10

Overtuigende Annie

Blauw, geel-met-witte nauwsluitende jurk (Whistles sale)

Gele hakken (LK Bennett sale)

Flesje parfum (Chanel's Coco)

Geraamde kosten: € 150

'Misschien hield je vader wel van verrassingen!'

 

Het was de dag voor de Honderdjarig Bestaan-schoolvakantie en vrijwel alles verliep als een zonnetje voor Annie.

Connor had meteen ingestemd met het reisje naar Italië, uiterst verrukt van het vooruitzicht zichzelf in vijf dagen bij een zonovergoten zwembad in een gebruind televisie-idool te transformeren.

Dinah had meer aanmoediging nodig, vooral omdat ze de kleine Billie er een paar dagen voor van de kleuterschool moest halen, maar zodra ze aan het idee gewend was, werd ze ook enthousiast en beloofde ze Bryan over te halen met hen mee te gaan.

Hoewel ze zich had verbaasd over de spotprijs, voelde Dinah zich vandaag genoodzaakt Annie aan de telefoon te vragen: 'Hoe zit het met het geld dat je de belasting verschuldigd bent? Dat heb je toch wel uitgezocht, hè?'

'Ja, ja,' wuifde Annie weg.

'Je hebt het niet geleend, toch?'

'Ik heb een aantal fantastische spullen gevonden om te verkopen, dus het komt allemaal goed,' had Annie tegen haar gezegd. Ze wilde niet liegen maar haar ook niet ongerust maken.

'Heeft Ed zin in de vakantie?' was Dinahs volgende vreemde vraag.

'Jazeker!' zei Annie. Dat was, helaas, niet waar... althans, nóg niet, want ze had nog niet het juiste moment gevonden om hem over de vakantie te vertellen, ook al vertrok hun vliegtuig over een kleine vierentwintig uur vanaf Stansted.

Maar Ed zou vandaag met de lunch thuiskomen, en aangezien ze nog steeds niet aan het werk was, was ze van plan met veel zorg en aandacht een salade met bacon en avocado te maken, met knoflookbrood uit de oven, in de hoop hem gunstig te stemmen voor het grote nieuws.

Net toen Ed rond lunchtijd het huis binnenstapte, ging Annies mobieltje af en verzeilde ze in een gesprek met een vrouw van het hypotheek-bedrijf, over op welke rekening haar 35.000 euro moest worden gestort. Iets waar ze Ed zeker niet aan wilde helpen herinneren. Hij wist nog steeds niet dat ze de lening zou doorzetten, nogmaals omdat het ideale moment om het erover te hebben zich nog niet echt had aangediend. Nou ja, ideaal gesproken niet.

'Mijn persoonlijke rekening? Hm, ja, dat zou fantastisch zijn,' zei ze terwijl ze zich van hem af probeerde te wenden en zo zacht mogelijk sprak. 'Of ik het nummer heb? Eh... ik moet even naar boven lopen... heb u een momentje?' Annie greep haar kans om zo snel mogelijk alleen te zijn.

Toen ze in de keuken terugkwam, zag ze dat Ed zichzelf al had bediend en snel zijn eten naar binnen werkte, en hij zei haar dat hij sneller naar school terug moest dan hij had verwacht.

'Was dat de bank?' was zijn daaropvolgende vraag.

'Ja... over een cheque die ik had uitgeschreven, ze wilden het even checken... de cheque...' Ze liet haar stem wegsterven, in de hoop dat hij niet door zou vragen.

Nadat hij een aantal happen knoflookbrood had doorgeslikt, begon Ed plotseling een nieuw en verontrustend gesprek. 'Mijn vader deed altijd dingen waar mijn moeder achteraf pas achter kwam.'

'O?' was het enige wat Annie daarop kon zeggen, hoewel ze zo meelevend probeerde te kijken als ze kon.

'Ik bedoel niet heel grote, erge dingen, zoals dat hij een minnares had en dat ze dat later pas ontdekte,' vervolgde Ed, 'maar toch belangrijke zaken, zoals dat hij de auto verkocht en een nieuwe kocht zonder het haar überhaupt te vertellen.'

'Echt waar?' Annie moest zich nu verrast voordoen, hoewel ze zich wel zorgen maakte. Als Ed van de vakantie af wist, waarom zei hij dat dan niet gewoon? Waarom er dan omheen draaien?

'Ja,' ging Ed verder, 'ik herinner me nog dat mijn moeder het hele huis doorzocht naar de autosleutels en dat mijn vader dan ineens opmerkte "o, ik heb dat stuk roest ingeruild, er staat een nieuwe voor de deur".'

