32

'Hé Sean! Zin om een balletje te gooien?' schreeuwde Josh Brooks toen hij het parkeerterrein van de melkveehouderij opkwam.

Sean Donovan bleef staan en keek enthousiast op. Toen keek hij meteen weer dof uit zijn ogen. 'Nee, geen zin,' zei hij.

'Waarom niet?' zei Josh. 'Ben je ziek of zoiets? Je wilt nooit meer spelen zoals vroeger. Ben je kwaad op me?'

Sean aarzelde. 'Nee. Ik heb gewoon geen zin.'

Mike Donovan, die juist het kantoor was uitgekomen en op weg was naar de bacteriekwekerij, bleef staan luisteren. 'Dat lijkt me een goed idee, jongens. Bezwaar als een ouwe kerel als ik ook meedoet?'

'Nee hoor, meneer Donovan! Ik haal nog wel een handschoen voor u!' Josh rende met een brede grijns op zijn sproetige gezicht naar binnen.

Even later kwam hij met een tweede gehavende oude handschoen terug. 'Wie wil deze hebben?'

Donovan keek naar Sean. 'Ik gooi er eerst twee naar jou, dan kun je ze naar mij teruggooien.'

'Goed,' zei Sean aarzelend, en Josh wierp hem de handschoen toe. Sean keek ernaar en deed hem toen onhandig om zijn rechterhand. Mike kneep zijn oogleden samen. Zijn zoon had altijd in het eerste team van zijn school gestaan.

'Klaar?' Mike wierp Josh de bal toe en zag de oudere, minder atletische jongen een redelijke vangst maken. 'Goed, Josh! Je bent sinds de vorige zomer vooruit gegaan!'

'Dank u, meneer Donovan!'

'Nu is het Seans beurt,' zei Mike en hij wierp zijn zoon een gemakkelijke bal toe. Sean aarzelde, greep ernaar alsof hij hem met zijn linkerhand wilde vangen en stak toen veel te laat de hand met de handschoen uit. De bal vloog voorbij en sloeg tegen de omheining aan de achterkant van het parkeerterrein.

'Hé Sean, wat is er met jou?' Josh keek zijn vriend verbaasd aan. 'Dat was een gemakkelijke bal.'

'Het geeft niet,' zei Mike zo ongedwongen mogelijk. 'Je moet gewoon nog even warmlopen. Ik geef je wel een hoge. Dat is een goede oefening.'

Hij gooide de bal hoog door de lucht, zodat Sean snel naar achteren moest lopen. Na een korte aarzeling ging de rechterhand van de jongen omhoog...

En miste de bal volkomen. Donovan sloot van ellende zijn ogen en de ene chaotische gedachte tuimelde over de andere heen. Alsjeblieft, laat me dat kreng van Diana doden voordat ik zelf sterf. Heeft iemand het gemerkt? Wat zullen ze doen als ze het zien? Ik moet hem hier weghalen, ik moet hem beschermen. Maar vanavond is er de bespreking over V-dag, ik kan niet weg ... Wat moet ik dóen?

'Hé, meneer Donovan ... bent u in orde?' Het was Josh, die hem bezorgd aankeek.

'Eh, ja.' Mike deed zijn ogen open en forceerde een grijns. 'Eh, waar is Sean?'

'Hij raakte helemaal van streek toen hij die bal miste, en hij rende weg. Ik geloof dat hij huilde. Wat is er met hem aan de hand, meneer Donovan?'

Mike rechtte zijn schouders. 'O, niets, Josh. Ik geloof dat hij problemen had met een proefwerk op school. Hij zal nu wel achter de boeken zitten.'

'Ja,' zei Josh, maar hij klonk niet erg overtuigd. 'Dat zal het zijn.'

'Natuurlijk,' zei Donovan opgewekt. 'Iedereen heeft wel eens een slechte dag.'

-

Diana keek op toen het deurlampje brandde. 'Kom binnen,' zei ze. Toen de zwaargebouwde man de kamer binnenkwam, keek ze hem met een koele glimlach aan. 'Ah, Andrew. Goed dat je er bent. Ik wilde je zeggen dat ik je bijbel heb uitgelezen.'

'En?'

