31

De volgende vier weken hadden een koortsachtig verloop. Het verzet verplaatste zijn hoofdkwartier naar een melkveehouderij buiten Los Angeles. Het bedrijf had moeten sluiten omdat er een tekort aan water was. De eigenaar, Terence Johnson, had een hekel aan de Bezoekers omdat ze zijn bedrijf hadden geruïneerd en ook omdat zijn dochter, een laborante, in de eerste grote Bezoeker-razzia 'verdwenen' was.

De rebellen kweekten het bacteriegif in yoghurtvaten en verstuurden het over de hele wereld. Nu het internationale netwerk van verzetsgroepen goed functioneerde, werkten ze vierentwintig uur per dag aan de produktie van het bacteriegif. Na een week of twee werd het gif ook in Zwitserland aangemaakt. Juliet, Robert en Cal trokken zich weer in het laboratorium terug, ditmaal om aan een vaccin te werken dat de Vijfde Colonnisten tegen het dodelijke rode stof kon beschermen.

Na een week vonden ze een stof die hun vrienden onder de Bezoekers immuun maakte, maar ze wisten niet hoe lang die immuniteit zou duren. Alle Vijfde Colonnisten werd aangeraden om zuurstofmaskers te dragen en zo min mogelijk van de stof in te ademen. Lorraine op het schip boven Los Angeles en Jennifer op het schip boven New York zorgden in alle geheim voor de verdeling en injectie van het serum aan boord van de Moederschepen. Inmiddels had de Vijfde Colonne zich over de hele vloot verspreid.

Martin bleek met zijn kennis van de codes en organisatie van de Bezoekers een medewerker van onschatbare waarde. Hij deed alsof hij een mens was en woonde in de stad, waar hij veel uitzendingen van de Bezoekers afluisterde met een radio die hij zelf had gebouwd van onderdelen die ze uit gestolen patrouilleschepen hadden gehaald.

Op een dag, kort voordat de distributie van het bacteriegif voltooid zou zijn, kreeg Mike Donovan het dringende verzoek om Martin in een klein Chinees restaurant in de stad te ontmoeten.

Toen Donovan het restaurant binnenkwam, kwam de kleine verschrompelde eigenaar meteen te voorschijn. 'Een tafel voor één persoon, meneer?'

'Wa Chi,' zei Donovan. Dat was het wachtwoord.

'Natuurlijk, meneer. Deze kant op.' De man leidde Mike onmiddellijk naar een kamertje, maakte nog een buiging en verdween weer. Martin stond op en stak zijn hand naar hem uit. Donovan schudde hem en toen hij ging zitten, drong het plotseling tot hem door dat het hem al een hele tijd niet was opgevallen hoe koel het vlees van de Bezoeker aanvoelde. De tijden veranderen, dacht hij.

De Bezoeker zag er in zijn burgerkleren nogal vreemd uit.

'Dit is gevaarlijk voor ons beiden,' zei Mike met een gedempte stem. 'Dus het is belangrijk?'

'Uiterst belangrijk, Mike. Ik móest je spreken. Het verzet heeft iets in gang gezet dat catastrofale gevolgen zou kunnen hebben als er ook maar het minste van uitlekt.'

'Dat weten we. Als Diana en haar maatjes er iets van horen, hebben ze ons zo te pakken.'

'Nee.' Martin schudde heftig met zijn hoofd. 'Dit gaat niet alleen het verzet aan. Ik heb het over de toekomst van jullie planeet. Wat het ook voor een wapen is waar jullie aan werken ...'

Donovan keek hem scherp aan. 'Hoe weet jij daarvan?'

Martin keek naar het rode tafelkleed. 'Ik ben laatst naar het nieuwe hoofdkwartier gereden, en Sancho wilde me niet binnenlaten. Dus toen kostte het me niet veel moeite om te bedenken dat jullie het definitieve wapen hebben ontdekt.'