Ed keek op naar Annie en voegde er in alle ernst aan toe: 'Ik wil niet dat wij zo zijn, oké? Het was kwetsend voor mijn moeder. Ze wilde bij zulke beslissingen worden betrokken, en dat had ook gemoeten.'

Aangezien allebei Eds ouders al waren overleden voordat Annie hem had ontmoet, wist ze niet of dit verhaal waar was of dat hij het om een of andere reden verzon.

'Misschien hield je vader wel van verrassingen!' zei ze defensief. 'Misschien wilde hij het leven wel interessanter maken.'

Maar ze kon er niet onderuit. Morgen om deze tijd hadden ze een vlucht van Stansted naar Ancona en ze moest het hem vertellen.

'Ed, het spijt me,' begon ze, 'maar ik heb een verrassing gepland. Het spijt me, ik wist niet dat je niet van verrassingen hield... maar...'

De deurbel ging.

Annie sprong op en wilde per se opendoen, opgelucht dat het moeilijke gesprek voor een paar minuten was uitgesteld. Maar toen ze de voordeur opende, was ze niet bepaald op haar gemak gesteld door wat ze buiten ontwaarde.

Vrijwel de gehele breedte van de nauwe Hawthorne Street werd in beslag genomen door een gigantische bestelbus met oplegger. Op haar stoep stond een man in een overall die een klembord vasthield.

'Hier even tekenen, schat, acht dozen uit China, geleverd via Dover.'

O. Lieve. Hemel. De schoenen! De Timi Woo-schoenen! Hoewel Annie er niet omheen kon dat ze het fantastisch vond dat ze waren geleverd, en ook zo snel, was dit waarschijnlijk geen goed moment. Waar zou ze honderd paar schoenen moeten laten terwijl Ed zich in de keuken opvrat over stellen die geheimen voor elkaar hadden? Eigenlijk, herinnerde ze zich, waren het tweehonderd paar schoenen, omdat zij en meneer Woo een goede deal hadden gesloten: tweehonderd paar voor achttienduizend euro. Deze maand werden er honderd geleverd, en de andere honderd kwamen in oktober. Een bedrijf beginnen met een voorraad ter waarde van slechts achttienduizend euro stelde niets voor, had ze zichzelf gerustgesteld. Mensen leenden veel grotere bedragen met veel minder kans op succes. De schoenen waren geniaal. Dat wist ze gewoon.

De chauffeur op de stoep zwaaide inmiddels met zijn klembord. 'Je moet hier even tekenen, schat. Uiteraard moet er voor de invoerrechten worden betaald, dus de belastingdienst zal wel bij je aankloppen.'

'Annie? Is alles in orde?' riep Ed vanuit de keuken.

'Ja, ja!' riep ze terug, maar dit was helemaal niet in orde.

'Je kunt ze nu nog niet binnen zetten,' zei ze zachtjes tegen de chauffeur. 'Je zult een kwartiertje moeten wachten.'

Ed zou dan weer op weg naar school zijn, en ze kon het schoenen/hypotheek lening/vakantie in Italië-gesprek voor vanavond bewaren. Toch?

Annie, met haar geelachtig gekleurde, opgezwollen voorhoofd, keek de chauffeur wat armzalig aan en dat was nog voordat ze had gekeken naar de grootte van de dozen die hij door de voordeur probeerde te krijgen. Maar hij was niet in een sympathieke stemming.

'Een kwartier kost extra,' zei hij streng.

'Hoeveel?' vroeg ze.

'Vijfendertig euro. Cash.'

Ze moest er wel mee instemmen. Dus draaide hij zich om en liep terug naar zijn truck, zette de motor af en ging wachten. O, dat was lekker subtiel.

Annie deed de voordeur dicht en snelde terug naar de keuken.

'Waar ging dat over?' wilde Ed weten terwijl hij met een stuk brood zijn bord droog depte, om er zeker van te zijn dat er geen druppel dressing achterbleef.

'Postbode,' zei Annie zo opgewekt mogelijk. 'Ik heb nieuwe lakens voor ons gekocht. Echt een...'

'Koopje?' Ed maakte de zin voor haar af en besloot geen opmerking te maken over haar koopgedrag. 'Nou, wat was de verrassing?' vroeg hij.

'Ja!' zei ze vrolijk. Ze zou hem alles over de rest vertellen... vanavond. Ze zouden er rustig voor gaan zitten, ontspannen, en het zou dan allemaal veel gemakkelijker gaan.

Toen hij in de gang stond, riep Ed: 'Waarom staat die vrachtwagen er nog?'