'Ik vond het erg intrigerend. Bij sommige poëtische passages merkte ik dat ik er heel emotioneel op reageerde.'

'Dat is geweldig! Ik ben zo blij dat te horen.'

'Ik heb me ook afgevraagd wat er zou gebeuren als jullie godsdiensten van liefde en vrede - waar jullie mensen al zoveel moeite mee schijnen te hebben - op mijn eigen planeet werden geïntroduceerd. Als zo'n leer deze invloed op mij kan hebben, wat zou dan het gevolg zijn als mijn minder ... hardnekkige soortgenoten eraan werden blootgesteld?'

Vader Andrew glimlachte haar hartelijk toe. 'Het zou de loop van de geschiedenis voor uw planeet en al haar bewoners kunnen veranderen.'

'Ja. Dat zou kunnen. Je hebt veel indruk op me gemaakt, Andrew, jij en je God. Je woorden bezitten veel overtuigingskracht. Ze oefenen een grote aantrekkingskracht uit op de oren van degenen die ... problemen hebben.'

'Ik ben maar de spreekbuis, Diana. Ik probeer te horen wat de Heer me wil laten zeggen, en dat spreek ik dan uit.'

'Je bent te bescheiden. Onze gesprekken van de afgelopen paar dagen zijn uiterst verhelderend voor mij geweest. Ik heb er een nieuwe besluitkracht in gevonden. Ik moet je daarvoor bedanken.'

Vader Andrew grijnsde breed. 'Ik moet toegeven, deze lof is onverwacht, vooral omdat het komt van iemand die zo zelfverzekerd is.'

'Zelfverzekerd? Een paar dagen geleden zou ik daar geen moment aan getwijfeld hebben. Maar jij hebt me helpen inzien dat ik ook mijn kwetsbaarheden heb. Ik heb mezelf nooit toegestaan zulke dingen te voelen. Sterker nog, ik wist niet eens dat ze bestonden.'

Met weloverwogen bewegingen trok ze haar pistool en schoot de priester recht in zijn borst. Terwijl Diana hem op de vloer zag zakken, met wijd opengesperde ogen van verbazing, ging ze verder: 'En ik zal ook niet dulden dat ze nog langer blijven bestaan.'

Ze gooide de bijbel naast het lichaam van de priester en verzengde het boek met haar pistool. Vader Andrew bleef haar in zijn laatste ogenblikken geschokt aankijken. 'Kwetsbaarheden, mijn waarde priester, zijn zwakheden die door anderen kunnen worden uitgebuit. Het is altijd mijn kracht geweest dat ik kon doen wat er gedaan moest worden, zonder me druk te maken over de gevolgen voor mijzelf of anderen.'

Ze boog zich over de intercom en zei: 'Jake?'

'Ja, Diana.'

'Stuur onmiddellijk een schoonmaakploeg naar mijn kamer.'

'Ja, Diana.'

Ze hoorde een zacht geluid en draaide zich om. In de deuropening stond Elizabeth met grote ogen naar haar te kijken.

-

Het groepje verzetsstrijders zat om de tafel en keek naar Ham Tyler, die iets op een gehavend oud schoolbord schreef. Het krijtstof vormde een witte nevel in het ochtendlicht dat door de jaloezieën naar binnen gluurde. 'Dus terwijl de groep van Los Angeles op Edwards bezig is, valt de groep van Washington de Andrews-basis aan, verovert de groep van Portsmouth de basis Pease en zetten de mensen van Saint Louis de basis Scott op stelten. Enzovoorts. Als we overal tegelijk aanvallen, zullen de Bezoekers zo verrast zijn dat het hun een paar uur zal kosten om gecoördineerd terug te slaan, en inmiddels zit het bacteriegif in de lucht en is het te laat.'

Hij keek hen aan en vroeg: 'Heeft iedereen het begrepen? Het plan, de tijd, de datum? We mogen geen fouten maken, mensen.'

Iedereen knikte. 'Goed,' zei Tyler. 'Dan wens ik jullie allemaal veel succes. Hou je haaks.'

Toen de groep niet in beweging kwam, zei hij: 'Dat is alles. Reveille om half vier 's morgens.'

De groep ging uiteen.

