23

De door Cal bestuurde limousine baande zich door het stadsverkeer een weg naar het ziekenhuis. Juliet Parrish en Robert Maxwell zaten achterin en namen de plannen van de overval nog eens door.

'Dus je weet zeker dat Martin en Lorraine weten wat ze met de TV-uitzendingen moeten doen?' vroeg Maxwell nerveus.

'Dat weet ik zeker,' zei Juliet, en ze boog zich naar voren om zijn zwarte vlinderstrikje recht te trekken. 'Daar moet je niet de hele tijd aan zitten te frommelen. Hij zit nu goed, dus laat hem met rust.'

'Ik heb in geen jaren een smoking gedragen,' mopperde Robert. 'En nu weet ik ook waarom. Die ellendige apepakken.' Hij streek over zijn schouders en controleerde of hij gemakkelijk bij het pistool onder zijn oksel kon komen. 'Wat voel ik me belachelijk,' mompelde hij. 'Het is toch idioot dat een wetenschapsman van drieënveertig nog voor James Bond moet spelen?'

'Ik vind dat je er heel gedistingeerd uitziet, Robert,' zei Juliet, en ze glimlachte naar hem. 'Zie ik er ook goed uit?'

'Fantastisch,' zei hij met een hese stem. Hij dacht plotseling weer terug aan de laatste keer dat een vrouw hem die vraag had gesteld.

'Dank je,' zei ze nerveus. Ook zij tastte even naar het pistool dat aan de binnenkant van haar dij was vastgesnoerd.

'We zijn er bijna,' zei Cal op de voorbank. 'Succes.'

Toen de wagen voor de beveiligde ingang van het ziekenhuis tot stilstand was gekomen, rende Cal, die een keurig chauffeursuniform droeg, om de motorkap heen om het portier voor Juliet en Robert open te houden. Ze stonden met hun vervalste pasjes in de hand op het trottoir. In de menigte voor het hek herkende Maxwell de verslaggeefster Kristine Walsh, die sommige van de gasten interviewde.

Juist op dat moment begon er een rood lampje te branden in de speciale machine waar ieder pasje in doorgelicht werd, en meteen daarop hoorden ze het geloei van een sirene. Steven kwam met een aantal gewapende Bezoekers op twee jonge mensen af en voerde hen weg. De omgeving leek daardoor opeens veel grimmiger. Robert haalde diep adem. 'Ze vatten het serieus op, hè? Dit zou vervelend kunnen worden.'

Juliet bleef glimlachend zijn arm vasthouden. 'Het wordt nog vervelender als deze pasjes door de mand vallen.' Ze tuurde naar Kristine Walsh en haar televisieploeg. 'Zorg dat je niet voor de camera komt, Robert. Ze is op zoek naar iemand die ze over dat incident kan interviewen.'

Terwijl ze daar in de menigte stonden te wachten, konden ze, meer naar achteren, Elias in zijn avondkleding zien staan, en achter hem, in Bezoekeruniformen, Maggie en Caleb. Nog weer verder naar achteren stond Brad, die ook als Bezoeker gekleed was. Maxwell zag een witte vlek op een zwarte achtergrond en herkende Vader Andrew met zijn witte boord. Hij werd vergezeld door Ruby, die een avondjapon en een parelsnoer droeg. Ze zat in een rolstoel en had een deken over haar schoot. De menigte ging eerbiedig opzij voor de priester met de invalide vrouw.

Juliet liep met het pasje in haar hand naar de machine en duwde het stukje plastic in de gleuf. Na een seconde die een eeuwigheid leek te duren begon de machine zachtjes te piepen en ging er een groen lampje branden. Juliet liep glimlachend door.

Toen ze even later in de grote hal van het ziekenhuis waren, bleven Robert en Juliet een paar minuten tussen de andere gasten staan om alle verzetsstrijders de tijd te geven hun posities in te nemen. Hoog boven de duur geklede menigte was een podium opgericht, dat met typische Bezoeker-arrogantie een heel eind in de hal naar voren stak. Maxwell zag Arthur en Eleanor Dupres en zorgde dat hij en Juliet buiten hun gezichtsveld bleven.

Juliet tikte tegen zijn arm en wees op een ruimte voor het podium die met dikke fluwelen touwen was afgezet. 'Daar zal hij te voorschijn komen. Hij zal wel achter de coulissen op het grote moment staan te wachten.'

Maxwell knikte en wierp een verlangende blik naar de bar. 'Weet je zeker dat we zelfs geen tijd hebben voor één drankje?'