'Geen idee,' antwoordde Annie terloops, 'misschien is-ie zijn lijst aan het controleren... of pauze houden?'

Ed haalde zijn schouders op, trok zijn ribjas aan, deed zijn geruite das om, pakte zijn versleten leren tas en liep door de voordeur naar buiten.

Zodra Annie er zeker van was dat Ed veilig om de hoek verdwenen was, liep ze terug naar de chauffeur van de bestelbus.

'Oké.' Ze probeerde veel vrolijker te klinken dan ze zich voelde toen ze een blik had geworpen op de vier enorme kartonnen dozen achter in de bus. 'Ik heb je hulp nodig. Want de kamer waar deze naartoe gaan is op de bovenste verdieping.'

Met een diepe zucht informeerde de chauffeur haar dat dat ook 'extra kost'.

Die avond aten ze vroeg omdat iedereen, behalve zijzelf, plannen had om uit te gaan.

Owen, Lana en Ed waren allemaal goedgehumeurd, aangezien er de komende vijf dagen geen school op het programma stond. Ze spraken al over wat ze gingen doen, omdat niet een van hen wist dat Annie al iets anders had bedacht.

Annie kon moeilijk stilzitten. Ze liep telkens van de tafel weg om een glas te pakken of de peper te zoeken - van alles om het gesprek maar uit te stellen. Maar het vliegtuig vertrok morgenochtend om kwart voor twaalf. Tenzij ze heel snel iets ging zeggen, zouden alleen Dinah, Bryan, Billie en Connor ervoor in zijn.

Misschien moest ze wel zonder hen gaan? Die gedachte schoot door haar heen. Ze kon een briefje achterlaten... maar dan nog, dat was niet waar het om ging, toch?

De telefoon ging en Ed was al opgestaan om hem op te nemen voordat ze hem kon tegenhouden. Met de telefoon in zijn hand kwam hij de keuken weer in, en gaf hem aan Annie. 'Het is Dinah, ze klinkt erg opgewonden. Het gaat over morgen. Heb je haar hier uitgenodigd of zo?'

Annie pakte de telefoon aan en vluchtte de gang op, zodat ze Dinah alleen kon spreken.

Nadat ze hadden opgehangen, kwam Annie de keuken weer in, haalde even diep adem in een poging te kalmeren, en flapte haar geheim eruit: 'Het spijt me, Ed en Owen, het spijt me echt heel erg, maar jullie kunnen vanavond niet weg. Jij ook niet, Lana.'

'Wat?!' riep Lana uit.

'Nee, want...' Annie glimlachte, deed erg haar best om het als een grote traktatie aan te kondigen, als de geweldige verrassing waarvan ze echt vond dat het dat was.

'Jullie moeten je koffers pakken. Want morgen... gaan we met z'n allen voor vijf dagen naar Italië! Tadaaa, verrassing!'

'Wat?!' Deze keer keek niet alleen Lana verontwaardigd. Ed begon er ook steeds roder en kwader uit te zien. Alleen Owens gezicht brak in een glimlach. 'Cool,' zei hij tegen zijn moeder.

Annie haastte zich uit te leggen: 'Ik heb heel goedkope tickets voor ons geregeld en een grote villa met een zwembad, maar het is een last-minute aanbieding en Connor en Dinah gaan met ons mee, dus we delen de kosten...'

Maar Ed bleef niet zitten luisteren, hij stond op en liep de kamer uit.

'Ik wilde bij Andrei zijn!' riep Lana. 'We hebben al van alles gepland om samen te gaan doen. Je laat ook nooit iemand zelf kiezen wat ze willen, je bent zo'n controlfreak!' En ze draaide zich om en stormde de kamer uit, achter Ed aan.

Annie voelde zich gekwetst en was een beetje kwaad. 'Lieve hemel!' riep ze. 'Als ik het aan jullie zou overlaten, zouden we überhaupt nooit iets leuks doen. Dan zouden we aan huis gekluisterd zitten, rollebollen met Andrei of ons geld zitten tellen.' Terwijl ze haar hoofd in de gang stak om er zeker van te zijn dat er geen woord van verloren ging, voegde ze er schreeuwend aan toe: 'Je kunt het niet met je meenemen, wist je dat? Waar heb je geld voor nodig als je er niet van kunt genieten? Als je er geen leuk leven mee kunt kopen? Met leuke dingen?!'

Lana noch Ed reageerde daarop en Annie berispte zichzelf dat ze weer was gaan schreeuwen. Ze was niet van plan geweest te gaan schreeuwen. Ze had kalm willen blijven en wel willen zien hoe de avond zou verlopen. Misschien zouden Lana en Ed niet meegaan... misschien zou ze met Owen en de anderen gaan. Zou dat zo erg zijn?

