25

Harmy Moore was met een bestelwagen op weg om nieuwe voorraden op te halen voor het nieuwe hoofdkwartier, een verlaten filmset in de woestijn. Het was een slechte weg, al was het pad enigszins geëgaliseerd door het verkeer van die dag. Tot haar opluchting zag ze Elias, Brad, Donovan en Caleb midden in het veld op de laadbak van een vrachtwagen zitten.

Toen ze gestopt was, sprong Donovan van de laadbak en kwam hij haar tegemoet. 'Alles in orde op de ranch?'

'Vader Andrew doet zijn best om de zaak georganiseerd te krijgen. Robin zag er niet zo goed uit - ze leek een beetje gedesoriënteerd. Je weet hoe ze de laatste tijd is.'

'Ja.'

Harmy keek om zich heen. 'Wat moet er nog meer weg?'

'Alleen Willie. Hij zit in de vrachtwagen. Zei dat de zon te fel voor zijn ogen was, en hij heeft zijn donkere bril verloren. Vind je het erg om hem mee te nemen naar het nieuwe hoofdkwartier?'

'Nou ...' Harmy aarzelde. 'Zou je het erg vinden als ik deze keer niet achter het stuur ging zitten? Dit is mijn derde rit, en ik ben nogal moe.'

'Welnee, geen probleem. Elias of Brad kan wel rijden.'

'Dank je, Mike.'

Even later zat William achter in Harmy's wagen. Hij droeg handboeien. Toen Harmy een kijkje bij hem kwam nemen, staarde hij moedeloos voor zich uit. Ze beet op haar lip, aarzelde nog even en liep toen naar de cabine van de vrachtwagen. 'Mike? Ik denk dat ik achterin ga zitten - om Willie gezelschap te houden.'

'Goed,' zei hij, en hij startte de wagen, 'ik heb zoveel om over na te denken dat ik me niet zal vervelen.'

Harmy liep vlug naar achteren en stapte in de wagen. Ze zat nog maar net of de vrachtwagen zette zich al in beweging.

William keek naar haar, maar toen Harmy haar hoofd naar hem omdraaide, keek hij vlug een andere kant op. Ze aarzelde een ogenblik en keek hem toen glimlachend aan. 'Hallo, Willie.'

Hij keek haar tegelijk geschrokken, dankbaar en achterdochtig aan. 'Hallo, Harmy. Ik ben blij dat je veilig weg gekomen bent.'

'Heb je honger? Er ligt hier genoeg in de wagen. Groente, kaas .. .Je kunt toch wel kaas eten?'

'Ik weet het niet zeker,' zei William. 'Maar ik heb geen honger.'

'Het is jammer dat ze het nodig vonden je handboeien om te doen,' zei ze. 'Het lijkt me zo oncomfortabel.'

'Het valt wel mee,' zei Willie. 'Ik heb er begrip voor.' Hij wachtte nog even en wierp haar toen een snelle, zijdelingse blik toe. 'Harmy, waarom ben je zo aardig voor mij?'

'Ik mag je graag, Willie,' antwoordde ze zachtjes, en ze keek hem recht in de ogen. 'We zijn toch nog vrienden?'

'Maar je weet nu hoe ik eruitzie!' Hij was een en al schaamte. 'Je zag ... mijn hand. Mijn rug.' Hij haalde diep adem. 'Johns gezicht.'

'Ja, dat heb ik gezien,' zei Harmy langzaam. 'Jullie zijn niet erg mooi -tenminste niet in onze ogen. Maar jullie zullen ons in het begin ook wel lelijk hebben gevonden.'

William wist niet goed wat hij moest zeggen. 'Eh ... ja. Maar jullie hebben ons nooit iets anders dan jullie echte gezichten laten zien.' Hij aarzelde. 'Jij bent heel apart, Harmy. Geen ander mens heeft me ooit met zoveel... onbevooroordeeldheid behandeld. Is dat het goede woord?'

Ze glimlachte. 'Ik weet het niet. Wat probeer je te zeggen?'

'Dat het voor de meeste mensen veel verschil maakt als ze weten hoe ik er onder deze huid uitzie.' Hij streek over zijn gladde rimpelloze gezicht. 'Maar voor jou niet. Jij trekt je daar niets van aan.'

