30

Ham Tyler stond in de keuken van de Bernsteins en stopte een kipgerecht in de microgolfoven. Caleb Taylor stond achter hem en draaide een fles champagne in een ijsemmer rond. Vanuit de eetkamer hoorden ze Daniël Bernstein roepen: 'Hé! Ouwe! Nog meer champagne!'

Caleb streek zijn butleruniform glad en keek Tyler grijnzend aan. 'Ik kom eraan, meneer,' mompelde hij, terwijl hij de fles pakte en met een handdoek afdroogde. Hij hing een witte doek over zijn arm en liep door de zwaaideuren de eetkamer binnen.

Daniël, Maggie, Brian en een klein, blond meisje dat door Maggie als Carol Ann was voorgesteld zaten bij Lynn en Stanley aan tafel. Op tafel stond het mooiste kristal, porselein en zilver. Een boeket theerozen vormde een mooi kleurcontrast op het damasten tafelkleed. Daniël draaide zich om toen Caleb binnenkwam. 'Schiet op, ouwe! We hebben vandaag heel wat te vieren!'

'Uitstekend, meneer Bernstein,' zei Caleb met een neutrale stem. Hij ontkurkte de fles en begon in te schenken.

'Waar is de Dom Perignon 1979?' protesteerde Daniël met een minachtende blik op de fles Moët & Chandon. 'Dat bocht kunnen we niet drinken.'

'Het spijt me, meneer Bernstein. Van de Dom Perignon waren er maar twee flessen.'

'Nou ... vooruit dan maar. Waar is het eten?' vroeg Daniël.

'Dat is zo klaar, meneer.'

Stanley hief zijn champagneglas en boog zich voorover. 'Voordat we beginnen, wil ik een toost uitbrengen op onze zoon Daniël, die zojuist is benoemd tot Jeugdleider-Beveiliging van de hele Bezoeker-vloot. Goed werk, mijn zoon.'

Iedereen dronk op Daniels gezondheid en wenste hem geluk. Daniël glimlachte. 'Ik heb het allemaal aan Brian te danken.'

'Onzin, Daniël,' zei Brian ernstig. 'Je hebt het zelf gedaan. Ik heb je alleen maar in de gelegenheid gesteld. Jij bent degene die de verzetsleider gevangen heeft genomen, en jij bent ook degene die de saboteur heeft uitgeschakeld. Alle eer komt jou toe.'

Terwijl Daniël de Bezoeker op de schouder klopte en Maggie tegen zich aantrok, had hij tranen in de ogen. ‘Ik heb de beste vrienden op deze hele planeet!'

Carol Ann, het sproetige blondje, glimlachte vol ontzag. 'Nou, ik vind het zo opwindend! Net alsof ik zit te dineren bij de FBI of zoiets!'

Daniël keek Maggie aan en rolde met zijn ogen. Hij fluisterde: 'Allemachtig, waar heb je die opgeduikeld?'

Maggie haalde haar schouders op. 'Ik wist niet wat zijn type was,' fluisterde ze terug, 'en er zijn een hoop meisjes die met de Bezoekers dwepen.'

'De FBI,' zei Brian peinzend. 'Dat was ...' Hij verbeterde zich vlug. 'Dat is een van de politie-organisaties die uw regering helpen het land te besturen?'

Carol Ann keek hem glimlachend aan, maar wist niets te zeggen.

Na een korte stilte zei Maggie opgewekt: 'Carol Ann is kapster, wist je dat?'

'O ja?' vroeg Brian. 'Wat doet een kapster?'

'Ze brengt haar in model,' zei Carol Ann. 'Je weet wel, knippen, stylen, permanenten, dat soort dingen. Jij hebt mooi haar, Brian.' Ze stond op en streek met haar vingers door zijn bronsgekleurde lokken. 'Jeetje, wat voelt dat vreemd aan. Dat is toch geen toupetje?' Terwijl Brian uiterst onbehaaglijk keek, onderzocht ze de wortels van zijn haar.