'Ja. Maar wat is het probleem?'

'De Leider is ... soms ... niet helemaal rationeel. Aan boord van één Moederschip in elke vloot is een apparaat geïnstalleerd dat elke Opperbevelhebber of zijn plaatsvervanger moet gebruiken als hij bedreigd wordt met een nederlaag of met gevangenname. Dit apparaat maakt van het schip iets dat te vergelijken is met een gigantische thermonucleaire bom. Het equivalent van honderdduizenden megatonnen. Genoeg om een gat in de Aarde te blazen ter grootte van dit hele werelddeel. Als dat tot ontploffing komt, zal er niets meer in leven blijven.'

Donovan keek hem ongelovig aan. 'Je maakt een grapje, Martin.'

Martin schudde zijn hoofd. 'Nee, ik meen het. Jullie wapen - biologisch, chemisch, of wat dan ook - moet in staat zijn om alle Bezoekers aan boord van dat schip op slag te vernietigen, of anders lopen jullie het gevaar dat iemand die bom tot ontploffing brengt. Een of andere kamikaze-patriot die vastbesloten is het laatste bevel van de Leider op te volgen.'

Donovans stem kwam nauwelijks boven een fluistertoon uit. 'Misschien is het al te laat, Martin. Het wapen is een bacteriegif, en we hebben het al geproduceerd en uitgedeeld. De groep in New York heeft een methode ontwikkeld waardoor er voortdurend een soort wolk van dat spul om de Aarde blijft hangen, zodat de Bezoekers hier nooit meer kunnen komen. Wat kunnen we doen? Ook als we de andere groepen vertellen dat er zo'n bom kan ontploffen, zullen er misschien een paar bij zijn die op eigen houtje in actie willen komen.'

'Dus ik mag aannemen dat het gif niet onmiddellijk werkt?'

'Nee. Als het eenmaal is ingeademd, duurt het een minuut of twee. Het verspreidt zich niet sneller dan de lucht. Ze zouden nog tijd hebben.' Hij keek zijn vriend aan. 'Wij hoopten dat wanneer het gif eenmaal in de lucht zat, jullie zouden beseffen dat het hopeloos was en er vandoor zouden gaan. Op die manier zouden er minder levens verloren gaan.'

'Dat zal waarschijnlijk ook wel gebeuren, met uitzondering van het schip met de bom.'

'Welk schip is dat?' vroeg Mike, maar op de een of andere manier kende hij het antwoord al voordat Martin iets zei.

'Dat van Diana. Zij was een van degenen die de bom heeft ontworpen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, zijn er aan boord van haar schip meerdere hoge officieren die weten hoe ze hem tot ontploffing moeten brengen. Diana, Steven, Pamela en John - als hij niet in het schip boven New York is - weten er allemaal van. Net als ik.'

'Goed. Dan ga ik nu terug naar de anderen. Zit je nog op hetzelfde adres?'

'Nee, ik ben weer verhuisd.' Martin schreef zijn adres en telefoonnummer - zonder naam - vlug op een lucifersboekje en gaf dat aan Mike.

Donovan haalde iets uit zijn zak. 'Stroop je mouw eens op, Martin.'

'Waarom?' vroeg de Bezoeker, maar hij deed wat hem gezegd werd.

'Ik moet je immuun maken voor het V-stof. Het zal je geen pijn doen, en je zult het nodig hebben. Hier.' Hij nam een injectiespuit met een heldere vloeistof en gaf zijn vriend een prik in zijn bovenarm. 'God, wat hebben jullie een taaie huid,' mompelde hij, en hij keek nog even naar de licht verbogen naald voordat hij hem weer in zijn zak stopte.

'Dank je, Donovan,' zei Martin. 'Ga jij eerst maar naar buiten.'

'Goed. Ik moet jou ook bedanken, Martin.' Hij keek zijn vriend recht in de ogen. 'Weet je dit wel zeker? Zou het niet een list van de Leider kunnen zijn om iedereen in het gareel te houden?'