'Nou, om je de waarheid te zeggen was ik ook voordat ik het wist al niet zo ondersteboven van je uiterlijk, Willie.' Ze grinnikte. 'Maar er lopen nu eenmaal zo weinig goede mensen rond dat ik je niet mijn rug kan toekeren omdat jij er toevallig anders uitziet. Daar is het leven te kort voor.'

Hij keek haar aan en streek toen heel voorzichtig over haar hand. 'Dank je, Harmy. Wat er ook met mij gebeurt, ik zal nooit vergeten dat je deze dingen tegen mij hebt gezegd.' Hij glimlachte een beetje verlegen. 'Ik vind jullie allemaal erg aardig. Ik wil graag helpen.'

'Dat weet ik,' zei ze, en ze schoof wat dichter naar hem toe.

-

Het kostte de verzetsgroep een hele dag om alles weer uit te pakken en hun nieuwe hoofdkwartier op de verlaten filmset te installeren. De set bestond uit een nagebouwd westerndorp en omdat veel van de gebouwen niet meer dan façades waren, gebruikten ze de oude saloon als hoofdkwartier. Bill Graham, Calebs vriend, hielp hen aan twee directieketen die al op heel wat bouwterreinen hadden gestaan. De rebellen gebruikten er een als laboratorium en de ander om hun munitie in op te slaan. Zoals hij had beloofd voorzag Ham Tyler hen van wapens en munitie die met meer effect tegen de Bezoekers konden worden gebruikt.

Robert Maxwell werd iedere keer dat hij naar zijn dochter keek weer een beetje neerslachtiger. Robin trok zich steeds meer in zichzelf terug. Een paar weken na Juliets gevangenname had ze een zelfmoordpoging gedaan, maar ze had alleen een paar ondiepe sneden in haar pols kunnen maken voordat Polly haar had betrapt. Daarna hadden ze Robin geen ogenblik meer alleen gelaten. Ze deed geen nieuwe pogingen, maar zat het grootste deel van de tijd stil voor zich uit te kijken. Ze moesten haar aansporen om iets te eten.

Omdat Juliet er niet meer was, had Donovan het leiderschap van de groep op zich genomen, en sinds hij dat had gedaan, had hij zelfs nog meer respect voor de jonge vrouw gekregen.

Ze hadden niets meer over Juliet gehoord, afgezien van het beetje informatie dat Maggie Blodgett van Daniël Bernstein had losgekregen - tot op de dag dat Donovan samen met Ham Tyler een ontmoeting met Martin had.

Tyler pikte Donovan in een politiewagen op. Hij droeg een politie-uniform en toen Donovan door het raampje naar binnen keek, duwde de oudere man hem ook een uniform in handen. 'Hier, Mike. Dit zal je wel passen. Schiet een beetje op. We willen je schubbige vriendje niet te lang laten wachten.'

Toen ze de zandweg opreden die naar hun hoofdkwartier leidde, keek Donovan naar zijn vermomming. Dat uniform was een goed idee - ze zouden zich heel wat gemakkelijker kunnen bewegen. 'Hoe kom je aan die wagen en die uniformen?'

'Ik heb zo mijn bronnen, Mike,' zei Ham. 'Vergeet niet, ik zat al in dit vak toen jij nog in een luier rondkroop.'

'O ja?' zei Donovan glimlachend. 'Ik had geen idee dat jij zo dicht bij je pensioen was. Of is het zo dat...'

Op dat moment slingerde de wagen opzij en schreeuwde Donovan: 'Kijk! Daar heb je er nog een!'

Tyler liet de wagen tot stilstand komen en ze keken beiden naar de lucht. Een kolossaal luchtschip schoof zich moeiteloos over het Moederschip heen; het was zelfs nog groter dan het andere schip. 'Waar zou dat ding vandaan komen?' mompelde Tyler.

'Van Sirius, denk ik,' zei Donovan. 'Jezus, dat ding bedekt de hele omgeving van de stad.'

'Geweldig. Dat ontbrak er nog maar aan, nog meer van die hagedissen om tegen te vechten!'

'Nu er twee in de lucht hangen en de zonnestralen tegenhouden, blijft er hier geen boom meer groeien.' Donovan bleef de rest van de rit naar zijn schoenen zitten kijken.

