foto werd ingeluid met de woorden: 'Maar kijk nou toch eens naar die tóga.'

Op de foto stond een van Londens meest gerespecteerde echtscheidingsadvocaten, gekleed in een donkere toga met een witte advocaten-pruik op zijn hoofd, gezeten op een enorm en onopgemaakt bed.

'Hij moest van mij zijn toga in de slaapkamer dragen,' vertrouwde ze Annie met zachte stem toe, 'veel, veel opwindender. Arme man. Vijfendertig jaar met een Engelse getrouwd geweest. Vergeten waar z'n penis voor dient! Dus ik helpen het hem te herinneren!' zei ze, waarbij ze een hese, aanstekelijke lach uitstiet.

Vandaag gaf Annie het naar verluidt negenendertigjarige toonbeeld van Russische fysieke perfectie een verwelkomende omhelzing. Svetlana, zo lang als een standbeeld, was de trotse eigenares van gespierde, atletische rondingen, een strakke, platte buik en geweldige billen en borsten die iets waren vergroot, maar alleen met het zachtste, duurste en flexibelste spul.

Om haar strakke gezicht, waarin de gevolgen des tijds met behulp van de allerbeste cosmetische chirurg in Londen waren bestreden, viel haar blonde haar elegant op haar schouders. De strakke witte jurk die ze die dag droeg liet dijen zien die sterk genoeg waren om een man te vermoorden op de typisch Russische manier waarover vrouwen alleen maar kunnen fantaseren.

Een schitterend, twinkelend zwaar hangertje wees recht naar haar twee prachtige aanwinsten. Volwassen mannen als Harry Roscoff waren bereid hun echtgenoten, huizen, bezittingen, bedrijven, investeringsportfolio's en zelfs hun aanzien te verliezen om tussen die twee aanwinsten in te duiken en alles op het spel te zetten voor een vrouw als Svetlana.

'Hij is een miljonair, geen miljardair,' moest Svetlana over Harry toegeven, 'en ik ben bijna net zo rijk als hij. Maar na Igor wilde ik een heel lieve man. Een man die van me houdt, het me niet moeilijk maakt. Een rustig, duur leven, dat is het enige wat ik nu wil. Daarbij, ik ben inmiddels te oud voor miljardairs van onder de tachtig,' verklaarde ze nuchter, alsof er officiële trouwregels voor miljardairs bestonden, 'en wat is daar nou leuk aan? Een deflbrillator in de slaapkamer en na zijn dood alleen maar geknok om het geld met de familie. Arme, arme meisjes,' zei ze vol medeleven.

'Nee, ik goede advocatenvrouw zal zijn, niet?' Ze gaf Annie een knipoog. 'En ik Harry zeer, zeer gelukkig maken.'

Bevrijd uit de zachte en heerlijk ruikende warmte van Svetlana's omhelzing, had Annie nu medelijden met de Engelse die vijfendertig jaar lang Harry's echtgenote was geweest. De arme vrouw had geen schijn van kans gehad. Niet wanneer Svetlana haar twee raketten op Harry richtte en met beide lopen op hem vuurde.

'Waarom ben je hier?' Annie had eindelijk kans om het te vragen. 'Ik vind het altijd leuk om je te zien, lieverd, maar je staat niet op mijn lijst.'

'Ik weet het, ik heb vriendin meegenomen, ze is in de winkel kijken.' Svetlana ging op de helderroze sofa zitten, waarbij haar jarretels vluchtig zichtbaar waren, evenals een been dat zo precies de juiste kleur en zachtheid had dat zelfs Annies blik er onwillekeurig naartoe werd getrokken. Zo sexy was Svetlana.

Maar het zat zo: Svetlana was eigenlijk een heel goede echtgenote. Als ze eenmaal aan de haak was geslagen, was ze overdreven trouw, een grote steun en toeverlaat, en ze had oprecht van iedere echtgenoot gehouden. Maar ieder van hen had haar opzijgezet voor een jonger exemplaar. Of was gestorven.

