2

Bronwens eerste bezoek aan The Store

Blauw-met-geel sweatshirt (uit Nieuw-Zeeland)

Bruine ribrok (uit Nieuw-Zeeland)

Amerikaanse bruine panty (tankstation)

Slappe bruine sandalen (uit Nieuw-Zeeland)

Geraamde kosten: € 100

'Ik wil me gewoon op m'n gemak voelen. Zo heb ik 27.000 toiletten per kwartaal verkocht: mensen voelden zich bij mij op hun gemak.'

 

'Je weet dat ik altijd alleen maar van MaxMara koop en dat het geen zin heeft om me over te halen,' zei de bazige Elizabeth Maxwell streng tegen Annie, terwijl ze het rek met jassen doorzocht dat voor haar was gehaald om in de personal shoppers-ontvangstruimte van The Store te kunnen passen.

De ontvangstruimte was een luxueus heiligdom, met een sneeuwwit tapijt, fluwelen gordijnen en enorme pasruimtes op de eerste verdieping. Het was er net zo helder en schitterend verlicht als elke andere vierkante meter in The Store, zodat de adembenemende artikelen ten volle konden worden bewonderd.

Vanaf het sprankelend moois en de accessoires-'speelplaats' op de begane grond, brachten de glanzend metalen, glazen roltrappen en liften de klanten naar de eerste, tweede en derde verdieping, waar met de verdieping ook de prijzen stegen en waar de exclusieve creaties om hun aandacht wedijverden. Rek na rek, designerconcessie na designerconcessie.. . er was bijna te veel: te veel kleur, te veel schittering, te veel kleding, te veel keuze, te veel prijskaartjes, te veel nullen. Het was een aanslag op je zintuigen.

Nieuwe en oningewijde klanten kwamen vaak onaangekondigd in de personal shoppers-ontvangstruimte terecht, omdat ze dringend hulp nodig hadden. Ze hadden een gids nodig, iemand die orde kon scheppen in de modejungle op de verkoopafdeling. Niet dat het eruitzag als een jungle, natuurlijk, omdat elke collectie tot in de puntjes en perfect was gesnoeid, bijgeschaafd en uitgestald. Zelfs de kledinghangers van The Store waren speciaal in glanzend chroom ontworpen, met precies de juiste hoeveelheid opvulling, precies de goede hellingshoek bij de schouders, zodat elk kledingstuk er in volle glorie bij hing.

'Maar, Elizabeth, wat dacht je hiervan?' probeerde Annie, die een zilvergrijze kasjmieren sjaal van Armani van het rek haalde en liet zien aan de gedrongen, vijftig-en-nog-wat jaar oude advocate, die in een vlaag van organisatiewoede de essentiële spullen voor de herst/winter inkocht. 'Het zou zo mooi staan bij je haar,' vervolgde Annie, 'en hij is ook lang. Lekker warm en erg in de mode dit seizoen.'

'Nou...' Elizabeth ging met haar hand over de stof. De sjaal was zo zacht en soepel als het oor van een puppy, en net zo verleidelijk.

'Doe 'm eens om, voor mij,' drong Annie aan. Ze mocht Elizabeth Maxwell niet echt. Nee, maak daar maar van dat ze Elizabeth Maxwell niet kon uitstaan. Maar desondanks kwam ze wél minstens vier keer per jaar naar de personal shoppers-ontvangstruimte en gaf er veel geld uit, dus net als iedereen die voor Annies deskundige aandacht betaalde, zou ze het pand uitlopen met vol geladen tassen met kleding waarin ze er gegarandeerd sensationeel en piekfijn zou uitzien.

'Herinner je je nog de zilverkleurige jurk die je in de lente hebt gekocht?' Annie had vóór deze sessie Elizabeths dossier doorgenomen. 'Zou die niet fantastisch staan onder deze jas? En je moet echt.. .' Annie draaide zich om naar de tafel waarop ze accessoires had gestapeld, .. déze hebben!' drong ze aan, terwijl ze een lichtpaars met lila fluwelen sjaal om Elizabeths nek legde.