Ze parkeerden de politiewagen een aantal blokken van het ontmoetingspunt vandaan en liepen een ondergronds parkeerterrein op. 'Nou, waar is je hagedissevriendje?' vroeg Ham.

'Hij heeft meer voor ons gedaan dan jij, Ham,' zei Donovan geërgerd. 'Dus let een beetje op je woorden. Hij komt heus wel.'

'Het is prettig dat sommige mensen op deze wereld nog zo goed van vertrouwen zijn.'

Ze wachtten ongeveer een kwartier en hoorden toen plotseling een voetstap. Meteen daarop kwam Martin uit de schaduwen te voorschijn. 'Hallo, Mike.'

'Jezus! Net een krokodil. Hij heeft je opeens te pakken, zonder dat je iets hoort!' Ham keek de Bezoeker dreigend aan.

Donovan wierp hem een afkeurende blik toe. 'Martin, dit.. .persoon ... heeft zich bij ons aangesloten en helpt ons. Ik mag hem niet, maar ik wil hem wel vertrouwen. Ik vraag jou dat ook te doen.'

'Ik heb vertrouwen in jou, Donovan. Dat is voor mij voldoende.'

'Goed. Dit is Ham Tyler. Hij leidt de Amerikaanse afdeling van een wereldwijd netwerk van verzetsstrijders waar onze groep mee samenwerkt. Tyler, dit is Martin.'

Donovan keek naar het gezicht van de oudere man en kon Hams walging duidelijk zien. 'Nog nieuws over Juliet?' vroeg hij.

Martin keek hem ernstig aan. 'Ze is nog niet gebroken, maar dat komt nog wel. Diana zal haar bekeren of doden. Ik heb haar nog nooit zo vastbesloten meegemaakt.'

Donovan begon binnensmonds te vloeken. 'We moeten haar bevrijden!'

'Heeft ze al gepraat?' vroeg Tyler.

'Niet voor zover ik weet,' zei Martin. 'Ze heeft erg veel wilskracht.'

'Als zij niet heeft gepraat, hoe hebben ze het hoofdkwartier bij de riolering dan gevonden?' wilde Ham weten.

'Pascal, de vervalser. Diana heeft hem gefolterd, en hij heeft gepraat. Ze hadden hem meegenomen toen ze het kamp overvielen, en na de explosie hebben ze hem gedood.'

'Jammer,' zei Mike. 'Die knaap was een kunstenaar op zijn gebied.' Hij keek Martin aan en zei: 'Je moet ons helpen Juliet daar weg te krijgen.'

'Ze wordt zo streng bewaakt dat zelfs ik nog niet in de gelegenheid ben geweest om met haar te praten. Het is onmogelijk, Mike.'

'Maar als jij en de andere Vijfde Colonnisten helpen

'Wij zijn met te weinig, en zij zijn met te veel. Het is ongelooflijk gevaarlijk voor ons.'

Ham deed vlug een stap naar voren en keek de Bezoeker weer dreigend aan. 'Hé, hagedis, luister naar mijn vriend hier en doe wat hij zegt. Of anders maak ik gehakt van je. Begrepen?'

Martin keek Tyler een hele tijd aan en wendde zich toen met een vragende blik in zijn ogen tot Donovan. 'Deze man is heel anders dan de andere mensen die ik heb ontmoet.'

Mike haalde zijn schouders op. 'Dat weet ik.' Hij keek de oudere man aan. 'Wat ik over de anderen zei, geldt ook voor Martin. Vergeet dat niet.'

Ham knikte. 'Goed, goed.' Hij wendde zich weer tot Martin. 'Hoe zit het met dat nieuwe schip dat boven dat van jullie hangt?'

'Dat is het schip van Opperbevelhebber Pamela. Vlak voordat ik wegging, stond Diana met haar te praten. Daarom was ik ook zo laat. Ze staat nog maar een dag met de Aarde in verbinding, en ze is eerst naar John gegaan, op het schip boven New York. De Leider wil de procedure versnellen. Ze heeft speciaal opgeleide technici meegebracht voor een nieuw project.'

'Wat voor project?'

'Ik ken niet alle bijzonderheden, maar ze zei dat ze binnen een maand alle zoetwatervoorraden in zuidelijk Californië willen opnemen.'

'Jezus nog aan toe!' zei Ham. 'Is dat mogelijk?'