Annie hoopte dat Harry voor altijd zou zijn, zodra zijn peperdure scheiding rond was. Annie hoopte ook dat Svetlana binnenkort heel geschikt zou zijn om als investeerder voor haar bedrijf te benaderen.

'Mijn vriendin Kelly-Anne heeft bij jou geboekt. Ze heeft een make-under nodig,' vervolgde Svetlana's op fluistertoon, misschien omdat ze verwachtte dat de vriendin elk moment kon binnenkomen. 'Ze is veertig geworden en pffff!' zei ze met krachtige handgebaren in de richting van haar gezicht. 'Alles wat beweegt ingespoten, haar wangen opgevuld met haar kont, al die dingen! Botox: verschrikkelijk! Je kunt nooit kwaad worden, je loopt de hele dag als een robot rond!' Svetlana trok haar gezicht volledig strak en zei met monotone stem: 'Ik ben ontzettend kwaad op je, ontzettend gekwetst, jij slechte Pol Pot met je aardappelgezicht.

Mid-section facelift, veel beter,' voegde ze eraan toe. 'Hoe dan ook, haar kinderen - goede jongens, op school met mijn jongens - en alle andere kinderen daar, noemen haar de high-class hoer. Zo ziet ze eruit! Ik zeg steeds tegen haar, echtgenoot gaat heus niet weg omdat jij veertig en heel kleine fronsrimpel hebt en niet altijd minirokje draagt... maar wat weet ik ervan? Mij ook overkomen.' Ze haalde met een theatraal gebaar haar schouders op.

Annie vermoedde dat Svetlana zelf veertig was geworden. Ze was nu al net iets te lang negenendertig. En ze had zonder meer wat aan haar gezicht laten doen... maar het was een kwestie van hoeveel en bij deze vriendin moest duidelijk het een en ander worden afgestemd.

'Het is niet goed,' voegde Svetlana eraan toe, 'niet voor de schooldeur, ha?'

Voordat Annie iets kon antwoorden, wankelde de betreffende vriendin de ontvangstruimte in, waardoor Annie haar onmiddellijk een verwelkomende warme glimlach toewierp, terwijl ze de vrouw goed en uitgebreid opnam.

Ze balanceerde voorzichtig op acht centimeter hoge hakken en was ingesnoerd in een zwarte omslagjurk met korte mouwen, die zo strak zat dat ze bijna ingezwachteld leek.

Ja, het gezicht boven haar decolleté zag er jonger uit dan de iets gerimpelde borsten en de hals, maar Annie kon het gezicht onder dat monsterachtige kapsel nauwelijks onderscheiden.

Op het hoofd van de arme vrouw rustte een enorme en paarszwarte bijenkorf met een scherp afgesneden pony, en er vielen dikke lange lokken om haar schouders. Het was zo gestyled en gelakt dat zelfs de lokken er knapperig uitzagen.

Annie dacht even goed na: charmant Addams family-achtig, inderdaad, maar het was een look. Misschien wilde de vrouw helemaal niet veranderen. Misschien vond haar man wel dat ze er prachtig uitzag. Misschien waren het alleen andere vrouwen, zoals Svetlana, die dachten: halló! Morticia!

Annie was nooit zo gebrand op de vrouwen die door hun vriendinnen hierheen werden meegesleurd. Ze leefde naar de psychologische mantra dat je niemand kunt veranderen tenzij die dat zelf wil. Hoe dan ook, ze was hier om advies te geven over nieuwe kleding. Het kapsel had niets met haar te maken.

'Oké! Jij bent Kelly-Anne, hè?' Annie begeleidde haar naar de sofa waar ze haar naast Svetlana liet plaatsnemen. 'Wat kan ik vandaag voor je betekenen? Waar ben je precies naar op zoek?'

'Nou...' Kelly-Anne leek er niet helemaal zeker van te zijn. 'Ik heb nog nooit zoiets gedaan. Normaal gesproken weet ik altijd precies waar ik naar op zoek ben.'