'O, ja,' stemde Elizabeth in, haar ogen gefixeerd op haar beeld in de spiegel. 'Ja, die is erg mooi. Ik zal nu zo veel vaker in Parijs zijn. Vind je niet dat dit er erg Frans uitziet?'

Parijs?! Zou Elizabeth nu zo veel vaker in Parijs zijn? Annie verwonderde zich nogmaals over de verschillen tussen haar eigen leven en dat van haar klanten.

'Wat gaat er in Parijs gebeuren?' vroeg Annie, die haar best deed niet al te smachtend te klinken.

'O, heb ik je dat niet verteld?!' begon Elizabeth stralend, 'James...'

Ah! Hoe had Annie dat kunnen vergeten? De tweeling! Elizabeths kinderen James en Georgia waren haar... nou ja, 'haar lust en haar leven' was waarschijnlijk nog een understatement. James en Georgia hadden afgelopen zomer hun eindexamen gehaald en gingen van school af, en Annie zette zich schrap voor een flinke dosis moederlijke opschepperij.

'James had vier tienen gehaald en een tien-plus voor muziek, dus...' Elizabeth pauzeerde even om indruk te maken en zei met wijd open ogen van opwinding: 'Hij en zijn viool gaan naar het conservatorium in Parijs. Is dat niet geweldig?!'

'Mijn god,' antwoordde Annie enthousiast, 'wat fantastisch. En Georgia? Waar gaat zij naartoe?'

'O, Georgia mag naar Harvard!' riep Elizabeth uit. 'We zijn zo blij!'

Annie kende genoeg superrijke Londense ouders om te weten dat het conservatorium en Harvard tot het hoogst haalbare behoorden. Oxford en Cambrigde werden inmiddels beschouwd als 'afgedaan' en 'vol met kinderen van buitenlandse miljardairs'. Als je je kinderen naar een universiteit in het buitenland stuurde, betekende dat tegenwoordig dat je zeer beschaafd was, uitermate intelligente nakomelingen had en je zo rijk was dat trans-Atlantische vliegtarieven en collegegelden volslagen irrelevant waren.

'En hoe gaat het met die van jou?' voegde Elizabeth Maxwell eraan toe, alsof het net in haar opkwam, terwijl ze zich omdraaide om weer naar haar spiegelbeeld te staren.

'Nou, Lana doet de volgende zomer examen,' begon Annie, 'dus maar duimen dat ze een beetje kalmeert en er hard voor gaat werken. Met Owen gaat het erg goed, vooral met zijn muziek. Hij speelt ook viool, en gitaar.'

Misschien kwam het doordat Elizabeth zo ongeïnteresseerd leek dat Annie een bekende, stekende verontrusting voelde terugkomen. Deed ze wel genoeg voor haar kinderen? Was het wel echt oké dat Lana maar acht vakken had, in plaats van de tien die veel van haar klasgenoten hadden? En Owen... besteedde hij niet te veel tijd aan zijn muziek, ten koste van de andere vakken?

'En ze zitten op St Vincent's, toch?' vroeg Elizabeth, die zich wellicht afvroeg hoe een verkoopmedewerkster zich dat schoolgeld kon veroorloven. Maar ze had niet het flauwste vermoeden hoe hard Annie werkte. 'Goede school,' voegde Elizabeth er goedkeurend aan toe. 'Al nagedacht over waar ze daarna heengaan?'

'O, nee. Nog niet,' zei Annie tegen haar, en ze bedacht dat als het Harvard of het conservatorium werd, ze óf met Richard Branson zou moeten trouwen, óf, realistischer gezien, haar eigen, ongelooflijk succesvolle bedrijf zou moeten runnen.

'Een behoorlijk dure grap, academisch onderwijs,' vervolgde Elizabeth, 'dan moet je je opofferingen getroosten

O, o. Dit klonk niet bepaald als muziek in de oren van een personal shopper.