'Nee,' zei ze, en ze ging weer zitten. 'Gewoon gek haar.'

Brian veranderde van onderwerp. Hij wees naar de keukendeur, waar Caleb onbewogen naar hen stond te kijken. 'Die mensen. Die zwarte mensen. Ze hebben ons verteld dat ze vroeger jullie slaven waren. Is dat zo?'

'Ja.' Daniël keek met een uitdagende grijns in de richting van zijn vader. 'Weet je, het is jammer dat we sommige van de oude gewoontes hebben afgeschaft.'

Caleb, die een kijkje in de keuken had genomen, kwam nog juist op tijd terug om die opmerking te horen. Daniël keek met voldoening naar de ontsteltenis op de gezichten van zijn ouders.

Brian knikte. 'Het is veel eenvoudiger om een ondergeschikte klasse te hebben. Dan hebben de hogere klassen de tijd om zich aan meer belangrijke zaken te wijden.'

Stanley Bernstein zette zijn champagneglas neer. 'Wij hebben hier in dit land een woord voor die denktrant.'

'Vader!' Daniël keek Stanley woedend aan en wenkte Caleb. 'Hé, ouwe. Ik sta op een droogje. Schiet eens op!'

De zwarte man wierp nog een blik in de keuken en liep toen naar de tafel toe.

Brian keek Stanley Bernstein aan. 'Wat is uw woord voor mijn denktrant?'

Met een brede grijns goot Caleb de resterende champagne over Brians hoofd en zei: 'Dat wordt racisme genoemd, Brian.' De Bezoeker wilde overeind springen, maar Caleb greep de champagnefles bij de hals vast en liet hem met al zijn kracht op Brians hoofd neerkomen. Brian zakte op de vloer.

Daniël stond op, greep naar zijn pistool en begon onsamenhangend te schreeuwen. Carol Ann draaide zich met een ruk naar hem toe en prikte met een vork in zijn hand, zodat hij het wapen moest laten vallen. Met een grijns pakte Maggie het Bezoeker-wapen op en richtte dat op Daniël.

Ham Tyler, Elias en Juliet Parrish kwamen met een groot tapijt uit de keuken. Terwijl hij in stomme verbazing zijn bloedende hand tegen zijn borst drukte, keek Daniël uit het raam en zag aan de overkant van de straat een bestelwagen van een tapijtreiniger staan. Verbijsterd keek hij toe terwijl de drie verzetsstrijders Brian in het tapijt begonnen te rollen.

Daniël keek smekend naar Maggie, maar die hield haar wapen op hem gericht en haalde de veiligheidspal over. 'Verroer je niet, Dannie-lief. Of anders schiet ik een van je extremiteiten weg - en ik weet precies welke ik moet nemen.'

Ziedend van woede maar toch ook bang wendde Daniël zich tot zijn ouders. 'Ma? Pa? Dit laten jullie toch niet in ons eigen huis gebeuren?'

Zijn moeder keek hem aan en deed geen enkele poging haar minachting te verbergen. 'Dus nu is het weer "Ma" en "Pa"? Nee. Jij bent een vreemde. Een moordlustige vreemde die in ons huis is komen wonen en die eerst de zoon heeft gedood waar wij van hielden. Wij kennen jou niet.'

'Ik heb jullie gered! Ik heb jullie te eten gegeven!'

'Je hebt onze naam door het slijk gehaald,' zei Stanley onverbiddelijk. 'Je hebt ons verraden. Je hebt de dood van je grootvader op je geweten en je hebt koelbloedig een goede vriendin van ons vermoord. Wij hebben geen zoon.'

Stanley sloeg zijn arm om Lynns schouder en ze liepen samen naar buiten. Elias en Juliet hadden inmiddels het tapijt dichtgeplakt en droegen de rol door de keuken. Daniël keek Ham Tyler aan. 'Hoorde je dat? Ze hebben me verraden! Mijn eigen ouders!'

