1

Annie aan haar bureau

Eenvoudige jurk (McQueen! Ja, maar met personeelskorting. Hoe dan ook, een broek kan echt niet dit seizoen: een rijbroek? Hallo!)

Briljante, wijd uitlopende enkellaarsjes (Pucci, ook met personeelskorting)

Zwarte hold-ups afgezet met kant (Asda)

Chique bronskleurige leesbril, alleen geschikt voor privégebruik (Moschino)

Extreme bikiniwax (Hollywood Waxing Co. -Auw!)

Geraamde kosten: €950

'Annie, neem me. Koop me. Alleen jij houdt van me op de manier waarop ik het nodig heb.'

'Kom je nou naar bed? Alsjebliéft?'

Annie, die nog steeds aan haar bureau zat, had haar blik strak op het beeldscherm gericht en schreeuwde terug: 'Ja, lieverd, ik kom eraan, ik kom er nu aan, beloofd!'

Ze verroerde geen vin. Ed had haar al drie keer geroepen, maar ze was nog niet helemaal klaar. Want tussen tien uur en middernacht was het zonder twijfel het drukst op haar eBay-website, Annie V's Trading Station.

En dat was niet zo verwonderlijk. Met werkdagen van tien uur, het verlammende forenzen, eten koken voor de massa thuis, schoonmaken, nog meer schoonmaken en opruimen, kon een vrouw pas na tien uur 's avonds eindelijk een glaasje wijn inschenken, even ontspannen, de computer aanzetten en zich opmaken voor serieus late night shoppen.

Zelfs in het tijdperk van multitasking waren vergeleken met Annie Valentine de meeste mensen nog luilakken. Vier lange dagen per week had ze een drukke baan als personal shopper, image consultant en allround make-overfreak in The Store, het überfantastische, Londense modemekka, waar iédereen die alles wilde weten over de hipste mode wel móést winkelen.

Moeten de mouwen dit seizoen strak of losjes? Strak aan de onderkant, los aan de bovenkant? Strak aan de bovenkant maar los aan de onderkant? Waar moeten de broekzakken? Hoog? Laag? Duidelijk zichtbaar? Onzichtbaar?

Annie, die van tien uur 's ochtends tot negen uur 's avonds in The Store werkte zodat ze een fulltimebaan over vier werkdagen verdeelde, las elk toonaangevend modetijdschrift, nam catwalkshows op video op, en bekeek elk uur de modewebsites om volledig op de hoogte te blijven. Annie wist het antwoord op elke modevraag.

Was het nieuwe korte jasje van Balenciaga iets voor jou? Of het getailleerde van Yves Saint Laurent? Waar zijn die Miu Miu-schoenen in maat 39 te krijgen? Moet je dit seizoen voor Missoni gaan, of toch liever voor Proenza Schouler? Annie kon het je allemaal vertellen.

Uiteraard was die high fashion-look niet voor iedere klant weggelegd. Maar in één oogopslag kon zij zien welke muisgrijze vrouwen écht even naar de eenentwintigste eeuw getrokken moesten worden, en welke vrouwen naar de inside-information zochten waarmee ze net een stap voorliepen op de fashionista-massa. (Zoals iedereen weet, een stap voorlopen is perfect, terwijl twee stappen voorlopen gelijkstaat aan twee stappen achterlopen.)

Als Annie niet aan het werk was in The Store, of haar eBay-website runde, rolde ze door Londen in haar grote, glanzend zwarte jeep, vol beladen met kleerhangers, kledingrekken en dozen tweedehandskleding. Of ze nou op weg was naar een klant wier garderobe nodig moest worden herzien, of weer op de terugweg was, haar kofferbak was altijd tot de nok gevuld met afdankertjes van haar klanten die ze met winst kon verkopen.

De geruchten verspreidden zich als een lopend vuurtje, en de naam en het nummer van no-nonsense Annie dook op in adressenboekjes en BlackBerry's in heel Londen. Een promotie? Weer aan het werk na een vakantie? Dreigt je echtgenoot je in te ruilen voor een jonger model? Vriendinnen fluisterden elkaar toe: 'Geef Annie een belletje!'

Ze kon haar klanten er slimmer, knapper, zeven centimeter langer, zeven centimeter smaller, vijf jaar jonger, sexy, bijdetijds en goed geïnformeerd uit laten zien, zodat ze er weer helemaal bij hoorden. In slechts één snelle winkelsessie kon ze iemand transformeren van een verwarde modemeeloper tot een leider van de roedel. In de hoofdstad van Engeland woonde tegenwoordig een verbazingwekkend aantal rijke maar onzekere vrouwen, die nog geen riem of oorbel aan hun garderobe toevoegden zonder dat Annie die aankoop eerst had goedgekeurd.