De advocate wikkelde haar sjaal af en knoopte de Armani los.

'Laten we de zwarte MaxMara eens bekijken,' zei Annie.

'Annie?' Er klonk een stem van achter het paskamergordijn. Annie verexcuseerde zich en liep erheen.

Paula, een van Annies assistentes in de ontvangstruimte, een lang, mager, donker meisje, zo tenger en elegant als een catwalkmodel, waarschuwde haar dat de volgende klant al op haar wachtte. Naast Paula voelde Annie zich onwillekeurig 'gewoon' en gedrongen, en niet te vergeten bleker dan normaal. Een blik op Paula's voeten verried waarom: haar hakken waren extreem hoog, en donkerroze met purperen, suède versieringen erop. De ronde riempjes, kunstig over de voorkant gekruist, werden op hun plaats gehouden met kleine paarse knopjes aan de zijkant. Een kunstwerk. Een prachtig, met liefde vervaardigd kunstwerk.

'Kijk je schoenen nou! O, mijn god, je schoenen!'Annie uitte een gefluisterde kreet. 'Die zijn absoluut perfect. We moeten het straks echt even over die schoenen hebben,' waarschuwde ze Paula voor ze naar de pasruimte terugliep.

'Hoogste tijd om spijkers met koppen te slaan!' instrueerde Annie Elizabeth, waarbij ze haar vriendelijkste glimlach opzette en naar het kledingrek liep waar ze de 'definitieve kleding' hadden gehangen. Terwijl ze met een hand over de gebreide kleding, oneffen zijden stoffen, rijke kleuren en tweed kleding streek, moest Annie toegeven dat ze veel van het begin van de herfst hield, wanneer de bikini's en kaftans aan de kant werden geschoven om plaats te maken voor kasjmieren jassen, kastanjebruine laarzen en gebreide kleding in donkere, juwelen kleuren.

Hoog zomer en de periode voor Kerstmis waren voor Annie de ergste maanden. Zelfs in The Store was het dan een ware modehel. Maar maart en september waren de hoogtepunten van het modeleven. Dan kwamen de serieuze kopers om alvast van tevoren in te kopen.

Annie vond het een beetje lastig om mee te voelen met vrouwen die in de vrieskoude maand februari op zoek waren naar jassen, hoeden en handschoenen, om in plaats daarvan tot hun verbijstering chiffon trouwjurken aan te treffen. Wisten ze dan helemaal niets? November is de laatst mogelijke maand waarin je nog iets warms kon kopen. Daarna was er niets anders te vinden dan schitteringen, sneeuwvlokken en kledingsets. Je hoefde in augustus niet eens te probéren een fleurig zomerjurkje te kopen, wanneer er alleen bikini's en zonnebrillen zijn, en al het andere aan de uitverkooprekken aan het uitzakken is.

De kleren die aan Elizabeths rek hingen, waren prachtig: een grijs flanellen, wijd uitlopende broek, roomzachte en donkerrode blouses, wijde, soepele leren riemen, tot de knieën reikende vestjes, met de hand in een ingewikkeld patroon gebreid. Gelaagde shirtjes in donkerblauw paars en zalmroze. Een ietwat gewaagde bruine, leren rok.

'Volgens mij moet je de jas nemen..zei Annie in een poging haar over te halen, 'het wordt koud in Parijs, en in Boston. Het is erg koud in Boston. Mijn vriend Ed was afgelopen zomer op Harvard en hij stond ervan te kijken hoe goed iedereen in de kleren gestoken was, zelfs de studenten!'

Elizabeth streek weer met haar vingers over de jas.

'Ik vind 'm zo chic en hij past zo goed bij de schouders en taille, en hij loopt prachtig uit,' voegde Annie er voorzichtig aan toe.