Op dat moment kwam Elias met een stapel Bezoeker-uniformen binnen. 'Zeven, pa!' zei hij tegen zijn vader.

De oudere man trok een grimas. 'Je zou er tien meebrengen. En je bent te laat. Je hebt de speciale briefing gemist. Waar heb je gezeten? Heb je hasj zitten roken?'

'Nee,' zei Elias. 'Nee, pa. Ik wou het deze keer eens goed doen, dus ik heb een spuitje genomen.' Hij liet de uniformen op de tafel vallen en liep verontwaardigd weg.

Zijn vader maakte een minachtend gromgeluid.

'Kom nou, Caleb,' zei Juliet, en ze legde haar hand op de arm van de oudere man. 'Elias verkoopt dat spul alleen maar aan de Bezoekers. Hij gebruikt het zelf niet meer, en hij zou het hun niet verkopen als het niet goed was voor onze verzetsstrijd. Hij is veranderd, Caleb! Kun je dat niet zien?'

Caleb wilde haar niet aankijken. 'Hij is gewoon een vuile drugshandelaar.'

Juliet liet van verontwaardiging haar mond openvallen. Ze greep Calebs arm vast, draaide hem met zijn gezicht naar haar toe en keek hem woedend aan. 'Nu moet jij eens goed naar me luisteren, Caleb Taylor! Elias is een van onze beste mensen! Ik sta niet toe dat jij hem een paar uur voor de overval uit zijn evenwicht brengt - dat sta ik niet toe, hoor je dat? Verdomme, Caleb, wat zou hij moeten doen om je respect te kunnen winnen? Sterven, zoals Ben?'

Taylor keek haar een beetje geschrokken aan. Juliet keek hem recht in de ogen en hij liet zijn hoofd hangen. 'Heb ik dat gedaan? Elias straffen omdat hij nog leeft en Ben dood is?'

'Zo ongeveer,' zei Juliet zachtjes. 'Ik weet dat het nietje bedoeling was. Als ik jou was, zou ik het maar goedmaken voor de overval begint. Anders zou je misschien met je geweten in de knoop komen als ...' Ze haalde diep adem en keek hem toen weer recht in de ogen. 'Als er op V-dag iets gebeurt.'

Caleb knikte. 'Bedankt, Juliet,' fluisterde hij even later, en hij liep de kamer uit om achter Elias aan te gaan.

Donovan had de vergaderkamer al verlaten. Hij zocht naar Sean. Ten slotte vond hij de jongen in de kamer naast de vergaderkamer. Hij zat achter een geschiedenisboek.

Mike bleef in de deuropening staan. 'Sean?'

Zijn zoon keek geschrokken op. 'O hallo, pa. Wat is er?'

'Ik wil dat je met me meekomt, zoon. We gaan een eindje rijden.'

'Waar naar toe, pa?'

'Naar je grootmoeder.'

Onderweg probeerde Donovan het gesprek een beetje op gang te houden, maar Sean zei nauwelijks iets terug, dus gaf Donovan het ten slotte maar op.

Toen ze twee blokken van Eleanors huis vandaan waren, stopte Donovan. 'Vind je het erg om het laatste stuk te lopen, Sean? Het is nogal riskant voor mij om dichterbij te komen.' Hij gaf een rukje aan de oude baseballpet van de jongen.

'Goed, pa.' De jongen aarzelde een ogenblik. 'Waarom stuur je me weg, pa?'

'Dat kan ik je niet vertellen, zoon. Het is een geheim. Maar het is maar voor korte tijd. Zeg tegen je grootmoeder dat ik zei dat ze je goed moet beschermen. Dat zal ze vast en zeker doen.'

'Goed, pa.' Toch lag er nog een vage smekende blik in Seans ogen.

'Ik hou van je, zoon, vergeet dat niet.' Donovan boog zich naar hem toe om hem tegen zich aan te drukken en op zijn wang te kussen. 'Wees een beetje aardig voor je grootmoeder.'

'Goed. Tot ziens, pa.'

-

Robert Maxwell klopte op de deur van Robins kamer. 'Robin? Ik ben het, pa. Ik moet je spreken.'

Na een minuut of twee hoorde hij een lakoniek: 'Goed. Kom maar binnen.'

