33

Diana voerde het onbetwist bevel over de controlekamer van haar Moederschip. Ze luisterde naar het rapport van de troepen die ze naar de Edwards luchtmachtbasis had gestuurd. 'De troepen zijn op hun plaats, Diana. De jagers staan op het punt om op te stijgen en posities in te nemen buiten visueel bereik.'

'Dus je bent volkomen op ze voorbereid, commandant?'

'Volkomen.'

'Nog geen teken van ze te bekennen?'

'Nee, maar het is nog bijna een uur voor zonsopgang. Ze zullen zich wel verslapen hebben.'

Beide Bezoekers lachten. 'Goed, commandant. Blijf in contact. Moederschip uit.'

'Begrepen. Uit.'

De deur van de kamer gleed open en de Opperbevelhebber, John, kwam met grote passen naar binnen, gevolgd door een troepje adjudanten. De zilverharige Bezoeker kwam meteen terzake. 'Waarom heeft Pamela zoveel troepen naar de Aarde gestuurd? Onze verdediging aan boord van het Moederschip is onderbemand.'

'Pamela is dood,' zei Diana, en ze keek hem recht in de ogen. 'Ze was zo onvoorzichtig een lid van de Vijfde Colonne in haar lijfwacht op te nemen. Nu heb ik de leiding.'

John was zichtbaar geschokt. Er kwam een nogal sceptische blik in zijn ogen toen hij haar verklaring hoorde, maar hij liet de kwestie van Pamela's dood even rusten omdat er dringender zaken te regelen waren. 'Hoe durf jij zonder mijn toestemming troepen naar de Aarde te sturen?'

'Voordat Pamela werd gedood, trof ze voorbereidingen om het verzet uit te schakelen.' Ze keek John recht aan. 'Ik voer alleen haar bevelen uit. We hoeven niet lang meer te wachten. De rebellen staan op het punt om in het hele land - misschien wel in de hele wereld aanvallen te doen op luchtmachtbases. Wij hebben dus de kans om het hele netwerk in één klap uit te schakelen.'

John fronste zijn wenkbrauwen. 'Dat is belachelijk. Wat willen ze bereiken door luchtmachtbases aan te vallen? Hun straaljagers kunnen niets tegen onze jagers beginnen.'

'Ze willen de straaljagers gebruiken om een giftig bacteriewapen te verspreiden.'

'Ik dacht dat jij ons tegen alle Aardse bacteriën en virussen had ingeënt.'

Diana haalde haar schouders op. 'Ze denken blijkbaar dat ze iets nieuws hebben ontwikkeld.'

'Is dat mogelijk?' John was zichtbaar verontrust.

'Natuurlijk is het mogelijk,' zei ze. 'Maar je hoeft je geen zorgen te maken. We zullen zorgen dat het gif nooit in de atmosfeer komt.' Ze stond op uit de stoel van de Bevelhebber en nodigde John met een gracieus gebaar uit om te gaan zitten. 'Nu je hier toch bent, John ...'

John boog zijn hoofd en ging zitten. Hij bestudeerde de troepenopstellingen op het strategiescherm. 'Je hebt een heel leger op de been gebracht.'

'Pamela wilde dat dit een beslissende overwinning werd.'

'Dat moet niet al te moeilijk zijn,' zei hij, en hij keek haar met een goedkeurende glimlach aan.

'En als we door een speling van het toeval toch zouden falen ...' Diana nam een sleutel en maakte een kastje open.

In het kastje bevond zich een glanzend metalen doosje met een slot aan weerskanten. In het midden knipperde een rood lampje en het apparaat was voorzien van een klein computerpaneel.

'Heb jij je sleutel bij je, John?'

De Opperbevelhebber knikte. 'Hier. Maar is het niet een beetje... prematuur?'

Ze keek hem verrast aan. 'Onze bevelen zijn duidelijk. Tijdens een belangrijk militair treffen moeten we bereid zijn de uiterste represaille te nemen.'

'Maar ... dat ding zal dit schip vernietigen. En onszelf ook.'

'Ik kan het mogelijk maken dat we een vertraging programmeren, zodat we genoeg tijd hebben om naar een van de andere schepen te ontkomen. Als er ons iets overkomt - en we die vertraging dus niet kunnen programmeren - zal het op de oorspronkelijk vastgestelde tijd tot ontploffing komen.'

'Goed. Is het geladen?'

'Het is geladen.'

John begon de posities van de troepen na te gaan. Diana stond achter hem en keek naar het scherm.

-

Martin zat in een Bezoeker-uniform achter het stuur van een patrouilleschip. De hangar van het Moederschip kwam in zicht en ze hoorden een stem op de boordradio. 'Patrouilleschip driemaal-nul achtentwintig, stemtest.'

William, die naast hem zat, boog zich naar voren. 'Dit is patrouilleschip driemaal-nul achtentwintig met verzoek om te mogen landen en uitladen.'

Op de gang van het patrouilleschip stonden Juliet, Donovan, Sancho,

Harmy, Maggie, Caleb en Elias, allemaal in Bezoeker-uniformen, gespannen te luisteren.

Ze hoorden de verveelde stem van de verkeersleider weer. 'Je staat niet op het uitlaadschema, driemaal-nul achtentwintig. Blijf op minimale snelheid naderen, terwijl ik het uitzoek.'

Donovan maakte een gebaar alsof hij zijn keel doorsneed, wat hem een por met een elleboog en een woedende blik van Juliet opleverde. Ze huiverde en wreef over haar elleboog, die tegen iets hards was gestoten dat onder Donovans uniform schuilging. 'Wat heb je daar?'

Donovan haalde de kleine videocamera te voorschijn. 'Die heb ik op het laatste moment nog bij me gestoken. Misschien kan ik nog wat opnames maken.' Hij stopte de camera weer weg.

'Goed, driemaal-nul achtentwintig,' zei de verkeersleider even later. 'Ik geef je toestemming om te landen. Ik kan jullie ladingsbon niet vinden, maar dat is niets nieuws. De computer is de hele week al van slag.'