'Pffff,' mompelde Svetlana niet behulpzaam naast haar. 'Je hebt Annah nodig.'

'Geweldig,' Annie glimlachte naar Kelly-Anne, in de hoop Svetlana's opmerking daarmee teniet te doen. 'Wat nieuwe spullen voor de herfst... een jas? Een tas? Ik heb fantastische nieuwe jurken, net binnengekomen. .. of misschien ben je op zoek naar vrijetijdskleding?'

'Misschien ook knipbeurt,' bracht Svetlana in.

'Nee, nee!' zei Kelly-Anne verontrust. 'Hebben jullie hier ook een kapperszaak?'

'Ja, we hebben inmiddels een nieuwe kapperszaak op de kelderverdieping,' zei Annie haar.

'Kelly-Anne, je hebt knipbeurt nodig,' zei Svetlana volhardend, 'dit kapsel zag er goed uit op je vijftiende. Nu heb je iets moderners nodig.'

Kelly-Anne zag er nu bijna doodsbenauwd uit.

'Nou ja, hoe dan ook,' Annie wierp Svetlana een blik toe zodat ze over het kapsel zou ophouden, 'laten we het over de kleding hebben.'

De pas-sessie was geen groot succes. Kelly-Anne wilde alles zwart en strak. Svetlana en Annie raadden haar van alles aan wat kleurrijk, elegant en stijlvol was, maar Kelly-Anne weigerde.

Het zag ernaar uit dat dit een van Annies zeer zeldzame shopping-impasses ging worden, toen Connor plotseling onaangekondigd de ontvangstruimte in snelde.

'Wat vind je ervan, Annie?' vroeg hij, terwijl hij zijn armen uitstrekte en haar onmiddellijke mening wilde over zijn nieuwe, allerbelangrijkste outfit. 'Ik was met Dale aan het winkelen beneden bij de grotejongensafdeling. Dit is wat we hadden bedacht voor de lunch met Sam Knight. Wat vind je ervan?' Plotseling merkte hij de andere vrouwen in de kamer op.

'Svetlana!' riep hij uit, en hij haastte zich naar haar toe om omstandig haar hand te kussen.

Annie keek hem aan met een blik van: ik ben druk, maak een afspraak, net als ieder ander.

Maar Connor dacht dat ze er afkeuring mee bedoelde. 'Nee? Niet de blazer?' vroeg hij haar. 'Ik dacht ook al dat de blazer een beetje overdreven was. Maar het is Ralph Lauren, schat, en ik ben dol op het kasjmieren t-shirt eronder.'

Hij poseerde voor de passpiegel, zich er maar al te goed van bewust dat hij eruitzag als seks op een stokje, en zelfs Annie kon daar niet omheen.

Kelly-Anne keek verrast en met grote ogen van herkenning naar hem op. Annie hoopte dat dat iets goeds was. Misschien, als Kelly-Anne wist dat ze de beroemde Connor McCabe kleedde, zou ze een piepklein beetje meer openstaan voor wat eerlijk advies.

'Hallo!' smoesde Connor naar Kelly-Anne. 'En ik ben niet Peter Andre, als je dat toevallig dacht.'

'Weet ik!' piepte ze. 'Jij bent Connor McCabe, van The Manor! Ik ben dol op die serie. Ik vind je fantastisch!'

Kelly-Anne, die op dat moment een slanke grijze flanellen broek en een crèmekleurige overgooier droeg (een outfit waarvan ze net tegen Annie en Svetlana had gezegd dat ze er nog niet dood in gevonden wilde worden), staarde hem gefascineerd aan.

'Je ziet er behoorlijk sexy uit in die kleding,' zei Connor grootmoedig tegen haar. 'Daar krijg je mij zelfs opgewonden mee.'

Kelly-Anne was goed genoeg op de hoogte van Connors liefdesleven om te weten dat dat als grapje was bedoeld.

'Maar dat kapsel!' klaagde Svetlana tegen hem. 'Het haar zou zijdeachtig moeten zijn. Bewegen, toch? Connor, zeg het tegen de vrouw.'

