Takkie in de sloot

Je das om, hoor, zegt moeder. Je nieuwe rode das om, Jip. En jij, Janneke, heb je ook je mooie nieuwe das om? Die groene? Dat is goed. Niet te ver weg, hoor!

Jip en Janneke gaan met Takkie de weg op. Ze lopen heel hard, want het is koud. En Takkie loopt vooruit. Janneke gooit een steentje weg. EnTakkie rent er achter aan. Elij heeft het steentje in zijn bek en brengt het netjes terug.

Jip gooit een ander steentje. Nog veel verder. En Takkie wordt helemaal dol van plezier.

Waf waf, zegt hij en brengt alle steentjes terug.

Dan gooit Jip een stukje hout in de sloot.

Niet doen! zegt Janneke. Pas op!

Maar het is al te laat. Ploemp, daar springt Takkie in de vieze sloot. Hij piept en hijgt. O, o, en het is zo koud! Hij verdrinkt, jammert Janneke.

Hij vat kou, gilt Jip.

Maar Takkie verdrinkt niet. Hij kan goed zwemmen en hij komt met het stokje in zijn bek aan de wal.

We moeten hem afdrogen, zegt Jip. Anders wordt hij ziek. Hij neemt zijn nieuwe das en hij droogt Takkie af. En Janneke neemt haar eigen mooie groene das. En ze helpt hem.

Dan is Takkie weer bijna droog. Hij blaft vrolijk en loopt heel hard om weer warm te worden.

Maar de dasjes zijn zo vies. Zo vies. Van de modder.

Kijk nou toch, zegt moeder, als ze thuis komen.

We hebben Takkie afgedroogd, zegt Jip.

Ik zal jullie af drogen, zegt moeder boos.

Maar Jip ziet, dat ze stiekem lacht.