Aangezien er voortdurend een beroep op haar werd gedaan, was Annie altijd een drukbezette vrouw, en pas echt gelukkig als ze twee dingen tegelijk deed: autorijden en mobiel bellen (handsfree), in snel tempo op zeven centimeter hoge hakken lopen en een klant telefonisch adviseren, marchanderen aan de telefoon en een zorgvuldig uitgekozen caloriearm broodje eten (vanwege het aanhoudende gevecht om maatje achtendertig te blijven... anders zou ze in geen enkel designerkledingstuk meer passen). Lieve hemel, je kon er bij Donna Karan zelfs niet meer op vertrouwen dat ze haar kleding royaal knipte, sinds ze zichzelf door middel van Ashtanga-yoga tot maatje vierendertig had gereduceerd.

Maar ondanks Annies honderdtien procent toewijding aan al haar banen, verloor ze de andere belangrijke levenszaken niet uit het oog. Ze besteedde al haar vrije tijd aan de zorg en aandacht voor haar twee kinderen en de nog steeds wat nieuwe geliefde met wie ze samenwoonde. Haar dochter Lana was zestien en werd steeds gecompliceerder. Ze had donker haar, een nog donkerder humeur, en op sommige dagen was ze zo prikkelbaar als vuurwerk dat ze op ieder moment met een luide knal in een vonkenregen kon uitbarsten. Op de - gelukkig zeldzame -dagen dat Lana's premenstruele syndroom samenviel met dat van haar moeder, hingen er dreigende moordneigingen in de lucht.

Owen was tien en in vergelijking verlegen, lief en het zonnetje in huis. Hij was muzikaal, rustig en erg gelukkig dat de nieuwe man in zijn moeders leven ook zijn muziekleraar op school was.

Ed Leon, met wie Annie en haar kinderen nu bijna een jaar samenwoonden, was op het toneel verschenen en had een paar zeer belangrijke, waardevolle en op sluwe wijze verhulde eigenschappen meegebracht.

Achter een krullerige wirwar van weerbarstig haar gingen verrassend warme, blauwe ogen schuil. De saaiste en slonzigste Leger des Heils-garderobe die Annie ooit in haar leven had gezien, bedekte een onverwacht fit en gespierd lijf. En Eds armoedige, vochtige kelderverdieping - in het o zo aantrekkelijke noorden van Londen - bleek deel uit te maken van een prachtig georgian herenhuis, waar hij mede-erfgenaam van was.

O, en natuurlijk was Ed ook een heerlijke man - grappig, iets jonger dan en uiterst toegewijd aan Annie... en dat had hij ook erg goed verhuld, totdat ze hem ten slotte in de smiezen kreeg.

Aangezien Annie geen project kon weerstaan, had ze behoorlijk wat tijd besteed aan het renoveren van zowel Ed als het huis. Ze had haar eigen mooie woning in de verkoop gedaan, een enorme hypotheek kunnen krijgen en een deel van het huis gekocht, zodat ze er met z'n allen konden wonen.

Het huis was iets gemakkelijker te renoveren geweest dan Ed, die ongewoon gehecht was aan zijn oude kleding en zeer verontwaardigd deed over de prijskaartjes die aan de kleding hingen die hij van Annie moest dragen. Het huis had minder tegengestribbeld. Het had niet geklaagd. Het had er geen dingen uitgeflapt als: 'Hóéveel wil je uitgeven aan een nieuwe notenhouten vloer in mijn badkamer?! Maar ik weet waar ik prima linoleum voor een prikkie op de kop kan tikken!' Het huis leek Annie zelfs dankbaar voor haar toewijding. Telkens wanneer ze thuiskwam, voelde ze dat het naar haar knipoogde en haar welkom thuis heette. De chique vloer glansde, de lichtgekleurde muren en het satijnzachte houtwerk sprongen in het oog; de gerepareerde ramen, nieuwe badkamers en glanzende keuken leken allemaal voor haar te schitteren.

'Juffrouw Annie Valentine!' klonk de stem vanuit de slaapkamer. 'Dit is uw laatste oproep om aan boord te stappen!'

'Vijf minuten, schat!' En, omdat ze precies wist waarom hij haar zo graag naast zich wilde hebben, voegde ze er onbeschaamd aan toe: 'Begin maar vast zonder mij! Ik kom er zo bij. Beloofd!'