Hij liep de kamer in en kwam in een bijna volslagen duisternis terecht. Met een gedempte vloek liep hij naar de jaloezieën en trok ze omhoog. Het zonlicht stroomde de kamer binnen en viel op Robins sluike haar en de wallen onder haar ogen. Om geen last van het licht te hebben rolde ze zich op haar zij en bleef toen roerloos liggen.

Maxwell kwam naast haar op het bed zitten. 'Robin, je moet je hieruit losmaken. Over een paar uur begint V-dag, en je moet je vermannen en energie verzamelen om op de kinderen te passen. We kunnen niemand missen.'

Ze gaf geen antwoord. Haar vader schudde haar schouder heen en weer. 'Je ziet er afschuwelijk uit. Je haar is vuil. Wanneer heb je voor het laatst een douche genomen? Of een stevige maaltijd gegeten? En wanneer heb je voor het laatst een wandelingetje met je zusjes gemaakt? Nu je moeder er niet meer is, hebben ze je nodig. Je kunt hen toch niet laten vallen? Wat zou je moeder zeggen als ze je nu kon zien?'

'Laat me met rust,' zei ze met een gedempte stem.

'Ik kan je niet met rust laten, verdomme. Ik heb je nodig, Robin. Ik weet dat je veel hebt doorgemaakt, maar dat heb ik ook! Dat hebben we allemaal. Ben je van plan om de rest van je leven gewoon door je vingers te laten glippen, alleen omdat je te laf bent om je schouders er onder te zetten?'

Hij voelde dat ze een stuiptrekkende beweging maakte, en toen bleef ze weer roerloos liggen. 'Je moet niet proberen mij buiten te sluiten, Robin. Het is tijd dat je volwassen wordt, of je dat nu wilt of niet. Jij was de oudste, en we hebben je verwend. Eerlijk gezegd is Polly in veel opzichten een leuker kind, want we hebben bij haar niet dezelfde fouten gemaakt als bij jou.'

Hij haalde diep adem. 'Maar binnenkort wordt ze dertien. Wil je dat ze in de problemen komt doordat ze eenzaam moet opgroeien, zonder haar moeder, met een zuster die zich alleen maar voor zichzelf interesseert?'

'Ik heb mijn deel van het werk gedaan.'

'Onzin. Je sleept je door de dagen alsof je de hele tijd onder narcose bent. Je glimlacht nooit, je praat nooit. Het is deprimerend om naar jou te kijken!'

Hij hoorde een gedempte snik maar ging onverbiddelijk verder. 'En je schoolwerk. Vroeger deed je je huiswerk niet omdat je altijd aan de telefoon hing om met je vriendinnen te kletsen en achter de jongens aan zat. Tegenwoordig maak je je huiswerk niet omdat je slecht door het leven bent behandeld. Welk excuus zul je over tien jaar gebruiken? En over twintig jaar? Als je niet probeert de verloren tijd in te halen, krijg je een leven dat zo leeg is dat je zelfmoord zult plegen. Wil je dat?'

Ze huilde nu hardop. 'Ik heb je zo lang mogelijk met rust gelaten, Robin. Maar je moet je vermannen. Vandaag nog.'

'Ik ben moeder niet! Ik kan niet zo sterk zijn!'

'En ik ben geen strijder, tenminste, dat was ik niet toen dit allemaal begon. Nu kan ik een M-16 in het donker in elkaar zetten en een doelwit raken op driehonderd meter afstand. Ik kan plasticbommen aanbrengen en een granaat werpen. Ik heb die dingen geleerd, Robin, omdat ik in leven wilde blijven. En jij zult ook moeten leren dat te willen.'

Hij stak zijn hand uit en streek door haar haren. 'Ik heb zojuist een paar heel eerlijke dingen gezegd, Robin. Dingen die ik alleen tegen een volwassene zou kunnen zeggen. Ik denk dat jij sterk genoeg bent om jezelf weer in de hand te krijgen. We hebben je zo dringend nodig, schatje.'

Eerst meende hij dat hij misschien te ver was gegaan - of dat ze al zo diep was weggezakt dat hij haar niet meer kon bereiken. Maar toen kwam ze dichter naar hem toe. 'Het spijt me, pa. Ik heb je teleurgesteld.'

