6

Owens favoriete kleren

Groene legerbroek (Army Surplus Shop)

Oranje met wit T-shirt (Quicksilver)

Kaki sandalen (Geox)

Geraamde kosten: €80

'Nee, geen frambozen, ik denk dat we gaan voor... Tante Dinahs zelfgemaakte pruimenjam.'

'Ik denk aan dik geroosterd witbrood met boter en honing,' zei Ed tegen Owen terwijl ze samen over de stoep liepen.

'Ja, geroosterd,' stemde Owen in, 'maar geen honing. Wat dacht je van pindakaas met jam?'

'Mmmm,' moest Ed toegeven, 'je stijl bevalt me wel. Pindakaas met frambozenjam?'

'Nee, geen frambozen, ik denk dat we gaan voor...' Owen dacht er even een minuut over na voordat hij de beslissing liet vallen: 'Tante Dinah's zelfgemaakte pruimenjam.'

'Pruimen! Ja!' Ed knikte enthousiast. 'Dat gaat 'm worden. Hebben we witbrood en pindakaas in huis? Of moeten we even langs de winkel?'

Van maandag tot vrijdag liep Ed, hoofd van de muziekafdeling op de school van Owen en Lana, samen met Owen naar huis. Lana, die ouder was, zou uiteraard nog liever hete naalden in haar oogbollen steken dan buiten school met een léraar te worden gezien. Maar Owen deed er niet zo moeilijk over.

Hoe dan ook, Ed en Owen praatten normaal gesproken een beetje over hoe hun dag was geweest, maar aangezien beiden een stevige eetlust hadden, die door de twintig minuten durende wandeling naar huis altijd nog groter werd, lag de nadruk tijdens de tocht op het plannen van hun middagsnack.

'We hebben voor het optreden van vanavond geen tijd voor het avondeten, dus hebben we veel jam en pindakaas nodig,' waarschuwde Ed.

'Komt mam kijken?' vroeg Owen zich hardop af.

'Ik hoop het, ze zei van wel,' antwoordde Ed. Hij wist dat het schoolstrijkkwartet nou niet bepaald Annies idee was van een opwindend avondje uit, maar Owen speelde viool en hij had zo hard geoefend dat Ed haar had laten beloven dat ze als beloning naar hem zou komen kijken.

Terwijl ze Hawthorne Street inliepen, liet Ed zijn blik goedkeurend over de voortuinen glijden, die nog steeds barstensvol groen en bloesem zaten. Nou ja, oké, de tuin van nummer acht kon wel wat onderhoud gebruiken, vooral de heg, maar daar zou hopelijk het komende weekend tijd voor zijn.

Maar het huis zag er prachtig uit. Een smal, vierverdiepingen georgian stadshuis, schilderachtig, een klein beetje krakkemikkig en adembenemend mooi. De raamkozijnen, onlangs geverfd, glansden stralend wit. De deur was glinsterend lichtblauw. Twee grote, blauwe potten bij de voordeur zaten vol met de roze en blauwe bloemen die Ed er van de zomer in had gezet.

Annie, ondanks het feit dat ze een genie was op het gebied van woningrenovatie en decoratie, bleek een soort doodskus-effect te hebben op alles wat ze in de tuin aanraakte.

'Laat alles in het huis maar aan mij over,' had ze aangedrongen, 'maar jullie zullen buiten het vuile werk moeten opknappen, lieverds.'

Terwijl Ed de sleutel in het kopergerande slot van de stevige houten voordeur stak, dacht hij onwillekeurig aan zijn moeder. Als Ed door de voordeur naar binnen kwam, moest hij nog steeds aan zijn moeder denken, omdat ze zevenentwintig jaar in dit huis had gewoond, voordat ze twee jaar geleden overleed.

Ed had een paar jaar in de kelder gewoond, en na zijn moeders dood zouden hij en zijn zus het familiehuis moeten hebben verkopen en verdergaan met hun leven. Maar toen was Annie zijn leven binnen gedenderd, Annie met haar grootse plannen en snelle beslissingen.

Ze trok bij hem in, knapte het huis op, verkocht haar eigen woning, en doordat zij vervolgens zo'n groot aandeel in zijn huis nam, kon hij het zich permitteren de rest het huis te betalen.

Hij moest wel de enige docent in Londen zijn die in een herenhuis in het prachtige Highgate in Noord-Londen woonde. Dat was een ding dat zeker was. Hij zou Annie er altijd dankbaar voor zijn dat ze het voor hem mogelijk had gemaakt om hier te blijven.

Het insteekslot was open, dus Ed wist dat Lana al thuis moest zijn. Hij stopte zijn Yale-sleutel erin en opende de deur.