'Ze hadden je bij je geboorte moeten verzuipen, smerige kleine Judas,' zei Ham. Zijn ogen waren zo hard als lichtblauwe knikkers.

'Als je denkt dat ik om mijn leven ga smeken, ben je gek!' Daniël begon hysterisch te lachen en het speeksel vloog van zijn lippen. 'Ik ben blij dat mijn ouders weg zijn! Ik heb in mijn eentje meer bereikt dan toen iedereen me voor de voeten liep. Ik heb gedaan wat geen enkel ander mens heeft bereikt! Ik ben een van hun officieren! Zij nemen bevelen van mij aan! Daar ben ik trots op. Trots!'

'Ach, hou je bek,' zei Ham en hij diende hem een harde vuistslag toe. Terwijl het bloed uit zijn neus en mond druppelde, zakte Daniël in elkaar. Met een zwierig gebaar nam Ham de rozen uit de vaas en gaf ze aan Maggie. 'Je hebt het goed gedaan, jongedame.'

Met een kwade blik in Daniels richting nam ze de rozen van Tyler aan. 'We hebben hem verslagen, Ham - maar toch is dat niet genoeg, vind ik. Ik wil hem dood hebben voor wat hij ons aangedaan heeft. Ruby. En mij.'

Ham trok zijn grijze wenkbrauwen op. 'Zei ik dan dat we klaar met hem waren?'

'Wat bedoel je?'

Hij keek haar grijnzend aan en vertelde haar toen tot in bijzonderheden wat hij van plan was. Maggie begon ook te grijnzen. Ham liep naar de telefoon in de huiskamer, draaide vlug een nummer en zei toen tegen Maggie: 'Kom eens hier. Ze zouden mijn stem kunnen herkennen. Ik heb nogal veel bommeldingen doorgebeld.'

Maggie nam de telefoon van hem over en luisterde naar het rinkelen aan de andere kant van de lijn. Toen zei een stem: 'Hoofdkwartier Bezoekers.'

'Ik zou graag met Steven, de Veiligheidsofficier, willen spreken. Zegt u hem dat het een dringende kwestie is die de interne veiligheid van de Bezoekers betreft.' Ze keek op en zag dat Ham de tijd bijhield. Hij zou haar waarschuwen als ze het gevaar liepen dat de Bezoekers de herkomst van het telefoontje konden peilen.

'Ja?' zei een mannelijke Bezoeker-stem even later. 'Met Steven. Met wie spreek ik?'

'Mijn naam is niet belangrijk,' zei Maggie vlug, 'maar ik ben iemand die in orde en gezag gelooft, en ik heb waardering voor de hulp die de Bezoekers mijn planeet verlenen om die orde en dat gezag te handhaven. Ik heb zojuist een van uw officieren gevangen zien nemen, een Jeugdleider met de naam Brian, en ik weet wie hem heeft verraden. Het was Daniël Bernstein. Ik heb hem horen zeggen dat hij, als Brian uit de weg was geruimd, diens plaats zou kunnen innemen. Hij zei dat tegen een grijsharige man wiens naam ik niet ken maar die hij de Versierder noemde. Ik hoop dat u iets aan deze informatie hebt.'

Maggie hing op en keek Ham toen grijnzend aan. 'Dat lijkt er meer op.'

'Reken maar, jongedame.'

-

'Hoe ging het?' vroeg Mike Donovan, toen Juliet haar hoofd door de deuropening van de huiskamer stak. Juliet gaf hem het 'V'-teken. Donovan liet Sean, die naast hem op de sofa naar de televisie zat te kijken, in de kamer achter en volgde de anderen naar het grote laboratorium.

Elias en Caleb trokken de kleefband van het opgerolde tapijt en wierpen de inmiddels bij bewustzijn gekomen Brian met een zwierig gebaar op de vloer. Verblind door het plotselinge felle licht krabbelde de Bezoeker-officier overeind en trok zich in een hoek terug. 'Waar ben ik hier?'

