>

Jip snijdt zich

Ga je mee? Ik ga in de tuin spelen, zegt Jip.

Nee, zegt Janneke. Ik moet appels schillen. Een hele emmer vol appels. Voor de appelmoes.

Ik ga ook appels schillen, zegt Jip.

Ik heb maar één mes, zegt Janneke.

Dan ga ik eerst een mes halen. Jip gaat naar huis en haalt een mes. Uit de keuken. En hij holt met het mes naar Janneke.

Nu gaat hij appels schillen.

Kijk, zegt Janneke. Ik maak hele lange kronkelschillen. Dat is erg moeilijk. Maar ik kan het al

Jip probeert het ook. Hij krijgt er een kleur van. Maar de schil breekt af. Zo moet je het doen, zegt Janneke, kijk zo

Jip doet het zo. Maar.... O!  Jee...!  Au ! Daar snijdt hij zich in zijn duim. Er komt bloed uit. Wat een schrik!

Jip staat met zijn duim naar boven en kijkt zo angstig.

Moeder! roept Janneke. Daar komt haar moeder aanhollen.

Wat is er? roept ze, maar ze ziet het al.

Wacht, zegt ze. Ik zal de duim verbinden. Ik heb er een mooi lapje voor. Kom maar mee. Doet het pijn?

Ja, zegt Jip. Maar ik huil niet.

Nee, Jip is heel dapper en hij huilt niet. Hij krijgt een lap om de duim en Janneke staat er bij te kijken.

Hij wou appels schillen, zegt ze tegen moeder. En toen is hij thuis een mes gaan halen.

Ja, dat zie ik, zegt Jannekes moeder. Maar dat mes is ook zo scherp. Veel te scherp. Voortaan moet je het eerst vragen, hoor Jip, als je een mes wil hebben. En nu, weet je wat, Janneke mag schillen. En Jip mag eten. Omdat Jip gewond is mag hij appeltjes eten.

Dat is natuurlijk fijn. Want eten is niet moeilijk. Schillen wel.

>