De kolossale hangardeuren gingen voor hen open. 'Hij is bijna helemaal leeg,' zei Donovan, die door de voorruit tuurde.

Juliet grinnikte. 'Alle luchtmachtbases in de Verenigde Staten zullen op dit moment wel op snelwegen in het spitsuur lijken.'

Op Donovans gezicht was een mengeling van pijn en cynische blijdschap te zien. 'Sean heeft goed werk geleverd.'

'Jij ook,' zei Juliet. 'Het is niet gemakkelijk om tegen je eigen zoon te liegen.'

'We zouden allemaal Oscars moeten krijgen voor die komedie, vooral Ham Tyler. Ik vond het verschrikkelijk om te doen.'

'Maar het heeft succes gehad. Sean heeft het afgeluisterd en doorgegeven. We hebben zijn bekering in ons voordeel laten werken. Vergeet niet, hij is geen verrader, Mike. Hij is geen spion. Hij is gewoon een kind dat niet in staat was tegen Diana terug te vechten.'

'Zal hij ooit weer normaal worden?'

'Als we succes hebben, en als de Bezoekers verdwijnen, zal hij wel weer normaal worden. Als hij beseft wat er met hem is gebeurd, heeft hij misschien therapie nodig om dat te verwerken.'

Het patrouilleschip landde met een zacht gesis in de hangar.

Iedere verzetsstrijder had een aantal spuitbussen met het bacteriegif bij zich. Sancho was uitgerust met een draagbare tank die hij als een rugzak bij zich droeg en die bedekt was met hetzelfde materiaal als de Bezoeker-uniformen. Ze waren allemaal voorzien van de stemapparaatjes.

Toen ze voorzichtig uit het luchtschip stapten, zei Juliet tegen Harmy dat ze haar 'ziekenboeg' moest inrichten in het enige andere patrouilleschip, dat op het zuidelijk eind van de hangar stond geparkeerd. Dit grotere schip was aangewezen als 'ontsnappingsschip' voor de leden van de Vijfde Colonne. De strijders hadden extra gasmaskers en een voorraad vaccin, zodat ze de Vijfde Colonnisten die nog niet waren beschermd alsnog immuun konden maken. De beveiliging aan boord van het Moederschip was uiterst streng. Lorraine had gemeld dat ze sommige van haar mensen niet had kunnen bereiken.

Juliet, Donovan en Sancho gingen weg. Op weg naar de controlekamer zouden ze Lorraine tegenkomen. Caleb en Elias bleven in de hangar om het bacteriegif door het luchtverversingssysteem te verspreiden, terwijl Maggie, Willie en Martin op de uitkijk stonden.

Toen Caleb en Elias een van de ventilatiekokers hadden opengemaakt om het gif in het luchtsysteem van het Moederschip te laten blazen, kwamen er op het noordelijk eind van de hangar twee bewakers aanslenteren. Ze keken nieuwsgierig in hun richting.

'Ze zullen wel denken dat we gewoon aan het uitladen zijn,' zei Martin, en hij stootte Willie aan, 'maar we mogen ze niet te dichtbij laten komen. Leid ze af!'

Willie liep nonchalant op de bewakers af. 'Hallo! Ik kom zojuist terug uit Richland,' zei hij, 'en ik heb sinds gisteravond niets meer gehoord. Wat is er gebeurd nadat Diana dat bericht van John had gekregen?'

'Welk bericht?' vroeg een van de bewakers nieuwsgierig.

'Iemand heeft me verteld dat ze een bericht van John heeft gekregen, waarin de Leider zegt dat hij een Officiële Vriendin heeft uitgekozen, en je kunt je wel voorstellen wat Diana's reactie was!' Hij bleef in de richting van de ingang lopen, zodat de bewakers hun rug naar de ventilatiekoker moesten houden.

'Allemachtig, dat kan ik me voorstellen! Wat heeft ze gedaan?'

'Nou, eerst zei ze tegen John, steek jij die aankondiging maar in je ...' Druk pratend leidde Willie de bewakers uit het zicht.

Martin keek Elias en Caleb aan. 'Hoeveel tijd hebben jullie nog nodig?'

'Nog een minuut of twee, dan kunnen we het aanzetten en dan begint de pomp het er automatisch in te blazen, totdat de voorraad gif in ons laadruim is uitgeput.'

'Schiet op!'

-

Donovan, Juliet en Sancho liepen behoedzaam over de schemerig verlichte loopbrug en tuurden gespannen voor zich uit. Een gesis uit de schaduwen maakte hen aan het schrikken. Het was Lorraine. Ze leidde hen vlug over de gang en keek daarbij op haar chronometer. 'Een groep die nog niet immuun is gemaakt volgt deze weg naar het ontsnappingsschip,' zei ze met een kalme stem. 'Ze kunnen hier elk moment langs komen.'

Even later gingen ze een hoek om en stonden oog in oog met een groep Bezoekers. De drie mensen verstijfden, maar Lorraine stapte naar voren. 'Tony! Jullie moeten opschieten! Martin staat bij het ontsnappingsschip!'

'Doe jullie mouwen omhoog, vlug!' zei Juliet, en ze kwam met een injectiepistool naar voren. In een ommezien had ze alle Vijfde Colonnisten immuun gemaakt.

Lorraine stond nerveus toe te kijken. 'We moeten opschieten. Diana kan slecht tegen haar verlies. Als ze denkt dat ze verslagen is, blaast ze jullie hele planeet uit het zonnestelsel weg.'

'Dat weet ik,' zei Donovan grimmig.

‘Ik vraag me af of je het werkelijk weet.’ zei ze. 'Jullie begrijpen haar niet zo goed als wij. Voordat ik hier naar toe kwam, heb ik nog even in de controlekamer gekeken. Daar zaten Diana en John. Ze luisterden naar de rapporten van de grondtroepen en ze maakten zich steeds meer zorgen. Ze heeft het apparaatje klaarstaan. Er hoeven alleen nog maar twee sleutels in te worden gestoken, die van haar en die van John, en dan kunnen ze het tijdstip al vaststellen.'