'Het is geen list, Mike.' Hij haalde diep adem. 'Ik heb de uitwerking van de bom met eigen ogen gezien.'

-

Diana keek naar Elizabeth, die achter een computerterminal zat en haar kleine vingertjes bijna onafgebroken over de toetsen liet gaan. Het kind keek geen ogenblik op - haar aandacht was volkomen op het apparaat geconcentreerd.

'Is het een spelletje dat ze speelt?' vroeg Vader Andrew. Hij keek naar de gekleurde lijnen en tekens die op het beeldscherm verschenen.

'Zoiets,' zei Diana. 'Het is een programmeerspelletje dat we onze kinderen leren. Maar het is erg moeilijk. Ik heb nog nooit meegemaakt dat zo'n klein kind het zelfs maar probeerde. En ze wint.' In haar stem klonk een groot ontzag door.

'Ik zei toch dat ze intelligent was?' zei Vader Andrew trots. 'Als ze maar kon praten

'Intelligent?' Diana liet een schor lachje horen. 'Het kind is supergeniaal. Ik geloof niet eens dat ik haar intelligentie zou kunnen meten.'

De priester keek haar aandachtig aan. 'Vind je dat een probleem?'

'Ik vind haar afkomst een probleem. Ik weet niet zeker meer of ik er wel goed aan heb gedaan om dat soort genetische experimenten te doen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ons volk van nature veel intelligenter is dan dat van jullie. Nu weet ik dat niet zeker meer.'

'Ik zie dat het je gelukt is haar groei te vertragen.'

'Ja, haar lichamelijke groei. Maar niet haar geestelijke groei. Ze is voortdurend aan het spelen met de computerprogramma's die ik haar heb geleerd. Laatst zag ik haar spelen met een programma dat ik zelf niet kende. Ze had het zelf geschreven. In onze taal.'

'Over geschriften gesproken, heb je nog in de bijbel gekeken die ik je heb gegeven?'

'Ja. Ik vond het erg interessant. Kracht door liefde en vrede - wat een ongewoon idee! En voor jullie Christus en zijn discipelen heeft het blijkbaar gewerkt.'

'De meeste grote menselijke religies leggen de nadruk op dezelfde ideeën, Diana. Innerlijke vrede en kracht, liefde voor de medemens.' Hij staarde een beetje wazig voor zich uit. 'Zullen we nu bespreken hoe we vrede tussen onze volkeren tot stand kunnen brengen?'

'En hoe zou ik dat moeten doen? Moet ik je toestaan het woord van jouw God naar mijn planeet te brengen? Moet ik de Leider ervan overtuigen dat zijn ambities verkeerd zijn, dat hij zijn naasten moet liefhebben? Ook al zijn ze acht en een half lichtjaar van hem vandaan?'

'Ik zal graag met je mee reizen om het Woord van de Heer te verkondigen aan een ieder die wil luisteren. En als Gods woord jouw leider op andere gedachten kan brengen, dan zou dat helemaal mooi zijn.'

'Zou je dat willen?'

'Jazeker.'

Diana aarzelde, maar op dat moment begon het lampje op haar deur te branden. 'Dat zal Jake zijn,' zei ze, en ze gaf Vader Andrew een teken dat hij zich terug moest trekken. 'Kom binnen, kapitein.'

'Je wilde me spreken, Diana?'

'Ja. Ik ben bang dat de Vijfde Colonne een aanslag op vader Andrew zal plegen. Verdubbel zijn bewaking.'

Jake knikte zonder haar aan te kijken. 'Ik zal je verzoek meteen aan Pamela doorgeven.'

Diana richtte zich op. 'Dit is geen verzoek, kapitein. Dit is een bevel van je meerdere!'