Er was nog een reden dat ze wilde dat Elizabeth de jas kocht: ze werd gek van al dat gepraat over de kosten van academisch onderwijs. Ze zou de commissie die ze van de verkochte jas zou ontvangen op een aparte bankrekening zetten en meteen beginnen met sparen voor Lana en Owen.

'Ach, ja... zoals ze dat hier zeggen,' gaf Elizabeth zich gewonnen, 'kan mij 't ook schelen!'

'Bronwen! Hallo schat, welkom in de ontvangstruimte, leuk kennis met je te maken!'

Nadat ze een nanoseconde in haar kantoor — hoewel dat meer een kast leek - was geweest, waar ze het kopje zwarte koffie dat Paula voor haar had neergezet achterover had geslagen, haar gezicht had besproeid met een soort energie opwekkende aromatherapiespray die Ed haar cadeau had gedaan en haar lippenstift had bijgewerkt, was Annie weer opgefrist en klaar voor haar volgende anderhalf uur durende sessie.

Zelfs de onachtzaamste toeschouwer kon zien dat dit Bronwen Tomlinsons eerste ervaring met Annies deskundigheid was. Maar met één lange en nauwkeurige oogopslag taxeerde Annie de ongelooflijk slonzige outfit en concludeerde dat Bronwen een bijzonder geval was. Een opmerkelijke klant.

Ze was net als Annie dertig-en-nog-wat. Nu Annie de cruciale vijfendertig jaar was gepasseerd, trad ze niet langer in detail bij degenen die naar haar leeftijd vroegen. 'Dat hoef ik aan niemand te vertellen! Waarom zou ik?'

Binnen slechts enkele minuten had Bronwen Annie al in een zwaar accent verteld dat ze het enige kind was van een Nieuw-Zeelandse schapenfokker.

'En dat is me ook aan te zien,' zei ze vrolijk. 'Kijk maar naar mijn benen, twee bulten schapenvlees. Kijk naar mijn gezicht!'

Ze had een blozend en roze gezicht, omringd door weerbarstig bruin haar dat aan de bovenkant een beetje rossig was.

Maar de dochter van de schapenfokker was door haar bedrijf naar Londen overgeplaatst nadat ze was uitgeroepen tot dé nationale zakenvrouw van het jaar. Twéé keer.

'Als jij het kan maken, kan ik het verkopen,' verklaarde ze. Hoewel Annie het vermoeden had dat het Bronwen heel wat moeilijker zou afgaan als ze high-fashionmode aan de vrouw moest brengen.

Zodra Bronwen in Londen was aangekomen, had ze zich gerealiseerd dat ze ondanks haar fenomenale verkoopcijfers volledig de boot miste wat betreft het zich aanpassen aan haar omgeving en er net zo uitzien.

Maar iemand die het goed met haar voorhad, had Annies naam doorgegeven en zodoende kwam Bronwen deze woensdagochtend The Store binnen gestapt in een made-in-Nieuw-Zeeland-sweatshirt, een bruine ribrok en lage, bruine sandalen.

Hoe ze de vernietigende blikken het hoofd had geboden die haar helemaal tot aan de eerste verdieping moesten zijn gevolgd, zou Annie nooit te weten komen. Het bewees maar weer dat ze wel tegen een stootje kon.

'En wat verkocht je in Nieuw-Zeeland?' vroeg Annie. 'Waarmee werd je tot twee keer toe dé zakenvrouw van het jaar?'

Bronwens antwoord was luid en duidelijk, en zonder ook maar een greintje schaamte zei ze: 'Chemische toiletten. Er is daar een gigantische vraag naar chemische toiletten. Ik verkocht ze sneller dan ze ze konden maken.'

Op iets zachtere toon voegde ze eraan toe: 'Met mijn commissie verdiende ik meer dan de directeur van het bedrijf. Ik denk dat ze me daarom naar Londen moesten sturen. Hij wilde niet dat ik een groter huis bezat dan hij. Wellington is maar een klein plaatsje. Mensen krijgen dat soort dingen daar in de smiezen.'