'Martin heeft ons verteld dat ze het op deze manier zou spelen. We hebben erover gestemd en de meerderheid was bereid het risico te nemen.'

'Het is een krankzinnig plan. Jullie brengen jullie hele wereld in gevaar. Ik zou tegen gestemd hebben.'

'Daar kom je nu een beetje laat mee,' zei hij. 'We zitten eraan vast, en het enige dat we nu nog kunnen doen is het doorzetten. Hoe kunnen we van hieruit in de controlekamer komen?'

'Ik zal het jullie laten zien. Anders zouden jullie het nooit vinden.'

Ze liepen verder door de schemering van het gigantische schip.

-

Ham Tyler stond onder de rossige ochtendhemel in een open veld. Hij keek op zijn horloge en gaf het teken. 'Goed, het is zes uur! Laat ze los!'

Op zijn teken begonnen honderden heteluchtballonnen, verschillend in grootte, kleur en versiering, de lucht in te gaan. Een paar van de ballonnen waren doorzichtig en in hun diepten kolkte een rode stofwolk. Ham keek naar het opstijgen van zijn eigen ballon, speciaal voor deze gelegenheid gekocht. Het was een kolossale zwarte en er stond een bloedrode 'V' op geschilderd.

Hij dacht aan het teken dat nu overal op de wereld zou worden gegeven, en aan de ballonnen die nu opstegen boven Caïro, Londen, Parijs, Amsterdam, Moskou, Sydney, Hongkong en New York. In alle grote steden van de wereld, en ook in veel van de kleinere, zouden de ballonnen zich door de luchtstromen laten meevoeren. Hun interne druk was heel nauwkeurig berekend, en ze zouden elk binnen het vooraf bepaalde deel van de atmosfeer uit elkaar springen.

Een deel van het gif zou naar de Aarde terugzweven en zich daar zonder schade aan te richten met de grond en het water vermengen. De rest zou een organisch bestanddeel van de atmosfeer worden en de planeet voorgoed tegen de buitenaardse wezens beschermen.

Ham keek de opstijgende ballonnen glimlachend na.

-

Sean Donovan werd plotseling wakker doordat iemand zijn schouder vastgreep. Hij draaide zich verschrikt om en ontspande weer toen hij zag dat het Arthur Dupres was. 'Opa? Wat is er?'

'Stil.' De grote grijsharige man legde zijn vinger op zijn lippen. 'Er is buiten iets prachtigs te zien. Ik rij met je naar het huisje in de bergen, dan kunnen we er samen naar kijken.' Hij liet Sean zich aankleden.

'Wat is er dan?' vroeg de jongen.

'Ballonnen, jongen. Duizenden. Ze stijgen allemaal op. Het is prachtig.'

'Maar waarom?'

'Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat de Aarde op deze manier afscheid van de Bezoekers neemt. Schiet op, Sean.'

'Gaat oma ook mee?'

Arthur aarzelde. 'Nee, ik denk het niet, Sean. Je weet dat ze het niet prettig vindt om vroeg op te staan.'

'Dus we gaan met z'n tweeën?' Sean had altijd van zijn stiefgrootvader gehouden - opa Donovan was al dood toen hij geboren werd. Het zou leuk zijn om met opa Arthur naar de bergen te gaan. Maar opeens betrok Seans gezicht. 'Opa? Pa zou me komen halen. Ik moet hier wachten.'

'We zijn morgen weer terug. Ik zal hem laten weten dat je bij mij bent.'

'Goed,' zei Sean tevreden.

Ze liepen geruisloos door de gangen van het grote huis en gingen toen de trap af. Toen ze in de auto zaten, startte Arthur de motor en keek hij nog eens achterom naar het huis, en er lag zo'n verdrietige blik in zijn ogen dat Sean plotseling zin had om in huilen uit te barsten. 'Opa? Mis je oma nu al?'

Zijn stiefgrootvader wierp hem een zijdelingse blik toe en zette de wagen in de versnelling. 'Ja,' zei hij. 'Ik mis je oma heel erg. Ik mis haar al een hele tijd.'

De wagen reed de straat door. Sean keek naar de lucht en schreeuwde: 'Opa! Ik zie de ballonnen! Zijn ze niet mooi?'

'Dat zijn ze, Sean,' beaamde Arthur. 'Ik geloof niet dat ik ooit zoiets moois heb gezien.'

-

Martin en Willie brachten de Vijfde Colonnisten aan boord van het ontsnappingsschip, terwijl Harmy nerveus op de uitkijk stond. 'Schiet op!' spoorde Martin hen aan. 'Jullie moeten hier zo snel mogelijk weg! Het zal niet lang duren voor Diana merkt dat er gif in de luchtverversing zit!' Het ventilatiesysteem was met een slang aan het laadruim van het andere schip gekoppeld.

Alsof zijn woorden een teken waren geweest, begon er een alarmklok te slaan, waarna een stem omriep: 'Alarm! Menselijke indringers. Alarm! Iedereen melden bij ...' Er volgde een serie posten in het schip.

William keek naar hem op. 'Zouden Donovan en Juliet het hebben gered?'

'Dat zul je later pas weten,' zei Martin. 'Jij, Maggie, Harmy, Elias en Caleb, gaan met Tony en de anderen mee. Ze zetten jullie bij het hoofdkwartier af en gaan dan door naar een volgend schip.' Op dat moment blies Maggie op een fluitje. Hij keek op en zag een troep bewakers met geweren in de aanslag op het noordwestelijk eind van de hangar verschijnen.

Op datzelfde moment riep Harmy, die de zuidelijke ingang in de gaten hield: 'Kijk uit!'