'Het spijt me, Diana. Pamela heeft vanmorgen instructie gegeven dat alle bevelen op veiligheidsgebied alleen via haar genomen kunnen worden. Onze Leider is het kennelijk met Pamela eens.'

Diana probeerde haar woede verborgen te houden, maar slaagde daar niet goed in. 'Ik begrijp het. Dat is dan alles, kapitein.'

De deur gleed achter Jake dicht en Vader Andrew stapte de kamer weer binnen. Hij had een vage glimlach om zijn mondhoeken. 'Ik zie dat genetisch materiaal niet het enige is dat onze volkeren met elkaar gemeen hebben. Onze planeet heeft ook te lijden van machtsstrijd.'

'Je glimlacht? Je vindt het grappig?'

'Het feit dat wij niet zo erg verschillend zijn.'

Ze glimlachte verbitterd. 'Het is ironisch dat ik jou even goed kan vertrouwen als wie dan ook van mijn eigen volk.'

'Misschien was dat zo voorbestemd.'

Diana liet een schamper lachje horen. 'Ik ben geen slachtoffer van het noodlot, Andrew. Ik ben een slachtoffer van verraad. Ze zijn allemaal jaloers, zonder uitzondering, en ze willen me vernietigen. Ik heb mij helemaal gewijd aan het behoud van mijn planeet, ik heb mijn leven aan deze missie gewijd, en mijn lichaam en ziel aan de Leider ...'

Ze liet zich moedeloos in een stoel zakken. 'En nu heeft hij me ook verlaten.'

'Diana, toen ik zei dat het misschien was voorbestemd, wilde ik daarmee zeggen dat je misschien voor een missie van een hogere orde bent uitverkoren.'

'Jouw god?'

'Misschien. Of de jouwe.'

-

Sancho, Maggie, Caleb, Juliet, Ham, Elias en Donovan zaten rond de tafel in hun hoofdkwartier. Ze waren in een verwoed debat verwikkeld. Donovan, die tot voorzitter van de bijeenkomst was benoemd, sloeg met zijn hand op de tafel. 'Wacht eens even! Wacht eens even!' Hij haalde diep adem en riep: 'Stilte!'

Er daalde een moeizame stilte over het groepje neer.

'Goed,' zei Donovan. 'We gaan de tafel rond. Jij eerst, Ham.'

'Ik zei alleen, waarom verspillen we onze tijd met debatteren? We winnen of we verliezen. Daar zit niets tussenin.'

Donovan wees naar Juliet, die naast Ham zat. Ze schudde haar blonde hoofd. 'Er zit wél iets tussenin. Er is altijd wel een compromis te vinden.' Ze keek de tafel rond. 'Als we op V-dag niet winnen, lukt dat ons in de toekomst misschien nog eens. Martin is met de Vijfde Colonne aan het werk, en ze zijn voortdurend bezig de Bezoekers te ondermijnen. Dankzij Elias en anderen zoals hij op de hele wereld wordt de discipline in hun rijen door drugs en alcohol ondergraven. We kunnen van dit bacteriegif afzien en tóch winnen.'

Sancho zat duidelijk te popelen om ook iets te zeggen.

'Zeg het maar, Sancho,' zei Mike.

'Het spijt me dat ik het niet met Juliet eens ben, maar de Vijfde Colonne heeft ons nauwelijks geholpen om sommige van onze mensen terug te krijgen, en ze hebben ons ook niet veel wapens gegeven. Natuurlijk, we zijn met ze verbonden, maar als we iets belangrijks tot stand moesten brengen, moesten we dat zelf doen. Toch ben ik het wel met Juliet eens dat we ook kunnen winnen zonder dat we dit risico nemen. Het duurt alleen veel langer.'

Ham Tyler viel hem in de rede. 'Als we naar die idioot luisteren, kunnen we wel inpakken, mensen. Je wint een oorlog niet door je over te geven voordat je bent begonnen!'