'Kom maar bij Connor en ga zitten,' instrueerde hij, terwijl hij er een stoel bij trok en die voor de spiegel zette.

Kelly-Anne gehoorzaamde zonder iets te zeggen. Ze ging op de stoel zitten met haar gezicht naar de spiegel terwijl Connor, die genoot van alle aandacht, zijn handen diep in de donkere slierten stak en ze los schudde.

'Zo stijf als een plank,' luidde Connors vonnis. 'Dat is niet sexy, schatje, we willen door zijde worden gestreeld, niet onze ogen uitgestoken krijgen door een bos takken. Haal er wat vanaf,' drong hij aan, 'kijk nou eens naar die prachtige hals,' hij liet zijn vinger erlangs glijden, 'Pronk ermee!'

'lek!' piepte Kelly-Anne angstig bij de gedachte aan kort haar.

'Ie... jeg...' voegde ze eraan toe. Misschien had ze werkelijk ergens pijn.

'Oeps, volgens mij zit ik hier een beetje vast,' verklaarde Connor toen zijn handen in Kelly-Annes haar begraven bleven. 'Annie, haar haar zit vast aan de knoop van mijn blazer!'

Annie boog zich voorover in een poging te zien wat er vast zat. Vast aan de knoop van zijn blazer? Connor had vier knopen op elke arm. Grote, glanzend gouden knopen, die pompeus en trots op de stof zaten. Kelly-Annes haar zat dwars door alle acht knopen heen verward en in de klit, in de knoop en verstrikt.

Het zou Annie uren kosten om dit op te lossen. Ze begon de boel te ontwarren.

'O, in godsnaam!' zei Connor zenuwachtig. 'Zo erg kan het toch niet zijn? We kunnen het vast op een of andere manier gewoon onder de knopen vandaan vissen.'

Nog een paar lange minuten verstreken terwijl Annie knoeide met de warboel van klitterig haar en hard, halsstarrig koper.

'Yeeeeeie...' was het enige geluid dat Kelly-Anne af en toe voortbracht.

Nee, het gaat niet lukken, lieverds, we zullen óf wat haar óf de knopen moeten afknippen,' verklaarde Annie.

Nou, we kunnen de knopen er weer op naaien, toch?' Connor probeerde kalm en vriendelijk te klinken, terwijl hij er eigenlijk behoorlijk veel spijt van had dat hij de kamer in was gelopen en zich had ingelaten met deze rare vrouw met die haardos.

Waar kan ik een schaar vinden?' vroeg Svetlana met haar diepe, mysterieuze stem.

Annie wist dat de ontvangstruimte alleen piepkleine nagelschaartjes had om verdwaalde draden en nagelriemen af te knippen, en een enorme kledingschaar om hele broekzomen af te knippen... en om af en toe vrouwen te verlossen die in een jurk gevangenzaten. Eén keer had ze een been moeten bevrijden dat zo strak in een skinny jeans zat bekneld dat het been was gaan opzwellen. Ja, als Annie ooit in een tv-serie terecht zou komen, zou die Hoe dodelijk kleding kan zijn heten.

Ze dirigeerde Svetlana naar de lade, er zeker van dat ze een heel eind opschoten als de koperen knopen er met een nagelschaartje werden afgeknipt. Er zou misschien een beetje haar moeten worden opgeofferd, en als het allemaal niet zou lukken, konden ze altijd nog naar de kapsalon beneden. Hoewel Annie er niet zeker van was of ze met Kelly-Anne de hele The Store door wilde lopen met een tv-ster aan haar hoofd gekleefd.

Kelly-Anne had het kennelijk zwaar te verduren. Ze werd erg stil, ze schokte beetje met haar schouders en haar ademhaling was oppervlakkig.

'Komt wel goed, hoor,' verzekerde Annie haar, 'dit is gewoon een klein probleempje, en het is allemaal zo opgelost.'