Haar waarschuwing galmde door de immense hangar, met het pulseren van de wapens op de achtergrond. Elias en Caleb rukten de slang uit de luchtkoker en spoten het gif naar de troepen die uit het noorden kwamen. Sommige vielen, maar andere bleven gewoon op hen schieten. Er knalde een schot in het staartstuk van het ontsnappingsschip. Willie, die dekking zocht, keek op en zag Tony op de bewakers bij de zuidelijke ingang schieten.

Een rij brandstofvaten ging met een bulderend geluid de lucht in, en plotseling laaide er in het zuidelijk deel van de hangar een groot vuur op. Willie hoorde Martin boven het lawaai uitschreeuwen: 'We moeten hier weg! Schiet op, Willie!'

William wees naar de noordelijkste bewakers. 'Waarom zijn die nog in leven?'

'Ze hebben gasmaskers op hun helmen, en die hebben ze blijkbaar nog ingeschakeld. Ze hebben nog ongeveer vijf minuten lucht. Kom, stap in!'

William knikte en rende naar de ingang van het ontsnappingsschip. Hij zocht in de chaos naar Harmy. Hij hoorde haar schreeuwen: 'Willie!'

Hij had haar nog steeds niet gezien, maar plotseling stond ze voor hem, tussen hem en het pulserend geweervuur. Ze viel naar voren, en het was alleen aan Williams buitenaardse snelheid te danken dat hij niet over haar struikelde. Hij greep vlug haar armen vast en sleepte haar met zich mee achter een kleine laadkraan. Vanuit zijn ooghoek zag hij Maggie dekking zoeken en onderwijl schieten, en hij zag de Bezoeker die Harmy had neergeschoten in elkaar zakken.

Hij legde haar hoofd op zijn schoot en probeerde de hartslag in haar keel te vinden. 'Harmy?'

Haar ogen waren open, maar ze was blijkbaar bewusteloos. William vond eindelijk haar hartslag. Die was erg snel en werd steeds zwakker. 'Harmy?' zei William weer. Ze was in haar rug geschoten, maar hij durfde haar niet op te pakken om de wond te onderzoeken. Hij wilde het niet zien. Ondanks zijn beperkte kennis van de menselijke fysiologie kon hij begrijpen dat ze stervende was. Haar ademhaling werd steeds moeizamer.

Overmand door verdriet boog hij zich over haar heen. Het speet hem dat hij niet kon huilen. Mensen konden huilen als ze verdriet hadden, en dat scheen te helpen. Hij kon niets anders doen dan haar afnemende pols voelen en willen dat hijzelf getroffen was. Dat zou zoveel gemakkelijker zijn geweest.

'Harmy?' zei hij weer zonder veel hoop, en ditmaal hoorde ze hem. Ze knipperde met haar ogen en keek hem aan.

'Willie?' Haar stem was zo zwak dat ze door het lawaai van het gevecht werd overstemd, maar hij wist dat ze zijn naam had uitgesproken.

'Harmy.' Hij hield haar tegen zich aan en besefte plotseling hoe scherp haar botten onder haar huid waren, omdat haar huid echt was, geen camouflage.

'Willie ..Ze deed haar uiterste best en haar woorden drongen tot hem door. 'Je moet weggaan. Het is hier niet veilig.'

'Alsjeblieft, Harmy.' Hij wist niet waar hij haar om smeekte. Om niet te sterven? Dat was belachelijk. Misschien wilde hij dat ze er nog even mee wachtte. Hij zei het opnieuw. 'Alsjeblieft, Harmy...' Toen kwamen de woorden hem over de lippen, de woorden die hij waarschijnlijk nooit had kunnen uitspreken als hij niet had geweten dat er straks geen tijd meer zou zijn om ze te zeggen. 'Ik hou van je, Harmy.'

Ze knikte zwakjes met haar hoofd. 'Dat weet ik. Ga nu weg, Willie.'

'Nee, ik zal je niet alleen laten.' Hij hield haar stevig tegen zich aan, alsof hij het leven in haar lichaam met zijn armen kon vasthouden. 'Ik zal eeltijd bij je blijven.'

Haar mondhoeken vormden een nog net zichtbare glimlach. 'Altijd, Willie.'

Hij boog zich in de brandende hangar over haar heen en wachtte. Toen de Bezoeker-troepen waren teruggeslagen en het ontsnappingsschip op het punt stond zijn luiken te sluiten, trof Martin hem daar aan.

Martin liet zich naast hem op zijn knieën zakken en legde zijn vinger op Harmy's keel. 'Ze is dood, Willie.'

'Dat weet ik.' William staarde dof in de leegte.

'Je moet hier weg. Ik zal je helpen haar te dragen.'

William gaf geen antwoord.

'Kom, Willie. Zij zou ook willen dat je wegging.'

'Dat weet ik,' zei William. Harmy zou inderdaad willen dat hij wegging, dat hij met zijn volk van de Aarde verdween. Hij dacht aan wat er zou gebeuren als ze naar hun planeet terugkeerden. Martin had gezegd dat ze contact met de Alliantie konden opnemen, dat ze buitgemaakte Moederschepen konden gebruiken om de Leider een nederlaag toe te brengen en voor vrede te zorgen. Hij keek weer naar haar gezicht. Vrede. Harmy had daar in geloofd. Zij zou het willen.

'Ik ga mee,' zei hij, en hij kwam overeind. 'Ik kan haar zelf wel dragen.'

-

Diana boog zich met een kwaad gezicht naar voren om het woord tot de grondtroepen te richten. 'Commandant, ik wil dat je onmiddellijk terugkeert met zoveel troepen als je binnen drie minuten bij elkaar kunt krijgen.'

'We zijn al onderweg.'

Ze wendde zich tot John. 'Ik weet niet wat ze van plan zijn, maar ze maken geen schijn van kans.'

John knikte, maar opeens verstijfde hij en liet zijn vingers over het strategiescherm gaan. 'Wat is dat? Voorwerpen in de lucht, duizenden!'

'Vliegtuigen? Straaljagers?'

'Nee, daar zijn de meeste veel te klein voor. Ze stijgen op, maar dan wel recht omhoog, alsof ze lichter zijn dan lucht.'

