8

De schijnwerpers op het parkeerterrein van de Richland-fabriek waren zo fel dat het bijna daglicht leek. Tony Leonetti en Mike Donovan kropen door een labyrint van buizen naar een groot luchtschip waarvan de ladingdeuren openstonden. Geïsoleerde slangen leidden van de grote cryogenische tanks hoog in de lucht naar de kleinere tanks aan boord van het luchtschip. Er stonden twee Bezoeker-technici bij, samen met twee mannen met helmen op hun hoofd.

'Het is nogal druk hier, Mike,' fluisterde Tony. 'Kunnen we niet beter een patrouilleschip laten komen om op de gebruikelijke manier naar boven te gaan?'

Donovan schudde zijn hoofd. 'Op deze manier weten ze niet dat wij aan boord zijn, en dan hebben we meer kans om iets te ontdekken.' Hij pakte de Sony Betacam, zijn kleinste en lichtste camera, op en wierp zijn collega een snelle blik toe. 'Ik hoop dat de opnames goed genoeg zullen zijn om uitgezonden te worden. Hoe zit het met het geluid?'

Tony haalde zijn schouders op. 'We zullen het hiermee moeten doen, Mike.'

Enkele Bezoekers begonnen de slangen los te koppelen. De menselijke technici liepen weg en de twee Bezoekers stapten in de cockpit van het luchtschip. 'Nu!' fluisterde Donovan.

Hij kwam tussen de buizen vandaan en rende naar voren, waarbij hij over een andere buis moest springen die half in schaduwen gehuld was. Tony kwam achter hem aan, maar hij zag de buis niet, bleef er met zijn voet achter haken en viel languit op de grond. Donovan, die al bij de ingang van het luchtschip was aangekomen, hoorde hem gedempt 'Oeff!' roepen.

'Verdomme!' Tony strompelde naar de ladingdeur, waarvan de twee helften al naar elkaar toe begonnen te schuiven. Mike stak zijn hand uit en greep naar zijn polsen.

Leonetti liep vreselijk mank. 'Kan ... mijn ... been ... niet omhoog ... krijgen...'

'Ik heb je ...' fluisterde Donovan, maar even later moest hij zijn nederlaag erkennen, want de deuren waren al bijna dicht. Hij kon nog net zien hoe Tony van het luchtschip wegstrompelde voordat de deuren zich sloten.

'Verdomme!' Hij ging achter een paar kisten in de laadruimte zitten en drukte de Betacam tegen zich aan. Er heerste hier een volslagen duisternis.

Hij kon voelen dat ze opstegen en wist dat ze op weg waren.

De hangar van het Moederschip was zoals hij hem zich herinnerde. Hij kon een vrouwenstem in het Engels de aankomst- en vertrektijden horen afroepen. Zodra de ladingdeuren openschoven, glipte Donovan naar buiten en even later had hij een plaatsje gevonden achter een barricade van cryogenische tankjes waar hij Bezoeker-technici mee had zien sjouwen. Hij luisterde naar de omroepster en vroeg zich af waarom de Bezoekers hier, waar geen mensen aanwezig waren (behalve misschien Kristine, dacht hij met enige ergernis), niet hun eigen taal gebruikten.

'Alles klaarmaken voor uitlaten,' riep de stem om.

Uitlaten? vroeg Donovan zich af. Wat is dat nou weer?

Hij tuurde voorzichtig over de tankjes heen en zag Bezoeker-technici die opnieuw een geïsoleerde slang aan de chemische opslagtank in de laadruimte van het kleinere luchtschip bevestigden. Vervolgens schroefden ze het andere uiteinde aan een aansluiting in de vloer van de hangar vast. Donovan begreep er niets van. Hij had nooit buizen of opslagtanks aan de buitenkant van het kolossale Moederschip gezien. En als de buis recht door de bodem ging, kon er zich aan de andere kant alleen maar lucht bevinden.