Ik heb m'n haar sinds m'n zeventiende niet meer geknipt,' jammerde Kelly-Anne, 'ik wil m'n haar niet afknippen. Donnie is dol op mijn haar. Ik ben dol op mijn haar. Ik wil niet eens een schaar in de buurt hebben... ik wil niet eens een schaar zién...' De angst klonk luid en duidelijk door in haar stem; er kwam een onmiskenbaar kapperstrauma naar boven.

'Het is in orde, maak je geen zorgen,' suste Annie, 'we knippen alleen Connors knopen eraf en dan is alles opgelost. Echt waar, je verliest hooguit een strengetje of twee, hooguit. Wil je dat ik het doe? Of we vragen een van de kappers om boven te komen...'

Omdat Annie gehurkt naast Kelly-Anne zat, klopjes op haar handen gaf en haar probeerde gerust te stellen, zag ze Svetlana weliswaar terugkomen, maar niet wat die in haar handen had.

'Armen omhoog,' instrueerde Svetlana Connor.

'Weet je het zeker?' vroeg Connor. En toen, voordat Annie ook maar iets kon zeggen, klonken er twee geluiden tegelijkertijd.

Een dramatische: 'Aaaaargh!' van Kelly-Anne terwijl haar haar samen met Connors armen omhoog werd gerukt, en toen een scherpe, erg definitieve, metalen snip.

'Zo!' zei Svetlana, die met de enorme kledingschaar zwaaide.

'Pff!' Connor bevrijdde zijn armen terwijl er een verbazingwekkend grote klont paarszwart haar op de grond gleed.

Kelly-Annes huiveringwekkende gil joeg iedere winkelmedewerker die op dat moment op de eerste verdieping aanwezig was, haastig naar het strijdtoneel.

Annie dreef iedereen net zo snel de ontvangstruimte weer uit als ze binnen waren gekomen. 'Niets aan de hand, dank je, het was maar een angstig momentje. Geen zorgen, geen zorgen, niets aan de hand! Paula,' instrueerde ze haar assistent,'een glas champagne, lieverd, zo snel als je kunt, en haal Marco van de kapsalon, nu meteen! Al is-ie Madonna's pony aan het föhnen, het kan me niet schelen, hij moet meteen hierheen komen.'

Ze stuurde Connor en Svetlana weg, en zei kortaf: 'Dank jullie wel, maar ik denk dat ik dit beter zonder jullie hulp kan afhandelen!'

'Ik bel je nog, Annah!' beloofde Svetlana.

Nou ja, misschien zou Svetlana niet de zakenpartner van Annies dromen worden, zoals ze had gehoopt. Waar zou ze nog meer toe in staat zijn, bewapend met een kledingschaar?

Ze ging terug naar de arme, trillende, huiverende, huilende vrouw in de verste hoek van de kamer, die niet eens in staat was geweest haar ogen te openen nadat ze voor het eerst de schaar had gezien en de klont haar op de grond had zien vallen.

'Kelly-Anne,' begon Annie, die weer naast de stoel van de vrouw hurkte, 'het komt helemaal goed met je. Eerlijk waar, en alsjeblieft, vertrouw me nou maar. Ik heb met honderden vrouwen gewerkt die helemaal niets aan zichzelf wilden veranderen, en toen het toch moest gebeuren, was het prima. Ze konden het aan.' Annie legde haar arm om Kelly-Annes schouder en kneep er geruststellend in.

'Ik heb klanten gehad die kaal waren geworden van de chemotherapie en een van mijn vrouwen is van dubbel-D naar dubbel mastectomie gegaan. Dat zijn pas grote veranderingen, lieverd. Je prachtige haar groeit gewoon weer aan, Kelly-Anne. Geen twijfel over mogelijk.'

Paula kwam de ontvangstruimte binnen met een elegant glas champagne dat op een klein, zilveren dienblad balanceerde.

Zodra Kelly-Anne dat zag, wuifde ze het weg, maar Annie pakte het glas, stak het haar toe en drong vriendelijk aan: 'Kom op... ik vind dat je het hebt verdiend en er kijkt absoluut niemand.'