Diana schakelde een ander scherm aan en toen zagen ze wat het waren. 'Ballonnen?' zei ze ongelovig. 'Moet dat een of andere grap voorstellen?'

'Ze zitten nergens aan vast.'

'Nee. Waarom zouden ze duizenden ballonnen loslaten en ze dan gewoon laten ... opstijgen? In de atmosfeer?' Ze verstijfde, want het drong opeens tot haar door wat de bedoeling zou kunnen zijn.

'Ze zullen toch niet serieus denken dat die ballonnen ons kunnen afleiden van hun aanvallen op de luchtmachtbases?' John keek haar vragend aan.

Diana draaide zich met een ruk naar hem om. 'Snap je het dan niet? Dat van die luchtmachtbases was maar een afleidingsmanoeuvre. Ze willen helemaal geen straaljagers gebruiken om hun gif te verspreiden; het zit in die ballonnen!'

'Wat primitief. Zelfs miljoenen ballonnen zouden amper genoeg gif in de atmosfeer kunnen brengen om ons veel kwaad te doen.'

'Jij ...' Ze maakte een wanhopig gebaar. 'Begrijp je het dan niet? Ze hoeven maar een betrekkelijk klein aantal bacteriën in de atmosfeer los te laten. Als ze dat op de juiste hoogte doen, zullen die bacteriën zich voortplanten! Dan komt er steeds meer van dat vervloekte spul. Het besmet het water, het nestelt zich in levende organismen - de hele voedselketen! Binnen de kortste keren is alles op Aarde giftig voor ons!'

'Maar misschien kunnen we ze verzamelen voordat ze uit elkaar springen ...'

'Als ze zo slim zijn geweest om dit te bedenken, zijn ze ook slim genoeg om ze met juist zoveel druk te vullen dat ze naar de gewenste hoogte opstijgen en dan uit elkaar springen. Ze zijn veel intelligenter dan ik ooit heb gedacht.'

'Een fatale misrekening

'Hier in het Moederschip zijn we veilig,' zei ze.

'Tot nu toe wel,' zei hij grimmig. 'Eerlijk gezegd voel ik er niet veel voor om hier de rest van mijn leven met jou opgesloten te zitten.'

'Stil,' zei Diana. Ze keek weer naar de kleurrijke ballonnenmassa en zocht koortsachtig naar een oplossing. 'Verdomme!'

-

Steven keek uit het raam op de tweede verdieping naar de gesneuvelde Bezoekers die verspreid over het grasveld van het hoofdkwartier lagen. De verzetsstrijders rukten gestaag op. 'Wat moet ik doen?' vroeg hij in wanhoop aan Eleanor.

'Ik weet het niet,' zei ze. Ze klampte zich aan zijn bureau vast alsof dat haar aan de aarde kon verankeren, alsof ze anders in haar paniek uit de stoel omhoog zou vliegen. 'Die rode stof die ze hebben laten exploderen - zou dat voor jou ook dodelijk zijn?'

'Het heeft hen daar gedood,' zei Steven. 'Ik zou me graag verbeelden dat ik immuun ben, maar dat lijkt me niet waarschijnlijk.'

'Doe niet zo sarcastisch! Ik weet niet wat ik moet doen! Ik kom hier bescherming zoeken tegen de menigte die mijn huis omsingelde. Ik kon hier amper komen!'

'Je moet me helpen,' zei hij, en hij keek weer naar de naderende verzetsstrijders. Een man met staalgrijs haar liep voorop, op de voet gevolgd door een andere, jongere man met donkerbruin haar. 'Zeg tegen hen dat ik me overgeef. Zeg dat ik om genade vraag!'

'Goed,' zei Eleanor, die naast hem voor het raam kwam staan. 'Dat is Robert Maxwell. Hij is mijn buurman - hij zal niet willen dat mij iets overkomt. Ga naar de andere kamer. Anders denken ze nog dat je mij als gijzelaar gebruikt.'

'Goed,' zei Steven. Hij liep door de kamer naar het kantoortje van zijn secretaresse.

Eleanor wachtte tot hij de deur had gesloten en zette het raam toen helemaal open. Ze leunde zo ver mogelijk naar buiten. 'Niet schieten! Ik ben Eleanor Dupres, de moeder van Michael Donovan! Ik ben een van jullie! De leider van dit hoofdkwartier is hier, en hij houdt mij gevangen. Help me!'

Terwijl ze aarzelend naar haar opkeken, hoorde ze Stevens stem achter zich. 'Verraderlijk kreng! Dacht je dat ik zo stom was dat ik niet zou luisteren?' Zijn geweer pulseerde.

Het fatale schot wierp Eleanor door het raam en haar lichaam smakte op de betonnen oprijlaan.

-

'De controlekamer is niet ver meer,' zei Lorraine met een gespannen stem. 'Er komt iemand achter ons aan. Snel!'

Donovan, Juliet en Sancho draaiden zich om en richtten hun pistolen op de gang. 'Ik hoor niks,' zei Juliet, en ze tuurde nerveus in de schemering.

'Zij ook niet,' zei Mike. 'Ze kunnen de vibraties van beweging voelen.'

Opeens kwam er een gestalte in zicht die zich met de duizelingwekkende snelheid van een Bezoeker voortbewoog. 'Niet schieten!' Het was Martin.

'Is het ontsnappingsschip weggekomen?' vroeg Juliet.

'Ja,' zei Martin. 'Maar Harmy heeft het niet gehaald.'

'O nee,' fluisterde ze.

'Martin, heb je je toegangskaart?' vroeg Lorraine.

'Hier,' antwoordde hij, en hij liep naar een deur om daar een stukje plastic in een gleuf te steken. Even later keek hij op. 'Diana moet het openingsmechanisme geblokkeerd hebben!'

Donovan richtte zijn wapen. 'Dan moeten we het kapotschieten.'