Hij was inmiddels begonnen te filmen en zag door de zoeker van zijn camera hoe de technici een ventiel opendraaiden, waarna er met veel gesis gas begon te ontsnappen. Een van de technici rekte zich uit. 'Wat een verspilling!' zei hij. 'Eerst moeten we dit spul naar het schip brengen, en dan laten we het weer ontsnappen.'

'Ja,' beaamde zijn collega. 'Ik begrijp ook niet waarom we dit dag en nacht moeten doen.'

'Wie weet waarom de Leider zijn bevelen geeft?' zei de eerste. 'Maar daar ga ik niet over nadenken; dat is ongezond.'

'Je hebt gelijk,' zei zijn metgezel, en hij keek om zich heen om te zien of iemand hen had gehoord.

Donovan kroop nog wat verder weg en kwam daarbij tegen een accordeonachtig apparaat aan dat veel weg had van een ouderwets verwarmingselement. Het zilvergrijze metaal trilde onder zijn arm. Donovan keek ernaar en trok er voorzichtig aan, en het zwaaide open en gaf toegang tot een metalen ladder die naar een schemerige loopbrug en een trap omlaag leidde. Een of andere onderhoudsgang, dacht hij terwijl hij erdoor kroop, of een luchtkoker.

Hij trok het vreemd uitziende rooster bijna helemaal achter zich dicht en klom vlug de ladder af. Hij bevond zich nu op de schemerige loopbrug. Hij kon bijna rechtop staan, maar hij moest uitkijken dat hij zijn hoofd niet stootte tegen de buizen langs het plafond.

Door roosters in de wanden kwam een beetje licht naar binnen en verder waren er hier en daar kleine lampen in de vloer van de loopbrug gemonteerd. Donovan huiverde. De Bezoekers hielden hun ruimteschip kouder dan voor mensen aangenaam was.

Die kilte werd ook veroorzaakt door de luchtstromen. Donovan grijnsde. Het was inderdaad een luchtkoker.

Toen hij begon te lopen, galmden zijn zachte zolen enigszins over de metalen vloer. Hij was niet bang dat het geluid hem zou verraden; alle geluiden zouden gedempt worden door de luchtstroom en door het dreunen van de machines.

Hij kwam bij een rooster en gluurde voorzichtig naar buiten, want hij had stemmen gehoord. Bij een van de gele deuren die hij al eerder had gezien -de deuren die volgens Diana ontoegankelijk waren wegens stralingsgevaar - stonden twee Bezoekers. Een van hen had een soortgelijke sleutel als Donovan aan Sean had gegeven en stak die in een slot. De deur gleed opzij en er kwam licht naar buiten.

Merkwaardig, dacht Mike. Ze dragen geen beschermende pakken. Waarom hebben ze die niet nodig, als er daar binnen zoveel straling is? Hij liep verder door de luchtkoker, die nu enigszins afhelde. Door een ander rooster kon hij een van de Bezoekers zien, een vrouw ditmaal, die op een bed lag en iets las dat een vage gelijkenis met een boek vertoonde. Het bestond uit grote vellen aluminiumfolie.

Zo geruisloos mogelijk liep hij door en hoorde weer stemmen. Ditmaal kwamen die stemmen hem bekend voor. Hij kroop naar een groter rooster en gluurde erdoor. Diana kwam voorbij lopen in een lang rood gewaad dat bij haar hals was opengelaten. Mike's hart begon een beetje sneller te slaan toen hij zag hoe het zijden kledingstuk aan haar borsten en dijen plakte. Ze sprak tegen de man van wie Donovan wist dat hij Steven heette - de Bezoeker-officier die zijn tijd verdeelde tussen de Richland-fabriek en Eleanors huis.

'Je zult wel tevreden zijn, Diana,' hoorde hij Steven zeggen. 'We zijn hard op weg de meeste werelddelen in handen te krijgen.'