'Ik zei niet dat we ons moeten overgeven!' stoof Sancho op. 'Je wint een oorlog ook niet door "Overwinning" te schreeuwen! En noem me geen "idioot", want dan zou het wel eens kunnen gebeuren dat je op een dag het slachtoffer wordt van wat ze "eigen vuur" noemen.'

'Geen dreigementen,' zei Donovan, 'en de volgende die voor zijn beurt praat moet vanavond de afwas doen. Robert.'

'We hebben tot nu toe veel goede mensen verloren,' zei Robert Maxwell met een nogal somber gezicht. 'Ben, hoewel ik die niet heb gekend, Ruby, Brad, Chris Faber in die aanval van vorige week. Kathleen. Als we onze kans om te winnen zomaar opgeven, zijn ze voor niets gestorven.'

'Maggie.' Donovan knikte naar de slanke jonge vrouw met het donkerbruine haar. 'Hoe denk jij erover?'

'Ik heb nog geen mening gevormd. Ik wil een vraag stellen.'

'Dat is de meest verstandige benadering die ik vandaag heb gehoord,' zei Mike. 'Ga je gang.'

'Hoe zit het met die zogenaamde Alliantie waar Martin het over had?'

‘Ik kreeg de indruk dat het een soort Volkenbond of Verenigde Naties is - veel geschreeuw en weinig wol. Misschien zouden ze in samenwerking met de Vijfde Colonne iets kunnen bereiken, maar waarschijnlijk zou dat voor ons te laat zijn.'

'Goed,' zei Maggie. 'De volgende.'

'Elias,' zei Donovan.

‘Ik begrijp hoe Robert zich voelt,' zei de jongeman, 'want ik heb zelf iemand verloren die veel voor me betekende. Maar het is stom om het risico te lopen dat de hele wereld de lucht in vliegt, alleen om de dood van onze vrienden te wreken.'

'Caleb.'

Calebs stem was nog dieper dan gewoonlijk. 'Ik heb genoeg van deze oorlog. Ik ben het meer dan zat. Maar het heeft weinig zin om nu, nadat we al zoveel gedaan hebben, opeens de handdoek in de ring te gooien.'

Elias keek zijn vader ernstig aan. 'Dat heeft wel degelijk zin als je zelf een klein kereltje bent en als je ziet dat je tegenstander drie meter lang is!'

'En gewapend met bazooka's!' zei Juliet. Ze boog zich met gebalde vuisten naar voren.

'Ik wist wel dat jij er zo over zou denken,' zei Ham met een stem die droop van het sarcasme. 'Met welke hand heb jij vanmorgen je tanden gepoetst?'

Donovan sloeg op de tafel. 'Zo, ik heb jullie gewaarschuwd. Elias, jij doet de afwas,' zei hij onverbiddelijk. 'Juliet, jij gaat hem helpen. Ham zet de vuilnis buiten - en ga er zelf ook maar bij staan, Tyler, want daar hoor je thuis.'

Er werd alom geprotesteerd. 'Goed, nu het me is gelukt om onder mijn corveediensten van vanavond uit te komen, geef ik toestemming voor een vrije discussie. Maar als er weer zo wordt geschreeuwd, kap ik ermee en ga ik met mijn zoon spelen.'

Juliet wendde zich tot Tyler. 'Eerst even wat rechtzetten, Ham. Vanaf de dag dat deze groep voor het eerst bijeenkwam heb ik maar één ding in gedachten gehad, en dat is dat we de Bezoekers zo snel mogelijk van onze planeet moeten schoppen. Maar we hebben het hier niet over een guerrilla in het oerwoud; we hebben het over de mogelijke vernietiging van de hele wereld. De hele planeet, Tyler, en alle levensvormen daarop. Je hoeft niet bekeerd te zijn om te snappen dat zoiets een heel beroerd vooruitzicht is!'

