9

'Verdomme,' mompelde Donovan toen hij de monitoren in de redactiekamer zag. De schermen flikkerden nog even en vulden zich toen met de bekende gelaatstrekken van Kristine Walsh.

'Ik ben Kristine Walsh. De Opperbevelhebber van de Bezoekers, John, zal nu een verklaring afleggen.'

Mike slaakte een diepe zucht en zakte op zijn stoel onderuit. We zijn te laat... dacht hij. Hij keek niet eens op toen John begon te spreken:

'Vrienden op de hele wereld. Eerst wil ik de leiders van jullie landen bedanken, die zo edelmoedig waren om al hun zendinrichtingen in het belang van de vrede aan ons over te dragen teneinde te voorkomen dat er in deze crisis verwarring uitbreekt.' Donovan zag de mensen in de redactiekamer verontwaardigd op de leugens van de Bezoeker-leider reageren.

'Tot mijn spijt moet ik u zeggen dat samenzwerende wetenschappers een zorgvuldig gecoördineerde en tamelijk gewelddadige poging hebben ondernomen om meerdere strategische posities, verspreid over de hele wereld, in handen te krijgen.' Er kwamen opnames van brandende raffinaderijen in beeld. 'Deze beelden komen uit Rio de Janeiro, Tokio en Cairo, waar terroristen verwoede aanvallen op onze fabrieken deden - minstens twintig andere plaatsen werden door soortgelijke terreurdaden belaagd, maar wij slaagden erin ze geheel of gedeeltelijk af te wenden.'

Tegen de achtergrond van vlammende chemische tanks en vuurgevechten kwamen ambulances en ziekenbroeders met brancards in beeld. De slachtoffers droegen zowel menselijke kleding als het uniform van de Bezoekers. John gaf commentaar op de beelden: 'Het verlies aan levens is enorm groot geweest - zowel bij uw volk als bij ons. Bovendien zijn er duizenden gewond geraakt, en we zijn bang dat er nog meer aanvallen zullen volgen.'

Johns beeltenis vulde het scherm weer op. 'Deze uitbarsting van geweld is zo wijd verspreid en zo gevaarlijk dat de meeste leden van uw regeringen ons hebben gevraagd hen bescherming te verlenen - wat wij natuurlijk graag zullen doen. Aan boord van onze schepen zijn ze veilig, en wij zullen goed voor hen zorgen.'

'Ik wed dat je liegt, vuile schoft!' snauwde een technicus in de studio. Donovan keek naar Madeira, die diep geschokt bleek te zijn.

John slaakte een zucht en keek spijtig uit zijn ogen. Tot mijn spijt moet ik u ook meedelen dat deze man - iemand in wie wij een aanzienlijk vertrouwen hadden gesteld ...' Er verscheen een foto op het scherm en niet geheel tot zijn verbazing zag Mike zijn eigen portret. '... dat deze man, Michael Donovan uit de Verenigde Staten, de grootste bedreiging voor de vrede en het welzijn op de wereld blijkt te vormen. Hij is een van de leiders van de samenzwering en hij is verantwoordelijk voor de organisatie van de terreurdaden van vandaag.'

'Jammer dat ze die foto niet van je beste kant hebben genomen, Mike,' zei een verontwaardigde stem, en toen Donovan opkeek, bleek Tony Leonetti naast hem te zitten. 'Kom, je moet maken dat je wegkomt. Hier zullen ze je het eerst zoeken.'

Donovan volgde zijn collega naar de videokamer. 'Heb je nog kans gezien mijn band te kopiëren?'

'Was ik net mee bezig. Man, we zitten in de problemen.'

'O ja?' zei Donovan verbitterd. Hij luisterde naar de laatste woorden van Johns verklaring. 'Een ieder die inlichtingen kan verstrekken die tot Donovans arrestatie kan leiden, zal royaal worden beloond door de Algemene Vergadering van de VN en door de regering van de Verenigde Staten. Als u deze man ziet, moet u niet, ik herhaal, niet proberen hem aan te houden of met hem te spreken. Hij is waarschijnlijk gewapend en gevaarlijk.'

'Wat?!' Donovan keek Leonetti aan. Hij had nooit gedacht dat ze zo ver zouden gaan. Het was net iets uit de Middeleeuwen.

Er schalde een kreet door de redactiekamer en opeens heerste er een tumult van stampende laarzen en vreemde, gierende geluiden. 'Daar heb je ze, Mike!' riep Tony.