'Het eind van de rit,' zei Caleb. Hij deed zijn butlerjas uit en trok zijn witte vlinderdasje scheef.

Ham Tyler kwam het laboratorium binnen, gevolgd door Maggie, die een boeket rozen had, Brian keek van het ene onvriendelijke gezicht naar het andere, van het ene getrokken wapen naar het andere, en voelde zich duidelijk in het nauw gedreven. Robert Maxwell, die een witte jas droeg, kwam naar hem toe. 'Je had geen betere keuze kunnen maken, Juliet. Wanneer gaan we het gif op Casanova hier uitproberen?'

Juliet duwde vermoeid haar haren naar achteren, maar stak toen haar kin naar voren. 'Robert, dit hebben we al besproken. We zullen wat proeven doen, maar we zullen niet met onvrijwillige proefkonijnen werken. Brian zal ons helpen met informatie over het beveiligingssysteem, en we zullen ook wat van zijn bloed onderzoeken en zijn metabolische processen nagaan. Maar verder gaan we niet! Onthou dat goed.'

Maxwell kneep zijn lippen samen maar hield zich in. Juliet leidde de jonge Bezoeker naar de isolatieruimte. Brian ging gewillig met haar mee, alsof hij blij was dat er zich nu zware plexiglazen wanden tussen hem en de anderen bevonden.

De deur van het laboratorium ging open. Robin verscheen met Elizabeth aan de hand in de deuropening. Brian riep: 'Robin!' Een microfoon die aan het plafond van de isolatieruimte hing pikte zijn woorden op. 'Robin, zeg tegen ze dat ze me vrij moeten laten! Help me, Robin!'

Robin en haar kind liepen langzaam naar de isolatiekamer. Robert Maxwell wilde haar de weg versperren, maar Donovan hield hem tegen. 'Laat haar maar, Bob. Dit is de eerste keer dat ze weer een initiatief neemt. Misschien is die confrontatie met hem wel goed voor haar.' Maxwell keek de cameraman aan en knikte.

Brians stem werd dieper. 'Robin, lieveling, ik ben zo blij je te zien. Zeg tegen deze mensen dat ik geen kwaad in de zin heb. Dat weet je toch? Ik hou van je, Robin!'

Ze keek hem even onbewogen aan als het kleine meisje naast haar. Brian zag Elizabeth nu ook staan. 'Dat kind ... is dat je zusje, Robin?'

Voor het eerst in weken sprak Robin een hele zin. 'Dit is je dochter, Brian. Ik heb haar Elizabeth genoemd.'

Het was duidelijk dat dit nieuws een schok voor Brian was, maar Donovan kon zien dat hij zich vlug weer herstelde. Hij zag de berekening in zijn ogen. 'Daar ben ik blij mee, Robin. Dat betekent dat we een gezin zijn. We kunnen samen weggaan, wij met z'n drieën.'

'Waar kunnen we heen, Brian?' Robin was té kalm. Donovan voelde dat zijn handen begonnen te zweten. 'Ik wil niet bij jullie leven. Ik weet hoe jullie eruitzien, weet je. Als ik dat op die dag ook al had geweten, zou ik niet hebben toegestaan dat je me aanraakte, dat weet je zelf ook wel. Je hebt tegen me gelogen.'

'Nee, dat heb ik niet! Ik houd echt van je!'

'Onzin, Brian.' Robin kon haar emoties nu niet helemaal meer in bedwang houden. 'Het was een leugen dat je me zou helpen ontsnappen, het was een leugen dat je je echte gezicht verborg, en toen ik je smeekte om op te houden, deed je dat niet! Jij hebt een monster in me gestopt, Brian! Elizabeth is er een van een tweeling, en die ander leek precies op jou - alleen had het de ogen van mijn moeder! Jullie hebben mijn moeder vermoord!'

