22

Kristine Walsh keek met grote ogen naar het slapende/dode gezicht van Sean Donovan. De jongen dreef naakt in de glazen cocon, omhuld door de doorschijnende, gelatine-achtige vloeistof. Hij werd omringd door andere kinderen - in deze rij lagen alleen maar kinderen. Genoeg om minstens één school te bevolken. Kristine drukte haar vingernagels in haar handpalmen en was bang dat ze zou flauwvallen.

Ze hield de sleutel die Mike Donovan haar had gegeven stevig vast, prentte zich de rij en de plaats van Sean Donovans cocon zorgvuldig in en liep terug. Toen ze door de schemerige gang van Sectie 34 terugliep, besloot ze eerst de uitzending vanuit het ziekenhuis af te wachten en daarna Martin te vragen Donovans zoon vrij te laten. In afwachting van de officiële presentatie van Johns 'geschenk' waren Diana en Steven nog meer dan anders op de beveiliging gebrand. Kristine trok haar mondhoek op. Ze was zo onder de indruk van John geweest, ze had zich helemaal laten verblinden door de charme van de Opperbevelhebber ...

Gesteld dat ik Sean hier uit kan krijgen, vroeg ze zich toen wanhopig af, wat moet er dan van al die anderen worden? De tranen kwamen haar in de ogen. Ze stapte voorzichtig door het luik en bleef er een ogenblik tegenaan leunen.

Toen ze voetstappen hoorde, liep ze van het luik vandaan en liet ze de sleutel in haar zak vallen. Steven kwam met twee gewapende Bezoekers de hoek om. Hij keek haar met onverholen argwaan aan.

'Wat doe je hier, Kristine?'

Ze glimlachte. 'Ik heb een verkeerde gang genomen. Ik zweer je, al zit ik vijf jaar op dit schip in plaats van vijf maanden, dan weet ik hier nog de weg niet.'

Hij keek haar koel aan. 'Dit is verboden terrein, zoals je weet. We zullen dit incident met Diana moeten bespreken.'

Hij gaf de bewakers een wenk en ze kwamen aan weerskanten van haar staan om haar naar Diana's kamer te escorteren. Kristine moest blijven wachten en zag door de doorzichtige scheidingswand Diana en Steven met elkaar praten. Ten slotte kwam Diana naar haar toe. De dieren in de kooien piepten en kwetterden maar verstijfden meteen toen de Bezoeker voorbij kwam. Diana bleef met een streng gezicht voor Kristine staan.

'Wat deed je daar op verboden terrein, Kristine?'

'Ik heb een verkeerde gang genomen. Ik was op weg naar de hangar om wat apparatuur van mij uit mijn persoonlijke luchtschip te halen, en ... ik zweer je, Diana, volgens mij hebben jullie deze schepen als labyrinten gebouwd!' Ze wist een lachje te produceren.

Steven kwam de kamer binnen, liep op Kristine af en trok bliksemsnel de sleutel uit haar zak. 'Interessant,' zei hij. 'Heb je die gebruikt? Was je op zoek naar iemand in Sectie 34? Een familielid, misschien?'

'Ik weet niet waar je het over hebt,' zei Kristine met een ferme stem. 'Ik zag dat ding in de deur steken en wilde hem aan de bewaking geven.'

Diana en Steven wisselden een blik uit. Diana zuchtte. 'Kristine. Ik heb te veel respect voor je om mijn woorden op een goudschaaltje te wegen. Je moet nu een keuze maken. Wij willen dat je voor ons werkt. Jij bent van onschatbare waarde voor onze beide volkeren. Ik heb je nodig.'

'Ik voel me vereerd,' zei Kristine. 'Over welke keuze heb je het?'

'Wij willen erg graag dat je als onze woordvoerster voor ons blijft werken,' zei Steven. 'Dat kun je vrijwillig doen, of...' Hij keek haar glimlachend aan, en het kostte Kristine plotseling helemaal geen moeite meer zich hem als reptiel voor te stellen.

Ze haalde diep adem. 'Jullie hebben de middelen om te zorgen dat... ik meewerk.'