-

Diana zette de monitorschermen aan die bijna alle wanden in beslag namen. Overal in de gangen van het Moederschip lagen gesneuvelde Bezoekers en een analyse van het luchtverversingssysteem gaf aan dat het bacteriegif nog altijd slachtoffers maakte. Op de monitor van hun hoofdkwartier in Los Angeles zag ze het lichaam van Steven op de gang liggen. Hij was neergeschoten toen hij probeerde te ontkomen. Aan de manier waarop hij daar lag was niet te zien hoe hij aan zijn eind was gekomen. De verzetsstrijders hadden een feestje op het grasveld. Ze dronken elkaar toe met de inhoud van een paar vaatjes bier. De Bezoeker-vlag was neergehaald.

De internationale monitorschermen vertoonden soortgelijke beelden van triomferende mensen en verslagen Bezoekers. Diana stak haar kin naar voren. 'Stomme idioten. Ze vieren alleen maar de ondergang van hun eigen wereld.'

Ze keek John aan. 'Je sleutel?'

'De vloot begint de dampkring te verlaten. We moeten opschieten,' zei hij, en in zijn nervositeit liet hij zijn tong telkens naar buiten springen.

'O, wij komen wel weg,' zei ze, 'maar eerst blazen we deze planeet het zonnestelsel uit.'

'Waarom?' John keek haar aan. 'We hebben verloren, Diana. Ze hebben ons verslagen. Onze grondtroepen kunnen ons niet meer bereiken. Het is voorbij. Begrijp je dat niet? Of kun je dat in je ijdelheid niet verwerken?'

Ze hoorden een zacht geluid bij het noodluik aan de andere kant van de controlekamer. Achter het luik bevond zich een ladder naar een luchtschip dat vanuit de controlekamer kon worden gelanceerd. Met dat schip kon de bemanning van de communicatiekamer en het militaire opperbevel ontsnappen. Diana liep met haar wapen in de aanslag naar het luik en maakte het open.

Elizabeth keek haar met een onbewogen gezicht aan. Ze zat op de vloer beneden de ladder en had haar armen om haar knieën geslagen. Diana maakte een gebaar dat ze de ladder op moest komen.

'Wie is dat?' vroeg John, toen het kind te voorschijn kwam. 'Een mens?'

'Niet precies. Als we gaan, zullen we haar maar meenemen. Ze is veel te geniaal om voor ons volk verloren te gaan. Ze is de dochter van Brian en Robin Maxwell.'

John keek sceptisch naar het kind. 'Aan wiens kant staat ze?'

'Aan de onze natuurlijk,' snauwde Diana. 'Schiet op, John. Je sleutel.'

Vanaf de hoofdingang drong het geluid van laserpistolen tot hen door. 'Ze forceren de deur,' zei John. 'We moeten maken dat we aan boord van het vluchtschip komen!'

'Je sleutel, John!'

Hij keek haar aan. 'Nee. Daar doe ik niet aan mee. Het is pervers om een hele planeet te vernietigen omdat je in je trots gekwetst bent.'

Ze richtte de loop van haar pistool op zijn gezicht. 'Denk er nog eens over na, John.'

Met tegenzin gaf hij haar zijn sleutel. Met snelle precisie stak ze beide sleutels in het kastje. Het aftellen van de tijdbom begon.

'Pamela zei dat je ambitieus was, Diana, maar ze heeft je nog onderschat. Er is een niveau van ambitie dat alle redelijkheid te boven gaat. Jij hebt Pamela gedood, nietwaar? Je bent krankzinnig!'

'Hou je mond,' zei Diana, en ze schoot hem neer.

-

'We zijn er bijna door!' schreeuwde Sancho. Het slot van de deur begon rood op te gloeien. Vanuit de controlekamer drong het pulseren van een Bezoeker-wapen tot hen door.

Op het moment dat Sancho dat riep, galmde er een gierend geluid door de lege gangen. Martin keek hen aan en riep: 'Het is het alarm van de bom! Ze heeft hem geactiveerd!'

'We zijn erdoor! Kijk uit!'

De deur sprong open. Op datzelfde moment schoot er een laserstraal op hen af. Donovan wierp zich op de grond en schoot terug. Diana zakte in elkaar.

Ze stormden de controlekamer binnen. Elizabeth stond met haar rug tegen de muur, terwijl Diana en John naast elkaar op de vloer lagen.

'Kun je dat ding niet stopzetten?' vroeg Donovan aan Martin. Ze keken naar het metalen kastje met het pulserende rode oog.

'Nee,' zei Martin. 'Het is geprogrammeerd om op een bepaalde tijd af te gaan. De gebruikelijke termijn is drie minuten.'

'Het kostte ons bijna dertig seconden om hier binnen te komen!' riep Juliet uit. De nachtmerrie die haar al jarenlang had gekweld dreigde zich nu volkomen van haar meester te maken. Ze wilde haar wapen weggooien en gillend door de gang rennen. Ze trilde zo heftig dat ze haar wapen bijna liet vallen.

'Ik kan alleen nog proberen ons buiten de dampkring te krijgen,' zei Martin. 'Dan zullen wij zessen de enigen zijn die sterven. Maar ik geloof niet dat we er genoeg tijd voor hebben.'

Terwijl Juliet, Donovan en Sancho bij de deur op wacht stonden, gingen de twee Bezoekers koortsachtig aan het werk. Het Moederschip begon te huiveren en meteen daarop namen de trillingen van de motoren toe. Ze gingen omhoog. Het blauw van de hemel ging over in indigo.

'Juliet,' zei Diana zachtjes.

Juliet draaide zich om en vroeg zich af of ze zich stemmen verbeeldde. Toen liep ze naar de gevallen Plaatsvervangend Bevelhebber. Ze keek naar Diana's gezicht, het gezicht dat de afgelopen maanden zo veelvuldig door haar onderbewustzijn had gespookt.

'Juliet, ik kan je helpen ... Laat me je helpen.' De woorden waren weinig meer dan een ruisende ademtocht van de stervende die languit op de vloer lag. Alleen Juliet kon ze horen. 'Wie is degene die je kwaad heeft gedaan, Juliet? Je moet hem doden ...'

