20

Greta's erbarmelijke outfit

Lichtgroene, wijd uitlopende rok (Boden)

Rood-met-groen topje met v-hals (Miss Selfridge)

Rode pumps (Dolcis)

Geraamde kosten: €120

'Heb ik hier een dikke kont in?

Annie voelde zich aanzienlijk beter toen ze de auto bij de villa parkeerde. Ze had Sandro voorzichtig afgewezen, hem verteld dat hij fantastisch, charmant, erg verleidelijk enzovoorts was, en dat als het spaak zou lopen met haar ragazzo, ze hem dat als eerste zou laten weten.

Vervolgens waren ze naar zijn winkel gegaan waar ze de eerste vijftig tassen uit zijn catalogus voor haar eerste bezorging had uitgekozen, die naar haar toe zouden worden verzonden zodra de cheque gedekt bleek te zijn.

En nu, met Sandro's tassen en Timi Woo's schoenen, was ze er helemaal klaar voor! Dit was de basis, de springplank, het begin van Annie Valentine, verkoper, carrièrevrouw, zakenvrouw, ondernemer en modehandelaar!

De hele weg naar huis had ze nagedacht over hoe ze het met Ed goed moest maken, hoe ze hem weer voor zich kon winnen. Ze begreep zijn zorgen, echt waar. Maar ze zou hem geruststellen, hem ervan verzekeren dat het onnodig was je zo veel zorgen te maken. Hij moest haar de kans geven om zichzelf te bewijzen. Dat moest hij gewoon. En dan, als zij en Ed het hadden bijgelegd, dan konden ze dat met z'n allen vieren (nou ja... nadat zij en Dinah en dan Dinah en Ed uiteraard weer vrienden waren). Ze zou iedereen meenemen naar de Taverna en ze trakteren op een heerlijk avondmaal.

En morgen zou een fatsoenlijke vakantiedag worden, zonder dat er ook maar één keer zou worden gesproken over tassen of schoenen of winkels. Ze zouden alles doen waar Ed maar zin in had. Naar de kust... of zelfs urenlang bewonderend naar gebrandschilderd ramen staren in een of andere stoffige, oude kathedraal, als dat moest.

Tegen de avond zouden ze dan allemaal opgefrist zijn en klaar om naar Londen terug te vliegen, waar ze een begin zou maken met de marketing van haar Timi Woo-schoenen.

'Hoe bedoel je, "ze zijn weg"?'

Wat was Lana, die in de keuken koffiedronk terwijl haar vingers over de toetsen van haar mobiele telefoon vlogen, haar in hemelsnaam aan het vertellen? Ed en tante Hilda zijn weg? Vertrokken? Hun tassen gepakt en een taxi naar het vliegveld genomen?

'Ze zijn naar het vliegveld?' Annie kon niet geloven dat ze dit goed had verstaan. 'Dat is twee uur rijden.'

'Dat weet ik... Hilda zei dat zij het betaalde. Zei dat ze het niet langer uithield.' Lana haalde haar schouders op.

'Wat? Ik dacht dat ze juist best een leuke tijd had. Is er iets gebeurd?'

'Mam!' Lana klapte haar mobieltje dicht en richtte al haar aandacht op de ietwat verwarde vrouw in het, eerlijk gezegd, wat hoerige jurkje. 'Volgens mij weet je wel wat er is gebeurd. Je bent uitgevallen tegen Ed en Dinah. Misschien kon Hilda al het geruzie niet meer aan.'

'Al het geruzie?' Annie stond versteld. 'Maar ik was van plan het met iedereen bij te leggen. Ik ben teruggekomen om het te vieren.'

Lana keek haar ongelovig aan. 'Ed en Hilda zijn naar de stad geweest om koffie te drinken en een paar kranten te halen en toen ze terugkwamen, was hij ontzettend kwaad. Woest. Ik denk niet dat hij bepaald in de stemming was geweest om iets te vieren.'

'Ik moet hem spreken.'

Annie gespte met haar ene hand de vreselijke, nepslangenleren dingen los en doorzocht met de andere haar handtas.