'Ik heb Opperbevelhebber Pamela al eens eerder ontmoet. Het is niet haar gewoonte om loze beloften te doen,' zei Martin grimmig. 'Pamela staat bekend om haar militaire deskundigheid. Ze zou nog wel eens gevaarlijker dan Diana kunnen zijn. Ze moeten overigens niet veel van elkaar hebben. Ik geloof dat Pamela vindt dat Diana corrupt is. Ze houdt niet zo erg van de ... eigenaardige manieren waarop Diana haar macht wil uitoefenen. Zijzelf is voorstander van een gewone militaire machtsovername en ze heeft zich altijd tegen Diana's bekeringsmethoden verzet.'

'Dat brengt me op een idee,' zei Donovan. 'We hebben het al eens eerder over pogingen gehad om Diana te vermoorden. Nu zeg je dat ze niet goed met die Pamela kan opschieten. Kunnen we niet een aanslag plegen die, ook als het misgaat, Diana en Pamela nog verder uit elkaar zal drijven?'

'Ik weet het niet. Pamela zei dat ze teleurgesteld was omdat Diana de ondergrondse nog niet had kunnen uitschakelen. Dat zat Diana nogal dwars.'

'Dat is precies wat we nodig hebben,' riep Donovan opgewonden uit. 'Maar dan hebben we daar wel een vrijwilliger voor nodig. Iemand die aan boord van het Moederschip kan komen.'

'Dat is onmogelijk. Er zijn apparaten gekomen om speciale stemtests af te nemen. Daarom is het ook zo moeilijk om Juliet vrij te krijgen.'

'Verdomme!' zei Mike. 'Omdat jullie zo handig zijn met plastic maskers, dacht ik dat we iemand als een van Diana's adjudanten konden vermommen en dat we op die manier dicht bij haar konden komen. En als we Diana dan niet konden doden, zouden we de verdenking misschien op Pamela kunnen laden. Dan zouden ze zo sterk aan hun beveiliging gaan twijfelen dat ze Juliet een tijdje met rust lieten, zodat wij haar konden redden.'

'Degene die achter Diana aan gaat komt er waarschijnlijk niet meer levend uit,' zei Ham. 'Al is dat van die maskers een goed idee.'

Donovan knikte. 'Waarschijnlijk is het een kamikaze-actie,' gaf hij toe. 'Maar ik wil het wel riskeren. Alles is beter dan hier op de grond te blijven en niets te kunnen doen.'

'Maar ze hebben je hier nodig, Mike,' zei Martin.

'Ze hebben Juliet nog dringender nodig.'

'Je vergeet de stemtest,' zei de Bezoeker. 'Maar toch geloof ik dat er misschien wel een mogelijkheid is ...'

-

Brian keek verrast op van de foto die Steven hem had gegeven. 'Maar dit is nog maar een jongen. Waarom wil je dat we naar hem zoeken?'

'Een verzoek van hogerhand,' zei Steven ontwijkend. 'Ik kan je de bron niet noemen.'

'Wat is zijn naam? Als ik zijn naam had, zou ik hem in de computer kunnen vinden. Anders wordt het moeilijk.'

'Ik weet de naam niet,' loog Steven, en toen Brian nieuwsgierig naar hem opkeek, nam zijn stem een bruuske klank aan. 'Ik wil dat hij wordt gevonden! Laat het schip grondig doorzoeken. Volgens een van de bronnen zou de jongen op het schip boven Los Angeles zijn.'

Brian knikte. 'Zoals je wilt. Weet je, mij kun je vertrouwen, ik heb je nu al zo lang gediend. Waarom wil je uitgerekend déze jongen hebben?'

Steven glimlachte. 'Laten we zeggen dat hij een klein ... geschenk voor Diana is.'

'Ik begrijp het. Zodra ik hem heb gevonden, neem ik contact met je op. Zal ik hem weer tot leven laten wekken?'

'Ja, doe dat.' Steven knikte de jongere officier toe en liep weg. Brian staarde naar de foto van de jongen met de bruine ogen en het dichte bruine haar.

Uit het huis van de Bernsteins dreunde harde popmuziek door de stilte van de avond. Maar de buren van de Bernsteins klaagden niet. Ze wisten wel beter.