Diana glimlachte. 'Nou, laten we zeggen dat het me tevreden stemt dat ik Onze Leider kan dienen.' Haar zijdelingse blik naar Steven was zo ondeugend dat Donovan een brok in zijn keel kreeg. 'En dat ik dat kan doen met alle geringe talenten die ik heb.' Ze liep door de kamer naar een soort kast van plexiglas. In hokjes langs de muur zaten allerlei kleine dieren -proefdieren, besefte Mike.

Blij dat de Betacam zo goed als geluidloos was begon hij de Plaatsvervangend Bevelhebber te filmen. Ze greep in een van de hokjes en haalde een witte muis te voorschijn.

'De Leider zal wel erg tevreden zijn over je bekeringsproces, Diana,' zei Steven. Diana, die de muis nog in haar hand had, draaide zich om en liep door de kamer, zodat ze buiten het gezichtsveld van de camera kwam. Mike kon haar horen praten.

'Ja ... maar je weet hoe ongeduldig Onze Leider kan zijn.'

Stevens stem klonk geamuseerd. 'Zelfs met jou, Diana? Gezien de intimiteit van jullie relatie zou ik denken

Diana kwam opeens weer binnen het bereik van de camera en Mike kon zien dat ze kwaad was. Ze maakte gebaren met haar gemanicuurde handen. Donovan vroeg zich af waar ze de muis had gelaten. 'Voorzichtig, Steven,' siste ze.

Steven maakte een verontschuldigend gebaar. 'Ik vind het alleen maar vervelend als jij zo van streek bent.'

Diana klonk een beetje geërgerd. 'Hij begrijpt niet dat mijn bekeringsproces nog maar een beperkte uitwerking heeft. Het heeft niet op alle mensen hetzelfde effect.'

'Nee,' beaamde Steven. 'Maar voor zover het lukt - Duvivier, Jankowski en de anderen - gaat het fantastisch.'

'Ja, vind je ook niet?' Diana klonk erg zelfvoldaan. Ze greep in een van de andere kooien om daar een kikker uit te halen. Meteen daarop verdween ze weer uit het gezichtsveld van Donovans camera.

'Ze geloven werkelijk dat die samenzwering bestaat - sommigen geloven zelfs dat ze er zelf aan hebben deelgenomen,' zei Steven glimlachend.

'Natuurlijk komt dat ook door de bewijsstukken die we bij hen deponeren,' zei Diana.

Dit móet uitgezonden worden! dacht Donovan opgewonden.

Steven bleef voor een van de kooien staan en zei: 'Het gaat allemaal fantastisch. De wetenschappers raken verdeeld. En zij zijn het die de grootste bedreiging vormen. Als zij eenmaal geëlimineerd zijn, of bekeerd

Diana klonk een beetje terughoudend. 'Het probleem is dat Onze Leider wil dat we alle mensen bekeren. Hij begrijpt niet dat de menselijke geest veel taaier is dan wij dachten. Het zou een eeuwigheid duren voor we ze allemaal zouden hebben bekeerd!'

Steven, die met zijn rug naar Mike toe stond, knikte en haalde een muis uit een van de kleine kooien.

'Maar we zullen het proces verfijnen,' zei Diana.

'Ja, daar twijfel ik niet aan,' zei Steven, die aandachtig naar de muis in zijn hand scheen te kijken. Toen Diana naar hem toe kwam, draaide hij zich weer naar haar om - en Donovan had het alleen aan zijn jarenlange ervaring te danken dat hij de camera niet uit zijn handen liet vallen. Het achterdeel van de muis stak uit de mond van de officieren! Donovan zag met afgrijzen hoe Steven een aantal keren met zijn hoofd heen en weer ging. De wriemelende pootjes en zwiepende staart van de muis verdwenen met een hoorbaar slikgeluid in zijn keel.

Diana bleef op dezelfde zakelijke toon spreken. 'Nou, het is belangrijk dat we leren welke methoden we het best tegen hen kunnen gebruiken.' De vrouw greep in een andere kooi en pakte een grote donzige marmot. Terwijl het doodsbange diertje uit alle macht piepte en spartelde, deed ze haar mond open - verder open, en nóg verder - en liet ze het beestje tussen haar lippen zakken.