Diana knikte. 'Jazeker. Maar jammer genoeg is het bekeringsproces nogal onvoorspelbaar. Het kan voor de betrokken persoon bijzonder gevaarlijk zijn. Ik wil je niet aan die ... risico's blootstellen.' Ze legde haar hand op Kristines schouder en keek haar recht in de ogen. 'Ik zou het erg vinden als ik je moest verliezen, Kristine. Ik vind je erg sympathiek, en ik heb waardering voor wat je allemaal voor ons doet. Ik hoop dat jij je eigen waarde even goed inziet als ik. Toe, denk er eens over na.'

Ze wierp haar nog een laatste blik toe en liep toen de kamer uit, gevolgd door Steven. Kristine bleef zwijgend in de kamer zitten, met de gekooide dieren als enig gezelschap.

-

Juliet Parrish prikte voorzichtig met een steriele naald in Williams geschubde rug. 'Nog maar een paar van deze serie,' zei ze, doelend op haar onderzoek naar allergieën. 'Ik weet dat dit pijn doet - maar daar is niets aan te doen, want je huid is zoveel harder dan de onze.'

'Ik begrijp het,' zei Willie, wiens stem gedempt klonk maar nog altijd een galmende klank had. Hij lag op zijn buik op de onderzoekstafel en er was een groot deel van zijn rug blootgelegd. Hij had Juliet laten zien hoe de plastic substantie afgepeld en opnieuw aangebracht kon worden. Zijn beide handen waren weer met de kunstmatige huid bedekt.

Juliet keek naar Sancho Gomez, die deze dag als haar assistent fungeerde. 'Martin zegt dat ze immuun zijn gemaakt voor alle bekende ziektes hier op Aarde. En tot nu toe schijnt Willie helemaal geen allergische reacties te vertonen.'

'Willie,' zei ze. 'Zijn er in de tijd dat je hier op Aarde bent ook stoffen geweest waar je je ziek of beroerd van voelde? Uitlaatgassen van auto's? Groenten? Wat dan ook?'

'Nee,' zei William met een kalme stem. 'Het enige waar ik me beroerd van voelde was het idee dat het menselijk gras even intelligent is als wij...'

'Het menselijk ras, Willie,' viel Juliet hem glimlachend in de rede.

'Ja, dank je,' ging hij verder. 'En dat ik meer van sommige mensen houd dan van sommige van mijn soortgenoten. Ik vind het erg jammer wat er nu gebeurt. Jullie moeten al het mogelijke doen om jullie zelf te redden. Net als wij.'

Juliet werkte rustig door en zei: 'Maar jullie moeten je toch op een andere manier kunnen redden dan door het leven op onze planeet te vernietigen?'

'Ik weet het niet,' zei William bedroefd. 'Voordat we hier aankwamen heb ik nooit gedacht dat jullie zoveel op ons zouden lijken. Afgezien van jullie uiterlijk.'

'Maar nu je dat weet maakt dat verschil?'

'Ja. Voor mij wel. Ik kan niet namens alle andere spreken. Het leven op onze planeet is van ons afhankelijk, van het welslagen van onze missie. Tenminste, dat zegt onze Leider tegen iedereen. Maar ik vind nu dat we moeten proberen een andere oplossing te vinden.'

De half open deur zwaaide naar binnen en Juliet keek op. Harmy Moore, die blijkbaar op de gang had staan luisteren, deed een stap opzij om Robin Maxwell binnen te laten. Het meisje had een EHBO-kistje in haar handen. 'Juliet, Polly heeft een splinter. Kun je me helpen met...'

Robin was met stomheid geslagen toen ze Williams blootgelegde rug zag, waarvan de groenige schubben in het lamplicht glansden. Haar ogen puilden uit, en haar handen vlogen naar het vlekje op haar hals. Het EHBO-kistje viel op de vloer en de inhoud vloog alle kanten op. Robin wankelde met open mond naar achteren.

'Robin! Wat...' Juliet begon op het meisje af te lopen, maar Robin draaide zich om en rende de kamer uit. Ze hoorden haar gillend door de gang rennen.