'Chemische toiletten?!' vroeg Annie verbijsterd. Ze was nieuwsgierig naar deze vrouw, want tot dit moment was Annie ervan overtuigd geweest dat zij de beste zakenvrouw was die ze ooit was tegengekomen. Maar het was duidelijk dat hier iemand stond die écht alles kon verkopen.

'Ja... je gaat nou toch niet verwaand tegen me doen, hè?' vroeg Bronwen met haar innemende, ontwapenende glimlach, die er overduidelijk voor kon zorgen dat mensen naar hun chequeboekjes grepen en planden waar ze hun nieuwe toiletcabine gingen plaatsen.

Toen Annie een hartelijke 'nee!' uitriep, haalde Bronwen opgelucht adem. Want toen ze zich met de roltrap door dit deel van de luxueuze verkoophemel had begeven, en had gekeken naar de fragiele glazen etalagepoppen die in doorzichtige togajurken waren gekleed en naar de knielange pruiken en ingewikkelde kralenkettingen, had Bronwen besloten dat degene die haar naar The Store had gestuurd volslagen van lotje getikt was.

Maar nu stond de prachtig geklede, zeer oprechte en vriendelijk uitziende Annie voor haar neus. En het enige wat Bronwen kon denken was, wat moet ik doen om er ook maar een beetje zo uit te zien als jij?

'Ik zit nu in het managementteam,' vertelde Bronwen haar, en ze trok een minachtend gezicht. 'Ik train en motiveer de verkoopafdeling van de Britse poot. En ik wil daar net zo goed in zijn als ik ben in de verkoop.'

'Waarom houd je op met de verkoop?' vroeg Annie verbaasd. 'Daar houd je toch juist zo van? Kun je niet meer geld verdienen door iets anders te verkopen? Of je eigen bedrijf te beginnen?'

'Zou kunnen,' gaf Bronwen toe, 'maar ik wilde het trainingsaspect oppeppen. Ik bedoel, ik zit in het management!' Ze scheen dit vermake-

lijk te vinden. 'Iedereen neemt je serieuzer als je in het management zit... weet je wel, voor als ik later wat financiële ruggensteun nodig heb.'

'Ik ben erg onder de indruk,' zei Annie tegen haar. 'En hoe zit het met je gezin?' vroeg ze, omdat ze zich afvroeg of er ook mini-Bronwens in bruine miniribrokken waren. 'Een belangrijke wederhelft?'

'Nah,' antwoordde ze luchtig, 'daar is later nog tijd genoeg voor, hoop ik.'

'Dus.. .'Annie bekeek het weerbarstige haar en het sproeterige gezicht nog eens goed, 'hoe gaan we dit aanpakken?' vroeg ze zich hardop af.

'Daar zul je je handen wel vol aan hebben, hè?' grapte Bronwen. 'Ik hou van truien, sweatshirts, comfortabele en niet al te hippe spijkerbroeken, en schoenen waar ik normaal in kan lopen. Ik wil me gewoon op m'n gemak voelen. Zo heb ik 27.000 toiletten per kwartaal verkocht: mensen voelden zich bij mij op hun gemak. Ze mochten me. En kijk m'n gezicht nou eens, geen kleur die erbij past. Zelfs in zwart zie ik eruit als een rode biet.'

Annie keek hoe Bronwen erbij stond, iets voorovergebogen, voeten als palen in de grond, brede heupen. Ze zag er daadwerkelijk uit als een schaapherder. The Store was niet ingesteld op schaapherders en mensen die zich op hun gemak wilden voelen... mensen bij wie geen enkele kleur paste.

'Ik denk dat ik je even ga opmeten,' stelde Annie voor. 'Het is wat lastig om in te schatten wat zich onder die trui en rok bevindt. Of je maat achtendertig of achtenveertig hebt; ik heb geen flauw idee!