Terwijl Donovan met kracht op zijn onderlip beet en het gevoel had dat zijn maag zich wilde omkeren, zag hij Diana het levende dier in zijn geheel inslikken. O God, wat overkomt ons? Wat zijn dat voor wezens?

Diana's keel bolde op en de rimpelingen trokken langzaam omlaag. Steven begon weer te spreken. 'Nou, ik geloof niet dat Onze Leider iemand had kunnen kiezen die er geschikter voor was dan jij, Diana.'

Donovan, die trilde over heel zijn lichaam, had genoeg gezien. Hij draaide zich om en begon met de camera in zijn hand door de schemerige gang terug te strompelen. Hij kon het beeld van de spartelende marmot - en de staart van de muis - niet uit zijn hoofd zetten en begon, terwijl hij tegen de wand van de gang leunde, te kokhalzen. Niet kotsen, idioot, zei hij tegen zichzelf. Ze mogen niet weten dat je hier bent geweest!

Het kostte hem een hele tijd voor hij zich weer in bedwang had, maar tenslotte kon hij weer doorlopen.

Hij kwam langs het rooster dat het dichtst bij Diana's kamer was en keek opnieuw naar binnen. Voor een soort wasbak stond een Bezoeker die blijkbaar iets met zijn ogen deed. Zijn houding kwam Donovan bekend voor, en hij besefte dat de Bezoeker zich gedroeg alsof hij met contactlenzen bezig was. Ondanks zijn haast om weg te komen bleef Mike staan kijken.

Naast de Bezoeker stond een soort kistje. In dat kistje lag een half bolletje met een blauwe vlek in het midden. Donovan zag hoe de Bezoeker nog zo'n half bolletje naast het eerste legde. Hij begon weer te filmen. Het leken hem oogballen, alsof de Bezoeker menselijke ogen droeg zoals sommige mensen contactlenzen. De Bezoeker draaide zich om en ofschoon Donovan zich enigszins voorbereid had, kwam de schok hard aan. De ogen van de man waren rood-oranje, met zwarte pupillen in de vorm van verticale spleetjes!

En die afschuwelijke ogen keken Donovan recht aan!

De Bezoeker siste van verbazing en rukte toen met zijn ene hand het rooster weg en greep met zijn andere hand naar de cameraman. Donovan dook weg, maar de Bezoeker was zo snel dat hij Mike te pakken kreeg, hem dwars door de opening van het rooster trok en hem door het kleine kamertje op de wasbak gooide.

Donovan kwam pijnlijk terecht en greep naar iets om zich aan vast te houden. Toen de Bezoeker op hem af kwam, schopte Donovan met zijn benen en trof hij het wezen in zijn middel. Een mens zou door die trap buiten gevecht zijn gesteld, maar de Bezoeker wankelde alleen maar even en kwam toen weer op Donovan af. Zijn verschrikkelijke ogen gloeiden als bloedige poelen in de schemering.

Het was lang geleden dat Donovan voor het laatst had gevochten, maar zijn militaire opleiding was grondig geweest. Hij slaagde erin zijn camera op het bed te werpen en was immens dankbaar dat hij de groothoeklens had gebruikt om Diana's kamer te filmen. Misschien had hij nu ook een opname van die ogen ...

De Bezoeker haalde uit en trof Donovans schouder, al had hij het ergste van de vuistslag kunnen ontwijken. Hij sloeg met een harde linkse op het gezicht van de Bezoeker, maar dat scheen geen enkel effect te hebben. Al vechtend rolden ze door het kleine kamertje. Donovan slaagde erin zijn twee handen om de keel van zijn aanvaller te klemmen, maar voelde toen diens handen onder zijn kin.