'Sancho! Blijf bij Willie!' beval Juliet, en ze rende achter Robin aan.

Toen ze bij het gillende meisje was aangekomen, stonden er allemaal mensen op de gang - Robert Maxwell, Mike Donovan, Caleb en Elias, Ruby, Cal en Robins zusters. Juliet greep naar Robins handen, die aan haar keel rukten en hysterisch over de vreemde vlek wreven. 'Robin! Wat is er? Geef antwoord!'

Ze had een ogenblik lang het gevoel dat ze het hysterische meisje een klap moest geven, maar plotseling ging Robins gegil in verstaanbare woorden over. 'Nee! Nee! Ik kan het niet krijgen! Ik wil een abortus!'

Robert Maxwell probeerde zijn dochter in zijn armen te nemen, maar ze duwde hem in paniek van zich af. 'Je moét het doen, Juliet! Nu meteen! Ik wil een abortus!'

Juliet dwong zichzelf om haar kalm toe te spreken. 'Het is al goed, Robin. Laten we erover praten.'

'Maar Robin ...' Robert Maxwell keek haar verbaasd aan. 'Je zei dat je geen abortus wilde. Ik heb het je maanden geleden gevraagd, toen het nog veilig zou zijn geweest

'Ik wil het nu!'

'In de allereerste plaats zul je tot rust moeten komen, Robin,' zei Juliet.

'Niet tot jij me hebt verlost van ... dat!' Robin snikte. 'Je moet het doen, Juliet. Je moet het doen!' Ze sloeg haar ogen op, die nog wild en betraand waren. 'Het is een van hén - een reptiel!'

De toehoorders verstijfden. Tenslotte stak Robert zijn hand uit en trok hij het snikkende meisje in zijn armen.

'Robin,' zei Maxwell. 'Wat probeer je te zeggen?'

'De vader is een van hén!' Robin begon te snotteren, en iemand gaf haar een papieren zakdoekje.

'Bedoel je een Bezoeker?' zei Juliet. 'Robin, dat is onmogelijk, schatje. Misschien hebben ze je wijsgemaakt dat...'

Polly kwam een stap naar voren en keek haar oudere zuster woedend aan. 'Het was Brian, nietwaar?'

'Ja!' riep Robin uit.

'Ik kan het niet geloven,' zei Elias. 'Juliet, ik heb niet veel school gehad, maar ik weet nog dat ze ons tijdens de biologieles vertelden dat twee verschillende diersoorten niet met elkaar kunnen paren. Zelfs paarden en ezels, hoe dicht die ook bij elkaar staan, kunnen alleen onvruchtbaar nageslacht verwekken. En nu wil zij me laten geloven dat een mens en een hagedis - een reptiel dat nog van een andere planeet komt ook! - een baby kunnen maken?'

'Stil, Elias,' zei Juliet. 'Wij weten niet wat er op het schip met Robin is gebeurd. Misschien is haar een verdovend middel toegediend, of wat dan ook...'

'Nee!' Robin schudde wild met haar hoofd. 'Ik verbeeld me dit niet en ik heb het ook niet verzonnen! Het was Brian - hij was de enige met wie ik ooit heb geslapen. Toen ik opgesloten zat, zei hij dat hij me vrij zou krijgen ... ik dacht dat ik van hem hield! O God!' Ze was radeloos van verdriet. 'Hoe kon ik zo stom zijn? Het is zijn baby, en ik wil nu een abortus!'

Juliet hield het snikkende meisje dicht tegen zich aan. 'Ik geloof dat we dit beter in alle rust kunnen bespreken ... alleen Robin, haar vader, Cal en ik. Dan zullen we overleggen wat we moeten doen. Is iedereen akkoord?'

Er werd instemmend gemompeld en het groepje ging langzaam uiteen. Juliet knikte Cal toe, en de drie volwassenen en Robin gingen het laboratorium binnen. Willie zat weer achter de plexiglazen deur en keek hen bedroefd aan. Juliet begon: 'Nu, Robin, je moet ons eerst maar eens vertellen wat er daar op het Moederschip met jou is gebeurd. Vertel ons zoveel als je kunt. Vergeet niet, we hebben niet alleen met je eigen leven te maken.'