Ze belde Ed op zijn mobiel, maar het maakte haar razend dat hij niet opnam, ze kreeg meteen zijn voicemail.

'Ga niet weg uit Italië!' begon ze haar bericht. 'Dit slaat nergens op. Kom terug, Ed, alsjeblieft. We moeten dit uitpraten.'

'Wat had Ed gezegd?' vroeg Annie aan haar dochter terwijl ze wat kalmer ging praten, in het besef dat het weinig zin had om meer dan één vraag tegelijk te stellen.

'Weet ik veel... dat Hilda wanhopig graag naar huis wilde en dat hij met haar meeging. Vervolgens pakten ze hun tassen en vertrokken. Ik dacht dat hij het er wel met jou over had gehad. Ik dacht dat je ervan wist. Ik wist niet dat je het zo druk had met meneer Parfumbroek dat je Ed zelfs niet meer te woord kon staan.'

'Ed heeft me niet gebeld!' volhardde Annie. 'Hij heeft niets tegen me gezegd!' waarna ze snauwde: 'Meneer Parfumbroek? Waar moet dat nou weer op slaan?'

'Die Italiaanse kerel stinkt! Alsof hij zijn aftershave met soeplepels tegelijk opdoet.'

'O, tuurlijk, wat attent en aardig van je! Maak ik ooit gemene, persoonlijke opmerkingen over jouw vrienden?'

'Ja!' Lana aarzelde geen moment haar dat te vertellen. 'Continu. Je maakt ze zelfs tégen mijn vrienden!'

'Niet waar!' kaatste Annie terug terwijl ze op haar mobieltje naar de ontvangen oproepen keek.

'Weet je nog wat je tegen Greta zei nadat ze vroeg: "Heb ik hier een dikke kont in?" Je zei dat dat in haar groene rok inderdaad zo was!'

Niets duidde erop dat Ed een poging had gedaan haar te bellen. Helemaal niets.

'Ik gaf gewoon eerlijk antwoord op haar vraag en toen gaf ik haar advies waardoor ze dunner zou lijken... donkere kleuren,' zei Annie ter verdediging. Waarom had Ed haar niet gebeld? Ze kon niet echt geloven dat dit gebeurde. Hij was de villa uitgestormd, en stond op het punt zonder haar het land te verlaten. Zonder het haar te vertellen.

Buiten, op het terras, zaten Dinah en Connor in de ligstoelen terwijl Billie en Owen in het zwembad speelden.

'Nou, dat was duidelijk een flinke ruzie,' luidde Connors welkomstzin. 'Hij is naar Londen terug gestormd. Maar bekijk het positief: de oude heks is gelukkig ook van het toneel verdwenen. Die gunst heeft hij ons tenminste verleend, die man van je.'

Connor had een dik verband op zijn geschaafde neus, dat door leukoplast en pleisters bijeengehouden werd.

Dinah zag er eveneens vreemd uit, in een wit t-shirt met lange mouwen en een joggingbroek, haar rode gezicht verborgen achter een zonnebril met donkere glazen en onder een baseballpet. De enige zichtbare stukjes huid zagen eruit alsof ze met Billies plakkerige, witte zonnebranderème waren ingesmeerd.

'Heeft hij er nog iets over gezegd?' wilde Annie weten.

'Eh... nee,' zei Connor, 'hij zag er zo kwaad uit dat niemand echt de behoefte had hem te ondervragen. Hij snauwde zelfs ergens over tegen Owen, en je moet toegeven, dat is normaal niets voor hem.'

'O, geweldig.' Annie ging zwaar op de bureaustoel die naast hen stond zitten.

'Hoi, mam!' riep Owen, die duidelijk niet erg van streek was.

'Annie?' begon Dinah voorzichtig. 'Ik had niet... ik bedoel... het waren niet...'

'Jouw zaken?' snauwde Annie. 'Nee, het waren verdomd jouw zaken niet. Je hebt geluk dat we zo dik met elkaar zijn, anders had ik nooit meer een woord tegen je gezegd.'

'Sorry,' zei Dinah verontschuldigend.