Ham keek haar woedend aan. 'Juliet, óf je doodt het roofdier, óf hij neemt je als zijn ontbijt... en we weten allemaal dat je dat in dit geval heel letterlijk kunt opvatten.'

'Weet je wat?' zei Donovan. 'Wij weten nu hoe het is om de wereld te leiden. Gek gevoel, hè? We weten hoe het is om de zwaarste verantwoordelijkheid te dragen die een wereldleider kan hebben.'

Hij keek hen een voor een aan. 'Er zijn mensen op deze wereld - of in elk geval waren die er tien maanden geleden - die op die knop zouden hebben gedrukt omdat ze zich niet bekommerden om alles wat buiten hun eigen kleine hoekje van de wereld viel. Op die manier hadden ze de macht om onsterfelijk te worden. Maar wij hebben die macht nu. Wij in deze kamer zullen besluiten wat er met de rest van de wereld gaat gebeuren. Dat is een hele verantwoordelijkheid.'

Hij keek Ham aan. 'Nou, hoe voelt het? Jij bent nu Rusland.' Hij wendde zich tot Elias. 'Jij bent de Verenigde Staten.' Hij wees naar Juliet. 'Jij bent een of andere godsdienstfanaat in het Midden-Oosten met de macht om de wereld te vernietigen.' Hij leunde op zijn stoel achterover. 'Nou, wat voor een gevoel is dat?'

Er volgde een korte stilte.

Maggie nam het woord. 'Wij denken dat wij gelijk hebben, en de anderen denken dat zij gelijk hebben. Zou er iemand gek genoeg zijn om de hele planeet te vernietigen alleen omdat de wereld niet akkoord gaat met zijn idee over wat goed is voor iedereen?'

'Diana is zo gek,' zei Juliet zachtjes.

'Heeft ze je verteld dat je dat moest zeggen?' vroeg Ham.

'Hou je mond, Tyler,' zeiden Juliet en Donovan tegelijk, en toen keken ze elkaar aan. Toen zei Juliet weer: 'Weet je, de Vijfde Colonne krijgt er dagelijks nieuwe rekruten bij, en wij ook, dus er is ook nog de kans dat de Bezoekers uiteindelijk nog maar een heel klein groepje vormen.'

Robert Maxwell schudde zijn hoofd. 'Dat zei Neville Chamberlain ook over Hitler. Wil je dat risico nemen?'

Het werd weer stil. Toen zei Donovan: 'Nou, iedereen heeft zijn zegje kunnen doen. Wat doen we nu? Stemmen?' Hij keek Juliet aan.

'Dat moet dan maar,' zei ze. 'In elk geval zijn we meer aan democratie gewend dan aan alle andere regeringsvormen. Ik ga pennen en papier halen.'

'Goed,' zei Donovan, toen ze terug was. 'Schrijf één woord op het stukje papier. Schrijf "ja" als je ervoor bent dat we onze aanval op V-dag doorzetten; dat wil zeggen, dat de ene groep het stof in de atmosfeer brengt terwijl de andere groep het Moederschip overvalt en dat probeert te overmeesteren voordat Diana op de knop kan drukken. Als die bom aan boord van het schip je op andere gedachten heeft gebracht, schrijf je "nee" op het papiertje. Snapt iedereen dat?'

Ham Tyler stond op. 'Ik ga hier niet over stemmen.'

'We stemmen allemaal, Tyler. Jij ook.'

'Nee. Iedereen weet hoe ik erover denk. Als de groep het niet met mij eens is, kan ik niemand op andere gedachten brengen door iets op een papiertje te krabbelen. En ik heb ook geen zin om nog een lange toespraak te gaan houden in de trant van "beter dood dan rood". Maar dit wil ik nog wel zeggen: de Bezoekers zijn naar deze planeet gekomen met de duidelijke bedoeling om ons letterlijk uit te zuigen.' Hij stak zijn hand op om de protesten tot zwijgen te brengen. 'Goed, ik weet dat de meesten van hen niet wisten dat wij denkende wezens zijn; ze volgden gewoon hun bevelen op. Maar dat verandert niets aan het werkelijke doel van hun missie - ze kwamen hier om ons uit te zuigen. En als ze klaar zijn, gooien ze ons als een leeg bierblikje over hun schouder. Niet alleen ons in deze kamer, maar alle andere mensen ook.