Juliet draaide zich onzeker om en keek naar Donovans rug. Haar linkerhand trilde en kwam steeds dichter bij het pistool in haar rechterhand. 'Dood hem, Juliet... dood hem ... dood hem ...'

'NEE!' Juliet smeet het wapen de deur uit, draaide zich om en trok Diana omhoog. Met een woeste haat die alles te boven ging wat ze ooit gevoeld had, duwde ze de gewonde Bezoeker door het open luik achter haar en liet ze haar naar beneden vallen.

'Wat was dat?' Donovan en Sancho draaiden zich naar Juliet om en keken haar verbaasd aan.

'We hebben nog minder dan een minuut,' zei Martin vanaf de pilotenplaats. 'We redden het niet. Ik kan niet genoeg hoogte krijgen.'

Opeens stond Elizabeth voor het computerpaneel. Ze typte een opdracht in en er verscheen onmiddellijk een Bezoeker-code op het scherm.

'Wat doet ze?' vroeg Donovan.

'Ze heeft het vernietigingsprogramma opgeroepen. Dat kan geen kwaad,' zei Lorraine met een vermoeide stem. 'Wat maakt het nog uit?'

Elizabeth keek een ogenblik naar het scherm en drukte toen meteen weer een paar toetsen in. Toen keek ze glimlachend naar Juliet en Donovan op en liet ze haar hand in die van Juliet glijden. Juliet knielde neer en omhelsde haar. 'Arm klein ding. Ze begrijpt het niet.'

Donovan sloeg zijn arm om Juliet heen. Samen keken ze naar het voorbijtikken van de seconden op de chronometer van Martins instrumentenpaneel. Het gieren van de alarmsirene ging onverbiddelijk door. Juliet keek met tranen in haar ogen naar Donovan op. 'Voor zover het nog iets waard is in de laatste twintig seconden van ons leven, ik hou van je.'

'Het is heel veel waard. Ik hou ook van jou.'

'Acht,' zei Martin, en hij keek op zijn horloge. 'Zeven ... zes ... vijf... vaarwel, iedereen. Het is uit met de pret... drie ... twee ... een ... daar gaan we dan ...'

Juliet hield haar adem in en wachtte op de totale vernietiging van haar lichaam.

Er ging een hele tijd voorbij en ze liet haar adem weer ontsnappen. Haalde nog eens diep adem. Dus Martin zat er een paar seconden naast, dacht ze. Daar gaan we dan ...

Ze zag zich gedwongen opnieuw adem te halen en begon zich duizelig te voelen. Het alarmsignaal bleef gieren. 'God!' Juliet hief haar handen omhoog. 'Ik hou het niet meer uit! Laat het uit zijn!'

'Dit is krankzinnig,' zei Martin. 'Het had anderhalve minuut geleden al moeten ontploffen.'

Ze keken elkaar allemaal aan en vroegen zich af of ze gek geworden waren.

'Als dit de hemel is,' zei Sancho, 'wil ik die andere plaats wel eens proberen.'

'Wat is er aan de hand?' vroeg Donovan. Opeens drong er iets tot hem door. Hij keek naar het kleine meisje dat dicht tegen hem aan stond. 'Het moet Elizabeth zijn geweest. Wat heeft ze gedaan?'

Martin stond al voor het computerpaneel. Zijn ogen tuurden naar het programma dat nog op het scherm stond. 'Het is lang geleden dat ik met die dingen heb gespeeld. Lorraine, kun jij vertellen wat er hier aan de hand is?'

Lorraine liep naar het paneel met de flikkerende rode knop en keek aandachtig naar het scherm. Ze las het programma en mompelde in zichzelf. 'Dat is de tijdinstelling ... drie minuten, dat klopt... maar ...'

Ze keek op. 'Ze heeft het klaargespeeld! Diana heeft een extra vertraging in het programma ingebouwd, waarschijnlijk om zelf weg te kunnen komen. Elizabeth heeft het zo geherprogrammeerd dat die vertraging telkens weer opnieuw begint. Zo krijg je een eindeloze cyclus. Daardoor kunnen we het apparaat op ons gemak ontmantelen.' Ze boog zich naar het kind en drukte het tegen zich aan. 'Dank je, Elizabeth.'

'Geen dank,' antwoordde Elizabeth met een ernstige blik in haar ogen.

'Dus we blijven in leven?' vroeg Donovan verbijsterd.

'Nog een tijdje,' zei Juliet. 'Misschien zo'n vijftig of zestig jaar.'

Donovan keek haar aan en begon toen te grijnzen. 'Hé... hé! Dit is geweldig!' Hij ging plotseling op de stoel zitten, alsof zijn benen hem niet langer wilden dragen. 'Ik weet niet of ik moet lachen of huilen!'

'Ik heb het gevoel dat ik allebei tegelijk ga doen,' zei Juliet en ze zakte naast hem neer en trok Elizabeth op haar schoot.

Ze zaten een paar minuten grijnzend naar elkaar te kijken, duizelig van opluchting.

Toen kwam Martin in beweging. 'Ik denk dat ik maar even naar onze koers ga kijken. We zullen jullie maan wel al voorbij zijn, en de snelheid neemt nog steeds toe. Het is niet de bedoeling dat we op de zon terechtkomen of zoiets.'

Hij drukte op een paar knoppen en opeens kwam het monitorbeeld tot leven. 'Moet je eens kijken, Donovan. Zo hoog heb je nog nooit gevlogen.'

'Ja,' zei Mike. 'Dit is iets voor het nageslacht. Ik vraag me af of ik de kranten haal - de kranten! O, verdomme!'

'Wat is er?' vroeg Juliet.

'Hier heb ik mijn camera. Die was ik helemaal vergeten. Al die dramatische beelden, en ik heb ze gemist!'

'We hadden het nogal druk,' zei Juliet. 'Het zal waarschijnlijk wel even wennen voor je zijn dat je het nieuws voortaan alleen maar kunt registreren.'