De Bezoeker deed zijn mond open en Donovan had nog net de tijd om te zien dat er zich twéé gebitten in die mond schenen te bevinden, voordat er iets naar hem uithaalde. Het was droog en rood en het vloog uit de mond van het wezen. Het was minstens dertig centimeter lang ...

De gevorkte tong zwiepte weer naar voren en Mike raakte bijna verlamd van schrik. Toen drukte hij zijn knie omhoog en hij deed dat met een venijnige klap die hard aankwam.

Het had geen enkel effect! Op de een of andere manier maakte dat hem pas goed duidelijk hoe bizar dat buitenaardse wezen was. In paniek graaide hij naar de ogen van de Bezoeker. Het gezichtsvermogen van zijn eigen ogen begon trouwens ook al achteruit te gaan, want de vingers van zijn belager tastten steeds dieper in zijn keel en hadden zijn luchtpijp al bijna te pakken.

Zijn vingers zonken weg in het gezicht van de Bezoeker. Verbijsterd keek Mike naar het stuk huid dat hij had weggerukt. Het had een vettig stuk onderhuid achtergelaten, groenig zwart.

Zodra de huid van het gezicht werd weggescheurd, verslapte de greep van de Bezoeker enigszins. Hij wendde zich half af, alsof hij de losgescheurde plek aan het oog wilde onttrekken. Donovan trok uit alle macht aan de huid.

De rest van het gezicht kwam los als een massa kleverige draden, als slierten kaas op een pizza. Donovan zag nu een reptielengezicht. Het valse haar viel weg en over de schedel bleek een soort kam te lopen. Het ding siste naar hem en de tong kwam telkens weer naar buiten, en terwijl hij daar lag te worstelen, realiseerde Mike zich dat het ding iets riep in zijn eigen taal. Geen wonder dat ze Engels spreken! Als ze die maskers dragen, kunnen ze hun eigen taal niet spreken!

Hij diende de kop van het ding nog twee harde vuistslagen toe en greep de Betacam van het bed. Hij hoopte dat de camera zo sterk was als Tony hem had beloofd en sloeg het wezen er hard mee tegen de zijkant van zijn kop, en daarna nog een keer recht in zijn gezicht. De Bezoeker zakte onderuit.

Met de camera in zijn hand dook Mike zo vlug als hij kon door het rooster.

Zo snel mogelijk liep hij naar het parkeerterrein terug. Hij voelde dat het bloed uit een snee boven zijn oog over zijn gezicht sijpelde, en hij voelde een speldeprik van pijn op de plaats waar het wezen hem met zijn gif had geraakt. Het brandde scherp op zijn huid, maar toen hij zijn hoofd betastte, bleek het meeste gelukkig in zijn haar terechtgekomen te zijn.

Hij klom weer door het rooster en was nog net op tijd om te zien hoe een luchtschip in gereedheid werd gebracht om onmiddellijk op te stijgen. Bij de ladingdeuren stond een aantal Bezoeker-technici. Ergens boven hen galmde opeens een geluid door de grote ruimte.

'Alarm,' zei de omroepster. 'Alarm op niveau drieënzeventig. Alarm. Indringer op niveau drieënzeventig.' De ladingdeuren waren al bezig dicht te gaan toen twee van de Bezoeker-technici zich begonnen te verwijderen.

Verdomme, dacht Donovan, glurend naar de zich langzaam sluitende deuren die voor hem de weg naar de vrijheid waren.

Toen keek een van de Bezoeker-piloten de ander aan. 'Ik heb schoon genoeg van al die oefeningen. Laten we maar gaan, anders moeten we hier weer een hele tijd zitten wachten.' Zijn collega knikte instemmend en ze stapten in de cockpit, zodat het parkeerterrein, in elk geval voorlopig, helemaal verlaten was.

Mike dook naar voren en rende naar de ladingdeuren. De bewegende stukken metaal waren nog geen meter meer van elkaar verwijderd. Donovan sprong, maakte zich zo smal mogelijk en dook naar binnen.