Hij hield haar tegen zich aan. 'Nee, dat heb je niet, lieveling. Niemand kan het je kwalijk nemen dat je zo in de put zit. Het wordt alleen tijd om weer gewoon verder te leven.'

'Ik zal het proberen, pa.'

'Dat weet ik, Robin.'

Maxwell stond op, maar hoorde toen haar stem achter zich. 'Pa? Die verantwoordelijkheid waar je het over had, die strekt zich toch niet alleen tot Polly en Katie maar ook tot mijn eigen kind uit?'

'Robin, misschien zien we Elizabeth nooit meer terug.'

'Dat weet ik. Maar als ze haar aan ons teruggeven, zul je toch niet proberen mij van haar weg te houden?'

Maxwell haalde diep adem en zei: 'Robin, ik kan niet ontkennen dat ik met nogal verbitterde gevoelens aan de Bezoekers denk. Maar Elizabeth is mijn kleindochter.' Hij schudde zijn hoofd. 'Het enige dat ik je kan vertellen is dat ik natuurlijk niet zou proberen haar van jou weg te houden. Maar ik kan je ook niet beloven dat we haar in ons huis zullen opnemen. Toch zal ik mijn best doen haar te accepteren.'

Hij draaide zich naar haar om. Haar gezicht was nu levendiger dan het in maanden was geweest. 'We zullen het alle twee proberen, pa,' zei ze. 'Misschien kan ik niet echt haar moeder zijn, want Willie zegt dat zij hun kinderen op een andere manier grootbrengen. Ze groeien te snel op. Maar als ze terugkomt, kan ik proberen haar te begrijpen en te helpen. Ik kan proberen haar vriendin te zijn.'

'Het is een soort bacil. Ik weet niet wat voor soort,' zei Sean met zijn mond vol cake.

'Wat zijn ze met die bacil van plan, lieveling?' vroeg Eleanor.

'Ze willen een stel straaljagers gebruiken om het in de lucht te spuiten.'

Steven boog zich naar voren. 'Waar halen ze al die straaljagers vandaan?'

'Van de Edwards luchtmachtbasis. Ze gaan ze stelen.'

'Een ordinaire dief. Wat zal Michael nog meer doen om ons te schande te maken?' vroeg Eleanor zich hardop af.

Seans kleine gezicht verduisterde. 'U moet niet op die manier over pa spreken, oma. Ik hou van mijn vader. Hij is alleen een beetje in de war. Diana zei dat hij ziek van binnen is, en dat ze hem beter zou kunnen maken als ik haar hielp. Ze heeft me foto's van hem laten zien in mijn hoofd, en op sommige daarvan was hij ziek, en toen heeft ze me laten zien hoe ze hem beter kan maken.'

Steven keek de oudere vrouw geërgerd aan. 'Spreek hem niet tegen, Eleanor,' fluisterde hij. 'Zo'n bekering blijft altijd riskant, vooral wanneer je de strijd aanbindt met zulke sterke emotionele banden.' Hij sprak weer tegen Sean. 'Hier help je ons erg mee, Sean. Weet je hoeveel straaljagers ze willen stelen?'

'Een heleboel, denk ik. Ze hebben vrienden in andere steden. Ze gaan ze allemaal tegelijk aanvallen.'

'Wanneer willen ze dat gaan doen, schatje?' vroeg Eleanor.

'Mag ik nog een stukje cake?'

'Het is onbeleefd om van onderwerp te veranderen, Sean,' zei Eleanor.

'Maar ik heb nog zo'n honger. Het middageten is al twee uur geleden!'

'Natuurlijk krijg jij een stukje cake, lieveling. Ik zal het voor je afsnijden zodra je antwoord hebt gegeven op mijn vraag.'

'De overval is morgenvroeg. Mag ik cake met chocolade?'

'Weet je het zeker, Sean?' vroeg Steven.

'Heel zeker. Ze hadden een grote bespreking en ik zat in de kamer ernaast en ik kon alles horen.'

'Je bent een brave jongen.' Eleanor sneed vlug een stukje van de cake af en stuurde Sean naar de veranda om het daar op te eten.