Toen kapper Marco binnenkwam, had Kelly-Anne het hele glas leeggedronken, haar ogen gedroogd, haar neus gesnoten en ondanks het feit dat ze niet bepaald vrolijk was, was ze tenminste opgehouden met huilen en trillen.

Marco, die van Paula al iets van het rampscenario had meegekregen, kwam bewapend met een tweede glas champagne binnen. Toen wierp hij alle charmes in de strijd waar een zevenentwintigjarige heteroman die van alle vrouwen houdt over beschikt, en hij vleide haar, zei lieve dingen en probeerde Kelly-Anne over te halen om naar de kapsalon te komen.

'Ik kan hier helemaal niets doen,' drong hij aan, terwijl hij haar haren zachtjes vastpakte en streelde, 'ik moet het wassen, verzorgen, aanvoelen, er een goede indruk van krijgen voordat ik het een nieuwe vorm geef.'

Terwijl Kelly-Anne naar haar tweede glas champagne reikte, zei Marco: ' Daar zal ik ook wel wat van kunnen gebruiken. Blijkbaar ben ik de eerste, in twintig jaar of zo, die het is toegestaan om je haar een nieuwe coupe te geven.' En daar voegde hij ontwapenend oprecht aan toe: 'Betekent dat dat je je haar voor het laatst hebt laten knippen toen je zéven was?'

Toen Kelly-Anne eindelijk glimlachte, hoorde Annie haar mobiel af gaan in haar kantoor.

'Ik ben zo terug,' zei ze tegen hen terwijl ze ernaartoe liep.

'Annie!'

Onmiddellijk herkende ze de stem van haar moeder Fern, die wat gestrest klonk.

'Sorry dat ik je op je werk bel, lieverd,' verexcuseerde Fern zich.

'Nee, nee, nee,' drong Annie aan, 'jij mag dat. Je kunt mijn dag toch al niet meer verergeren, geloof me.'

'O jawel, Annie,' antwoordde Ferns, 'ik denk dat ik dat wel kan.'

'Wat is er aan de hand?' vroeg Annie plotseling verontrust. 'Gaat het goed met je?'

'Met mij gaat het goed, niets aan de hand... maar het gaat om tante Hilda.'

'Ze is toch niet gestorven, hè?'

'Nee, lieverd. En zeg nou niet "wat jammer",' zei ze bits.

Tante Hilda was een tachtig-en-nog-wat-jarige weduwe en Ferns tante, en daardoor Annies oudtante. Hilda was koppig, hoogdravend, moeilijk in het algemeen en in toenemende mate doof, maar omdat ze geen andere familie had, moesten ze zich wel om haar bekommeren. De arme oude schat had onlangs ook een heupoperatie ondergaan en scheen een lange tijd nodig te hebben om te herstellen, dus woonde ze al enige weken bij Fern in huis.

Fern maakte zich ongerust omdat tante Hilda niet zo snel herstelde als ze had verwacht.

'Ik neem een korte vakantie,' zei Annies moeder tegen haar. 'Die is al maanden geleden geboekt en ik weet niet of Hilda op tijd is hersteld om naar haar eigen woning terug te gaan.'

'Ga je weer skiën op de zwarte pistes in de Alpen?' grapte Annie. 'Of nee, laat me raden, een zuipcruise over het Kanaal naar Frankrijk?'

'Een zuipcruise?!' riep Fern uit. 'Het wordt een fascinerende rondreis door de wijnprovincie Bordeaux.'

'Mmm... goede keus, daar hebben ze vast heel veel zeventigjarige singles, tijdens die vakantie, GGVH en ESZ.'

'Goed Gevoel Voor Humor en... ESZ?' vroeg Fern verward.

'Eigen Stoma Zakje.'

'Annie!' Fern wees haar terecht. Maar aangezien Annies moeder inmiddels al heel lang alleen was, waren grapjes over daten niet alleen geoorloofd, maar maakten ook standaard deel uit van hun gesprekken.