'Nou ja... je was erg geschrokken,' zei Annie begripvol. 'Het was Eds schuld en laten we wel wezen, het was écht Eds schuld. En dan komt hij erachter dat ik iets aan het doen ben zonder hem erover te vertellen... en, nou ja,' ze haalde haar schouders op, 'daar zitten we dan. Het waait wel weer over,' zei ze in een poging zichzelf daar net zo van te overtuigen als de anderen.

'Waarom is hij zo nijdig dat je je eigen bedrijf wilt?' vroeg Connor. 'Het is overduidelijk dat je het fantastisch zal doen! Ik kon het niet geloven dat je terugging naar The Store, ik vond dat je het afgelopen jaar, toen je voor jezelf werkte, het fantastisch voor elkaar had. Je bent er geknipt voor,' verzekerde hij haar.

Ondanks haar teleurstelling dat Ed er niet was en daar heel anders over dacht, schonk ze Connor een warme glimlach. 'Dank je,' zei ze, 'je bent mijn beste vriend en ik hou van je, zelfs als je nuchter bent.'

'O, god! Spreek me niet van nuchter, want' - hij wierp een blik op zijn horloge - 'het is bijna lunchtijd en niet te vroeg om een koud flesje witte wijn open te trekken, dacht ik zo.'

'Ik wil wel als jij wilt,' antwoordde Annie.

'Maar laat mij erbuiten,' zei Dinah tegen Connor, 'ik blijf van de drank af tot we weer thuis zijn.'

'Heel verstandig,' stemde Annie in, 'je weet maar nooit wat je er anders weer uitflapt... en wil je Lana even roepen?' riep ze Connor na. 'Ze moet haar telefoon wegleggen. Ik raak al in paniek als ik aan de rekening denk.'

'Heb je Ed geprobeerd te bellen?' vroeg Dinah. 'Helpt het als ik hem bel?'

'Ja, en ik denk 't niet, maar dank je wel voor het aanbod.'

'Is hij nou zo boos op jou... of op mij?' vroeg Dinah vervolgens.

'O, maak je geen zorgen, ik weet zeker dat het mij betreft... maar... ik kan dit niet allemaal opgeven voor hem.'

'Kun je het uitstellen?' vroeg Dinah zich af.

Annie dacht aan de honderd dozen met schoenen die in Londen op haar wachtten en de cheque met drie nullen die ze net aan meneer B had gegeven. 'Nee,' zei ze, 'niet echt. Hij moet me vertrouwen. Hij moet me

ermee door laten gaan en het me zelf laten uitvechten, als dat nodig is.'

'Hij wil het huis niet kwijtraken,' zei Dinah vriendelijk. 'Het is zijn ouderlijk huis.'

'Ja,' brak Annie in, 'maar hij had het toch niet kunnen houden als ik er niet was geweest. Hij en zijn zus zouden het vorig jaar hebben verkocht. Ik ben eigenaar van een derde van het huis, en als ik de hypotheek van mijn deel wil verhogen, zijn dat mijn zaken!'

'Misschien kijkt hij er zo niet tegenaan.'

'Nee,' moest Annie toegeven, 'maar ik wil het huis ook niet kwijt! Hij denkt toch niet echt dat ik dat zou willen, hè? Ik leen alleen maar wat extra en ik weet dat het allemaal op z'n pootjes terechtkomt.'

Annie slaakte een zucht, ging weer zitten en keek uit over de velden. 'Het probleem is, lieverd,' zei ze op zachtere toon, 'dat ik me niet kan herinneren ooit met Roddy in zo'n situatie te hebben gezeten.'

'Natuurlijk wel!' wierp Dinah daartegenin, ervan overtuigd dat Annie haar echtgenoot niet moest idealiseren. 'Jullie hadden de gedenkwaardigste ruzies.'

'Ruzies, ja. Ontzettend veel ruzies, verschrikkelijke ruzies,' stemde Annie in, 'maar ik kan me niet herinneren dat als ik iets graag wilde, hij ooit heeft gezegd dat ik dat niet mocht. Hij vond dat iedereen moest doen wat hij of zij wilde. Hij zei altijd: "Sluit een compromis en sterf!" Echt waar!'

