Fjällbacka 1970

Inez wilde het mama naar de zin maken. Ze wist dat mama het beste met haar voor had en Inez’ toekomst wilde veiligstellen. Toch kon ze niet ontkennen dat ze zich onbehaaglijk voelde toen ze op de zondagse bank in de salon zaten. Hij was al zo oud.

‘Jullie zullen elkaar na verloop van tijd leren kennen.’ Laura keek haar dochter vastberaden aan. ‘Rune is een goede en betrouwbare man en hij zal goed voor je zorgen. Je weet dat mijn gezondheid te wensen overlaat en als ik er niet meer ben, heb je niemand meer. Ik wil niet dat je net zo eenzaam wordt als ik ben geweest.’

Mama legde haar droge hand op de hare. De aanraking voelde onwennig. Inez kon zich maar een paar keer herinneren dat mama haar op die manier had aangeraakt.

‘Ik begrijp dat het onverwacht komt,’ zei de man tegenover haar en hij nam haar op alsof ze een bekroond paard was.

Dat was misschien een gemene gedachte, maar Inez voelde het wel zo. En ja, het was allemaal heel onverwacht gebeurd. Mama had drie dagen in het ziekenhuis gelegen vanwege haar hart en toen ze thuiskwam, had ze haar voorstel naar voren gebracht: dat Inez zou trouwen met Rune Elvander, die een jaar eerder weduwnaar was geworden. Nu Nanna niet langer leefde, had Inez immers alleen mama nog maar.

‘Mijn lieve vrouw zei dat ik iemand moest vinden die me kan helpen de kinderen op te voeden. En jouw moeder zegt dat je een flinke meid bent,’ ging de man verder.

Inez had vaaglijk het gevoel dat het niet zo hoorde te gaan. De jaren zeventig waren net begonnen en vrouwen hadden geheel nieuwe mogelijkheden om hun eigen leven te leiden. Maar ze had nooit deel uitgemaakt van de echte wereld, alleen van de volmaakte wereld die mama had geschapen. Daar was mama’s wil wet en als zij zei dat het voor Inez het beste was om met een vijftigjarige weduwnaar met drie kinderen te trouwen, dan was zij niet in staat daar vraagtekens bij te plaatsen.

‘Ik ben van plan de oude vakantiekolonie op Valö te kopen en er een jongensinternaat te beginnen. Ik heb iemand naast me nodig die ook daarbij kan helpen. Ik heb gehoord dat je goed kunt koken.’

Inez knikte. Ze had vele uren met Nanna in de keuken gestaan en zij had haar alles geleerd wat ze wist.

‘Dat is dan afgesproken,’ zei Laura. ‘We moeten natuurlijk een gepaste verlovingstijd in acht nemen, dus wat dachten jullie van een rustige bruiloft rond midzomer?’

‘Dat klinkt uitstekend,’ zei Rune.

Inez zweeg. Ze bestudeerde haar aanstaande man en zag de rimpels die zich om zijn ogen hadden gevormd en de smalle, gedecideerde mond. Hij werd al een beetje grijs en zijn haargrens begon al aardig te wijken. Dit was dus de man met wie ze zou trouwen. Met de kinderen had ze nog niet kennisgemaakt; ze wist alleen dat ze vijftien, twaalf en vijf waren. Ze had in haar leven niet veel kinderen ontmoet, maar het kwam vast goed. Dat zei mama in elk geval.