Er stonden twee schooltassen in de hal. Hij herkende de tas met het felle kleurenpatroon: die was van Lana. En hij vermoedde dat de donkere rugzak van Andrei was.

'Hoi, Lana!' riep Ed in het trapgat. 'Dat je weet dat we weer thuis zijn!'

'Zodat je je kleren weer kunt aantrekken,' merkte Owen terzijde op.

Ed wierp hem een bestraffende blik toe.

Het bleef stil in huis. Lana's kamer was op de zolderverdieping, twee verdiepingen boven de hal, maar ze zou hen nog moeten kunnen horen.

'Gaat alles goed?' riep hij naar boven.

Toen er nog steeds geen antwoord kwam, zei Ed tegen Owen dat hij alvast de toast in de keuken moest leggen en dat hij zo weer terug kwam.

Zodra Ed de eerste verdieping had bereikt, zei hij tegen zichzelf dat hij niet zo mal en ongerust moest doen, en zich er misschien wel te veel mee bemoeide. Hij ging niet naar de zolderverdieping en op Lana's deur kloppen. Wat ze daarboven ook aan het doen was, ze was vast prima in orde en het waren haar eigen zaken... En zeker niet die van hem.

Dus draaide hij zich om en liep naar de zonnige slaapkamer van hem en Annie. Ed moest, als hij heel eerlijk was, toegeven dat Annie deze kamer iets te meisjesachtig had ingericht. Aan de muren hing roze-met-wit behang met een scherp afgetekend patroon, een witte en kristallen kroonluchter aan het plafond en een barokke, witte spiegel boven de haard.

Een van de muren werd helemaal ingenomen door witte kledingkasten, die ze volgens haar per se nodig hadden. Daar bleek ze gelijk in te hebben gehad. Ze had zo veel spullen dat ze die vrijwel in haar eentje kon vullen.

Hij wilde zijn jas ophangen, zijn shirt voor een t-shirt verruilen en weer naar Owen teruggaan, en Ed had net zijn shirt over zijn hoofd getrokken om het in de wasmand te gooien, toen hij hen zag.

Lana en Andrei lagen vrijwel geheel naakt onder het met leer gestoffeerde bed: Annies kerstcadeau aan hem, gekocht voor een klein fortuin met wie weet welke creditcard. Iets waar hij niet graag aan dacht.

'Oké,' zei hij stellig. 'Game over!

Van onder het bed klonken angstvallige ademstoten.

'Ik wil het niet weten,' voegde Ed hieraan toe, 'echt niet. Maar je hebt boven je eigen kamer, Lana. Ik ga nu naar de keuken en misschien zouden jullie je moeten... opfrissen, en dan ook naar beneden komen.'

Ed en Owen aten gestaag van hun toast met pindakaas en pruimenjam, waarbij ze het brood methodologisch naar binnen werkten. Owen, inmiddels blij te zijn omgekleed in zijn favoriete legerbroek en lichtgevende oranje-met-witte t-shirt (voor het geval hij wilde doen alsof hij een verdwaald verkeerspaaltje in het bos was) at veel enthousiaster dan Ed, omdat Ed wist dat hij op het punt stond een behoorlijk onaangenaam gesprek met Lana te moeten voeren.

Uiteindelijk verscheen het romantische duo onder aan de trap, waar

Andrei in de hal zijn rugtas omdeed en de voordeur uit wilde vluchten. Hij wilde overduidelijk niet langer blijven hangen om te horen hoe Ed, die ook zijn docent was, over de situatie dacht.

'Dag, Andrei,' riep Ed hem na, die het niet kon laten eraan toe te voegen, 'hopelijk zien we snel weer méér van je.'

Ed, die van zijn zevende tot zijn achttiende op een jongenskostschool had gezeten, kon zich niet herinneren zelf ooit op zoiets te zijn betrapt. Maar, omdat hij gedurende de eerste zeven jaar van zijn carrière op verscheidene gemengde scholen in Engeland had lesgegeven, was hij zeker een paar keer tieners tegengekomen die in ietwat komische, naakte situaties hadden verkeerd.

'Owen, zou jij je een paar minuutjes op de trampoline buiten willen vermaken? Zorg er alleen voor dat je niet te hard...'

Owen propte het laatste gedeelte van zijn sandwich al naar binnen, knikte begrijpend en liep de kamer uit terwijl Lana langzaam en met afhangende schouders binnenkwam.

Zelfs Ed was zich ervan bewust dat Lana erg knap was, op een soort bleke, gothic-achtige manier. Haar lange haar was een of twee tinten donkerder geverfd dan de oorspronkelijke kleur, haar mooie sproetjes waren met foundation weggewerkt en ze droeg een zwart topje, een zwarte legging, liep op blote voeten en had al haar twintig nagels donkergroen gelakt.

