Broodje

Amerika is een land van vrije keuzes. Zoiets staat geloof ik zelfs in de grondwet, en het klinkt ook heel prettig liberaal, maar intussen word je er wel doodmoe van. Je bent bijvoorbeeld onderweg met de auto, en je krijgt honger. In Europa stop je dan bij het eerste het beste wegrestaurant en eet daar iets wat niet al te vies lijkt. Maar in de States liggen de wegrestaurants niet los van elkaar, maar met zes, zeven stuks bijeengeklonterd in zogeheten food-exits. Stop je bij de afslag McDonald’s (hamburgers), Cinnabon (koffie en zoete broodjes), Chick-fil-A (kip), Krispy Kreme (donuts), Dairy Freeze (ijsjes), Panda Express (Chinees), Taco Bell (Mexicaans) en Pizza Hut? Of bij die met Wendy’s (hamburgers), Starbucks (koffie en zoete broodjes), kfc (kip), Dunkin’ Donuts (donuts), Tastee-freez (ijsjes), Manchu Wok (Chinees), Red Burrito (Mexicaans) en Pizza Ranch? Of toch maar de Burger King, Church’s Chicken, Hardee’s... ad infinitum.

Het wordt niet alleen duidelijk dat de Amerikanen een voorkeur hebben voor fastfoodketens met verkeerd gespelde namen, maar ook dat het leven niet eenvoudig is, zeker als je met kinderen reist die allemaal hun eigen, even hardnekkige als onbegrijpelijke voorkeuren hebben. Dat vinden Amerikanen trouwens geen enkel probleem: je ziet zo’n compleet gezin uit de auto stappen, vader, moeder en kinderen ieder een ander restaurant binnensjokken en vijf minuten later terugkeren met verschillend gekleurde zakken die ze in de auto leegeten. Gezellig, maar ik begin daar niet aan.

Zelf duw ik mijn gezin meestal ’s lands grootste broodjeszaak, Subways, binnen, want daar verkopen ze tenminste niks gefrituurds, wat mijn kinderen jammer vinden en ik eigenlijk ook, maar het moederschap vereist nu eenmaal een vernisje van integriteit dat je pas kunt afschudden als je kinderen in bed liggen of het huis uit zijn. Na binnentreden bij Subways ontvouwt zich opnieuw een nachtmerrie aan keuzen. Eerst moet je beslissen of je een wit, een bruin, een Italiaans, een Frans of een weet-ik-veel-broodje wilt. Of dat broodje groot, nog veel groter, of gigantisch moet zijn. Of je daar ham, gehakt, biefstuk, kip, worst, pekelvlees, of god weet wat op wilt. Of je er óók nog kaas op wilt, zo ja, witte, gele of oranje kaas. En of daar sla, tomaat, ui, augurk, olijven, paprika, champignons, rode of groene pepers, komkommer bij moet. En dan ben je er nog láng niet. Mayo, ketchup, mosterd, relish, ranch-dressing, Russische dressing, Italiaanse dressing, blauwe-kaasdressing? Wil je het broodje warm of koud hebben, in tweeën gesneden, moet het gratis meegeleverde zakje chips kaas-uien zijn, nacho cheese, salt and vinegar of paprika?

In je eentje is het al geen doen, laat staan met een gezin. Ik heb wel eens geprobeerd gewoon ‘vijf broodjes kip’ te bestellen. Maar toen raakte het meisje achter de toonbank helemaal van streek, en bleef net zo lang ongerust de hele reeks bijlagen aanwijzen en opsommen, tot ik in het wilde weg overal rode pepers op liet smijten, wat mijn kinderen natuurlijk niet lustten.

Sindsdien sta ik handenwringend te wachten terwijl mijn vierjarig zoontje langdurig zijn opties overweegt en heroverweegt (‘O nee, toch maar gele kaas, en wél mosterd, maar een héél klein beetje, en...’). Gelukkig hebben mijn andere kinderen intussen routine ontwikkeld en bestellen achteloos een ‘chicken breast on rye with yellow American, grilled, easy on the ketchup, heavy on the mayo, hold the pickle, no onions, double the cukes, with a side of cool ranch doritos’, net als echte Amerikanen.

Ik kan dat niet. Toen ik laatst een blt, het klassieke broodje bacon, lettuce, tomato, bestelde en er ferm aan toevoegde dat ik er verder niks op wilde, bleek ik bij het uitpakken een broodje met alleen spek te hebben gekregen. Eigen schuld. En dan heb je nog niet eens koffie toe gehad, uit het belendende Starbucks-filiaal. Een ‘tall skinny latte with two extra espresso shots, no sugar’ voor mij, een ‘grande decaf macchiato with caramel syrup’ voor mijn dochter, voor mijn oudste zoontje een ‘venti frappuccino with extra whipped cream, amaretto syrup and a chocolate chip cookie...’

Ik word hier gek.