76

Annie opende de deur van Dan Brodahls kantoor met haar loper. Ze realiseerde zich plotseling dat ze zichzelf misschien wel in gevaar bracht, maar ze was te aangeschoten om zich daar erg druk over te maken. Ze bleef even staan luisteren. De stilte was overweldigend. Ze liet het licht uit en deed alleen Dans bureaulampje aan, dat een gele lichtcirkel op het bureau wierp. Met haar jas nog aan ging ze op de bureaustoel zitten. De spreekkamer was kaal en wit, afgezien van wat kindertekeningen aan de wanden en een witte jas die achter de deur hing. Ze bekeek de tekeningen en het huisje van zoutdeeg dat op het bureau stond, met daarnaast een kleine, roodgeverfde kat. In een plastic bakje lagen pennen en een scherpe briefopener. Ze zette Dans iMac aan, die een iets te luide opstarttoon voortbracht. Het scherm wierp een blauw schijnsel in haar gezicht. Ze luisterde, keek naar de deur die nog op een kier stond en tuurde even uit het raam, maar in het gebouw aan de overkant was niemand te zien. Ze logde in op het systeem van het ziekenhuis en toetste de naam en code van de afdeling in: Regionaal Kenniscentrum voor Kinder- en Jeugdpsychiatrie, afgekort rkkj. Hier had ze nog niet gezocht. Ze klikte door naar het patiëntenregister en toetste achtereenvolgens Andreas Lindeberg, Gustav Joner en Hallgrim Schavenius in, maar vond geen resultaten. Glenn Haug vond ze ook niet. Maar toen ze alleen op achternaam zocht, gebeurde er plotseling iets. Annie hield haar adem in, want de naam Schavenius dook ineens toch op – de schoondochter stond hier geregistreerd; ze was samen met haar zoon Leo in therapie. Annie las de tekst vlug door; de politie zou deze zaak waarschijnlijk een speciale behandeling geven, met het oog op de positie van de beklaagde. Een vertrouwelijk onderzoek, werd dat in het ziekenhuis genoemd. Met andere woorden: de rechter zou vrijuit zijn gegaan. Als hij nog geleefd had.

*

Marian zette haar zaklamp tegen een steen, met de lichtbundel gericht op de plek waar ze wilde graven. Toen pakte ze de schep. ‘Vlak achter de vogelverschrikker’ kon op meerdere plekken zijn. Wat betekende ‘vlak achter’ precies? Eén meter, twee meter? Drie? Er had niemand in het donker op de loer gelegen, afgezien van Myrtels oude, krakkemikkige kat, die Birka weggejaagd had; ze was trots dat ze eindelijk voor waakhond had kunnen spelen. Marian schepte de graszoden weg; graven in de bevroren grond was niet gemakkelijk. Onder het gras kwam een laag oude bladeren en dennennaalden tevoorschijn. Toen de rechthoekige kuil ongeveer twintig centimeter diep was, ging ze op haar knieën zitten. De bovenste kleilaag was nu weg en de zachte, zwarte aarde daarbeneden was niet bevroren. Het graafwerk maakte haar rustig. Steeds opnieuw dreef ze de schep langzaam in de aarde. Het begon licht te sneeuwen en er stak een kille wind op, die tegen haar linkerzij aan blies. De sneeuw plakte vast aan haar gezicht en smolt vervolgens. Buiten het hek reden een paar auto’s voorbij. Het geluid van de banden op het asfalt was het enige wat ze hoorde, en het geruis van de stad zelf, in de verte.

*

Annie zocht nog verder in het systeem, opende Dans patiëntenlijst en klikte op dossiers naasten. De kleinzoon en schoondochter van de rechter waren hier dus geweest om met Dan te praten. Leo Schavenius en zijn moeder. Ze nam de andere dossiers vlug door, maar vond verder niets.

Toen doorzocht ze de lijsten van de andere artsen; naast Dan waren er nog twee. Toen ze aankwam bij de patiëntenlijst van de tweede – een jonge, nieuwe arts – vond ze verschillende kinderen. Ze bekeek hun dossiers en zag toen ineens de naam Gustav Joner voorbijkomen. Annie staarde naar het scherm en zag de beelden van de conciërge voor zich. Nu begreep ze wat er aan de hand was. Joner was verdachte in de zaak van een jongetje dat Sebastian Soreng heette. Zijn lerares, Olea Thon, was hier geweest om te leren hoe ze op Sebastians school in Tveita moest omgaan met misbruiksituaties. Ze gaf aan dat ze er voor haar leerlingen wilde zijn, een oogje in het zeil wilde houden.

Annie opende het volgende dossier en zag ‘Andreas Lindeberg’ staan. Ze huiverde. Simen en Toby zaten in de kleuterklas van basisschool Gulltoppen in Vinderen. Er waren twee werknemers van Gulltoppen in het ziekenhuis geweest: Charlotte Lae en Hanne Elvebakken. Annie pakte een potlood en schreef basisschool gulltoppen op een blaadje dat op het bureau lag. Andreas Lindeberg was waarschijnlijk ook dood. Deze mannen waren niet alleen slachtoffers. Ze hoorde iets achter de deur en draaide zich vlug om.