Steven keek Eleanor glimlachend aan. 'Deze informatie zou van het grootste belang kunnen zijn. Ik vraag me alleen nog af wie ik het eerst op de hoogte moet stellen - Diana of Pamela?'

Eleanor keek hem begrijpend aan. 'Nou, wie van die twee zal je het meest belonen?'

'Dat vraag ik me juist af.'

Ze wierp hem een zijdelingse blik toe. 'Als je Opperbevelhebber bent, zul je je oude vrienden toch niet vergeten, Steven?'

'Niet degenen die hun ambitie in de hand houden,' zei hij. Hij wees naar het exemplaar van De Vorst van Machiavelli dat op het dressoir lag. 'In dat boek wordt toch verteld hoe je met politieke intriges vooruit kunt komen, Eleanor?'

'Eh, ja, maar dat betekent niet...'

'Laten we het hopen. Ik heb Daniël Bernstein moeten elimineren, weet je. Hij werd een veiligheidsrisico. Een ambitieus veiligheidsrisico.'

Eleanor keek hem een beetje onbehaaglijk aan. 'Wat heb je met hem gedaan?'

Steven glimlachte. 'Ik verzeker je, mijn beste Eleanor, dat je dat liever niet zou willen weten.'

-

Diana stond voor de vergaderkamer en drukte op het knopje van de deur. 'Pamela? Ik ben het, Diana. Ik zou je even willen spreken.'

'Ik heb het erg druk, Diana. Kan het niet wachten?'

'Ik ben bang van niet. Het gaat over de aanvallen die de rebellen morgen van plan zijn.'

De deur schoof open en Diana ging naar binnen. Pamela zat aan de tafel, terwijl haar adjudant door het raam naar buiten keek.

'Hoe weet jij van die aanvallen, Diana? Dat is geheime informatie.'

Diana stak haar kin naar voren. 'Ik heb het recht om van die aanvallen af te weten, Pamela. Ik heb voor de informatiebron gezorgd.'

Pamela's gezicht was een koel en onbewogen masker. 'Jij bent gerechtigd tot informatie die op onze wetenschappelijke missie betrekking heeft -niets anders.'

'Ik kwam op weg hierheen langs de hangar. Er worden geen troepenschepen of jagers in gereedheid gebracht. Neem je de woorden van die jongen soms niet serieus?'

'Het is niet gebruikelijk om troepenbewegingen te baseren op het gepraat van menselijke kinderen.'

'Ik heb hem zelf bekeerd. Zijn informatie is betrouwbaar.'

'Ik heb je al eerder verteld dat ik geen vertrouwen heb in jouw bekeringsproces. Maar ik zal het door iemand laten onderzoeken, als ik je daarmee kan geruststellen.'

'Wanneer? Die aanvallen beginnen over ongeveer acht uren.'

Pamela wierp haar adjudant een zijdelingse blik toe en keek Diana toen een beetje spottend aan. 'Jullie wetenschappers raken zo gemakkelijk van streek.'

Diana glimlachte suikerzoet naar haar terug. 'En jullie militaire types zijn zo voorspelbaar. Ik daarentegen niet.'

Ze haalde een pistool te voorschijn en schoot de geschrokken Pamela in haar schouder, waarna ze zich met een ruk opzij draaide en de adjudant neerschoot voordat hij zijn pistool kon grijpen. Hij zakte dodelijk gewond op de vloer. Diana liep om de tafel heen om naar Pamela te kijken, die een poging deed om naar het pistool te kruipen dat haar adjudant had laten vallen.

'Jij vertrouwt te veel op slimheid, Pamela. Op intriges. Je probeert anderen tegen elkaar op te zetten. Ik geef zelf de voorkeur aan een meer directe benadering. Maak je maar geen zorgen, ik zal mijn best doen om je vloot te leiden, ook al ben ik een wetenschapper. Eerst zal ik onze luchtschepen beschermen tegen de rebellenaanval van morgenvroeg, waarmee ik de eeuwige dankbaarheid van de Leider zal verdienen. Daarna zal ik de enige nog resterende oppositie tegen zijn plan vernietigen, en dat allemaal in een paar uur.' Ze glimlachte. 'Vaarwel, Pamela. Beschouw het maar als vervroegd pensioen.'