'Ga je het tegen mijn moeder zeggen?' vroeg Lana als eerste toen ze schuchter langs de muur de kamer inliep.

'Kom binnen en ga zitten,' zei Ed in een poging haar gerust te stellen. 'Wil je thee? Of wat toast?'

'Ja, lekker,' stemde ze in.

Ed zette water op, deed brood in de broodrooster en haalde een mok tevoorschijn, terwijl Lana nerveus op de huid rond haar nagels kauwde.

'We waren alleen maar...' begon ze.

'Het is oké,' zei Ed tegen haar, 'ik hoef het niet te weten, echt niet.' Hoewel hij het eigenlijk wel leuk had gevonden om te horen welke smoes Lana zou opdissen.

Er zat een wesp in Andreis broekspijp en hij moest zijn broek uittrekken en toen vloog de wesp onder mijn shirt... Ik kwam net uit de douche, toen... We speelden strippoker, en ik weet niet hoe het kwam... maar mijn contactlenzen rolden onder het bed!

'Ed, vind jij dat ik oud genoeg ben om seks te hebben?'

Lana durfde hem niet aan te kijken, en kauwde verder op haar huid zodra die woorden eruit waren. Een paar seconden lang was in de kamer alleen het geluid van het kokende water in de ketel te horen.

Misschien kwam het doordat de stilte haar te veel werd, want Lana flapte er snel uit: 'Het is geen toestand of zo, ik wil gewoon een andere mening horen. Ik bedoel, ik weet wat ik ervan vind. Ik weet wat Andrei ervan vindt. Ik weet wat mijn vriendinnen ervan vinden. Ik was alleen min of meer geïnteresseerd in wat jij ervan vindt.'

Dit was het echt moeilijke gedeelte, want Lana liet het allemaal zo cool en luchthartig klinken, alsof het haar niets kon schelen. Maar er lagen allerlei soorten gevoelens en belangrijke emotionele kwesties onder de oppervlakte, en Ed was er zeker van dat hij en Annie het elk moment konden verprutsen. Met maar één verkeerd woord.

Altijd als hij ergens met Lana over sprak, had hij het gevoel dat hij door de kostbaarste, breekbaarste porseleinwinkel ter wereld liep. Ze was op veel manieren zelfverzekerd en vol vertrouwen, maar op andere gebieden nog maar een kind.

Hij liep met twee mokken thee terug naar de tafel, zette er een voor haar neer en pakte haar bord met toast.

'Pindakaas en jam?' vroeg hij haar.

'Je gaat mijn vraag uit de weg,' snauwde ze hem toe.

'Ik ga je vraag helemaal niet uit de weg,' zei hij vriendelijk, 'ik geef mezelf even wat tijd. Ik wil dat je iets te eten en te drinken naar binnen werkt, dan kom ik rustig bij je zitten zodat we er even goed over kunnen praten.'

Ze keek hem aan om te zien of hij het meende en toen ze geen spoortje van een glimlach of sarcasme kon ontdekken, zei ze: 'Dank je.'

'Maar het doet er niet toe wat ik ervan vind,' zei hij en hij ging op de houten keukenstoel naast haar zitten. 'Het doet er alleen toe wat jij er zelf van vindt.'

Toen ze geen antwoord gaf, voegde hij eraan toe: 'Als je seks hebt, Lana, wees dan erg voorzichtig en respectvol. Met je lichaam en je gevoelens. Als je geen seks hebt, heb dan niet het gevoel dat je iets overhaasts moet doen. Er is een groot verschil tussen een beetje geflikflooi en echte seks. Een heel groot verschil.'

Lana's hoofd hing voorovergebogen over haar toast, die ze zorgvuldig met pindakaas besmeerde.

'Denk je,' wilde Ed weten, 'dat ik je zover kan krijgen dat je er met je moeder over praat?'

Lana snuifde: 'Volgens mij kennen we allemaal mama's motto wel: Haal de ophaalbrug op, richt en vuur. Geen kerels in de huurt van mijn dochter. Nooit of te nimmer.'

'Nou...' Ed moest hier een beetje om lachen. 'Je bent haar dochter. Je groeit op, en dat vindt ze allemaal een beetje eng. Ze wil je niet kwijt. Dat is haar grootste zorg, ze is alleen echt gelukkig als we allemaal samen zijn in dit huis en..

'Ze zit altijd met een mobieltje aan haar hoofd geplakt om een of andere deal te maken,' onderbrak Lana hem.

'Hé, dat is niet eerlijk.

Maar het was al te laat. Lana stond op en liep de kamer uit.