Maar dan zou er geen wereld meer zijn. Alleen een platgedrukt bierblikje. Op dit moment hebben we nog een kans om hen tegen te houden. Zo'n goede kans krijgen we misschien nooit meer. Er is ook de kans dat we het niet redden, de kans dat we het Moederschip niet op tijd kunnen veroveren, niet voordat ze die bom laten ontploffen. Ik denk dat het ons wél zal lukken. Ik ben al meer dan twintig jaar met dit soort dingen bezig, en dit is mijn oordeel. Wij zijn goed. Allemaal. Ik heb nooit met een beter team gewerkt, en ik zeg zoiets niet gauw. Wat de groep ook besluit, ik blijf bij jullie.

Jullie moeten nu de risico's afwegen, het risico dat we in leven proberen te blijven en daardoor alles op het spel zetten, of het risico dat we afwachten en op de lange duur zullen sterven. We hebben het hier niet over afschrikkende middelen. We wéten dat ze het zullen doen. Ik zei al dat er geen tussenweg is. Als we niet winnen, zijn we dood.'

Het bleef een hele tijd stil. Ze keken elkaar aan. Toen keek Maggie naar Tyler. 'Maar jij denkt dat we het schip op tijd kunnen overmeesteren?'

'Ja.' Ham draaide zich om en liep zonder achterom te kijken de kamer uit.

'Nog iemand die iets wil zeggen?' vroeg Donovan.

Iedereen zweeg.

'Goed. Dan gaan we nu stemmen.'

-

In haar eigen kamer deed Juliet de kleine stukjes papier bij elkaar en telde ze voor alle zekerheid opnieuw. Het was definitief. Met een kleine meerderheid (maar hoe zou het ook anders kunnen? dacht ze verbitterd; wij zijn een kleine groep) had de verzetsgroep vóór een aanval gestemd. Juliet had zelf tegen gestemd. Ze moest haar mensen nu leiden in een actie waarbij het klamme zweet haar uitbrak als ze eraan dacht.

Verdomme, verdomme, verdomme, dacht ze, en ze had het gevoel dat haar keel werd dichtgesnoerd. 'Als ik gelijk heb en zij ongelijk ...'

Ze leunde met haar hoofd op haar armen. Haar persoonlijke schrikbeelden spook ten door haar hoofd en maakten het haar moeilijk het risico goed af te wegen. Zelfs als klein kind was Juliet altijd doodsbang geweest voor een kernoorlog - nog meer dan de andere kinderen. Jarenlang was ze niet in staat geweest om naar foto's van paddestoelwolken te kijken, omdat ze wist dat het zien van die foto's haar misselijk van angst zou maken.

Vaak ontwaakte ze 's nachts uit een nachtmerrie waarin de bom was gevallen. Is het mijn oude angst, dacht ze nu, die mij zwak maakt? Ze keek naar haar hand die met de stembriefjes speelde. 'Mijn linker! Verdomme, verdomme. Ik dacht dat ik vooruitging. Misschien heeft Ham Tyler gelijk. Misschien komt het doordat ik bekeerd ben dat ik niet...'

De deur ging achter haar open en Donovan keek naar binnen. 'Klaar?' Hij zag haar gezicht en begon zich terug te trekken. 'Ik kom straks wel terug.'

'Nee, het is in orde. Kom maar binnen, Mike.'

Terwijl hij haar behoedzaam bleef aankijken, kwam hij hun kamer binnen en deed hij de deur achter zich dicht. 'Weet je het zeker? Ik zou er heus wel begrip voor hebben als je alleen wilt zijn.'