Ze hief het pistool op, richtte zorgvuldig en drukte op de vuurknop.

-

'Een leuk feestje, Juliet,' zei Robert Maxwell. Hij keek naar de verzetsstrijders die zich in het cafetaria van de melkveehouderij te goed deden. Ze praatten en lachten, al was de spanning duidelijk aanwezig. 'Dat glas bier per persoon was een echte traktatie. Niemand van ons had het verwacht.'

Juliet lachte. 'Het leek me beter om de festiviteiten hier ter plaatse te houden, om te voorkomen dat sommige mensen naar buiten zouden gaan om op hun laatste avond nog van een paar lekkernijen te genieten. En dankzij het bier zullen ze in elk geval nog een paar uur slaap kunnen krijgen.'

'Wanneer is het bedtijd?'

'Het is nu bijna tien uur. Over een paar minuten zal ik ze naar bed moeten sturen.' Ze keek naar de tafel waar Robin, Polly, Josh, Katie en Harmy zaten. 'Robin lijkt vanavond zo anders. Ze is zo'n leuk meisje. Heb je iets tegen haar gezegd dat haar weer bij haar positieven heeft gebracht?'

'Ja, ik heb vandaag met haar gepraat. Blijkbaar is het tot haar doorgedrongen.'

'Goed. Morgen zullen we haar hard nodig hebben.'

Donovan kwam bij hen staan. Op zijn hand balanceerde een dienblad met stukjes kip en sla, terwijl zijn bierglas gevaarlijk op de rand stond.

'Als je dat laat vallen, krijg je geen nieuw glas,' waarschuwde Juliet hem streng.

Donovan wierp een snelle blik in Roberts richting. Robert keek naar Elias, die een platenspeler en een paar luidsprekers aan het opstellen was. Donovan boog zich naar haar toe en fluisterde: 'Ik zet mijn eer op het spel door met de baas te slapen, en dan krijg ik niet eens een extra glaasje bier? Hoe kun je me dat aandoen?'

Ze keek hem grijnzend aan en gaf geen antwoord.

'Stilte, iedereen,' riep Elias, zwaaiend met zijn armen. 'Ik wil een paar dingen zeggen.'

Het geroezemoes ging onverstoord verder. Even later sprong Caleb Taylor op het kleine podium. 'Hé, stelletje idioten! Mijn zoon wil iets tegen jullie zeggen, en jullie kunnen in elk geval naar hem luisteren!'

Calebs donderende stem leverde de gewenste stilte op.

Elias keek met een warme glimlach naar zijn vader. 'Dank je, pa.' Hij wendde zich weer tot de groep. 'Juliet gaat jullie straks vertellen dat jullie naar bed moeten, maar voordat ze dat doet, wil ik ook iets zeggen en een plaat draaien die symboliseert hoe ik me voel.

Wij hebben veel te danken aan één speciale dame,' ging hij verder, en iedereen keek meteen naar Juliet. 'Als zij er niet was geweest, zouden wij hier niet zijn. Ze heeft ons bij elkaar gebracht, en het is aan haar te danken dat we nu een strijdmacht vormen die morgen onze vijand zal verslaan. En daarna kunnen we naar huis!'

Iedereen klapte en juichte en keek naar Juliet, die glimlachend naar hen terugkeek. 'En daarom mijn vrienden, mijn broeders en zusters, wil ik mijn favoriete lied van mijn favoriete zanger vanavond opdragen aan ... Diana!'

Er ging een verbaasd gemompel door de zaal, maar toen liet Elias met een plechtig gebaar de naald van de pick-up op de plaat zakken. Meteen daarop begonnen ze allemaal te lachen, want ze beseften dat hij hen royaal in de maling had genomen. Het was 'Beat it' van Michael Jackson.

Het lachen zwol aan en verdreef het laatste restje van de spanning. Donovan boog zich naar Juliets oor en fluisterde: 'Jij wist hiervan, nietwaar?'

'Ja,' zei ze. 'Ik kwam op het idee om iedereen te laten denken dat het om mij ging.'

Het lachen ging door en wedijverde in volume met het pulserende ritme van de muziek.