Juliet keek hem quasi-bestraffend aan. 'Jij bent een ongeneselijke zuiplap, Robert. Eén kleine commando-actie, met zo'n twaalf procent kans op succes, en jij moet je al moed indrinken!'

Maxwell keek haar grijnzend aan. 'Zelfs 007 krijgt wel eens iets te drinken.' Hij werd weer ernstig en keek op zijn horloge. 'Ze moeten nu allemaal binnen zijn. Wanneer gaat die poppenkast beginnen?'

'Ik denk dat het ook in Bezoeker-kringen modieus is om te laat te komen.'

De minuten verstreken tergend langzaam. Robert en Juliet knikten en glimlachten en probeerden niets van hun nervositeit te laten blijken. Aan de andere kant van de hal zagen ze Vader Andrew en Ruby met glazen in hun hand. 'Sodawater, mag ik hopen,' fluisterde Juliet.

Toen kwam Kristine Walsh met de cameraploeg naar voren. Ze beseften dat de plechtigheid nu spoedig zou beginnen. Achter de gordijnen zag Maxwell iets roods, en toen herkende hij Diana's donkere haar. Er begon opeens een trompet te schetteren en Robert en Juliet schrokken er alle twee van.

De donkere gordijnen kwamen in beweging, en toen kwam de Opperbevelhebber glimlachend en wuivend te voorschijn. Het applaus daverde door de hal. Maxwell, die blij was dat hij iets te doen had, klapte tot zijn handen er zeer van deden.

John ging de trap naar het podium op en bleef toen staan wachten tot het stil werd. Terwijl de menigte tot bedaren kwam, pakte Robert de arm van Juliet vast en gingen ze met de anderen mee naar voren. Door handig gebruik te maken van ellebogen en verontschuldigingen kwamen ze vlak voor het fluwelen touw terecht, pal tegenover de trap naar het podium.

Johns warme, galmende stem vulde de hal. ‘Ik wens u allen een goedenavond. Wij Bezoekers zijn erg gelukkig met deze plechtigheid, want het geeft ons de kans om iets terug te doen voor het volk van de Aarde, dat zo geweldig gastvrij voor ons is geweest. U hebt al het mogelijke gedaan om ons aan de stoffen te helpen die wij nodig hebben om de bevolking van onze planeet te redden; het lijkt me niet meer dan redelijk dat wij iets voor u terugdoen.'

Robert en Juliet schuifelden nog wat dichter naar het fluwelen touw. Na een snelle blik door de hal wist Maxwell dat Sancho Gomez en Elias zich dicht bij een paar bewakers hadden geposteerd, evenals Vader Andrew. Hij koos zorgvuldig een doelwit voor zichzelf uit, een bewaker die op het achterste deel van het podium stond. De man droeg het gebruikelijke Bezoeker-uniform zonder speciale bepantsering. Dat deed Maxwell genoegen - hij had wel geoefend maar het was toch prettig om een gemakkelijk doelwit te hebben.

Bijna recht boven zijn hoofd ging John verder: 'Het is mij dan ook een eer om nu bekend te maken dat met ingang van morgen de deuren van dit ziekenhuis - en binnen enkele weken ook die van andere ziekenhuizen op de hele wereld - zich zullen openen om een beproefd, veilig en pijnloos vaccin te verstrekken tegen een ziekte waar miljoenen mensen aan lijden ... kanker.'

Er knalde een schot, en nog een. Mensen schreeuwden en probeerden te vluchten. Robert had zijn pistool in zijn hand en hij mikte zorgvuldig op de bewaker, die nu naar voren kwam rennen. Het pistool sloeg in zijn hand terug en de bewaker viel graaiend naar zijn keel op de vloer.

In elke gang die naar de grote hal leidde konden ze snelle voetstappen horen. Dat waren Bezoeker-hulptroepen die naar de hal renden - om prompt te worden tegengehouden door zware stalen deuren die met een klap omlaag kwamen en de hal volkomen afsloten. Robert keek Juliet aan. 'Brad en Caleb hebben het gered!'

Er knalde weer een schot, en toen hij met het pistool in zijn hand naar voren kwam, zag hij vader Andrew een pistool bij de keel van een bewaker houden. Ruby grijnsde als een klein meisje in het circus.