Daarna installeer ik je hier met een drankje en haal ik wat spullen naar boven. Ik wil niet dat je in de winkel rondneust,' waarschuwde Annie, 'dan raak je alleen maar in paniek en word je doodsbang, en misschien ren je wel gillend het pand uit. Dat heeft nog nooit iemand gedaan, maar voor alles is een eerste keer.'

'Nah! Ik zal niet wegrennen. Ik sta te popelen om te zien wat je voor me gaat halen. Ik ben een regelrechte ramp.' Bronwen tilde haar armen op zodat Annie het meetlint om haar heen kon doen. 'Mijn moeder overleed toen ik nog klein was en ik had alleen mijn vader om mee te winkelen,' vervolgde ze. 'Ik had niet één vriendin toen ik ouder werd. Ik was een te grote sukkel.'

Hoewel ze dit op opgewekte toon vertelde, brak het Annies hart. Maar ze wist ook heel goed dat iemands uiterlijk altijd nauw verbonden was met zijn of haar gecompliceerde levensverhalen. Bronwens moeder was overleden... ze had geen vrienden... ze moest winkelen met de schaapherder... en ze dacht ook nog dat ze een sukkel was! Dit was wel erg tragisch.

Maar kijk nou eens naar haar, ze was zo optimistisch en had zeker geen medelijden met zichzelf. Annie wou dat ze een beetje van Bronwen kon besprenkelen op al die tere, zeurende tantes die ze week in, week uit moest oppeppen.

'Nou, vandaag ben ik je vriendin,' zei Annie tegen haar, 'we gaan samen winkelen en hebben het hartstikke gezellig. Ga lekker zitten...' Ze wees op de leren sofa in de enorme pasruimte. 'Paula zal je tijdschriften en iets te drinken komen brengen, en zelfs je nagels bijvijlen als je dat wilt.'

'Dat zou leuk zijn!' zei Bronwen verrast.

'Nog één vraagje, schat, is er echt geen kleur die je mooi vindt?' Annie zocht naar een aanknopingspunt.

'Eh...' Bronwen moest er even over nadenken. 'Grijs? Telt dat als een kleur?'

Annie knikte bemoedigend.

'En lichtgroen vind ik mooi... elke kleur groen eigenlijk, zolang het maar niet te fel is.'

Toen Annie eenmaal in de winkel stond, raakte ze niet in paniek. Ondanks het feit dat er zo veel aan deze vrouw moest worden gedaan! Nadat ze Bronwen had bekeken in haar verzakte beige ondergoed, kreeg Annie het gevoel dat ze een landschapsarchitect was die uitkeek op een wild en overwoekerd veld dat ze in één dag in een sierlijke tuin moest zien om te toveren.

'Eén stap tegelijk,' hielp Annie zichzelf herinneren. Metamorfoses kostten tijd. Ze moest Bronwen behoedzaam aanpakken, seizoen per seizoen.

Ze doorzocht de winkel systematisch; ze had een paar ideeën en de rekken hadden haar nog nooit in de steek gelaten. Ze zou hier stapels dingen vinden die deze vrouw, met maat achtendertig-veertig, een rossig gezicht en rossig haar, en die zich alleen maar op haar gemak wilde voelen, wilde dragen.

Paula schreed langs en zei met rollende ogen: 'Wauw, daar heb je wel even je handen aan vol, zeg!'

'Sst!' wees Annie haar terecht. 'We redden ons wel!' Haar blik gleed naar Paula's schoenen. 'Zitten ze lekker?' vroeg Annie.

'Als gegoten.' Paula knipoogde en maakte zich uit de voeten, haar heupen naar voren wiegend. Het was werkelijk een verspilling dat ze in de winkel stond. Ze zou op z'n minst de ster moeten zijn in haar eigen miniserie.

Bronwen bekeek zichzelf een lange poos in de spiegel. Annie had een naam voor deze verraste, half verbaasde, half ongelovige uitdrukking. Ze had het al vaak gezien, maar ze kon er geen genoeg van krijgen. Sterker nog, het gaf haar altijd een bevredigend gevoel ten opzichte van haar baan.