De afgesloten deur vloog naar binnen open, en Donovan kon de Bezoekers zien naderen. Ze droegen beschermende helmen en zware wapens. Hij rukte de andere deur open, en tegelijkertijd wierp Tony hem de cassette met de opnames toe. 'Hier!' Leonetti strooide een bak met video-onderdelen op het pad van de Bezoekers leeg, waarmee hij overigens ook zijn eigen ontsnappingsweg afsneed. Donovan had geen keuze - als hij niet maakte dat hij wegkwam, werd hij ter plekke neergeschoten.

Hij rende over de gang, sloeg met zijn schouder tegen de deur van de nooduitgang en buitelde, onder het oorverdovend geloei van de alarmsirene, de duisternis in. De reling van de brandtrap sloeg tegen zijn middel en hij duikelde er overheen en viel naar beneden. Het was niet zo hoog - misschien een of twee meter - maar Donovan kwam lelijk terecht.

Maar hoe dan ook, die val had zijn leven gered. Tegelijk met zijn val sneed er een straal van energie door de lucht boven de reling, een straal die een schroeilucht achterliet. Donovan krabbelde overeind, stopte de kostbare cassette in de zak van zijn jasje en rende door het steegje in de richting van het parkeerterrein.

Hij rende een hoek om en kwam in frontale botsing met een politieman - ditmaal een verkeersagent. De man wankelde naar achteren en greep, zodra hij Donovans gezicht had gezien, naar zijn vuurwapen. Mike's voet schoot uit en het wapen vloog hoog door de lucht.

Omdat hiermee werd bewezen dat de mensen de verklaring van de Bezoekers geloofden en hem als een misdadiger zouden behandelen, rende Donovan in paniek door het steegje. Tot zijn grote schrik besefte hij dat hij zijn gevoel voor richting was kwijtgeraakt - in plaats van het parkeerterrein doemde er alleen een hoge muur voor hem op.

Achter zich hoorde hij het stampen van laarzen, en ook dat vreemde gierende geluid waarmee zijn achtervolgers hun buitenaardse wapens afvuurden. In het besef dat hij geen andere keuze had nam Donovan een paar grote passen, stak zijn armen omhoog en besprong de hoge muur. Zijn graaiende vingers kregen de bovenrand te pakken en hij hing wild met zijn voeten te zwaaien, koortsachtig naar houvast zoekend.

Vlak naast hem werd de muur door een straal getroffen, en Donovan voelde een plotselinge hitte in zijn rechter bil. Alsof hij daardoor werd opgezweept, hees Mike zich omhoog en zwaaide hij een van zijn benen over de bovenrand van de muur. Hij aarzelde nog heel even, maar toen ging er een tweede straal rakelings langs zijn hoofd en sprong hij aan de andere kant naar beneden, de duisternis in.

-

Daniël Bernstein kwam opgewonden overeind toen John, de leider van de Bezoekers, de aanslagen op de chemische fabrieken beschreef. 'Zouden ze Richland te pakken hebben?' mompelde Stanley Bernstein. Abraham zat roerloos in de andere hoek van de kamer. Alleen zijn ogen bewogen.

'O God, Stanley!'jammerde Lynn. 'Moet je die gewonden toch eens zien! Wat zal er met ons gebeuren?'

'Niets, schatje, niets.' Bernstein gaf zijn vrouw een schouderklopje.

'Stil, pa!' zei Daniël. 'Dit is belangrijk!'

John glimlachte geruststellend vanaf het televisiescherm, en Daniël glimlachte automatisch terug. John zou alles wel regelen.

'Uw regeringen hebben voorgesteld de noodtoestand af te kondigen, en wij zijn het daarmee eens. Op alle niveaus zal de politie met onze Bezoekerpatrouilles samenwerken - en wij zullen ook overal de hulp inroepen van al onze Bezoeker-vrienden ...'

'Nou en of!' Daniël rechtte zijn schouders en streek zijn uniform glad.

'Wij verwachten dat deze crisis van korte duur zal zijn. Intussen, vrienden, zullen ik en mijn mede-Bezoekers al het mogelijke doen om de orde te herstellen. Er zullen later nog meer mededelingen volgen.'

Het beeld viel weg. Daniël stond op en keek trots om zich heen. 'Ik moet gaan, ma en pa! Jullie hebben gehoord wat de Opperbevelhebber zei!'

Toen hij de kamer uitging, hoorde hij zijn moeder zeggen: 'Stanley, o mijn God ..

En hij hoorde zijn vader haar troosten. 'Het gaat wel weer over ... Je hebt gehoord wat John zei. Nietwaar, pa?' Maar Abraham zei helemaal niets.