'Goed, Juliet.' Robin keek op en begon haperend over haar gevangenschap te vertellen. Toen ze een beschrijving gaf van het medisch onderzoek dat ze had ondergaan, lieten Juliet en Cal het haar tot in details vertellen.

'Het zou van alles kunnen betekenen,' dacht Juliet hardop. 'Maar de weinige andere mensen die uit het Moederschip zijn vrijgekomen hebben dit nooit hoeven door te maken. Het lijkt me eerder een van Diana's experimenten. Ga verder, Robin.'

Met haar ogen op de vloer gericht vertelde Robin de rest van haar verhaal. Toen ze klaar was, haalde Robert Maxwell moeizaam adem en balde hij telkens zijn vuisten.

'Wel,' zei Juliet, nadat ze Robin naar haar kamer had teruggestuurd om haar gezicht te wassen, 'het lijkt erop dat er inderdaad gemeenschap is geweest.'

'Die schoft heeft haar verkracht,' zei Robert. 'Als ik me voorstel dat mijn kleine meisje op die manier is behandeld ...'

'Hou op, Robert,' zei Cal op vriendelijke toon. 'Daar komen we niet verder mee.'

'Maar zelfs als er gemeenschap is geweest, hoe is de bevruchting dan te verklaren?' Juliet schudde haar hoofd. 'Elias heeft gelijk - twee verschillende diersoorten kunnen geen nageslacht verwekken!'

'Je vergeet dat de Bezoekers op wetenschappelijk gebied veel verder zijn dan wij,' zei Cal. 'Als dit een van Diana's experimenten was, heeft ze Brian misschien aan straling blootgesteld, of heeft ze hem chemicaliën toegediend, of zelfs geopereerd. Het lijkt me niet onmogelijk dat Robin inderdaad een kind van Brian met zich meedraagt.' Hij zuchtte. 'Onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk.'

William tikte op het plexiglas om de aandacht te trekken. De drie wetenschappers keken hem geschrokken aan, en Juliet stond op om de deur open te maken.

'Wat is er, William?'

'Ik moet jullie iets vertellen.' William keek naar de vloer en toen naar Juliet. 'Bij onze vrouwen kunnen we zien dat ze zwanger zijn als de huid op hun keel van kleur verandert. Die verkleuring is al heel gauw te zien en wordt groter naarmate de zwangerschap vordert. Ik heb het bij Robin ook gezien.'

Juliet bedankte hem. De drie wetenschappers bleven zwijgend bij elkaar zitten, tot Robin de kamer weer binnenkwam. Het meisje had iets van haar kalmte herwonnen. 'Juliet? Kunnen we die abortus vandaag nog doen?'

Juliet haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet, Robin. We moeten eerst wat tests doen.' Ze pakte Robin bij haar arm en liep de gang op. 'Ik zal met Fred moeten praten om na te gaan of hij voor een kamer in het ziekenhuis kan zorgen

De andere verzetsleden hadden hun voetstappen gehoord en kwamen de gang weer op. Juliet aarzelde. 'Robin, ik kan niet tegen je liegen. Dit zou erg gevaarlijk kunnen zijn. Er zijn zoveel dingen die we niet weten. Er heeft zich nog nooit zo'n zwangerschap voorgedaan.'

'Het kan me niet schelen,' zei Robin met een kalme maar harde stem. 'Ik ga nog liever dood dan dat ik dit... dit ding krijg.'

'Abortus is moord, Robin!' zei Vader Andrew.

Elias keek de priester woedend aan. 'Niet in dit geval. Hoe zou jij het vinden als je het leven moest schenken aan een hagedis, Padre?'

'We weten niet dat het een reptiel wordt,' zei Caleb. 'We hebben geen idee wat het wordt, nietwaar, Juliet?'

Juliet haalde haar schouders op.

'En daarom ben ik tegen een abortus,' zei Vader Andrew. 'Als dit kind in leven blijft, zou het een brug kunnen vormen tussen de twee rassen.'