'En het niet meer zelf kan maken? Nou, ik zal blij zijn als ik mijn granaten en laserpistool kan inruilen voor iets vreedzamers. Misschien ga ik wel bruiloften filmen. Over bruiloften gesproken, wil je met me trouwen, Juliet?'

Ze keek hem fronsend aan.'Lieve hemel. Dat is zo .. .permanent. Je kunt wel merken dat jij van een oudere generatie bent.'

'Kom nou, maak een fatsoenlijk man van mij. Alsjeblieft.'

'Ik zal erover nadenken. Misschien is het beter als we eerst een tijdje samenleven.'

'Ik ga overal mee akkoord ... met alles wat je maar wilt. We kunnen op huwelijksreis naar Mars.'

'Je praat onzin, Donovan.'

'Welnee.'

'Dat is gek,' zei Martin. 'Het vluchtschip is zojuist opgestegen.'

'Hoe kun je daar komen?'

'Daardoor.' Hij wees naar het luik met de ladder. Juliet kroop er naar toe. Diana's lichaam lag niet meer op de plaats waar het was neergekomen.

'Diana?' vroeg Martin.

'Misschien,' zei ze. 'Maar ze was zwaar gewond.'

'Met het vluchtschip haalt ze de aarde niet,' zei Martin. 'En als ze het toch haalt, zal ze daar niet lang meer leven.'

'Je hebt gelijk.' Mike keek zijn vriend aan. 'Juliet en ik weten wat we gaan doen. Wat ben jij nu van plan, Martin?'

'Eerst ga ik die tijdbom onschadelijk maken en het alarm uitschakelen. En dan ...' Hij dacht een ogenblik na en keek naar Lorraine. 'Daarna gaan we naar huis. We hebben daar nog een hoop te doen.' Hij stond op, groette hen allen en ging de gang op.

Lorraine keek hem na en knikte. 'En Elizabeth? We zouden haar mee kunnen nemen ... maar een planeet in oorlog is geen geschikte plaats voor een kind.'

'De Aarde is waarschijnlijk niet de vredigste plaats van de Melkweg,' zei Mike. 'Maar er is bij ons geen wereldoorlog aan de gang. Al kan dat wel elk moment gebeuren.'

'Ze kan met ons meegaan,' zei Juliet. 'Misschien kunnen we Johns afspraak nu nakomen ...' Ze keek naar het lichaam van de Opperbevelhebber. 'Wij hebben dingen die jullie nodig hebben, jullie hebben dingen die wij nodig hebben. Misschien kunnen we ruilen. Elizabeth zou wel eens de brug kunnen zijn die Vader Andrew in haar zag.' Er verscheen een peinzende blik in haar ogen. 'Zou hij nog in leven zijn?'

Elizabeth schudde haar hoofd en fluisterde: 'Diana heeft hem gedood.'

-

Enkele uren later kwam Martin weer te voorschijn. Het alarm was ongeveer een uur geleden tot zwijgen gekomen. 'Alles klaar?' vroeg Donovan.

'Ja,' zei Martin, en hij nam zijn plaats achter het besturingspaneel weer in. 'Het apparaat is ontmanteld. We kunnen nu naar huis.'

'Goed,' zei Juliet, en ze keek op haar horloge. 'Hoe lang zal het duren?'

'Niet lang. Ongeveer een uur.'

Ze gingen op de vloer zitten en keken naar het beeldscherm, terwijl Martin het mammoetschip behendig rechtsomkeert liet maken. Ze konden de Aarde nu zien. Donovan zag de kleine blauwe bol die zijn wereld was geleidelijk groter worden en vond zijn planeet mooier dan ooit.

Jammer dat Tony dit niet kan zien, dacht hij. Die gedachte riep een herinnering in hem wakker. 'Als we terug zijn,' zei hij, 'zul je een dag of twee moeten wachten, Martin. We zullen het druk hebben, Juliet. Het is maar goed dat we nu een paar minuten rust kunnen nemen.'

'Waarom moeten ze een paar dagen blijven?' vroeg Juliet.

'De mensen in het ruim. We moeten ze weer tot leven wekken. Martin, tenzij de autoriteiten het daar niet mee eens zijn, mogen jullie het water houden. Als blijk van goede wil.'

'Dank je, Mike,' zei Martin. 'Eerlijk gezegd zou ik ook niet weten hoe we het moeten teruggeven.'

'Ik ook niet.'

'Wat vreselijk!' riep Juliet uit, en ze ging meteen rechtop zitten. 'Ik had helemaal niet meer aan die arme mensen gedacht. Dat is verschrikkelijk! Hoe kon ik dat vergeten?'

'Zoals je zelf al zei, je had het nogal druk.' Mike keek haar glimlachend aan en werd toen weer ernstig. 'Het vreselijke is,' zei hij, 'dat de andere Moederschepen hun ladingen niet terug zullen brengen.'

'Misschien kunnen wij ze nog terugbrengen, als we winnen,' zei Martin.

'Ja, misschien kan dat nog eens,' zei Juliet. Ze probeerde niet ondankbaar te klinken. Het was Martins schuld niet. Maar de gedachte aan de anderen herinnerde haar er nog eens aan dat geen enkele vreugde ooit helemaal volkomen is, dat er geen enkele overwinning wordt behaald zonder dat er vele individuele nederlagen worden geleden en slachtoffers vallen. Ze zuchtte en keek Donovan aan. 'Je hebt gelijk,' zei ze. 'Morgen zullen we het érg druk hebben.'

'Verantwoordelijkheid,' zei hij met zijn oude zure grijns. 'Als je hebt bewezen dat je verantwoordelijkheid aan kunt, laten ze je niet meer los. Maar je kunt het ook van de zonnige kant zien, Juliet. Er kómt een morgen. Het had niet veel gescheeld of het was vandaag onze laatste dag geweest.'

Ze genoten van hun rust zolang het nog kon, en zaten naast elkaar naar het scherm te kijken, waarop de Aarde steeds groter werd.

~~~