Ja, er was geen twijfel over mogelijk, Bronwen bekeek zichzelf absoluut met een 'ik kan niet geloven dat ik dit ben'-uitdrukking op haar gezicht.

Annie had haar gekleed in een pullover en een rok, zodat ze zich nog steeds lekker voelde en zichzelf bleef. Maar deze rok was van het zachtste tweed, kort, wijd uitlopend en zwierig, Annie koos graag een merk dat bij haar nieuwelingen paste.

Bronwen droeg een gebreid jasje van Joseph, groengrijs, mosgroen, een militairachtig model met een lange rij knopen aan de zijkanten; daaronder een lichtgroen shirtje met een laag uitgesneden en ronde hals.

Aan een leren koordje droeg ze een ruwe oerparel van Maori-ontwerp, die Annie tussen de accessoires had opgegraven, met het idee dat die Bronwen een thuisgevoel zou geven.

De dikke maillot en lage laarzen pasten goed bij Bronwen en gaven haar een comfortabel gevoel. Aan haar schouder hing een casual tas van ruw materiaal, voorzien van kwastjes en lange hengsels, ter waarde van 650 euro.

'Vind je het wat?' vroeg Annie, die erg tevreden was over haar werk.

'O ja, zeker weten. Ik vind het zeker wat,' zei Bronwen met verbaasde stem.

Ze combineerden de trui en het shirtje met een donkergrijze spijkerbroek met rechte pijpen. Ze probeerden de rok met een nonchalante, grijze trui met verticale strepen. Ze trokken Bronwen zelfs een simpele zwarte jurk aan met een verbazingwekkende, geplooide, leren en zilverkleurige heupriem.

Alles was prachtig. Alle outfits lieten Bronwen er jonger, slanker en knapper uitzien, en net dat beetje meer 'management'.

Annie kreeg haar zover dat ze in laarzen met een lage hak stapte. En daarna in schoenen met een wat hogere hak en enkelbandjes van geweldig zwart lakleer.

'Hoeveel gaat me dit allemaal kosten?' vroeg Bronwen zich iets later af, terwijl ze een Farhi-winterjas van tweed, maar evengoed mooi, dichtknoopte.

'O, een chemisch toilet of twee,' waarschuwde Annie haar. 'Misschien wel drie. Ik heb geen idee hoeveel chemische toiletten tegenwoordig kosten. Maar sorry, Bronwen, als je meer verdiende dan de directeur van het bedrijf en alleen maar made-in-Nieuw-Zeeland-truien koopt, zul je over de brug moeten komen. Eerder laat ik je niet gaan! Je bent met een inhaalslag bezig. Van decénnialang winkelen. Je moet elk artikel kopen waar je helemaal weg van bent, en ook de artikelen die je alleen maar mooi vindt! En daarbij is het niet toegestaan om ooit nog ergens anders kleding te kopen. Van nu af aan ben ik je shopping-vriendin. Begrepen?'

Bronwen knikte. 'Weet je, je bent misschien wel een betere verkoopster dan ik,' zei ze bedachtzaam. 'Heb je wel eens overwogen in de chemische toiletten-handel te komen werken?'

'Paula, Paula, Paula!' Annie hield haar assistente staande in de gangen zodra Bronwen en al haar aankopen de ter beschikking gestelde auto in waren geholpen (die was voor degenen die in één sessie meer dan drieduizend euro uitgaven en binnen een straal van acht kilometer woonden).

'Kom. Ga zitten,' instrueerde Annie, 'we moeten het even over de schoenen hebben.'

Paula streek neer op de sofa en maakte voorzichtig de kleine paarse knoopjes los. Ze trok haar voet uit het heldere kersenrode leer en gaf de schoen aan Annie.