'Er zijn al genoeg monsters op de wereld,' zei Brad, die Robin niet durfde aan te kijken. 'Waarom zouden we er een nieuwe soort bij kweken?'

'Het zijn niet allemaal monsters,' zei Sancho. 'Het zijn intelligente wezens. Een van hen heeft zelfs mijn leven gered.'

Robert Maxwell sloeg beschermend zijn arm om zijn dochter heen. 'Hoor eens, deze hele discussie is absurd. Het gaat niemand wat aan. Robin is mijn dochter - niet een of ander proefkonijn!'

Vader Andrew keek Robin aan en zei met een zachte stem: 'Dit was de eerste paring van ons ras met een ras van een andere planeet. Ik vind deze beslissing veel te belangrijk voor een zeventien jaar oud meisje - of haar van streek geraakte vader.'

'Niemand gaat experimenten uitvoeren met mijn dochter, Eerwaarde!'

'Hou op!' riep Robin. 'Het is allemaal al moeilijk genoeg zonder al dit... dit...' Ze had de grootste moeite zich te beheersen.

'Ja, hou op,' zei Mike Donovan, die tot nu toe had gezwegen. 'We hebben deze argumenten al eerder gehoord. Het is een oude discussie. Maar deze keer ligt het anders.'

'Het principe is hetzelfde,' zei de priester.

'Nee, dat is het niet. Robin zou het leven kunnen schenken aan een heel nieuwe soort. We hebben hier niet te maken met de een of andere curiositeit - het gaat om een mogelijke bedreiging!'

'De wetenschappelijke en morele implicaties van deze zwangerschap zijn onontkoombaar! Dit is een unieke ...'

'De gevaren zijn ook uniek,' viel Donovan de priester in de rede. 'Het is een grote verantwoordelijkheid. Het is Robins lichaam. Zij moet beslissen.'

Robin keek de ex-cameraman dankbaar aan en wendde zich toen tot haar vader. 'Ik wil het weg laten maken. Ik wil de abortus.'

-

Robin droeg een nachthemd van het ziekenhuis en lag plat op haar rug met haar benen in een soort stijgbeugels. Ze hadden een laken voor haar borst gehangen zodat ze de operatie niet zou kunnen zien. Juliet kwam met een injectienaald naar haar toe. 'Gewoon een bloedproef, Robin. Doet helemaal geen pijn.'

Robin keek strak naar het plafond en hield de hand van haar vader stevig vast. 'Het kan me niet schelen hoeveel pijn het doet, Juliet, als het maar achter de rug is.'

Juliet knikte en wikkelde een stuk elastiek om de arm van het meisje, om vervolgens de naald in haar onderarm te steken. Er kwam oranje gekleurd bloed te voorschijn. Juliet wierp een snelle blik op Robin en haar vader om te zien of ze de vreemde kleur van het bloed hadden opgemerkt, maar ze keken vlug een andere kant op. Juliet trok de naald terug en veegde met een watje over Robins huid.

Ze bracht de injectienaald vlug naar het aangrenzende laboratorium, waar Fred King en Cal stonden te wachten. 'Moet je eens kijken,' zei ze met een zachte stem. 'Ik liet de naald bijna uit mijn hand vallen. Hebben jullie ooit zoiets gezien?'

Ze bekeken de bloedproef onder de microscoop, en toen zei Fred: 'Dit bloed vertoont een paar karakteristieken die we ook in het bloed van de Bezoeker hebben gezien - dit moet door de foetus veroorzaakt worden.' Ze keken elkaar zwijgend aan.

Even later keerde Juliet naar Robin terug. 'Schatje, we willen een kleine insnijding in je onderbuik maken om te zien wat er van binnen aan de hand is. Het zal geen pijn doen - je hoeft niet eens onder narcose. Voordat we beginnen, geef ik je vijftig milligram Demerol, en verder zou ik acupunctuur als verdovend middel willen proberen. Ik heb die techniek in China bestudeerd, en het is verbazingwekkend - je zult helemaal geen pijn voelen, en wij zullen geen half verdoofde patiënte uit dit ziekenhuis hoeven te smokkelen.'