Een van de deuren sloeg met verlammende kracht tegen zijn scheen, maar hij was veilig binnen.

Hij voelde dat ze opstegen en kroop vlug weer achter de tank. Daar zat hij in de duisternis over zijn scheen te wrijven en diep adem te halen om zijn bloed weer wat langzamer te laten stromen.

Even later landden ze weer op het parkeerterrein van de fabriek. Mike, die enigszins mank liep, strompelde naar de deuren en gluurde naar buiten. Hij zag de twee piloten weglopen en zodra er niemand in de buurt was, liet hij zich naar buiten zakken.

Hij had de andere kant van het parkeerterrein nog maar net bereikt of er doemde al een donkere gestalte voor hem op. Donovan schrok en wilde weer uithalen met zijn camera.

'Mike!' riep Tony verschrikt uit. 'Wat is er met je gebeurd?' Vlug nam hij de camera van Donovan over. 'Je ziet er uit als een lijk!'

'Zo voel ik me ook,' gaf Donovan toe. 'Ik ben blij je te zien,jongen. Laten we naar de studio gaan. Ik moet zien wat ik heb opgenomen.'

'Wat...?'

Mike schudde zijn hoofd. 'Als ik je dat probeer te vertellen, denk je dat ik gek ben. Of dronken. Ik kan het zelf ook amper geloven. We moeten deze opnames bekijken.'

Ze kwamen bij Tony's wagen aan en stapten in. Donovan keek naar het digitale klokje op het dashboard en keek toen op zijn horloge, terwijl hij met een gedempte vloek het bloed uit zijn oog veegde. 'Loopt dat ding goed? Dat kan niet!'

Leonetti startte de motor. 'Wat?'

'Ben ik maar vijfentwintig minuten weg geweest?'

Tony keek op zijn horloge. 'Ja. Lijkt het je langer?'

Donovan liet zich achterover zakken en slaakte een diepe zucht. 'Ja. Een eeuwigheid langer.'

Vreemd genoeg viel hij gedurende de twintig minuten lange rit naar de studio geleidelijk in slaap. Toen Tony de wagen parkeerde, werd hij wakker en kwam met een ruk overeind. 'Wa ...'

'Rustig maar, Mike. We zijn er.'

Toen ze uit de kleine wagen stapten, begon Donovan te kreunen. Hij voelde de stijfheid van zijn aangeslagen spieren, en ook een doffe pijn in zijn rug, op de plaats waar de Bezoeker hem op de wasbak had gesmeten.

Ze gingen door de achteringang naar binnen en liepen regelrecht naar het kantoor van de directeur. Het was al na negen uur, en hij was naar huis gegaan, maar er was nog wel een regisseur die de nieuwsuitzending van elf uur aan het voorbereiden was. Tony ging met de man praten; het was een zwaargebouwde, kalende man. Mike kon zich herinneren dat hij hem wel eens had ontmoet. Hij ging voorzichtig op de rand van een bureau zitten en probeerde zich de naam van de man te herinneren. Martini? Gibson? Een of ander drankje, dacht hij wazig. Hij had een vreselijke pijn in zijn nek.

Leonetti kwam met de kalende man naar hem toe. 'Mike, dit is Paul Madeira. Als je opnames goed genoeg zijn, wil hij er een speciale nieuwsuitzending van maken. Mag hij je interviewen?'

Ondanks al de jaren dat hij achter de camera had gestaan had Donovan er nog nooit vóór gestaan. Hij aarzelde. 'Nou vooruit dan maar.'

Ze gingen naar een van de achterkamers en Tony bracht de band met de opnames in gereedheid. Donovan ging zitten en de beelden verschenen op een scherm.

Eerst de laadplaats. 'Wat betekent dat "uitlaten"?' wilde Madeira weten.

'Het lijkt erop dat ze sommige van die chemicaliën mee naar boven nemen en ze dan in de atmosfeer laten ontsnappen,' zei Donovan. 'Dat verhaal over die chemicaliën is misschien maar een verzinsel.'