Tot middernacht was telkens het ene bod al na een paar minuten op het andere gevolgd en de webwinkel zou eindelijk sluiten, na de verkoop van de drie aangeprezen artikelen van deze avond: een prachtige Mulberry-handtas, dijhoge, leren laarzen van een duur merk, en een soepele, tot op de grond reikende nertsbonten mantel.

In Londen kwam bont niet veel voor. Ze zou het nooit dragen. (Alhoewel... misschien een mooie wollen mantel die was afgewerkt met nertsbont: een zachte sjaalkraag, een ruime handboord... als het dan toch moest.) Maar voor een aantal dames die ze kleedde, was het nog steeds erg in om van top tot teen in nertsbont gekleed te gaan, ondanks de protestacties en de rode verf.

Maar dat waren de dames van het hoogste niveau. Dat waren de vrouwen die onbetaalbare sieraden en torenhoge glazen hakken konden dragen, en zichzelf in bont konden hullen omdat ze in limousines van de ene naar de andere deur werden gebracht. Ze hoefden zich zelfs niet druk te maken over de deurkruk: de deuren werden voor hen geopend, de airconditioning werd afgesteld, de getinte ramen open en dicht gedaan, 's Avonds droegen ze met diamant ingelegde zonnebrillen, voor het privégevoel dat dat verschafte.

Een van Annies klanten wilde deze bontjas verkopen, zodat ze stilletjes wat geld op een bankrekening opzij kon zetten. Want wanneer je geldzaken volledig door je man werden beheerd, was het prettig om een noodpotje op een anonieme Zwitserse bankrekening te hebben staan. En Annie werd voldoende vertrouwd om dit soort zaken in goede banen te leiden, omdat ze vaak verrassend close werd met de vrouwen die ze kleedde. Ze namen haar in vertrouwen en vertelden haar allerlei geheimen.

Ze scrolde langs de lijst artikelen die ze vandaag online had verkocht. Het was erg uiteenlopend: van zeer dure laarzen en schoenen tot tassen en jurken, truitjes en kleding van goedkopere merken.

'annie!'

Waarschijnlijk was Ed naakt, zacht, kwam hij fris uit de douche en lag hij met zijn vochtige haar boven op het dekbed op haar te wachten met zijn uitnodigende lichaam: hoekig en gespierd maar met precies genoeg vlees, niet helemaal hard en glad. Ed was sterk maar zacht en Annie verstrengelde zich maar wat graag met hem. Douchefris en gretig, en zo erg, erg dol op haar... Er verscheen een glimlach op haar gezicht bij de gedachte aan zijn warme lichaam en de dingen die ze er graag mee deed, maar...

Ping! Er werd een bod uitgebracht.

Eind augustus was de laatste mogelijkheid om zomerkleding te verkopen voor een fatsoenlijke prijs. Iedereen met ook maar de minste interesse in mode was overal al op zoek naar kasjmieren jassen, grofgebreide kleding, donkere leren tassen, laarzen en kostbare artikelen.

Terwijl ze rondkeek in de logeerkamer die ze als kantoor gebruikte, moest Annie toegeven dat ze nog steeds hele hopen zomerspullen, afkomstig uit de diepere delen van de kledingkasten van haar klanten, moest verkopen. Spullen die al jaren niet waren gedragen: zuiver linnen pakken van Jigsaw, rokken met een dodelijke ceintuur die op de dag van aankoop al te strak was, laat staan twee baby's later. Witte, lange gewaden, dun en slobberig, die seizoen na seizoen in de diepste krochten van kasten rondspookten. Ongedragen en niet-geliefd, maar nooit van de hand gedaan omdat ze zo duur waren.

'Je komt er heus wel overheen, echt waar!' drong Annie dan volhardend maar met een glimlach aan, terwijl ze de kleding uit de twijfelende handen van haar klanten overnam. 'Het geld is verdwenen, dat krijg je niet terug door de herinnering eraan daar te laten hangen. Daarbij, het is maar geld, hoor! Dat wordt toch elke dag bijgedrukt.'

De klok sloeg twaalf uur en de bontjas was verkocht voor een verbazingwekkende 3650 euro. Veel zeer welvarende vrouwen met goede connecties kenden deze virtuele boetiek.

Daarbij was vijftien procent van 3650 euro het waard om voor het beeldscherm te blijven zitten, aanbevelingsteksten te typen en hele ochtenden op het postkantoor door te brengen, zo druk als een postorderbedrijf.

'Je zou voor jezelf moeten beginnen,' zeiden de vrouwen die haar in de ontvangstruimte bezochten vaak tegen haar. 'Je bent echt goed. Je kunt de volgende Miuccia Prada worden. Of nog beter: Johnnie Boden! Sla je slag, meid.'