Giechelend liet Daniël Bernstein de laatste druppels Chivas uit de fles door zijn mond spoelen. Maggie Blodgett zat naast hem op de vloer en giechelde alsof ze dronken was, maar een goede waarnemer die naar haar ogen keek had kunnen zien dat de jonge vrouw nuchter was. Daniël was geen goede waarnemer - sterker nog, het woord 'blind' zou heel goed op hem van toepassing zijn.

'Verdomme!' Hij tilde de fles op en tuurde naar de bodem. 'Die is leeg!' Hij keek naar Lynn en Stanley, die stokstijf op de sofa zaten. Lynn was met een handwerkje bezig en Stanley had een boek op zijn schoot liggen. 'Hé, moeder! Ik zei dat de fles leeg was! Heb je me niet gehoord?'

Lynn wierp een aarzelende blik naar haar man en liep toen naar de kast, waar ze een voor een-vijfde gevulde fles Black Velvet uit te voorschijn haalde. 'Ik ben bang dat dit alles is wat we hebben, Daniël.'

'Verdomme! Die geitepis kunnen we niet drinken!' Daniël keek haar argwanend aan. 'Wat is er gebeurd met al die Chivas die ik laatst had meegenomen?'

'Die is op, Daniël.' Stanley deed voor het eerst in uren zijn mond open. 'Jij hebt het opgedronken.'

De jongere Bernstein keek zijn vader woedend aan. 'Ik wed dat jij het hebt opgedronken - jij wilt altijd hebben wat ik heb, pa. Geef het maar toe, je bent jaloers op mij. Ik heb alles wat jij nooit hebt gehad - macht, geld ...' Hij keek Maggie grijnzend aan. 'Een mooie vrouw die alles doet wat ik wil.'

Stanley's gezicht werd donkerrood. Lynn Bernstein maakte vlug de whiskyfles open. 'Hier, Daniël.'

Hij grinnikte en zei ridderlijk. 'Maggie eerst.'

Maggie schonk voorzichtig een beetje whisky in het glas en gaf de fles toen aan Daniël. 'Bangerik!' spotte Daniël, en hij zette de fles aan zijn mond. Na een flinke slok keek hij de jonge vrouw weer aan. 'Het moet jaloezie zijn. Ze zijn jaloers op mij, daarom behandelen ze me als een stuk vuil. Ze behandelen me altijd als een stuk vuil.'

Lynn protesteerde: 'Dat is niet waar, Daniël!'

'Een stuk vuil!' ging Daniël verder. 'Maar ik ben geen stuk vuil meer. Jullie hebben dankzij mij te eten! Jullie hebben dankzij mij een dak boven jullie hoofd! Jullie zijn dankzij mij nog in leven!'

Stanley keek hem aan alsof hij van heel ver naar hem tuurde. 'En we zijn dankzij jou doodmoe!'

Woedend greep Daniël naar zijn Bezoeker-wapen. 'Ouwe zak! Ik zal je..

Hij hield op, want Maggie nam zijn gezicht in haar handen en draaide hem naar zich toe. 'Daniël,' zei ze met een smekend stemmetje. 'Waarom zit je toch tegen je ouders te kletsen, terwijl je ook met mij zou kunnen praten?' Ze begroef haar vingers in zijn dichte donkere haar en trok zijn gezicht naar zich toe om hem met open mond te kussen.

Daniël vergat zijn woede en gaf zich over aan de kus. Zijn onhandige vingers vonden eerst de knopen van haar bloes en toen de stevige zachtheid van haar borsten. Ze verzette zich nog een ogenblik, maar toen drong het tot Daniël door dat zijn geweer tegen haar aan drukte. Hij deed het af en trok ook zijn uniform uit. Hijgend en zo opgewonden dat hij zich nauwelijks in bedwang kon houden, trok hij aan haar spijkerbroek. Pas toen hij in haar was binnengedrongen en triomfantelijk begon te stoten, voelde hij de huivering van de voldoening en wist hij dat dit, ondanks de drank, gemakkelijk zou zijn, en pas op dat moment dacht hij weer aan zijn ouders.

Daniël keek met zijn dronken ogen opzij en merkte dat het idee dat zijn ouders zouden moeten toekijken zijn bevrediging nog groter maakte -maar Lynn en Stanley waren weg.