Robert en Juliet bereikten de trap naar het podium tegelijk. Beiden hadden hun pistool in de aanslag. Robert zag iets roods achter de trap, en hij dook naar voren. Het was Diana - ze had een wapen bemachtigd uit een schuilplaats achter het podium. Met een woestheid waar hij zelf versteld van stond sloeg Maxwell met de loop van zijn zware pistool over haar vingers, zodat het Bezoeker-wapen ver van haar weggeslingerd werd. Toen greep hij haar vast en het lukte hem om, ofschoon ze verwoed tegenspartelde - ze was veel sterker dan de meeste mannen van haar lengte - de Magnum tegen haar keel te drukken. 'Staan blijven, hagedis!'

Juliet sprong naar het Bezoeker-wapen en pakte het op. Maxwell draaide zich om en hield zijn pistool tegen de hals van Diana gedrukt. Hij zou haar heel graag willen neerschieten om wat ze zijn dochter had aangedaan, maar op dit moment konden ze John op een afstand houden door Diana te bedreigen.

'Staan blijven!' schreeuwde hij. 'Laat niemand zich verroeren! Niemand!' Jezus, dacht hij, ik praat alsof ik in een western meespeel.

Juliet glipte hem met het buitenaardse wapen in de hand voorbij. 'Moeten we de cameraploeg nog overreden?' vroeg Robert haar.

'Nee,' zei ze, terwijl ze de trap naar het podium beklom. 'Kristine Walsh gaf ze een teken om te blijven filmen - ik heb het gezien.'

De Opperbevelhebber had zich naar het achterste deel van het podium omgedraaid toen Juliet met het laserwapen op hem afkwam. 'Naar voren kijken!' beval ze met een harde stem, en ze zwaaide met het wapen.

Eerst reageerde John niet, maar toen Juliet het wapen op zijn hart richtte, deed hij langzaam wat ze had gezegd. Met het wapen in de aanslag kwam Juliet naar voren. Maxwell sleepte Diana met zich mee en keek langs de zijkant van het podium. Hij zag Kristine Walsh haar cameraploeg opdracht geven een close-up van Juliet te maken. De microfoons werden in haar richting gestoken.

'Luister naar mij, iedereen!' Juliets stem galmde door de hal. 'De Bezoekers zijn niet onze vrienden. Ze zijn hier gekomen om onze planeet te verkrachten en om ons allemaal te doden! Ze zijn niet menselijk, zoals ze ons willen doen geloven!'

Met een snelle beweging trok ze aan de zijkant van Johns gezicht en rukte ze zijn menselijke masker er in één keer af. Maxwell kon voelen dat Diana verstijfde en overal in de stampvolle hal gingen kreten van afschuw op. Ondanks het pistool dat tegen haar hals werd gedrukt, schreeuwde Diana: 'Stop de uitzending! Controlekamer! Alles uitschakelen!'

'Hou je bek, vuil kreng!' Maxwell porde met het pistool tegen haar kaak en zag dat haar masker een stukje werd weggetrokken. De glanzende donkergroene schubben waren door het gat te zien. 'Ik zou je heel graag neerschieten!' Ik hoop dat Martin en Lorraine die zenders op het Moederschip ook inschakelen, dacht hij terwijl hij weer naar het podium keek.

'Kijk naar hem,' hoorde hij Juliet zeggen, en ze draaide Johns hoofd opzij, zodat het publiek zijn profiel kon zien. 'Ze stelen ons water! Ze houden onze mensen aan boord van hun schepen gevangen! Het verzet vecht tegen hen. Wij hebben uw hulp nodig!'

Het bonken op de deur bij Vader Andrew werd plotseling harder, en meteen daarop begon de hele deur zichtbaar te trillen. Opeens sprong het stalen gevaarte omhoog en kwam er een horde gewapende Bezoekers, geleid door Steven, de hal binnenstormen.

Op het moment dat ze door de opening kwamen, sloeg Ruby, die nog in haar rolstoel zat, de deken van haar schoot weg en begon ze met een mitrailleur te vuren. De kogels troffen de Bezoekers en de metalen deur, en vele van hen zakten in elkaar. Even later trokken de Bezoekers zich terug. Ruby sprong uit haar rolstoel en rende weg.

Maxwell gaf Diana vlug een klap met het pistool om haar uit de weg te krijgen, juist op het moment dat Juliet, die haar schoenen met hoge hakken had uitgetrapt, van het podium af sprong. Sancho ving haar op. Toen hij achter hen aan rende, werd Maxwell bijna ondersteboven gelopen door de vluchtende John, die naar achteren rende in een vergeefse poging zijn reptielenkop buiten bereik van de camera's te brengen. Maxwell hoorde Kristine Walsh roepen: 'Zorg dat we hier niets van missen!'

Toen was hij bij de anderen en rende naar de hem toegewezen vluchtweg.