'Maar waarom zouden ze dat doen? Waarom zouden ze zo'n uitgebreide grap uithalen?' vroeg Tony.

Mike haalde zijn schouders op. 'Weet ik niet, jongen. Maar ik geloof niet dat ze ons alleen maar voor de gezelligheid komen opzoeken.'

Nu kwam de schemerige gang in zicht. 'Haal dat er maar uit als je gaat uitzenden,' stelde Donovan voor. 'Het is niet goed te zien en er is daar niets gebeurd.'

Ze hoorden stemmen in de verte. Donovan trok zijn spieren samen toen de scène met Diana en Steven werd afgespeeld. Toen Diana in de kooi met de muis greep, moest Donovan hoorbaar iets wegslikken, want het drong nu pas tot hem door wat er buiten het beeld van de camera met die diertjes was gebeurd.

'Bereid je voor,' fluisterde hij zachtjes tegen Madeira en Leonetti. 'Nu wordt het onfris. Ik hoop dat jullie een sterke maag hebben.'

'Wat?' zei Madeira - maar op dat moment slikte Steven de muis in en verstijfde de kalende man op zijn stoel.

'Allemachtig!' fluisterde Tony.

Donovan slikte weer iets weg. 'Het mooiste komt nog, jongens en meisjes.' Hij zag Diana de marmot pakken, en haar mond opensperren ...

Bijna voordat hij er zelf erg in had, boog hij zich over de prullenbak en braakte. Tony zette vloekend het beeld stil en deed het licht aan. 'Mike ...'

Donovan maakte een driftig handgebaar. 'Nee ... Ik voel me weer ... goed.' Hij richtte zich op en spoelde zijn mond met een kop water die Madeira hem gaf. 'Zet maar weer aan, Tony,' zei Madeira.

Donovan had de Betacam wel kunnen zoenen. De sterke kleine camera was met zijn zijkant op het bed gevallen, zodat het beeld als het ware op zijn kant lag, maar door hun hoofd opzij te buigen konden ze het grootste deel van het gevecht goed zien. Madeira en Tony lieten van schrik hun mond openvallen toen ze een paar close-ups van het buitenaardse wezen te zien kregen.

De lichten gingen weer aan en ze keken elkaar in de ogen. 'Een soort reptielen,' zei Madeira. 'Het was of er een sciencefictionfilm tot leven kwam. Die dingen zijn blijkbaar heel sterk, Donovan. Je mag blij zijn dat je niet erger gewond bent geraakt.'

'Ja,' zei Tony.

'Laten we die beelden meteen uitzenden,' zei Donovan.

Even later zat Donovan bij de nieuwslezer van het journaal en hoorde een stem: 'Wij onderbreken dit programma voor een speciale nieuwsuitzending, rechtstreeks uit onze studio in Los Angeles.'

De nieuwslezer, die tegenover Donovan aan een tafel zat, keek op. 'Er heeft zich zojuist aan boord van het Moederschip een verbijsterende gebeurtenis voorgedaan. Hier in de studio hebben wij ...'

'Hé! Wat krijgen we nou?' onderbrak Madeira's stem hem. 'Wacht even, Chuck, we zijn de verbinding kwijt...'

De assistent-regisseur, een jonge zwarte vrouw met lang donker haar, keek verbaasd op. 'We zijn onze lijn kwijt. Er is geen verbinding meer.'

'Wat?' Madeira keek haar verbijsterd aan. De studiolichten glansden op zijn kalende schedel.

'Iemand heeft ergens de stekker uitgetrokken! Het hele station is uit de lucht!'

'Dat geldt ook voor de andere twee stations!' schreeuwde een technicus.

'En nu ben ik New York ook kwijt!' zei de jonge vrouw met een hopeloze stem.

Toen flikkerde er iets op het scherm boven Mike's hoofd. 'Er is beeld!' riep Madeira.

Het scherm vulde zich met het symbool van de Bezoekers.