Toen ze de keuken weer inliep, zat Owen nog steeds aan tafel. Hij grijnsde naar haar.

'Cool,' zei hij weer. 'Zullen we Romeinse ruïnes opgraven, mam?'

Annie knikte een beetje verdoofd.

'En mam... is er pudding?'

Ed zat chagrijnig op hun tweepersoonsbed gitaar te spelen toen Annie genoeg moed had verzameld om binnen te komen. Ed ging altijd chagrijnig op de gitaar spelen als hij ergens verontwaardigd over was, had ze in de tijd dat ze samen waren ontdekt.

'Ik ga niet mee,' zei hij zodra hij haar zag.

'Ik dacht al dat je dat zou zeggen,' zei ze en ze ging naast hem op bed zitten.

'We hadden een afspraak! Over grote uitgaven moet worden overlegd. Dat was onze afspraak en je hebt je er nog niet aan gehouden. Je bent gewoon doorgegaan en hebt het ene grote ding na het andere aangeschaft, zonder het ook maar te melden.'

'Maar je had toch overal nee op gezegd!' riep Annie gefrustreerd uit.

Ed slaakte geïrriteerd een zucht en wendde zijn blik weer van haar af. 'Oké, wil je soms dat ik je even uitleg wat een discussie is?'

'Ik ben gewend alles op mijn eigen manier te doen,' zei ze.

'Nou, wat een fantastisch argument.'

'Ik wil niet zonder jou gaan,' zei ze en ze schoof dichter naar hem toe. Ze waagde haar hoofd voorzichtig op zijn schouder te laten zakken en vleide: 'Mijn hoofd doet nog steeds pijn. Ik heb je nodig om een oogje op me te houden.' Misschien hielp het om een beroep te doen op zijn medeleven. 'Ik dacht dat een korte vakantie ons allemaal heel erg goed zou doen. We zijn de hele zomer niet weggeweest... we zijn zo druk in de weer geweest met het huis...'

Toen ze voelde dat Ed zijn arm van zijn gitaar naar om haar middel bewoog, wist ze dat ze het goed deed.

'Waar is die villa?' vroeg hij.

'O, die ziet er prachtig uit,' begon ze, 'hij staat in een landelijk gebied, niet ver bij de zee vandaan. Ongeveer twee uur rijden vanaf het vliegveld. Ik heb een grote auto gehuurd... heel goedkoop... echt een...'

'Koopje.' Ed moest onwillekeurig glimlachen. 'Welk vliegveld?'

'Ancona,' zei ze terwijl ze op bed lag en over zijn rug wreef, vastbesloten hem hoe dan ook te overreden.

'Ancona?' Ed klonk verrast.

'Ken je dat?' vroeg Annie.

'Eh, ja! Misschien herinner je je nog dat ik je had verteld over mijn Italiaanse...'

'Vriendin!' onderbrak Annie, die zich bijna elk woord kon herinneren van wat Ed over die vrouw had verteld. Niemand kon het helpen om over elk klein kreukje en rimpeltje van De Ene die vóór hen was, te willen weten.

'Ja, ze komt uit Ancona.'

'O! Oké. Dat wist ik niet. Is dat erg?' vroeg ze.

'Nee, het is prima... en ik neem aan dat je er ook geen weet van had dat Ancona en de omliggende stadjes het schoenen- en handtassen-centrum van Italië vormen?' Ed was naast haar op bed gaan liggen, en hij leek bijna bereid het nu met haar goed te maken.

'Dat is de plek waar bijna alle Italiaanse leren spullen vandaan komen,' voegde hij eraan toe. 'En ik moet echt geloven dat je daar zelfs niet het flauwste benul van had?'

'Echt niet!' zei ze oprecht. 'Ik wist daar echt helemaal niets van!' Nu had ze moeite de opwinding uit haar stem te halen. De schoenen- en handtassenhoofdstad van Italië?!

'Dus, ga je met ons mee, lieverd?'

'Ja... Oké,' stemde hij in. 'Voor de zoveelste keer geef ik me weer gewonnen...'

'Dat vind ik ook zo leuk aan je,' zei Annie, die hem een kus op de wang gaf.

'Ja, je hebt me weer voor je gewonnen,' zei Ed, 'maar nu moet je naar boven en op Lana inpraten. Zij zal niet zo gemakkelijk over te halen zijn.'

'Misschien als ik haar vertel van de schoenen en handtassen.

'Ja, succes ermee.'