Paula's voeten waren groter dan die van haar, maar aangezien Paula bijna drie meter lang was, was dat niet verwonderlijk.

'Waar heb je ze vandaan?' vroeg Annie, die de schoenen wat beter bekeek. Ze had zulk handwerk alleen eerder gezien bij de duurste schoenen in The Store. Schoenen die in cederhouten dozen binnenkwamen en ruim boven de vijfhonderd euro per paar kostten.

'Hong Kong,' deelde Paula haar in vertrouwen mee. 'Ik had ze besteld toen ik daar met mijn vriend op vakantie was. Ze moesten in mijn maat worden gemaakt en zijn gisteren binnengekomen.'

'Welke winkel?' wilde Annie weten.

'Het was een marktkraam.'

'Een marktkraam?!' Annie kon het niet geloven. De maker van deze schoenen leek haar eerder iemand die al twintig jaar in de leer was geweest bij een meester handwerksman in Italië. Die boog op de voetzool. De welving. Kijk nou eens naar de contrasterende, paarse en handgenaaide versieringen met de kleine naaisteekjes om de knoopsgaatjes. Deze schoenen waren adembenemend.

Annie bestudeerde de sierlijke goudkleurige belettering die in de voetzool was gegraveerd: timi woo.

'Timi Woo?' vroeg ze. 'Moet dat soms een grap voorstellen? Een aftreksel van Jimmy Choo?'

'Nee. Hij heet echt zo!' hield Paula vol. 'Ik heb hem dat gevraagd. Hij gaf me zijn kaartje. Hij zei dat mijn vrienden hem konden e-mailen. Hij maakt zijn ontwerpen zelfs in de kleuren die jij wilt.'

'Echt waar?! En... nog belangrijker,' Annie had de schoen inmiddels om haar voet gedaan, bewoog hem alle kanten op, bewonderde hem vanuit elke hoek, 'hoeveel hebben deze handgemaakte, op maat gemaakte liefjes gekost?'

'O... Volgens mij waren ze zo'n zestig euro.'

'Zestig euro! Zéstig euro?!' vroeg Annie ongelovig.

'Weet je het zeker?'

'Yep,' antwoordde Paula luchtig en onzeker over waar die ophef voor nodig was.

Plotseling voelde Annie een overweldigende opwinding opkomen. Dit kan het zijn! Dit zou haar ding kunnen worden. Dit zou haar bedrijf kunnen worden! Als ze meneer Timi Woo's schoenen kon kopen en ze hier kon verkopen... nou, zelfs honderdvijftig euro zou een koopje zijn, diefstal zelfs. Voor minder dan tweehonderd of zelfs driehonderd euro was er in Engeland niets van Timi Woo's kwaliteit te krijgen. Ze kon zich niet herinneren ooit een mooier exemplaar schoeisel te hebben gezien dat niet in een gesigneerde houten doos binnenkwam.

En de markt voor op maat gemaakte designerschoenen werd groter en groter. The Store verkocht al beperkte oplages van Brian Atwood en Rupert Sanderson voor niet minder dan een ruime driehonderd euro per paar.

'Paula, je bent een genie!' verklaarde ze. 'Je bent een volkomen briljant fantastisch winkelgenie!'

'Rustig maar, meid, je kunt ook een paar voor jezelf bestellen,' was Paula's antwoord.

'Een paar! Ik wil honderden paren!' riep Annie uit.

'Misschien moet je even iets eten,' adviseerde Paula.

Tets eten? Nee, nee, nee!' Annie wees het idee van de hand. 'Niet iedereen kan de hele dag door iets eten en er net zo uitzien als jij. Paula, dit is het beste wat je me ooit hebt verteld.'

'Beter dan die keer dat Donna...' hielp Paula haar herinneren.

'Jazeker.'

Het was onmogelijk om de dag te vergeten waarop Donna Nicholson eindelijk The Store verliet. Hun vorige floormanager was waarschijnlijk de kwaadaardige tweelingzus van Cruella de Vil.