Hij liep naar haar bureau en tilde haar op om haar op het matras op de vloer te leggen. Hij hield haar stevig vast en wiegde haar in zijn schoot met zijn mond tegen haar haren. 'Ik begrijp het, ik begrijp het.' Hij hield haar zo een hele tijd vast.

Ten slotte kwam hij in beweging en probeerde hij haar gezicht te zien. 'Huil je, Juliet?'

'Nee,' fluisterde ze. 'Het zou beter zijn als ik dat wél kon. Maar dit is gewoon te erg voor tranen. Ik heb om Ben gehuild, ik heb om Ruth gehuild, ik heb om Ruby en Brad en Chris gehuild. Ik heb hier geen tranen meer voor over, en ik ben bang dat het ergste nog moet komen.'

'Als dat zo is, zal er niemand huilen. Daar zullen ze geen tijd voor hebben.'

'Dat weet ik.'

'Ik neem aan dat de meerderheid vóór V-dag heeft gestemd?'

'Ja.' Ze keek hem aan. 'Jij hebt vóór gestemd, nietwaar?'

Zijn groene ogen keken haar erg rustig aan. 'Ja. Ik geloof dat Ham gelijk heeft. Ik geloof dat we goed genoeg zijn om het Moederschip te overmeesteren en Diana uit te schakelen. Zij is degene om wie we ons zorgen moeten maken, weet je. Martin zegt dat hij betwijfelt of John en Pamela gek genoeg zijn om het te doen, en Steven heeft er het lef niet voor. Ik denk dat we Diana te pakken kunnen krijgen voor ze iets kan doen, dus ik heb "ja" gestemd.'

'Ga je het Ham vertellen? Hij zou waarschijnlijk flauwvallen als hij wist dat jij het in iets met hem eens bent.'

Hij lachte. 'Dat denk ik ook.'

Juliet keek hem ernstig aan. 'Ik hou van de manier waarop je nu lacht. Toen ik je pas leerde kennen, lachte je niet echt. Toen grinnikte je maar zo'n beetje, alsof je bang was dat de mensen zagen dat je plezier had.'

'O, voordat jij er was, was ik een emotionele invalide, Juliet! Heb je er ooit over gedacht om psychiater te worden?'

'Nee, dat was niet zo. Jij deed gewoon je best om mij me wat beter te laten voelen.'

'En voel je je wat beter?'

'Ja, een beetje. Genoeg om te doen wat er gedaan moet worden.'

Zijn hand streek over haar hals en bleef op haar schouder rusten. 'Hoeveel beter voel je je?'

Ze grinnikte zachtjes. 'Jij bent onverzadigbaar, Donovan. We hebben het erover dat we over een paar dagen misschien de hele wereld gaan opblazen, en het enige waar jij aan kunt denken is seks.'

Hij keek haar aan. 'Weet jij, met dat in je achterhoofd, iets beters te verzinnen?'

Ze kuste hem en haar hand gleed onder zijn shirt, maar toen trok ze zich enigszins van hem terug. 'Als je het zo stelt, nee, ik zou het niet weten. Trouwens, misschien is het wel goed als we een paar ogenblikken voor onszelf uittrekken, want als ik eenmaal naar binnen ga en aan de groep bekendmaak wat er besloten is, zal ik het te druk hebben om nog ergens rustig te gaan zitten, behalve op de WC.'

Hij liet zijn oude grinniklachje horen. 'Het zou verschrikkelijk zijn om met een volle blaas vernietigd te worden. We moeten niet vergeten naar de WC te gaan voordat we vertrekken.' Hij begon de knopen van haar bloes los te maken en streelde daarbij met zijn vingers over haar borsten.

Ze kuste hem en trok hem bij zich op het matras, waarna ze hem stevig vasthield en probeerde te vergeten dat het misschien de laatste keer zou zijn.