Met een plotselinge heftige beweging draaide ze aan het slot van de isolatiekamer. Ze trok een flesje met rood poeder onder haar truitje vandaan, gooide het in de kamer leeg en deed de deur weer op slot.

Iedereen stond verbijsterd te kijken, maar toen riep Maxwell: 'Het is het gif! Ze heeft de bacteriën die ik vandaag heb gekweekt!'

'Wat heb je gedaan?' riep Brian terwijl het lichtrode poeder om hem heen stoof. 'Help!' Hij begon op het plexiglas te bonken. Donovan wilde er op af gaan, maar Juliet greep zijn arm vast.

'Maak die deur niet open, Donovan. Misschien is het onschuldig, maar dat weten we niet zeker. Het zou best kunnen dat het hem niets doet maar dat het voor ons dodelijk is!'

Brians kreten gingen plotseling over in een gesmoord gekreun. Hij zakte op zijn knieën en greep in wanhoop naar zijn keel. 'Het is het gif,' zei Cal. 'Het komt in de luchtwegen, en de afvalprodukten verstoppen de holtes, zodat hij geen zuurstof meer krijgt. Hij stikt.'

Doordat Brian aan zijn gezicht trok, viel zijn menselijke huid van hem af en kwam zijn reptielenkop te voorschijn. Hij viel stuiptrekkend op zijn zij. Het was duidelijk dat hij stervende was.

Ham stond met grimmige voldoening naar hem te kijken. 'Hij is er geweest,' zei hij, 'maar hij blijft nog wel even stuiptrekken. Iedereen weet dat een slang pas sterft als de zon is ondergegaan.'

Robin draaide zich langzaam naar hen om. Haar ogen waren koortsachtig fel en ze had een vage glimlach op haar gezicht. 'Hij is dood,' zei ze. 'Nu kan hij niet meer liegen.'

Robert ving haar op toen ze in elkaar zakte. Elizabeth keek onbewogen toe, terwijl Maxwell haar moeder uit het laboratorium droeg. Ham keek haar na en richtte zijn harde cynische blik toen op Elizabeth. 'Nou, op alimentatie hoeft ze nu niet meer te rekenen.'

Donovan keek hem vol walging aan en voelde toen een plotselinge, onverklaarbare aandrang om heel hard te lachen. Een paar andere verzetsstrijders staken hun hoofd door de deuropening van het lab om te zien wat er aan de hand was. Sancho keek naar de rode stof dat erg langzaam naar de vloer dwarrelde en als rode sneeuw op Brians lichaam viel. 'Hé, misschien kan ik dat spul op de markt brengen. Om het in kunstmest te doen of zoiets.'

'Voorzichtig, Sancho,' zei Juliet grimmig. 'Misschien zou je dan vooral dood en verderf zaaien. Hoe vervelend en irrationeel Robins daad ook was - en het arme kind, ze is al een hele tijd van streek - ze heeft een deel van ons probleem voor ons opgelost.'

'Hoor eens, het heeft hem gedood! Wat wil je nog meer, Juliet?' vroeg Elias.

'We weten nog niet of het voor ons ook dodelijk is.'

'Laten we strootjes trekken en dat uitzoeken,' zei Ham.

Caleb wierp hem een sarcastische blik toe. 'Laten we een populariteitswedstrijd houden. Ik hou de deur wel voor je open, Tyler.'

'Wat een komiek is die ouweheer van jou,' zei Ham tegen Elias.

'Ik stel mijn moeder ter beschikking,' zei Donovan, en dat was niet helemaal als grap bedoeld.

'Maar Mike, waar is al die ethiek waar jij het altijd over hebt?' riep Ham uit, en hij liet erop volgen: 'Ik heb een spel kaarten in mijn kamer. We zullen erom trekken. De laagste kaart wint.'

'Wacht eens even!' zei Donovan.

'Daar hebben we geen tijd voor,' antwoordde Ham. 'Als we dit wapen niet in produktie nemen, leggen die vervloekte hagedissen ons letterlijk droog!'

