77

Marian stuitte op een laag stenen. Ze pakte de zaklamp en liep naar het dichtstbijzijnde berghok, waar ze tussen de rest van het gereedschap een hak vond. Haar broek was bij de knieën nat van de modder en de sneeuw. Tussen de bomen door kwam een lichte mist aandrijven, als rook. Ze ging verder met graven. Het zag eruit alsof de stenen daarbeneden neergelegd waren. Ze haalde ze een voor een omhoog en legde ze op een rij langs de rand van de kuil. De hak gleed zo nu en dan uit haar handen, dus trok ze haar handschoenen uit. Ze zag voor zich hoe het meisje onder haar in de aarde lag. Het kinderlichaampje dat ze eigenlijk niet wilde vinden. Het zou vergaan zijn, als oud fruit; het gezichtje zou onherkenbaar zijn geworden. Ze moest denken aan een mooie jeugdherinnering: samen met haar vader had ze het fossiel van een hagedis gevonden. Miljoenen jaren oud, volgens haar vader. Ze herinnerde zich het gevoel dat ze op dat moment iets heel bijzonders meemaakte.

Toen ze de laag stenen had verwijderd, was de kuil ongeveer een meter diep. De aarde op de bodem was zwart als teer. Er kwam water omhoog, dat glinsterde in het donker. De geur van aarde was vermengd met iets zoets. Ze wist hoe dat koude water smaakte – bitter en ijzerachtig. Sommige dingen verdroeg ze eigenlijk niet. Wormen bijvoorbeeld; er kroop er nu een vlak naast haar hand.

Marian veegde een paar druppels van haar neus, boog voorover en groef met haar blote handen verder. De kerkklok luidde zachtjes. Het was middernacht. De modder kwam tussen haar vingers omhoog. Ze kreeg spetters in haar gezicht en spuugde om een klontje uit haar mondhoek weg te krijgen. In dertig gram aarde zaten honderd miljoen bacteriën. Niet zo handig om die in je mond te krijgen. Ze kreeg vlekken op de mouwen van haar jack. Hoog boven haar ging een windvlaag door de takken. De mist woei uiteen en het dunne, witte overhemd van de vogelverschrikker fladderde. Nog geen tel later was de mist alweer terug, als een ondoordringbare deken. Toen voelde Marian iets in de aarde: twee delen van een skeletje.

*

De deur ging open en Margrethe kwam binnen. Annie kreeg het warm; al het bloed steeg naar haar hoofd. Margrethe drukte op het lichtknopje, zodat de witte spreekkamer in al zijn kaalheid in het felle tl-schijnsel baadde. ‘Dag Annie, gaat alles goed hier?’ Haar stem was onnatuurlijk licht. Haar jas was scheef dichtgeknoopt en haar benen leken te dik voor haar laarzen. Ze trok de deur achter zich dicht.

Annie concentreerde zich op haar ademhaling en bracht instinctief haar handen naar haar keel. Toen liet ze ze weer zakken om het patiëntenregister weg te klikken. Het computerscherm werd zwart.

‘Ik… eh… moest nog even een rapport afmaken.’ Haar hart bonkte en ze moest zich inspannen om haar ademhaling weer in een normaal ritme te krijgen.

‘O ja?’ vroeg Margrethe. ‘Op Dans computer?’ Ze liep de spreekkamer in en ging tegenover Annie staan, aan de andere kant van het bureau. ‘Wat voor rapport dan precies?’ Ze keek Annie aan. ‘Waarom zit je zo stiekem te doen in het donker?’

‘Ik doe helemaal niet stiekem.’ Ze tikte met het potlood tegen de rand van het toetsenbord.

Margrethe boog naar voren en legde haar handen op het bureau. Ze rook vaag naar citroen.

‘Basisschool Gulltoppen,’ zei ze. ‘Waarom heb je dat opgeschreven?’

Annie stond zo vlug op dat ze haar heup tegen de rand van het bureau stootte. ‘Ik moest maar eens naar huis. Het was een leuk feest, al werd ik wel gek van die opdringerige kerel.’ Ze lachte nerveus. ‘En ik heb een beetje te veel gedronken.’

Margrethe ging rechtop staan. Haar stem zakte naar een lager register. ‘Waar ben je eigenlijk mee bezig, Annie?’ Ze pakte het briefje met de naam van de school op, verkreukelde het en stopte het in haar jaszak.

Annie slikte en keek haar rustig aan. ‘Ik ben helemaal nergens mee bezig.’ Ze knoopte haar jas dicht, pakte haar tas van de grond en maakte aanstalten om weg te lopen.

‘Waar ben je eigenlijk mee bezig?’ herhaalde Margrethe.

Annie deed haar ogen dicht. Toen keek ze Margrethe weer aan. ‘Ik heb alleen even een patiënt nagetrokken.’

‘Welke dan?’

‘Andreas Lindeberg. Die vermiste jongen van achttien…’

*

Marian kwam wankelend overeind en moest haar misselijkheid wegslikken. Ze bleef een paar tellen staan en keek om zich heen, waarna ze de schep pakte en op haar knieën voorzichtig de beenderen tevoorschijn haalde: een paar ribbetjes, wat smalle, korte botjes en tot slot een paar grotere die bruingeel waren en glommen als ivoor. Want de mens is slechts een vorm te midden van andere vormen… Ze wist dat ze de technische recherche eigenlijk zou moeten inschakelen, maar ging toch door, vond een schedeltje en veegde de modder ervan af. Er liep een barst overheen, van de kruin tot aan het voorhoofd. Ze keek naar haar ijskoude, besmeurde vingers alsof ze ze voor het eerst zag. Even voelde ze een diepe kalmte, maar toen begonnen haar ogen te prikken en baanden de snikken zich een weg naar buiten. Ze had Thona gevonden.