-

'Blijven filmen!' riep Kristine tegen haar ploeg. 'Dit is geweldig!' De verzetsstrijders renden naar de deuren en verlieten de hal. Iemand greep haar arm vast. Het was Diana, die met haar hand het gat in haar menselijke huid probeerde te bedekken, terwijl ze een bevel snauwde.

'Zeg tegen de kijkers dat dit een grap van terroristen was.'

Kristine keek gefascineerd naar de donkergroene plek met reptielenschubben die ze onder de hand van Diana kon zien. Diana stak haar hand uit en gaf Kristine een bliksemsnelle klap op haar gezicht. 'Doe het nu, Kristine!'

Gehoorzaam gaf Kristine Walsh een teken aan haar mensen. 'Dames en heren, u bent zojuist getuige geweest van een terroristische aanval op dit ziekenhuis ...' Ze aarzelde een hele tijd.

'Tenminste, dat hebben de Bezoekers mij opgedragen u te vertellen. Maar wat wij zojuist allemaal hebben gezien was de waarheid! Het waren verzetsstrijders die proberen onze planeet van die buitenaardse wezens terug te veroveren, de wezens die ons belogen en bedrogen hebben en nu hun best doen om ons allemaal te doden. Het zijn monsters, dames en heren, monsters die onze planeet willen stelen. U hebt zojuist gezien hoe ze werkelijk zijn!'

Vanuit haar ooghoek zag Kristine dat Diana door de hal naar een bewaker rende en zijn wapen uit zijn hand rukte. Ze begon sneller te spreken. 'Ze moeten bestreden worden, dames en heren! Ze moeten verslagen worden, of anders zullen ze ons uitroeien! Sluit u aan bij degenen die verzet bieden en ...'

Het schot uit het laserpistool trof Kristine Walsh vol in haar borst en sloeg haar als een stropop achterover.Toen ze viel, onderging Kristine een kortstondige, intense voldoening, en toen voelde ze helemaal niets meer.

-

Mike Donovan was de eerste die uit de luchtkoker op het dak verscheen, en hij keek recht in de loop van een Bezoeker-geweer. Op het dak van het ziekenhuis stond een patrouilleschip geparkeerd en meerdere gewapende Bezoekers hielden de andere verzetsstrijders onder schot zodra ze op het dak verschenen. Ze staken hun handen omhoog. Plotseling kwamen er vanaf de trap nog meer Bezoekers op het dak, geleid door Steven. Ze bleven staan toen ze zagen dat de verzetsstrijders al gevangen waren genomen.

De gehelmde piloot boog zich uit het patrouilleschip en wuifde naar Steven. 'Zeg tegen Diana dat we de rebellen gevangen hebben genomen en dat ik ze naar het Moederschip breng.' Aan zijn stem was duidelijk te horen hoe trots hij was.

Het zat Steven zichtbaar dwars dat hij de gevangenname niet zelf had geleid, maar hij gaf de anderen opdracht de gevangenen aan boord te brengen. 'Geef aan het Moederschip door dat we nog een patrouilleschip op het dak moeten hebben om de Opperbevelhebber hier weg te smokkelen zonder dat iemand hem ziet.'

'Begrepen,' zei de piloot.

De bewakers dreven de verzetsstrijders aan boord van het schip. Ze gingen in alle rust naar binnen en schenen al hun vechtlust verloren te hebben. Het patrouilleschip steeg op - en draaide prompt in triomf om zijn as.

Onmiddellijk barstte er in het Bezoeker-schip een gejuich los. De 'bewakers' zetten hun helmen af en bleken Bill Graham, Cal Robinson en verscheidene andere verzetsstrijders te zijn. Het schip werd bestuurd door Maggie. William zat grijnzend naast haar.

'Heel goed gedaan!' riep Caleb. 'William, ouwe jongen, dit was de tweede keer dat je me hebt gered!'

'Hij verdient een Oscar,' zei Maggie. 'Omdat hij zo kalm is gebleven terwijl ik een pistool op zijn hoofd gericht hield.'

Willie keek haar gekwetst aan. 'Ik wilde graag helpen,' zei hij op klaaglijke toon.

'Nou, geholpen heb je!' riep Brad uit. 'Hebben jullie Stevens gezicht gezien?'

Iedereen lachte en juichte, terwijl het luchtschip koers zette naar het hoofdkwartier. Donovan moest schreeuwen om zich verstaanbaar te kunnen maken. 'Stilte!' Hij keek naar de vragende gezichten. 'Waar is Juliet?'

Alle blijdschap was op slag verdwenen.