'Tyler, we moeten hier eerst over praten. De manier waarop jij met menselijk leven omspringt bevalt me niet. Jij doet er veel te nonchalant over.'

Ham maakte een geringschattend gebaar. 'Ik begrijp die kerel niet,' zei hij tegen niemand in het bijzonder. 'We hebben het hier over onze overlevingskansen, en hij begint over morele vraagstukken. Overleving is immoreel, Mike! Daar vallen altijd doden bij, hoe beschaafd je ook bent, of hoe ver je van het doden vandaan blijft! Doden vallen er, of je het nu wilt toegeven of niet.' Hij zette zijn handen in zijn zij en keek hen fel aan. 'Dit is een kwestie van wij of zij, dat is nu duidelijker dan ooit in onze hele geschiedenis. Overleven, daar gaat het om - niet om ethiek!'

Donovan schudde zijn hoofd. 'Dat is nu het verschil tussen jou en de rest van ons, Tyler. Alles wat jij zegt klinkt alleen maar logisch omdat het zo ongecompliceerd is.'

'Juliet!' schreeuwde Caleb.

Donovan keek nog net op tijd opzij om Juliet in de kamer met Brians lichaam te zien stappen en de deur van binnenuit op slot te zien doen.

'Nee!' Met één sprong was Mike de kamer door. Hij drukte zijn handen tegen de plexiglazen wand en staarde naar haar. 'Juliet! Kom eruit! Meteen!'

Ze keek hem glimlachend aan en haalde diep adem.

'Juliet!' Donovan bonkte koortsachtig op de deur, maar die bleef onwrikbaar op zijn plaats. 'Doe die deur open!'

'Kom op, Juliet!' zei Caleb, die naast Donovan kwam staan.

'Kom, Caleb. Tegelijk!' Ze wilden zich met hun volle gewicht op de deur van de isolatiekamer storten, maar voordat ze goed en wel in beweging waren gekomen, werden hun armen door een paar ijzersterke vingers vastgegrepen.

'Nee!' zei Ham. 'Niet openbreken! We zullen die isolatiekamer nog nodig hebben!'

Donovan haalde uit met zijn vuist, maar die beweging scheen hem weer bij zinnen te brengen, want hij liet zijn armen zakken en bleef Ham woedend staan aankijken. 'Jij ...' Donovan wilde naar voren komen maar werd door Caleb tegengehouden. 'Dit is jouw schuld! Als jij niet zo verdomd bloeddorstig was geweest, zou ze het niet hebben gedaan!'

'Rustig maar, Donovan. De jongedame heeft zelf haar besluit genomen.'

Mike kwam enigszins tot rust en begon aan de deur van de isolatiekamer te rukken. 'Ga de andere sleutel halen. Die ligt in het lab.'

'Het is te laat, Mike. Ze heeft dat spul nu al een minuut ingeademd,' zei Elias.

'Ga hem halen!'

Toen Elias weg was, werd Donovan wat rustiger. Hij zag dat Juliet nog gewoon op haar benen stond en geen tekenen van ongemak vertoonde. Toen Elias terugkwam, griste Mike de sleutel uit zijn hand, maar Juliet maakte grijnzend een 'V'-teken, deed zelf de deur open en kwam naar buiten.

Donovan sloeg zijn armen om haar heen. 'Idioot!' zei hij. 'Stomme idioot!' Hij drukte haar dicht tegen zich aan.

'We moesten het weten. Ham heeft gelijk. We hebben niet veel tijd meer. Trouwens, het leek me niet zo erg om in de bacteriën te stikken als om jullie nog langer te horen ruziemaken!' Ze wierp Tyler een quasi-woedende blik toe.

'Zo'n houding zouden we hier meer moeten hebben. Soms moet je een paar risico's nemen,' zei Ham zonder een spoor van berouw.