Vlak voordat ze afsloot, bekeek ze nog de andere website die ze open had staan: die met alle uitstekende adviezen over het opzetten van je eigen bedrijf.

Ze had de nuttige tips, regels en aanmoedigingen al erg vaak doorgelezen. Maar hoezeer ze er ook van droomde om op een fatsoenlijke manier haar eigen bedrijf op te zetten, was Annie er niet helemaal klaar voor. Hoewel ze een sterk vermoeden had dat haar toekomst in handtassen of schoenen lag, kwam dat misschien doordat het juiste moment zich nog niet had aangediend. Maar ze was er hard naar op zoek en ze wist gewoon dat het ervan zou komen. Binnenkort.

Zeer binnenkort, bedacht ze terwijl ze een blik wierp op de slordige, in haar bovenste bureaula verstopte stapel post, waarvan ze wist dat zich daartussen een blauwe envelop schuilhield. Omdat ze een drukke eBay-ruiler was en vorig jaar een aantal maanden zelfstandig had gewerkt, had Annie een 'belastingkwestie' uit te zoeken. Ze wist ervan, ze had zich er alleen niet mee beziggehouden, maar die blauwe envelop had er vrijwel zeker iets mee te maken.

Niet dat ze de blauwe envelop had genegéérd, maar ze wist gewoon dat ze in een bepaald soort sterke stemming moest zijn voor ze hem kon openen. Nu ze net 3650 euro had verkocht op eBay, dacht ze dat ze het hoofd wel kon bieden aan wat er dan ook in zat.

Voordat ze van gedachten kon veranderen, pakte Annie hem uit de la. Haar vingers scheurden snel het blauwe papier open, waarna ze de enkele pagina gladstreek en las wat er stond.

aanmaning, €10.860,40 en binnen 30 dagen stond er in vetgedrukte letters.

Het duurde even voordat dit schokkende nieuws insloeg.

Ze zou binnen dertig dagen een kleine elfduizend euro bij elkaar moeten zien te krijgen? Elfduizend euro? Dat was zo'n beetje twee keer zoveel als ze had verwacht.

Zou ze het binnen dertig dagen kunnen verdienen? Vergeet het maar! Met haar e-Bay-handel verdiende ze een ruime zesduizend, in een goede week... Nee, in een uitstékende week. Misschien kon ze het lenen? Ook niet. Haar drie creditcards zaten allemaal te gevaarlijk dicht bij hun limiet om dat te kunnen doen. Daarbij, zou de belastingdienst überhaupt betalingen met creditcard accepteren?

Ze kon het overduidelijk ook niet stelen. Zelfs al zou ze weten van wie ze het zou kunnen stelen, dan nog was Annie vervloekt met een te groot geweten: het enige wat ze ooit gestolen had was een dropje bij de drogist.

Eén ding was duidelijk: Ed mocht hier niéts vanaf weten. Hij had zo'n ouderwetse kijk op geld, schulden en leningen. Als je het niet hebt, moet je het ook niet uitgeven,' luidde een van zijn volslagen irritante uitspraken. Annies houding had geen groter contrast kunnen zijn, met haar motto's 'geld is er om uit te geven' en 'goedkoop is duurkoop'.

Maar ze kon er niet omheen. Elfduizend euro bij elkaar zien te krijgen in dertig dagen was... ze verdrong de opkomende woorden 'een nachtmerrie' en 'onmogelijk', en dacht: 'een uitdaging'.

Het was de hoogste tijd om de laptop af te sluiten en koers te zetten naar de slaapkamer.

Toen Annie de deur naderde, zag ze dat bijna alle lichten al uit waren. Alleen de bloemenlampjes op de schoorsteenmantel brandden nog. Ze wierpen een zacht, romantisch licht in de kamer. Perfect om bij naar bed te gaan en elkaar bewonderend aan te kijken voordat de aanrakingen en strelingen en het zoenen begon.

'Ed?' zei ze zachtjes terwijl ze de kamer inliep. 'Ik ben er.'

Hij lag op zijn zij met zijn rug naar haar toe. O, wat een pestkop was hij toch. Brede, zachte witte schouders liepen over in een smal middel, en vervolgens in een behoorlijk aantrekkelijke, zachte kont en gespierde, donzige benen.

'Ik kleed me alleen even uit,' zei ze poeslief, terwijl ze snel haar jurk los ritste en op de grond liet vallen, zodat ze voor het bed stond in haar ondergoed, hold up-jarretels en haar zwarte enkellaarsjes. Sensationele enkellaarsjes, bedacht ze terwijl ze er vluchtig nog een bewonderende blik op wierp. Ondanks het feit dat ze puntig waren, hakken van acht centimeter hadden en je tenen vermoordden als je erop liep.