'Nou...' Dinah keek haar zus twijfelachtig aan. 'Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Stel dat Bryan op het platteland wil gaan wonen maar dat ik in Londen wil blijven?'

'Makkie,' hield Annie vol. 'Je moet de ander los durven laten. Je kunt ze niet zomaar kortwieken. Je zou met hem mee kunnen verhuizen naar het platteland, voor een paar jaar, met de belofte dat als je het er niet uithoudt, jullie allebei weer terugverhuizen. Het compromis zou inhouden dat jullie naar een buitenwijk verhuizen en dan voelen jullie je allebei ellendig. Zie je? Sluit een compromis en sterf!

Als Ed nee blijft zeggen,' voegde Annie eraan toe, 'ga ik hem dat kwalijk nemen, en dan zou ik bij hem weggaan.'

'Annie!' Dinah klonk geschokt. 'Je gaat niet voor zoiets weg bij Ed. Ed is een fantastische man en hij is goed voor je.'

'Hoe kun je dat zeggen als hij niet wil dat ik doe wat ik het allerliefste wil?' zei Annie geërgerd.

Dinah trok haar wenkbrauwen op, wat Anna opvatte alsof ze wilde zeggen: Ed heeft er meer verstand van dan jij.

'O, hou toch je mond!' zei Annie en ze stormde de villa in.

In de woonkamer was de slaapbank netjes opgeruimd en ingeklapt. De wirwar aan kleding die uit Eds open koffer had gepuild toen ze die ochtend vertrok, was verdwenen, en alleen haar eigen open koffer waar haar kleding netjes in lag opgevouwen, stond nog op de vloer.

Annie ging op de leunstoel tegenover de slaapbank zitten en staarde er mistroostig naar. Ze liet haar blik de kamer rondgaan, op zoek naar iets wat Ed misschien voor haar had achtergelaten. Een briefje? Een krabbeltje met uitleg?

Haar blik bleef rusten op de huistelefoon van de villa - een zwaar, ouderwets en crèmekleurig exemplaar met een draaischijf - die stevig en geruisloos op het bijzettafeltje naast haar stoel stond.

Ernaast lag een dun schrijfblok en een blauw-met-goudkleurige balpen.

Annie boog zich voorover om het schrijfblok beter te bekijken en daar, ondanks dat er niets op het papier stond, kon ze de afdruk van een naam en een telefoonnummer zien die iemand op het erboven liggende velletje had opgeschreven.

Ze griste het schrijfblok op en keek er goed naar. Behalve de hoofdletter G en een paar vieren kon ze het niet lezen. Maar ze had Owen vaak genoeg over zijn detectives horen vertellen dat ze wist dat ze een potlood nodig had.

Ze doorzocht de kamer zo snel ze kon en uiteindelijk vond ze een stompje potlood in een van de vakjes van haar koffer, daarin gestopt voor het geval ze op het vliegveld vast zouden komen te zitten en er boter-kaas-en-eieren moest worden gespeeld. Voorzichtig kraste ze ermee over de afdruk totdat de duidelijk te ontcijferen naam giovanna zichtbaar werd, gevolgd door een telefoonnummer. In Eds handschrift.

Giovanna? Giovanna?

Annie wist honderd procent zeker dat Giovanna de naam was van Eds Italiaanse ex-vriendin.

Ze leunde achterover en staarde naar het papiertje. Ed was in een taxi vertrokken met zijn bagage, een oude tante en het telefoonnummer van zijn ex-vriendin in zijn zak. Welke problemen zij en Ed ook hadden, ze waren hoe dan ook niet geholpen met de terugkeer van een Giovanna in zijn leven, dat wist Annie wel.

Ze verkreukelde het papiertje en smeet het hard tegen de muur. Ze drukte Eds nummer weer in haar mobieltje en sprak in in zijn voicemail: 'Je kunt me maar beter terugbellen, Ed. Voordat iemand anders onze problemen nog erger maakt.'