„O, is het niet spannend?" Rose stuurde haar nieuwe minibus de parkeerplaats op. „De lichtjes, het lawaai, al die mensen. Het doet me denken aan die keer dat..." Ze keek naar het enorme grasveld in het park, waar al ontzettend veel mensen rondliepen. „Ik was zo opstandig toen ik jong was, Jade. Vrij en ongebonden..."
„Mam!" onderbrak Tansy haar. „Ga nou maar. Wij moeten naar Peggy en de anderen."
„Oké oké, ik ga op zoek naar Henry. Denk erom, ik zie je bij deze uitgang, om elf uur precies. Begrepen?"
„Maar het duurt tot twaalf uur," protesteerde Tansy.
„Elf uur,' zei haar moeder. „Dat is echt laat genoeg." „Wat is er met die opstandigheid gebeurd?" vroeg Tansy.