Mike duwde haar enigszins van zich af en keek naar haar gezicht. 'Hoe voel je je?'

'Prima. Het ruikt een beetje naar oregano.'

'Maar niet genoeg om je te doden.'

Ze lachte en nam zijn gezicht tussen haar handpalmen om het licht heen en weer te schudden. 'Niet als je van Italiaans eten houdt, sufferd!'

Hij omhelsde haar weer. 'Je bent gek. Ik hou van je.'

Ham Tyler maakte kokhalsgeluiden. Donovan hield hem dreigend zijn vinger voor en begon Juliet lang en innig te kussen. Hij deed het grondig en langzaam. 'Ik dacht dat ik dat nooit meer zou kunnen doen.'

Ze duwde zijn haar van zijn voorhoofd weg en keek hem glimlachend aan. 'Daar zullen we nog een heleboel tijd voor hebben ...'

'Inderdaad!' Tylers stem maakte dat ze elkaar loslieten. 'Aan het werk! Afgezien van de wetenschappers die Juliet om raad moet vragen, mag niemand - en ik bedoel niemand - ooit weten wat er in deze kamer is gebeurd. Begrepen? Elias, ga iedereen opzoeken die hier was toen de hagedis het loodje legde, en zeg dat ze het zelfs niet aan hun vrouw en kinderen mogen vertellen. Dit moet uiterst geheim blijven!'

De deur van het lab vloog open en Chris Faber stormde binnen, met Robert Maxwell op zijn hielen. 'Het is de priester!' zei Faber. 'Hij is er met het kind vandoor!'

'Wat?' riep iedereen uit.

'Ja,' zei Maxwell. 'Ik bracht Robin en Elizabeth naar hun kamer terug, en toen kwam Vader Andrew binnen. Hij had nog niet gehoord wat er vanavond is gebeurd, en Robin begon te huilen en zei tegen hem dat ze een moord had begaan, en ze smeekte hem om absolutie. Ze vertelde hem dat ze Brian had gedood.'

'Heeft ze hem ook verteld hoe ze dat had gedaan?' vroeg Ham.

'Nee.. .nee, ze sprak veel te onsamenhangend. Maar hij begreep dat ze de Bezoeker heeft gedood die Elizabeth's vader was. Hij zei dat hij voor haar zou bidden, en dat God begrijpt dat mensen in hun verdriet soms onverstandige dingen doen, en dat Christus haar zou vergeven. Dat bracht haar enigszins tot rust, en ik heb haar een verdovend middel gegeven en in bed gestopt. Toen ik dat had gedaan, bleken Vader Andrew en Elizabeth verdwenen te zijn!'

'Ik heb overal gezocht, baas,' zei Chris tegen Ham. 'Hij is er vandoor. Dacht zeker dat Robin het nu op het kind had voorzien.'

'Jezus!' Ham sloeg met zijn vuist in zijn andere hand. 'Nou, in elk geval weet Vader Andrew niets van het gif, en het kind kan nog niet praten ...'

'Vooruit jullie, inpakken!' riep Juliet. 'Donovan, help me met toezicht houden. Elias, laat de vrachtwagens komen. Ik wil dat alles binnen een uur is ontruimd! We moeten weer verhuizen.'

Diana zat alleen in de vergaderkamer van het Moederschip. Ze keek door het raam naar de opkomende volle maan. Vanaf deze hoogte was die erg duidelijk te zien.

De deur gleed open. Jake kwam binnen met twee personen, de een groot en dik, de ander klein. 'Ik heb goed nieuws, Diana.'

Diana richtte zich op. 'Wat is er, kapitein?'

'Een verzetsstrijder heeft zich aangegeven.'

'Wat merkwaardig!' zei Diana met onverholen argwaan. 'Zomaar?'

'Hij beweert een boodschapper van de vrede te zijn. Hij zegt dat hij het bewijs van de band tussen onze volkeren heeft meegebracht.'