'Dus je wilt dat ik tante H een weekje onder mijn hoede neem. En dat wordt mijn date?'

'O, als je dat zou willen!' dweepte Fern, alsof dat idee haar nu net te binnen schoot. 'Het is geen hele week hoor, schat, ongeveer vijf dagen maar. Ze is al redelijk mobiel en het grootste deel van de dag kan ze alles zelf, dus tussen jou en Ed... en nu je dat grote, mooie huis hebt. Dinah heeft er helemaal geen ruimte voor en ik kom Hilda uiteraard zelf brengen.'

'Over welke week hebben we het eigenlijk?' vroeg Annie, terwijl ze vrolijk naar Marco zwaaide, die Kelly-Anne naar de kapsalon begeleidde.

En daar stond Paula, die Annies volgende klant voor deze middag binnenliet. Annie merkte op dat de vrouw erg kort haar had, dus op dat gebied kon er in ieder geval niets mis gaan.

'18 september,' zei Fern haar. Van donderdag tot dinsdag. Ik ben op dinsdag terug.'

'Volgens mij zijn Ed en de kinderen dan vrij... er is dan een speciaal Honderdjarig Bestaan van iets, wat een lang weekend duurt,' zei Annie. 'Honderd jaar geleden dat de ouwe vent die de school had opgericht de pijp uitging, of zo. Had ik ze eindelijk weer op school, zijn ze alweer vrij,' voegde ze er geërgerd aan toe. 'Nou ja, we hebben geen plannen in ieder geval. Voor jou zullen we met liefde voor tante Hilde zorgen, mam.'

'Ik weet het, ze is niet de makkelijkste,' gaf Fern toe.

'Geen probleem, mam,' verzekerde Annie haar, 'je bent toe aan die vakantie. Ik moet ophangen, lieverd. Hou van je.'

Terwijl ze haar telefoon dichtklapte, snelde ze naar haar nieuwe klant, langs het rek met kleding die Kelly-Anne niet had gekocht en ook nooit zou kopen. Annie betwijfelde of de arme vrouw ooit nog een stilettohak over de drempel van The Store zou zetten. Ze zou hen zelfs kunnen proberen aan te klagen. Misschien zou Annie nu een WA-formulier moeten invullen voor de verzekeringspolis van The Store...

Ze dacht maar niet aan de commissie die ze was misgelopen, en duwde alle gedachten aan De Tas van Beneden weg.

'Hoi, ik ben Elsa,' begon haar nieuwe klant. 'Ik weet dat het wat saai is, maar ik ben op zoek naar een paar nieuwe pakken.'

Halverwege Elsa's sessie gebeurde er iets zeer verrassends. De bankdirectrice stond net in een van de crimineel chique pakken die Annie voor haar naar beneden had gehaald, en was zichzelf uitvoerig in de spiegel aan het bekijken, toen Kelly-Anne binnenliep.

Nou, niet dat dat meteen duidelijk was.

De grote, gelakte, torenhoge bijenkorfconstructie was verdwenen. Helemaal weg! In plaats daarvan werd haar lieve gezicht omlijst door een korte, zijdezachte, donkere bob, waarbij haar gelaatstrekken goed naar voren kwamen.

Kelly-Anne maakte niet eens een halszaak van haar eerste knipbeurt in twintig jaar, ze zwaaide slechts naar Annie en zei: 'Sorry, ik wilde je niet storen. Ik kwam alleen even om de kleding op te halen.'

Voordat Annie ook maar 'wélke kleding?' kon vragen, liep Kelly-Anne naar het rek dat Paula aan de kant had gezet maar nog niet had leeggehaald, en griste de hele boel eraf. Toen vertrok ze, nadat ze Annie omstandig had bedankt en haar beloofde snel weer langs te komen.

Marco moest haar vast een valiumpil hebben gegeven. Dat was de enige conclusie die Annie hieruit kon trekken. Absoluut een valiumpil.