Ed verroerde zich niet. Ach wat, als hij nu beledigd was, wist ze zeker dat de combinatie laarzen en ondergoed hem daar heel snel weer vanaf zou helpen.

'Schat,' zei ze, terwijl ze voor de rand van het bed knielde. Langzaam streelde ze met haar vinger over zijn schouder en langs zijn zij.

'Schatje?

Ze boog zich over zijn vochtige haar en keek naar zijn gezicht. De gesloten ogen en zware ademhaling spraken boekdelen.

Ed was in slaap gevallen.

Annie haakte haar bh los en wierp hem over een stoel, ritste haar laarzen los en trok haar jarretels uit. Ten slotte bevrijdde ze haar lange blonde haar van de strakke paardenstaart, haar handelsmerk. Ze kon net zo goed ook gaan slapen. Morgen was het woensdag, de eerste van haar vier zeer drukke dagen in The Store, en ze had de komende dagen afspraken staan met een aantal zeer interessante klanten.

Ze deed de bloemenlampjes uit en stapte in bed. Ze trok de dekens over hen beiden heen en ging zo dicht mogelijk tegen zijn warme, naakte lichaam liggen. Door zijn jarenlange verblijf op kostschool zichzelf aangeleerd heel diep te slapen, hij bewoog niet eens.

Terwijl ze haar ogen sloot en zich in de duisternis liet zakken, zwierven Annies gedachten vrijwel meteen naar De Tas. De tas die op de afdeling Accessoires op de benedenverdieping op de voorste rij stond. De tas met een prijskaartje van vier cijfers en de verleidelijke glimlach. De violette tashengels met subtiele gouden elementjes die telkens als ze langsliep naar haar knipoogden en haar verleidden.

Ze wist al precies hoe groot en hoe knerpend zacht hij was.

Hoe goed hij op haar schouder lag. Hoe aangenaam ruim hij vanbinnen teer de zwarte, suède voering aanvoelde en hoeveel handige vakjes hij had. Ze wist zelfs hoeveel arbeidsuren er in het naaiwerk zaten.

Hij was modieus, glamoureus en bijdetijds, zonder dat ervan afstraalde dat hij peperduur was. Hij was chic en Frans en van Yves Saint Laurent.

Maar ze wist ook dat hij niet de hare kon zijn, want hij was en veel te duur. Ze had een belofte gedaan. Ze had Ed beloofd dat ze voortaan over alle aankopen boven de tweehonderd euro eerst met hem zou overleggen. Daarbij had ze meer dan genoeg handtassen, en deze tas kostte bijna een maand schoolgeld. Er waren zo veel redenen waarom ze tegen zichzelf moest zeggen: nee, geen sprake van, zet dat prachtexemplaar maar uit je hoofd. En morgen hing hij er vast nog wel, toch? Op zijn glanzende, glazen voetstuk, lonkend naar haar.

Ze zuchtte zachtjes. Er was gewoon niet genoeg glamour in haar leven, dacht ze, niet voor het eerst. Ook al werkte ze tussen al dat moois dat The Store te bieden had zelfs met personeelskorting kon ze daar slechts een paar artikelen veroorloven. Ze had nog steeds M&S-ondergoed, topjes van Oasis, rokjes van Jigsaw, en ze was een vaste klant van de Topshop-kledingrekken.

Ondanks het feit dat ze de glamoureuze elite over hun garderobe adviseerde, waren Annies belangrijkste vervoermiddelen de benenwagen en de bus, in plaats van een limousine. Ze moest nog steeds haar lunch van huis meenemen en zelf naar de supermarkt. En ze had zeker geen legertje huishoudsters die haar een handje hielpen.

Maar als ze die tas zou hebben, met zijn dure, glanzende allure, zou ze zó betoverend zijn. Met die prachtige tas aan haar schouder zou ze zich zelfs bij de bushalte een filmster voelen. Bij de kassa in de supermarkt je portemonnee uit je tas halen, was een ondenkbaar elegante aangelegenheid als het om déze tas ging.

Maar hoe legde je dat in hemelsnaam uit aan een man die van mening was dat het gehavende, oude koffertje dat hij al sinds zijn dertiende had 'nog prima voldeed'?

Nee, terwijl Annie in slaap dommelde, wist ze dat ze Ed er nooit van zou kunnen overtuigen dat ze de tas had horen roepen... dat ze hem echt had horen fluisteren: 'Annie, neem me. Koop me. Alleen jij houdt van me op de manier waarop ik het nodig heb.'