'Breng hem binnen, kapitein,' zei Diana. Er kwam een stevig gebouwde man met een snor binnen. Hij hield de hand vast van een meisje van ongeveer negen jaar.

'Gaat u zitten,' zei Diana. 'Wie bent u?'

De man ging zitten en het meisje klom met een ernstig gezicht in een stoel. 'Ik ben Vader Andrew Doyle, Diana,' zei hij. 'Ik ben een priester. Dit is Elizabeth - het eerste interplanetaire kind - of eigenlijk moet ik zeggen, interstellair.'

Diana keek ongelovig naar het kleine meisje en maakte een paar snelle berekeningen. 'Wilt u beweren dat dit Robin Maxwells kind is?'

'Ja.'

'Maar ze is zo groot! Ze kan nog maar een paar weken oud zijn!'

'Ja. Is het gevaarlijk, zo'n sterke groei?'

'Ik zal haar moeten onderzoeken. Ik denk dat die versnelde groei wel tot een veiliger tempo vertraagd kan worden. We zouden de afscheidingen van de hypofyse bijvoorbeeld kunnen beperken.'

'Elizabeth is een buitengewoon kind, Diana. Ze spreekt niet, maar ze is erg intelligent - zoals je zult ontdekken wanneer je haar tests afneemt. Ze is ook een symbool. Een symbool van de universele eenheid van al Gods scheppingen. Het is mijn vurige hoop dat haar geboorte de brug kan slaan tussen onze twee volkeren.'

'Dat is allemaal heel mooi,' zei Diana, die de priester met samengeknepen oogleden aankeek. 'Maar ik vraag me af of u haar niet hierheen hebt gebracht omdat u bang voor haar bent.'

Hij keek haar een ogenblik verbaasd aan. 'Dat heeft een rol gespeeld,' zei hij. 'Want haar moeder is zelf nog maar een kind, en we zouden haar niet met zoiets moeten belasten. Maar het is toch duidelijk dat haar bestaan bewijst dat wij allemaal deel uitmaken van hetzelfde kosmische plan -hetzelfde genetische materiaal, hoezeer we uiterlijk ook mogen verschillen.'

'Ga verder,' zei Diana.

'Nou, het logisch vervolg van deze redenering is dat het gelijk staat met kannibalisme om mensen als voedsel voor jullie te laten dienen. Eten Bezoekers hun eigen soort?'

'Nee,' zei Diana, 'tenminste niet in de afgelopen paar honderd jaar.' Ze boog zich naar voren om onderzoekend naar Elizabeth te kijken. Het meisje keek zonder met haar ogen te knipperen naar haar terug. 'Ik vind het moedig van je dat je hier gekomen bent, Andrew. Moed is een eigenschap waar ik veel respect voor heb. En je gedachtengang is weliswaar niet helemaal juist maar het is een logische redenering. Ik heb nooit geweten dat een van de menselijke godsdiensten de nadruk legde op helder denken en logische uiteenzettingen.'

Vader Andrew glimlachte. 'Wij jezuïeten specialiseren ons in dat soort dingen. Ik zou deze vraagstukken graag nog eens nader met je bespreken.'

'En ik zal graag nog eens een gesprek met je hebben.' Diana stond op en zei tegen Jake: 'Zorg dat Vader Andrew een logeerkamer krijgt en goed wordt behandeld. Ik ga Elizabeth onderzoeken.' Toen de priester opstond, keek het kleine meisje naar hem op.

'Tot straks, Elizabeth,' zei hij, en hij legde zijn hand op haar hoofd alsof hij haar zegende. Toen volgde hij Jake de kamer uit.

Diana stak haar hand naar het kleine meisje uit. 'Kom, Elizabeth.' Het kind aarzelde maar liet haar vingers toen in de hand van Diana glijden. Diana streek even door haar lichtblonde haar en keek haar vragend aan. 'Wat moet ik met jou beginnen?' vroeg ze zich hardop af.

Elizabeth keek naar haar op maar zei niets.