'Wordt het dan geen gewone abortus?' vroeg Robin.

'Je moet niet vergeten, Robin, dat je al minstens twintig weken zwanger bent, misschien wel vierentwintig. We zullen een andere methode moeten toepassen, en daarvoor zullen we eerst een kijkje in je buik moeten nemen.'

Robin knikte. 'Ik begrijp het, Juliet. Ik weet dat jij zult doen wat het beste is. Ik ... ik wilde je nog zeggen dat ik besef hoeveel risico jullie voor mij nemen. Bedankt.'

'Natuurlijk willen wij je helpen, schatje.' Ze liet haar een ogenblik alleen en kwam toen met een injectiespuit terug. 'Dit is de Demerol.'

Even later, toen het verdovend middel de tijd had gekregen om te werken, kwam ze met een paar dunne naalden terug. 'Dit zal je geen pijn doen, Robin. Je voelt alleen een beetje druk, maar dat is alles. Het zal niet bloeden en het zal niet eens een litteken achterlaten.'

'Goed, Juliet,' zei Robin, en ze sloot haar ogen. De Demerol had haar slaperig gemaakt.

Tegen de tijd dat Cal de resultaten van een aantal bloedproeven had, kon Juliet nagaan dat Robin gunstig op de inmiddels toegepaste acupunctuur reageerde. Ze knikte Fred toe en hij maakte een kleine insnijding in Robins onderbuik. 'Rustig maar ... goed, Juliet, spons. Ik ga eerst even kijken, en dan kunnen jullie aan de slag. Goed?'

'Jij bent de dokter,' zei Juliet.

Even later zette Juliet het apparaat aan waarop ze de beelden kon zien die de kleine camera, die in Robins buik was gestoken, registreerde. 'Ik kan zien wat je bedoelt, Fred,' zei ze met een kalme stem. 'Er lopen sliertige vezels door de hele buikholte. Ik kan ze zien ...' Plotseling keek ze verschrikt op. 'Allemachtig, Fred, ze groeien dwars door de baarmoederwand heen! Zo te zien lopen ze recht naar de lever en de blaas!'

Fred knikte. 'Dat meende ik al te zien. Dit is vreemd.' Hij sprak met een heel zachte stem, opdat Robert en Robin hem niet konden horen. 'Laten we proberen de foetus te bekijken.'

Toen hij de minuscule camera van buitenaf had bijgesteld, vroeg Juliet: 'Kun je het zien?'

'Zo ongeveer...' mompelde hij. 'Nog nooit zoiets gezien. Er komen allemaal kleine vezelstrengen uit die zich door de buikholte vertakken. Als honderden kleine navelstrengetjes. Ik ga proberen er een door te snijden.'

Hij stak een minuscuul scherp voorwerpje in de insnijding. Plotseling hoorden ze Robert in paniek uitroepen: 'Juliet! Wat gebeurt er? Ze is bewusteloos! Haar temperatuur is vier graden gezakt en haar hart slaat veel langzamer!'

Fred haalde de kleine sonde zorgvuldig terug. Roberts stem klonk opgelucht. 'Dat is beter. Ze stabiliseert weer.'

Freds zachte bruine ogen boven zijn groene operatiemasker keken Juliet aan. 'Hou me op de hoogte van alle veranderingen, Robert,' zei hij, en hij begon weer langzaam met de minuscule scalpel te sonderen.

'Het zakt weer,' fluisterde Robert bijna onmiddellijk.

Fred zuchtte. 'Nou, dat was het dan, Juliet. Als we het proberen weg te halen, wordt het haar dood.'

Juliet knikte en voelde zich plotseling volkomen uitgeput. Ze liet het hechten van de insnijding aan Fred over en liep naar Robert toe. Ze schudde haar hoofd. 'We kunnen het niet doen, Robert. Het spijt me. De foetus heeft zich aan haar organen vastgehecht, en als we het eruit proberen te halen, gaat ze dood. We moeten het maar op zijn beloop laten.'

-

Toen ze uit het ziekenhuis terugkwamen, bleek Mike Donovan nog in de grote kamer van het hoofdkwartier op hen te wachten. Robert bracht Robin naar bed en Cal stevende met een grote geeuw op de slaapzaal af. Juliet bleef aarzelend in de deuropening staan en leunde tegen de deurpost, zo moe dat ze het gevoel had dat ze als pudding in elkaar zou zakken. Mike keek naar haar uitgeputte gezicht. 'Het ging niet goed, hè?'

Juliet schudde haar hoofd. 'Nee. De foetus is tot in Robins organen doorgedrongen. Hij kan absoluut niet weggehaald worden.'

'Wat jammer,' zei Donovan. 'Arm kind.'

'Ja,' zei Juliet. Het enige dat ze nog kon voelen was verdoving. Ze draaide zich om en wilde door de gang naar haar bed lopen, maar Donovan had haar al ingehaald voordat ze meer dan een paar stappen had gezet.

‘Ik ga nog even naar de keuken om een slaapmutsje te nemen. Ik loop met je mee tot aan je kamer.'

Ze keek niet op. 'Je moet het me maar niet kwalijk nemen, Donovan.'

'Vrij beroerd, hè? Wil je erover praten?'

Ze wist dat Donovan op haar geestelijke en emotionele conditie doelde en niet op Robins operatie. Juliet hoorde haar eigen stem alsof iemand anders het woord voerde - het was of ze ergens in de lucht zweefde. 'Ik ben het meer dan zat, Donovan. Ik heb er genoeg van om voor guerrillaleider te spelen. Om steeds weer te proberen iedereen bij elkaar te houden. Om voor dokter te spelen, omdat er meestal niemand anders is die dat kan doen. Allemachtig, het is allemaal zo absurd! Ik kan het gewoon niet meer aan ... Laat iemand anders het maar eens een tijdje doen.'

Hij wierp haar een zijdelingse blik toe en begon toen met een kalme stem te spreken. 'Er is niemand anders, Juliet. Jij doet het, omdat jij de enige bent die het kan. Ik weet dat ik niet zou kunnen doen wat jij doet - zoals die overval, de organisatie van dit stelletje, het toewijzen van de verschillende taken

Het verbaasde Juliet enigszins dat ze Donovan, die altijd zo brutaal en zelfverzekerd was, nu hoorde erkennen dat hij iets niet kon. Maar in haar gedachten was ze nog bij Robin. 'Dat meisje zou kunnen sterven omdat ik vanavond de verkeerde beslissing heb genomen. Omdat ik niet genoeg weet.'

'Omdat je niet alles weet, bedoel je?'

'Ja!' Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en schaamde zich omdat ze zich uitgerekend in Donovans bijzijn zo liet gaan, maar ze kon zich niet bedwingen. Ze beefde van uitputting.

Hij sloeg zijn warme, harde arm om haar heen om haar te ondersteunen en schudde haar een beetje heen en weer. 'Niemand verwacht van jou dat je alles weet - alleen jijzelf. Jij bent veel te streng voor jezelf, Juliet.'

Juliet begon zenuwachtig te lachen. 'Dat is eigenlijk nogal arrogant van mij, vind je niet?'

Hij grinnikte. 'Ik zou het niet weten. Ik heb het te druk met mijn eigen ego om bij jouw arrogantie stil te staan. Weet je nog wel?'

Ze keek hem aan, vroeg zich af of hij haar uitlachte en realiseerde zich plotseling dat hij dat niet deed. Ze glimlachte terug en ze liepen samen door.

Toen Juliet bij haar deur was aangekomen, keek ze naar hem op. 'Bedankt, Donovan.'

Hij knikte. 'Welterusten.'

Juliet strompelde naar binnen, liet zich op haar bed vallen en voelde voor het eerst sinds weken weer pijnscheuten in haar heup. Het drong nog vaag tot haar door dat ze haar schoenen zou moeten uittrekken en het licht zou moeten uitdoen, maar toen was ze al in slaap gevallen.